In deze rubriek heb ik het al meermaals gehad over het rampzalig beleid van Guy Verhofstadt die na jaren in de oppositie haast flamingant geworden was en die met zijn burgermanifesten de rechtervleugel van de toen reeds sterk verwaterde Volksunie kon verleiden, wat later leidde tot de overstap van mensen als Jaak Gabriëls, Hugo Coveliers, Bart Tommelein en Bart Somers. Verhofstadts ultieme droom was echter niet de nieuwe grote Vlaamse volkspartij, maar het Belgische federaal premierschap. Om dat te bereiken, verloochende hij alles wat hij in die burgermanifesten had geschreven, gaf hij, om te PS te lijmen, miljarden euro’s weg aan het hopeloos verknoeide Franstalig onderwijs en maakte hij, samen met begrotingsminister Vande Lanotte, de spaarpot op die Dehaene had achtergelaten om de kosten van de voortschrijdende vergrijzing op te vangen. Zo legde hij de basis van het huidige Belgische deficit, dat alleen nog moet onderdoen voor dat van enkele Club Med landen.
Men zou zeggen dat ze het in de liberale familie nu wel geleerd zouden hebben, maar niets is minder waar. De geschiedenis herhaalt zich. Alexander Decroo liet als neofiet op het federale niveau in 2010 de regering Leterme vallen over de splitsing van Brussel-Halle/Vilvoorde, om later als minister in de regering Michel te pleiten voor herfederalisering, iets wat de Vlaamsnationalisten net niét wilden. Nu ook hij federaal premier kon worden, aarz7elde hij geen ogenblik om, net als Lachaert en Quicky, zijn eigen blauwe achterban in de wind te zetten, kazak te keren en een regering te vormen zonder meerderheid in Vlaanderen. Dit alles terwijl hij als liberaal best wist dat dit België overleeft dank zij de Vlaamse economie (70%), de Vlaamse export (83%) en de Vlaamse belastingen (90%).
En dan zijn er nog van die simpele zielen – ook in Vlaanderen - die het geweldig vinden dat Alexander Decroo zo vloeiend Frans spreekt. Dat is nogal wiedes: het is de man zijn moedertaal, letterlijk Open VLD blijft in werkelijkheid nog altijd dezelfde oude PVV: de ‘Pest Voor Vlaanderen’. We kunnen alleen maar hopen dat de eigen achterban, die zich verraden voelt, de kazakdraaiers bij een volgende verkiezing te rekening zal presenteren
---
En dan is er de zaak ‘Let’s go Urban’ van Sihame El Kaouakibi. Buiten de subsidies die ze van de Stad Antwerpen kreeg en waarbij men twijfelde wat ze ermee gedaan had, ligt ze nu overhoop met Open VLD, ook al over centen. Zo’n vroom vrouwtje, ze is zelfs naar Mekka geweest. Dat kan men zien aan de ‘El’ tussen haar voor- en achternaam.
Het jaar van het virus, 2020, werd afgesloten met een historisch Belgisch deficit van bijna 45 miljard euro. Zo’n 35 miljard komen op rekening van de coronacrisis, een dikke 9 miljard had dit land al vóór het Chinese virus en haar varianten toesloegen. Enkele kleine lichtpuntjes: in het vierde kwartaal van 2020 kende de Belgische economie – voor 70% gedragen door Vlaanderen – een onverwacht, zij het klein, overschot. Ten tweede was de crisis van 1985, die leidde tot de devaluatie van de Belgische frank, nóg erger als we het tekort afzetten t.o.v. de omvang van de economie, die ondertussen een flink stuk gegroeid is, ook voornamelijk in Vlaanderen.
Het punt waar zowat iedereen momenteel aan voorbij gaat is, dat we het geld voor dat tekort niet hebben en dat iedereen denkt dat lenen niet zo erg is omdat de rente zo goed als onbestaande is. Vraag is maar hoelang dat nog vol te houden is en hoe hoog die rente zal worden mocht de economie inderdaad nog verder optrekken. Een oplossing zou kunnen zijn het lanceren van nieuwe investeringen, maar dan wel investeringen die leiden tot groei en op korte en/of langere termijn iets gaan opbrengen, geen zoals die van de tien gratis treintickets*, om maar een voorbeeld te nemen aan wat niét meer kan.
*Georges Gilkinet, de huidige federale minister van Mobiliteit en niet toevallig een Waalse groene van Ecolo, zou de herhaling van de tien gratis treintickets niet ongenegen zijn en ligt daarom overhoop met de directie van de NMBS over de sluiting van een veertigtal stationsloketten
Hij vergat of wist daarbij niet dat de spoorwegmaatschappij een zelfstandig overheidsbedrijf is. Ondertussen heeft men hem dat toch uitgelegd gekregen en zou hij bereid zijn tot een compromis met Sofie Dutordoir, CEO van onze ‘ijzeren weg’.
---
Het moet echter niet allemaal kommer en kwel zijn. Hier nog een mopje dat bij deze winterdagen past:
‘ Wat is het verschil tussen een sneeuwman en een sneeuwvrouw?’
Open VLD is niet de enige partij die straks zal moeten rekening houden met haar achterban. De ondervoorzittersverkiezing bij de N-VA kon rekenen op ruime mediabelangstelling, ook vanwege ‘t ¨Pallieterke. Buiten de beoordeling van de zes kandidaten, deed mijn lijfblad ook een poging om eens achter de schermen te kijken en ondervroeg ze enkele partijleden over de stand van zaken. Daarbij kwam tot uiting dat er bij de N-VA nogal wat zijn die hun hart vasthouden.
De recente uitspraak van Bart De Wever dat hij nooit met het Vlaams Belang zal samenwerken en zelfs zou aftreden mocht zijn partij dat wél zou doen, heeft veel kwaad bloed gezet, ook bij zijn eigen achterban. Velen binnen de N–VA vragen zich af waarom dat nodig was. Iedere Vlaming met gezond verstand weet dat Vlaanderen in 2024 de kans van haar leven krijgt om eindelijk een eerste beslissende stap te zetten richting zelfbestuur en onafhankelijkheid. Wat daarvoor nodig is, is een Vlaamsnationale meerderheid van N-VA en VB in het eigen parlement. Volgens de laatste peilingen is dat nu ±45% . Ook bij de N-VA achterban beseft men dat het nu of nooit wordt. Die achterban vertolkt daarmee dezelfde wens die recentelijk ook geuit werd door de Vlaams Volksbeweging (VVB), zoals ik ook al melde in mijn blog van 30 januari (‘Het onvoltooide Vlaanderen’), die beide partijen vraagt niet langer elkaar te bestrijden. De gezamenlijke vijand zijn de traditionele partijen die het allemaal zover hebben laten komen. De extra stemmen die de V-partijen in 2024 zullen nodig hebben om een volstrekte meerderheid te halen in het Vlaamse parlement zijn niet degenen die ze van elkaar zouden kunnen afpakken, maar wel van de blauwe achterban, die zich bedrogen voelt door Lachaert en de CD&V-achterban van Vlaamse burgemeesters die voor hun eigen politieke overleven mogen gaan vrezen.
Buiten de kritiek op de uitspraak van De Wever, vindt een deel van de N-VA’ers dat ze meer hadden verwacht van de Vlaamse deelregering, waarbij een uitzondering wordt gemaakt voor Ben Weyts, die respect afdwingt voor zijn consequente houding t.o.v. het federale België en de andere deelstaten.
Ondertussen is bekend dat Lorin Parys vicevoorzitter blijft en de tweede benoeming naar Valerie Van Peel is gegaan. We kunnen alleen maar hopen dat zij niet alleen his master’s voice zullen vertegenwoordigen, maar ook hun oor te luisteren zullen leggen bij een achterban die het momenteel moeilijk heeft.
---
Ik kom ook even terug op de reactie van Jef Verrijcken i.v.m. de Kastelse politiek (mijn blog van gisteren ‘Van stuurboord naar overboord’)). Hij zal daarin wel gelijk hebben, zo goed volg ik die ook weer niet en schreef dan ook van horen zeggen. Ik blijf er wel bij dat het vanwege het lokale VB een amateuristische aanpak was om geen tweede kandidaat voor te dragen en ga ervan uit dat men het eventueel alleen zal gevraagd hebben aan de VB-leden. Had men het mij bv gevraagd zou ik toegestemd hebben, maar dan als onafhankelijke. Ik ben in mijn hele leven (ik werd zaterdag 81) nooit lid geweest van een politieke partij noch van een vakbond en zal dat ook niet meer worden. Ik hoop alleen op een Vlaamse coalitie in 2024 als conditio sine qua non tot een eerste stap voor het tot stand komen van een onafhankelijk Vlaanderen. Mét De Wever als het kan, zonder De Wever als het moet.
Bij CD&V schijnt er toch stilaan het besef te groeien dat men niet goed bezig is. Dat geldt op de eerste plaats op gemeentelijk niveau, waar de partij nog meetelt. Er blijkt binnen de partij zowaar een rechtse beweging te zijn ontstaan, die zich ‘Stuurboord’ noemt, wat staat voor de rechterzijde van een schip. Eind december kwam deze nieuwe christendemocratische beweging, in de eerste plaats een netwerk van burgemeesters, reeds in het nieuws op de opiniewebsite van de Vlaamse Volksbeweging (VVB). Een der woordvoerders van Stuurboord is zowaar de burgemeester van mijn eigen gemeente, Kasterlee, Ward Kennes, die uitgebreid aan het woord kon komen in een interview in ’t Pallieterke van deze week. Ward stelt daarbij dat Stuurboord een antwoord is op het feit dat de mensen vaak het gevoel hebben dat CD&V centrumlinks is. Wat anders kan men het noemen als een partij in een federale centrumlinkse regering zit als vijfde wiel aan de wagen en door de coalitiepartners alleen maar wordt gedoogd om de Vlaamse oppositie zo wat kleiner te maken?
Ward Kennes komt uit een Vlaams nationaal milieu, maar om in Kasterlee politiek te kunnen meespelen, koos hij voor de christendemocraten die er al sinds mensengeheugenis heer en meester zijn. Toch zou die partij bij de laatste gemeentelijke verkiezingen haar meerderheid zijn kwijtgespeeld als de plaatselijke afdeling van het Vlaams Belang niet de fout had gemaakt maar één kandidaat voor te dragen. De kiezers, ondergetekende inbegrepen, zagen dat pas toen ze gingen stemmen. Mocht het VB een tweede kandidaat opgesteld hebben – desnoods een onafhankelijke zoals dat met Dries Van Langenhove gebeurd is - had zij een zetel meer gehad en CD&V een minder en waren de christendemocraten voor de allereerste keer hun meerderheid in Kasterlee kwijt geweest. Die zetel ging nu naar CD&V, maar omdat men bij CD&V vond dat één zetel op overschot wel eens niet genoeg kon zijn, werd er een coalitie aangegaan met de N-VA, alhoewel dat cijfermatig niet nodig was..
Het is even afwachten of die Stuurboord beweging binnen CD&V iets zal kunnen bereiken. Vaste rechtsere waarden zoals Pieter De Crem en Hendrik Bogaert zijn er (voorlopig?) niet bij. Het zal niet gemakkelijk worden in een partij die deel uitmaakt van een centrumlinkse federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen, de regio waar CD&V het van moet hebben, zeker op gemeentelijk vlak. Als het niet lukt en men verder blijft aanmodderen met Paarsgroen+, waarvan de partij maar een aanhangsel is, blijft de kans groot dat een volgende verkiezing voor een volgende nederlaag gaat zorgen, ook op gemeentelijk vlak, het enige niveau waar ze momenteel nog echt meetelt en waar ze in 2018 nog tot 40% van de stemmen haalde, meer dan het dubbele van wat ze er regionaal of federaal nog van terecht bracht. Dan zou Stuurboord wel eens overboord kunnen gaan.
Er was dezer dagen nogal wat ophef, nadat bleek dat meer dan de helft van het verplegend personeel in de Belgische francofone ziekenhuizen en woonzorgcentrales liever niet gevaccineerd wordt tegen het coronavirus. In Vlaanderen is dat amper 6%. Als reden wordt daarbij gegeven dat onze francofone Brusselaars en Walen beïnvloed worden door wat in Frankrijk gebeurd, waar men in de Zorg ook eerder sceptisch staat t.o.v. het vaccineren en ik denk ook dat dat inderdaad de reden is.
Ik heb in deze rubriek al meer dan eens geschreven dat onze francofonen naar la douce France kijken als konijnen naar een lichtbak. Op onze Franstalige media, in het bijzonder op de Tv- uitzendingen, wordt heel wat gekeken naar wat in Frankrijk gebeurt. Bij het avondnieuws op de Tv zap ik wel eens naar RTL en moet ik meemaken dat daar soms ook meest banale criminele feiten en het leven van bekende Fransen regelmatig uitvoerig worden getoond en becommentarieerd. Dat kan gaan over een moord in de Provence, een brandstichting in Bretagne of zelfs over grensoverschrijdend gedrag van e.o.a. Franse artiest, waarvan wij in Vlaanderen niet eens het bestaan vermoedden. Of over een gerechtszaak over de erfenis van Johnny Hallyday op een Parijs tribunaal en dergelijke meer.
Het vaccineren tegen het coronavirus is bij ons niet verplicht én is kosteloos. Het verschil tussen Francofonië en Vlaanderen is echter dermate groot, dat men zich daarover terecht vragen kan stellen. Mochten de transfers vanaf 2024 effectief worden afgebouwd en Wallonië helemaal financieel in de put zou komen te zitten, wat houdt hen daar dan nog tegen om bij Frankrijk aan te sluiten? Vraag is maar of de Fransen er de ‘petites belges’ wel bij zouden willen. Ze hebben daar zelf al genoeg armoedige landsstreken.
Ons mateke is, na zijn coronabesmetting en quarantaine, weer boven water gekomen en dat zullen we geweten hebben. Nadat eerst gezegd werd dat de SP.a dit jaar geen Nieuwjaarsboodschap zou geven, heeft Rousseau dat toch nog in extremis gedaan. Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 28 januari, lijkt het er steeds meer op dat de SP.a een éénmansbedrijf is geworden, waarin niemand anders in staat lijkt een virtuele SP.a-Nieuwjaarsboodschap te kunnen geven. Het zou trouwens de laatste moeten zijn onder die naam, want vanaf 1 mei wordt het ‘Vooruit’. Als men het mij vraagt, nu niet bepaald een naam om wild van te worden, tenzij dan misschien in slogans zoals ‘Vooruit met de geit’ en dergelijken. Doet me denken aan dat mopje van die politieagent die een automobilist een bekeuring dreigde te geven omdat die zijn wagen op het trottoir had staan. Zegt de agent: ‘Vooruit, achteruit. Komt eraf of ge staat erop’.
Ons mateke pleit in zijn nieuwjaarsboodschap ook voor meer loon dan de 0,4% opslag (boven op de index) voor de mensen die werken bij bedrijven die tijdens de coronacrisis beter hebben geboerd, zoals bv supermarkten en pakjesdiensten. Dat lijkt niet slecht, maar het zou het verschil met de mensen die de tegenslag hadden technisch werkloos te worden, nóg groter maken. Waar is de solidariteit?
Tenslotte mengde ons mateke zich ook in de kakafonie over de coronaprikjes. ‘Hoe meer zielen, hoe groter kerkhof’ is hier zelfs letterlijk te nemen. Wie heeft er tot nu toe nog niet gezegd wie volgens hem/haar eerst moet/zal gevaccineerd worden? Op elk bericht dat daarover verschijnt is er steeds meteen een meestal negatieve reactie. Het lijkt één grote chaos en het is alleen maar te hopen dat de leveringen blijven komen en de mensen die de prikjes geven gewoon verder doen, ongeacht wat er nog allemaal over verteld zal worden. Ook door ons mateke.
‘Maart slaat met zijn kop of met zijn staart’ zegt een weerspreuk. Het wordt ‘met zijn staart’ dit jaar en niet op gebied van het weer, maar dat van de arbeidsmarkt.
Op 31 maart komt er nl normaal gesproken een einde aan de tijdelijke werkloosheid i.v.m. Corona. Vraag is maar of de meeste bedrijven, wier werknemers door het Coronasysteem getroffen worden, tegen die tijd weer normaal zullen kunnen functioneren, om nog te zwijgen over bedrijven die misschien helemaal niet meer zullen mee draaien. E.e.a. zal afhangen van het aantal besmettingen en ziekenhuisopnames, die op hun beurt kunnen afhangen van de werking van de ondertussen toegediende vaccinaties.
De Rijksdienst voor Arbeidsbemiddeling (RVA) heeft over 2020 gemiddeld aan zo’n half miljoen werknemers een tijdelijke werkloosheidvergoeding betaald. Voor het hele jaar 2020 betekende dat zo’n 4 miljard euro, wat bijna evenveel was als voor de gewone werkloosheid, inbegrepen die van het ‘Stelsel van Werkloosheid met een Bedrijfstoeslag’ (SWT), het vroegere brugpensioen.
De vraag zal zijn wat de overheid gaat doen als er op 31 maart nog steeds geen klaarheid zou zijn, wat tot de mogelijkheden behoort. Eind 2020 ging dat nog om 370.000 werknemers. Ter vergelijking: Bij Ford Genk ging het 2012 om ‘slechts’ 4.300 werknemers. Voor heel wat van die mensen wordt het bang afwachten. Ze krijgen momenteel een uitkering van 70% van hun recentste loon, plus een supplement van 5,65 per dag tijdelijke werkloosheid. Vraag blijft hoe lang dit nog vol te houden zal zijn.
In het licht van bovenstaande is het bijna lachwekkend dat de vakbonden de interprofessionele loononderhandelingen hebben verlaten, zoals ik reeds schreef in mijn blog van 23 januari (‘De week van het ongenoegen(3). Een loonsverhoging van 0,4% (boven op de index) voor de volgende twee jaar zou in normale omstandigheden inderdaad niet aanvaardbaar zijn, maar het zijn nu eenmaal geen normale omstandigheden.
Het huis van Alexander De Croo werd een dezer dagen met hakenkruizen beklad. Dat was voor mij een déjà vu. Onze familie heeft dat nl ook meegemaakt bij de bevrijding in 1945 en ik wil de lezers dat verhaal niet onthouden. Het verscheen trouwens in een speciaal Repressienummer als bijdrage van ’t Pallieterke van 11 september 2019. Hieronder het relaas zoals ik het in ’t Pallieterke schreef:
Nooit vervolgd,
Wel alles kwijt
Mijn vader had tijdens WO II een schoenmakerij in Kalmthout. Enkele straten verder dan waar wij woonden, was er een houthandel met een grote loods.Die loods werd door de Duitsers aangeslagen om er een legereenheid in onder te brengen.
Die legereenheid had zijn eigen schoenmakers bij (zo ging dat in die tijd) en die kwamen bij ons hun schoenen repareren. Daar konden wij niets tegen inbrengen. De Duitsers betaalden ‘pünktlich’ de gemaakte kosten en brachten af en toe ook iets mee dat in oorlogstijd moeilijk tot niet te vinden was, chocolade bv of koffie. Buren die daarvan op de hoogte kwamen, hadden het daar moeilijk mee, zoals later uit dit verhaal zal blijken.
Toen, bij de bevrijding van Antwerpen, stad en haven bijna zonder tegenstand of schade door de Geallieerden werd ingenomen, was er een Canadese eenheid, ‘versterkt’ met Belgische weerstanders van de Witte Brigade, die meteen verder oprukte naar het noorden. In Kalmthout werden ze tot staan gebracht door de Duitsers die zich daar in en rond de heide gehergroepeerd hadden. De wijk waarin wij woonden lag in het vuurgebied en de hele bevolking ervan werd gevraagd hun huizen te ontruimen. Wij trokken te voet naar Putte-Kapellen, dat al bevrijd was en kregen daar logies bij gastvrije medemensen.
Dezelfde avond, toen wij in Putte aankwamen, werd vader aangehouden op verdenking van collaboratie met de vijand. Waarschijnlijk had dat te maken met de Duitse militaire schoenmakers en kwam de klacht van jaloerse buren. Hoe dan ook, vader werd binnen de 24 uur weer vrijgelaten, een duidelijk bewijs dat die collaboratie een verzinsel was. Een grote week later konden we weer naar huis en vonden we er alles leeggeroofd. In het huis was letterlijk alles weg, tot zelfs het laatste stukje leder uit de schoenmakerij. Buiten op het huis stonden enkele hakenkruisen. Vader is nooit vervolgd geweest, laat staan veroordeeld; maar van de hele inboedel van ons huis hebben wij nooit iets terug gezien.
GUIDO VAN ALPHEN
Tot daar het verhaal zoals het in ’t Pallieterke verschenen is. Ik was toen vijf jaar, maar kan me nog steeds dat totaal leeggehaald ouderlijk huis herinneren. Bij de eerste verkiezingen na de Tweede Wereldoorlog stemde mijn familie voor Herman Wagemans, een Antwerps advocaat die opkwam voor amnestie en later mee aan de wieg stond van de Volksunie, waar we daarna voor stemden, dan voor het Vlaams Blok en nu voor het Vlaams Belang. Ik hoop nog mee te maken dat de Vlaamsnationale partijen in 2024 samen een meerderheid halen in het eigen parlement en hun geschillen dan bijleggen. Ze hebben nog vier jaar om dat te doen. Het kan de eerste effectieve stap zijn naar Vlaams zelfbestuur en onafhankelijkheid. Als dat niét gebeurt, dan mag Vlaanderen het vergeten en zullen wij voor altijd de enige meerderheid blijven die het in een democratisch land niet voor het zeggen zal hebben. Of, zoals Anton van Duinkerken het verwoordde: ‘dan zal het Vlaamse volk het enige ter wereld blijven dat altijd een grote toekomst zal hebben in het verleden’
Er blijken in dit land te weinig artsen te zijn om de langdurig zieken te controleren. 260 artsen voor 460.000 langdurig zieken. Voor mij is dat geen verrassing, want ik heb in deze rubriek al jaren geschreven dat er een tekort was aan huisartsen, spoedartsen en tandartsen. De reden daarvoor was een numerus clausus bij de ingangsexamens. Ik heb een kleinzoon die ondertussen huisarts is kunnen worden, maar die op de universiteit een jaar verloren heeft omdat hij niet meteen voor dat ingangsexamen slaagde, een examen dat niets te maken had met geneeskunde, maar alleen met een soort computerspelletje dat als enig voordeel had dat het in een oogwenk digitaal kon gecontroleerd worden. Jonge mensen, die zich geroepen voelden om (tand)arts te worden, waren dan bijna verplicht eerst biomedische te volgen, waarvoor geen ingangsexamen nodig was en na het behalen hun bachelordiploma daarin, via een schakeljaar over te stappen op geneeskunde. Maar heel wat dokters in spe haakten af.
Klap op de vuurpijl was dan nog dat de francofonen, gewend als ze zijn de wetten in dit land niét na te leven als ze hen niet goed uitkomen, ook het resultaat van dat ingangsexamen aan hun laars lapten en toch verder konden studeren. Maggy De Block (Open VLD) heeft daar iets aan gedaan en niet meer de behaalde punten, maar de plaatsen als slaagkans laten tellen, wat ook een numerus clausus is. Verder heeft De Block de vele Franstalige afgestudeerden, die wel een diploma hadden, maar geen RIZIV nummer kregen omdat het aantal daarvan beperkt was; toch geregulariseerd en werd daarmee bevestigd dat de wet niet naleven in dit land alleen lonend is, als ge Franstalig bent.
Het resultaat van dat geknoei à la belge is wel dat we nu – zoals verwacht – in Vlaanderen met een groot tekort aan artsen zitten en dat terwijl de Coronacrisis van onze artsen extra veel bijkomende inzet vraagt. En niemand staat te springen om het tekort bij de controle van langdurig zieken op te lossen, waardoor allerlei mistoestanden ontstaan en blijven bestaan, de staat er miljoenen euro’s aan verliest en de ziekenkassen daarvoor moeten opdraaien.
---
En dan nog dit: februari wordt de maand waarin het minst geklaagd zal worden. Het telt maar 28 dagen. (grapje)
Het zoveelste schandaal binnen de PS blijft onze media beroeren, maar in feite zijn de laatste feiten ervan in Luik nog een voortvloeisel van de moord op PS-kopstuk André Cools, 30 jaar geleden a.u.b. Het onderzoek daarnaar leidde tot het fameuze Agusta-schandaal dat ook in Vlaanderen slachtoffers maakte binnen de socialistische familie en bracht een serie van malversaties aan het licht waarbij heel wat politiekers bij betrokken waren, waarvan de meeste de PS stempel droegen. De moord maakte aan deze praktijken echter geen einde. De verwevenheid van politiek met groot geld in Wallonië is feitelijk nooit stilgevallen. Na Cools waren er de problemen met zijn politieke erfgenamen, daarbij o.m. ‘papa’ Daerden en Alain Mathot, deze laatste de man die ooit zei ‘dat het gat in de Begroting er vanzelf gekomen was en weer vanzelf zou weggaan’. De Daerden en Mathot die nu mee de Luikse politiek bepalen, zijn beide ‘zoon van’. Stéphane Moreau, die voorlopig in de cel zit en beschouwd wordt als het meesterbrein achter de meeste van deze malversaties,, zette papa Daerden opzij als burgemeester van Ans, maar werd bij het eerste schandaal van Publifin, dat ook in Vlaanderen speelde, meer bepaald in Gent en Oostende (denk maar aan ‘Publipart’ en ‘Electrawinds’) en nu Nethys heet, uit de partij gezet. Tussendoor was er ook nog het Omob-schandaal , een verzekeringsmaatschappij waarvan Cools destijds voorzitter was, die Cools’ politiek netwerk (intercommunales, ziekenhuizen, water- en elektriciteitsmaatschappijen en andere nutsbedrijven) mee financierde en later is overgegaan in Ethias. Over deze laatste is zelfs binnen de huidige federale Paarsgroen+ regering zopas een eerste conflict ontstaan, omdat de PS haar niet wil laten privatiseren. De hoofdzetel is nl nog steeds in Luik en de PS maakt ook daar nog steeds grotendeels de dienst uit, vandaar.
---
In de marge van bovenstaande hierbij een voorbeeld van wat zich daar allemaal afspeelt, in Luik maar ook daarbuiten.
Misschien zegt de naam Julie Fernandez-Fernandez in Vlaanderen niet veel, maar deze dame was ooit staatssecretaris in de regering Leterme. In 2019 werd ze herverkozen op de Kamerlijst, maar ze verkoos, wegens het cumulverbod, schepen van Luik te blijven. Als schepen krijgt ze daar een jaarsalaris van 100.000 euro, en daar houdt het niet bij op. Omdat ze haar Kamerzetel opgaf, krijgt ze gedurende twee jaar een maandvergoeding van 9.742 euro (in totaal 233.800!). Daarenboven is ze voorzitter van de intercommunale Enodia en en het pensioenfonds Ogeo Fund, twee instellingen die ook ter sprake komen in het gerechtelijk onderzoek dat nu aan de gang is. Voor het Ogeo Fund beheert Fernandez-Fernandez een budget van 1 miljard euro, alhoewel ze volgens toezichthouder FSMA daarvoor niet geschikt is, tenzij ze bijscholing zou krijgen, wat tot op heden niet gebeurd is. En Fernandez-Fernandez is bij de PS geen uitzondering, zeker niet in de Luikse republiek der kameraden, Ongetwijfeld gaan daar nog lijken uit de kast vallen, maar geen mens in Wallonië gelooft dat het systeem er veel zal veranderen.
In deze rubriek heb ik al menigmaal de rekening gemaakt van de Noord-Zuid transfers, de laatste keer nog in mijn blog van 18 dezer (‘De Waalse relance’). Daarin schreef ik dat die transfers 6 miljard euro per jaar bedragen, maar dat Vlaanderen in werkelijkheid het dubbele betaalt, omdat het ook 90% van de staatsschuld betaalt (Brussel 10% en Wallonië niets/nihil). Wel, ik blijk me vergist te hebben. Het is nٕóg meer.
Volgens de nieuwste transferstudie van André Decoster en Willem Sas, beiden – als ik me niet vergis – verbonden aan de KULeuven, zal dit jaar het transferbedrag – de staatsschuld niet meegerekend - de 7 miljard overschrijden. M.a.w. de transfers richting Wallonië gaan nóg toenemen. Ook de transfers vanuit Brussel naar Wallonië zullen nog stijgen.
Omdat sommige mensen zich daarbij vragen stellen, ben ik zo vrij even uit te leggen hoe dat allemaal werkt.
Krijgt een regio meer geld dan ze bijdraagt via belastingen, dan is ze een netto-ontvanger. Betaalt ze meer dan de federale overheid ervan uitgeeft dan is die regio een netto-betaler. De transfers zijn in werkelijkheid geldstromen van de netto-betaler - in casu Vlaanderen voor 90% en Brussel voor 10% – naar de netto-ontvanger, Wallonië. Dat gebeurt via de federale overheidsuitgaven, de Sociale Zekerheid, de ambtenarenlonen en de dotaties uit de financieringswet.
Het is al van 1955 geleden dat het Bruto Binnenlands Product (BBP) in Wallonië hoger lag dan in Vlaanderen. Zelfs nu er, o.m. door hightech bedrijven, ook meer in Wallonië geïnvesteerd wordt, blijft het aantal werklozen daar stijgen.
In de wetenschap dat men, volgens de akkoorden van de zesde staatshervorming, vanaf 2024 de transfers zal moeten beginnen af te bouwen, iets wat ook door de PS ondertekend werd (een koehandel om Di Rupo federaal premier te kunnen maken) lijkt dit een mission impossible. Ondertussen kost die hele grap elke Vlaming jaarlijks wel zo’n 1.000 euro.
Na ’t Pallieterke heeft ook de Vlaamse Volksbeweging (VVB) haar ledenblad in een nieuw kleedje gestoken en dit o.m. omdat de organisatie dit jaar 65 jaar bestaat. Wat de politiek betreft verwacht het VVB dat de Vlaamse gewestregering in 2021 wat meer daadkracht zou tonen en dat Vlaams minister-president Jambon wat meer uit zijn schelp zou komen, onder het motto ‘Vlaanderen eerst’ en dit zonder Belgische bemoeienissen.
Daarbij hebben VVB-voorzitter Hugo Maes en hoofdredacteur Steven Vergauwen het in hun hernieuwde uitgave, die nu niet meer ‘Grondvest’ heet, maar ‘Onaf’, aan de twee V-partijen laten weten dat het werk niet ‘af’ is, ‘onaf’, dus en vragen zij de Vlaamsnationalisten niet langer elkaar te bestrijden, maar samen te werken, daar dit de enige mogelijkheid biedt om tot een onafhankelijk Vlaanderen te komen.
Tot daar ‘Onaf’, waaraan ik zou willen toevoegen dat voor het tot stand komen van een Vlaams zelfbestuur, de Vlaamsnationalisten het inderdaad onder elkaar zullen moeten eens worden en niet in de eerste plaats met bv een Magnette, wat die er ook over zegt, omdat dat tenslotte altijd zal neerkomen op een verdere aderlating voor een Vlaanderen dat de rekening zal mogen blijven betalen. Als Magnette echt consequent was geweest dan had hij vorig jaar moeten kiezen voor Paarsgeel i.pl.v. Paarsgroen. Dat laatste is tenslotte een bont allegaartje geworden, een soort rariteitenkabinet van zes partijtjes en één grote (de PS), met meer niet-verkozenen en opvolgers dan democratisch aanvaardbaar is. Dat ze het voorlopig nog uithoudt is enkel dank zij Corona.
Over het vertrekpunt van Magnette, een staatshervorming via de vier gewesten, kan m.i. wél gepraat worden als eerste stap in de goede richting. Wel op voorwaarde dat alle andere entiteiten, de gemeenschappen op kop, dan verdwijnen. Dat geldt in de eerste plaats voor de Franse Gemeenschap, die alleen maar schulden maakt en zich verkoopt als de “Fédération Bruxelles-Wallonië’, die grondwettelijk niet eens een reden tot bestaan heeft. Anderzijds kan Vlaanderen de Vlamingen in Brussel niet in de steek laten en zal ze verplicht zijn hen ook later financieel te blijven steunen op gebied van onderwijs, welzijn, gezondheid en cultuur. Als tegenprestatie moet het Brussels gewest dan wel garanderen dat het Nederlands in Brussel op gelijke voet zal behandeld worden als het Frans en eventuele andere talen.
Tenslotte doet Vlaanderen er best aan – net zoals Wallonië al gedaan heeft – om een eigen hoofdstad te kiezen buiten Brussel en deze laatste met haar 186 nationaliteiten niet langer als haar hoofdstad te erkennen. Het zou als bijkomend voordeel hebben dat het leger van Vlaamse pendelaars niet meer naar Brussel moet om te werken en daar als pasmunt te dienen om Vlaanderen af te persen zoals tot nu toe meestal het geval is geweest.
Ik kom even terug op mijn blog van 22 dezer (‘Het jaar van het vaccin (2), waarin ik schreef me niet te zullen laten inenten met dat AstraZeneca vaccin dat nog steeds niet is goedgekeurd door het Europese Geneesmiddelenagentschap*. Zoals de zaken er nu voorstaan, is het trouwens weinig waarschijnlijk dat we dat vaccin snel hier zullen krijgen, om de eenvoudige reden dat de Britten hun productie eerst zullen gebruiken voor de eigen mensen en de U.K. het niet alleen eerder had besteld, maar er ook meer voor heeft betaald. De achterstand die hun productie heeft opgelopen, lag niet aan hun Britse fabrieken maar aan eentje van bij ons, niet toevallig in Wallonië.
Het kan zijn dat men voorlopig niet kan kiezen met welk vaccin men zal ingespoten worden, maar dat van AstraZeneca is er voorlopig voor ons niet bij. Het wordt Pfizer of Moderna, die al wel zijn goedgekeurd.
Tenslotte is men niet verplicht zich te laten inenten en is het dus best mogelijk dat men straks een vaccin van AstraZeneca kan weigeren. In de veronderstelling dat het Brits-Zweedse vaccin er dan bij ons zal zijn, zal men dan langer moeten wachten tot er een ander vrij zal komen, maar – zoals gezegd – dat moet nu ook.
Ook wil ik even verwijzen naar een citaat van Jean-Jacques Rousseau, een Franse filosoof en schrijver uit de achttiende eeuw, dat o.m. te lezen stond in de laatste editie van ‘Vlaanderen Vlagt’: ‘Vrijheid betekent niet dat ik alles kan doen wat ik wil, maar wél dat ik niets moet doen wat ik niét wil’.
Dat is, drie eeuwen later, nog altijd het geval.
---
*Dat Europese Geneesmiddelenagentschap beslist vandaag of het Brits-Zweedse vaccin wordt goedgekeurd. Vraag is of een goedkeuring in de U.K. dan niet voldoende was. Doet zo’n beetje denken aan het Russische vaccin dat al een tijdje zowel in Rusland als erbuiten (Syrië bv) wordt toegediend, terwijl de derde fase van de onderzoeken nog steeds loopt
Ondertussen heeft Duitsland al gesteld dat het dat vaccin voorlopig niet gaat geven aan 65+ers. Dit nadat Duitse kranten beweerden dat het maar voor 9% effectief zou werken bij die levenscategorie. De producent heeft dat wel ontkend, maar nog steeds niet gezegd hoe efficiënt het dan wél is. Mocht het bv 5 maal efficiënter zijn dan wat die kranten beweren, dan zou het nog maar half zo efficiënt zijn als het Pfizer vaccin...
Wat er nu in Nederland aan het gebeuren is, is erg maar niet verwonderlijk. Het is zo stilaan mode geworden dat elke oproep van de eerste de beste hond met een hoed op via de (a)sociale media gretig gehoor vindt bij een categorie van nietsnutten die niet beter vragen dat keet te schoppen, de boel kapot te slaan en zoveel mogelijk te roven. Alle redenen zijn goed om dat te doen, of dat betogen nu gaat tegen de Corona-maatregelen, het Klimaat, Black Lives Matter of iets anders. Het maakt hen niets uit. We hebben het ook al gezien in Parijs en andere Franse steden, in Brussel en zelfs voor Nederland is dat niets nieuws. Het was daar wel al een tijdje geleden dat het er nog op die schaal gebeurde.
Rond de jaren 1970 heeft men dat in Nederland nog eens meegemaakt met wat men toen de ‘nozems’ noemde. In Amsterdam, eerst aan het centraal station en daarna aan de Dam. Toen de politie die idioten niet onder controle kreeg, stuurde men er de ‘Jantjes’ op af, de mariniers, een keurkorps, zowat de Nederlandse versie van de Amerikaanse ‘marines’. Die ruimden telkens de hele meute op en wie niet ging lopen, kreeg een flink pak slaag.
Als dat korps nog bestaat, waar wacht men dan op om dat nog eens over te doen? Burgemeester Joritsma van Eindhoven dacht er al aan het leger in te zetten, maar hij zal ook wel aan de ‘Jantjes’ gedacht hebben.
---
En dan iets heel anders.
Door de Corona besmetting van ons Mateke, wordt dit jaar de (alternatieve) nieuwjaarsreceptie van de SP.a geschrapt. De partij, die ook nog steeds op zoek is naar een nieuwe naam (wat dacht je van 'de Matekes'?), lijkt steeds meer op een éénmansbedrijf. Met als slogan: 'Na ons de zondvloed'.(
Ook mijn blog van 4 dezer had ik reeds de titel gegeven ‘Het jaar van het vaccin’ en het ziet er steeds meer naar uit dat dit inderdaad het geval zal zijn. Alleen dacht ik toen alleen eerder positief over de aanpak, terwijl ondertussen gebleken is dat er nog heel wat problemen mee gemoeid zijn. Zo was er reeds een waarschuwing van Pfizer dat er een vertraging zou zijn in de toelevering o.w.v. een uitbreiding van de productie in haar Puurse vestiging.
Nu krijgen we ook de maken met een waarschuwing vanwege AstraZeneca, nota bene: ook al een bedrijf met een fabriek in dit land, in het Henegouwse Seneffe. Die staat in voor de toelevering van grondstoffen voor het nieuwe vaccin. De basis daarvan is een onschadelijk virus (die zijn er ook!) dat ervoor moet zorgen dat een stukje eiwit van het Coronavirus in het lichaam van de patiënt geraakt. Dat virus, adenovirus genoemd, moet worden gekweekt en dat zou minder bruikbaar virus hebben opgeleverd dan verwacht. En zo is er altijd wel iets.
Ik vraag me trouwens af hoe het mogelijk is dat het Pfizer vaccin in twee keer moet worden toegediend en aan -70°C moet bewaard worden, terwijl dat van AstraZeneca – dat nog een goedkeuring moet krijgen – zou kunnen bewaard worden aan ijskasttemperatuur en in één keer kan worden toegediend. Ik ben geen specialist ter zake, maar ergens klopt hier iets niet. Volgens Handelsblatt en Bild, twee van de bekendste Duitse kranten, zou het AstraZeneca vaccin maar voor 9% werken bij de 65-plussers, terwijl dat bij Pfizer tien maal meer is. Als reactie op die berichten zegt de producent dat ze niet kloppen, maar wel zonder erbij te zeggen voor hoeveel procent het dan wél werkt. ‘Waar rook is, is vuur (zei Uilenspiegel en hij stak zijn pijp aan aan een verse koevla!).
Ondergetekende wordt over twee weken 81 en zal dan dus bij de 81-plussers gerekend worden om gevaccineerd te worden. Ik heb er geen problemen mee dat ze me een anti -Coronavaccin geven. Ik krijg sinds 1995 al jaarlijks een gewoon griepprik en heb sindsdien geen griep meer gehad. Maar ik ga me toch niet laten vaccineren met een vaccin dat eerder tot de categorie ‘goedkoop en occasie’ lijkt te horen.
In Luik zitten ze niet alleen met dat Nethys schandaal, maar ook met het feit dat het Amerikaanse pakjesbedrijf FedEx 40% van zijn cargo schrapt op de Luikse luchthaven van Bierset en dat terwijl het vrachtvervoer in de lift zit. Na de ‘Hel van Sclessin’ riskeren ze er ook de ‘Hel van Bierset’ bij te krijgen.
FedEx had enkele jaren geleden al TNT overgenomen en maakte in 2020 een van zijn beste jaren mee. Wat de hele zaak nog verergert is dat de cargo die Luik verliest naar de luchthaven Charles de Gaulle gaat in Parijs, terwijl de eigenaar van de Parijse luchthavens, Aéroports de Paris (ADP), zelf een aandeel heeft van 25% in Bierset. Om het plaatje compleet te maken: ADP is voor de helft in handen van de Franse staat. En dat terwijl de Walen steeds naar la douce France kijken als konijnen naar een lichtbak, worden ze door datzelfde Frankrijk koud gepakt..
Na het nieuws dat FedEx in Bierset 671 banen zou schrappen, deed men daar het enige waarin men in Wallonië goed is: meteen werd een 48-urenstaking aangekondigd, nu niet precies iets waarvoor Amerikanen zullen capituleren.
Wallonië heeft geen zeehavens en hoopte dat te kunnen compenseren door alles op haar luchthavens te zetten. Dat blijkt voorlopig een slechte zet te zijn, want ook in Charleroi, grotendeels eigendom van het Waalse gewest, draait sinds het uitbreken van de Coronacrisis ook alles op een laag pitje, maar dan o.w.v. het geslonken passagiersvervoer. Voor Bierset is het afhaken van FedEx niet het enige probleem. De luchthaven moet zowat de enige in Europa zijn die aan de luchtvaart geen enkele beperking oplegt. Sinds het pakjesvervoer in de lift zit, zijn de luchtvaartmaatschappijen daar grotere toestellen gaan inzetten, die zwaarder geladen zijn en meer lawaai veroorzaken. Dag en nacht, 7 dagen op 7 en 24 uur op 24. In Zaventem, dat o.w.v. lawaaioverlast constant problemen krijgt met de stad Brussel, kunnen ze het niet geloven. Daar komt nog bij dat de helft van de volumes op Bierset nu al van Chinese herkomst zijn (Alibaba) en men verwacht dat dit aandeel nog zal groeien. Het aantal banen dat de Chinese inbreng zou brengen is ondertussen al wel van 900 naar 300 teruggebracht en men ziet op Bierset steeds meer Chinezen rondlopen, die er blijkbaar werken. Het banenverlies door FedEx wordt daarmee voor de eigen mensen niet gecompenseerd.
Willy Borsus, Waals MR-minister van Economie, noemde Liège Airport in november 2020 nog ‘de parel in de cockpit van de Waalse economie’. De terechte vrees is dat de vrachtluchtvaart in Wallonië dezelfde weg opgaat als de zware industrie. Met dit verschil dat die zware industrie nog lokaal verankerd was, de logistiek is dat niet. En straks alleen nog afhankelijk zijn van Chinezen is ook geen geruststelling, zeker niet nadat de grote baas van Alibaba, Jack Ma, voor drie maand van de aardbol verdwenen leek en blijkbaar door Xi & Co tot de (Chinese) orde werd geroepen, wat dat ook moge betekenen.
In De Standaard der Letteren, die vroeger op vrijdag verscheen, maar tegenwoordig bij de weekeindeditie van de krant gevoegd wordt, staat een uitgebreid artikel over Georges Simenon, de in Luik geboren schrijver van o.m. de detectiveverhalen van Maigret. De essayist noemt hem een van de grootste schrijvers van de twintigste eeuw, iets dat ik niet ga ontkennen. Wat ik wel weet is dat Simenon zowat de enige francofone Belgische schrijver op dat niveau van zijn generatie was. Alle andere bekende schrijvers die hier toen in het Frans schreven, waren Vlamingen:
- Maurice Maeterlinck, geboren in Gent, die in 1911 de Nobelprijs voor literatuur kreeg en o.m. Pelléas en Melissande schreef, waarvan Claude Debussy een opera maakte.
- Michel de Ghelderode, pseudoniem van Ademar Martens, uit Elsene, die vooral toneelstukken schreef.
- Emile Verhaeren, uit St. Amands, dichter en toneelschrijver.
- Charles De Coster, ook al uit Elsene, de auteur van ‘Tijl Uilenspiegel’.
- Georges Roodenbach, een neef van Albrecht Roodenbach, de Blauwvoetactivist. Georges schreef het bekende boek ‘Bruges la morte’, waarop Erich Wolfgang Korngold de prachtige opera ‘Die Totenstadt’ schreef
Misschien zijn er nog wel enkele, maar het toont toch aan dat Vlamingen hun mannetje stonden in het overheersend Franstalige België van die tijd en zelfs in een andere dan hun moedertaal uitblonken. .
En dan hebben we het nog niet gehad over onze schilders, op een uitzondering na allemaal Vlamingen.
Zoals ik al schreef in mijn blog van 18 dezer (‘De Waalse relance’) begint men in Wallonië stilaan te beseffen dat e.e.a. toch niet meer kan. Uit een rapport dat de – nota bene – linkse krant Le Soir kon inkijken, bleek o.m. dat de Waalse publieke opinie heel wat van hun eigen bedrijven wantrouwt. Dat lijkt niet onterecht, want na de schandalen die er enkele jaren geleden al waren i.v.m. Publifin voor het uitbetalen van aanwezigheden op vergaderingen die nooit plaats vonden, is het nu weer zover.
Eerder deze week werd niemand minder dan François Fornieri, ex-topman van het Luikse farmabedrijf Mithra aangehouden. De man, die ook wel eens de Waalse Marc Coucke* wordt genoemd en al eens verkozen werd tot Waals Manager van het jaar, wordt verdacht van verduistering en misbruik van vennootschapsgoederen. Heel wat draait in de eerste plaats om het bedrijf Nethys dat niet toevallig de opvolger is van het al vermelde Publifin. Evenmin even toevallig is, dat ook de naam van Stéphane Moreau weer opduikt, de man die in de zaak Publifin als PS-kopstuk burgemeester van Ans was, maar daarna door de eigen partij werd afgezet.
Zo kocht Fornieri Elicio, een Nethys dochteronderneming met zo’n dertigtal windparken van Moreau over voor de symbolische prijs van 1 (één) euro. Dat gebeurde in alle stilte en zonder enig biedproces. Verder liet hij, als voorzitter van een remuneratiefonds zo’n 15 miljoen euro overzetten op naam van diezelfde Moreau, die ook daar dus mee tussen zat. Die waren zogezegd bedoeld voor omstreden ontslag- en andere vergoedingen.
Kortom, de hele affaire werd tenslotte zo ingewikkeld dat een kat er haar jongen niet meer in terug zou vinden. Het is nu aan het Luikse gerecht om e.e.a. uit te klaren, maar de reputatie van ‘ het Palermo aan de Maas’, die de vurige stad al had, zal er nog door verscherpt worden. En het imago van een Waalse relance zal er ook niet beter van worden. Wie herinnert zich nog de uitspraak van Di Rupo (‘J’en ai mar de ces parvenus’) bij de eerste PS-schandalen in Charleroi, zo’n tien jaar geleden. Er lijkt nog steeds niet veel veranderd te zijn. Alleen gebeurt het nu in Luik en daar al voor de tweede keer..
*Marc Coucke kocht aandelen van Mithra; werd er zelfs een tijdje voorzitter, maar trad eind vorig jaar af. Hij was zeer goed bevriend met Fornieri en werd zelfs peter van een zoon van Fornieri. Coucke en Fornieri reden ook samen de oldtimerrally in het Zoute. Hem is echter niets ten laste gelegd.
Woensdag zouden de sociale partners voor de tweede keer bijeengekomen zijn voor de tweejaarlijkse interprofessionele loononderhandelingen. Dat is niet doorgegaan, omdat de vakbonden hun kat gestuurd hebben. De reden daarvoor was, dat ze na een eerste bijeenkomst niet verder waren geraakt dan een loonsverhoging van 0,4% voor dit én volgend jaar. In normale omstandigheden valt daar iets op te zeggen, maar we maken nu niet precies normale omstandigheden mee, om het nog zacht uit te drukken.
De vakbonden hebben gelijk als ze zeggen dat er in sommige sectoren nu veel harder moet gewerkt worden dan normaal. Denk maar aan de zorgsector, de distributiesector, de veiligheid en zo zullen er nog wel enkele sectoren zijn. Maar een algemene hogere loonsverhoging voor alle sectoren betekent in deze Coronatijden voor veel bedrijven het faillissement. Denk maar aan de horeca en de kappers om het daar even bij te houden.
Speciale toestanden vragen speciale oplossingen en dat betekent niet dat men – zoals gebruikelijk als er geen akkoord was – de hete aardappel doorschuift naar de regering, zeg maar: de belastingbetaler. Die kan zich een zoveelste aderlating helemaal niet meer veroorloven, zelfs niet een regering waarin alle traditionele partijen met de eigen vakbonden aanwezig zijn.
Het probleem met de loononderhandelingen is het zoveelste bewijs dat dit land niet meer werkt. Er moet komaf gemaakt worden met het ontdubbelen van alle federale en regionale items die elkaar nog steeds overlappen (denk maar aan het ziekenvervoer) en die de reden zijn van het typische Belgische zwartepietenspel tussen de verschillende beleidsniveaus als er iets fout loopt. Dat kan alleen door een verdere federalisering en een Grondwetshervorming, in het slechtste geval over 3 jaar, áls het tijdens deze legislatuur nog bespreekbaar wordt gesteld. Als dat laatste niet gebeurt, kunnen we spreken van nalatig verzuim.
Net als bij de affaire met de mondmaskers, waarbij een bestaande voorraad werd opgestookt en men er daarna niet tijdig aan geraakte of verkeerde aankreeg, zijn we nu aanbeland bij de affaire met de vaccins. Niets is wat het lijkt en elke dag verandert er wel iets, wordt er iets bevestigd en dan weer ontkent of andersom.
De plannen voor het vaccineren zijn in de eerste plaats gemaakt volgens de daadwerkelijke toepassingen en hebben weinig of geen rekening gehouden met de leveringen. En uitgerekend bij dat laatste loopt het fout. Bij Pfizer omdat men de productie wil verhogen en daardoor vertraging zal oplopen. Bij de eveneens Belgische producent van de spuitjes (Becton Dickingson uit Erembodegem) eenzelfde verhaal, maar daar heeft de directeur meteen gezegd dat hij de productie hoe dan ook niet kán verhogen en men dus nog meer geduld zal moeten hebben. Van die spuitjes heeft België er nog 8 miljoen tekort...
Er werd al een sterfgeval gemeld in een woonzorgcentrum, waar een man van in de tachtig gestorven was nadat hij vier dagen ervoor zijn eerste prik had gekregen. Er was zelfs een rusthuis waar een algemene besmetting werd vastgesteld nadat iedereen er daar al een eerste spuitje had gekregen. Reden tot grote paniek, al kan het best zijn dat die besmetting één of twee dagen ervoor had plaats gevonden. Ik heb hier al eens geschreven dat men bij de gebruikelijke jaarlijkse griepprik gewaarschuwd wordt dat het twee weken duurt vóór die effectief werkt. De eerste keer dat ik daarover iets gehoord heb i.v.m. het Coronavirus was nu woensdag in het avondjournaal van de VRT toen viroloog Van Gucht moest toegeven dat het lichaam ‘enige tijd’ nodig had om zich aan te passen. Waarschijnlijk zal dat pas twee weken na de tweede prik effectief zijn. Als daar niets of te weinig over gezegd wordt, geeft dat mensen de valse hoop dat zij meteen na de eerste prik gerust kunnen zijn, wat meer dan waarschijnlijk niet het geval is.
