Twee maanden na de overstromingsramp in de Waalse Vesdervallei lijkt er daar maar geen schot te komen in de zaak. Het leger zal langer n voorzien ter plaatse moeten blijven voor het bezorgen van de maaltijden, brandweer en civiele bescherming blijven maar puin ruimen. Aan vrijwilligers – ook uit Vlaanderen - ontbreekt het nog steeds niet, maar de politiek laat het afweten. Met de Vesder-tragedie valt niet te scoren.
Staatssecretaris voor de Relance, Thomas Dermine (PS) is nu afgekomen met het voorstel voor een solidariteitsfonds van 1,2 miljard euro waarvan de helft van het federaal niveau zou moeten komen. Op zich nog te begrijpen, ware het niet dat Dermine, net zoals zijn partijgenote Lalieux van Pensioenen, met zijn voorstel eerst naar de media is gelopen, zonder overleg met de federale partners, die zich nog maar eens bekocht voelen. PS nieuwe stijl, zullen we maar zeggen, waarbij de Waalse socialisten, met de hete adem van de Waalse communisten in de nek, hun federale regeringspartners voor een voldongen feit willen stellen en een een puur gewestelijke bevoegdheid federaal wil financieren, Zo werkt het echter niet. Na de reeds vermelde heisa omtrent de pensioenen, waren er ook al de discussies over het loonoverleg en de sans papiers, waarbij de PS cavalier seul wou spelen op kosten van in de eerste plaats de Vlaamse partners Open VLD en CD&V.
---
Ik ben eens curieus hoe lang het zal duren vóór men de overstromingsschade, die inderdaad enorm is, zal hebben opgelost. Het doet me zo’n beetje denken aan wat ik tijdens mijn verblijf in Italië heb meegemaakt in de jaren 1960. Italië is ook een land met een noord-zuid tegenstelling, met dit verschil dat beide streken er wel eenzelfde officiële taal hebben. Rond die tijd was er een verwoestende aardbeving op Sicilië. Vijf jaar lader was er ook een in het noordelijke Veneto. Nog eens twee jaar later was het puin in Veneto geruimd en had men de zaak daar weer onder controle, terwijl men op Sicilië nog steeds tussen het puin leefde.
Of het in Wallonië ook zo lang gaat duren, is nog af te wachten, maar geduld zal er zeker van pas komen. Er valt daar voor geen enkele partij iets te rapen.
In mijn blog van 16 dezer (‘Een dure winter’) had ik het reeds over de stijgende prijzen voor gas en elektriciteit. Uit een artikel in de weekeindeditie van De Tijd blijkt dat de werkelijke kostprijs van onze stroom maar 36% is van wat we ervoor moeten betalen. Daarbovenop komt 19% voor de netwerken van Elia en Fluvius, nog eens 19% voor allerlei belastingen (BTW e.d.) en 26 voor allerlei belastingen, die we rustig verdoken taksen kunnen noemen, zoals openbare dienstverplichtingen en toelagen voor o.m. de windmolenparken.
Al deze heffingen, bijdragen en taksen zijn op elektriciteit veel hoger dan op gas. Juist in een tijd waarin men meer wil inzetten op elektriciteit – denk maar aan de auto’s –zal het dus allemaal nٕóg duurder worden. Als het voorstel van federaal minister zonder Financiën Van Peteghem om te komen tot een energiehervorming ooit werkelijkheid wordt, dan zal dat alleen zijn omdat het moet van Europa. De E.U. gaat nl niet akkoord met de Belgische vrijstelling voor grote industriële verbruikers – de windmolenparken bv - voor groene energie, terwijl de kleine eindverbruiker die niet heeft en er zelfs voor moet opdraaien. Voor deze laatste is de stroomfactuur steeds meer een belastingbrief aan het worden.
Rusland kende het vorige weekeinde de oneerlijkste verkiezingen sinds de val van de Sovjet Unie. Het leek wel een kopie van wat in het Wit-Rusland van Loekasjenko gebeurd is. Verenigd Rusland, de partij van Poetin, had in de vorige legislatuur een twee derde meerderheid in de Doema, het Russische parlement. Daardoor kon ze de grondwet aanpassen en er o.m. voor zorgen dat Poetin zo goed als president voor het leven werd (‘officieel’ tot 2036). Tegelijk besliste Poetin dat hij voortaan partijloos zou zijn, zodat niet hij maar zijn partij straks de schuld zal krijgen van alles wat er daar nog zou kunnen mislopen.
In de peilingen haalde Verenigd Rusland nu nog amper 30%. Om daaraan iets te doen, werden de verkiezingen er op grote schaal vervalst. Volgens de eerste uitslagen zou Poetins partij nog steeds de twee derde meerderheid hebben, maar niemand gelooft dat het daar eerlijk gegaan is.
Het verhaal van Navalny kennen we ondertussen. Poetins kwaadste tegenstander werd eerst vergiftigd en zou het niet gehaald hebben als men hem niet naar een Duits hospitaal had gebracht. Navalny heeft geen eigen partij, maar raadde zijn medestanders aan ‘slim’ te stemmen en daarmee bedoelde hij te stemmen voor oppositiekandidaten die werden toegelaten op de verkiezingslijsten. Dat kan nog altijd gebeuren, zelfs met Navalny in de gevangenis. En daar hield het niet bij op.
Apple en Google werden verplicht een app ter zake uit circulatie te halen en zelfs de benaming ‘slim stemmen’ werd verboden. Buitenlandse waarnemers waren niet welkom en in de meeste stembureaus werden zelfs de veiligheidscamera’s uitgeschakeld. Dat laatste is echter niet meer van deze tijd, want iedereen met een smartphone kan tegenwoordig alles filmen. Daaruit bleek dat er massaal gefraudeerd werd – men spreekt van duizenden klachten - met extra stembrieven, dubbelgangers op de kieslijsten, terwijl men kon zien dat bepaalde kiezers zich omkleedden en een tweede of derde keer gingen stemmen onder een andere naam. Puur boerenbedrog dat bij de telling van de stemmen wel eens een vervolg zou kunnen gekregen hebben.
Ondertussen is de Russische economie er slecht aan toe en zijn de voedselprijzen er de hoogte in geschoten. Voeg daarbij de openlijke corruptie en de pandemie die er nog verre van onder controle is en kan men begrijpen dat de Rus in de straat er zo stilaan genoeg van krijgt.
---
In verhouding tot het verhaal hierboven is de Belgische politiek een lachertje. Zo was er vorige week ook nog eens de zgz ‘grote peiling’, waarin zowat alle partijen een of twee procenten omhoog of omlaag gingen t.o.v. de vorige peiling. Met een foutenmarge van 3% betekent dat echter driemaal niks. Het werd haast aandoenlijk als men zag en hoorde hoe VTM en RTL zich uitsloofden om wereldnieuws te maken van een dode mus.
Het gesjachel over de gascentrales blijft aanhouden. De kans dat er in Vlaanderen van die vervuilende en kostelijke spullen komen is miniem, maar bij onze zuiderburen zullen wél enkele vergunningen afgeleverd worden. Voor zover dat nog bevestigd moet worden, nog maar eens een bewijs dat dit land twee verschillende landen kent die steeds verder uit elkaar groeien. Van de oorspronkelijke Waalse eis dat bij hen die vergunningen er zouden komen mits
er garanties waren dat de uitgestoten CO2 zou worden opgevangen, hoort men niets meer.
Wie in deze zaak ook een zoveelste modderfiguur slaat is de E.U. die akkoord blijft om die gascentrales te laten subsidiëren, terwijl klimaatpaus Timmerfrans maar blijft toeteren dat zijn miljarden verslindend klimaatplan er moet komen
Om de kernuitstap te overbruggen zal men 2,3 gigawatt extra productie moeten kunnen produceren. Als dat al zou lukken – dat is ± de helft van de huidige totale productie - zal dat alleen gaan ten koste van extra heffingen voor de eindverbruikers, waarvan de meerderheid in Vlaanderen woont. Die geschiedenis zal zich blijven herhalen zolang dit onzalige land in zijn huidige vorm blijft bestaan.
Na de Amerikaanse terugtrekking uit Afghanistan, zonder voorafgaandelijk overleg met de bondgenoten, wordt Europa nog eens voor schuit gezet door de oprichting van een in de eerste plaats militaire alliantie tussen Australië, de UK en de USA, samengevat in het logo AUKUS. Het gaat in de eerste plaats om een strategisch antwoord te bieden aan de opbouw van een sterk China binnen de Stille Oceaanzone, al kan men de aanwezigheid van de Britten alleen verklaren door hun historische aanwezigheid die tegenwoordig voltooid verleden tijd is.
In het kader van deze nieuwe Angelsaksische alliantie heeft Australië alvast bij de USA een serie met kernenergie aangedreven duikboten besteld en werd eenzelfde bestelling bij Frankrijk afgezegd met als excuus dat de Franse duikboten nog op diesel werken en de Amerikaanse op kernenergie. Het Franse protest daartegen lijkt mij vrij hypocriet omdat datzelfde Frankrijk op tijd en stond haantje de voorste wil spelen in het kader van de klimaatdiscussies. Die duikboten zullen (voorlopig?) wel geen kerkwapens vervoeren.
Dat Europa in het AUKUS-verhaal niet meespeelt is ook de logica zelf. De EU-landen hebben in totaal een militair budget dat vier keer groter is dan bv dat van Rusland. In tegenstelling tot wat Poetin ermee bereikt, zijn wij een bende amateurs. Zo loopt er het gerucht dat de Franse troepen, die in Mali al enkele jaren tevergeefs proberen de terreurgroep Boko Haram te verdrijven, zich binnenkort ook daar zullen terugtrekken en dat er gesprekken zijn van de Malinese overheid met Moskou om er Russische huurlingen in te zetten...
Over onze pensioenen is het laatste woord nog niet gezegd. Wie hier zijn hele leven officieel gewerkt heeft en veel heeft bijgedragen, krijgt in verhouding een eerder laag pensioen. Wie weinig heeft bijgedragen, moet niet wanhopen, want zal een pensioen krijgen dat in verhouding meer zal bedragen. Reden daarvoor zijn de mee tellende gelijkgestelde periodes zoals bv ziekte en werkloosheid, een soort basispensioen dat sommigen willen terugdraaien en anderen, zoals die Lalieux (PS), willen beschikbaar maken voor iedereen.
Er zijn landen vergelijkbaar met het onze, zoals bv Denemarken en Nederland waar men al zo’n basispensioen heeft. Et alors? Wel, het verschil met het onze is dat dat basispensioen daar maar ongeveer de helft is van het minimumpensioen dat men hier aan iedereen wil uitkeren. De voorwaarde daar is verder dat men er lang genoeg zal hebben gewoond en/of gewerkt. Bij dat lager basispensioen voor iedereen kan dan nog een bedrijfspensioen, een groepsverzekering of iets dergelijks gevoegd worden, maar ook daarvoor moet men een aantal jaren gewerkt hebben.
Tenslotte is een pensioenstelsel een contract tussen generaties dat alleen in stand kan worden gehouden als het betaalbaar blijft. Daar waar pensioenen betaald moeten worden uit lopende premieontvangsten, zoals bij ons, kan dat serieuze problemen opleveren bij grotere vergrijzingskosten, wanneer meer werknemers op pensioen gaan dan er nieuwe bijkomen.
Ik heb het vaccin voor mijn reguliere griepprik besteld en zal dat gezet krijgen zodra mijn huisarts mij dat aanraadt. Dat doe ik al sinds 1995 en sindsdien heb ik geen griep meer gehad. Dit jaar zijn er ook de 2 Covid-19 prikjes bijgekomen en hoop ik daarmee het najaar en de winter door te komen. Ik heb ook besloten mijn mondmasker te blijven dragen waar dat aanbevolen blijft, al wordt het zo stilaan een mission impossible.
Vandaag komt het beruchte veiligheidscomité nog maar eens samen en wordt er weer godweetwat beslist. Daarover uitweiden heeft nu geen enkele zin en zelfs daarna zal God en klein pierke er weer zijn zeg over hebben, want het zal nooit voor iedereen goed zijn. In het verdeelde en ingewikkelde land dat België is, zal het nooit lukken een duidelijke uitleg of toepassing geregeld te krijgen. ‘Elk voordeel hep se nadeel’, wist Johan Cruyff al en elke regio een specifiek probleem.
Enige positieve noot in de coronakakofonie is dat de ziekenhuisopnames weer zakken. Ook al gebeurt dat zachtjesaan, het gevaar van een volgende golf n.a.v. de buitenlandse vakanties lijkt beperkter dan gevreesd. Hoop doet leven en wie leeft zal zien (dat laatste letterlijk).
Er is dezer dagen nogal wat te doen over de prijzen van gas en elektriciteit. Die blijven maar stijgen, vooral door een tekort aan het eerste, waarmee ook het tweede wordt geproduceerd. Gas kan men zo maar niet maken, elektriciteit wel. Door de relance na de Covid-19 epidemie, waar men zo stilaan hoopt vanaf te geraken, is er echter grote vraag naar gas – vooral in China - waardoor hier tekorten dreigen en de prijzen blijven stijgen.
Of dat alles nog niet erg genoeg is, dreigt er in Europa nog een extra probleem bij de komen. In Noorwegen, dat de grootste Europese producent van gas en olie is, zijn er verkiezingen geweest, waarbij de mogelijkheid bestaat dat er een linkse regering komt, bestaande uit de eerder gematigde Arbeiderspartij en enkele kleinere linkse partijen die de Noorse productie van zowel gas als olie willen stilleggen. Alhoewel de opbrengst van gas en olie meer dan 40% uitmaakt van de Noorse export en voor 200.000 banen zorgt, zou dat voor Noorwegen zelf niet veel uitmaken. Zij zitten daar op een superspaarpot, nadat men er besloten had de opbrengsten van gas en olie uit de Noordzee niet onmiddellijk uit te geven, maar te beleggen om ook latere generaties ervan te laten genieten. Sinds enkele jaren vloeit er nauwelijks nog oliegeld naar het fonds, wel in de omgekeerde richting. In de eerste helft van dit jaar ging er 14 miljard euro oliegeld naar de Noorse begroting.
Uit klimaatoverwegingen willen enkele kleinere linkse partijen, mochten ze deel uitmaken van de volgende Noorse regering, nu de productie stilleggen, wat Noorwegen zelf niet veel armer zal maken. Het fonds heeft aandelen in zowat alle belangrijke Europese bedrijven. Voor landen die zelf weinig of geen olie hebben, zal het echter betekenen dat de prijzen voor de olieproducten nóg hoger zullen komen te liggen. Helemaal geen prettig vooruitzicht. Het zou wel eens een dure winter kunnen worden.
---
Als het met die gasprijzen de spuigaten blijft uitlopen, zal dat een reden te meer zijn om hier niet meer met gascentrales te beginnen. Buiten het feit dat ze te vervuilend zijn, gaan ze dan ook nog teveel verbruikskosten hebben, mét daarbij het risico dat ze wel eens zonder gas zouden kunnen komen te zitten .
In mijn blog van 11 dezer kondigde ik nog het boek ‘Botsende beschavingen?’ aan dat Bart De Wever en de Gentse Imam Khalid Benhaddou samen hadden geschreven en uitgegeven. In tegenstelling tot wat ik halvelings vreesde, was de reactie op dat boek in onze media eerder gelaten. Er werd in feite weinig in verteld dat men al niet wist.
Dat er een zekere toenadering tussen de twee culturen zou zijn, is omdat het meestal moetens is, zeker in de steden waar ze op elkaars tenen lopen. Voor De Wever komt daar nog bij dat zijn voorzitterschap van de N-VA erdoor wel onder druk komt te staan. Men schat dat het aantal moslims dat in Antwerpen voor de N-VA stemt amper 3% zou zijn en in heel Vlaanderen niet veel meer. De meeste moslims kiezen bij ons voor de linkse partijen.
Zoals ik al eens stelde, zou het beter zijn dat Bart zijn N-VA- voorzitterschap zou doorgeven en zich uitsluitend nog zou bezig houden met zijn diverse stad, die hem werk genoeg bezorgt. Antwerpen is al bij al een wereldstad en mag niet vergeleken worden met een stadje zoals bv Aarschot, waar Gwendolientje destijds het burgemeesterschap combineerde met dat van de partij en zelfs dat niet goed werkte.
Volgens de Nationale Bank (NBB) zijn de ‘intergewestelijke overdrachten,’ zoals zij de transfers van noord naar zuid noemt, lichtjes gedaald en bedragen ze nu ‘maar’ zo’n 7 miljard euro. Die komen uit de Sociale Zekerheid, de belastingen en de financieringswet. Men zou ermee kunnen lachen, want dit cijfer houdt geen rekening met een vierde pijler, nl het afbetalen van de jaarlijkse intrestlasten voor de Belgische staatsschuld die voor 90% door Vlaanderen en voor 10% door Brussel wordt afgelost en waarbij Wallonië 0,0% bijdraagt, omdat het zegt geen geld over te hebben. Dat maakt dat de werkelijke transfers van Vlaanderen naar Wallonië geen 7 maar 12 tot 13 miljard bedragen, per jaar a.u.b., een deel van onze welvaart die we zomaar weggeven. Dat is een gegeven dat we allemaal jammer genoeg al jaren kennen. Het wordt alleen ergerlijk als de Nationale Bank, waarover we sinds de komst van Pierre Wunsch als nieuwe gouverneur een betere indruk hadden gekregen, daar zomaar overheen stapt.
Nu het coronagebeuren toch stilaan lijkt deemsteren, zou de politiek terug de draad moeten opnemen en zou de federale regering werk moeten maken van enkele heikele punten uit haar eigen regeerakkoord. Gemakkelijk zal dat niet worden, zoals we reeds hebben kunnen zien bij het lanceren van het PS-pensioenvoorstel en de groene kernuitstap. En dan hebben we het nog niet gehad over de werkzaamheidsgraad die – zoals in Nederland en Duitsland – boven de 80% zou moeten komen te liggen. Voor Vlaanderen lijkt dat haalbaar. Daar zit men nu reeds aan 75%, in Wallonië ligt het 10% lager en in Brussel – waar 35% van de huidige bevolking een vreemde nationaliteit blijkt te hebben - geraakt men zelfs niet verder dan 61%. Eenzelfde verhaal voor wat de vaccinaties betreft, waarbij vooral het verschil met datzelfde Brussel nóg groter is. Zelfs in Wallonië krijgt men zo stilaan genoeg van de fameuze ‘Fédération Wallonië-Bruxelles’ die alleen maar uitblinkt in het maken van schulden. Zoals ik hier reeds meermaals geschreven heb, wordt het tijd die tweede regionale Waalse regering af te schaffen. Wat nut heeft men daar alles dubbel te hebben: twee regeringen, twee minister-presidenten en een dubbele hele reeks ministers. En daar houdt het niet eens bij op. De ‘Service Publique de Wallonie’ (SPW), die officieel moet zorgen voor de wederopbouw na de overstromingen in de Vesder- en Maasvalleien, telt al 5 directeurs-generaal, 1 secretaris-generaal en ook een hele serie directeurs. Doet zo’n beetje denken aan bepaalde ngo’s die ook zoveel ‘administratieve kosten’ hebben, dat er voor de echte gedupeerden amper iets overblijft.
De Chinezen hebben daar een spreekwoord voor, dat zegt, dat tegen bureaucratie en cholera niets te beginnen is.
In de heisa omtrent de herdenkingen van de aanslagen van 9/11 van 20 jaar geleden in New York, zou men het haast vergeten, maar 2001 was ook het jaar van de instorting van de Volksunie en het ontstaan van de N-VA, de vroegere rechtervleugel ervan. Het werd bijna een mislukte start, want bij de eerstvolgende verkiezingen, twee jaar later, haalde de nieuwe partij maar één zetel in de Kamer en die was voor Geert Bourgeois, de eerste voorzitter en toen de drijvende kracht achter de nieuwe partij. Die partij zou twee jaar later een kartel aangaan met CD&V, maar dat hield maar stand tot 2008, grotendeels omdat de christendemocraten vonden dat de Vlaamse lat voor hen te hoog lag. Voor N-VA zouden het echter geen windeieren worden, mede dank zij nieuwe voorzitter Bart De Wever. Die zette resoluut in op wat hij het confederalisme noemde. Dat is nog steeds het doel van de partij, maar veel vooruitgang is daarbij niet geboekt. Alhoewel minder sterk dan de N-VA had de ter ziele gegane Volksunie in feite meer gewogen op de tot dan tot stand gekomen staatshervormingen.
Vooral het feit dat de partij van De Wever haar communautair programma voor 4 jaar in de ijskast stopte om deel te kunnen nemen aan een regering zonder socialisten, heeft haar veel kiezers doen verliezen. Met de uitstap in de discussie over het verdrag van Marrakech hoopte de partij nieuwe verkiezingen uit te lokken waarbij de immigratie centraal zou staan. Dat draaide verkeerd uit. De regering Michel ging door met een minderheidsregering die gedoogd werd door een oppositie van socialisten en groenen, deed dat nog eens over met de regeringen Wilmès en kostte de N-VA tenslotte bijna een derde van haar kiezers bij de volgende verkiezingen. En daarmee was het nóg niet gedaan. Bij de laatste regeringsvorming werd de partij opnieuw bij de bok gezet, waardoor er zelfs een federale regering kwam met een minderheid in Vlaanderen en de twee Vlaamsnationale partijen in de oppositie, ondanks het feit dat die twee de grootste van het land waren geworden.
Het wordt nu uitkijken naar de verkiezingen van 2024, die regionaal een Vlaamsnationale meerderheid zouden kunnen opleveren. Een groot akkoord tussen N-VA en PS, waarover al te doen was in de aanloop naar de laatste verkiezingen, mag men vergeten. De kans is zelfs groot dat geen van die twee partijen dan nog sant in eigen land zal zijn.
Als De Wever het VB blijft schuwen, kan de N-VA het misschien nog eens proberen met Geert Bourgeois om opnieuw te komen tot een kartel met CD&V. Geert heeft daar ervaring mee. Om zo – al dan niet samen met het VB – tot een meerderheid te komen in het eigen parlement en die oh zo nodige eerste stap naar een (quasi) autonoom Vlaanderen te verwezenlijken.
Dit weekeinde zou er normaal een boek verschijnen van Bart De Wever én de Gentse Imam Khalid Benhaddou, met de titel ‘Botsen de beschavingen?’. Het wordt even hart vasthouden wat dat gaat worden, uitgerekend dezer dagen die uitgebreid in het teken staan van de herdenkingen van aanslagen op 9/11/2001 in New-York én het pas gestarte proces over de terreuraanslagen in Parijs, voor 100% beraamd en voorbereid in het Molenbeek van Sus Moustache onzaliger gedachtenis,
We kunnen alleen maar hopen dat het schrijfsel van Bart en die imam de kloof met het VB niet nóg groter zal maken. Alleen al het feit dat beide heren over hun boek een exclusief eerste dubbelinterview gaven aan De Morgen laat het ergste vermoeden.
---
Ondertussen kunnen ook de andere partijvoorzitters zich klaar maken voor een hete herfst, zeker in Vlaanderen.
Tom Van Grieken kreeg het hele Vlaamse establishment nog maar eens over zich n.a.v. een Tik-Tok filmpje waarin hij de leraren, die vóór de klas aan (linkse) politiek zouden doen, waarschuwde er rekening mee te houden dat zijn partij daarop wel eens zou kunnen terugkomen na de verkiezingen van 2024, die hij hoopt te winnen. Helemaal ongelijk heeft Tom niet. Er waren leraren die hun leerlingen aanspoorden mee te stappen in de spijbelmarsen voor het klimaat en er zelf ook in mee liepen.
Nadat Open VLD-voorzitter Lachaert al gewaarschuwd had dat 10 jaar werken in een heel mensenleven niet mocht volstaan om een minimumpensioen van 1.500 euro te krijgen, zeker niet als daarin de ‘gelijkgestelde periodes’ (van werkloosheid, deeltijds werk en studentenjobs) daarin werden meegeteld, zou hij zijn kar al gekeerd hebben en braafjes het dictaat van de PS ondergaan. Na zijn kazakdraaierij rond de vorming van Paarsgroen i.pl.v. Paarsgeel, zoals hij zijn achterban beloofd had, zijn ze van de man al e.e.a. gewend en schijnt hij nog altijd niet te beseffen dat hem dat bij een volgende verkiezing duur te staan zou kunnen komen.
CD&V-voorzitter Coens houdt zich vrij gedeisd. Hij kan ook moeilijk anders, want zijn partij is in Paarsgroen+ het vijfde wiel aan de wagen en kan er steeds gemist worden. Zijn minister zonder Financiën mag straks de corona- en ander puin ruimen en Annelies van Binnenlandse Zaken mag dan wel een topadvocate zijn, politiek blijkt ze een lichtgewicht te zijn die niet eens een deftige juridische tekst kan onderbouwen. Er lopen geruchten dat de partij haar bij de volgende gemeentelijke verkiezingen wil uitspelen tegen De Wever in Antwerpen. Het gevaar is groot dat ze dan eindigt zoals een zekere Chris Peeters die men daarna ‘van armoe’ een dik betaalde job (een contradictio in terminis) bij Europa heeft moeten bezorgen. Misschien zou zij het daar wel voor doen...
ACV-topman Marc Leemans is afgekomen met een plan om de lasten op studentenjobs, flexibele jobs en maaltijdcheques te verhogen. Op het eerste zicht lijkt zoiets bespreekbaar, omdat het zou zorgen voor meer transparantie in de koterij die de Belgische wetgeving op het gebied van arbeid is, maar het zal niet veel problemen oplossen.
Het heffen van volledige sociale bijdragen op arbeidsvormen die nu nog geheel of gedeeltelijk zijn vrijgesteld, zal et niet voor zorgen dat er meer gebruik van zal worden gemaakt. Het tegendeel zal eerder waar zijn. Het gaat nl de arbeid duurder maken, wegen op de concurrentie en waarschijnlijk eerder jobs kosten i.pl.v. er bij te maken. Flexi-jobs en studentenjobs zijn indertijd ingevoerd om zwartwerk te vermijden. Het voorstel van Leemans zal weinig voorstellen in het kader van de betrachting om tot een werkzaamheidsgraad van 80% te komen. Volgens minister van Werk Dermagne (PS, nota bene) moet men daarvoor 667.000 extra mensen aan het werk krijgen. Met (in hoofdzaak Waalse) regio’s waar veel mensen niet alleen niet aan de slag zijn, maar ook niet eens werkzoekende zijn, wordt die 80% voor dit land een utopie, die alleen kan gehaald worden in Vlaanderen, net zoals de graad van vaccinaties. Het toont nog maar eens duidelijk dat dit niet één land is. ‘Tous ensemble’ geldt alleen voor het voetbal en dan nog uitsluitend in het Frans.
De discussie over het pensioenplan van PS-pasionaria Lalieux duurt voort. Buiten haar eigen partij en de groenen is er geen enkele andere meerderheidspartij mee akkoord. En gelijk hebben zij (en ook de oppositie).
De enige manier om de pensioenen in dit land betaalbaar te houden , is de werkzaamheidsgraad te verhogen. In het regeerakkoord van Paarsgroen+ is zelfs gesteld dat we naar 80% moeten. Om dat te bereiken – zeker in Brussel en Wallonië, die achter lopen - zal iedereen langer moeten werken, niet minder en kan het niet zijn maandelijks 1.500 euro pensioen te krijgen na maar 10 jaar officieel gewerkt te hebben, met daarbij de kanttekening dat ook de werklozendagen daarbij gerekend worden. In dat geval zou iemand die het grootste deel ban die 10 jaar werkloos was – om welke reden ook – eveneens die 1.500 euro krijgen. Dit zou een slag in het gezicht zijn van al die vele anderen die wél heel hun leven grotendeels hebben gewerkt én afgedragen.
Of die 80% überhaupt haalbaar zal zijn, is een andere vraag. Theoretisch moet het echter mogelijk zijn van de 400.000 werklozen die dit land ‘rijk’ is, er 150.000 aan het werk te krijgen. 150.000 is nl momenteel het aantal openstaande vacatures.
In haar betoog in de media vergelijkt die Lalieux dit land met Duitsland en Nederland, maar ‘vergeet’ ze erbij te zeggen dat die buurlanden al een werkzaamheidsgraad hebben van meer dan 80% en zo goed als geen schulden hebben, daar waar België nu al procentueel de op één na grootste schuldenlast van Europa heeft (na Griekenland). Voor de pensioenen hebben wij hier het zgz ‘repartitiefonds’, waarbij de pensioenen worden betaald uit lopende premieontvangsten. Dat kan uitdraaien op graaien in een lege staatskas. In bv Nederland daarentegen, nog zo’n buurland waarmee onze pensioenen niet vergelijkbaar zijn, heeft men, buiten een vaste bijdrage van de overheid, aparte ziekenfondsen waar werkgevers verplicht aan moeten bijdragen en die het geld investeren. Alleen al het Nederlandse pensioenfonds Metalelectro (PME) beschikt er over een kas van 62 miljard euro*. Hallo?
*Dat laatste kwam officieel ter sprake, nadat het fonds beslist had niet meer te zullen investeren in fossiele brandstoffen.
De haven van Antwerpen krijgt geregeld kritiek vanwege milieugroepen en aanverwanten. Dat is niet moeilijk, want we spreken hier over de tweede grootste haven van Europa (na Rotterdam) en de tweede grootste chemiecluster van de wereld (na die van Houston). Met 150.000 directe en indirecte werknemers is het ook de grootste werkgever van dit land.
Het is daar echter niet allemaal zorg en kwel, verre van zelfs. Dat werd vorige week nog eens bevestigd door Thierry Breton, Europees commissaris voor Interne Markt en Industrie, in een vraaggesprek in De Tijd.
Breton zei daarin, dat de haven van Antwerpen (officieel: ‘Port of Antwerp’) ook bijdraagt tot wat Europa industrieel aantrekkelijk maakt: getalenteerde mensen, ultramoderne infrastructuur en inventiviteit. De haven bevindt zich in het hart van de Europese interne markt. Er wordt straks voor bijna 20 miljoen euro geïnvesteerd in het goederenvervoer per spoor dat tegen 2030 van 7 naar 15% zal stijgen. De haven opende ook reeds een eerste multimodaal waterstoftankstation, wat mee zal spelen bij de vergroening.
Kortom, we kunnen terecht wel blijven zeggen dat Europa nog steeds niet is wat we ervan verwachtten, maar wat de Antwerpse haven betreft lijkt men er zich ook op Europees vlak van bewust hoe belangrijk die is als strategisch transport-, energie- en industriecentrum, niet alleen voor dit land maar voor het hele internationale achterland.
---
In de marge van bovenstaande is er nog wel de eveneens terechte kritiek op de rol van de haven i.v.m. de drugtrafiek en de – tot nu toe gelukkig nog – kleine criminaliteit erbij. De grote schuldige dat het daarin niet beter loopt, is echter niet het stadsbestuur, maar de Belgische overheid die de haven nog steeds laat bewaken door de federale politie en daarvoor niet genoeg investeert in manschappen. De stad Antwerpen heeft al meermaals gevraagd die dienst over te nemen, maar er dan wel de middelen bij moet krijgen om de politiemacht in de haven op een hoger peil te brengen. Iets dat nog steeds niet is gebeurd.
Vorige week stond er in The Economist, waarop ik een abonnement heb, een artikel van niemand minder dan Henry Kissinger, de minister van Buitenlandse Zaken onder President Nixon en de man die er voor zorgde dat deze Nixon, ondanks het Watergate schandaal, zowat de beste Amerikaanse president was op buitenlands gebied na WO II. Niet voor niks sprak men wel eens van ‘Nixinger’. Hij maakte een einde aan de oorlog in Vietnam, knoopte weer diplomatieke betrekkingen aan met het China van Mao en zorgde voor een eerste ontdooiing in de betrekkingen met de Sovjet Unie, die leidden tot het einde van de Koude Oorlog.
Rechtuit gezegd, ik schrok even toen ik het verhaal las, want dacht dat de man al lang niet meer onder ons was. Maar dat is hij dus wel en zelfs op zijn 98ste nog in staat tot het schrijven van boeken, waarvan er binnenkort nog twee uitkomen.
Het loont misschien wel eens de moeite te weten hoe deze echte éminence grise van de internationale politiek reageert op de terugtrekking van ‘zijn’ Amerikanen uit Afghanistan . Hier komt het:
‘Als de VS de levens van hun soldaten en hun internationale prestige op het spel zetten met een buitenlandse interventie, moeten ze daarbij strategische efficiëntie en politieke haalbaarheid combineren. De aanval als reactie op 9/11 beantwoordde daaraan, het idee om in een zo complex feodaal land als Afghanistan een moderne democratische staat op te zetten niet, omdat dat tientallen jaren vergt en het Amerikaanse volk zo’n lange investering in middelen en mensen niet blijft ondersteunen. En je terugtrekken uit zo’n wespennest doe je niet bruusk en met grote statements, maar geleidelijk en met grondig diplomatiek overleg met je bondgenoten’.’
‘Pak vast, Slow Joe’, zou ik zeggen, zeker voor die laatste zin.
Ooit heb ik al eens een blog geschreven over het feit dat wij in West-Europa om de oren worden geslagen wegens de plastic afval die we produceren en wegwerpen, terwijl men zich in de rest van de wereld – en zeker in Afrika en Azië – daar niet veel van aantrekt. Eenzelfde scenario speelt zich af op het gebied van het delven, verwerken en verbranden van steenkool.
Terwijl men bij ons koolmijnen en steenkoolcentrales sluit, worden er elders nog ontgonnen en dit ondanks het feit dat zo’n 45% van de wereldwijde broeikasuitstoot daarvan het gevolg is. De reden daarvoor is dat de opmars van hernieuwbare groene stroom nog altijd tekort schiet om het meerverbruik aan elektriciteit te compenseren. De prijs van steenkool staat vandaag zelfs op het hoogste niveau sinds 2008. Die prijs heeft te maken met de productie van staal en vooral elektriciteit en laat dat laatste nu dat zijn wat de economie straks nóg meer nodig zal hebben. Dat laatste geldt vooral voor China dat in de eerste zes maanden van 2021 meer stroom verbruikt heeft dan in 2019, toen er zelfs daar van corona nog geen sprake was. Dat land is nu nog verantwoordelijk voor 53% van het wereldwijde steenkoolverbruik en denkt er pas aan in 2060* klimaatneutraal te worden. Ondertussen worden er daar nog wel plannen gemaakt voor zo’n 40 nieuwe steenkoolcentrales.
En wij ons maar druk maken als hier iemand zijn open haard teveel zou gebruiken...
---
Het is gemakkelijk van alles en nog wat te beloven tegen 2040, 2050, 2060 of later. Wie van de politiekers die tegen die data iets beloven, zal er dan nog in functie zijn?
We gaan een hete politieke herfst tegemoet en dit keer niet met discussies en mogelijke stakingen vanwege de vakbonden, maar wel tussen meerderheid en oppositie én binnen de federale regering zelf.
Het startschot werd daarbij vrijdag gegeven door Karine Lalieu, een van de drie pasionarias van de PS in de Paarsgroen+ regering. De andere twee zijn Eilane Tillieux, voorzitster van de Kamer en Ludivine Dedonder van Defensie. Zij lijken in de eerste plaats de PS-verdediging te vormen tegen de steeds grotere druk op links vanwege de Waalse communisten. Daarbij lijkt ook de PS steeds linkser te worden. Om het met de woorden van Franz-Joseph Strauß zaliger te zeggen dreigen ze straks zo links te worden ‘dat links van hen alleen nog de afgrond gaapt’.
I.v.m. de pensioenhervorming, samen met de hervorming op Financiën, de relanceplannen en de kernuitstap heeft Lalieu alvast een schot voor de boeg geven gegeven dat kan tellen en dit dan nog via de media, zonder enig overleg buiten haar partij, regering noch parlement.
Om de pensioenen ook vooral na het toekennen van het minimumpensioen op 1.500 euro betaalbaar te houden, mikt men tegen 2024 op een werkzaamheidsgraad van 80%. In concreto betekent dat 5,3 miljoen mensen aan de slag t.o.v. 4,7 miljoen nu. Met al meer dan 90 knelpuntberoepen in Vlaanderen - waar de werkzaamheidsgraad op 75% ligt - is het maar da vraag waar men die mensen gaat vinden. En dan hebben we het nog niet gehad over Wallonië en Brussel , met respectievelijk slechts 65 en 61% aan werkzaamheidsgraad.
Ondertussen heeft Paarsgroen+ al besloten tegen half oktober de Begrotings- en relancepunten aan te pakken en de bespreking over de pensioenhervorming uit te stellen tot december. Rekening houdend met de extra kostprijs van zo’n 15,5 miljard euro vanaf 2024, zou het wel St Juttemis kunnen worden.
---
Terloops nog even dit:
De gemiddelde loopbaan in België is slechts 34 jaar en houdt geen rekening met de groeiende levensverwachting. Het kan dus alleen maar
Vorige zondag was er de 20ste IJzerwake. Nadat die vorig jaar wegens corona was vervangen door een online programma, was het nu nog eens ‘echt’. Onze media blonken weer uit door hun afwezigheid. Op VRT één was er wel zowaar een korte flash te zien en te horen, op VTM helemaal niets en de enige papieren krant die er nieuws over uitbracht was De Morgen, van wie men het niet zou verwacht hebben. Voor de rest was het silencium triplex, oorverdovend stil.
De toespraken op de IJzerwake waren van voorzitter Wim De Wit en VVB-voorzitter Hugo Maes, die in zijn VVB-maandblad al had opgeroepen erheen te gaan. In feite kwamen beiden met eenzelfde boodschap, nl dat de Vlaamsnationale partijen tot meer samenwerking zouden moeten komen, zeker in het vooruitzicht van de regionale verkiezingen van 2024. Het lijkt minder bekend, maar N-VA en VB hadden bij de laatste verkiezingen elk meer stemmen dan de PS., die slechts de derde partij werd in België. Open VLD werd zelfs pas 7de , maar werd omgekocht met het premierschap, dat wel eens een vergiftigd geschenk zou kunnen worden. CD&V had men zelfs in een normale Vivaldi-coalitie niet eens nodig, maar werd erbij genomen om een meer comfortabele meerderheid te hebben. Reden waarom ik de huidige federale regering Paarsgroen+ blijf noemen om haar te onderscheiden van Vivaldi, waar CD&V feitelijk oorspronkelijk niet eens bij hoorde.
