De uitspraken van Yves Leterme in het Franse blad Libération over de domme francofonen, blijven nazinderen. Er zouden zelfs al enkele klachten wegens racisme tegen onze Vlaamse minister-president zijn ingediend. Wat zijn ze toch snel geraakt in hun francofone trots! Het gevoel dat het met dit België niet verder kan, deint trouwens hoe langer hoe meer uit. Het was begonnen met het "Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen" en het is sindsdien niet meer stilgevallen. Voorlopig laatste in de serie is het Unizo, de Unie van Zelfstandige Ondernemers, zeker geen echte flaminganten te noemen. 80% van hun leden vindt, dat er dringend een verdere splitsing moet komen van delen van de sociale zekerheid en de wetgeving op werken en handeldrijven. De inkt van het nieuws van Unizo was nog niet droog of het werd al gecounterd en afgezwakt door het VBO, het Verbond van Belgische Ondernemingen, die vindt dat we bij een verdere splitsing de Waalse middenstand verweesd zouden achterlaten. En dan? Moeten wij weer onze terechte eisen inslikken o.w.v. een zoveelste solidariteit met mensen die ons ook niet helpen als het er op aan komt? We mogen ook niet vergeten dat Unizo een voortvloeisel is van de NCMV, de Nationaal Christelijke Middenstands Vereniging. Het overgrote deel van de leden hebben een Christelijke achtergrond en stemt waarschijnlijk in hoofdzaak voor het CD&V. Na de uitspraken van Leterme en de steun die hij kreeg uit zijn eigen partij, van zijn kartel partner en van zeker 2/3 van de lezers uit de grotere dagbladen, is de opmerking van Unizo een zoveelste steun aan de Vlamingen die zo stilaan een eind willen zien aan de schandalige transferts, de niet toegepaste wetten, een Gerecht dat niet deugt, een kiesarrondissement dat wettelijk zou moeten gesplitst worden en ga zo maar verder. --- Om even op die transferts terug te komen. Mark Platel in 't Pallieterke geeft daarover wekelijks een beschouwende vergelijking. Deze van het laatste nummer wil ik jullie niet onthouden: De Europese Unie gaat volgend jaar 5,6 miljard euro investeren om in Afrika niet minder dan acht grote verkeersassen aan te leggen. Met het geld van de transferts van Vlaanderen naar Wallonië zou men JAARLIJKS 16 van die verkeersassen kunnen financieren!
In Nederland zijn er tegen het einde van dit jaar nieuwe verkiezingen. Premier Balkenende trekt met zijn Christen-democratisch Appèl naar die stembusgang met o.m. een oproep om terug naar de 40-urige werkweek te gaan. In Nederland is dat in vele bedrijven nu slechts 36, maar officieel is het er nationaal nog 38. Hiermee gaat Balkenende in tegen de gebruikelijke vorm van veel beloven (en weinig geven), wat bij democratische verkiezingen schering en inslag is. Denk maar eens wat Chirac er in Frankrijk van maakte. Nadat hij met een serieus programma twee presidentsverkiezingen verloren had, beloofde hij in de aanloop naar de derde alles aan iedereen. Hij werd toen effectief verkozen. Later kwam hij zijn beloften helemaal niet na. Dat hij nog een tweede ambtstermijn uit de brand sleepte, was louter omdat hij de tweede keer t.o.v. Jean-Marie Le Pen kwam te staan en zelfs de communisten toen voor hem stemden. De Nederlanders staan echter bekend als heel wat nuchterdere mensen, die heel wat kunnen relativeren. Ze hebben geen stemplicht en komen meestal heel wat volwassener uit voor hun mening. Ze hebben ook geen alles versmachtende vakbonden. Ook niet-vakbondsmensen kunnen in Nederland opkomen voor ondernemingsraden en veiligheidscomités. Een voorstel als dat van Balkenende maakt in België geen schijn van kans. Vakbonden en linkse partijen hier zouden het meteen de grond inboren. Toch zijn er ook hier al bedrijven die met hun personeel nieuwe CAO's hebben afgesproken, waarin hun werknemers ook langer gaan werken voor hetzelfde loon. Voorlopig gaat dat alleen maar om bedrijven die afhangen van buitenlandse, meestal Duitse multinationals, die in hun thuisland deze wijzigingen al bedongen hebben (Siemens, VW, Mercedes e.a.). Als Nederland morgen officieel de 40-urige werkweek weer invoert, als de grote Duitse concerns dit nu al hebben, als er in Groot-Brittannië al 44 uur gewerkt worden en in sommige van de nieuwe E.U-staten zelfs 48, dan zie ik niet in hoe België het met 36 uur zal kunnen blijven waar maken. Enkele professoren hebben dit al uitgerekend en komen tot dezelfde slotsom als Balkenende: om te kunnen blijven concurreren t.o.v. de omliggende landen in het algemeen en de opkomende landen in het bijzonder, om de personeelsschaarste te kunnen opvangen én er tegelijkertijd voor te blijven zorgen dat de pensioenen betaalbaar blijven, is er geen andere uitweg. Tenzij die waarbij een andere professor (ik dacht: De Grauwe) dan weer zei dat men de 36-urige werkweek niet moet optrekken als men maar later met pensioen wil gaan. Die man heeft dan waarschijnlijk nog nooit gehoord van het generatiepact en de commotie die er rond geweest is om ergens over x-aantal jaren het brugpensioen een paar jaartjes op te schuiven. Balkenende is een moedig man.
Er blijkt nóg een manier te bestaan om de overbevolking van onze gevangenissen naar omlaag te brengen: men laat de gedetineerden in groep ontsnappen! In de gevangenis van Dendermonde waren er gisteravond 21 extra vacante plaatsen, de vorige nacht zelfs 28, maar ondertussen had men een zevental van de ontsnapten terug bij de kraag gevat. De gevangenisdirecteur wist op het journaal te vertellen dat het daar nog nooit gebeurd was, maar werd in dezelfde uitzending al tegengesproken door de buren én, 's avonds, door een ex-gedetineerde. Van pech hebben gesproken! Een van de buren wist er zelfs bij te vertellen dat bij een vroegere ontsnapping men toen ook al via het dak van die telefooncel was weggeraakt. Ondanks dit feit, was het hokje netje op zijn zelfde plaats blijven staan. Misschien was het daar vroeger met dit doel wel geplaatst, wie weet? Na de ontsnapping van Erdal (1x), Niek Bergmans (3x) en Murat Kaplan (6x, of was het 7?), nu dus de grote ontsnapping, "the great escape", zoals in de film uit 1963 (met Steve McQueen). Tante Laurette, volgens het Vlaams Belang de patrones van onze criminelen, wenste niet meteen uitgebreid te reageren. Ze ging dat later doen, zei ze, waarschijnlijk in de hoop dat men ondertussen het multiculturele allegaartje dat ontsnapt was, terug kon inrekenen. Naar het schijnt zitten in onze gevangenis op de dag van vandaag zo'n 100 verschillende nationaliteiten. Van een multiculturele verrijking gesproken! La ministre de la Justice zei er nog iets interessants bij: ze beweert, dat er nog nooit zoveel geld in het Belgisch Gerecht gestoken was als onder haar leiding. Dit is juist. Het gaat er echter niet om hoeveel geld Justitie kost, wel of het geïnvesteerde geld rendeert. Als men bv x-aantal maanden lang 28 (!) politie-inspecteurs op een zaak zet, zoals bij Erdal, om de criminele dame (sic) dan te laten ontsnappen en niet meer terug te vinden, dan mag zich daarbij toch wel vragen stellen, zeker? Of als men 100 politieagenten, de speciale terreur eenheid met alle materiaal, honden én een helikopter gedurende een week moet inschakelen omdat madame la ministre zelf de gevaarlijke crimineel, die Murat Kaplan is, penitentiair verlof had gegeven. In haar Waals gehersenspoeld hoofdje dient dat extra geld waarschijnlijk alleen maar om op haar departement jobs te creëren (het Waals cliëntelisme). "Snel en efficiënt", de slogan van de man die sneller liegt dan zijn schaduw, is hier niet van toepassing.
Sinds de oprichting van de UNO, na de Tweede Wereldoorlog, zit Frankrijk mee in de veiligheidsraad en beschouwt het zichzelf als een grootmacht. In feite ten onrechte. Frankrijk heeft minimaal bijgedragen tot de geallieerde overwinning. Het land zelf was tijdens het wereldconflict in twee verdeeld, waarvan één helft dan feitelijk nog collaboreerde met de Duitsers. Het volstond dat enkele legerafdelingen meevochten onder Eisenhower om de in druk te wekken dat ook zij de oorlog gewonnen hadden. Buiten Frankrijk waren er nog heel wat landen die dat gedaan hebben en géén zetel kregen in de veiligheidsraad. Tegen de huidige samenstelling van die veiligheidsraad is ondertussen al heel wat protest gerezen, niet in het minst van landen in opkomst, die vinden daarop ook recht te hebben, denk maar aan India, Japan en Brazilië. Maar Frankrijk houdt zijn poot stijf en blijft zich nog steeds als grootmacht beschouwen, deels misschien door zijn rijke geschiedenis, deels door het feit dat het op een vrij handige manier van het merendeel van zijn kolonies is vanaf geraakt. Die kregen wel hun onafhankelijkheid, maar Frankrijk blijft in de meeste van die landen een (militaire) vinger in de pap hebben. Dat beleid kost het land echter handenvol geld, waardoor de Franse schatkist meer dan leeg is. Een duidelijk voorbeeld van het Frans verval hebben we deze week nog meegemaakt in de crisis in Libanon. Zoals meestal het geval was de laatste jaren, heeft Frankrijk altijd kritiek gehad op het Amerikaans buitenlands beleid. Dat was zo in Irak, dat was i.v.m. Iran en in de vete tussen Israël en de Hezbollah is dat niet anders. Als ex-koloniale mogendheid in Libanon wou en zou ook Frankrijk zijn zegje hebben. Welnu, het heeft zijn zegje gehad: Frankrijk kreeg het opperbevel van de UNO troepen die, samen met het Libanese leger, het zuiden van dat land zullen bezetten. Nu blijkt dat Frankrijk in totaal (voorlopig?) liefst tweehonderd (200) man gaat detacheren in Libanon. Daarbij wordt dan gezegd, dat er al 200 ter plaatse zijn bij de reeds bestaande UNO krijgs"macht" aan de Libanees-Israëlische grens. Ter vergelijking: Italië plant 3.000 man naar Libanon te sturen. Zou het dan niet logischer zijn het opperbevel aan dat land te geven? Daar staat Frankrijk nu met zijn billen bloot. Het land wil grootmacht blijven, de wereld beheersen, maar is niet in staat eens serieus contingent eigen troepen te sturen wanneer het dit eindelijk eens kan bewijzen. Charles De Gaulle draait zich waarschijnlijk om in zijn graf! --- Het is trouwens erg twijfelachtig wat die UNO-troepenmacht daar in Libanon gaat doen. Er was daar reeds een contingent van 2.000 man en die hebben daar al die jaren feitelijk niets anders gedaan dan met hun duimen zitten draaien. Van zodra een van de strijdende partijen de grens overstak, gingen ze netjes opzij staan. Dat er toch enkele soldaten sneuvelden, was louter toevallig, omdat ze bommen op zich kregen en niet in een regulier gevecht. De UNO is een papieren tijger, die hopen geld verslindt en daarvoor bitter weinig terug geeft.
Er heeft nog eens iemand de waarheid gezegd en heel het francofone land staat weer in rep in roer. In dit geval was het niemand minder dan Vlaams minister president Yves Leterme die in een Frans dagblad eens duidelijk heeft uitgelegd waarom België niet meer werkt. Terloops stipte hij daarbij aan dat de francofonen in de taalfaciliteitengemeenten ofwel te dom ofwel van slechte wil zijn, ofwel beide. Na al die jaren heeft de overgrote meerderheid van de Franstalige inwijkelingen daar nog altijd niet de moeite gedaan de taal van de streek, in casu het Nederlands, te leren. Mijn mening is, dat die francofonen in elk geval dom zijn. Is het niet omdat ze verstandelijk niet in staat zouden zijn een tweede taal te leren, dan is het omdat ze niet snappen dat het beheersen van een tweede landstaal ook voor hen alleen maar voordelen kan hebben: een betere omgang met de mensen van de streek, meer mogelijkheden voor een carrière in een toch veeltalig land. Iedereen kent wel voorbeelden van immigranten, al dan niet legaal ingeweken, die na een paar jaar in staat zijn een aardig mondje Nederlands te praten en te verstaan. Dat gaat dan om Oost-Europeanen, Afrikanen en zelfs Zuid-Amerikanen. Alleen Walen en andere francofone Belgen schijnen niet in staat te zijn onze taal onder de knie te krijgen. Van dommeriken gesproken! Het eert Leterme dat hij zijn woorden niet terugtrekt, ook al zijn ze door de Franse krant hier en daar nogal vrij geïnterpreteerd. Misschien was hij een beetje te hard voor Albert II, die feitelijk de enige is van onze Coburgers die onze taal nog fatsoenlijk spreekt. Het feit echter dat zijn eigen vrouw, na een verblijf van bijna een halve eeuw, nog steeds niet in staat is een spontaan interview in het Nederlands te geven, is echter ook zijn verantwoordelijkheid. Waarschijnlijk heeft Leterme met zijn uitspraken de kans verkeken om de volgende Belgische premier te worden, maar dat is niet erg. Als hij als Vlaams premier op zijn standpunt blijft dat er bv geen nieuwe federale regering mag komen als de Vlaamse rechten (taalgrens, splitsing Brussel-Halle/Vilvoorde e.d.) niet eerst worden ingewilligd, dan zal er ook geen andere CD&V-er het vernielingswerk van Verhofstadt kunnen verder zetten. Hoop doet leven!
De luchthavens van zowel Zaventem als die van Deurne bij Antwerpen worden al geruime tijd geboycot. Die van Zaventem door de francofonen in en rond Brussel, die de Vlamingen het licht van de zon niet gunnen en zo dom zijn dat ze niet inzien dat ze daardoor zelf serieus schade oplopen. De luchthaven van Deurne wordt gepest door mensen van hier, zeg maar groen-links. Alle middelen waren en zijn goed om de uitbreiding van de luchthaven bij onze grootste zeehaven tegen te houden. Wat er nu bv in Borsbeek aan de gang is met die zgz "boomspotters" tart elke verbeelding. Een bos dat weg moet, omdat het volgens de internationaal geldende regels gevaarlijk is voor het vliegverkeer, zou volgens dat zootje ongeregeld moeten blijven staan. Dit alles nadat de Vlaamse gemeenschap ter compensatie al een ander stuk grond heeft aangeboden waarop een nieuw bos zal worden aangeplant. Volgens de regels van onze zgz democratische samenleving mag men dergelijk loslopend spul niet eens echt aanhouden, alleen maar administratief, wat betekent 12 uur. Daar die kerels, die blijkbaar niets anders te doen hebben (misschien leven ze wel van het OCMW), daarna terugkeren naar hun tak, is men verplicht er de hele tijd de ordediensten bij te houden, wat de gemeenschap, zeg maar de modale belastingbetaler, 10.000 euro per dag kost (in totaal zo'n 600.000 euro zonder de extra kosten van tijdverlies voor de aannemer mee te tellen). --- De belastingbetaler draait nog voor andere nutteloze zaken op. Zo is gebleken dat federale en Vlaamse regering samen vorig jaar meer dan zes miljoen euro hebben moeten betalen voor te laat betaalde rekeningen. Van die zes waren er 3,9 miljoen voor rekening van de Vlaamse deelregering. Hallo, Leterme, de man van het goede, ordentelijke bestuur? --- Het kan nog erger in dit land. Sinds de laatste staatshervorming is het verdelen van bevoegdheden een doolhof geworden waarin een kat haar eigen jongen niet meer terug zou vinden. Mede als gevolg daarvan zijn er regelmatig botsingen tussen de verschillende bestuurlijke instanties, van regeringen tot en met gemeenten. Het gros van deze betwistingen blijkt nu uit te monden in gerechtszaken die ook hopen geld kosten. Alleen al bij de rechtbank van eerste aanleg van Brussel lopen er daar zo'n zeshonderd (600!). Allemaal extra kosten die normaal als boekzak/vestzak operaties hadden kunnen worden opgelost. Om van dergelijke stupiditeiten verlost te worden zijn er twee oplossingen: ofwel wordt België terug unitair, ofwel doekt men het op. Daar de eerste oplossing niet meer haalbaar is, blijft er niets anders over dan voor de tweede te kiezen. Vraag blijft alleen nog hoe lang dat kan duren.
Wie herinnert zich niet meer de vaudeville die we begin van dit jaar meemaakte bij het afsluiten van de begroting. Die was pas officieel sluitend gemaakt door een lening van liefst 100 miljoen euro die de regering had gekregen van de Belgische petroleumfederatie. In al haar simpliciteit dacht kersvers minister van begroting Freya Van den Bossche toen, dat ze dat geld mocht houden. Op die manier kon ze nl de put vullen die ontstaan was toen de regering einde vorig jaar een extra stookoliepremie beloofde aan de minder bedeelden. Zo hadden de oliebaronnen het echter niet bedoeld en, als schaamlapje om zonder al te veel gezichtsverlies haar begroting te redden, kreeg de moeder van Billie tenslotte van de petroleumfederatie 12 miljoen toegezegd, geld dat in de loop van 2006 zou worden gestort. 2006 is nog altijd niet voorbij, het kan dus nog, maar tot op heden is er van die twaalf miljoen nog geen eurocent in de staatskas terecht gekomen. Dit heeft als gevolg dat men zich zo stilaan vragen begint te stellen en dat de zenuwachtigheid op Begroting zienderogen toeneemt. Als reden voor het uitstel zegt Gaetan Van de Werve, van de petroleumfederatie, dat de storting nog niet heeft plaatsgevonden, daar dit had moeten gebeuren op rekening van een "investeringsfonds voor duurzame energie" en dat er over dit fonds nogal wat onduidelijkheid bestaat. Mijn vraag is: "Bestaat dit fonds wel?". Als dat zo is, is het misschien nog zo'n spookfonds als dat andere, het zgz "Zilverfonds", waarnaar men ook het raden heeft. Kortom, onduidelijkheid troef. Ondertussen is ook gebleken dat al die eenmalige premies, zij het voor stookolie (België was het enige land in Europa dat zoiets deed), zij het voor het begin van het schooljaar (een grap van 140 miljoen euro!), geen aarde aan de dijk brengen. Als men echt iets terzake wil doen, dan moet dat gebeuren met structurele maatregelen. Wat nu gebeurt zijn alleen maar cadeautjes in verkiezingstijd.
Volgens Brice De Ruyver, de veiligheidsadviseur van Verhofstadt, zouden objectieve cijfers aantonen dat de criminaliteit in ons land daalt. Officieel, volgens de statistieken, kan dat kloppen. In de werkelijkheid is dat echter niet waar, om de eenvoudige reden dat heel wat overtredingen niet meer worden aangegeven, laat staan vervolgd. Daaronder o.m. diefstal met inbraak, het stelen van (brom)fietsen en motoren en zelfs slagen en verwondingen. Die laatste overtredingen worden alleen nog vervolgd als er ernstige volgschade is en dan moeten het nog slagen en verwondingen zijn die opzettelijk werden toegebracht. Wat voor nut heeft het nog dergelijke feiten aan te geven als men weet dat er toch niets meer mee gedaan wordt? Verder zorgt de wet Onkelinx, die bepaalt dat men voor straffen van minder dan zes maanden niet meer achter de tralies moet, ervoor dat nogal wat kleinere criminelen nu heel wat brutaler zijn geworden en veel gemakkelijker misdaden plegen omdat ze weten ervoor niet in de gevangenis te zullen geraken. Uit een recente peiling van de Stemmenkampioen blijkt verder, dat in steden als Antwerpen en Mechelen, de burgers zich helemaal niet veilig voelen. Mechelen, de stad van praatvaar Bart Somers, scoort zelfs nog slechter dan de Metropool en dat wil wat zeggen. Volgens Bartje zou dit een erfenis uit het verleden zijn, maar dat maakt hij beter de ganzen wijs. Zelfs volgens de officiële cijfers blijkt, dat Mechelen in 2005 slechter gescoord heeft dan het jaar voordien. Een uitleg, zoals die van Bartje, dat het komt omdat 2004 "zo'n goed jaar was", is lulkoek. Als bv een Mechelse krantenzaak al dertig (30!) keer overvallen blijkt te zijn en de eigenaar nu al blij is als er alleen maar materiële schade is, dan zit er toch iets fout daar aan de Dijle, of zie ik dat weer verkeerd? Een andere burger vertelt dat hij er is weggetrokken "omdat ge er 's avonds niet meer veilig over straat kunt lopen". Leuke stad, die van de Maneblussers! Mechelen mag dan wel de koploper zijn, jammer genoeg is het geen uitzondering. Of de officiële cijfers omtrent de criminaliteit nog zullen stijgen of dalen, maakt voor de gewone burger niets uit. Zolang de criminelen in dit land het gevoel blijven hebben dat ze niet serieus worden aangepakt, laat staan gestraft, mogen die cijfers nog gunstig uitvallen. De man en vrouw in de straat hebben daar geen boodschap aan.
De, gelukkig maar, verijdelde aanslagen in Londen hebben nog eens duidelijk gemaakt dat: - de wereld waarin we leven ver van veilig is; - het, voor de verandering, nog maar eens moslims waren die zich met dergelijke dodelijke spelletjes bezig houden; - dat ze, gelukkig, in heel wat landen wakker zijn geschoten en niet bij de pakken blijven zitten. Dat geldt niet alleen voor de States en de U.K., maar ook voor bv Pakistan, waar men ook dagelijks aan de lijve ondervindt wat terrorisme betekent en ook, in Europa, voor Italië, waar een veertigtal verdachten preventief werd opgepakt. De reactie van de moslimgemeenschap laat ook duidelijk zien dat die mensen het echt niet begrepen hebben. Men hoeft niet akkoord te zijn met wat Bush en Blair uitspoken, als men echter de kans krijgt deel uit te maken van een democratische gemeenschap, dan zijn er andere middelen om daartegen te protesteren dan onschuldige burgers vermoorden. Dat soort volk kan niet genoeg gecontroleerd worden en het wordt ook hoog dat zoiets bij ons gebeurt. God weet wat er in die moskees allemaal verteld wordt... Het is weer opmerkelijk dat hier, op een boogscheut van Groot-Brittannië, niets aan de hand zou zijn. Dat geldt trouwens ook voor Frankrijk en, in mindere mate, voor Duitsland waar men af en toe wél iets preventief doet. De zaak Erdal heeft o.m. duidelijk aangetoond dat een extremistische, gevaarlijke organisatie, hier zomaar zijn activiteiten kan ontplooien (en nóg ontplooit!). De staatsveiligheid wordt achter het Vlaams Belang aangestuurd omdat het extremistisch zou zijn, wat helemaal niet waar is. Clubjes die echter met wapens betrapt worden en zelf toegeven achter aanslagen te zitten (als is het dan nog in het buitenland), worden schijnbaar ongemoeid gelaten, althans zo komt het naar buitenuit over. Mocht dat niet zo zijn, dan vraag ik me af waarom die criminele organisatie, waarvan geweten is dat ze moorden op haar geweten heeft, hier in Brussel zijn hoofdkwartier mag blijven behouden. Brice De Ruyver, Verhofstadts veiligheidsadviseur, zou wel eens iets meer mogen presteren dan regelmatig te komen vertellen dat het allemaal niet zo erg is. Of moet het ook bij ons eerst écht fout lopen?
De Belgische recuperatie speelt niet alleen in de politiek en de sport, ze wordt toegepast op alle mogelijke terreinen. Neem nu bv het nieuws van de buitenlanders die zich hier komen behandelen in onze ziekenhuizen. Hun aantal is van 1999 tot 2003 verdubbeld en blijft nog steeds stijgen. Dit wordt dan in de media verkocht als "De Belgische ziekenhuizen zijn koploper inzake verzorging van buitenlandse patiënten". Als we echter verder lezen of luisteren, blijken al deze gerenomeerde ziekenhuizen in Vlaanderen te liggen, met hier en daar een uitzondering in het Brusselse: Aalst, Oostende, Leuven natuurlijk, maar ook St. Truiden, Turnhout en Herentals en dan vergeet ik er misschien nog enkele. Van de Waalse ziekenhuizen weet men alleen dat ze op bijna alle gebied duurder zijn en de sociale zekerheid veel meer geld kosten, reden te meer om ook die dienst te regionaliseren. We mogen inderdaad fier zijn op onze Vlaamse hospitalen. Toevallig heb ik zelf e.e.a. meegemaakt met een Nederlandse collega op mijn werk (in Eindhoven). Die liep al elf (11!) maanden rond met een hernia, waaraan men niets deed. Toen zijn zaak weer met vier maanden werd uitgesteld, bracht ik hem in verbinding met het ziekenhuis van Herentals, waar hij binnen de week geopereerd werd! Hij was er niet meteen vanaf en had nog een bijkomende operatie nodig, maar ook dat gebeurde op de kortst mogelijke tijd. Hij durfde er niet aan denken wat hem in Nederland nog had kunnen overkomen. De situatie in de Nederlandse medische sector is niet te wijten aan de regering Balkenende, maar is nog een erfenis van twee paarse regeringen. Die hebben de geneeskunde in Nederland als het ware geburaucratiseerd. Pim Fortuin had dat ook al gezien en heeft het beschreven in zijn "Puinhopen van Paars". De geneeskunde in Nederland staat ten dienste van de eigen medewerkers, niet van de patiënten. Ik ken een Vlaamse dokter die in Eindhoven werkt, elke dag van 08.00 tot 17.00 uur. Wagen met chauffeur. Af en toe een weekeinddienst op een EHBO afdeling. De kans dat een huisdokter er aan huis komt is bijna nihil. Specialisten laten u maanden wachten. Uiterst kostelijke apparatuur staat er de helft van de dag werkeloos bij. We klagen nogal eens over de toestanden van bij ons. Wat de medische zorg betreft zitten we echter op kop van het Europese peloton. Dat is echter nog geen reden om het naar buiten weer te gaan verkopen als Belgisch als het zo goed als uitsluitend Vlaams is.
Evenals in de politiek is er een Belgische recuperatie in de sport. Telkens er Vlamingen in de sport successen behalen, wordt dit verkocht als "Belgisch". Nu zal men zeggen, dat het voor de Walen precies eender gebeurt. Dat klopt, met dit verschil dat de Walen in de internationale sport niet veel potten breken. Henin (tennis) en Philippe Gilbert (wielrennen) zijn enkele van die uitzonderingen en dan nog: als het over Henin alleen gaat, spreekt men meeste over de "Waalse", als het over Clijsters gaat is het steeds een "Belgische". Alleen als men over de twee samen spreekt, wordt Henin ook weer Belgisch. Dan heeft men het over "de Belgische meisjes". In Gotenburg, waar Kim Gevaert en Tia Hellebaut werkelijk geschiedenis schreven op de Europese kampioenschappen atletiek, was het niet anders: Belgische meisjes. Bij de mannen was het tot nu toe heel wat minder. De beste was nog Kristof Beyens (weer een Vlaming) die bijna de bronzen plak haalde in de 200 meter. Straks zullen de medaille winnaars bij de koning ontvangen worden, wat niet meer dan verdiend is. Axel Merckx werd al ontvangen toen hij nog maar een bronzen medaille haalde op de Olympische Spelen. Maar dat is dan ook een telg uit een familie van super Belgen. Enfin, bij gebrek aan een nationale voetbalploeg en een eigen munt is er nu toch gelukkig de atletiek waarmee het "heilig land der vaderen" mee kan uitpakken. --- In de marge van bovenstaande nog dit: de plaats waar de Europese kampioenschappen atletiek plaats vinden, heet in correct Nederlands Gotenburg, niet "Geuteborg", zoals onze alwetende media het verkopen. "Geuteborg" is de letterlijke uitspraak van de Zweedse schrijfwijze. Die schrijven Göteborg, maar spreken dat uit als "Jeuteborj".
Dat Telenet geen eerlijke maatschappij is, is geweten. Ze maakt grof misbruik van haar feitelijk kabelmonopolie dat ze in Vlaanderen heeft en zorgt ervoor de gelden die de mensen vroeger betaalden aan de staat nu op haar bankrekeningen terecht komen.
Bij ons nam Telenet vorig jaar de kabel over van Electrabel via een de dochtermaatschappij Mixt-ICS. Bij die overname werd het kabel abonnement op slag 25% duurder, zomaar. Het werd nog erger toen in september van datzelfde jaar Telenet liefst acht zenders uit zijn aanbieding schrapte, waaronder BBC World, CNN, Arte, TVE (Spanje) en TCM. Daar wij de eerste drie regelmatig bekijken - Arte voor zijn klassieke muziek, de andere twee voor hun objectieve berichtgeving (geen duiding à la VRT) - waren we verplicht een speciaal modem aan te schaffen om die zenders te kunnen blijven zien. Aanschaf en plaatsing kostten ons zo'n 100 euro, waarbij dan het feit kwam dat in werkelijkheid het analoge aanbod van Telenet nóg eens 20% duurder werd (evenveel abonnementsgeld voor 20% minder keuze). Het imago van Telenet kreeg mede daardoor een flinke klap. Toen de maatschappij in oktober van vorig jaar naar de beurs trok, waren er wel genoeg kandidaat kopers, maar het aandeel zelf flopte al op de eerste dag en zakte later nog meer. Het feit dat het kortelings toch steeg, had niets te maken met positief nieuws over Telenet zelf, maar wel met een overname van een kabelmaatschappij in Nederland waarvoor zoveel betaald werd dat de aandelen van Telenet daardoor ondergewaardeerd leken. Ondertussen maakt Telenet nog steeds geen winst. Nu zou je denken dat een maatschappij die toch een behoorlijke cash flow heeft en zoveel reclame maakt, toch voor een goede service zou zorgen. Wel, we hebben daar gisteren kennis mee gemaakt en dat was niet denderend.
Ergens rond 16.00 uur merkte mijn vrouw dat we geen signaal meer hadden op onze TV. Daar zoiets sporadisch nog wel voorkomt (te wijten aan onweders of wegeniswerken), werd er niet meteen aandacht aan besteed. Toen we rond 17.00 uur echter nog steeds zonder beeld zaten, belde ik de service van Telenet op. Ik kreeg daar te horen, dat mijn buurman zijn Telenet abonnement had opgezegd (die was er waarschijnlijk ook niet tevreden over) en dat men hem had afgesloten. Nu bleek dat daarmee iets verkeerd was gegaan, zodat mijn buurman toch nog een aansluiting bleek te hebben, maar wij niet meer. "Maar", zei de Telenet operator, "geen nood.In de loop van de avond worden jullie weer aangesloten". Rond 20.00 uur was dat nog steeds niet gebeurd en belde ik de Telenet service opnieuw. Een zekere Annick daar bevestigde mij dat men van het probleem op de hoogte was en vroeg mij even aan de lijn te blijven terwijl zij navraag zou doen. Toen ik na een volle tien minuten nog steeds niet hoorde, haakte ik af en belde ik opnieuw. Ik kreeg nu een dame aan de lijn die zei dat haar collega Annick vertrokken was! Nog ander slecht nieuws was, dat we pas de dag daarop zouden gerepareerd worden en niet dezelfde avond zoals eerst beloofd. Ik stuurde Telenet daarop een klacht via e-mail. Op het ogenblik dat ik dit schrijf is het vrijdag 14.22 uur en is de lijn inderdaad hersteld (door een buitenfirma). Op mijn klacht van donderdag heb ik echter geen enkele reactie gekregen. Van service gesproken. Een tijdje geleden belde iemand van Telenet mij om te vragen of ik niet geïnteresseerd was in een digitale TV aansluiting. Ik heb toen neen geantwoord en erbij gezegd dat, áls ik het zou doen, ik het niet zou willen bij Telenet. Ik wil niet nog eens gegijzeld worden door die firma en acht me al gelukkig dat ik mijn Internetaansluiting niet via hen heb lopen, anders had die er ook uit gelegen. Telenet opent je wereld niet, alleen je portefeuille!
't Zijn harde tijden voor de gouverneur van Limburg. Daar waar hij vroeger de politiek mee kon sturen, moet hij die nu ondergaan en dat valt niet altijd mee. Dat zijn vriend Fidel Castro op apegapen ligt, daaraan kan hij natuurlijk niets doen. Toch moet het erg zijn te weten dat de Cubanen binnen een verloop van tijd waarschijnlijk via democratische verkiezingen zelf over hun lot zullen kunnen beslissen. Met Fidel was dat niet nodig: evenals Stevaert himself wist de "lider máximo" immers wat goed was voor zijn mensen en hadden de Cubanen dus geen verkiezingen nodig. Steve's broer Tony zit voor de SP.a in de gemeenteraad van Wemmel. Daar dreigen de Franstaligen, met uitzondering van de PRL, met één partij naar de verkiezingen te gaan en bestaat er de mogelijkheid dat ze er de macht grijpen. E.e.a. is nog het gevolg van de besprekingen over de splitsing van Brussel-Halle/Vilvoorde, waarbij Steve Stevaert indertijd de taalfaciliteiten in Wemmel wou afschaffen. Hij noemde dat toen zijn "wit konijn". Dat wit konijn dreigt nu een zwart schaap te worden! Erger is wat is gebeurd met de voorgenomen aankoop van enkele Nederlands-Limburgse kranten door Concentra, het uitgeversbedrijf uit Hasselt waarin de familie Baert de hoofdaandeelhouder is. Ik heb daarover reeds geschreven in mijn blog van 19.12.05 ("De Limburgse perswereld"). Stevaert stond achter die aankoop en was bereid Concentra, via de provincie, te steunen. Welnu, die koop is niet doorgegaan, om de eenvoudige reden dat het Britse Mecon liefst 200 miljoen méér had geboden. De familie Baert denkt er nu zelfs ernstig aan zowel Het Belang van Limburg als de Gazet Van Antwerpen te verkopen aan, jawel, datzelfde Mecon. Beide kranten blijven immers abonnees verliezen en daarmee ook advertentie inkomsten. En zeggen dat Stevaert er o.a. mee voor gezorgd had dat mevrouw Baert, de eigenares, in de adelstand werd verheven. Ondank is 's werelds loon! Het is zelfs niet denkbeeldig dat Freddy Van Gaever en de zijnen straks de "Gazet van Janssens" mee zouden kunnen overnemen. Misschien kost hen dat minder dan een gloednieuwe krant te moeten opstarten. --- Het is echter allemáál geen kommer en kwel voor Steve. Om te beginnen heeft hij zijn zelfgeregelde, vaste, goedbetaalde baan tot aan zijn pensioen. Verder is er ook goed nieuws voor zijn politieke peetvader, Willy Claes. Die werd zopas benoemd tot voorzitter van de raad van bestuur van "De Scheepvaart", een agentschap dat zowat alle waterwegen binnen de provincies Antwerpen en Limburg beheert. Tussendoor kan "Claeske" dan nog pianist spelen voor Koentje Crucke, maar dat zal dan wel maar bijzaak worden. Daarmee voegen de socio's nog een parel toe aan de hegemonie die ze al hebben op het Vlaams verkeersbeleid. BIAC, De Lijn en de NMBS, alsmede de ministeries van verkeer van zowel de federale als de regionale regering, waren al in hun handen. Nu komt daar nog een deel van de waterwegen bij. Ik vraag me wel af, wat die andere partijen doen: slapen, zeker?
België is niet het enige land met een overbevolking in zijn gevangenissen. Zeker in West Europa hebben de meeste landen met dit probleem te maken. Vraag is wel, hoe men het probeert op te lossen. Onkelinx heeft zo al een paar initiatieven uit haat mouw geschud (de elektronische enkelband, de vrijstelling voor een straf van minder dan zes maanden), maar in Italië zijn ze nog een stapje verder gegaan. Daar heeft de nieuwe regering, een verzameling van negen partijen (van uiterst links tot liberaal) er niet beter op gevonden dan een nieuwe wet goed te keuren waarbij alle gedetineerden met een straf van minder dan drie jaar, worden vrijgelaten. De strafvermindering geldt ook voor wie een langere straf had gekregen en momenteel nog minder dan drie jaar moest "brommen". De wet heeft wél uitzonderingen en geldt bv niet voor terroristen, pedofielen, mensen die veroordeeld zijn voor kinderporno e.d.). Het resultaat van die kwijtschelding is, dat ongeveer 15.000 van de huidige 60.000 gedetineerden in Italië worden vrijgelaten. Men heeft uitgerekend, dat een gevangene in Italië 120 euro per dag kost. Deze kwijtscheldingsoperatie zou de Italiaanse staat dan ook zo'n 677 miljoen opbrengen, op papier althans. Van die 15.000 gedetineerden is ongeveer één derde (5.393) buitenlander. Ook dat verhaal kennen we in België. Tante Laurette verklaarde vorige week nog dat er momenteel in onze gevangenissen méér buitenlanders dan Belgen in voorarrest zitten (en dan hebben we het nog niet over die "nieuwe" Belgen van vreemde origine). De veroordeelde vreemdelingen die nu in Italië worden vrijgelaten kunnen in dat land blijven als ze een verblijfvergunning hadden of er al een hadden aangevraagd. Wie dat niet heeft, gaat er uit. Albanezen bv worden meteen op de boot naar hun land gezet. Waar dat niet meteen kan, worden de vrijgekomen gedetineerden in afwachting van hun repatriëring naar een voorlopig opvangkamp gebracht. Onnodig te zeggen dat heel die operatie handenvol geld zal kosten. Om te beginnen de vreemden die men niet meteen kan uitwijzen; die blijven op kosten van de staat. Verder zijn er heel wat autochtone gedetineerden die na deze onverwachte vrijstelling geen middelen van bestaan hebben en zo terug vallen op een soort bestaansminimum of caritatieve instelling. In Rome is men zelfs zo ver gegaan de vrijgelaten gevangenen een soort overlevingskit mee te geven, met maaltijdcheques, tramtickets en een "hygiëne set" (wat dat ook moge betekenen). In de praktijk betekent dat voor velen, dat ze terug in de rand van de samenleving terecht komen en binnen de kortste keren weer zullen worden opgepakt. Om e.e.a. toch onder controle te kunnen houden, heeft de Italiaanse staat alvast 30 miljoen euro steun uitgetrokken. Samen met alle andere kosten van begeleiding, opvang en uitwijzing, zal er tenslotte van de vooropgestelde "winst" niet veel overblijven. Voor degenen die hun straf ontlopen hebben, zal er een gevoel zijn van straffeloosheid, voor degenen die het slachtoffer werden van hun misdaden een gevoel van machteloosheid en voor de rechtstaat een gezichtsverlies. Is dát een oplossing?
Door wet over het migrantenstemrecht, goedgekeurd (het kan niet genoeg herhaald worden) door álle Waalse partijen plus de SP.a en Groen!, toen nog Agalev, kunnen mensen van buiten de Europese Unie nu dus ook mee kiezen bij de verkiezingen voor de gemeente- en provincieraden. Die immigranten hebben zelfs een stemrécht gekregen, daar waar wij, simpele autochtonen, een stemplícht hebben. Om te kunnen meedoen, moeten die buitenlanders zich echter eerst laten registreren en dat bleek geen succes. Eind juli was de uiterste datum om zich in te schrijven. Begin juli was er nog maar 5,5% van de mogelijke niet-EU kiezers geregistreerd. Nu, einde van de maand, blijkt dat percentage plots te zijn opgelopen tot iets meer dan 10%. Normaal leek dat niet, vooral omdat al bekend was dat er de laatste dagen van de maand hele dozen met de betreffende inschrijvingsformulieren waren binnengebracht, vooral in het Brusselse. Dat was niet logisch, want de formulieren waren individueel naar de kandidaat kiezers verstuurd. In Zele, waar men ook zo'n 80 formulieren tegelijk binnen kreeg, heeft men de moeite gedaan om ze eens na te kijken en daar bleek dat bij een deel ervan de handtekeningen waren nagemaakt, m.a.w. vervalst. Als men zich ook in Brussel de moeite zou doen een serieuze controle uit te oefenen, zal het daar waarschijnlijk niet anders zijn. M.a.w. voor de eerste keer dat men de allochtone niet-EU burgers laat meedoen aan democratische verkiezingen, spelen ze vals! Arme groenen en socialisten die op zo'n mensen denken te moeten rekenen om hun povere kiesresultaten van de vorige stembusgangen wat te kunnen verbeteren! --- Er wordt m.i. nog meer gefraudeerd door onze multiculturele inwijkelingen. In de zaak van de doodgeslagen stelende drugs trafikant in Maasmechelen, wordt vermeld dat diens ouders met pensioen zijn en het grootste deel van het jaar in Marokko verblijven. Het zou wel eens interessant zijn uit te pluizen waar die daar juist verblijven. Het zou me helemaal niet verwonderen, als die in hun thuisland geen tweede woonst zouden hebben, een huis waarvoor ze hier geen belasting betalen, terwijl ze bij ons toch leven van ons sociaal stelsel. Dit is geen alleenstaand feit. In Nederland is men daar reeds jaren geleden bij uitgekomen. Toen de Nederlandse fiscus tenslotte aan Marokko vroeg de eigendommen in Marokko van in Nederland verblijvende Marokkanen door te geven, ving die bot. Het zal met die ouders van Ghalid Chteoui waarschijnlijk niet anders zijn. Met hun waarschijnlijk dubbele nationaliteit zijn ze Marokkaan in Marokko en Belg in België. Zo kunnen ze goedkoop leven in hun thuisland van het geld dat ze hier van de Belgische staat krijgen. Eten van twee walletjes, noemen ze dat in Holland. Arme Belgen die maar één nationaliteit hebben!
Zaterdag 5 augustus is Hugo Schiltz overleden aan leukemie. Hij is 78 geworden en het minst dat van hem kan gezegd worden, is dat hij in de Vlaamse naoorlogse geschiedenis niet onopgemerkt is voorbijgegaan. Het feit echter dat hij in de eerste plaats geëerd wordt door zowat alle belgicisten van de traditionele partijen (Martens, Dehaene, Verhofstadt, Claes en Decroo), doet vermoeden dat er hier enkele kanttekeningen dienen bij vermeld te worden. Schiltz heeft het hele politieke toneel doorlopen, van uiterst rechts naar links. Als jongeling was hij, als radicaal flamingant, lid van de Dietsche Blauwvoetvendels en op zijn 25ste werd hij opgepakt omdat hij betrokken was bij een actie waarbij een brug over de IJzer in Diksmuide had moeten worden opgeblazen. Daarna trad hij toe tot de Volksunie, een partij die in de jaren zestig en zeventig voor Vlaanderen op de bres stond en o.m. de eis tot amnestie in haar vaandel droeg. Zijn Vlaamse bevlogenheid kreeg een eerste knak, toen hij diezelfde Volksunie liet deelnemen aan het Egmontpact en aan een Belgische regering, nota bene nadat hij in de daar voorafgaande verkiezing had uitgepakt met de slogan: "Gedaan met geven en toegeven". Het resultaat van die ommezwaai naar het officiële België zorgde ervoor dat de rechtervleugel van de Volksunie zich afscheurde en als Vlaams Blok zou verder strijden voor een onafhankelijk Vlaanderen. Voor nogal wat flaminganten wordt Schiltz nog steeds de oprichter (tegen wil en dank) van het Vlaams Blok genoemd. Het ging van kwaad naar erger, want Schiltz werd minister in een Belgische regering en in die hoedanigheid maakte hij het zelfs waar "Leve België" te roepen tijdens een Belgische week in Groningen. Als dank kreeg hij van het establishment, via de koning, de titel van minister van staat, nota bene van diezelfde staat die hij in zijn jeugd bestreden had. De Belgische recuperatie had ook hier zijn slag thuis gehaald, alleen een adellijke titel ontbrak er nog aan! Schiltz zou er tenslotte mee voor zorgen dat ook zijn eigen Volksunie als een kaartenhuisje in elkaar stortte. Bij die crash koos hij voor de linkse vleugel, waar Bertje Anciaux zijn mollenwerk in dienst van de Belgische staat naarstig voortzet (denk maar aan het migrantenstemrecht). De Vlaams Blokkers eerst, maar later ook de groep rond Geert Bourgeois (nu N-VA) noemde hij "crapuul" en "wandluizen". Op dat gebied was hij een De Gucht avant la lettre. Van Schiltz wordt gezegd dat hij voor Vlaanderen heel wat gedaan heeft in de afwikkeling van de staatshervorming. Dat klopt, alleen moet men erbij zeggen dat het dikwijls niet in het voordeel van datzelfde Vlaanderen was. Hij gaf mee onze numerieke meerderheid op, in België maar ook in Brussel. Hij hielp mee van Brussel een derde gewest te maken. Hij was, zegt men, een specialist in compromissen. Ook dat klopt, maar dat hoefde niet. Als men zich in een meerderheidspositie bevindt, hoeft men geen compromissen te sluiten. Dat betekent dan iets afgeven, iets verliezen. Als we van Hugo Schiltz iets kunnen leren dat is het, dat wij Vlamingen geen compromissen meer moeten sluiten. Als wij in dit België nog steeds niet krijgen waar we recht op hebben, moeten we zelfs geen gesprekken meer aangaan met de tegenpartijen. Het gevolg daarvan zal zijn, dat er geen nieuwe Belgische regering zal komen en dat het zal ophouden met België. Hugo Schiltz was een briljant advocaat, een zeer intelligent man, een rasredenaar. Door echter zijn Vlaamse jeugd-idealen compleet te verloochenen voor de Belgische linzensoep, heeft hij zich geplaatst in de categorie Verhofstadt, Martens en Co. Voor Vlaanderen was hij al een tijdje afgeschreven.
Als er op de wereld één plaats is waar continu gevochten werd (en wordt), dan is het wel het Midden Oosten. Eerst waren er de Hittieten, dan de Egyptenaren, dan de Babyloniërs, de Perzen, de Grieken, de Romeinen, de Arabieren, de Kruisvaarders, de Turken, de Britten en nu dus Israël tegen Hamas en Hezbollah. In dit laatste nog aan de gang zijnde conflict dien te worden opgemerkt, dat Hamas en Hezbollah eigenlijk geen bondgenoten zijn. De Palestijnen van Hamas zijn sunni moslims, die van Hezbollah zijn sjiïeten. Het feit dat deze laatsten gesteund worden door het sjiïetische Iran, zorgt ervoor dat de grotere Arabische landen rond Israël: Egypte, Saoedi Arabië en Jordanië zich opvallend afzijdig houden. Ze vinden het blijkbaar goed dat Israël Hezbollah opruimt en het vuile werk voor hen uitvoert. Iran is nl niet alleen sjiïetisch, wat al zorgt voor een grondige afkeer bij de sunni's, maar de meeste Iraniërs zijn daarenboven Perzen, geen Arabieren. De sunni moslims zijn er als de dood voor dat Iran meer macht krijgt, vandaar ook dat zij de initiatieven van de UNO steunen i.v.m. de verrijking van uranium waarmee Iran bezig is. Wat de huidige oorlog in Libanon betreft is het trouwens opmerkelijk dat onze VRT zich, waar ze kan, achter Hezbollah schaart. Het is geen toeval dat schijnbelg Abou Jahjah op het scherm werd opgevoerd. De man doet daar net hetzelfde wat hij in ons land doet, nl de mensen tegen elkaar opzetten, agitator spelen. Om over de vijandigheden in Libanon objectieve berichtgeving te krijgen, doet men er best aan over te schakelen op de Nederlandse zenders. Vorige zondag kwam er daar op de NOS nog een Israëlische generaal uitleggen hoe hun bombardementsysteem werkt. De plaatsen van waaruit raketten van Hezbollah worden afgevuurd, worden met laserstralen gedetecteerd. De bevelen tot bombarderen worden dan elektronisch aan de Israëlische vliegtuigen doorgegeven. De piloten kunnen het aangegeven doel niet meer wijzigen. In concreto betekent het, dat de Hezbollah haar raketten afvuurt van mobiele systemen die bv bij het afschieten in een dorp of gehucht staan. Daar er enkele tijd over gaat alvorens de Israëlische vliegtuigen de afvuurplaats bereiken, is het mobiele geschut weer vertrokken. De mensen die er wonen krijgen dan de volle vergelding, waarna de hele anti-Amerikaanse wereld opnieuw moord en brand kan schreeuwen omdat Israël weer "burgerdoelen" heeft gebombardeerd. Van schijnheiligheid gesproken. Europa wil een onmiddelijk staakt het vuren, enkel en alleen omdat het zelf niet bij machte is ginder in te grijpen. Voor mij hoeft dat trouwens niet. Evenmin als het hoeft dat wij daar straks de kosten zullen moeten gaan dragen van de wederopbouw. In wat voor wereld leven wij dat landen die met een oorlog niets te maken hebben wel opdraaien voor de kosten, terwijl de oorlogvoerende partijen lustig verder gaan met alles kapot te schieten?
De escalaties met dodelijke afloop tussen allochtonen en autochtonen blijven elkaar opvolgen. Na de moord op Joe van Holsbeeck, de schietpartij in Antwerpen, de busmoord op Guido De Moor, nu weer een geval in Maasmechelen, waarbij het slachtoffer een drugsverslaafde, stelende allochtoon is en de vermoedelijke daders autochtonen van Italiaanse afkomst (of zijn dat ook allochtonen?). Over die laatste zaak is ook het fijne nog niet geweten, laat staan verteld, zodat hierover waarschijnlijk nog heel wat papier zal worden vuil gemaakt. We zullen de zaak van Maasmechelen maar een "incident" noemen, zeker? Dit in navolging van wat onze media er van de busmoord hebben gemaakt? Wat in elk geval vrij duidelijk is, is het feit dat de lokale politie daar in Limburg niet vrijuit gaat. Daar vindt men het blijkbaar normaal dat een buurt geteisterd wordt door criminelen en men die laatsten hun gang laat gaan. Wat daarvan kan voortkomen, heeft men nu ondervonden. Het is een zoveelste bewijs dat de fameuze politiehervorming niet gegeven heeft wat men ervan verwachtte. Op papier lijkt het allemaal zo mooi en met statistieken kan men elke kant uit. De werkelijkheid is, dat de mensen zich veel minder veilig voelen dan vroeger het geval was. Als de politie toen in gebreke bleef - wat ook voorkwam -dan richtte men zich tot de Rijkswacht en die stond in 99% van de gevallen paraat. Als de politie nu niet of niet snel genoeg reageert, is er geen alternatief meer. Buiten het verhaal van de afschaffing van de Rijkswacht en het wantrouwen dat er is t.o.v. bepaalde politiediensten, heeft de hele politie reorganisatie handenvol geld gekost en weegt deze structurele kostenverhoging zwaar door op alle budgetten, zowel de federale, de regionale als die van de gemeenten. De politiehervorming is trouwens geen alleenstaand feit. Ook het afschaffen van de verplichte legerdienst heeft van onze leger een lachertje gemaakt. Onze "strijdmacht" is alleen nog goed voor logistieke opdrachten. Van zodra er moet gevochten waren, zijn we niet meer bij de les. Dat kan ook moeilijk met een leger wiens manschappen een gemiddelde leeftijd hebben van boven de veertig jaar. Daar het nu allemaal beroepsmilitairen zijn, kost dit het land ook hopen geld meer dan vroeger, met als resultaat dat men moet toegeven dat we niet in aanmerking komen als het ergens menens wordt. Daarmee zou men denken dat deze regering haar lesje geleerd heeft. Niets is minder waar. Ze gaat nu de brandweer en de civiele bescherming hervormen. Je kan er gif op nemen dat het eenzelfde verhaal wordt: elk uur en elk overuur zal dan overeenkomstig de prestatie moeten worden bijbetaald en het hele geval zal een zoveelste aderlating worden voor het federale budget, dat nu al met haken en ogen aan elkaar hangt. De kans dat we tegen het einde van Verhofstadt II de 100% staatsschuld t.o.v. het BNP weer zullen overtreffen is een realiteit.
In de winter van 2004 slaagden de Oekraïners erin de meerderheid te halen in de eerste echte democratische verkiezingen in hun land. Nadat de vorige vervalst bleken en Joestjenko, de kandidaat van de oppositie een poging tot vergiftiging overleefde, zag het er naar uit dat er in Oekraïne eindelijk een grote verandering op til stond. Joestjenko werd president en zijn medestandster Julia Timosjenko premier van eerste regering. De oranje revolutie had zijn doel bereikt, dacht men. Het liep anders af. President en premier kregen ruzie, waarna eerstgenoemde mooie Julia afzette. Dit leidde tot een verlamming van het parlement en op een gegeven ogenblik was Joestjenko verplicht om de Russische rivaal Janukovitch premier te benoemen ofwel het parlement te ontbinden. Ondertussen was de oranje partij in twee kampen gesplitst, wat het er allemaal niet eenvoudiger op maakte. Toch kwam er een oplossing en die was dan nog een grote verrassing: de partij van Joestjenko en die van Janukovitch besloten samen een regering te vormen en laatstgenoemde wordt daarin eerste minister. Hoe raar het ook mag lijken, voor Oekraïne is dit geen slechte zaak. Via de Russische partij zullen de betrekkingen met buurland Rusland beter worden en komt er misschien wel terug een gunsttarief voor de invoer van Russisch gas en brandstoffen. Tegelijk blijft Joestjenko president en houdt zijn partij de teugels mee in handen zodat ze steeds mee zullen bepalen wat er verder gaat gebeuren. Met daarenboven de fractie van Julia Timosjenko in de oppositie zou het wel eens kunnen dat Janukovitch een Pirrus overwinning heeft behaald. Misschien vraagt men zich af, waarover ik me druk maak. Wel, de situatie in Oekraïne is vergelijkbaar met de Belgische. Wij hebben een noord-zuid probleem, zij een west-oost. De Oekraïners maken 60% van de bevolking uit, net zoals de Vlamingen en ook zij hebben nooit iets gemakkelijk politiek verkregen. Voor mij hoeft er geen nieuwe Belgische regering, maar áls die toch zou komen, zou het ook hier geen slechte zaak zijn iemand als bv Di Rupo premier te laten worden maar hem dan verder geen speelruimte geven en hem een programma laten uitvoeren waar we met Verhofstadt (of een andere Vlaamse premier) waarschijnlijk nooit in zouden lukken. Politiek is een spel van de mogelijkheden. Laat ons eens ziens wat men daar in Oekraïne bereikt en er misschien onze lessen uit trekken.
Voor de eerste maal sinds hij bijna 50 jaar geleden aan de macht kwam, heeft de "lider máximo" van Cuba, Fidel Castro, de macht overgedragen aan zijn broer Raúl. De reden daarvoor was een ingrijpende operatie na een bloeding van de ingewanden. Het feit dat hijzelf de mededeling niet deed, laat veronderstellen dat hij er erg aan toe is en dat we misschien in Cuba voor een belangrijke verandering staan. Alhoewel... Castro en de zijnen maakten, zo'n vijftig jaar geleden, een einde aan het bewind van dictator Fulgenio Batista. In de plaats van diens dictatuur kwam de dictatuur van Fidel. Hij noemde zijn bewind wel communistisch, maar in feite is het een Castristisch regime, dat enkel en alleen in het teken stond van de onderwerping aan één man: hemzelf. Sinds die tijd zijn er meer dan drie miljoen mensen het eiland ontvlucht , meestal mensen uit de (blanke) bovenlaag van de bevolking. Zij hadden feitelijk nog geluk. Degenen die bleven moesten Fidels dictatuur ondergaan. Heel wat opposanten bekochten hun acties met de dood of met jarenlange, soms levenslange gevangenis. Folteringen en terechtstellingen waren er doorlopend aan de orde van de dag. Zelfs eigen medestanders, die het niet langer konden aanzien, werden door Fidel geliquideerd. Het bekendste slachtoffer was generaal Ochoa, die ergens in het midden der jaren negentig werd terechtgesteld. Dat het Westen feitelijk nooit anti-Castro is geweest, is een schande, alleen te verklaren door de anti-Amerikaanse houding van het grootste deel van de westerse media. Het laatste decennium, van toen het Sovjet rijk crashte en Cuba vanuit die hoek geen materiele steun meer kreeg, is men op het eiland luxe hotels gaan bouwen waar westerse toeristen hun euro's en dollars kunnen laten rollen om zo Castro's moorddadig bewind in leven te houden. De Cubaan in de straat heeft er niets aan. Er is daar zo'n soort apartheid ontstaan die de gewone Cubanen weg houdt van hun eigen stranden, hun zee en hun natuurlijke rijkdommen. De man die nu (voorlopig?) de touwtjes in handen heeft, is Fidels broer Raul, ook al 75 jaar oud. Als minister van defensie had hij al de macht over het leger. Nu krijgt hij de macht over al de rest erbij. Raúl zou nog fanatieker zijn dan Fidel, die zijn jongere broer steeds moest intomen. De vraag is dan ook, wat er nu verder zal gebeuren. Er is één troost. Geen van beide broers heeft kinderen (van Raúl wordt zelfs beweerd dat hij homo is), zodat er na de Castro's wel iéts zal moeten veranderen. Dat hopen in elk geval de Amerikanen en zeker de vluchtelingen en hun nakomelingen, die meestal in Florida leven, op zo'n 135 km van hun geboorteland en die vastberaden zijn hun oude bezittingen weer te gaan opeisen van zodra het politiek klimaat dat daar toelaat. "Cuba libre" betekent niet alleen "Cuba vrij", maar is ook de naam van een cocktail (rhum, cola en citroensap). Van dat drankje is er in Miami de laatste dagen al meer dan gewoonlijk gedronken. Hopelijk krijgt ook dat een vervolg.
P.S. Fidel zou wensberichten voor een spoedig herstel gekregen hebben van zijn "vrienden". Of Stevaert erbij was, weten we nog niet.
