De escalaties met dodelijke afloop tussen allochtonen en autochtonen blijven elkaar opvolgen. Na de moord op Joe van Holsbeeck, de schietpartij in Antwerpen, de busmoord op Guido De Moor, nu weer een geval in Maasmechelen, waarbij het slachtoffer een drugsverslaafde, stelende allochtoon is en de vermoedelijke daders autochtonen van Italiaanse afkomst (of zijn dat ook allochtonen?). Over die laatste zaak is ook het fijne nog niet geweten, laat staan verteld, zodat hierover waarschijnlijk nog heel wat papier zal worden vuil gemaakt. We zullen de zaak van Maasmechelen maar een "incident" noemen, zeker? Dit in navolging van wat onze media er van de busmoord hebben gemaakt? Wat in elk geval vrij duidelijk is, is het feit dat de lokale politie daar in Limburg niet vrijuit gaat. Daar vindt men het blijkbaar normaal dat een buurt geteisterd wordt door criminelen en men die laatsten hun gang laat gaan. Wat daarvan kan voortkomen, heeft men nu ondervonden. Het is een zoveelste bewijs dat de fameuze politiehervorming niet gegeven heeft wat men ervan verwachtte. Op papier lijkt het allemaal zo mooi en met statistieken kan men elke kant uit. De werkelijkheid is, dat de mensen zich veel minder veilig voelen dan vroeger het geval was. Als de politie toen in gebreke bleef - wat ook voorkwam -dan richtte men zich tot de Rijkswacht en die stond in 99% van de gevallen paraat. Als de politie nu niet of niet snel genoeg reageert, is er geen alternatief meer. Buiten het verhaal van de afschaffing van de Rijkswacht en het wantrouwen dat er is t.o.v. bepaalde politiediensten, heeft de hele politie reorganisatie handenvol geld gekost en weegt deze structurele kostenverhoging zwaar door op alle budgetten, zowel de federale, de regionale als die van de gemeenten. De politiehervorming is trouwens geen alleenstaand feit. Ook het afschaffen van de verplichte legerdienst heeft van onze leger een lachertje gemaakt. Onze "strijdmacht" is alleen nog goed voor logistieke opdrachten. Van zodra er moet gevochten waren, zijn we niet meer bij de les. Dat kan ook moeilijk met een leger wiens manschappen een gemiddelde leeftijd hebben van boven de veertig jaar. Daar het nu allemaal beroepsmilitairen zijn, kost dit het land ook hopen geld meer dan vroeger, met als resultaat dat men moet toegeven dat we niet in aanmerking komen als het ergens menens wordt. Daarmee zou men denken dat deze regering haar lesje geleerd heeft. Niets is minder waar. Ze gaat nu de brandweer en de civiele bescherming hervormen. Je kan er gif op nemen dat het eenzelfde verhaal wordt: elk uur en elk overuur zal dan overeenkomstig de prestatie moeten worden bijbetaald en het hele geval zal een zoveelste aderlating worden voor het federale budget, dat nu al met haken en ogen aan elkaar hangt. De kans dat we tegen het einde van Verhofstadt II de 100% staatsschuld t.o.v. het BNP weer zullen overtreffen is een realiteit.
In de winter van 2004 slaagden de Oekraïners erin de meerderheid te halen in de eerste echte democratische verkiezingen in hun land. Nadat de vorige vervalst bleken en Joestjenko, de kandidaat van de oppositie een poging tot vergiftiging overleefde, zag het er naar uit dat er in Oekraïne eindelijk een grote verandering op til stond. Joestjenko werd president en zijn medestandster Julia Timosjenko premier van eerste regering. De oranje revolutie had zijn doel bereikt, dacht men. Het liep anders af. President en premier kregen ruzie, waarna eerstgenoemde mooie Julia afzette. Dit leidde tot een verlamming van het parlement en op een gegeven ogenblik was Joestjenko verplicht om de Russische rivaal Janukovitch premier te benoemen ofwel het parlement te ontbinden. Ondertussen was de oranje partij in twee kampen gesplitst, wat het er allemaal niet eenvoudiger op maakte. Toch kwam er een oplossing en die was dan nog een grote verrassing: de partij van Joestjenko en die van Janukovitch besloten samen een regering te vormen en laatstgenoemde wordt daarin eerste minister. Hoe raar het ook mag lijken, voor Oekraïne is dit geen slechte zaak. Via de Russische partij zullen de betrekkingen met buurland Rusland beter worden en komt er misschien wel terug een gunsttarief voor de invoer van Russisch gas en brandstoffen. Tegelijk blijft Joestjenko president en houdt zijn partij de teugels mee in handen zodat ze steeds mee zullen bepalen wat er verder gaat gebeuren. Met daarenboven de fractie van Julia Timosjenko in de oppositie zou het wel eens kunnen dat Janukovitch een Pirrus overwinning heeft behaald. Misschien vraagt men zich af, waarover ik me druk maak. Wel, de situatie in Oekraïne is vergelijkbaar met de Belgische. Wij hebben een noord-zuid probleem, zij een west-oost. De Oekraïners maken 60% van de bevolking uit, net zoals de Vlamingen en ook zij hebben nooit iets gemakkelijk politiek verkregen. Voor mij hoeft er geen nieuwe Belgische regering, maar áls die toch zou komen, zou het ook hier geen slechte zaak zijn iemand als bv Di Rupo premier te laten worden maar hem dan verder geen speelruimte geven en hem een programma laten uitvoeren waar we met Verhofstadt (of een andere Vlaamse premier) waarschijnlijk nooit in zouden lukken. Politiek is een spel van de mogelijkheden. Laat ons eens ziens wat men daar in Oekraïne bereikt en er misschien onze lessen uit trekken.
Voor de eerste maal sinds hij bijna 50 jaar geleden aan de macht kwam, heeft de "lider máximo" van Cuba, Fidel Castro, de macht overgedragen aan zijn broer Raúl. De reden daarvoor was een ingrijpende operatie na een bloeding van de ingewanden. Het feit dat hijzelf de mededeling niet deed, laat veronderstellen dat hij er erg aan toe is en dat we misschien in Cuba voor een belangrijke verandering staan. Alhoewel... Castro en de zijnen maakten, zo'n vijftig jaar geleden, een einde aan het bewind van dictator Fulgenio Batista. In de plaats van diens dictatuur kwam de dictatuur van Fidel. Hij noemde zijn bewind wel communistisch, maar in feite is het een Castristisch regime, dat enkel en alleen in het teken stond van de onderwerping aan één man: hemzelf. Sinds die tijd zijn er meer dan drie miljoen mensen het eiland ontvlucht , meestal mensen uit de (blanke) bovenlaag van de bevolking. Zij hadden feitelijk nog geluk. Degenen die bleven moesten Fidels dictatuur ondergaan. Heel wat opposanten bekochten hun acties met de dood of met jarenlange, soms levenslange gevangenis. Folteringen en terechtstellingen waren er doorlopend aan de orde van de dag. Zelfs eigen medestanders, die het niet langer konden aanzien, werden door Fidel geliquideerd. Het bekendste slachtoffer was generaal Ochoa, die ergens in het midden der jaren negentig werd terechtgesteld. Dat het Westen feitelijk nooit anti-Castro is geweest, is een schande, alleen te verklaren door de anti-Amerikaanse houding van het grootste deel van de westerse media. Het laatste decennium, van toen het Sovjet rijk crashte en Cuba vanuit die hoek geen materiele steun meer kreeg, is men op het eiland luxe hotels gaan bouwen waar westerse toeristen hun euro's en dollars kunnen laten rollen om zo Castro's moorddadig bewind in leven te houden. De Cubaan in de straat heeft er niets aan. Er is daar zo'n soort apartheid ontstaan die de gewone Cubanen weg houdt van hun eigen stranden, hun zee en hun natuurlijke rijkdommen. De man die nu (voorlopig?) de touwtjes in handen heeft, is Fidels broer Raul, ook al 75 jaar oud. Als minister van defensie had hij al de macht over het leger. Nu krijgt hij de macht over al de rest erbij. Raúl zou nog fanatieker zijn dan Fidel, die zijn jongere broer steeds moest intomen. De vraag is dan ook, wat er nu verder zal gebeuren. Er is één troost. Geen van beide broers heeft kinderen (van Raúl wordt zelfs beweerd dat hij homo is), zodat er na de Castro's wel iéts zal moeten veranderen. Dat hopen in elk geval de Amerikanen en zeker de vluchtelingen en hun nakomelingen, die meestal in Florida leven, op zo'n 135 km van hun geboorteland en die vastberaden zijn hun oude bezittingen weer te gaan opeisen van zodra het politiek klimaat dat daar toelaat. "Cuba libre" betekent niet alleen "Cuba vrij", maar is ook de naam van een cocktail (rhum, cola en citroensap). Van dat drankje is er in Miami de laatste dagen al meer dan gewoonlijk gedronken. Hopelijk krijgt ook dat een vervolg.
P.S. Fidel zou wensberichten voor een spoedig herstel gekregen hebben van zijn "vrienden". Of Stevaert erbij was, weten we nog niet.
Jef Sleeckx, Kempische socialist van de oude stempel, heeft het idee geopperd om volgend jaar met een nieuwe partij naar de federale verkiezingen te trekken. Hij is de SP.a beu en noemt ze de "Ferrari socialisten". Volgens Sleeckx zijn diegenen die het de dag van vandaag voor het zeggen hebben in die partij, geen socialisten meer. Hij heeft daarin gelijk. Als ge ziet hoe de SP.a kopstukken voor zichzelf zorgen (de Batselier/Stevaert) of voor hun nakomelingen (Van den Bossche, Claes, Vanvelthoven, Tobback e.a.), dan heeft dat nog weinig met socialisme te maken. Echt socialisme is op zich zelf niet verwerpelijk. Het beoogt nl het gelijkmatig verdelen van de welvaart van een land, ook onder de minst bedeelden. Meestal loopt het vroeg of laat fout als socialisten de winst willen blijven verdelen ook als die er niet meer is. Bij socialistische regimes loopt het meestal mis omdat ze gebouwd zijn op drie fasen: de eerste fase zijn de moeilijkheden van de ontwikkeling, de tweede de ontwikkeling van de moeilijkheden en de derde de verdeling van de winst in geval van faillissement, waarna het hele systeem crasht zoals we o.a. in Oost Europa hebben kunnen meemaken. Sleeckx is nog een socialist uit de oude BSP. Van hem heeft Vlaanderen niets te verwachten. Evenals alle andere echte linksen (PvdA, Groen) e.d.) denkt hij in de eerste plaats aan België. Toch hoop ik dat de man zijn idee waar maakt en inderdaad met een uiterst linkse partij zal opkomen. Het zal het linkse kamp alleen maar verder versnipperen en dat is dan weer goed nieuws voor Vlaanderen. Zolang linkse partijen, de "Ferrari socialisten" inbegrepen, samen met de Walen blijven stemmen tegen hun eigen volk, verdienen ze geen beter lot.
De verkiezingen van 400 miljoen (euro!) zijn dus achter de rug. In het onmetelijke land van ± 2 miljoen vierkante kilometer (heel West- en Zuid-Europa samen) hadden 25 miljoen kiezers zich laten inschrijven en is misschien wel 85% effectief komen stemmen. Naar westerse maatstaven (niet naar Belgische: Kongolezen hebben nl stemRECHT, wij stemPLICHT) een fraai resultaat. Om de juiste cijfers en uitslagen te kennen wordt er nog even geduld gevraagd. Het zal even duren vóór alle gegevens van de 50.000 (!) stembureaus geteld en samengevoegd zullen zijn. En dan is er nog de mogelijkheid dat er een tweede stembeurt komt, iets waarop we beter niet hopen, al was het alleen maar o.w.v. de kostprijs. Die tweede stembeurt komt er als geen enkele van de kandidaten de 50% drempel zou overschreden hebben. Uit de eerste, zeer beperkte resultaten zou dat het geval kunnen zijn met huidig president Joseph Kabila. De enige echte tegenstrever van formaat lijkt Jean-Pierre Bemba te zijn, ex-rebellenleider en huidige vice-premier. Het zijn ook de enigen die over een echte verkiezingskas beschikten (Kabila een van 43 miljoen euro, Bemba een van "slechts" 17 miljoen). Dé vraag die er nu aankomt is eigenlijk niet alleen wie die verkiezingen gaat winnen, maar wel wat er daarna zal gebeuren. De stembusgang was alleen mogelijk o.w.v. van de massale internationale steun en als er daarna iets zal veranderen in de goede zin, zal dat ook alleen maar lukken als VN, EU en mogelijk andere naties er verder nog geld in willen stoppen. Het blijft een dilemma: als het niét zou gebeuren, hervalt het onmetelijke land in dezelfde anarchie waarin het zich de laatste tien jaar bevond; als het wél gebeurt dan is het nog de vraag hoe zoiets moet gebeuren.
Bij gebrek aan betere argumenten wordt Filip Dewinter in enkele kranten aangevallen omdat hij zich laatdunkend heeft uitgelaten over het Franse nationale voetbalelftal. Volgens "El Cid" is deze ploeg geen afspiegeling van het Franse volk. Met deze mening zit hij op dezelfde golflengte als Jean-Marie Le Pen van het Front National, die al eens hetzelfde gezegd heeft. Het Laatste Nieuws heeft eens een steekproef gehouden van de Franse elf die de halve finale tegen Brazilië wonnen en wat blijkt: van de veertien die er toen gespeeld hebben (de elf aan de aftrap en drie wisselspelers), waren er drie echte Fransen bij. De rest kwam van wat de Fransen "l' Outre Mer" noemen (de overzeese gebieden) of zelfs uit het buitenland (Argentinie, Kongo/Kinshasa) die dan genaturaliseerd werden. Als ik Afrikaans voetbal wil zien, zei Dewinter, dan kijk ik naar Mali tegen Ghana. Dewinter heeft groot gelijk, zeker als ge die "Franse" ploeg vergelijkt met de Italiaanse, waartegen ze in de finale verloor. Bij die Italianen zag men geen donkere types rondlopen. Nu is het wel zo dat men tegenwoordig in heel wat landenploegen, zelf in Scandinavische, nogal wat genaturaliseerden ziet rondlopen, maar bij Frankrijk loopt het wel de spuigaten uit. Dat supporters zich daarin nog terugvinden is voor mij onbegrijpelijk. Men hoeft trouwens daarvoor niet alleen naar de nationale ploegen te kijken. Zie maar wat bij ons in Beveren al enkele jaren aan de hand is. Dat is nog erger dan in het Franse nationale elftal. En dan noemt men die zwarte jongens hier "Waaslanders"! Ondertussen is bij ons de vreemdelingen competitie weer van start gegaan. Ongeveer de helft van de spelers in de eerste afdeling zijn vreemdelingen of van vreemde oorsprong. Hoe het mogelijk is, weet ik niet, maar die jongens schijnen hier maar de helft aan belastingen te moeten betalen t.o.v. de eigen spelers. Nóg een discriminatie. De doorsnee Belgische voetbalsupporter schijnt er zich niets meer van aan te trekken en dit ondanks het feit dat twee ploegen die vorig seizoen met bijna uitsluitend eigen volk hebben gespeeld, Zulte-Waregem en Roeselare, nu Europees spelen. Brood en spelen. Het is van alle tijden maar het zegt toch ook iets over de verloedering van onze maatschappij.
Van mijn heeroom heb ik ooit de originele eerste uitgave gekregen van het "Modern Woordenboek", dat pater Verschueren had uitgegeven in 1931. Pater Verschueren was een flamingant die het erg vond dat in die tijd de Vlamingen alleen maar de "Petite Larousse Illustré" hadden om zich cultureel te verrijken. Het plan om een eigen, Vlaamse encyclopedie uit te geven had hij al veel vroeger, maar - zoals bijna steeds in die periode - ondervond hij veel tegenstand van het Belgische establishment om het gerealiseerd te krijgen. Eén van zijn grootste tegenstanders was trouwens niemand minder dan de fransdolle kardinaal Mercier. In 1925 kreeg jezuïet Verschueren tenslotte de nodige steun, niet uit België, maar van zijn algemene overste in Rome. Als reactie zou Verschueren kardinaal Mercier in zijn woordenboek trouwens niet eens vermelden! De taak van pater Verschueren werd bij diens overlijden, in 1965, overgenomen door een collega-priester, pater Frans Claes, die samen met een twaalftal medewerkers het woordenboek bleef uitgeven. Het laatste, dat ik me herinner, was in 1991 en kreeg toen als titel "Het Groot Geïllustreerd Woordenboek". Ik heb dat toen gekocht. Misschien zijn er later nog uitgaven geweest. Die heb ik niet gekocht en zal ik ook niet kopen, omdat er ondertussen een nieuwe spelling aankwam. Die nieuwe spelling kwam er in 1996 en zorgde ervoor dat alle woordenboeken verouderd waren. Ik kocht toen een elektronisch gadget van Franklin, dat "De Nieuwe Spellinggids" heette en ik in het bovenzakje van mijn jas kon steken. Bij consultatie voerde ik een woord in en kreeg ofwel de bevestiging van het woord ofwel de correctie. Een heel handig ding dat ik ben blijven gebruiken tot ik een moderne PC met correctie sofware had. Nu is er wéér een nieuwe(re) spelling, die vanaf dinsdag 1 augustus van kracht wordt. Mijn "Verschueren" is verouderd, mijn PC heeft geen juiste software meer en mijn Franklin toestelletje mag ik ook vergeten. Voor mij hoeft het echter niet meer. Ik zal verder mijn plan wel trekken met wat ik denk dat goed is. Mensen die het echter wel nodig hebben, in het onderwijs bv of bij de redactie van dagbladen en tijdschriften, zijn wel te beklagen. Zeker als men weet dat het niet zeker is dat er over tien jaar wéér geen wijzigingen zullen aankomen.
Uit de laatste peiling van de Stemmenkampioen blijkt, dat nog altijd twee derden van de Vlamingen tegen het stemrecht voor migranten zijn. Alleen binnen de SP.a en Groen! is er nog steeds een meerderheid te vinden die vóór dat stemrecht is. De reden daarvoor is, dat die linkse partijen ervan uitgaan dat de meeste migranten voor hen gaan stemmen. Veel reden tot optimisme moeten ze echter niet hebben, want het is gebleken dat slechts een miniem percentage (± 10% na een slotoffensief van de linkse groperingen) niet-Europese vreemdelingen zich heeft laten registreren voor de komende gemeenteraadsverkiezingen. Waarbij nog maar eens duidelijk wordt gesteld, dat het bij de meeste van die zgz "asielzoekers" niet de wil tot integratie aanwezig is. Het gaat hun alleen om de materiële welvaart die ze hier hopen te vinden. Opvallend in die laatste opiniepeiling is wel, dat er ook in het CD&V nog steeds een meerderheid tegen dat stemrecht voor migranten is (62,2%), maar dat er binnen die partij een linkse stroming is die helemaal niet akkoord gaat met de meerderheid van de CD&V-kiezers. Erger nog: een stroming die kiest voor steun aan de illegaliteit en dus tegen de rechtstaat. Het gaat in de eerste plaats om de Vlaamse bisschoppen, die de kerkbezettingen toelieten en zelfs aanmoedigden. Tot men er begon met hongerstakingen, al kan de afkeur daarvan ook maar een uitvlucht geweest zijn om aan die kerkbezettingen een einde te maken. Verder springt nu ook het katholiek onderwijs in de bres voor de uitgeprocedeerden en biedt ze haar lokalen aan als alternatief voor de kerken. Maar er is nog meer (en erger). Ooit al gehoord van OR.C.A.? Dat betekent "Organisatie Clandestiene Arbeidsmigratie" en is een vereniging die zich bezig houdt met de "rechten" van illegalen. Deze organisatie wordt gesteund door de vakbonden (vandaar dat deze aan illegalen gratis lidmaatschapkaarten aanboden) en zorgt er dus mee voor dat de wetten van dit land omzeild kunnen worden. Als het CD&V morgen opnieuw in een federale regering zal zitten, zal zij met de bisschoppen, het vrij onderwijs en andere OR.C.A.'s rekening moeten houden. Als die regering dan rooms-rood zou zijn, wat niet denkbeeldig is, krijgen we te maken met een verlinksing waar zelfs Verhofstadt nog wat van zal kunnen leren!
Het is algemeen geweten dat de Vlaamse kranten misschien niet liegen, maar dan toch met zekerheid niet alles vertellen. Ze zijn zo politiek correct geworden dat ze blijkbaar al bang zijn geworden van hun eigen schaduw. Als ge van sommige zaken het fijne wilt weten, moet ge dat niet gaan zoeken in onze eigen kranten. Misschien vindt ge het antwoord in een buitenlands dag- of weekblad óf in 't Pallieterke, het enige blad van bij ons dat een kat een kat blijft noemen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat heel wat lezers al jaren aan het weekblad 't Pallieterke vragen om een dagblad te worden. Dat is echter niet zomaar te verwezenlijken. Het "rioolkrantje", zoals Frans Van Cauwelaert het ooit genoemd heeft, heeft een zeer beperkte redactie, aangevuld met een grote schare vrijwilligers die het blad de nieuwtjes brengen die de zgz "serieuze" pers niet durft of mag publiceren. Toch ziet het er nu naar uit dat er een nieuwe Vlaamse krant in de maak is, een krant van en voor Vlamingen, een krant die nu eens wél een kat een kat gaat noemen. Initiatiefnemer is de onvermoeibare Freddy Van Gaever, die in zijn rijkgevulde leven al heel wat op stapel heeft gezet. Dat niet al zijn initiatieven tot resultaat hebben geleid, ligt niet aan hem, maar aan de tegenwerking die hij daarvoor kreeg van vooral het Belgische establishment. Met de ervaring die hij op dat gebied heeft opgedaan, zou het wel eens kunnen dat hij ditmaal wél slaagt. Er is nl een groot gat in onze media markt. Als we er nog maar van uit zouden gaan, dat één op vier Vlaams Belang kiezers een abonnement op de nieuwe krant zou nemen, dan betekent dit een oplage van 250.000, wat voor een beginnende krant in een klein landje niet mis is. De bedoeling is dat de nieuwe krant er tegen 01.01.07 zou komen. Dat betekent, dat men ruim de tijd heeft om e.e.a. klaar te stomen. Buiten Van Gaever zou ook Bruno Valkeniers, nog iemand die uit een rijkelijk gevuld zakenleven komt, er zich mee gaan bezig houden. Laat ons hopen dat het lukt en dat de Vlaming in de toekomst een krant kan kopen waarin "jongeren" met hun nationaliteit en herkomst worden aangeduid, waarin een moord niet herleid wordt tot een busincident en waarin een zwarte Kongolees niet voorgesteld wordt als een Vlaming, om maar enkele punten van ergernis op te sommen. Een krant die ervoor uit zal komen fier te zijn Vlaams te zijn en die zeer duidelijk zal kiezen voor de Vlaamse onafhankelijkheid. Het lijkt te mooi om waar te zijn. Ik zal in elk geval een der eerste abonnees zijn!
Een kort bericht in de media: gisteren werd de sluis van Strépy-Thieu, bij La Louvrière, provisorisch gerepareerd, waardoor het scheepsverkeer - dat al bijna een week stil lag - weer op gang kon komen. Die "sluis", op het canal du centre, is in werkelijk een scheepslift, de grootste ter wereld, een erfenis van de wafelijzerpolitiek van de vorige Belgische regeringen. Ze was een compensatie voor de uitbreiding van de haven van Zeebrugge, waarmee de kostprijs ongeveer mee moest overeenkomen, nl zes à zeven miljard Belgische frankskens. Toen Openbare Werken in 1988 geregionaliseerd werd, bleek de factuur al te zijn opgelopen tot liefst 25 miljard befkens! Daarvan had het federale België ondertussen tien miljard betaald (dus al zeker 3 meer dan wat Zeebrugge gekost had) en moest de rest dus van Wallonië zelf komen. Uit tal van rapporten bleek toen al, dat het project nooit rendabel zou worden en dat het goedkoper zou zijn geweest de werken stil te leggen. Dat gebeurde echter niet, evenmin als Wallonië af wil van zijn verlieslatend F1 circuit van Francorchamps. Het duurde tot vrijdag 30 augustus 2002 vóór de scheepslift officieel kon geopend worden. Vorige week was er dan een eerste ernstige panne en bleek er voor het hele kunstwerk geen enkel onderdeel voorhanden te zijn. Dat moest ergens uit Duitsland komen en het kon nog tot 15 augustus duren alvorens de lift volledig hersteld wou zijn. Wel kon één van de sluizen geopend worden na een noodreparatie. De blunder van de eeuw, zoals de lift al al genoemd werd, is geen precedent. Daarvóór was er al het "hellend vlak" van Ronquières, ook een soort scheepslift die tegenwoordig meer geld opbrengt als toeristische bezienswaardigheid dan als sluis voor de binnenschepen. Het zou om mee te lachen zijn, ware het niet, dat het geld dat eerst door de Belgische Staat en later officiëel door het Waals Gewest is betaald, meer dan waarschijnlijk komt uit de grote solidariteitspot van meer van 12 miljard euro die Wallonië van Vlaanderen jaarlijks cadeau krijgt. Waarom zouden Waalse bedrijven zich trouwens nog moe maken. Dat bleek uit het resultaat van een experiment van de federale regering i.v.m. de innovatiepremie, waarbij bedrijven hun werknemers onder bepaalde voorwaarden een extra kunnen geven als die met iets vernieuwends voor de dag komen. Van de 277 dossiers die werden ingediend kwamen er slechts 12 uit Wallonië... Werk maar, Vlamingen!
"Wat is het verschil tussen Spirit en het circus van Moskou? Er is geen verschil: in beide zaken is de clown er de baas". Deze variante op een gekende mop blijft actueel, zeker als we het laatste idee van Bert Anciaux erbij nemen. Hij heeft nl een oplossing voor de geluidshinder rond Zaventem. Hij stelt voor de luchthaven gewoon te sluiten en ze te verhuizen naar ergens in Waals Brabant. Van Zaventem zelf wil hij dan een sport- en ontspanningsgcentrum maken. Het is niet de eerste keer dat Bertje bevalt van een, volgens hem, lumineus idee, maar dit slaat toch alles. Dat hij door zo iets nog maar voor te stellen, speelt met de werkgelegenheid van tienduizenden mensen, hoofdzakelijk Vlamingen, is waarschijnlijk nog niet tot zijn eerder beperkte herseninhoud doorgedrongen. Dat hij het grootste vliegveld van Vlaanderen aan de Walen cadeau zou doen, blijkbaar ook niet. Het ligt trouwens helemaal in de politieke lijn van Bertje: als het enigszins kan laat hij de Vlaamse belangen vallen. Dat hebben we ondermeer ook al meegemaakt met het stemrecht voor vreemdelingen (wat, nota bene, ook al een grote flop is geworden: slechts een miniem percentage vreemdelingen heeft zich laten inschrijven). Bertje en het minuscule aanhangsel dat men Spirit noemt, stelt eigenlijk niets voor, maar de man is, alhoewel duidelijk gestoord - mede door zijn kartel met de SP.a - wél minister in Vlaanderen. Op cultureel vlak heeft hij al aardig wat schade aangericht. Dat zal trouwens niet beteren: na dat vreemdelingenstemrecht heeft hij ook al gedreigd om subsidies aan culturele verenigingen in te trekken als die over enkele jaren niet x-aantal allochtonen in dienst zouden hebben. Waarom zouden allochtonen zich nu ineens aan onze cultuur gaan interesseren, evenmin als aan onze verkiezingen. Het is het mooiste bewijs van het feit dat de meeste zgz "asielzoekers" helemaal niet zinnens zijn zich hier te integreren. Om de poen is het te doen.
Hier en daar wordt er al druk gespeculeerd over de regering die Verhofstadt II zal opvolgen. Volgens de kenners zal men drie zgz politieke families nodig hebben om volgend jaar een regering te vormen. Dit alles volgens de huidige peilingen. Daar er echter nog gemeenteraadsverkiezingen tussen komen en er daarna nog meer dan een half jaar moet gewacht worden alvorens de echte federale campagne in gang zal schieten, kan er in ons politieke landschap nog veel veranderen. Om de Grondwet te kunnen veranderen ,iets wat de meeste Vlamingen op e.o.a. manier willen doen, heeft men echter een twee derde meerderheid nodig. Daar er in dat geval ook steeds de corrupte PS bij zal zijn, is het weinig waarschijnlijk dat er voor de Vlamingen iets aanvaardbaar uit de bus zal komen. Het moet zo stilletjesaan gedaan zijn met allerlei toegevingen te blijven doen voor zaken waarop we het recht van inspraak hebben. We gaan toch weer geen faciliteiten geven of uitbreiden, sjoemelen aan de taalgrens (die al bestaat van 1936) of nog van die zaken meer. De enige manier voor Vlaanderen om uit de impasse te geraken die België heet, is ermee op te houden. Er dient gewoon niet meer gepraat te worden. Laat ons ermee ophouden. Frans Van Cauwelaert, notoir CVP-er van voor en na de Tweede Wereldoorlog, heeft het ooit eens zeer juist gesteld: "Al wat Vlaanderen nodig heeft om onafhankelijk te worden, is vijf minuten vastberadenheid". Vijf minuten waarbij men gewoon zegt dat er niet meer gepraat zal worden, dat men de boedelscheiding inzet en dat de Walen maar zien dat ze het op eigen kracht verder rooien. Misschien komen ook zij op die manier uit hun zielige toestand van werkloosheid en profitariaat. Walen en Vlamingen horen niet meer bij elkaar, evenmin als Tsjechen en Slovaken (die dan nog eenzelfde taal spreken), dan Serven en Kroaten (idem). Als Vlaanderen in de Balkan gelegen had, was het nu onafhankelijk!
In de weekeindeditie van Het Laatste Nieuws verschijnt er wekelijks een artikel van een bekende persoon over zijn dorp. Vorig weekeinde was dat Olen en de man in kwestie was Frans Depeuter, ex-leerkracht van het Herentalse college en literaire duizendpoot. Frans schrijft zowel proza, poëzie als toneelstukken. Bij de onderwerpen die iedere week in deze weekeindrubriek worden aangehaald is het laatste hoofdstuk "De ultieme wens", waar Frans het volgende stelt: "Dat ik nog mag meemaken dat Vlaanderen een onafhankelijk land wordt. Ik ben nooit een fervente flamingant geweest, maar de jongste jaren erger ik mij steeds meer aan de arrogantie van bepaalde Waalse politici. Overigens heb ik niets tegenover het Waalse volk op zich, want daar zijn evenveel vriendelijke als onvriendelijk mensen als bij ons. Maar uiteindelijk zijn onze beide culturen zo verschillend dat we nog weinig met elkaar te maken hebben. We zouden eindelijk eens een einde moeten maken aan de bestaande, onzinnige situatie." Toen ik bovenstaande las, moest ik terugdenken aan mijn nonkel pastoor, die evenals Frans Depeuter vele jaren in het onderwijs had gestaan en er evenzo over dacht. Ook hij was geen gedreven flamingant, maar had in zijn leven genoeg meegemaakt om Vlaamsgezind te worden en te blijven. Toen hij zijn middelbare studies deed, op het klein seminarie in het Kempische Hoogstraten, was men daar - in de jaren dertig van de vorige eeuw - verplicht op school Frans te spreken, ook tijdens de speeltijd. Het hele middelbaar onderwijs in Vlaanderen verliep toen nog in het Frans, stel je voor. Jammer genoeg heeft Heeroom de Vlaamse onafhankelijkheid niet meer kunnen meemaken. Hij stierf, twee jaar geleden, op de gezegende leeftijd van negentig jaar. Frans Depeuter is nu 69. Laat ons hopen, dat hij het nog meemaakt, dan zullen wij delen in zijn vreugde.
Twee blogs geleden had ik het over het feit dat Vlamingen én Walen gediscrimineerd worden t.o.v. Belgen van vreemde origine, die een dubbele nationaliteit mogen hebben en zo van twee walletjes kunnen eten. Er zijn in dit land nog meer van die discriminaties. In tegenstelling tot bovenstaande gaat het dan echter bijna uitsluitend over Vlamingen die gediscrimineerd worden t.o.v. van Walen cq francofonen. Hierbij een uittreksel: - Volgens de Grondwet zijn alle Belgen gelijk voor de wet. Dat geldt echter zeker niet voor de kieswet. Om in Vlaanderen verkozen te worden heeft men heel wat meer stemmen nodig dan in Wallonië, wat als resultaat heeft, dat de Vlaamse stem in dit land minder waard is dan de francofone. - Ondanks het feit dat 60% van de inwoners van dit land Vlamingen zijn, krijgen wij maar evenveel ministers als de Franstaligen. Ook hierbij worden wij gediscrimineerd. - Wij worden ook gediscrimineerd door onze eigen, Vlaamse gezagdragers. Zo heeft Vlaams minister Keulen (VLD) een wet laten goedkeuren, die zegt dat er op elke kieslijst voor de komende gemeenteraadsverkiezingen evenveel vrouwelijke als mannelijk kandidaten moéten staan. Dit is een discriminatie van man t.o.v. vrouw en iets dat niet in overeenstemming te brengen is met echte democratie. - Een van de laatste decreten die de Vlaamse regering heeft uitgevaardigd alvorens met vakantie te gaan, is er een die zegt dat in 2010 minstens 10% van de Vlaamse ambtenaren moet bestaan uit allochtonen. Van een discriminatie gesproken. Als die allochtonen zorgen dat ze bekwaam genoeg zijn, mogen er van mij gerust 20% ambtenaar worden, maar dan wel op een normale, wettelijke manier en niet enkel omdat ze nu toevallig allochtoon zijn. - Bertje Anciaux zou Anciaux niet zijn als ook hij niet op dit lijstje zou voorkomen. De minister van cultuur (met de klemtoon op de eerste lettergreep) wil nl in de nabije toekomst de subsidiëring vanuit zijn departement laten afhangen van het al dan niet aangeworven percentage allochtonen in de diverse culturele uitingen. Alsof die allochtonen bv geïnteresseerd zouden zijn in onze cultuur (denk maar eens aan opera...)! Het kan best zijn dat allochtonen in onze maatschappij gediscrimineerd worden. De aanwezigheid ervan is ook een nieuw fenomeen dat zijn tijd nodig heeft om geïntegreerd te geraken. Feit is echter dat dé grote discriminatie in dit land gebeurt t.o.v. van de autochtonen in het algemeen en de Vlamingen in het bijzonder.
In Het Laatste Nieuws van vandaag staat een uitgebreid interview met Yves Leterme, tot op heden minister-president van de Vlaamse regering. Leterme zegt op een gegeven ogenblik daarin, dat hij geen schrik heeft om eerste minister te worden in een federale regering. Daarmee wordt nog eens duidelijk gesteld dat de CD&V wel degelijk terug aan de macht wil komen. De vraag is alleen welke prijs zij daarvoor bereid is te betalen. Leterme zegt wel, dat er in elk geval meer macht aan de regio's en gewesten moet gegeven worden, maar dat kan alleen als daarvoor waterdichte afspraken worden gemaakt en dit alvorens met een regering te starten. De dooddoener: "Het staat niet in het regeerakkoord", kennen we ondertussen wel. Denk maar aan Brussel-Halle/Vilvoorde en, daarvoor, het vreemdelingenstemrecht. Het wordt in elk geval uitkijken naar wat het CD&V de volgende maanden gaat doen en ook niét gaat doen. We hebben reeds een voorsmaakje gehad bij de bespreking in de Justitiecommissie , waarbij de partij terechte kritiek uitbracht op Onkelinx, maar niet de logische verdere stap wou zetten om haar ontslag te vragen (ondertussen is er wéér een gangster kunnen ontsnappen uit de gevangenis van Vorst!). In dezelfde editie van HLN stond trouwens ook het bericht dat Wilfried Martens is toegetreden tot B-plus, een nationalistische organisatie van Belgicisten die België in stand wil houden. Daarmee is voor Martens de cirkel rond. Begonnen als Vlaams nationalistische studentenleider ("Geef ons wapens!) heeft hij daarna een record aantal Belgische kabinetten voorgezeten waarbij een begin van staatshervorming/misvorming (schrappen wat niet past) werd doorgevoerd. Nu vindt hij blijkbaar dat het welletjes is geweest en dat België moet blijven wat het is: een land waarin Vlamingen werken en sparen en waarin de Walen geld krijgen en potverteren. Misschien is het wel de warmte die de ex-premiers parten speelt. Ook Jean-Luc Dehaene heeft nu plots ontdekt dat hij tegen het stockeren van kernwapens is, wapens die - nota bene - tijdens zijn eigen ambtsperiodes werden geïnstalleerd. Leterme heeft nog steeds het voordeel van de twijfel. Laat ons hopen dat hij het hoofd koel zal houden en dat er eindelijk eens een Vlaamse toppoliticus de moed zal hebben niet alleen niet meer verder te wijken, maar degelijk op zijn standpunt zal blijven staan. Tot het zover is, mogen we blijven twijfelen.
De uitholling van de wet Lejeune, die Verhofstadt voorstelde te gaan verstrengen nadat zijn eigen regering ze pas versoepeld had, is niet de enige holderdebolder wet van deze regering die alleen nog reageert op de actualiteit (denk maar aan de schoolpremie en de jobkorting, twee zaken die alleen te maken hebben met electorale publiciteit). De enige planning die deze regering nog heeft, is haar termijn uitdoen. Op 19 mei van dit jaar besliste Verhofstadt II om het verbod op de dubbele nationaliteit af te schaffen. Tot dan moest iemand, die zich tot Belg wilde laten naturaliseren, zijn eigen nationaliteit opgeven. Als gevolg daarvan deinsten heel wat buitenlanders ervoor terug om Belg te worden. Met de slogan: "Er kunnen niet genoeg Belgen zijn" werd hier dus een eind aan gemaakt. Samen met de snel-Belg-wet en nog een aantal lakse maatregelen, blijft men in dit land dweilen met de kranen open. Tot wat dat kan leiden, maken we nu mee met de evacuatie van Libanon. In Libanon blijken nu zo'n 1200 Belgen te wonen. Ik zeg wel "Belgen", want driekwart ervan is noch Waal noch Vlaming, het zijn Belgen van Libanese origine. Zo'n dubbele nationaliteit hebben, is wel erg handig in moeilijke situaties. Naar gelang het uitkomt, is men dan nl Belg of iets anders. Het is iets dat we trouwens ook al hadden meegemaakt in het betaald voetbal. Josip Weber, Kroaat van geboorte, liet zich naturaliseren tot Belg en kon zo meespelen in de nationale voerbalploeg. Toen hij een kniekwetsuur opliep die een einde maakte aan zijn carrière, werd hij terug Kroaat en vertrok hij weer naar zijn geboorteland. Hetzelfde gebeurde met Branko Strupar, voetballer bij Racing Genk. Die werd Belg omdat hij als Kroaat, een nationaliteit van buiten de Europese Unie, niet in Groot-Brittannië kon spelen. Eens genaturaliseerd, was ook hij vertrokken. André Tschmil, de wielrenner, werd Belg omdat hij op die manier gemakkelijker naar het buitenland kon reizen. De man woonde zelfs niet eens hier, maar in Italië. In Libanon is het nu oorlog en is ons land wel verplicht de mensen met de Belgische nationaliteit bij te staan. Dat hoort zo volgens de wet. Jammer genoeg zijn er ook wetten die niet worden nageleefd en meestal gaat het dan om verplichtingen die de Belgische Staat heeft t.o.v. Vlaanderen (denk maar aan Brussel-Halle/Vilvoorde). Wij, Vlamingen kunnen niet terugvallen op een andere nationaliteit die onze problemen komt oplossen. Van discriminatie gesproken!
Op het ogenblik dat ik deze regels schrijf, is de beruchte gangster Kaplan Murat, ontsnappingskoning met zeven geslaagde pogingen, nog steeds voortvluchtig. Maar er is hoop: het Belgische Gerecht zou met de man aan het onderhandelen zijn, via zijn advocaten, om hem terug achter de tralies te krijgen. Hierbij enkele bedenkingen: - Sinds wanneer onderhandelt de Justitie van een zgz rechtstaat met criminelen, al dan niet via advocaten? - Hoe geraakt een man die al zeventien jaar achter de tralies heeft doorgebracht - ontsnappingen meegerekend - aan advocaten (meervoud)? Dat kost geld. Of zijn het pro deo pleiters? In dat geval gebeurt dat allemaal op kosten van de staat (zeg maar: de belastingbetaler) en blijft het dus een onderonsje tussen staatsambtenaren. - De man wordt steevast door zijn eigen advocaten, maar ook door het Gerecht, tante Laurette inbegrepen, aangesproken met "Monsieur Murat". Het is alsof men bij onze Justitie respect heeft voor een gangster die henzelf en hun departement nu al enkele tientallen jaren belachelijk heeft gemaakt. Of dat allemaal nog niet erg genoeg is, had tante Laurette het feit dat met de gangster onderhandeld werd, zedig verzwegen voor de kamercommissie Justitie, waardoor die opnieuw diende te worden samengeroepen. In gelijk welk land, dat zijn eigen wetten respecteert, zou zo iets het ontslag van de minister betekenen. In dit apenland (dixit Mark Eyskens) dus niet. Hier drink men een glas, loost men een plas en laat men alles zoals het was. Het parlement staat niet voor niets aan het begin van een twaalf weken durende vakantie. Die gaan ze nu toch niet verbrodden, zeker? Ze zullen daarna wel zien waar die "mijnheer" Murat misschien te vinden is!
De kritiek op Onkelinx blijft (gelukkig) aanhouden. Ook in haar eigen Wallonië beginnen zo stilaan de ogen op te gaan. Tot en met de politievakbonden vinden dat het zo niet verder kan. De vrouw is compleet a-moreel. Het moet ophouden dat men van daders slachtoffers maakt. Dat hun eigen advocaten dit proberen te doen, tot daar toe: dat is hun werk. Dat de (meestal linkse) media er te veel eieren onder leggen, is al heel wat bedenkelijker. Maar een minister van Justitie wordt verondersteld daar boven te staan en onafhankelijk te oordelen. Dat is bij Onkelinx niet het geval. Het kan ook moeilijk bij een vrouw wier (eerste, Marokkaanse) man al in de gevangenis heeft gezeten voor drugshandel en waarvoor ze nog steeds zorgt (door hem een job te geven op haar departement!). Voor de rechtstaat die zij hoort te vertegenwoordigen is het echter een schande en voor de regering die alleen maar toekijkt een regelrechte blaam. Ergens schijnt het bij de grote hervormer, die Verhofstadt denkt te zijn, toch beginnen te dagen. Het mosselsouper dat hij zijn regeringsploeg had aangeboden ter gelegenheid van de Gentse feesten werd afgeblazen. Officieel gebeurde dat omdat de begroting zogezegd nog altijd niet rond was, maar je kan er gif op nemen dat het te maken had met de kritiek op de patrones der criminelen. Tegen de nationale feestdag eind dezer week wil men de plooien gladgestreken hebben. Zien of dat zo zal zijn. Als Onkelinx een greintje eergevoel had, was ze reeds opgestapt na de rel over de vlucht van Erdal, waarvoor ze ook verantwoordelijk was. Of nadat gebleken was dat die Abdallah Aït Oud (echte Belg!) door haar Gerecht foutief beoordeeld was en verkeerdelijk werd vrijgelaten. Als Onkelinx niet zelf opstapt, dan is het stilaan de plicht van Verhofstadt om haar zelf te ontslaan. Vraag is maar of dat zal gebeuren. De reden waarom men steeds spreekt van Zeeuwse mosselen en niet van Vlaamse, is omdat de Vlaamse mosselen hier allemaal in de politiek zitten!
Enkele weken geleden was Laurette Onkelinx al eens goed aangepakt in het parlement, dit n.a.v. de kindermoorden in Luik, waarbij bleek dat de vermoedelijke dader geen mens was om vrij te laten rondlopen. De man was na een eerdere verkrachtingszaak door een gerechtelijke dwaling vervroegd vrijgekomen en kon daarna niet meer opnieuw voor hetzelfde feit veroordeeld worden. Tijdens de interpellatie toen door iemand van het Vlaams Belang (ik ben zijn naam kwijt) noemde de interpellant Onkelinx de "patrones der criminelen". Het leek misschien sterke taal, maar de Luikse furie doet er zelf alles aan om die titel waar te maken. Dat bleek duidelijk in de ontsnapping van Murat Kaplan, een crimineel met een strafregister om "u" tegen te zeggen. Het was de zevende keer dat de misdadiger ontsnapte en deze keer met medewerking van tante Laurette herself die niet de minste moeite had om dat toe te geven. De man was voorwaardelijk vrijgelaten omdat hij driekwart van zijn eerste straf (20 jaar) had uitgezeten en was tijdens die voorwaardelijke invrijheidstelling nog maar eens aangehouden wegen diefstal en nog een paar andere zaken. Het is dus niet waar wat Onkelinx zei, dat de man in 2009 zou vrijkomen, want het proces over de laatste zaak van begin dit jaar komt daar ook nog bij. Zo'n crimineel geeft madame la ministre de la justice penitentiair verlof! Murat Kaplan is dus weer verdwenen. Er wordt nu naar hem gezocht met honderd agenten, de elitetroepen van het speciale interventie eskadron en twee helikopters. Dat zal weer moeten betaald worden door jij en ik, de belastingbetalers. Zou men die kosten niet beter aftrekken van het riante inkomen van mevrouw Onkelinx? Op die manier zou ze misschien in het vervolg haar hoofd ook eens aan de binnenkant gebruiken, in plaats van te zeggen dat die Murat anders nooit meer zou geïntegreerd geraken in de maatschappij. Wat een lulkoek! Die man wil niet geïntegreerd geraken, in geen honderd jaar, met of zonder Onkelinx. Hypocriet was ook de houding van oppositie (sic) partij CD&V, die de houding van Onkelinx wel terecht aan de kaak stelde, maar er de consequente eis tot aftreden niet bij deed. Misschien omdat ze in die partij schrik hebben de rode feeks straks terug tegen te komen bij de vorming van de volgende Belgische regering, waar ze hopen bij te zijn?
* "De koningin van de nacht" komt uit de opera "De Toverfluit" van Mozart, waar ze het kwaad vertegenwoordigt.
Toen ik klein was, zei ik altijd: "Als ik soldaat ben ga ik naar de Kongo". Het was louter een toeval, maar toen ik in 1960 mijn militaire dienstplicht volbracht, werd Kongo dat jaar onafhankelijk en begonnen meteen de eerste onlusten in het onmetelijke evenaarsland. Er werden toen vrijwilligers voor Kongo gevraagd, maar - in tegenstelling tot wat ik als klein kind had gezegd - ben ik toen niét gegaan. Ik herinner me trouwens nog dat tijdens mijn "drie dagen" in het Klein Kasteeltje, in Brussel, het jaar daarvoor, er in mijn groep ook een zekere Indekue was. De jongen was dat jaar Belgisch kampioen bij de wieler-liefhebbers geworden. Die Indekue is wél gegaan en is in Kongo verongelukt bij een vliegtuigcrash. Ik had er ook bij kunnen zijn... Toen ik in 1960 mijn legerdienst vervulde, als "kandidaat reserve onderofficier" (KRO), was er een nieuwe lichting beroepsmilitairen, die men de "NATO"-militairen noemde. Dat waren beroepssoldaten die een contract van beperkte duur hadden. Ik herinner me nog dat de verstandhouding tussen de NATO-militairen en de vaste beroepssoldaten niet altijd in de beste omstandigheden verliep. Via mijn blog kreeg ik het verhaal te horen van een achttal Vlaamse jongens die, in dienst van het Belgische leger, de meeste als zgz NATO-militairen avant la lettre, naar Kongo trokken om daar de onlusten die waren uitgebroken te helpen onderdrukken. Eén dag na hun aankomst vielen de acht carabiniers, van het bataljon uit Siegen, in handen van Lumumba rebellen. Het was het begin van een maandenlange nachtmerrie. In tegenstelling tot de para's van Kigali in 1996 hebben zij het overleefd, maar hoe! Na vier jaar opzoekingwerk schreef Mimi Frederix, uit Tienen, het relaas van een mensonterende gijzeling. Het boek, met als titel "De acht van Stanleystad" en geïllustreerd met authentieke foto's van de gijzeling, leest als een trein. Ikzelf en enkele van mijn familieleden, die ook met Kongo te maken hebben gehad, hebben het in één keer uitgelezen. Voor wie het zich nog herinnert en het boek wil aanschaffen, hier het e-mail adres van Roland Marico, een van de acht: roland.marico@telenet.be
