Nog twee woordjes over het Eurosongfestival. Ik was eigenlijk niet eigenlijk niet zinnens er iets over te schrijven, maar werd er toch mee geconfronteerd op alle Tv-journaals, die ik wél moet volgen om op de hoogte van alles te blijven.
Ik volg het Eurosongfestival al lang niet meer, zo vanaf de tijd toen haast elk land begonnen is de liedjes in het Engels te zingen. Vroeger zong iedereen in zijn eigen taal en dat was veel leuker, ook al verstond men het niet altijd. Denk maar aan bv Gigliola Cinquetti met haar ‘Non ho l’età’. Toen won o.m. Nederland tweemaal het festival met een in het Nederlands gezongen lied. ‘Een Beetje’ door Mieke Telkamp en ‘Net als toen’ door Corry Brocken. Enkele jaren geleden won een Portugees die nog in zijn eigen taal zong, maar dat werd stilaan een uitzondering.
Het Eurosongfestival heeft ook steeds minder met zingen te maken, steeds meer met spektakel, als het enigszins kan met zoveel mogelijk vrouwelijk bloot en baardmannen. Niks voor mij, die het houdt bij Mozart, Tsjaikovski en ‘onze’ Van Beethoven, ge weet wel: de achterkleinzoon van die bakker uit Mechelen…
De kans is groot dat Erdogan in Turkije de tweede ronde van de presidentsverkiezingen gaat winnen. Na 20 jaar zijn ze hem daar nog lang niet kwijt. Zijn partij heeft al opnieuw een (kleinere) parlementaire meerderheid en hij heeft maar amper één procent meer nodig om nog eens zeven jaar president te blijven.
Een volk heeft de leiders die het verdient, zeker in een democratisch systeem, al is dat in Turkije niet zoals hier. Om te beginnen was Erdogan in 2017, na de zoveelste militaire coup, overgeschakeld op een presidentieel systeem, waardoor hij bijna alle macht in handen kreeg. Er bestaat geen eerste minister meer, noch een onafhankelijk gerecht. De rechters en de voorzitter van de nationale bank worden door hem benoemd. Anderzijds had de oppositie een duidelijker tegenstander moeten kiezen als lijstrekker. Die oppositie haalde het in de twee grootste steden en de kuststeden aan de Middellandse Zee. Ze hadden beter de burgemeester van Ankara of Istanbul gekozen, steden waar ze telkens de partij van Erdogan al eens verslagen hadden.
Tenslotte kreeg Erdogan van de Turken in het buitenland nergens méér steun dan in België. Erg moedig is dat niet. Hier hebben ze het betrekkelijk goed en profiteren ze mee van onze welvaart. Het zijn de Turken in eigen land, zeker de Koerden, die straks de prijs zullen betalen.
Tenslotte is er voor ons toch één lichtpuntje in deze geschiedenis. Met Erdogan komt Turkije nooit in de E.U. Stel u voor, een land met 80 miljoen moslims en zo’n president..
Een mens is nooit te oud om te leren. In mijn blog van 12 dezer (‘De Vlaamse canon) schreef ik al dat ik toch een leugentje gevonden had in ‘Het Verhaal van Vlaanderen’, nadat ik gelezen had van het voorlopig laatste boek dat er geschreven is over de Guldensporenslag: ‘1302, het jaar van de Mythe’, dat van Rolf Falter. N.a.v. een bespreking daarover heb ik nog een tweede nieuwsje ter zake ontdekt, nl dat de Brugse Metten geen gevolg kregen in de Siciliaanse Vespers, zoals ik zelf ooit eens geschreven heb, maar dat het juist andersom was. De Siciliaanse Vespers, waar Giuseppe Verdi een opera aan wijdde, vonden nl plaats in 1282, dus nog vóór de Brugse Metten, die ervan afgekeken waren, want allebei waren ze een opstand tegen de Franse bezetters. Die op Sicilië (Palermo) vond plaats na het luiden van de Vespers, dus ’s avonds en die van Brugge na de Metten, ’s morgens.
Het boek van Falter omschrijf niet zozeer de Guldensporenslag zelf, maar de gevolgen ervan m.b.t. de toenmalige machtsverhoudingen tussen elites en middenstand en niet alleen in Vlaanderen. Het beste boek over de Guldensporenslag blijft voor mij echter nog altijd dat van Karim Van Overmeire: ‘De Slag der Gulden Sporen, het verhaal van een onmogelijke gebeurtenis’.
Zondag hield de N-VA nog eens een groot ledencongres. Dat was geleden van 2014, toen de partij er een stuk beter voor stond. Na Marrakech is ze al een drietal keren voor de gek gehouden door de trado’s en niets zegt dat dat straks weer het geval niet zal zijn.
In zijn eindspeech heeft Bart De Wever voorgesteld na de volgende verkiezingen, als er gegarandeerd weer zo’n periode van Lopende Zaken zal komen, uit te pakken met een federale mini-regering, bestaande uit een premier en een handvol vice’s – op zijn Zwitsers, zeg maar - en, los daarvan, verder de grote nodige hervormingen te onderhandelen.
Tot daar klinkt het nog allemaal vrij onschuldig. Feit is echter dat Vlaanderen bij zo’n onderhandelingen zo sterk mogelijk voor de dag moet komen en dat kan niet met alleen de N-VA, gesteld dat die partij niet verder achteruit gaat. Zelfs via een coalitie met de kaviaarsocialisten zal De Wever nooit aan 40% komen, laat staan meer dan 50%. Gezien hij van de liberalen sinds de woordbreuk van Lachaert terecht niets meer wil weten en hij CD&V liefst van al nog ‘kapot ziet gaan’ (zijn woorden), zal hij zelfs met de communisten van de PvdA en de door hem vermaledijde Groenen geen meerderheid meer halen in Vlaanderen. Dat zal alleen nog kunnen door e.o.a. samenwerking met het Vlaams Belang. Zoals bleek uit ‘De Stemming’ is trouwens 59% van zijn eigen kiezers daar nog altijd voorstander van. Dat is bijna 6 op de 10. Als hij dat blijft weigeren, dan mag Vlaanderen het in 2024 vergeten en zal De Wever de geschiedenis (en het volgende Verhaal van Vlaanderen) ingaan als de historicus die zijn afspraak met de geschiedenis zal gemist hebben.
Om zijn auto gekeurd te krijgen in Brussel en Wallonië moet men een afspraak maken. In Vlaanderen kan men dat ook doen, maar hoeft dat niet en kan men ook naar het keuringscentrum rijden en er zijn beurt afwachten. Het gevolg van het zoveelste verschil tussen Vlaanderen en Francofonië is dat vele Brusselaars en Walen nu geen afspraak maken, maar met hun auto naar de Vlaamse keuringscentra in de Brusselse Rand komen en er mede voor zorgen dat men daar tot 4 uur kan staan aanschuiven en zelfs daarna nog niet aan bod komt omdat de zaak dan sluit.
Om aan dit euvel te verhelpen stelt Vlaams minister van o.m. Mobiliteit Lydia Peeters voor dat de Vlaamse keuringscentra ook op zaterdag zouden open blijven. Dus een zoveelste beslissing om Vlamingen nog wat meer te laten werken om de ‘levensgenieters’ ter wille te zijn. En dit komt dan van een Vlaams minister die even goed haar francofone collega’s had kunnen vragen hetzelfde klantvriendelijker statuut als Vlaanderen te nemen ofwel zelf op zaterdag te werken. Maar aan de levensgenieters vragen meer te werken schijnt zelfs in deze Vlaamse deelregering nog niet te zijn doorgedrongen. En ondertussen maar blijven jammeren over het ‘gevaar’ van uiterst-rechts…
--
Het belangrijkste nieuws van het weekeinde was het N-VA congres in Antwerpen en de uitspraken daarop vanwege Bart De Winter. Ik kom daar morgen uitvoerig op terug.
De laatste politieke peiling, de ‘De Stemming’ genoemd, van VRT en De Standaard heeft voor geen grote veranderingen gezorgd. Men moet die nl vergelijken met de vorige peilingen, niet met de verkiezingsuitslag van vier jaar geleden. Als men de gebruikelijke foutenmarge hanteert, die van 3%, dan gaat alleen het Vooruit van King Connah er een klein beetje op vooruit. Dat dit gebeurt is gewoon omdat ons mateke de hemel op aarde belooft, zelfs eerder rechtse standpunten inneemt, maar in feite aan demagogie doet. ‘Denk links, leef rechts’. Als hij nl vindt dat e.e.a. nu niet werkt, waarom doet hij er niet meteen iets aan, hij die met zijn partij in de federale regering zit? Hij moet daarvoor niet wachten tot na de volgende verkiezing, waarbij het alleen bij beloftes kan blijven, beloftes waarvan niemand weet of ze gehouden zullen worden. Een ‘Lachaertje’ is snel gemaakt!.
Uit ‘De Stemming’ bleek trouwens, dat nog steeds 59% van de N-VA-kiezers vindt dat er met Vlaams belang ook effectief bestuurd moet kunnen worden. Dat is wat minder dan de 81% van de vorige peiling, maar nog steeds genoeg om het N-VA af te brengen van het onzalig idee straks met de kaviaarsocialisten in zee te gaan. Omdat die formule schijnt te werken in de koekenstad, werkt die nog niet in een federale regering waar Vooruit weer niet meer zal zijn dan het aanhangwagentje van de PS.
We kunnen die 59% dan ook warm aanbevelen bij de volgende verkiezingen tenminste regionaal Vlaams Belang te stemmen, zodat een einde kan worden gemaakt aan het ondemocratische cordon sanitair, Vlaanderen zich soeverein kan verklaren en de confrontatie met de francofonen die daarop zal volgen veel beter aan zal kunnen.
Om het begrotingstekort tegen 2026 onder controle te krijgen, zoals vereist door Europa – d.w.z. onder de 3% van het bruto binnenlands product (bbp) – zal de federale regering de komende jaren 12 miljard euro moeten besparen, waarvan 2 in de eerste twee. Over die laatste twee moet nog vóór het einde van dit jaar een beslissing vallen.
Dat is de officiële versie. In werkelijkheid weten we dat Vlaanderen het zal halen, Brussel en Wallonië nooit. En als België het als geheel zou halen, dan zal dit alleen kunnen als Vlaanderen het allemaal blijft betalen.
Dé vraag is, hoe lang Vlaanderen bereid zal blijven dit te doen. Volgend jaar krijgen we de kans in te grijpen áls we kunnen komen tot een Vlaamsnationale meerderheid in het eigen parlement, waarna we een rondetafel zullen moeten organiseren van de vier* gewestregeringen om te beslissen wat we nog daarna nog samen zullen doen en wat niet. Brussel en de Oostkantons zullen de kans krijgen zich uit te spreken over hun toekomst, die echter zal inhouden dat ze zelf voortaan ook zullen moeten instaan voor hun budget en begroting. Mocht Brussel** kiezen om bij Vlaanderen te blijven, dan zal het alleen kunnen als stadsgewest i.pl.v. stad én gewest, zoals nu.
--
* Als over bovenstaande problemen geschreven en gepraat wordt, spreken onze media regelmatig over 5 (vijf) gewestregeringen Daar rekenen ze dan de ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’ bij, wat onjuist is, want die verbastering van de Franse Gemeenschap staat niet eens vermeld in de Belgische Grondwet, heeft geen inkomsten en is illegaal
--
** Als we het hebben over Brussel met zijn 19 baroniën vergelijken we de stad wel eens met New-York, met tien keer meer inwoners. Brussel zou zich echter ook kunnen spiegelen aan Parijs, waarnaar onze francofonen zo naar opkijken. Die stad heeft nl ook maar één burgemeester en de voorsteden worden er arrondissementen genoemd, maar hebben in feite dezelfde functie als bv de districten in Antwerpen.
De ‘Canon voor Vlaanderen’ is zo’n beetje de onderwijsversie van ‘Het Verhaal’ en net zoals dat verhaal worden er waarschijnlijk weinig leugens* in verteld, maar wordt er hier en daar ook wel iets ‘vergeten’. We zouden ons daar best niet te druk over maken. Al bij al zorgt het er wel voor dat de interesse voor onze geschiedenis groot blijft en dat daaruit blijkt dat Vlaanderen voor ons veel meer betekent dan het huidige België. Dat zie je ook aan de reacties van enkele belgicisten van het type Marc Reynebeau die daar giftig over doen, zoals hij dat doet over alles wat Vlaams en dus, volgens hem, niet Belgisch genoeg is. Reden, waarom ik de man normaal ook ‘Marc Reynebelg’ noem.
--
*Toch heb ik alvast één leugen ontdekt in ‘Het Verhaal’, daar waar men zegt dat de Paus in 1302 aan de kant van de Fransen zou gestaan hebben, wat niet waar blijkt te zijn. Zelf had ik vroeger op school geleerd dat de Paus ’s nachts uit zijn bed werd gehaald om hem het heuglijke nieuws van de Franse nederlaag te vertellen en hij God daarvoor dankte. Die versie wordt nu bevestigd in het boek ‘1302, het jaar van de mythe’ van Rolf Falter, helemaal geen flamingant (was ooit de speechschrijver van Verhofstadt!). Hierin schrijft Falter dat de paus – Bonifacius VIII - toen flink overhoop lag met de Franse koning en de Vlaamse gezant in Rome ook ’s nachts uit zijn bed liet halen om hem te zeggen dat de Vlamingen gewonnen hadden in Kortrijk. Waaruit ook duidelijk blijkt dat Vlaanderen toen, met een eigen gezant in Rome, waar de Paus meer macht had dan tegenwoordig, iets betekende in Europa. En, zoals dichter Anton van Duinkerken het ooit zegde, ‘zal het Vlaamse volk zowat het enige ter wereld blijven, dat altijd een grote toekomst zal hebben in zijn verleden’.
De malversaties binnen Bpost, waar de laatste week zoveel over te doen is, blijken geen uitzondering te zijn, maar eerder de regel binnen de Belgische politiek. Dat werd o.m. duidelijk na een artikel in De Tijd van Rudy Arnoudt, niet meteen een flamingant te noemen, verre van zelfs, maar wel iemand met ervaring ter zake. De man is ere-kabinetschef Vlaanderen, Wallonië, federaal en Europees, ere-secretaris-generaal Economie-Wetenschap en Innovatie Vlaanderen en professor Economie aan de UGent.
Zoals ikzelf al enkele keren geschreven heb, bevestigt ook hij dat ministeriële kabinetten praktisch alleen in dit land bestaan (staat ook op mijn lijst ‘Only in Belgium’). Als Europees kabinetschef had Arnoudt zes medewerkers. Een Deens minister bv heeft er maar twee, een Nederlandse heeft alleen een eigen chauffeur. Hier bij ons hebben zelfs burgemeesters kabinetten, zoals recentelijk nog gebleken is na de onregelmatigheden in St. Truiden. Op federaal, Waals en Vlaams niveau had Arnoudt 50 tot 65 ‘cabinetards’ ! De helft ervan was politiek actief (lidkaart van de partij) en zelden aanwezig, de andere helft deed het werk dat feitelijk door de administratie moest gedaan worden. Alles zowat dubbel, volkomen inefficiënt en als gevolg daarvan geldverslindend.
Tot wat dat kan leiden zien we nu in de Bpost-affaire De enige oplossing is die handel af te schaffen. De vraag is maar wie dat zal durven doen…
‘Als de peilingen bewaarheid worden, ziet het er na de verkiezingen van volgend jaar heel heikel uit om federaal een werkbare regeringsploeg aan de start te zetten. De vrije, ongebonden Vlaamse Beweging doet er best alles aan om vanaf nu te blijven supporteren voor alle Vlaamsminnende politiekers, waar ook en in het bijzonder voor de Vlaamsnationale partijen, zodat na 2024 met eendrachtige slagkracht een regionale Vlaamse dam opgeworpen wordt om onze eigen economie, onze eigen financiële gezondheid, ons eigen welzijn en de Vlaamse totale autonomie een opzwieper te geven. Dat eist samenwerking van álle Vlaamsnationalisten’
--
Bovenstaande is niet van mij, maar een uittreksel van het voorwoord door VVB-voorzitter Hugo Maes in het laatste nummer van zijn maandblad ONAF, waar men ook de peiling met de 81% van N-VA-kiezers gezien heeft die wél willen samenwerken. Daarmee zitten we op één lijn, want dat is grotendeels ook steeds mijn redenering geweest en ik ben blij dat dat nu ook gedeeld wordt door de meer gematigde Vlamingen. We zullen elkaar nodig hebben in 2024 om de puinhopen van Paarsgroen+ op te ruimen, vooral om wat mogelijks niet zal opgelost zijn. Denk maar aan de kerncentrales, de fiscale hervorming, de staatsschuld en de pensioenhervorming, om er maar enkele te noemen. Dat zal nooit lukken met de traditionele partijen en zeker niet zolang de PS in de federale regering een rol van betekenis blijft spelen en geld blijft uitdelen dat er niet is.
Brugge is niet de enige Belgische stad die zich kandidaat heeft gesteld om in 2030 de culturele hoofdstad van Europa te worden. Gent, Leuven en Charleroi doen ook mee en tenslotte is er zelfs de kandidatuur van … Molenbeek. Stel u voor: het vroegere rijk van ‘Sus Moustache’, alias François Moureaux, vader van Cathérine, de huidige burgemeester, en destijds de ideoloog van de PS. Sus gaf indertijd zoveel vrijheid aan zijn grotendeels door immigranten bevolkte gemeente dat ‘zijn burgers’ in aller rust en geheimhouding de aanslagen van Parijs, Brussel en Zaventem konden voorbereiden, waarover in Brussel nog steeds een proces loopt.
Molenbeek heeft het dossier ter voorbereiding van de vraag om in 2030 culturele Europese hoofdstad te worden toevertrouwd aan ene Fatima Zibouh, politicologe van Marokkaanse afkomst (compleet mét hoofddoek), die samenwerkt met Jan Goossens, voormalig directeur van de Vlaamse Schouwburg KVS.
Het wordt nu wachten wat dat dossier zal inhouden, zeker rekening houdend met de vraag of een gemeente, in het beste geval een voorstad, überhaupt culturele hoofdstad kan worden. Straks nog Borgerokko?
Vorige week vrijdag zijn er nog maar eens discrete onderhandelingen geweest van Crootje en groene minister Van der Straeten met Engie. Daar is niet veel over uitgelekt, waarschijnlijk omdat er over de verlenging van de kerncentrales van Doel 4 en Tihange 3 nog steeds geen akkoord is, wat zo stilaan dramatisch aan het worden is.
Na de eerste deelname van Groen – toen nog Agalev – aan een federale paarsgroene regering, haalde de partij bij de volgende verkiezingen niet eens meer de kiesdrempel. Volgens de laatste peiling, die van o.m. Het Laatste Nieuws, zit ze weer achteraan in het peloton en dreigt de amateurs een nieuwe politieke ramp.
Het gaat trouwens niet alleen om Doel 4 en Tihange 3. Het verhaal van de nieuwe windmolenparken is ook nog niet voor morgen en zal hoegenaamd enorm veel geld kosten. Dat alles met in het achterhoofd de wetenschap dat één grote kerncentrale meer schone energie kan opwekken dan al die windmolenparken samen en 90% van de tijd kan blijven draaien, t.o.v. 40% voor de windmolens.
Tenslotte is er ook het verhaal over Bpost, waar verantwoordelijk groen minister De Sutter ook niet vrijuit zou gaan, nadat bleek dat … ze al maanden geleden twee Bpost- medewerkers zelf ging betalen (of was het andersom, twee van haar eigen mensen betaald door Bpost?) en tenslotte ook een nieuwe CEO aanduidde die later weer moest opstappen. Feit is dat het ongezond blijft dat de Staat participeert in een beursgenoteerd bedrijf waarin ze zelfs de meerderheid heeft. Dat geldt trouwens ook voor Proximus. ‘De kat bij de melk zetten’, heet dat.
Open VLD-voorzitter Egbert Lachaert is met een soort verkiezingsmanifest voor de dag gekomen, waarin hij en zijn partij de toekomst zien. Hij zegt daarin o.m. dat wat hij de ‘sociale ladder’ noemt, maar een trapladdertje is geworden, door te weinig loon naar werken en teveel sociaal profitariaat met te hoge lasten.
Daar tegenover stelt Lachaert een aantal voorwaarden die hij en zijn partij later verwezenlijkt wil zien, zoals bv het beheersen van de taal om het burgerschap te verkrijgen, een tijdelijk karakter voor sociale woningen en een groter verschil tussen werken en niet werken. Verder zou het overheidsbeslag onder de 50% moeten blijven en er concrete hervormingen moeten komen als compensatie t.o.v. de verhoging van het minimumpensioen en de laagste uitkeringen.
Daarbij vergeet de heer Lachaert te vertellen dat zijn liberalen al bijna 25 jaar onafgebroken aan de macht zijn en dus mede verantwoordelijk voor zowat alles wat er is misgelopen en waartegen hij nu protesteert. Denk maar aan zijn woordbreuk t.o.v. zijn eigen blauwe achterban bij de vorige voorzittersverkiezingen, laat staan dat hij zijn woord gaat houden t.o.v. anderen.
‘Onderweg zijn we ergens vergeten te dromen van een groter verhaal’, geeft hij toe, maar hij vergeet nog altijd dat vertrouwen iets is dat je pas verdient door te doen wat je hebt beloofd.
Ik heb er in deze rubriek al een paar keer op gewezen dat het in West-Vlaanderen, de provincie met de meeste vacatures en waar de nood aan nieuwe medewerkers het grootst is, men gemakkelijker aan Noord-Franse werknemers geraakt dan aan Walen uit Henegouwen, dat nochtans raakt aan West-Vlaanderen. De reden daarvoor is, dat de werkloosheidsuitkeringen in Frankrijk uitdovend zijn in de tijd en men bij ons kan blijven doppen tot aan zijn pensioen en zelfs dan nog pensioenrechten kan blijven opbouwen, de zogenoemde ‘gelijkgestelde periodes’.
Dat is nog steeds zo, al heb ik ontdekt dat er ook een tweede reden is. Heel wat Noord-Fransen uit de grensstreek, die de Fransen trouwens ‘Les Flandres’ noemen, zijn in feite verfranste Vlamingen, die – alhoewel al eeuwen onderdrukt – toch enige Vlaamse kwaliteiten hebben behouden. ‘Menschen lik wiedre’ zoals ze dat in sappig West-Vlaams zeggen.‘ Hard werken zit ook bij hen nog in de genen’, zou Magnette het verwoorden.
Dat laatste kwam ook tijdens het aan de gang zijnde voetbalseizoen nog aan het licht, toen een Frans-Vlaamse amateurclub voor de beker van Frankrijk uitkwam tegen PSG, ertegen natuurlijk verloor met grote cijfers, maar waar tijdens de match de hele tijd meer Vlaamse leeuwenvlaggen te zien waren dan bij gelijk welke wedstrijd in de Belgische competitie.
N.a.v. de voortdurende betogingen in Frankrijk tegen de aanpassing van de pensioenleeftijd (die sukkelaars zullen daar moeten werken tot hun 64ste, stel u voor!), is de kans groot dat die weerstand er straks ook bij de levensgenieters van bij ons zal zijn. Als regelmatige kijker naar de Tv-journaals van de RTL weet ik dat onze zuiderburen naar Frankrijk kijken als konijnen naar een lichtbak.
Wij, Belgen, blijken nl zowat de laagste effectieve pensioenleeftijd van de zgz ‘rijke’ Oeso-wereld te hebben en de tewerkstelling van 65-plussers is bij ons helemaal verwaarloosbaar. In Denemarken werkt nog zowat 20% van de 65-plussers, in Noorwegen en de USA is dat 30% en in IJsland zelfs de helft. En dat gaat daar niet ten koste van jobs voor jongere mensen. Dat alles in een tijd waarbij de gemiddelde levensverwachting boven de 80 jaar is. Dat is zo’n 15% meer dan in de jaren na WO II, toen de huidige pensioenstelsels ontstonden.
Toen de oude DAF in de jaren 1990 in slechte papieren kwam te zitten, werd al wie in België werkte en boven de 50 jaar ‘oud’ was op brugpensioen gestuurd. Ik was toen 53, maar was daar niet bij, want ondertussen verhuisd naar het moederbedrijf in Eindhoven, waar die Belgische regel niet gold. Maar goed ook trouwens, want toen de oude DAF enkele jaren later failliet ging, waren die nieuwe bruggepensioneerden de helft van hun pensioen – het deel dat door de werkgever werd betaald – kwijt. Op mijn 62ste kreeg ik pas de kans om in Nederland op brugpensioen te gaan. Ik heb dat toen niet gedaan omdat ik de laatste drie jaar geen nacht- en weekeinddiensten meer hoefde te doen (ik werkte in een 24-uursservice) en ook een beetje omdat dat jaar – 2002 – de euro werd ingevoerd en ik niet meer in België maar in Nederland mijn belastingen kon betalen. Dat betekende voor mij een loonsverhoging van 7% en dat was graag meegenomen, zeker in het vooruitzicht dat ik vanaf mijn echte pensionering mijn belastingen weer in België zou moeten betalen, waarbij ik nu zo’n derde aan de Belgische fiscus moet afgeven…
Over de ‘rave-party’ op het verlaten militair domein van Brustem is het laatste woord nog niet gevallen. Dit was niet de eerste ‘free party’ van dat genre, maar wel een die er bovenuit stak. Niet georganiseerd door het gebruikelijke zootje ongeregeld, maar vanuit Nederland door een organisatie die waarschijnlijk niet aan haar proefstuk was.
Het is me wat met onze noorderburen. Drugs gerelateerde criminele feiten rond Antwerpen, geheimstokerijwerk in heel Vlaanderen, Ahold dat onze vakbonden hard aanpakt en nu dit feestje, zeg maar ‘feest’, bij St. Truiden. Allemaal uitgedokterd in Nederland en uitgevoerd in buurland België, het land dat nooit meer zou worden uitgevonden als het al niet bestond. Ze weten wel waar zij het moeten doen.
Had men harder moeten optreden? Mijns inziens niet, want onze overheid, of wat daarvoor moet doorgaan, was gewoon ‘gepakt’, te laat, helemaal niet voorbereid en verslagen door de macht van het getal. Vóór men besefte wat er aan de hand was, was de organisatie die er achter zat al twee uur aan het feesten en zou dat drie dagen volhouden met in totaal zo’n 10.000 deelnemers. Dat het vroeger geëindigd is dan wat eerst werd gezegd, was omdat de initiatiefnemers dat zo beslist hadden, niet onze overheid. Die stond erbij en keek er naar.
Op dat ogenblik was de beste oplossing inderdaad de zaak onder controle te houden, niét in te grijpen maar een controle achteraf te doen en dat is ook gebeurd. Hopelijk zijn er enkele van de initiatiefnemers bij de weinigen die men heeft kunnen aangehouden en kan men e.e.a. van de schade aan de natuur en de landbouwgronden terugvorderen.
De OESO, de organisatie van 30 Westerse industrielanden, heeft in haar laatste rapport België nog maar eens aan de schandpaal gezet, omdat het nog steeds de koploper blijkt te zijn van de belasting op arbeid. Zo wordt het loon van een alleenstaande zonder kinderen (en die zijn er hier meer dan elders) belast op 51%, terwijl het OESO-gemiddelde slechts 34,4 is (in Nederland 35,5%).
Nu is onze federale minister zonder Financiën bezig daar iets aan te doen, maar zeker niet genoeg.
Om te beginnen zullen start-ups niet langer kunnen genieten van de DBI-aftrek* en nauwelijks nog aan vers kapitaal te geraken, waarna sommigen dat zullen gaan zoeken in het buitenland en daar dan blijven.
Een andere maatregel zullen de nieuwe belastingen op flexibele verloningssystemen zijn, waardoor ook minder nieuwe initiatieven zullen zijn.
De fiscale hervorming van ‘Van Prutseghem’ wordt geen belastingverlaging, maar een belastingverschuiving. Dat terwijl er nog altijd pakken overbodige subsidies, voordeelregimes (zoals o.m. bij de groenestroomcertificaten, Bpost e.d.) , overtollige geldverslindende bestuursniveaus met teveel ambtenaren zijn, zeker in vergelijkbaar met de ons omliggende landen,
Kortom, het blijft dweilen met de kraan open, wat Crootje & Co ook mogen beweren.
*De regeling van de definitief belaste inkomsten, ook de DBI-aftrek, de DBI-vrijstelling of het CBI-regime genoemd, is een regeling in het kader van de vennootschapsbelasting in België.
Van de 1 mei toespraken dit jaar onthoud ik alleen die van de algemene secretaris van het Nationaal Verbond van Socialistische Mutualiteiten, Paul Callewaert, die zei dat het hoog tijd werd het ingangsexamen voor artsen af te schaffen, om de eenvoudige reden dat we er van alle soorten te weinig hebben in Vlaanderen.
Dat het met die numerus clausus fout loopt, is iets dat ik hier al 15 jaar schrijf, van toen mijn oudste kleinzoon zijn eerste ingangsexamen daarvoor moest doen. Dat had, om te beginnen, niets met geneeskunde te maken, maar was een multiple choice examen. Verder hielden alleen de Vlamingen zich er wel aan, maar de Franstaligen – die in dit land gewend zijn hun broek te vegen aan wetten die hen niet aanstaan – deden dat niet en kregen later van de ‘Vlaamse Big Maggie’ toch een RIZIV nummer om hun praktijk te beginnen.
Het resultaat van dat alles is dat we in Vlaanderen met een nijpend tekort aan allerlei soorten artsen zitten, zodat klanten soms maanden moeten wachten eer ze aan de beurt komen, voor zover ze al geholpen worden en dat het nog zeven jaar zal duren vóór de eerste grotere groep zal afstuderen, ٔáls ze dat numerus clausus al zouden afschaffen, wat nog altijd moet gebeuren…
Ik kom nog even terug op het Interview van Gerolf Annemans in ‘t Pallieterke, waarin we het er beide over eens zijn dat Brussel bij Vlaanderen kan komen, áls het voldoet aan bepaalde voorwaarden. Dat zal niet zo simpel zijn en de beste manier om daar snel werk van te maken is, na een Vlaamse soevereiniteitsverklaring, de Brusselaars zelf de kans te geven zich erover uit te spreken. Democratischer kan niet. Als een meerderheid van Brusselaars niét bij Vlaanderen wil, dan moeten ze maar zien alles zelf op te lossen (én te betalen). Willen ze bij Vlaanderen blijven, dan vertellen we hen wel best op voorhand, dat ze eerst een eind zullen moeten maken aan het overlappen van stad én gewest, en de 19 baronieën, de 6 politiezones en de onwettige Fédération Bruxelles-Wallonie afschaffen. Een stad die het kan doen met één brandweerkorps kan dat ook met de andere instanties. Zie maar naar New-York, met tien keer meer inwoners. Als de Brusselaars dat niét doen, zal Brussel ook ophouden de hoofdstad van Vlaanderen te zijn . Dat wordt dan meer dan waarschijnlijk Antwerpen, waar de Vlaamse regering terecht kan in het recentelijke vernieuwde en vergrote provinciehuis, dat nu half leeg staat.
Wat tenslotte de Duitstalige Oostkantons betreft, die krijgen de keuze bij Wallonië aan te sluiten of terug te keren naar de oude Heimat. Op Vlaanderen moeten die niet meer rekenen, nadat wij ook op hen niet konden rekenen in de affaire Brussel-Halle/Vilvoorde. Duits mag dan wel een officiële taal zijn van dit land – met mijn excuses aan Ropie – maar daar houdt het bij op.
We beleven nog eens een ouderwetse lente. Wisselvallig weer, frisse nachten en op tijd en stond wat regen, wat goed is voor de natuur en de tuin. In de lente moet alles kunnen groeien en daarvoor heeft men ook regen nodig en geen hitte. Dat laatste is voor de zomer.
Vroeger zei men dat het kon vriezen tot half mei, tot na de ijsheiligen. Men mocht toen bv pas bonen planten vanaf 10 mei, omdat die – bij goed weer - na 5 dagen uitkwamen en dan konden bevriezen.
Nu moet het lukken dat in 1940, mijn geboortejaar, de Duitsers België binnenvielen op die tiende mei. In mijn familie is de uitspraak van een van mijn grootvaders, een kleine middenstander die ook bij tuinierde, blijven hangen. ‘Oorlog of geen oorlog’, zei hij, ’t is de 10de mei en plant ik mijn bonen’.
Mijn grootouders aan beide zijden hebben trouwens de twee wereldoorlogen meegemaakt. Ikzelf werd geboren in februari 1940, tijdens wat men toen ‘de mobilisatie’ noemde en kan dus zeggen dat ik nog van ‘vóór de oorlog’ ben.
