Ik stelde me gisteren nog de vraag, of onze
media wel goed geplaatst zijn om kritiek te hebben op de Italiaanse rechtsgang.
Als men in eigen land ziet, wat er bij justitie en politie allemaal mis kan
lopen, dan zouden we ons diep moeten schamen.
Neem nu bijvoorbeeld de dood van die jonge
drugsverslaafde die ellendig aan zijn einde kwam in Mortsel. Zon feit op zich
is al te vreselijk om bij stil te staan. Dat die hele zaak na drie jaar weer boven
water komt en dan nog pas na een Tv-reportage - kan er bij mij niet in.
Of de zaak Kim De Gelder. Ik ben geen
specialist ter zake, maar moet het vier jaar duren vóór zon proces kan
beginnen? Men zegt nu dat de jonge man nooit meer zal vrij komen. Als dat zo
is, hoeft men daar toch geen proces over te voeren? Wat lost dat nu op? Als hij
tenslotte in dit proces zal veroordeeld worden zelfs levenslang - en niét
geïnterneerd, wie garandeert dan dat iemand met zon zieke geest, nooit
vrij komt? Als Michelle Martin hier kan vrijkomen en zelfs Dutroux een kans
maakt (omdat onze wetten dat nu eenmaal toelaten), wie zegt dat Kim De Gelder
ooit ook niet vrij komt?
En wat te denken over de zgn kasteelmoord? Dat
lijkt nu al een vaudeville die jaren gaat aanslepen, met wrakingen, klachten over
incest die zonder gevolg blijven, een moordenaar die zelf al een jaar dood zou
zijn. Zelfs Agatha Christie had zoiets niet kunnen verzinnen, maar die kende
dan ook het Belgische gerecht niet. Poireau misschien?
Voor geldzaken bestaat er tegenwoordig zelfs
al de mogelijkheid een proces af te kopen, waardoor er dus niet alleen geen
proces meer komt, maar waardoor men ook niet meer veroordeeld kan worden.
E.e.a. heeft te maken met enkele grote zaken, die al zo lang aanslepen (die van
Beaulieu bv al meer dan 20 jaar!), dan men de hoop heeft opgegeven dat er ooit
een proces van zal komen.
Nu, alles heeft zijn voor- en nadelen, maar
gerechtigheid kan men het in dit land allemaal niet meer noemen. Het heeft meer
weg van bezigheidstherapie, van bijzaakspecialisatie, van zwarte pietenspelletjes
waarbij tussendoor gerecht en politie verstoppertje spelen en soms zelfs met
elkaar in de clinch gaan (zoals bij de Antwerpse onderzoeken naar diamantfraude),
terwijl alleen de advocaten er beter van worden. * 'Whodunit' komt van 'Who (has) done it' en slaat op een genre van voornamelijk Engelstalige detectiveverhalen.
Dit weekeinde zijn er verkiezingen in
Italië, die van groot belang kunnen zijn voor het voortbestaan van de eurozone.
Italië is, ondanks alles, de derde grootste economie van die zone en het gaat ook
daar echt niet goed. Meewarig doen over de Italiaanse politiek, zoals men in onze
media dezer dagen al enkele dagen bezig is, is echter wel wat overdreven. Veel
van de politieke ziektes die het transalpijnse schiereiland teisteren, komen nl
ook bij ons voor. En daar hebben we zelfs geen Silvio Berlusconi of een Beppe Grillo*
voor nodig
Net als Italië heeft ook België een
staatsschuld die de 100% van het bbp dit jaar (weer) gaat overschrijden. De
groei, voor zover die er nog is, stelt ook niet veel meer voor. Onze justitie is
al even traag als de Italiaanse en ons staatssysteem is al even gelagerd als
het hunne. Denk maar aan het gemeentelijke, het provinciale, het regionale en het
federale vlak. Op dat gebied moeten we voor Italië niet onderdoen. En net als in
Italië hebben we hier vakbonden die weinig of geen meerwaarde meer betekenen en die de
economie de laatste tijd meer kwaad dan goed doen.
Vergeten we tenslotte niet, dat men ook dit
land verre van zeker is over hoe het verder moet. Luc Coenen, de gouverneur van
de nationale bank (NBB) heeft zopas nog maar eens de aanpassing van index op
tafel gelegd, iets waarvan vakbonden en de linkse partijen niet willen weten. Toch
blijft ze de hoofdreden van het grote loonverschil met onze buurlanden en
onrechtstreeks mee de oorzaak van banenverlies, het links gezeur over
koopkrachtverlies ten spijt. Het Europees besparingsplan ligt ter discussie en
daarover is zelfs de socialistische familie het onderling niet eens. En dan
is er nog het gelijkschakelen van de statuten van bedienden en arbeiders, iets
dat in onze buurlanden al tientallen jaren geleden is gebeurd. O.m. door dat
uitstel, is een gelijkschakeling zoals de vakbonden het zouden willen, nl het
statuut van alle arbeiders optrekken naar het huidige bediendenniveau, nu
praktisch niet haalbaar. Zeker niet tegen half juli van dit jaar, zoals het
Grondwettelijk Hof heeft gevraagd. Volgens een studie van de KU Leuven, vorig
jaar uitgevoerd op vraag van het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO), zou
een gelijkschakeling naar boven ons tussen de 30.000 en de 60.000 banen kosten.
Zon gelijkstelling zou onze reeds hoge loonkost nl tussen de 2 en de 4%
duurder maken en de vuistregel is, dat bij een stijging van de loonkosten met
1%, de werkgelegenheid met 0,5% daalt
* Grillo
is de naam van de promotor van de zgn Vijfsterrenbeweging, een min of meer
anarchistische bedoening, die best kan vergeleken worden met de Indignados en
de Piraten. De man is een erg populaire cabaretier. Grillo betekent krekel in
het Italiaans. De fabel van Jean de la Fontaine indachtig, heeft Italië echter geen
krekel nodig, maar eerder een mier!
De Amerikaanse bandenfabrikant Goodyear
heeft ook een fabriek in Amiens, Noord Frankrijk. Een beetje raar in het
thuisland van Michelin, waar men geen grote concurrent zoals Goodyear zou
verwachten. Dat komt omdat Goodyear in Amiens alleen banden maakt voor landbouwmachines en tractoren, iets wat een specialiteit blijkt die men in een
landbouwland als Frankrijk best kan gebruiken*. Nu onderhandelt Goodyear al
vijf jaar vruchteloos met de Franse vakbonden over de toekomst van het Franse
filiaal en heeft de firma uiteindelijk beslist de zaak te sluiten. Een andere
Amerikaanse bandenproducent gespecialiseerd in landbouwbanden, Titan
International, werd daarop gevraagd het bedrijf over te nemen. Ook dat gaat
niet door en de demarche daaromtrent heeft zelfs voor een hele heisa gezorgd.
Titans CEO, een zekere Maurice Taylor, heeft nl een briefje gestuurd naar de
Franse minister van Industrie, waarop hij hem zegt dat een Fransman, volgens
hem, maar drie uur per dag werkt. Per dag, zegt hij,hebben ze één uur pauze,
één uur om te gaan eten** en van de overige zes worden er drie gevuld met
praten. Een Franse fabriek overnemen? Denkt u dat we achterlijk zijn?.
Nu zal de hele zaak misschien wel niet zo
erg zijn als ze wordt voorgesteld. Feit is wel, dat het met Frankrijk helemaal
niet goed gaat. PSA, de moedermaatschappij van Peugeot en Citroën, maakte vorig
jaar een verlies van 5 miljard euro en gaat zon 11.000 banen schrappen.
Volgens het onderzoeksbureau Trendeo sloot er vorig jaar bijna elke dag wel ergens
in Frankrijk een fabriek. In totaal zijn er al meer dan een half miljoen
langdurig werklozen. Dat is 200.000 meer dan drie jaar geleden. Voor het tiende
jaar op rij is de Franse handelsbalans negatief. Het exportdeficit bedroeg 73
miljard euro in 2011. Ter vergelijking: Duitsland had dat jaar een overschot
van 150 miljard. De export van het kleine Nederland is groter dan dat van het
grote Frankrijk. Om de ook daar steeds stijgende kosten van de vergrijzing te
kunnen blijven betalen, zouden de sociale bijdragen in Frankrijk moeten
verhoogd worden en/of de pensioenuitkeringen verlaagd. Zie je dat al gebeuren
onder Monsieur Normal? Het is nu al zo goed als zeker, dat Frankrijk de
Europese 3% norm niet zal halen.
Ze zullen in Frankrijk, net zo goed als in
de andere landen België inbegrepen harder en vooral langer moeten werken. Onze
vakbonden hebben gisteren nog eens mogen uithalen via een zoveelste betoging,
maar dat zal ook hier aan de situatie niets veranderen. Zij komen in de eerste
plaats op voor wie al een baan heeft en maken het zo steeds moeilijker voor wie
niet op de arbeidsmarkt geraakt. Dat geldt niet alleen voor de mensen die
vroeger in Gent allochtoon werden genoemd, maar ook voor de jongeren, vrouwen
en laaggeschoolden tout court. Nergens binnen de Oeso worden er minder
50-plussers aangeworven. Boven de zestig werkt er bijna niemand meer. Meer dan
een derde van de Belgen werkt helemaal niet en de vakbonden lijken dat allemaal
normaal te vinden. Straks krijgen onze ministers van Werk en Economie ook zon briefje uit Amerika
* Ik heb
ooit enkele jaren bij een firma gewerkt die landbouwmachines en toebehoren
verkocht aan landbouwers. Die had voor de tractorbanden een alternatief:
afgedankte vliegtuigbanden! Bij vliegtuigen moeten de banden om
veiligheidsredenen nl na een zeker aantal vlieguren vervangen worden
versleten of niet en er zijn er nog heel wat die goed genoeg zijn om ermee
over de velden te rijden. Je moet er maar opkomen!
** Uit
mijn ervaring bij DAF weet ik, dat Franse werkplaatsen s middags twee uur
sloten, van 12 tot 14.00 uur. Vóór de komst van de GSM was het gedurende die
tijd daar onmogelijk iemand te contacteren om iets geregeld te krijgen. Sinds
de mobiele telefonie steeds algemener werd, kon men al wel eens iemand
tijdens de lunch contacteren en iets afspreken, maar meestal gebeurde er vóór 14.00 uur helemaal
niets. Bij DAF, waar men de klanten een 24 uurservice garandeerde, lachten wij
ermee, dat het in Frankrijk maar een 22 uurservice was. s Nachts werden ze
geholpen, maar niet tijdens de twee heilige uren van de déjeuner!
I.v.m. de discussies over de beslissingen
van de nieuwe Antwerpse meerderheid valt het op dat er ook telkens een reactie
daarover komt vanuit Gent. Die stad is bij de gemeentelijke verkiezingen van
vorig jaar in Vlaanderen zowat de enige stad van betekenis geweest waar links
een goed resultaat heeft behaald. Als gevolg daarvan is de Gentse burgemeester
Termont zowat uitgeroepen als dé rode Messias, dé roepende in de Vlaamse woestijn.
En dat roepen doet hij bijna letterlijk. Dat begon al vlak na bovenvermelde
verkiezingen, toen hij het niet kunnen vond dat men in Aalst een nieuwe
gemeentelijke meerderheid creëerde met een N-VA schepen met een VB-verleden.
Precies alsof Aalst ook al van Gent afhing. Het beterde er niet op toen in
Dendermonde het nieuwe gemeentebestuur afhankelijk dreigde te worden van een
gedoogsteun van hetzelfde VB. Steeds moest mijnheer Termont zijn links standpunt
daarover duidelijk maken. Jammer genoeg voor hem werd het ook steeds
duidelijker dat men daar buiten Gent weinig waarde aan scheen te hechten.
Dan maar eens geprobeerd in Antwerpen, waar
Termonts rode kameraden ook al uit het bestuur van de stad verwijderd waren,
na 90 jaar aanwezigheid aub! De beslissingen over de regenboog shirts, de extra
inschrijvingskosten en de hiv-pillen waren evenveel redenen om aan te tonen dat
men zo iets in Gent niet deed. Het lijkt wel of Gent in Vlaanderen de norm moet
worden. Wat niet gebeurt zoals in Gent, kán niet. Nadat Termont eerst enkele
medewerkers inschakelde om de hete kolen uit de Antwerpse haard te halen, kwam
hij gisteren zelf aan het woord en zei hij letterlijk: Dit is voorbode van
maatschappij waarin we leven als de N-VA het voor het zeggen heeft. En dan?
Moeten wij de Gentse norm volgen en geld blijven wegsmijten aan Gentse
buitenlanders, zoals de allochtonen in zijn stad straks zullen heten
(onderverdeeld in Gentse Turken, Gentse Romas, Gentse Roemenen en ga zo
maar door)?
Laat het duidelijk zijn, dat ik niets tegen
buitenlanders heb, zolang die de regels volgen en hier ook hun plichten
nakomen. Dat laatste is er de laatste tijd steeds minder bij, met als gevolg
dat onze sociale zekerheid het straks niet meer aan zal kunnen. Zo had ik het
gisteren in deze rubriek nog over misschien wel 2 miljoen Afrikanen die aan
aids lijden. Volgens een artikel van dezelfde dag in De Standaard, van Artsen
zonder Grenzen, gaat het om 5 miljoen. Als daarvan 1% daarvan naar hier zou
komen en op onze kosten geholpen zou moéten worden, zoals de wereldverbeteraars
eisen, dan zou ons dat zon 75 miljoen euro per maand kosten. Om even bij stil te staan.
Dat het voor nieuwe meerderheid op het
Antwerpse schoon verdiep geen walk-over zou worden, stond in de sterren
geschreven. Dat hield in, dat zowat alle nieuwe besluiten meer dan
waarschijnlijk door de hoofdzakelijk linkse oppositie van SP.a en Groen zouden
worden neergesabeld. Wel, het is veel erger dan dat.
Het begon met de uitspraak van Bart De Wever
ergens in een interview aan De Standaard, waarin hij stelde dat het dragen van regenboogshirts,
het symbool van de holebigemeenschap, niet toegelaten zouden worden voor
loketbedienden. Dat was geen nieuwe maatregel, alleen een uitbreiding van een
bestaande uit de vorige meerderheid onder Patrick Janssens - Janssens+ zeg maar - die zei dat men
achter het loket geen hoofddoeken en/of andere religieuze kentekens mocht
dragen. Het kot was te klein in het linkse kamp, dat zich flink belachelijk
maakte toen bleek dat de zgz geviseerde Antwerpse holebigemeenschap er zelf helemaal geen
aanstoot aan nam.
Dan was er de beslissing om de inschrijving
bij het OCMW 250 euro te laten kosten, i.pl.v. de huidige armzalige 17.
Armzalig, omdat het werk ervoor ambtenarenloon nog niet eens meegerekend de
stad zon 330 euro kost, terwijl inwijkelingen in Nederland tegenwoordig 960
euro moeten neertellen en in Frankrijk en Duitsland ook ± 250. Weer links
gehuil, ditmaal ondersteund door de socialistische burgemeesters Tobback Sr uit
Leuven en Termont uit Gent. Ook hier bleek het te gaan om een maatregel die
vorig burgemeester Janssens reeds enkele jaren geleden had voorgesteld. De maatregel
was (nog) niet ingevoerd, omdat Janssens eigen partij die het toen nog voor
het zeggen had er niet mee akkoord kon gaan.
Driemaal is scheepsrecht en ook weer groot
protest, nu La Homans,
het nieuwe OCMW-hoofd van de koekenstad, gesteld had dat de stad niet langer
gratis aidsremmers ter beschikking stelt aan hiv-besmette illegalen aan wie hier de
verblijfsvergunning is geweigerd én die in hun land van herkomst ook aan die
medicamenten kunnen geraken en dat het OCMW elk geval afzonderlijk bekijkt. De
politiek correcte wereld stond weer op zijn achterste poten en zelfs geblockte
Maggie vindt Homans' voorstel inhumaan. Ook nu ging het echter weer om een
regeling die reeds gehanteerd werd door het vorige OCMW-bestuur (met toen aan
het hoofd Monica De Coninck, nu federaal minister van arbeid!).
In De Standaard van gisteren stond het
verhaal van een vrouw uit Burkina Fasso die hier illegaal is, geen verblijfsvergunning
krijgt en het hiv-virus in zich draagt. De vrouw heeft dat virus opgelopen in
haar geboorteland en is naar hier kunnen komen met de hulp van een religieuze
werkster en een smokkelaar (waarvoor ze dus wél geld had). Hoe erg het ook is
het is letterlijk een kwestie van leven of dood - als we dat medisch toerisme
ongecontroleerd toelaten, kunnen we straks even goed half Afrika naar hier
laten komen. Op dat continent zijn er nog enkele miljoenen hiv-geïnfecteerden.
Stel, dat er daar 1% van naar hier zou komen en wij die allemaal zouden moeten
gaan helpen, aan 800 euro per persoonper maand
De kritiek van de Antwerpse linkse oppositie
en van de andere steden, Gent op kop, is wel echt gratuite. In de eerste plaats
vanwege die oppositie, omdat het in feite gaat om de toepassing van toestanden
die ze zelf in gang gezet had gezet (en waarop ze toen géén kritiek kreeg). In
de tweede plaats vanwege die andere steden die zichzelf willen verkopen als
zoveel humaner als Antwerpen, maar in feite alleen maar hopen dat de havenstad
de bulk van de economische en medische gelukzoekers blijft ontvangen, zodat zijzelf
er minder last van hebben en zo de grote humanist kunnen blijven uithangen. De
schijnheilige humanist weliswaar.
Kortom, op Janssens was er geen kritiek, op
Janssens + zoveel te meer.
Vlaanderen is weeral een beweging rijker: de
autonome nationalisten. Als we de media mogen geloven zijn dat
extreem-rechtsen met een eerder links programma. Een contradictio in terminis,
zoiets als links-liberalen of rechtse communisten, ik zeg maar wat. Misschien
weeral een taak voor onze nationale staatsveiligheid om die kerels goed in t
oog te houden. Zoals ze dat gedaan hebben met Blood and Honour, nog zo een
uit de kluiten gegroeide cafégroep van Halbstarken, zoals die in Duitsland
genoemd worden, maar die in België serieus wordt genomen omdat er enkele
(ex)militairen aan meedoen en die durven soms wel eens een wapen bij te hebben.
Die drie man en een paardenkop hadden misschien een staatsgreep kunnen plannen!
Bovenvernoemde autonome nationalisten hielden
zondag een eerste betoging in Brugge. Ze waren er blijkbaar met zn allen: alle
dertig! Er was zelfs een tegenbetoging aangekondigd en die bleek later te
bestaan uit een veertigtal Standard supporters die hun club waren gevolgd naar
de match op Cercle en zo toevallig in Brugge waren. Volgens de kranten daagden
ze de autonomen uit door in het Frans liedjes te zingen. Zo van: Allons les
rouges, allons les rouges, allons les rouges et blancs (of iets in dien aard).
Zouden die Walen dat trouwens
in een andere taal kunnen?
De autonomen hebben wel een kans gemist om
zich in de kijker te werken. Ze hadden moeten deelnemen aan het Aalsterse
carnaval met e.o.a. praalwagen die hun programma uitdroeg. Dan was de Unesco
daar misschien ook over gevallen. Dat was nog eens reclame geweest! Vraag is
wel, of Schauwvliegje het straks allemaal nog geformuleerd zal krijgen .
Misschien een idee voor tegen Halfvasten, of heet dat tegenwoordig
Halfveertigdagentijd?
Scandinavië in het algemeen en Zweden in het
bijzonder golden steeds als hét voorbeeld van de progressieve ontwikkeling. Zweden
werd 44 jaar ononderbroken door socialisten geleid (van 1932 tot 1976 en daarna
op drie jaar na van 1982 tot 2006. Met wereldwijd bekende firmas als
Volvo, Scania, Saab en Ericsson werd er welvaart gecreëerd en met de
opbrengsten daarvan werden de sociale voorzieningen steeds verder uitgebreid. Tot
men ook daar begon te denken dat de bomen tot in de hemel groeiden en het ergens
in de jaren negentig grondig fout liep. Het land maakte toen reeds een
bankencrisis mee die de voorloper zou worden van wat we sinds 2009 in de E.U. meemaken.
In 2006 was het gedaan met het socialistisch beheer en begon het land weer uit
het dal te geraken. Het staatsbeslag viel terug van 67% in 1993 tot 49%
vandaag, de hoogste belastingen van 84 naar 57%, de vennootschapsbelasting van
26 naar 22%, de staatsschuld van 70 naar 37% ** van het bbp en de begroting van
een deficit van liefst11% naar een overschot van 0,3%! Het pensioen- en
onderwijssysteem werden hervormd, waarbij er nu meer wordt uitgegaan vanuit het
standpunt van het individu en niet meer van dat van de welvaartstaat. Het land
doet niet mee met de euro en kan zijn munt dan ook aanpassen waar nodig.
Enfin, daar gebeurt zon beetje het
tegenovergestelde van wat wij hier meemaken, waar de staat zich steeds meer met
alles gaat bemoeien en waar de belastingen blijven stijgen. I.pl. v. minder
krijgen we in België steeds meer socialisme. Europees commissaris De Gucht,
nooit om een uitspraak verlegen, had voor een keer gelijk toen hij in de
Zevende Dag kwam vertellen dat de regering Di Rupo een kans gemist heeft door
in 2012 niet ernstig te hervormen iets wat ik hier ook al lange tijd schrijf.
Hij zou dat echter beter eens gaan vertellen bij zijn eigen Open VLD, die mee
in die regering Di Rupo zit, af en toe wel wat kritiek levert, maar als
puntje bij paaltje komt de socialistische belastingsregering blijft steunen.
Het dreigbeeld, pas nog verwoord door de eigen blauwe vakbondsleider Vercamst,
dat de partij bij een volgende verkiezing de 10% niet meer zal halen, wordt dan
ook met de dag reëler.
* Het
Zweedse voorbeeld. In het Scandinavisch hangt het bepalend lidwoord (in dit
geval et) achteraan het zelfstandig naamwoord.
** België
zit momenteel met een staatsschuld van om en bij de 100% en vóór die zakt kan
er, ook volgens De Gucht, geen sprake zijn van een relance. Het tekort op het
budget was bijna 3%, maar zal daar over gaan daar men voor 2013 nog minstens één
extra miljard moet vinden, omdat de economische groei te rooskleurig werd ingeschat
Het was me wel een krokusweek om even bij
stil te staan. Het leek erop alsof men gewacht had tot onze politiekers het
land uit waren (bijna allemaal op vakantie!) om voor wat sensatie te zorgen in
een week die anders bijna in de komkommertijdreeks zou gepasseerd zijn. Denk
maar aan de zaak Debie en de staatsveiligheid of aan het al dan niet schrappen
van het woord allochtoon. Of aan het schandaal met het paardenvlees.
Broederlijk Delen had van de start van wat
tegenwoordig de Veertigdagentijd heet, maar bij de man en vrouw in de straat
nog steeds de Vasten* wordt genoemd, gebruik gemaakt om een campagne te starten
om de arme boeren in Noord-Oeganda te steunen. Dat gebeurde onder de slogan:
Molly, de vrouw die durft dromen, het verhaal van een alleenstaande Oegandese
moeder met zes kinderen. In het door oorlog geteisterde land kunnen de gewone
mensen daar nog nauwelijks overleven. Dat geldt trouwens niet alleen voor Oeganda,
maar zowat voor alle landen uit die regio, het oosten van onze Kongo
inbegrepen. Een initiatief dat, merkwaardig genoeg, samenviel met het ontdekken
van een kolossale voedselfraude in ons eigen Europa. Kant-en- klaarmaaltijden
bleken geen rundvlees te bevatten, zoals aangeduid op de etiketten, maar
paardenvlees of een mengeling van beiden. Dagelijks vallen er in deze zaak nog
lijken uit de kast en alles laat voorzien dat het zo nog wel even zou kunnen aanslepen.
Wat ik nergens lees is, wat ze met die vervalste maaltijden, die ze uit de
rekken hebben gehaald, gaan doen. Hoe verwerpelijk de praktijk van het
vervalsen van de etiketten ook moge zijn, paardenvlees op zich is verre van
ongezond. Zelfs mét de kans op het bevatten van ontstekingsremmers. Die
hoeveelheden liggen nl in zo één lasagna ter hoogte van Contadors
dopingproduct na het zgz eten van vervuild vlees (0,000005 gram of
zoiets).
Dat ze die vervalste producten uit te rekken
halen is niet meer dan juist. Dat men honderden, misschien duizenden tonnen van
die eetwaar zou wegsmijten, terwijl men in Afrika nog net niet van de honger
sterft, kan er bij mij echter niet in. Ik denk dat Molly de kant-en-klaarmaaltijden
zeker niet zou weigeren. Ze zijn daar e.e.a. gewend en eten tussendoor nog wat
anders dan paardenvlees, zonder zich daarover veel vragen te stellen.
* Moeten
we straks dan ook spreken van een Veertigdagenavond?
In het kader van de beschuldigingen van N-VA
tegen het ACW en de daaruit volgende onderzoeken, waarvan er al een opgestart
is door John Crombez, staatssecretaris voor fraudebestrijding, is het ook
uitkijken wat we nog gaan beleven tegen en op donderdag 21 dezer. Dan is het nl
de aangekondigde dag van een gezamenlijke vakbondsactie, die eigenlijk eerst
door het ACV was gepland. Later zijn de twee andere vakbonden op de kar
gesprongen en hebben zowel rode Rudy als blauwe Vercamst er al mee gedreigd dat de traditionele partijen maar best
rekening zouden houden met de grote aantallen aangeslotenen die de drie
kleurvakbonden hebben. Dat zijn er zon 200.000 voor het blauwe syndicaat,
700.000 voor het rode en nog een pak meer voor het ACV, dat zich in de Dexia
zaak bedreigd voelt.
Die cijfers zijn wat ze zijn, maar
electoraal stellen ze niet voor wat ze syndicaal betekenen. Volgens een
onderzoek dat na de laatste verkiezingen gehouden werd door het Instituut voor
Sociaal en Politiek Opinieonderzoek (Ipso) van de KU Leuven, dat zeker niet
van flamingantisme kan beschuldigd worden (het is eerder belgicistisch),
stemt slechts een minderheid van de vakbondsleden voor de eigen kleur. Bij
het liberaal syndicaat is dat 29%, bij het ACV 30% en bij het ABVV slechts 23%.
Dooreen genomen stemde vorig jaar meer dan een kwart van alle Vlaamse gesyndikeerden voor
de N-VA.
Andere vraag is, of het ACV, misschien
gevolgd door de andere syndicaten, in de toekomst nu ook eigen leden, die
opkomen voor de N-VA, uit de vakbond zullen zetten, zoals ze dat vroeger al eens
gedaan hebben met Vlaams Blok/Belang leden. Dat is pas iets voor volgend jaar,
neem ik aan, maar het is toch uitkijken wat volgende donderdag de reacties
zullen zijn van de syndicale fundis. Of dat veel aan de lauwe loyauteit van de meerderheid der gesyndikeerden zal veranderen, is zeer de vraag.
In mijn blog van 31 januari (Het syndicale
kapitalisme) had ik het reeds over enkele financiële constructies vanwege onze
vakbonden om te ontsnappen aan de Belgische fiscus. Hetgeen toen verteld werd,
blijkt nog klein bier te zullen worden t.o.v. wat er nu zo stilaan boven water
aan het komen is. Het gaat nl thans niet meer alleen om belastingontwijking, nu
spreekt men zelfs over fiscale fraude en valsheid in geschriften. Dat alles
i.v.m. de opbrengst van de reeds aangehaalde winstbewijzen van het ACW bij
Belfius (ex-Dexia), waarvoor de vakbond zon 102 miljoen euro (!) zou
geïncasseerd hebben via een nieuw opgerichte financiële constructie, een
zogenoemd sociaal engagement, waarbij op dat immens bedrag slechts 58.000
euro aan onroerende voorheffing zou betaald zijn i.pl.v. de 25% die u en ik
daarvoor eventueel hadden moeten neerleggen. Daardoor zou het ACW zon 7
miljoen euro aan belastingen hebben ontweken.
Nu is het wel zo dat bepaalde financiële
constructies eventueel toelaten daar e.e.a. volledig legaal van af te kunnen
trekken (in vaktermen: een DBI), maar dan moet de belanghebbende wel voldoen
aan een paar eisen die in het geval van het ACW onbestaande zouden zijn. Dat
zou o.m. te maken hebben met het feit dat het Arco was dat het geld aanbracht
en niet het ACW, dat echter wel het geld voor het aanbrengen kreeg, terwijl de
Arco-coöperanten nog steeds dreigen hun spaarcenten kwijt te raken.
Om een lang verhaal kort te maken: het N-VA
heeft bloed geroken en heeft gesteld dat hier best eens een parlementaire
commissie over zou geïnstalleerd worden. In geval dat niet gebeurt, is de
partij zinnens ermee naar het gerecht te stappen. Dat laatste wordt haar zelfs aanbevolen
door de Vlaamse federale meerderheidspartijen, waarbij CD&V dan waarschijnlijk
hoopt dat de zaak zo op de lange baan zal geschoven worden (misschien zelfs tot
ze verjaart). Het Belgische gerecht kennende en zijnde een zaak tussen een
Vlaamsnationale partij en een Belgicistisch syndicaat is dit geen utopie. Zo
eenvoudig zal het echter niet gaan, want het hele verhaal is in eerste
instantie niet uitgebracht door de N-VA, maar door Johan Van Overtveldt, de
hoofdredacteur van het economische weekblad Trends. Wie de hele technische
uitleg erover wil lezen kan dat op de website van het weekblad.
De N-VA heeft, met de ruggensteun van VOKA
het gros van de liberale kiezers al over de meet gehaald. Via de slag om Arco
is nu ook de aanval ingezet op die van CD&V. Een slag die het moeilijk
verliezen kan. Zelfs als het ACW ongeschonden uit dit debat zou komen, zullen
de Arco spaarders zich bedrogen blijven voelen en het idee hebben dat niet
CD&V maar N-VA voor hun rechten is opgekomen.
Over onze onvolprezen staatsveiligheid is
het laatste woord nog niet gevallen. Vooral de suggestie van Renaat Landuyt, zgz
justitiespecialist van de SP.a, om die dienst maar af te schaffen, heeft voor
de nodige beroering gezorgd. Volgens Landuyt kunnen de taken van onze
staatsveiligheid best worden overgenomen door politie en parket. Zeker wat dat
laatste betreft, is dit met een grove korrel zout te nemen, als men ziet
hoeveel kemels er ook binnen die dienst geschoten worden. De laatste in de rij
is die van de vrijlating van een van medeplichtigheid tot moord beschuldigde,
zogezegd weer eens wegens procedurefouten of iets in dien aard*.
Het is wél opmerkelijk dat er in onze
politiek eindelijk ook eens iemand komt voorstellen iets af te schaffen.
Misschien is de staatsveiligheid daarbij niet het juiste voorbeeld, maar dat er
in dit land nog heel wat nutteloze diensten en instellingen zijn, heb ik in
deze rubriek al meer dan eens aan de kaak gesteld. Dat is het gevolg van het
feit dat men wel veel over hervormingen spreekt, maar zo goed als geen enkele
ervan grondig aanpakt. Ik vrees dat het met die staatsveiligheid nog van dattem
zal worden. Milquet heeft al gezegd, dat ze er aan werkt maar dat is helemaal
geen garantie dat er grondig zal hervormd worden, hoogstens weer wat knippen en
plakken zoals we dat bij de regering Di Rupo gewend zijn..
In verband met het hierboven aangehaalde
verhaal van een zoveelste vrijlating van een verdachte crimineel, stelt Tony
Van Parys (CD&V), zelf een ex-minister van justitie, voor om fouten van
magistraten in de toekomst te laten beoordelen door onafhankelijke
tuchtrechtbanken. t Is maar te zien hoe men kan garanderen dat die echt
onafhankelijk zijn. Zeker niet zoals nu, met magistraten die een partijkaart op
zak hebben. Dat laatste geldt ook voor de staatsveiligheid. De grote baas ervan,
Alain Winants, die al sinds 2006 die job ad interim doet (nóg zon aberratie)
zou een blauw etiket hebben. Een kandidaat die veel kans maakt om hem op te
volgen, heet Cédric Visart de Bocarmé en die behoort tot de CDH, niet toevallig
de partij van Milquet, die over een eventuele opvolging moet beslissen. Het
hoofd van de afdeling analyse bij de staatsveiligheid is een zekere Robin
Libert, voor Open VLD gemeenteraadslid in Mortsel. En zo heeft daar iedereen
wel een partijkaart op zak die hem de garantie geeft verder carrière te kunnen
maken binnen het gerecht en/of de politie. Het best van al zou men bij politie
en justitie moeten stellen dat men daar helemaal geen partijkaart mág hebben of
dat men er alleen kans op promotie maakt als men minstens ik zeg zo maar iets
één jaar ervoor van een eventuele partijkaart afstand heeft genomen.
* Terwijl
sommigespecialisten het bij een
procedurefout houden zeggen andere dat het gaat om een onduidelijkheid in de
strafwet en nog andere om verschillende interpretaties van de wet. Een
bewijs te meer dat de wetten hier niet goed gemaakt worden.
Er is dezer dagen nieuws zat: de
inschrijvingskosten in Antwerpen, de zaak Debie bovenop de heisa die er al was
over de staatsveiligheid, het voornemen van Benedictus XVI om op 28 februari op
te stappen als Paus. Daardoor dreigt ander nieuws, dat ook interessant kan zijn,
niet meer relevant. Het ene ontslag is bv het andere niet.
Een van dat andere nieuws is dat van een
eveneens aangekondigd ontslag, dat van Charles Picqué als minister-president
van de Brusselse regering. De man heeft die functie vervuld van 1989 tot 1999
en daarna opnieuw van 2004 tot op de dag van vandaag. In mei van dit jaarwordt
hij weer gewoon burgemeester van de gemeente Etterbeek. Hij mag dan al 65 zijn,
een politieker in dit land heeft schijnbaar geen haast om op pensioen te gaan.
Picqué geeft in het Brussels hoofdstedelijk gewest de fakkel door aan zijn
PS-partijgenoot Rudy Vervoort, ook al burgemeester (van Evere) en
eerder een grijze muis in het politiek bestel van de hoofdstad.
Wat er allemaal bijzonder is aan
bovenstaande? Wel, die Picqué laat zijn opvolger een erfenis na om de Brusselse
krabbenmand te reorganiseren. Hijzelf heeft daar nu acht jaar aan één stuk de
tijd voor gehad, maar er zo goed als niets aan gedaan. Om zich niet helemaal
belachelijk te maken, beweert hij dat hij de laatste twee jaar aan een plan
gewerkt heeft, dat hij intensief zou hebben voorbereid.
Dat plan Picqué blijkt een lege doos te zijn
vol goede voornemens, maar met geen enkel duidelijke richtlijn. Hij begrijpt pas
nu hij opstapt dat Brussel niet verder kan met zijn negentien gemeenten (de
zgz baronieën) en wil die herleiden tot zes regionale zones (die men nu al
hertogdommen noemt). Binnen die zones blijven de gemeenten wel bestaan, al
kunnen ze eventueel fusioneren. M.a.w. elke burgemeester die baron wil
blijven zal dat nooit laten gebeuren en de kans dat men in de toekomst in
Brussel verder zal aanmodderen blijft dan ook reëel. De fusies zijn zgz
bespreekbaar, maar niet meer dan dat. Het kan zelfs nóg ingewikkelder worden,
omdat er in Picqués plan ook sprake is van het indelen van Brussel in een
honderdtal(!) wijken. En zelfs daar houdt het niet mee op, want ondertussen
blijven de Brusselaars ook maar praten van de zgn metropolitane regio
Brussel, een samenwerkingsverband met liefst 135 gemeenten rond Brussel. Hoe
kan daarvan ooit iets in huis komen, als men er nog niet in slaagt orde op
zaken te stellen binnen het eigen gewest?
Brussel moet zon beetje de enige grootstad
ter wereld zijn die niet uit één geheel bestaat. Zelfs New-York, toch ook een
multiculturele stad, met meer inwoners dan heel België, is één geheel, met één
burgemeester, één politiecorps en één brandweer. Dat het in Brussel anders kan,
bewijst het feit dat er voor het hele Brusselse territorium ook slechts één
brandweerkorps is. Maar daar houdt het mee op. Men zou ook districten kunnen
instellen, zoals bv in Antwerpen, maar dan verliezen de baronnen hun privileges
Het zal Picqué worst wezen. Hij gaat
uitbollen in zijn Etterbeek. Après moi le déluge. En dan maar klagen dat de
Vlamingen zich te weinig interesseren voor Brussel. Waarom zouden we ons
blijven druk maken om een stedelijk gewest dat niet in staat is zelf orde op
zaken te stellen?
De heisa die is losgebarsten rond het feit
dat Bart Debie, ex-politiecommissaris van Antwerpen, ex-VBer en nu ook
ex-vriend van Filip Dewinter, drie jaar binnen de partij als mol heeft
gefunctioneerd voor de Belgische staatsveiligheid, mag dan wel opmerkelijk
zijn, verbazingwekkend is het allerminst. Het is toch al lang geweten dat de
Belgische staatsveiligheid de Vlaamsnationalisten als een gevaar voor de staat
beschouwen? Die willen nl het einde van dit onland. Reeds in de beginjaren van
de Volksunie, toen die partij zich nog niet verbrand had aan de Belgische
postjes, werden hun vergaderingen stiekem bijgewoond door zgz stillen van de
staatsveiligheid . Bij het Vlaams Blok/Belang was dat niet anders en bij de
N-VA moeten ze niet denken dat ook zij niet in de gaten worden gehouden. Dat het mol spelen door Debie zelf was
aangekaart verandert daar niets aan. Bij de N-VA zou men maar best niet te
gerust in zijn dat zoiets ook bij hen niet gebeurt. Fehriye Erdal kon de
staatsveiligheid niet onder controle houden, het VB blijkbaar wél. Het is maar
te zien hoe ge het bekijkt en waar ze in dit land de prioriteiten leggen.
Raar genoeg is de zaak Debie, zoals we ze
maar zullen noemen, losgebarsten nadat de spilfiguur het zelf te grijs vond dat
Mie Turtelboom vorige week verklaarde dat de Belgische staatsveiligheid zich
niét bezig houdt met het bespioneren van eigen parlementsleden. Ofwel liegt ze,
ofwel weet ze zelf niet wat er zich binnen onze 'KGB afspeelt (wat goed zou
kunnen). In elk geval heeft Debie toch een geste gedaan door de zaak in het
openbaar te brengen en aan Filip Dewinter een uitstekende gelegenheid gegeven
om Turtelmie daarover te kunnen interpelleren in het parlement en desnoods zelfs
een parlementaire onderzoekscommissie te vragen. Debie is trouwens, na zijn
afzetting als politiecommissaris omdat hij enkele Turkse drugdealers te hard
had aangepakt (dat mág niet hé, dat zijn geen Vlamingen!), jarenlang gesteund
door het VB dat hem zelfs zijn boetes betaalde.
Tenslotte nog twee woorden over het
initiatief van het VB om (goedkoop) aan kalasjnikov geweren te geraken, ook dat
is niets nieuws. Er is, enkele jaren geleden, een journaliste geweest die in Brussel
aan zon geweer geraakte voor, als ik me niet vergis, 500 euro en die daarover
toen een artikel geschreven heeft. Ik weet niet of dat vóór of na het VB
initiatief was. Ze had dat gedaan om te bewijzen hoe gemakkelijk dat kon in
dit land en het kon dus wel degelijk. Bij mijn weten is die journaliste
daarvoor nooit aangeklaagd.
Mijnheer Winants, hoofd van de Belgische
staatsveiligheid, die zopas nog heel verontwaardigd een persconferentie hield
om te zeggen dat men het op hem gemunt had in de zaak van het vermelden van
Belgische politici in een onderzoek naar de Scientology sekte, mag zijn herbenoeming nu wel op
zijn buik schrijven en Mie Turtelboom zal haar beste uitleg mogen boven halen
wil ze geen gezichtsverlies lijden. De tijd dat Vlaming zijn het synoniem was
van aangeschoten wild, mag nu zo stilaan wel ophouden.
En, om in de stijl van t Pallieterke te
blijven (Wat niet vrolijk kan gezegd worden, is de waarheid niet): Debie is
de mol en De Mol is (ribbe)debie! (doordenkertje).
In Antwerpen gaat de nieuwe coalitie rustig
door met de bestaande heiligenhuisjes af te breken. Het volgende slachtoffer
is de inschrijvingstaks geworden die would-be inwijkelingen, meestal
verkeerdelijk asielzoekers genoemd, moeten betalen. Die bedroeg amper 17 euro
en dat was net genoeg om de kosten van een nieuwe identiteitskaart te dekken.
De werkelijke, totale kosten liggen rond de 330 euro. Als men weet dat er vorig
jaar in de koekenstad zon 11.000 aanvragen waren van nieuwe kandidaat Belgen,
dan kostte dat de stad toen 3.630.000 euro, waarvan er nauwelijks 187.000 kon
gerecupereerd worden. Nota bene: in die 330 euro zijn de ambtenarenlonen dan
nog niet eens meegeteld
De nieuwe inschrijvingskost wordt vanaf nu 250
euro per persoon. Daarmee werkt de stad nóg met verlies, al is dit ongeveer de
som die men ook vraagt in Frankrijk en Duitsland maar slechts zowat één vierde
van wat men in het zuinige Nederland moet neertellen! Niettegenstaande dat
alles, is er weeral eens een storm van protest gekomen van de politiek correcte
wereld en o.a. ook van de schepen van burgerzaken uit Gent, van Bartje Somers
uit Mechelen en van de onvermijdelijke Lewie brulboei uit Leuven. Die vrezen,
dat heel wat van die economische gelukzoekers nu naar hún steden zullen
afzakken om daar de aanvraag te doen. Dat zou inderdaad kunnen en dat is ook de
reden waarom er veel van die inwijkelingen ons land verkiezen en bv niet
Nederland. Wat houdt er de OCMWs van die andere steden echter tegen om ook hun
prijzen fors te verhogen? Wij kunnen niet het OCMW worden van heel Europa.
In de marge van bovenstaande nog dit: in De
Standaard van 31 januari stond een artikel over twee bladzijden van een dame
van 43 jaar uit Tanzania, die in haar geboorteland een diploma medisch assistent
heeft en hier verplicht is die studies opnieuw te doen omdat haar diploma hier
niet erkend wordt. Zegt de dame in kwestie: In Australië, Duitsland of
Engeland kon ik meteen aan de slag, maar hier niet. Wat houdt dat mens tegen
om dan te gaan werken in een van die landen, waar ze wél aan de slag kan?
Waarom verliest ze hier haar tijd (en ons geld, want waarschijnlijk krijgt ze hier of daar wel een 'tegemoetkoming'), terwijl ze elders haar beroep
wél zou kunnen uitoefenen, zonder daarbij te vergeten dat er in haar thuisland
waarschijnlijk een tekort is aan medische assistenten? De kans bestaat trouwens
dat tegen de tijd dat ze hier haar diploma haalt, ze nog niet aan de slag zou
kunnen gaan. Zorgnet Vlaanderen heeft zopas bekend gemaakt dat er in ons gewest
zon 700 banen in de zorgsector zullen worden afgebouwd, via natuurlijke
afvloeiingen weliswaar. Ik zie het nog
niet gebeuren dat men dan iemand gaat aannemen die hier ondertussen al tien
jaar(!) rondloopt zonder te assisteren
Rudy De Leeuw, tot nader order nog altijd
een van de twee bloempotten die dienst doen als voorzitter van het ABVV, heeft
in een lang interview in De Standaard van dit weekeinde van zich afgebeten, na
de (terechte) kritiek die hij en zijn organisatie kreeg toen die zich
distantieerde van de eerder overeengekomen afspraken in de zgz groep van
tien. Volgens de man, wiens familie zelf profiteert van de notionele
intrestaftrek waartegen De Leeuw zich afzet als hij zijn rood petje op heeft,
heeft zijn vakbond zich niet teruggetrokken, maar alleen voor een time-out
gevraagd. Voor de leken op gebied van de basketsport: time-out is daar een
spelonderbreking.
Het interview van anderhalve bladzijde, foto
niet meegeteld, brengt feitelijk weinig nieuws. De Leeuw en zijn Franstalige
co-voorzitster hebben zich gedragen als volwaardige geboren leiders. Zij
hebben gezien in welke richting de massa liep en zijn dan voorop gaan lopen.
Mocht dit de eerste keer zijn dat zoiets gebeurt, zou men het nog door de
vingers kunnen zien. Bij het ABVV is het echter al de derde keer op zes jaar.
Des Guten zuviel, dus.
Het is niet dat De Leeuw over heel de lijn
ongelijk heeft. Het is voor een vakbond onverteerbaar dat ze geconfronteerd
wordt met een loonstop van twee jaar en een loonbevriezing van zelfs zes jaar.
Verder heeft hij overschot van gelijk waar hij aan de kaak stelt, dat het een
schande is dat de non-profit wordt uitgesloten bij de lastenverlagingen voor
bedrijven. Deze zaken waren echter al bekend tijdens de onderhandelingen. Als
De Leeuw ook toen al zo overtuigd zou geweest zijn van zijn gelijk, dan had hij
(én zijn francofone collega) dat akkoord van de groep van tien niet moeten
goedkeuren. Dat wél doen en het daarna herroepen (en dit voor de derde keer al)
verdient geen time-out, maar een rode kaart voor onbetrouwbaarheid. En hoezeer
die kleur hem ook lief is, in dit geval betekent het dat hij niet verder kan
meespelen.
Wat een zielige bedoening die Europese Unie
vandaag. Bijna 24 uur aan één stuk moeten onderhandelen om te komen tot een
vergelijk waar feitelijk niemand tevreden mee is. Dat om een budget waarvoor
de 27 deelnemende landen zo ongeveer 1% van hun eigen belasting aan bijdragen en dat zeven jaar zou moeten meegaan. Het doet denken aan de vijfjarenplannen van de vroegere Sovjet Unie, die stelden tenslotte ook niet veel voor.
Het toppunt is dan feitelijk nog, dat het
niet eens zeker is dat het resultaat van een etmaal onderhandelen misschien ook
maar iets gaat opbrengen. Het moet, volgens het verdrag van Lissabon, nl nog
bekrachtigd worden door het Europese parlement, waar de vier grootste fracties
al gezegd hebben het niét te zullen doen. Dat parlement wil nl geen Europees
deficit (van 52 miljard euro), wil meer toekomstgerichte investeringen en wil
vooral dat Europa een eigen financiering krijgt, waardoor in de toekomst
discussies van de staats- en regeringsleiders zoals deze die we nu gehad
hebben, niet meer nodig zullen zijn.
Er is natuurlijk nog een andere mogelijkheid
om veel discussies en kosten te besparen: men kan ook dat Europees parlement
afschaffen. Daarover hoort men echter niemand iets zeggen. Wat moeten in dat
geval de onderscheidene landen dan doen met al die politiekers die men in
eigen land kwijt wil (bij ons Verhofstadt bv)? Of men zou, om te beginnen,
Straatsburg als Europese hoofdstad nummer twee kunnen schrappen, waardoor de
aanhoudende verhuis vanuit Brussel niet meer zou hoeven. Dat Frankrijk daarvoor
dwars ligt, moet geen probleem zijn. Als men morgen de Fransen voor de keuze
zou stellen te kiezen tussen het wegvallen van Straatsburg of van de landbouwsubsidies,
dan zou het snel beslecht zijn, denk ik.
We moeten ons over bovenstaande ideeën niet
teveel voorstellen. We zullen in Europa blijven aanmodderen, net zoals we dat
in België doen, waar ook heel wat zaken, instellingen e.d. overbodig zijn.
Iedereen weet dat, maar men doet er niets aan. Het wordt wachten op de uitslag
van de Duitse verkiezingen in deze herfst (en bij ons op die van volgende jaar).
Wie leeft, zal zien.
De nieuwjaarsrecepties zijn voorbij en er
moet weer gewerkt worden in de politiek. Er is zoveel nieuws, dat De Standaard
vandaag voor de eerste keer sinds lang zelfs geen nieuws tegen Bart De Wever
publiceerde. En zoals geen nieuws goed nieuws is, is veel nieuws dat dan ook meestal niét. Albert II mocht op zijn receptie de
lof van de regering Di Rupo geprezen hebben, Elio mocht er regelmatig een
schepje bovenop doen om te laten zien hoe goed hij bezig is, de waarheid is een
beetje genuanceerder.
Om te beginnen heeft de Kamer gisterende begroting voor 2013 goedgekeurd. Dat had
nogal wat voeten in de aarde, omdat er op een gegeven ogenblik niet genoeg
leden van de meerderheid aanwezig waren. Van motivering gesproken. Het duurde
tenslotte tot half vier s morgens vóór die begroting kon worden goedgekeurd en
daarmee was de kous nog niet af. Het hele werk was nl berekend op een
economische groei van 0,7%, terwijl het planbureau nu stelt dat het hoop en al
0,2% zal worden. Het gevolg daarvan is, dat er bij de eerste budgetcontrole van
maart, dus volgende maand al, weeral een extra 3 miljard euro zal moeten gevonden
worden. Dat verschil van inschatting tussen regering en Planbureau was trouwens
enkele maanden geleden reeds bekend en zou zelfs nog meer kunnen zijn als we de
Nationale Bank mogen geloven, want die spreekt van 0,0%*. De huidige goedkeuring
heeft als enig voordeel dat de werking van de federale regering voortaan niet
meer afhangt van de zgz twaalfden waarmee ze het moest doen zolang de nieuwe
begroting er niet was.
En dat is niet alles. Het sociaal overleg
met de zgz Groep van tien ligt ook al in de lappenmand. Met veel tralala was
aangekondigd dat de sherpas van vakbonden en werkgevers buiten beeld
stilletjes maar goed hadden doorgewerkt en de regering een akkoord hadden
voorgelegd. Tot bleek dat dat in zijn geheel te nemen of te laten was. Dat was
op zichzelf al chantage, maar het kan nog erger. Na ermee akkoord te zijn gegaan,
keerde de top van het ABVV nog maar eens kazak en besloot ze er niet verder aan
mee te werken. Nieuw is ook dat helemaal niet, want diezelfde top had dat
vroeger ook al eens gedaan bij de besprekingen van o.m. het generatiepact en de
zgz pensioenhervorming van Quicky. Het ABVV lijkt wel een Mexicaans leger, een zootje
ongeregeld zeg maar, waar de verschillende sectorbazen, de 'baronnen' en niet de officiële
leiding het voor het zeggen hebben. Enfin, de regering moet nu met negen
verder. Hopelijk vallen er niet nog meer af van die rondetafel gesprekken,
anders kunnen we het straks nog hebben over een nieuw verhaal van die tienkleine negertjes. Het geeft wel binnenpretjes
te zien dat de PS, die het in deze federale regering voor het zeggen heeft, overhoop
ligt met de eigen rode vakbond en dat het een socialistische minister van
Arbeid is die moet zorgen dat de scherven gelijmd geraken.
Het regent overal in Europa, het regent
iets minder in België, aldus Di Rupo. Zou hij dat echt zelf geloven?
* De Vlaamse regering is trouwens in hetzelfde bedje ziek. Ook zij heeft haar begroting voor dit jaar gebaseerd op een groei van 0,7%. "Wat we zelf doen...'
Van zodra het nieuws bekend werd dat 1.500
Waalse metallos zouden gaan betogen in Straatsburg, kon men er gif op nemen
dat daar hommeles van zou komen. We hadden het recentelijk al meegemaakt in
Namen en de kans is groot dat er in Brussel straks, op donderdag 21 dezer, nog
wel wat meer te beleven zal zijn. Die dag, al voorzien door het ACV als een
actiedag, werd ondertussen door het ABVV gekaapt en zal bijna zeker een
stakingsdag worden. Om de christelijke vakbond, financieel verzwakt door het Dexia debacle, nog wat meer te kleineren
spreken de socios nu trouwens al van een rode donderdag. Het is trouwens
opmerkelijk dat er op een donderdag actie zal gevoerd worden, want normaal
wordt er door de Belgische vakbonden steeds gestaakt op een vrijdag, omdat men
op die manier een verlengd weekeinde bekomt. Misschien hoopt men deze keer op een
extra verlengd weekeinde
De vakbonden van dit land, de rode op kop,
zitten nog steeds in scenarios uit de jaren vijftig en zestig van de vorige
eeuw. Voor hen is Europa nog altijd de EGKS, de Europese Gemeenschap voor
Kolen en Staal, opgericht in 1951 en sinds 1957, bij het Verdrag van Rome, opgeslorpt
door de EEG, de Europese Economische Gemeenschap,waarna het belang van eerst kolen en daarna
staal langzaam maar zeker is afgenomen. De teloorgang van de Waalse siderurgie
is helemaal geen verrassing. Reeds in 2005 zei wijlen oud-industrieel Paul Boël
een Waal, nota bene dat de Luikse hoogovens een anachronisme waren. En enkele
maanden geleden was er een expertiserapport van het Franse onderzoeksbureau La Place Conseil waaruit
blijkt dat er voor het Waalse staal amper nog hoop is.
Als een wereldbedrijf zoals ArcelorMittal op
één jaar zon drie miljard dollar verliest en er geen betere vooruitzichten
zijn (de verkoop van staal ligt in Europa 30% onder het niveau van vóór de
crisis), dan is het vrij logisch dat men gaat trachten dat verlies minstens te
beperken en dat men eerst de minder rendabele sites zal afbouwen of sluiten.
Diezelfde sites terug opstarten via een nationalisatie, zoals de Waalse
vakbonden dat nu eisen, is pure demagogie. Buiten het geld dat zon nationalisatie
zou kosten, weet men nl nu reeds dat er elk jaar veel geld zal moeten worden
bijgepast. Cockerill Sambre revisited. Men zou daarover de schouders kunnen
ophalen en zeggen dat de Waalse deelregering maar doet wat ze niet laten kan.
Probleem daarbij is dat de Waalse schuld er alleen maar groter op zal worden*
enmen er dan weer op zal rekenen dat
het federale België het wel zal bijpassen. En waar gaat het federale België dat
geld halen? Driemaal raden.
* Val Saint Lambert en FN worden ook al door het Waalse gewest 'onderhouden').
In Italië en erbuiten (misschien zelfs meer
erbuiten dan in Italië zelf) is er nogal wat te doen om de mogelijke politieke terugkeer
van Berlusconi. De man was zo goed als afgeschreven, nadat zijn centrumrechtse
regering in november vorig jaar viel en il Cavaliere* plaats maakte voor een
regering van technocraten onder leiding van Mario Monti. Hij blijkt echter
negen levens te hebben en is aardig op weg om een serieuze comeback te maken.
Daarvoor schuwt hij de meest controversiële tactieken niet. Alhoewel van huis
uit geen politicus, heeft hij het laatste decennium klaarblijkelijk teveel van
de macht genoten om er nu zomaar mee te stoppen (hij was de eerste premier die
er in slaagde een Italiaanse regering na de Tweede Wereldoorlog de volledige
termijn te latenuitdoen). En zijn
terugkeer lijkt menens.
Om te beginnen heeft Berlusconi opnieuw een
akkoord gesloten met de (con)federalisten van de Lega Nord, waarmee hij
voordien ook al overhoop was komen te liggen en heeft hij beloftes gedaan die
als puur populistisch kunnen gerangschikt worden, maar die de Italiaanse man
(én vrouw) in de straat niet onberoerd laten. Zo heeft hij beloofd de
huizentaks, die hij had afgeschaft maar Monti weer had ingesteld, opnieuw af te
schaffen en zelfs met terugwerkende kracht. In Milaan, maar ook daarbuiten, zal
hij, naar men denkt, tienduizenden stemmen bij winnen nu hij het (letterlijk!) zwarte
enfant terrible van de calcio italiano, Mario Balotelli, terug naar AC Milan
heeft gebracht, de ploeg waarvan hij voorzitter is en die ook in de rest van
Italië vrij populair is. Supermario bedankte zondag met twee doelpunten,
genoeg om heel wat tifosi te doen overkoken. Hoe dat allemaal gaat aflopen,
weten we over drie weken, wanneer er in Italië parlementsverkiezingen worden
gehouden. Als Berlusconi weer mee zou spelen, ziet het er echter eerder slecht
uit voor Italië én voor de Eurozone.
In de marge van bovenstaande nog dit:
Berlusconi kreeg zopas nogal wat kritiek, toen hij bij een Holocaust herdenking
zei dat de vroegere Italiaanse dictator Mussolini toen wel grandioos fout zat,
maar toch ook veel goeds had gedaan. In tegenstelling tot de storm van kritiek
die daarover (vooral weer in het buitenland) los barstte, is daar echter wel
iets van waar, zeker in het licht van de toestanden die er in Italië heersten
tussen de twee wereldoorlogen. Na de Grote Oorlog van 1914-18 was het land er
zo slecht aan toe dat miljoenen Italianen honger leden en om den brode verplicht
waren te emigreren, voornamelijk naar de States en Argentinië. De partij van
Mussolini heeft daar een eind aan gemaakt door o.m. de Italiaanse
grootgrondbezitters te verplichten grote delen van hun gronden af te staan, die
dan verdeeld werden onder de arme boeren zodat die voor eigen rekening konden
gaan werken. Ook werden heel wat moerassige streken, o.m. rond Rome, Napels en
op Sardinië gedraineerd en vruchtbaar gemaakt. Op Sardinië werd er met die
drooglegging tegelijkertijd een eerste stap gezet in de strijd tegen de daar toen
nog heersende malaria. De maffia werd zodanig hard aangepakt dat ze dreigde uitgeschakeld
te worden (Cosa Nostra was verplicht uit te wijken naar Amerika, vanwaar ze
met de Amerikanen terug kwam na de bevrijding). Dé grote fout van Mussolini
was, dat hij met Nazi-Duitsland mee ten oorlog trok, heilig overtuigd als hij
was dat de Duitsers die oorlog zouden winnen (hij was daarin niet alleen!). Het
is anders uitgedraaid.
Hét probleem met het beoordelen van
situaties uit de jaren dertig is, dat men die nu vanuit de luie zetel kan
bekijken en beoordelen met de huidige kennis, die men toen niét had. Dat verandert
weinig aan het feit dat nazisme en fascisme verwerpelijke systemen waren, maar
men moet niet alles zwart-wit zien in de geest van Wee de overwonnene.
* Evenals
Duitsers, houden Italianen van titels, waarmee ze willen aangesproken of
geschreven worden. Dottore (Dot.), Ingeniere (Ing.), Avvocato (Avv.), maar ook
Ragioniere (Rag.)/boekhouder of Geometra (Geom.) /landmeter horen daarbij. Wie
geen titel overhoudt aan zijn studies, maar zich in het zakenleven of de
economie heeft onderscheiden, kan de eretitel Cavaliere (Cav.)/ridder
krijgen. Dat is wat met o.a. Berlusconi is gebeurd.
De omgekeerde wereld, zo heet het bekende
schilderij van Pieter Brueghel de Oude (gekopieerd door Pieter Brueghel de
Jonge), met de meer dan 70 Vlaamse spreuken. De titel is toepasselijk voor de
semantische discussie die momenteel aan de gang is tussen het
Gemeenschapsonderwijs (GO!) en Bart De Wever enerzijds en de politiek correcten
anderzijds. Daar waar de enen alle tekenen die verwijzen naar godsdienst en
geaardheid uit de openbare sector willen houden, om onnodige discussies en provocaties
te vermijden, willen de anderen in naam van de vrijheid van mening en
godsdienst - dat nu juist wel.
Na het interview met Bart De Wever in De
Standaard van dit weekeind, waarin hij stelde dat de loketbedienden van de stad
Antwerpen geen holebi regenboog T-shirts mogen dragen, was er in de kranten van
de maandagmorgen bijna plaats te weinig om alle verontwaardiging te kunnen
kwijt geraken. Men zou zich haast afvragen of er in Antwerpen nog wel heteros rondlopen.
David Davidse, de ex-Madame Germain du coeur blessé, haalde er zelfs het roze
driehoekspeldje bij van uit de nazitijd. Albert II krijgt navolgers!
Wat de meeste van de linkse verzuurden
vergeten, is dat de verbodsregels op het dragen van wat voor kenteken ook bij
de loketbedienden geen idee is van Bart De Wever, maarin Antwerpen reeds stamt uit 2007 en dus was
ingevoerd onder Janssens, die het volgens hen allemaal zoveel beter kon. Zelfs het
dragen van het rode HIV speldje werd toen verboden. Zien die criticasters echt niet
hoe belachelijk ze zich maken?
Dat laatste geldt trouwens ook voor de
tegenstanders van het hoofddoekenverbod in het gemeenschapsonderwijs. Dat ze
aub (ik wou al schrijven in Gods naam!) ophouden met het verwijzen naar die o
zo verdraagzame godsdienst. En dan heb ik het niet eens over het achteruitstellen
van de vrouw in de islam. Alles wat de laatste twintig jaar in de wereld heeft
plaatsgevonden aan oorlogen, conflicten, bloedvergieten, massamoorden al dan
niet via zelfmoordenaars, heeft op misschien 5% na te maken gehad met die
islam*. Ik kan best aannemen dat er in die godsdienst een grote meerderheid is
die het met dergelijke wreedheden niet eens is, maar een duidelijk en openbaar
protest tegen het gros van die wandaden hebben we ook van die zgz zwijgende
meerderheid nooit gehoord. Dat gebeurt alleen maar als e.o.a. gek met
spotprenten of goedkope filmpjes over Mohammed voor de dag komt. Er is trouwens
geen enkele reden om in een openbare functie of in een (gemeenschaps)school
rond te lopen met tekenen om opzichtelijk te laten zien dat men géén deel
uitmaakt van de grondstroom waaruit onze maatschappij bestaat.
*Irak,
Afghanistan, Pakistan, Tsjetsjenië, Lybië en de andere conflicten in
Noord-Afrika, Yemen, Syrië, Mali, de raid in Mumbai, de aanslagen in Bali, New-York,
Londen, Madrid en recentelijk in Algerije, Al Qaeda, de zeeroverij vóór de kust
van Somalië en dan vergeet ik er waarschijnlijk nog wel enkele