Het wordt een warme week en dit niet alleen o.w.v. de tropische temperaturen. Vanmorgen starten officieel de Brexit onderhandelingen. Na alles wat er de laatste maanden gebeurd is, is het alles behalve zeker hoe die gaan evolueren. Voor één keer ben ik het zelfs eens met Karel De Gucht, die op VTM o.m. verklaarde dat het helemaal niet zeker is dat de U.K. uit de E.U. zal stappen. Schotten en Noord-Ieren zouden daar niet rouwig om doen. Dat May uitgerekend met die Noord-Ieren rekening zal moeten houden, maakt de zaak voor haar alleen maar erger. Een week geleden leek alles in kannen en kruiken, maar in werkelijkheid is er nog steeds geen allesomvattend akkoord tussen Tories en DUP (de Noord-Ierse protestanten). Het zou wel eens kunnen dat Shakespeare gelijk krijgt: ‘Much ado about nothing’.
---
In Frankrijk is het wel zeker wie er de verkiezingen gewonnen heeft: Macron en zijn ongeregeld kiesleger. Nu wordt het echter pas spannend om te zien of zijn nieuwe partij, die met groot overwicht de verkiezingen won, Macron’s kiesbeloften zal kunnen waarmaken. Zal zijn partij in het parlement zo goed als geen weerstand ontmoeten, in de straat zou het wel eens het anders kunnen zijn. Veel hangt er van af of – bij gebrek aan politieke oppositie – de Franse vakbonden in staat zullen zijn de massa’s te mobiliseren. Nu, vlak vóór een (letterlijk) hete zomer, misschien niet, maar daarna lijkt nog alles mogelijk. Hopelijk eindigt Macron niet zoals komiek Beppe Grillo in Italië, waar diens zootje ongeregeld de laatste plaatselijke verkiezingen verloor omdat ze in enkele grote steden (zoals Rome) er niet in slaagt een degelijk bestuur te organiseren. Voor sommige problemen blijkt ge toch mensen nodig te hebben die er iets van kennen! Jean Vanempten, journalist bij De Tijd, verwoordde het zo: May heeft geen verhaal, Macron heeft dat wel. De vraag is of hij het gerealiseerd zal krijgen’. Dat doet zo’n beetje denken aan het antwoord dat Mozart gaf aan de impresario die hem vroeg hoe het stond met de door hem bestelde opera ‘De Toverfluit’. ‘Ik heb hem helemaal klaar’, zei ‘Wolfie’, ‘Ik moet hem alleen nog neerpennen!’.
---
In eigen land tenslotte zal ook deze week in het teken staan van de politieke graaicultuur, met zwaartepunt in Brussel en hoofdspelers uit voornamelijk de PS van Di Rupo die zijn fameuze uitspraak ‘J’en ai marre de ces parvenus’ blijkbaar niet durft herhalen.
Er zijn zo van die berichten en geruchten die iets weg hebben van het monster van Loch Ness. Ze blijven nl maar terugkomen. Een ervan is die van het basisinkomen voor iedereen, ooit aangekaart door zakenman Roland Duchâtelet toen die zijn Vivant beweging oprichtte. In principe komt het er op neer dat iedere volwassene in dit land levenslang een bepaald maandelijks bedrag toebedeeld zou krijgen, ongeacht van zijn situatie, of hij/zij werk heeft of niet. Om dat te bekostigen moeten dan wel alle nu bestaande uitkeringen worden afgeschaft : pensioen, kinderbijslag, werklozensteun enz. Er wordt in enkele landen al mee geëxperimenteerd, zoals in Nederland en Finland, maar dan op beperkte schaal en voorlopig alleen met uitkeringstrekkers. Het enige land waar het echt bestaat is Alaska, waar iedereen al sinds de jaren 1970 een jaarlijks bedrag tussen de 1.000 en de 2.000 dollar krijgt, maar dat geld komt niet van de staat, maar van de opbrengsten uit het oppompen van olie.
Zopas is er een meer gedetailleerde studie uitgekomen van Itinera, een Belgische, overwegend Vlaamse denktank en die maakt brandhout van dat ‘gratis geld voor iedereen’. Volgens de studie zou iedereen elke maand 900 euro geven, voor de staat een meeruitgave van 15 miljard euro betekenen. Een maandelijks bedrag van 1500 zou op 77 miljard extra komen en zou de staat verplichten de belastingsdruk te verhogen tot bijna 70%, een onmogelijke zaak.
Een basisinkomen wil drie zaken combineren: de armoede verminderen, eenvoudig en betaalbaar zijn. Dat blijkt een mission impossible te zijn. Bovendien is de verwachting dat de mensen minder zullen gaan werken, de economische groei zal afnemen, de belastingsinkomsten zullen dalen en de staatschuld nog zal toenemen. Tijd dus om met dat idee nu eens definitief te stoppen.
---
Nog zo’n Loch Ness verhaal is de zgn ‘Tobintaks’, een soort speculatietaks van 0,1% op de aandelen- en obligatiehandel en 0,01% op die van afgeleide, financiële producten. Onze nationale Charel wil dat straks bij Europa aankaarten. Hij is ervoor. Heeft de man dan zo’n kort geheugen dat hij niet meer weet dat de eigen speculatietaks, een idee van – wie anders? – Kris Peeters, weer afgevoerd diende te worden omdat hij niet alleen niets opbracht, maar de staat zelfs geld kostte? Deze Tobintaks, genoemd naar het idee van een Nobelprijswinnaar voor Economie, is in feite een variant op de meerwaardebelasting waarop diezelfde Peeters hoopt als tegengewicht voor een eventuele vermindering van de vennootschapsbelasting. Dat er buiten België nog negen EU-landen aan willen meedoen, zal een magere troost zijn.
In onze onovertroffen media was er dezer dagen nogal wat te doen over een rapport van Eurostat, de E.U.-organisatie die zich bezig houdt met de statistieken. Die kwam nl tot het besluit dat in België zowat alles duurder is dan in de buurlanden, met uitzondering van groenten en fruit. Die laatste twee worden hier nl op grote schaal geteeld en heel wat ervan wordt uitgevoerd, vandaar. Maar voor de rest is het huilen met de pet op en is het best te begrijpen dat heel wat landgenoten, die niet te ver van de grens wonen, hun inkopen in Frankrijk, Duitsland en Nederland gaan doen. Er rekening mee houdend dat heel veel landgenoten dicht bij een grens wonen (‘Een klein land heeft veel buitenland’, zei Jozef Luns ooit), maakt dat een slok op de nationale borrel (Eurostat schat het verlies in 2015 op 2,8 miljard euro).
Als belangrijkste redenen wordt opgegeven: hogere lonen, een meertalige markt (hogere marketing kosten), dikwijls accijnzen bovenop de BTW, die zelf soms ook hoger is (bv op voeding), de witte kassa in de horeca en nog zo van die dingen. Waar echter helemaal niet over gesproken wordt, is dat dit land – als enige in Europa – nog steeds een Index heeft die bij elke stijging onze producten duurder maakt en wiens compensatie achter de prijzenevolutie aan loopt. Bij elke indexstijging gaan immers wel de uitkeringen en lonen omhoog, maar zullen die meerkosten tenslotte toch door de eindverbruiker moeten betaald worden of door de belastingbetaler, maar dat komt min of meer op hetzelfde neer, want dat kan ook een eindverbruiker zijn.
Feitelijk is het niet slecht dat Eurostat dergelijke statistieken bijhoudt en publiceert. Het probleem bij ons is dat men er zo goed als geen rekening mee houdt. Wij staan erbij en kijken ernaar, denken dat de Index onze koopkracht in stand houdt, maar kopen ondertussen wel in het nabije buitenland, waar het zonder Index goedkoper is.
Er is een tweede zitpenningenschandaal bloot gelegd in Brussel (Brusselse Keukens) en dat is geen verrassing, zoals ik al schreef in mijn blog van 11 dezer (‘Brussel is een vzw’). Er zullen er nog volgen en niet alleen in Brussel. Wat daar echter wel opvallend is, is dat minstens driekwart van de ‘begunstigden’ PS’ers zijn. Maar het gebeurt ook elders. Zelfs de leden van het Rekenhof hebben zichzelf bedacht met een zakcentje, maar daar zijn ze wel zo slim geweest het wettelijk vast te leggen, zodat zelfs het parlement er weinig tegen kan doen.
Als onze federale regering nog eens zo’n allesomvattende regeringstop heeft, zouden ze die beter eens een keer daaraan wijden, want het hele politieke landschap blijkt erdoor bezoedeld te zijn. Zo eens iets anders dan te moeten praten over begrotingen in evenwicht, vennootschapsbelastingen en rechtvaardige fiscaliteit. En er zou heel veel overheidsgeld mee kunnen worden uitgespaard.
Wat de vennootschapsbelasting betreft, volgens de Nationale Bank (NBB) gaf dit land in 2016 meer dan 14 miljard euro uit in de vorm van subsidies aan ondernemingen. Daartegen blijkt CD&V geen bezwaren te hebben. Als men al die uitzonderingen en achterpoortjes nu eens afschafte en verving door één goedkopere belasting – desnoods een vlaktaks – dan kwam het land er beter vanaf en zouden bedrijven misschien gemakkelijker investeren.
Jan Smets, de gouverneur van de Nationale Bank (NBB) wist zopas te vertellen, dat het al bij al nog meevalt met de economische vooruitzichten in dit land. Voor de volgende drie jaar voorspelde hij zelfs meer dan 100.000 nieuwe jobs. Dat moet als muziek in de oren klinken van onze nationale Charel, die altijd heeft staan roepen dat het hem alleen ging om ‘Jobs, jobs, jobs!’. Helemaal ongelijk heeft hij daarbij niet, want meer jobs betekent meer mensen die afdragen en minder die van de staat op e.o.a. manier moeten trekken. Daarenboven komt dit normaal ook de handel ten goede door een verhoogde consumptie (enfin, dat hoopt men toch).
Dat was het goede nieuws. Zoals er geen rozen zonder doornen zijn, is er bij de NBB ook geen goed nieuws zonder slecht nieuws. Dat laatste is het feit dat ruim één Belg op vijf met pensioen is of op korte termijn zal gaan en dat deze trend zich nog wel even zal doorzetten. Eigenlijk is dat geen nieuws, want men weet al járen dat er grote vergrijzingskosten op ons afkomen, vooral o.w.v. het feit dat de zgz ‘baby boomers’ met pensioen beginnen te gaan. Reeds onder de regeringen Verhofstadt wist men dat en was het daarom dat Vande Lanotte met zijn berucht Zilverfonds voor de dag kwam, het wondermiddel dat later een lege doos bleek te zijn. Het betekende wel dat men toen wist dat de kosten voor de vergrijzing er aan zouden komen. In de meeste ons omliggende landen is daarop geanticipeerd, hier had men het te druk om de 6% buffer, die Dehaene ervoor had aangelegd, op te souperen.
In één adem vertelde Smets er trouwens bij dat hij schatte dat België (alle regeringen samen) nog 8 miljard euro zal moeten vinden om tegen 2019 een begroting in evenwicht te hebben. Daarvoor zijn de meer dan 100.000 nieuwe jobs verre van genoeg. Onze Charel zal weer moeten gaan toveren. ‘Ich bin gespannt’, zou Merkel zeggen.
De verkiezingen in Frankrijk blijven nazinderen. Ze zijn dan ook spectaculair, al moet men e.e.a. wel relativeren. Het heeft nl te maken met twee factoren: het kiesstelsel zelf en de uiterst lage opkomst bij de eerste ronde (niet eens de helft).
Sinds eind jaren 1950 heef men in Frankrijk verkiezingen met een meerderheidsstelsel. De reden daarvoor was, dat het land anders onbestuurbaar werd. Tussen 1947 en 1958 kende Frankrijk liefst 24 regeringen. Deed zo’n beetje denken aan Italië, waar ook geen enkele regering haar reguliere term uitdeed. Daar heeft dat geduurd tot de komst van Berlusconi. Men kan die man veel verwijten – een Trump avant la lettre o.m. – maar hij was wel de eerste Italiaanse premier na WO II wiens regering de hele termijn van zijn legislatuur uitdeed. En dit zonder over te schakelen naar een meerderheidsstelsel zoals in Frankrijk. Sinds enkele jaren is er in de Laars de Vijfsterrenbeweging van komiek Beppe Grillo. Die zal het waarschijnlijk niet zover brengen als Macron. Bij plaatselijke verkiezingen vorig weekeinde in zowat 1.000 Italiaanse steden en gemeenten ging het politieke zootje ongeregeld van Beppe er onderuit.
Met amper 32% van de stemmen haalt Macron in Frankrijk zowat driekwart van de zetels binnen. In een proportioneel systeem zou dat maar een derde ervan geweest zijn en zou bv het FN in de eerste ronde 76 zetels hebben behaald tegenover nu een handvol, letterlijk! Zijn overwinning wordt een grote gok, waarvan we alleen maar kunnen hopen dat hij lukt. In het andere geval hebben we straks weer te maken met de traditionele partijen die er in Frankrijk al even weinig van bakken als hier bij ons. Ik schreef het nog in mijn blog van gisteren. Zolang onze traditionele partijen – of minstens één ervan – de Vlaamse kaart niet trekken, zal er ook hier niets veranderen.
---
En dan nog dit: hieronder een email dat ik gisteren aankreeg met een klacht over een blog met als titel ‘Belgische poenpakkers’. De klacht was verstuurd naar Seniorennet en komt van ene ‘Redpoppy 54’, mij volkomen onbekend, maar – aan de naam te zien – waarschijnlijk een politieke roodhuid.
Ik heb de uitdrukking ‘poenpakkers’ zeker al wel eens gebruikt, maar een titel ‘Belgische poenpakkers’ vind ik niet meteen, zeker niet dit jaar. Misschien leest die ‘Poppy 54’ nog mijn blogs uit de jaren stilletjes (ik zit – deze inbegrepen – aan nr 3.457!). Verboden te lachen!
De site waarvan u dat artikel heeft "geplukt" heeft klacht ingediend bij Seniorennet.Zij geven geen toelating dat bericht op uw blog te plaatsen vermits zij de juistheid niet kunnen garanderen.
Zij zullen meer dan waarschijnlijk ook zelf persoonlijk contact met u opnemen.
Nettobetalers zijn in de E.U. landen die meer afdragen dan ze terugkrijgen. Wij Belgen hebben het groot voorrecht daarbij te horen, samen met onze buurlanden Duitsland, Frankrijk, Nederland en (voorlopig nog) de U.K. Enige tijd geleden had de VRT die kostprijs nog eens berekend en kwam daarbij tot een nettoprijs van 112 euro (per inwoner!). Dat is niet niks, maar – zoals we het in dit land, jammer genoeg, regelmatig meemaken, sloeg die hele berekening op de gemiddelde Belg, niet op de gemiddelde Vlaming. Het Vlaams Belang heeft daar nu op ingehaakt en is voor de dag gekomen met een uitgebreide brochure aan de hand van Gerolf Annemans, die als Europees volksvertegenwoordiger weet waarover hij het heeft. Gerolf heeft uitgerekend dat de gemiddelde Vlaming jaarlijks 530 euro aan Europa betaalt en daarvoor slechts 191 euro terug krijgt, wat maakt dat hij/zij een nettobetaler is van 339 euro. Het betekent eveneens dat het gemiddelde dat de Waal en de Brusselaar betaalt beduidend onder het door de VRT berekende bedrag zal liggen. Altijd hetzelfde liedje, dat zal blijven duren zolang dit land zal blijven bestaan in zijn huidige vorm.
Is dan daar echt niets aan te doen? Wel – en dat heb ik hier al meermaals geschreven – niet zolang de Vlaamsnationalisten geen meerderheid behalen in het Vlaamse parlement of het zou moeten zijn dat een van de traditionele partijen eindelijk ook eens ernstig de Vlaamse kaart zou trekken. Dat zal – zeker in dat laatste geval – nooit gebeuren door België op te doeken, maar misschien wel door een confederatie met twee deelstaten in het leven te roepen en die al dan niet samen Brussel zouden beheren. Dit dan als noodzakelijke tussenstap naar een verdere onafhankelijkheid. Een soort ‘onafhankelijkheid light’, zoals Remi Vermeiren* het noemt in een vraaggesprek met ’t Pallieterke. Zolang die traditionele partijen blijven zweren met het huidige status quo, betekent dat voor Vlaanderen achteruitgang.
* Remi Vermeiren, nu gepensioneerd, was in een vroeger leven voorzitter van de KBC bank, maar raakte in Vlaanderen bekend als hoofdauteur van het ‘Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen’ van de Denkgroep In de Warande. Zijn inzet voor een Vlaamse onafhankelijkheid beschreef hij in zijn boek ‘België, de onmogelijke opdracht’.
In de UK blijft het spannend. Zoals lezer Lucky9 terecht opmerkte in zijn reactie op mijn blog van 10 dezer (‘Mayday, mayday’!), is Theresa May een arrogant iemand die het deksel op haar neus kreeg toen ze het onderste uit de kan wilde. Door nieuwe verkiezingen uit te schrijven, die absoluut niet nodig waren, want haar partij had de volstrekte meerderheid, is ze nu zelfs de simpele meerderheid kwijt. Ze riskeert de speelbal te worden van een kleine plaatselijke partij – de Unionisten uit Noord-Ierland – terwijl dat alles de nakende Brexit onderhandelingen flink in de war kan brengen. Degenen die hoopten dat May een nieuwe Thatcher kon worden, zijn er aan voor de moeite. Als de besprekingen met de Noord-Ieren niet tot een goed resultaat leiden, is zelfs de kans groot dat May straks de eer aan zichzelf zal mogen houden, net zoals haar voorganger Cameron, die zichzelf feitelijk veel minder te verwijten had dan de domineesdochter (net als Merkel!). Enfin ze zijn er ‘over there’ nog niet mee klaar.
---
In la douce France zou het ongeregeld legioen van Macron en zijn moeke op weg zijn naar een meerderheid in het parlement. Daar heeft men in Frankrijk maar zo’n 30% voor nodig, wat te maken heeft met hun kiessysteem dat ook al niet erg transparant lijkt (of moeten we dat democratisch noemen?). Als Macron het zal halen (er volgt nog een tweede stembeurt) dan is dat niet zozeer omdat hij en zijn aanhang zoveel gewonnen hebben, maar omdat de meeste kiezers van de traditionele partijen er de brui hebben aan gegeven. Volgens de laatste cijfers is niet eens de helft van de Franse kiezers komen opdagen en zouden na La République en Marche (Macron’s nieuwe partij), de podiumplaatsen worden ingenomen door Les Républicains van Sarkozy en het FN van Marine Le Pen. Où sont les socialistes d’antan?
---
We zullen de uitslag in Duitsland, ergens in september, moeten afwachten om te weten wat de kansen zouden kunnen zijn voor een heropleving van Europa. Op economisch vlak is die al bezig, op politiek vlak is alleen maar te hopen dat men die heropleving niet om zeep helpt. Al bij al een magere troost...
Mijn blog van 8 dezer (‘Samu(a)social’) besloot ik met de vraag waar het volgende schandaal zou zijn, de volgende vzw of iets dergelijks waar aan bestuursleden en mandatarissen geld wordt uitgedeeld om weinig of niets te doen. Wel, daarvoor kunnen we in Brussel blijven.
Elke stad of gemeente in dit land heeft wel een aantal vzw’s om bepaalde diensten (zoals bv energie- of watervoorziening) te verlenen. In Brussel heeft de PS, die er al decennia lang de macht uitoefent, dit echter zodanig geperfectioneerd dat er amper niets meer overblijft dat geen vzw is: de stedelijke zwembaden, de musea, de theaters tot zelfs de garderobe van Manneke Pis. Het zijn landingsplekken geworden voor gebuisde politiekers, iets wat ook op andere plekken gebeurt, met dit verschil dat heel dit gebeuren gecoördineerd wordt door de PS zelf, zoals we bij Samusocial hebben kunnen meemaken en op een schaal die in de rest van het land zijn gelijke niet kent. Zo is bv ex-burgemeester Thielemans voorzitter van de vzw Atomium, waardoor hij een wedde krijgt die zowat gelijk is aan zijn vorige van burgemeester, auto met chauffeur inbegrepen. Close, die Mayeur opvolgt, wordt de Brusselse mandatenkoning genoemd, allemaal postjes die hij kreeg nadat hij t.o.v. Mayeur het onderspit had moeten delven bij de vorige burgemeester verkiezing . Nu Close, met enige vertraging, toch burgemeester wordt, heeft hij ze niet meer nodig en gaan die ‘jobs’ meer dan waarschijnlijk naar anderen die moeten worden gecompenseerd voor e.o.a. niet-benoeming of die het ongeluk hadden niet verkozen te zijn geworden.
Vergeten we niet dat Brussel niet alleen een gewest is, maar ook een stad én een conglomeratie van 19 gemeenten die niet willen samensmelten. Uitgerekend in die regio met ontelbare politieke mandaten zijn er daar bovenop nog een veelvoud aan postjes in allerlei instellingen waarvan het twijfelachtig is of de mensen die er zijn aangesteld er wel iets doen. Buiten hun zakken vullen, natuurlijk.
Verkiezingen en referenda zijn niet meer wat ze geweest zijn en blijven zeker dit jaar een loterij. Nu was het weer de beurt aan de UK, waar Trees May vervroegde verkiezingen had uitgeschreven om ‘een groter mandaat’ van de kiezers te krijgen waarmee ze sterker zou staan bij het begin van de Brexit besprekingen met de E.U. Of de aanslagen in Manchester en Londen er veel mee te maken hebben, is te betwijfelen. Ik denk dat de conservatieven eerder een deel van hun kiezers hebben geschoffeerd bij het referendum over die Brexit, kiezers die nu – godbetert – voor de socialisten gestemd hebben. Labour is daarmee zowat de enige linkse partij die dit jaar bij verkiezingen beter presteert dan voorheen.
Nu zit May met een groot probleem, want doordat haar partij de meerderheid in het Lagerhuis verloor, is ze verplicht te gaan samenwerken met de Noord-Ierse Unionisten, de partij van wijlen Ian Paisley onzaliger gedachtenis. Die zullen May’s minderheidsregering steunen zonder er zelf aan deel te nemen, maar willen wel niet (meer) weten van een harde Brexit, omdat er dan weer een echte grens zou komen tussen Ulster en de Ierse republiek. Die Unionisten verloren zopas trouwens bijna hun eigen plaatselijke verkiezingen, waarbij de katholieke Sin Fein partij er voor de allereerste keer ei zo na groter werd en riskeren straks, bij een nieuwe verkiezing, ook zelf weggestemd te worden.
I.pl.v. een groter mandaat heeft May er nu een kleiner, maar toch denkt de taaie tante er niet aan om op te stappen, zoals haar voorganger David Cameron wél deed. Met dat nieuwe mandaat dat er feitelijk geen is, zal ze bij de E.U. nog weinig overtuigend overkomen, laat staan veel uit de brand slepen. Hetzelfde geldt voor de Schotse nationalisten, die ook gehoopt hadden sterker uit deze verkiezingen te komen, maar nu een volgend referendum voor onafhankelijkheid best vergeten. Het Britse koninkrijk is nog wel verenigd, maar eerder tegen wil en dank, lijkt het wel.
De imams van Londen zijn niet bereid de derde verdachte te begraven van de terreuraanslag bij London Bridge, de man van Marokkaans-Italiaanse afkomst (niet omgekeerd zoals het in de media staat: zijn vader was Marokkaan, zijn moeder had waarschijnlijk niets te vertellen). Die andere twee gaan ze die dan wél begraven?
Ik vind dat het tijd wordt dat men álle terroristen die er het leven bij laten, gewoon cremeert en de as ergens buiten de begraafplaatsen uitstrooit (op e.o.a. stort bv). Dat zou bij kandidaat terroristen wel eens meer afradend kunnen zijn dan na elke aanslag bloemen, kaarsen en teddybeertjes te gaan neerleggen en te staan roepen en zingen niet bang te zijn, maar tegelijk het woord ‘islam’ nooit durven uitspreken. Terroristen lachen daar mee.
Verder zou men de namen van die kerels niet meer mogen publiceren en hun foto’s nog minder. Voor wie gezocht wordt, is het wenselijk de foto’s te tonen. Voor wie er het hachje bij ingeschoten heeft niet. Als men ziet dat men de dag van vandaag bij reportages over terrorisme steeds opnieuw de foto’s van die gangsters te zien krijgt (o.m. bij reportages over de aanslagen van Parijs en Brussel van een jaar en meer geleden), dan speelt men alleen in de kaart van simpele zielen die daar naar uitkijken en misschien straks zo op andere gedachten zouden kunnen gebracht worden.
Laten we die moordenaars doodzwijgen en vergeten. Men is pas echt dood als men vergeten is.
Het schandaal met de zitpenningen bij Samusocial blijft de politiek beroeren. Net zoals bij Publifin komt er, ditmaal op vraag van het Brussels gewest, een parlementaire onderzoekscommissie. In werkelijkheid blijkt het daar immers nog veel erger aan toe te zijn gegaan dan bij Publifin. Bij dat Luikse bedrijf waren er af en toe wel degelijk vergaderingen, ook al werden bepaalde personen er ook betaald als ze niet kwamen. Bij Samusocial zijn er zo goed als geen vergaderingen geweest – er zijn in elk geval geen notulen van – en werden de leden forfaitair betaald à rato van tien vergaderingen per maand. Zelfs tijdens de zomermaanden, wanneer zo goed als iedereen met vakantie was (Samusocial is in hoofdzaak een seizoengebonden winterverhaal) gingen die betalingen door. Een ander groot verschil met Publifin is dat deze laatste tenminste commercieel en winstgevend is, terwijl het bij Samusocial gaat om geld dat onttrokken wordt aan de giften voor de groep minstbedeelden uit onze samenleving, de daklozen dat in de zakken van socialistische politici terecht kwam.
Ook Brussels burgemeester Mayeur maakte deel uit het selecte Samusocial bestuursgroepje van vier, maar was in januari van dit jaar teruggetreden. Waarschijnlijk voelde hij de bui hangen, toen het Publifin schandaal losbrak. Op de interpellaties i.v.m. de virtuele zitpenningen weigerde hij trouwens zelf te antwoorden op vragen ter zake en wees hij alles door aan voorzitster Paraïta, zijn verre van onbesproken beschermelinge.
Tenslotte blijkt het bij Samusocial uitsluitend om socialisten te gaan, terwijl er bij Publifin ook liberalen betrokken waren, die men er waarschijnlijk met opzet bij betrokken had om zich politiek in te dekken. Zoals ik in mijn blog van 4 dezer daarover meldde, gaat ook PS-voorzitter Di Rupo in deze zaak niet vrij uit. Hij blijft die Peraïta een hand boven het hoofd houden en dat laatste gebeurt ook door Laurette Onkelinx, de nummer één van de Brusselse PS, die vindt dat de dame ‘haar creativiteit en engagement heeft aangewend voor de meest behoeftigen’. Tante Laurette vergeet er wel bij te zeggen dat dit gebeurde met publiek geld én met giften die niet voor de bestuursleden maar voor de behoeftigen zelf bedoeld waren. Tenslotte blijkt dat het op te starten onderzoek werd tegengewerkt door het advocatenbureau van Marc Uyttendaele, niet toevallig de (tweede) man van Onkelinx, die zo’n beetje doorgaat als dé advocaat van de PS.
Als deze zaak geen vervolg kent en er tijdens de volgende winter financiële problemen zouden zijn voor de opvang van daklozen in Brussel, dan gaat ze weer boven water komen en zal ze zeker haar weerslag hebben op de gemeentelijke verkiezingen van 2018. Ecolo en SP.a, die beide deel uitmaken van de Brusselse meerderheid dreigen ondertussen uit de coalitie te stappen.
Na Publifin en Samusocial kan men zich wel afvragen waar het volgende schandaal zal zijn, de volgende vzw of iets dergelijks waar aan bestuursleden en mandatarissen geld wordt uitgedeeld om niets te doen.
Enige tijd geleden hadden Nederland, Denemarken en Ierland zich verenigd in een soort samenwerking met het doel gezamenlijk de Brexit en de gevolgen daarvan op hun economie aan te pakken. Het was toen al verwonderlijk dat men België er niet bij betrok, want onze handel met de UK is ook aanzienlijk. Als reden werd aangegeven dat de andere drie landen België zagen als een land in de invloedssfeer van Frankrijk, dat een eerder harde aanpak van de Brexit wil. De zienswijze van de drie hoger vernoemde landen blijkt te kloppen. Volgens de Economist, zowat het invloedrijkste economisch tijdschrift ter wereld van het moment (oplage 800.000!), bevindt België zich inderdaad bij de hardliners. Zelfs voor de Economist is dat opmerkelijk, want ook daar hebben ze vastgesteld dat dit land bij een harde Brexit veel te verliezen heeft. Volgens het Duitse onderzoeksinstituut Ifo verliest de Belg bij een harde Brexit zo’n 0,44% inkomen.
Dat laatste heeft dan betrekking op de gemiddelde Belg, maar iedereen die de handel van dit land een beetje volgt, weet dat Vlaanderen garant staat voor meer dan 80% van onze export in het algemeen en waarschijnlijk nóg meer in de uitvoer naar de UK. Het zal dan ook vooral de gemiddelde Vlaming zijn die zijn inkomen zal zien dalen en wel met een veelvoud van die 0,44%. Dat alles omdat onze dames en heren politici nog steeds menen dat dit land in alles het Franse voorbeeld moet volgen, de zgz ‘Francéité’, weet je wel. Ze blijven die richting volgen zoals de ratten in het verhaaltje van de rattenvanger van Hamelen. De kans is trouwens groot dat het Frankrijk onder Macron en zijn moeke nog meer de eigen toer op gaat.
Dat de Franstaligen in België naar Frankrijk blijven kijken zoals konijnen naar een lichtbak is één zaak. Van een federale regering waarvan Vlaanderen drie van de vier meerderheidspartijen levert mag echter wel iets meer verwacht worden, zeker van Vlaamse zijde. Dit is bij de Brexit geen kwestie meer van perceptie maar van pure noodzaak.
‘Elk nadeel hep se fordeel’, zei Johan Kruyff op zijn Hollands en dat geldt ook voor de internationale politiek. De uitval van Trump tegen zijn NAVO-partners en tegen Duitsland heeft in elk geval als voordeel dat die bondgenoten beter zullen moeten gaan samenwerken. Voor een gemeenschappelijk project is weinig zo motiverend als een gemeenschappelijke vijand te hebben. Doet me denken aan dat gezegde: ‘zelfs de slechtste mens is nog voor iets goed: hij kan dienen als slecht voorbeeld’.
Het is nu afwachten of Macron bij de komende Franse parlementsverkiezingen een meerderheid achter zich zal krijgen en of Mutti erin zal slagen de Duitse verkiezingen in het najaar te winnen. Pas dan zou er enige zekerheid kunnen zijn over het verdere pad van de Europese vooruitgang. Macron moet de Fransen weer aan het werk krijgen en Duitsland moet zijn lopende rekening onder controle hebben. Dat laatste kan verwonderlijk lijken, maar het Duitse overschot, dat vorig jaar 8,6% bedroeg, ligt feitelijk 2,6% boven het Europees gemiddelde. Daarmee lijkt niet mis, maar het probleem is dat Duitsland het extra geld dat het verdient met zijn export, niet uitgeeft. Duits minister van Financiën Schäuble pot dat liever op i.pl.v. het geld te laten rollen. Zijn ‘Schwarze Null’ weet je wel.
Met de onberekenbaarheid van The Donald zullen de Europese lidstaten wel verplicht worden meer samen te werken om tot nieuwe evenwichten te komen. Hopelijk was de biertentverklaring van Merkel in München dan ook geen dronkenmanspraat.
In de wereldwijde afkeur op de beslissing van Trump dat de States zich zullen terugtrekken uit het klimaatakkoord, is het opmerkelijk hoe onze politici daarin mee het hoge woord voeren. Onze nationale Charel sprak zelfs van een ‘brutale daad’ en Vlaams Schauvliegje – waarschijnlijk blij dat zij het eens een keer niet was die de zwarte piet kreeg toegespeeld – sprak van een 'historische fout'. Vooral van die laatste opmerking gaat Trump nog nachten wakker liggen!
Alle gekheid op een stokje, als er in West-Europa één land is maar men over het klimaat best hard zou zwijgen, dan is dat België en zijn onovertroffen gewesten. Dat fameuze akkoord van Parijs werd door België minder dan twee weken geleden pas geratificeerd. Daarmee was het het 142ste land (op 192). Niets om fier over te zijn.
Om tot een interbelgisch klimaatakkoord te komen hebben de federale overheid en de gewesten hier zes jaar over onderhandeld en dat pas in het vooruitzicht van 2020! Ondanks dat alles dreigt dit land in 2020 een Europees onvoldoende te krijgen inzake vernieuwbare energie en energiebesparingen. Tegen 2035 zal de inspanning van 20 naar 35% moeten worden opgevoerd. Hoe dat gaat gebeuren weet momenteel niemand. Hét probleem daarbij is de lastenverdeling tussen de verschillende gewesten. Als het een troost mag zijn: slechts drie EU-landen: Frankrijk, Duitsland en Zweden blijken momenteel op koers te zitten.
Gelukkig hebben we altijd nog Donald Trump, die we straks de schuld kunnen geven
De PS gaat straks een partijbijeenkomst houden over het thema ‘Burgerparticipatie, transparantie in het openbare leven en deugdelijk bestuur’. Dat is zeker niets te laat, want de partij zit al een hele poos in de hoek waar de klappen vallen. Als dat zo doorgaat riskeert ze inderdaad bij de volgende verkiezingen al flink te zullen moeten inleveren. De zaak van Samusocial mag dan nog peanuts zijn in verhouding met die van Publifin, die peanuts zijn er toch teveel aan, zeker als er dan nog een sujette bij is die voor de tweede keer door de eigen partij moet worden teruggefloten, zoals die Pascale Peraïta. De dame had blijkbaar niets geleerd nadat ze al eens was verwittigd toen ze met haar riante verloning bij Samusocial nog dacht bij het OCMW een sociale woning te kunnen huren. Ze mag feitelijk nog blij zijn dat er tegen haar bij deze tweede ontsporing niet zo’n drastische maatregelen zijn getroffen als deze welke men genomen heeft bij Publifin. Daar werd voorzitter Gilles uit de partij gezet en stapte wonderboy Moreau zelf op als PS-burgemeester van Ans, toen hij van de partij moest kiezen tussen Publifin en het burgemeesterschap.
Het probleem bij de PS zit hem echter veel dieper en heet Elio Di Rupo. Die is al 15 jaar voorzitter van de partij. In de politiek is dat van het goede teveel. Wie in die wereld te lang aan de macht is, gaat daar toch op e.o.a. manier misbruik van maken of aan ten onder. Daarbij komt nog dat zijn termijn als federaal premier hem ook niet veel voordelen heeft gebracht. Hij wordt er door zijn eigen achterban van beschuldigd bepaalde tegemoetkomingen te hebben teruggedraaid en laten dat nu juist de punten zijn waarop de Waalse politiek in het algemeen en die van de PS in het bijzonder op gesteld zijn. Komt daar nog bij dat de electorale gaten die Di Rupo heeft gelaten netjes worden ingevuld door de PTB, de Waalse PvdA (ex-Amada) en het aanblijven van de man met het strikje zeker geen garantie meer biedt om veel terrein terug te winnen. Met twee verkiezingsjaren in het vooruitzicht wordt dat voor de PS huilen met de pet op.
Als PS-voorzitter Magnette zelfs al laat verstaan dat zijn partij nood heeft aan vernieuwing, dan hoeft hij daar geen naam bij te voegen. Het probleem is dat niemand weet wat straks met Di Pippo aan te vangen. De man is een loner die nooit iets anders heeft gedaan dan aan politiek en blijkbaar niet zinnens is dat op te geven, zelfs niet nu hij de pensioenleeftijd al overschreden heeft.
Het wordt gegarandeerd geen ciao, maar misschien wel een addio.
Wie dacht na het schandaal rond Publifin en Co genoeg meegemaakt te hebben, is eraan voor de moeite. De volgende affaire meldt zich aan, nu in Brussel bij Samusocial, de vzw die zich inzet voor de opvang en begeleiding van daklozen. Ook daar komt geld, bestemd voor de daklozen, in de zakken terecht van een aantal zgz bestuurders. In cijfers is deze zaak niet te vergelijken met Publifin, wel in het kader van het sociale werk dat Samusocial verondersteld wordt te verrichten. Deze vzw krijgt nl 98% van zijn middelen via publiek geld. Daarenboven krijgt ze ook giften uit private middelen. In 2016 was dat liefst 180.000 euro. Eén derde daarvan kwam echter niet ten goede aan de daklozen, maar verdween in de zakken van een select groepje van vier vaste bestuurders, die – oh, toeval! – allen tot de PS behoren. Die bestuursleden, allemaal mensen met reeds dikbetaalde politieke mandaten, kregen ‘maar’ 140 euro per vergadering, maar ‘vergaderden’ wel tot 10 keer per maand met daarbovenop nog drie extra vergaderingen per jaar. In 2016 maakte dat 60.000 euro. Geld dat geschonken was om het lot van de daklozen te verlichten…
Zelfs huidige Brussels burgemeester Mayeur, notoir Vlaminghater, was er tot voor kort vast bestuurslid. De meest opvallende figuur echter is een zekere Pascale Peraïta, een beschermelinge van dezelfde Mayeur, Ze kwam in 2013 al eens in opspraak toen zij als directrice van Samusocial, met zo’n 200.000 euro per jaar, een sociale woning van het OCMW huurde. Die heeft ze ondertussen opgezegd en nu neemt ze ook ontslag als vast bestuurslid, maar blijft wel in het gewone bestuur zitten..
Om het plaatje compleet te maken, de Brusselse minister verantwoordelijk voor de Bijstand voor personen, die het hele verhaal moest toegeven na een interpellatie door Groen/Ecolo – als het goed is zeggen we het ook - is de beruchte Céline Fremault (CdH), dezelfde die Zaventem Airport de duivel aandoet met haar absurde geluidsnormen… CdH zit samen met de PS in de Brusselse regering en dreigt er straks ook samen mee uit te vallen. ‘Samen gevangen, samen gehangen’, zoals Jos Van Eynde het vroeger in zijn Volksgazet verwoordde!
Zoals verwacht en gevreesd werd, heeft Donald Trump uiteindelijk de knoop doorgehakt en besloten dat de States zich terugtrekken uit het klimaatakkoord van Parijs. Daarmee is dat akkoord niet ten einde, daar nog 146 andere landen het wél hebben goedgekeurd. De USA is wel de tweede grootste vervuiler van deze planeet, na China dat echter zopas nog bij een bijeenkomst in Brussel bevestigd heeft er wel mee door te gaan. Zelfs Poetin zegt dat Rusland zich niet zal terugtrekken.
Ook in Amerika zijn er legio instanties, politici en zelfs familieleden van The Donald, die liever hadden gehoord dat de States zich aan het akkoord zouden gehouden hebben. Niet dus. Dé reden is dat in dat geval Trump een verkiezingsbelofte aan de Amerikaanse steenkoolstaten niet kon houden. Dat was hem waarschijnlijk heiliger dan alle retoriek rond en over het klimaat, dat toch niet meteen kan gemeten worden en dat hij aan Joe Sixpack in Pittsburgh niet uitgelegd zou krijgen.
De wereld zal ermee rekening moeten houden dat men met Trump nooit zeker zal zijn van pasklare antwoorden op welke problemen ook. Dat heeft als opmerkelijk gevolg dat Trump’s onberekenbaarheid er wel voor zorgt dat de andere landen gemakkelijker de rangen zullen sluiten, ook zonder de USA en/of de UK. Evenmin als de Britten bij de Brexit kunnen de Amerikanen zomaar uit dat klimaatakkoord wegwandelen. Daar waar voor de Brexit een termijn van twee jaar voorzien is, kan dat voor het klimaatakkoord drie tot vier jaar worden, althans volgens Europees fuifnummer Juncker.* Wat er dezer dagen trouwens ook nog over verteld zal worden, het neemt niet weg dat Europa nog lange tijd afhankelijk zal zijn van de USA voor zijn defensie.
We zullen er ook aan moeten wennen dat de poco pers meer dan ooit zal trachten Trump belachelijk te maken, tot in het belachelijke toe. Zo was er vorige week het nieuws dat de muur met Mexico het einde zou kunnen betekenen van bepaalde diersoorten in die regio. Op dit ogenblik staat er reeds een derde van die muur, gebouwd door Trump’s voorgangers. Ooit iets gehoord over uitsterven van dieren toen?
* Ergens nog een goeie gelezen over de voorzitter van de Europese commissie : ‘Zijn beste vriend heet Jack Daniels’!
Als wij het hier over immigrante allochtonen hebben, denken we in de eerste plaats aan moslims. Dat blijkt niet helemaal correct te zijn. Tot 2012 waren er in Europa bij de immigrante allochtonen zelfs meer christenen dan moslims. Cijfers spraken toen van ± 26 miljoen niet-moslims t.o.v. 13 miljoen moslims*. De helft van die 26 miljoen waren Oost-Europeanen en de andere helft christenen die gevlucht waren uit het Midden-Oosten.
De reden waarom de aanwezigheid van zoveel immigrante christenen hier weinig tot niet bekend was, is omdat deze bevolkingsgroepen al meer dan duizend jaar door de moslims overheerst (en dikwijls verdrukt) werden en dus gewend waren en zijn zich gedeisd te houden. Het gaat om geloofsgemeenschappen, waarvan sommige zelfs ooit gesticht werden door de apostelen, terwijl andere Aramees spreken, de taal van Christus. Het is een ander christendom dan dat wat wij hier kennen, een met een veel letterlijkere lezing van de Bijbel, door mensen die uit een agrarische samenleving komen. Ze vallen niet op en – alhoewel ze ook hier eigen gemeenschappen hebben – proberen ze er het beste van te maken. Als ik me niet vergis hebben ze in Brussel zelfs al een niet meer gebruikte katholieke kerk overgenomen, iets dat bv ook in Antwerpen gebeurd is, maar dan door Europese orthodoxen, in hoofdzaak Polen.
Met een beetje ironie zou men kunnen stellen dat het Christendom in Europa een voorzichtige wederopstanding meemaakt, al gebeurt dat niet door de Europeanen zelf. In het Midden-Oosten vindt momenteel een etnische zuivering plaats op basis van religie en kan men rustig stellen dat – als het zo verder gaat – er daar straks geen christenen meer zullen zijn, tenzij in … Israel! Een reden temeer om dat land te blijven steunen, al zijn de daar gebruikte methodes ook niet altijd koosjer.
Men zou kunnen stellen dat het verjagen door moslims van christenen naar Europa op zich geen ramp is. Het feit dat de moslims zelf ook naar hier komen, is dat wel. Christenen komen hier ons leefklimaat niet verstoren, moslims wél.
* Cijfers van het Amerikaanse Pew Research Center.
Voor wie het hele verhaal wil lezen, kan dat a.d.h. van het boek ‘God is een vluchteling. De terugkeer van het Christendom in de Lage Landen’ door David Dessin, filosoof. (Polis, 210 blz – 19,95 euro)
Vorige week gebeurde er in dit land een half mirakel: we leefden toen al een heel jaar zonder spoorstaking! Voor Vlaanderen zelfs al iets langer, want de laatste, wilde staking trof bijna uitsluitend Brussel en Wallonië. Alleen treinen die taalgrensoverschrijdend reden, zoals bv die op de lijn Turnhout-Binche, kwamen niet terug naar Vlaanderen. Het moet zo’n halve eeuw geleden zijn dat we dat nog hebben meegemaakt en dat terwijl er nog steeds argumenten genoeg waren om de ‘cheminots’ op stang te jagen (denk maar aan de beperkte dienstverlening bij stakingen). Aan de oude baas zal het niet meer gelegen hebben, want Jo Cornu legde wel de vinger op ettelijke tekortkomingen van ons rijdend faillissement (3 miljard staatssteun per jaar!) en de nieuwe, Sophie van de delicatessenwinkel, is nog te recent geïnstalleerd om op het beleid te wegen.
Maar, geen nood, als ze bij de NMBS niet meer staken, kan dat altijd nog wel ergens anders bij de federale administratie. Zo was er dezer dagen nog een waarschuwingsstaking bij Financiën. Daar zou men met te weinig personeel en te veel werk zitten. Dat hebt met een belastingsaangifte die 885 codes bevat, tegenover bv slechts 50 in Nederland. Zelfs met de digitalisering kan dat probleem blijkbaar niet opgelost raken. Nu, wat er ook van zij, de vakbonden van de FOD Financiën hebben er wat op gevonden: als ze hun zin niet krijgen, willen ze bij het begin van de grote vakantie de luchthaven van Zaventem plat leggen. Het moeten niet altijd die van Belgocontrol zijn of erger. M.a.w. ze denken eraan duizenden landgenoten te gaan koeioneren uitgerekend wanneer die eindelijk de riem er eens kunnen afleggen en op een al dan niet verdiende vakantie vertrekken. Vinden die masochisten nu echt geen ander middel om zich antipathiek te maken?
