Eén week hittegolf en het lijkt alsof we al in de komkommertijd zitten, waarbij het nieuws navenant is:
Een groep van 13 Chiroleden werd aan de Belgische kust uit zee gered nadat ze er zelf niet meer uit geraakte. Dan zet de overheid daar al borden met verbodstekens en rode vlaggen, die straal genegeerd worden ‘omdat er al enkele mensen in zee waren’. Wie dat doet moet het maar weten, maar voor groepsverantwoordelijken van jeugdgroeperingen is dat geen excuus. Gouverneur De Caluwé van West-Vlaanderen heeft dan ook groot gelijk te stellen dat zo’n verenigingen mee moeten opdraaien voor de serieuze kosten die zo’n redding met helikopters en boten met zich meebrengen.
---
In de weekeindeditie van De Tijd verscheen een halve pagina grote foto met beeltenissen van personen die op de zwarte lijst zouden staan van World Check, een internationale databank voor grootbanken, die geconsulteerd wordt bij alle mogelijke geldelijke transacties. Dat lijkt vrij logisch, ware het niet dat mensen die ook van financiële malversaties beschuldigd werden, maar daarop werden vrijgesproken, op die lijst blijven staan. Het was dan ook even raar opkijken naar een soort groepsfoto die De Tijd publiceerde, waarin o.m. onze ‘vriend’ Verhofstadt staat uitgebeeld tussen Dutroux en Fouad Belkacem! Nu moet ge geen vriend zijn van het genie uit Gent om te vinden dat zoiets toch vragen oproept. Het stond niet eens vermeld bij het zgz ‘Faudt nieuws’ dat de krant regelmatig publiceert.
---
Maar hét nieuws dit weekeinde was dat al onze Tv-zenders de hele tijd door als eerste item berichtten over de verdwijning van een niet begeleide minderjarige ‘vluchteling’ die verdwenen was. Het bleek een jongen van eerst 9, daarna 13 jaar te zijn uit Marokko, die eerst in Brussel was opgepakt voor een of andere diefstal, bij de dienst vreemdelingenzaken werd afgezet en daar ging lopen om twee dagen later weer opgepakt te worden, toen hij ’s nachts in het centrum van Brussel rondliep met nog enkele jongeren, naar wie we het raden hebben. Dat is natuurlijk een ernstige zaak, maar tenslotte bleek het te gaan om een kereltje dat in Marokko was gaan lopen, dat van één leugen niet gebarsten bleek en dat zogezegd onderweg was naar een oom in Zweden. Elke dienst dient zijn werk te doen, maar een heel land bijna mobiliseren voor een knaap die liegt, steelt en in feite iedereen voor de gek houdt, is m.i. van het goede teveel. Trouwens, sinds wanneer zijn Marokkanen ook al vluchtelingen?
Gelukkig gaat het weer stilaan veranderen en krijgen we hopelijk terug een Belgische zomer (mijn moestuin zal er blij om zijn!).
Mocht het alleen in de sport zijn dat Vlamingen zich in eigen land laten vloeren, tot daar toe. Zoals onze vriend Fikken schrijft, hebben we er misschien geen betere, maar dan zou men toch aan die anderen kunnen vragen wat meer respect te hebben voor onze taal, die toch de taal van de meerderheid in dit land is. Als een man van 74, zoals die nieuwe voorzitter van de nationale voetbalbond, na al die jaren nog niet eens een simpele vraag in het Nederlands verstaat (of wil verstaan), dan zit er toch iets fout bij die bond (of bij die man of bij allebei).
Jammer genoeg laten wij ons ook vloeren in de politiek en dan vooral in en rond Brussel. Toen, na het bekend raken van het schandaal van Samusocial, het Brusselse schepencollege herschikt werd, bleek de Vlaamse vertegenwoordiging daarin meteen gehalveerd. Dat kwam mede door het feit dat de SP.a er zich uit teruggetrokken had – de dood heeft altijd een oorzaak – maar m.i. was opstappen niet de goede optie, want die partij kon zwaarder doorwegen als ze in het schepencollege gebleven was. Men vraagt in Brussel niet beter dan dat de Vlamingen er zouden vertrekken.
Iedereen weet dat Brussel krioelt van de politieke postjes en de meeste Vlamingen beseffen al lang dat daar best eens goed in gesnoeid zou mogen worden. De eerste reactie van de francofonen is dan wel dat in dat geval ook de Vlamingen zouden moeten inleveren. Volgens de wet hebben de Vlamingen in het Brusselse parlement een gegarandeerde vertegenwoordiging met 17 vertegenwoordigers en dat moeten we zien te houden. Anders heeft Vlaanderen in Brussel straks nog één opdracht: alle Brusselse fratsen te mogen financieren. De splitsing Brussel-Halle/Vilvoorde is er bij de zesde staatshervorming alleen kunnen komen, nadat Vlaanderen akkoord ging het Brusselse gewest JAARLIJKS een half miljard euro extra te betalen, zeg maar ‘een half miljard teveel’. Zoals ik hier vroeger al eens geschreven heb, is Vlaanderens geld daar het enig overgebleven drukkingsmiddel. Eerder vroeg dan laat zal Brussel weer staan schooien voor nog meer middelen (lees ‘geld’) en alleen dan maakt Vlaanderen een kans daar iets te kunnen bereiken. Maar dan zullen er – zoals politicoloog Bart Maddens het recent terecht stelde - Vlamingen met ballen aan de onderhandelingstafel moeten zitten. Van een andere kaliber dan die bij de Belgische Voetbalbond…
De volgende Belgenmop is een feit: de nieuwe voorzitter van de Belgische voetbalbond, een zekere Gerard Linard die al voorzitter was van de Waalse amateurs, is een eentalige Waal die zelfs geen Nederlands verstáát. En dat voor een sport met in de hoogste afdeling 11 Vlaamse t.o.v. slechts 3 Waalse clubs (plus het Brusselse Anderlecht en het Duitstalige Eupen). Daarbij komt nog dat de man 74 is, normaal verkozen is voor een termijn van twee jaar, maar met 75 volgens de statuten officieel met pensioen zou moeten gaan. Enig pluspunt: hij was tot nu toe een tegenstander van het nog te bouwen Eurostadion. Hopelijk doet zijn benoeming hem niet van gedacht veranderen…
Bij die Belgische voetbalbond zijn ze trouwens al e.e.a. gewend. De technische leiding bestaat uit een hoofdtrainer en twee assistenten, waarbij geen van de drie het Nederlands machtig is. Hoofdtrainer Martinez kent zelfs geen Frans, alleen maar Spaans en Engels. Twee wereldtalen, dat wel, maar geen officiële talen in het land waarin ze moeten werken. Terloops ook nog even verwijzen naar RSC Anderlecht, die sinds vorig seizoen een Zwitserse trainer heeft, die Duits en Frans spreekt maar evenmin Nederlands. En bij nieuwkomer R. Antwerp F.C. is het al niet veel beter met als sportief directeur de eerder bedenkelijke Italo-Belg Luciano D’Onofrio, die ook al geen Nederlands spreekt evenmin als de nieuwe Hongaarse trainer Bölöni.
En de Vlamingen staan erbij en kijken ernaar. Het is heus niet alleen in de politiek dat we ons laten rollen omdat een x-aantal simpele Vlaamse zielen, al dan niet voor de centen, het Belgische spel meespelen.
Na de breuk van het ervaren duo Vuye/Wouters met de N-VA, was de algemene indruk dat men van hun ‘Objectief V’, de confederale denktank van de partij, niet veel meer zou horen. Dat was ook zo, maar gelukkig is dat idee niet dood en begraven. De groep, nu onder leiding van Edwin de Boeck, hoofd van de N-VA studiedienst, heeft er de laatste twee zaterdagen al evenveel studiedagen op zitten en vandaag volgt er een derde.
Hoofdmoot tot nu toe was de zgz welvaartskloof tussen Vlaanderen en Wallonië. In werkelijkheid blijkt dat geen welvaartskloof te zijn, maar een belastingskloof. De reden daarvoor is dat Vlaanderen, ondanks alles, steeds welvarender wordt en Wallonië steeds armer. Dat de kloof tussen de twee regio’s kleiner zou worden, zoals sommige belgicisten ons willen wijsmaken, is een fabeltje. De enige periode dat de welvaart in beide landsgedeelten gelijk opliep was van 2002 tot 2008. Ervoor en erna groeide Vlaanderen steeds sneller dan Wallonië en die kloof blijkt steeds groter te worden. Dat steeds meer Walen kiezen voor Vlaanderen, door er te gaan wonen én werken(!) zorgt er mee voor dat dit zeker op korte termijn niet zal veranderen.
Er zit een zekere logica in. Als Vlamingen welvarender worden en meer verdienen, zullen ze ook meer belasting moeten betalen. Maar gemiddeld betaalt de doorsnee Vlaming tegenwoordig al liefst 20% meer dan de Waal en nóg meer dan de gemiddelde Brusselaar. Anderzijds is het een zoveelste aanfluiting van dit land, waar de politiek nog steeds grotendeels mee bepaald wordt door de armlastige francofonie. En dat zal niet veranderen zolang de Vlamingen niet beseffen dat ze eerst één front moeten vormen alvorens ze de nodige eisen tot verandering zullen kunnen doorvoeren. Elke belastingverhoging speelt dan ook in het nadeel van Vlaanderen, elke besparing in dat van Wallonië. Dat in dergelijke omstandigheden een Vlaamse partij als CD&V nog steeds pleit voor wat Peeters & Co ‘fiscale rechtvaardigheid’ noemen - in de vorm van meer belastingen - is dan ook een lachertje.
Het Grondwettelijk Hof heeft de Turteltaks afgeschaft! Het zat er wel aan te komen, want de Raad van State had vroeger al eenzelfde advies gegeven. Speciaal nu is, dat het Hof reageert op een gezamenlijke klacht van Testaankoop en de PvdA, het vroeger Amada. Dat laatste kan opmerkelijk genoemd worden, maar die partij, die zo links is dat er links van haar alleen maar de afgrond gaapt (vrij naar Franz-Josef Strauß), heeft wel een energiespecialist in huis die in mijn ogen veel bekwamer is dan die van de andere partijen op dat gebied, nl een zekere Tom De Meester. Die man geeft niet alleen regelmatig terechte commentaar op de knoeiboel die het energiegebeuren in Vlaanderen is, maar heeft er zelfs een boek over geschreven: ‘Opgelicht? De energiezwendel van Electrabel & Co’.
En die knoeiboel zal nog wel even aanhouden, want, als de Turteltaks dan toch onwettig is (omdat we er al een federale taks voor betaalden), dan zou niets logischer zijn dan dat de mensen die vorig jaar en dit jaar reeds betaald hadden, dit geld zouden terugkrijgen. Dat lijkt in dit land dan weer niet te kunnen, zelfs niet volgens dat Grondwettelijk Hof. Begrijpe wie kan…
Heel die Turtelheisa is het gevolg van de geldsmijterij in de vorige Vlaamse deelregering door Freya Van den Bossche, naar wie men de taks beter zou genoemd hebben dan naar haar opvolgster, die daardoor haar politieke carrière in rook op zag gaan. Nu zal de Vlaamse regering vanaf 2018 moeten zorgen een alternatief te vinden om het verlies van de Turteltaks opbrengst te vervangen. Het einde van het verhaal blijft wat het was en wat ik hier al jaren schrijf: aan die groene stroom zullen we ons blauw betalen.
---
Nog een oude koe die ik uit de gracht haal: bij het laatste terreurincident in Brussel Centraal, waarbij een patrouillerende soldaat de jihadi dood schoot, zijn er nogal wat commentatoren die het die jongen haast kwalijk nemen. Stel je maar eens in zijn plaats: er komt daar een man van het Noord-Afrikaanse type naar u toegelopen, die luid ‘Allahu Akbar’ roept en blijkbaar iets onder zijn vest heeft hangen. Zou je dan wachten tot die tot bij u raakt en zich misschien in de lucht laat vliegen?
In het overzicht van de binnenlandse pers op de radio werd ergens geopperd dat men best een legerafdeling een speciale opleiding ter zake zou geven. De naam wordt nergens uitgesproken, maar in feite is dat een roep naar een nieuwe Rijkswacht, nog zoiets waar ik jaren over schrijf, nl dat ze hier, als enige land in West-Europa, die militair getrainde elite-eenheid nooit hadden moeten opdoeken.
Het zinnetje is dezer dagen al meerdere keren gevallen: ‘Als het regent in Parijs, druppelt het in Brussel’. Dat geldt in de eerste plaats voor onze Franstalige landgenoten, die nog altijd opzien naar la douce France en dus ook voor de oprisping van CdH voorzitter Benoît Lutgen en hem vergelijken met Macron. Ook Macron brak met zijn partij, de Franse SP. Lutgen presenteert zich nu als zelfverklaard informateur, hetgeen niet letterlijk hetzelfde is, maar toch kan vergeleken worden. Als hij Macron verder wil volgen, zal ook hij dan ook verplicht zijn medestanders te lossen als die in een gerechtelijke procedure zijn aanbeland. Macron heeft zo al vier pas geïnstalleerde ministers moeten vervangen en Lutgen zal o.a. Madame Non aan de deur moeten zetten. Hij heeft geen andere keuze, wil hij geloofwaardig blijven.
Door solidair te blijven met de PS, riskeerde Lutgen’s CdH immers eveneens naar een afgang af te stevenen bij de volgende verkiezingen. Door opnieuw apart op te treden kan hij zijn partij misschien een nieuw elan geven en hoeft hij niet meer te vrezen straks als het schoothondje van de PS aangerekend te worden. De lachende derde blijft in elk geval de MR die weinig te verliezen heeft bij het krakeel onder francofonen en die – in het beste geval – straks misschien drie minister-presidenten kan leveren in deelregeringen waarin ze sinds 2014 amper of helemaal niet meespeelde. Het moet niet altijd de Lotto zijn.
En wij Vlamingen staan er haast verwonderd naar te kijken, nu er eens een serieuze politieke rel is in dit land waar wij (nog) niet de schuld van krijgen…
Chaos troef in politiek Francofonië na de onverwachte uitspraken van Benoît Lutgen, voorzitter van CdH, dat hij niet langer wil samenwerken met de corrupte PS, waarmee zijn partij sinds 2014 in drie gewestregeringen zit. Dat het MR zijn uitnodiging zou aannemen was de evidentie zelf, Ecolo wil wel eens komen praten, maar zonder enige voorafgaande toegeving. Maingain, voorzitter van Défi, het vroegere FDF, wil helemaal niet praten met Lutgen, tenzij onder zijn eigen voorwaarden en die zijn dat MR en CdH, als ze dan toch niet verder willen met een partij waarin de corruptie hoogtij viert, ze zelf eerst eens in eigen boezem moeten kijken. Bij MR hebben ze te maken met de zaak van Kazachgate, waarin ook tegen Armand De Deckèr – nota bene een vroegere minister, parlementsvoorzitter, burgemeester (van Ukkel) en nog steeds Kamerlid – een gerechtelijk onderzoek loopt. Hetzelfde geldt voor Joëlle Milquet, Madame Non, die niet alleen minister, maar zelfs partijvoorzitster is geweest van hetzelfde CdH dat nu de PS (terecht) ervan beschuldigt geen afstand te willen nemen van een aantal ‘parvenus’. In tegenstelling tot wat ik gisteren in mijn blog schreef, heeft men dat Défi wél nodig, maar alleen in Brussel. Dat partijtje heeft daar zelfs meer verkozenen dan het CdH. In de andere twee geen enkele.
Enfin, ze zijn er nog niet uit ten zuiden van onze taalgrens. Het zou wel eens kunnen dat de sfeer van onzekerheid en verdachtmakingen daar nog een tijdje zal blijven hangen en er nog meer lijken uit de kast zullen vallen. In hoever dat invloed zal hebben op het federale gebeuren in het algemeen en op Vlaanderen in het bijzonder, is nog koffiedik kijken, maar Paul Magnette, de man van de grote principes (denk maar aan zijn weerstand tegen het CETA-verdrag met Canada) kwam op RTL vertellen dat Bart De Wever zich nu wel moet verkneukelen bij het aanschouwen van de francofone chaos. Daar maakte de dauphin van Di Rupo zich blijkbaar meer zorgen over dan over de zaak zelf. Het Tv-journaal van de commerciële RTL is dezer dagen trouwens aan te bevelen: veel interessanter dan alles wat de Vlaamse media over de francofone heisa te bieden hebben. Men kan er zelfs Frans Wetstraatsees leren. ‘Scotchés’ bv betekent dat partijen tot samenwerking gedoemd zijn (letterlijk: geplakt met scotch). Daarvan loskomen heet dan ‘déscotcher’.
Ik beëindigde mijn blog van gisteren met de woorden dat Di Rupo zijn fameuze zin ‘J’en ai marre de ces parvenus’ niet meer durft herhalen. Iemand anders heeft het dan maar in zijn plaats gedaan: Benoît Rutgen, de Luxemburgse voorzitter van het CdH, de vroegere Waalse christendemocraten. Zijn partij is niet meer bereid samen te blijven werken met de corrupte PS, noch in de Waalse deelregering, noch in die van Brussel of die van de Franse Gemeenschap. Tegelijk heeft Rutgen, nota bene: de opvolger van Madame Non, het MR, Ecolo en Défi (het vroegere FDF) opgeroepen samen in de drie gevallen een nieuwe regering te vormen. In de regio’s kunnen nl geen tussentijdse verkiezingen worden gehouden, maar kan men wel de bestaande legislatuurregering herschikken. Vlaminghater Maingain, voorzitter van Défi (men zou die partij beter “Méfi’ noemen!), heeft al laten weten er niet aan te denken, maar ook zonder zijn anti-Vlaamse verzameling kan men best een andere regering vormen in de bewuste regio’s.
Voor Di Rupo wordt het langzaam maar zeker een triestige afgang, gewoon omdat de man niet durft herhalen wat hij destijds vertelde bij de schandalen in Charleroi. Opmerkelijk is wel dat Olivier Chastel, de huidige voorzitter van het MR, die wel bereid is met Rutgen te praten, destijds de klokkenluider was in Charleroi en dus goed weet waar hij mee bezig is. Daarenboven zou het een zoete wraak zijn, mocht de MR weer in de drie regionale regeringen zitten en de PS er uit liggen, nadat de roodhuiden in 2014 vlak na de verkiezingen de Waalse liberalen met een Blitzkrieg uit die regeringen hadden gehouden, waardoor deze wát blij waren in de federale regering te kunnen stappen en daarenboven, als kers op de taart, het premierschap ervan kregen aangeboden vanuit Vlaanderen.
Het is nog te vroeg om victorie te kraaien, maar dit grote verdwijnspel is wel een politieke donderslag bij heldere hemel, waarbij het nog te vroeg is om de draagwijdte ervan in te schatten. Wordt gegarandeerd vervolgd…
Het wordt een warme week en dit niet alleen o.w.v. de tropische temperaturen. Vanmorgen starten officieel de Brexit onderhandelingen. Na alles wat er de laatste maanden gebeurd is, is het alles behalve zeker hoe die gaan evolueren. Voor één keer ben ik het zelfs eens met Karel De Gucht, die op VTM o.m. verklaarde dat het helemaal niet zeker is dat de U.K. uit de E.U. zal stappen. Schotten en Noord-Ieren zouden daar niet rouwig om doen. Dat May uitgerekend met die Noord-Ieren rekening zal moeten houden, maakt de zaak voor haar alleen maar erger. Een week geleden leek alles in kannen en kruiken, maar in werkelijkheid is er nog steeds geen allesomvattend akkoord tussen Tories en DUP (de Noord-Ierse protestanten). Het zou wel eens kunnen dat Shakespeare gelijk krijgt: ‘Much ado about nothing’.
---
In Frankrijk is het wel zeker wie er de verkiezingen gewonnen heeft: Macron en zijn ongeregeld kiesleger. Nu wordt het echter pas spannend om te zien of zijn nieuwe partij, die met groot overwicht de verkiezingen won, Macron’s kiesbeloften zal kunnen waarmaken. Zal zijn partij in het parlement zo goed als geen weerstand ontmoeten, in de straat zou het wel eens het anders kunnen zijn. Veel hangt er van af of – bij gebrek aan politieke oppositie – de Franse vakbonden in staat zullen zijn de massa’s te mobiliseren. Nu, vlak vóór een (letterlijk) hete zomer, misschien niet, maar daarna lijkt nog alles mogelijk. Hopelijk eindigt Macron niet zoals komiek Beppe Grillo in Italië, waar diens zootje ongeregeld de laatste plaatselijke verkiezingen verloor omdat ze in enkele grote steden (zoals Rome) er niet in slaagt een degelijk bestuur te organiseren. Voor sommige problemen blijkt ge toch mensen nodig te hebben die er iets van kennen! Jean Vanempten, journalist bij De Tijd, verwoordde het zo: May heeft geen verhaal, Macron heeft dat wel. De vraag is of hij het gerealiseerd zal krijgen’. Dat doet zo’n beetje denken aan het antwoord dat Mozart gaf aan de impresario die hem vroeg hoe het stond met de door hem bestelde opera ‘De Toverfluit’. ‘Ik heb hem helemaal klaar’, zei ‘Wolfie’, ‘Ik moet hem alleen nog neerpennen!’.
---
In eigen land tenslotte zal ook deze week in het teken staan van de politieke graaicultuur, met zwaartepunt in Brussel en hoofdspelers uit voornamelijk de PS van Di Rupo die zijn fameuze uitspraak ‘J’en ai marre de ces parvenus’ blijkbaar niet durft herhalen.
Er zijn zo van die berichten en geruchten die iets weg hebben van het monster van Loch Ness. Ze blijven nl maar terugkomen. Een ervan is die van het basisinkomen voor iedereen, ooit aangekaart door zakenman Roland Duchâtelet toen die zijn Vivant beweging oprichtte. In principe komt het er op neer dat iedere volwassene in dit land levenslang een bepaald maandelijks bedrag toebedeeld zou krijgen, ongeacht van zijn situatie, of hij/zij werk heeft of niet. Om dat te bekostigen moeten dan wel alle nu bestaande uitkeringen worden afgeschaft : pensioen, kinderbijslag, werklozensteun enz. Er wordt in enkele landen al mee geëxperimenteerd, zoals in Nederland en Finland, maar dan op beperkte schaal en voorlopig alleen met uitkeringstrekkers. Het enige land waar het echt bestaat is Alaska, waar iedereen al sinds de jaren 1970 een jaarlijks bedrag tussen de 1.000 en de 2.000 dollar krijgt, maar dat geld komt niet van de staat, maar van de opbrengsten uit het oppompen van olie.
Zopas is er een meer gedetailleerde studie uitgekomen van Itinera, een Belgische, overwegend Vlaamse denktank en die maakt brandhout van dat ‘gratis geld voor iedereen’. Volgens de studie zou iedereen elke maand 900 euro geven, voor de staat een meeruitgave van 15 miljard euro betekenen. Een maandelijks bedrag van 1500 zou op 77 miljard extra komen en zou de staat verplichten de belastingsdruk te verhogen tot bijna 70%, een onmogelijke zaak.
Een basisinkomen wil drie zaken combineren: de armoede verminderen, eenvoudig en betaalbaar zijn. Dat blijkt een mission impossible te zijn. Bovendien is de verwachting dat de mensen minder zullen gaan werken, de economische groei zal afnemen, de belastingsinkomsten zullen dalen en de staatschuld nog zal toenemen. Tijd dus om met dat idee nu eens definitief te stoppen.
---
Nog zo’n Loch Ness verhaal is de zgn ‘Tobintaks’, een soort speculatietaks van 0,1% op de aandelen- en obligatiehandel en 0,01% op die van afgeleide, financiële producten. Onze nationale Charel wil dat straks bij Europa aankaarten. Hij is ervoor. Heeft de man dan zo’n kort geheugen dat hij niet meer weet dat de eigen speculatietaks, een idee van – wie anders? – Kris Peeters, weer afgevoerd diende te worden omdat hij niet alleen niets opbracht, maar de staat zelfs geld kostte? Deze Tobintaks, genoemd naar het idee van een Nobelprijswinnaar voor Economie, is in feite een variant op de meerwaardebelasting waarop diezelfde Peeters hoopt als tegengewicht voor een eventuele vermindering van de vennootschapsbelasting. Dat er buiten België nog negen EU-landen aan willen meedoen, zal een magere troost zijn.
In onze onovertroffen media was er dezer dagen nogal wat te doen over een rapport van Eurostat, de E.U.-organisatie die zich bezig houdt met de statistieken. Die kwam nl tot het besluit dat in België zowat alles duurder is dan in de buurlanden, met uitzondering van groenten en fruit. Die laatste twee worden hier nl op grote schaal geteeld en heel wat ervan wordt uitgevoerd, vandaar. Maar voor de rest is het huilen met de pet op en is het best te begrijpen dat heel wat landgenoten, die niet te ver van de grens wonen, hun inkopen in Frankrijk, Duitsland en Nederland gaan doen. Er rekening mee houdend dat heel veel landgenoten dicht bij een grens wonen (‘Een klein land heeft veel buitenland’, zei Jozef Luns ooit), maakt dat een slok op de nationale borrel (Eurostat schat het verlies in 2015 op 2,8 miljard euro).
Als belangrijkste redenen wordt opgegeven: hogere lonen, een meertalige markt (hogere marketing kosten), dikwijls accijnzen bovenop de BTW, die zelf soms ook hoger is (bv op voeding), de witte kassa in de horeca en nog zo van die dingen. Waar echter helemaal niet over gesproken wordt, is dat dit land – als enige in Europa – nog steeds een Index heeft die bij elke stijging onze producten duurder maakt en wiens compensatie achter de prijzenevolutie aan loopt. Bij elke indexstijging gaan immers wel de uitkeringen en lonen omhoog, maar zullen die meerkosten tenslotte toch door de eindverbruiker moeten betaald worden of door de belastingbetaler, maar dat komt min of meer op hetzelfde neer, want dat kan ook een eindverbruiker zijn.
Feitelijk is het niet slecht dat Eurostat dergelijke statistieken bijhoudt en publiceert. Het probleem bij ons is dat men er zo goed als geen rekening mee houdt. Wij staan erbij en kijken ernaar, denken dat de Index onze koopkracht in stand houdt, maar kopen ondertussen wel in het nabije buitenland, waar het zonder Index goedkoper is.
Er is een tweede zitpenningenschandaal bloot gelegd in Brussel (Brusselse Keukens) en dat is geen verrassing, zoals ik al schreef in mijn blog van 11 dezer (‘Brussel is een vzw’). Er zullen er nog volgen en niet alleen in Brussel. Wat daar echter wel opvallend is, is dat minstens driekwart van de ‘begunstigden’ PS’ers zijn. Maar het gebeurt ook elders. Zelfs de leden van het Rekenhof hebben zichzelf bedacht met een zakcentje, maar daar zijn ze wel zo slim geweest het wettelijk vast te leggen, zodat zelfs het parlement er weinig tegen kan doen.
Als onze federale regering nog eens zo’n allesomvattende regeringstop heeft, zouden ze die beter eens een keer daaraan wijden, want het hele politieke landschap blijkt erdoor bezoedeld te zijn. Zo eens iets anders dan te moeten praten over begrotingen in evenwicht, vennootschapsbelastingen en rechtvaardige fiscaliteit. En er zou heel veel overheidsgeld mee kunnen worden uitgespaard.
Wat de vennootschapsbelasting betreft, volgens de Nationale Bank (NBB) gaf dit land in 2016 meer dan 14 miljard euro uit in de vorm van subsidies aan ondernemingen. Daartegen blijkt CD&V geen bezwaren te hebben. Als men al die uitzonderingen en achterpoortjes nu eens afschafte en verving door één goedkopere belasting – desnoods een vlaktaks – dan kwam het land er beter vanaf en zouden bedrijven misschien gemakkelijker investeren.
Jan Smets, de gouverneur van de Nationale Bank (NBB) wist zopas te vertellen, dat het al bij al nog meevalt met de economische vooruitzichten in dit land. Voor de volgende drie jaar voorspelde hij zelfs meer dan 100.000 nieuwe jobs. Dat moet als muziek in de oren klinken van onze nationale Charel, die altijd heeft staan roepen dat het hem alleen ging om ‘Jobs, jobs, jobs!’. Helemaal ongelijk heeft hij daarbij niet, want meer jobs betekent meer mensen die afdragen en minder die van de staat op e.o.a. manier moeten trekken. Daarenboven komt dit normaal ook de handel ten goede door een verhoogde consumptie (enfin, dat hoopt men toch).
Dat was het goede nieuws. Zoals er geen rozen zonder doornen zijn, is er bij de NBB ook geen goed nieuws zonder slecht nieuws. Dat laatste is het feit dat ruim één Belg op vijf met pensioen is of op korte termijn zal gaan en dat deze trend zich nog wel even zal doorzetten. Eigenlijk is dat geen nieuws, want men weet al járen dat er grote vergrijzingskosten op ons afkomen, vooral o.w.v. het feit dat de zgz ‘baby boomers’ met pensioen beginnen te gaan. Reeds onder de regeringen Verhofstadt wist men dat en was het daarom dat Vande Lanotte met zijn berucht Zilverfonds voor de dag kwam, het wondermiddel dat later een lege doos bleek te zijn. Het betekende wel dat men toen wist dat de kosten voor de vergrijzing er aan zouden komen. In de meeste ons omliggende landen is daarop geanticipeerd, hier had men het te druk om de 6% buffer, die Dehaene ervoor had aangelegd, op te souperen.
In één adem vertelde Smets er trouwens bij dat hij schatte dat België (alle regeringen samen) nog 8 miljard euro zal moeten vinden om tegen 2019 een begroting in evenwicht te hebben. Daarvoor zijn de meer dan 100.000 nieuwe jobs verre van genoeg. Onze Charel zal weer moeten gaan toveren. ‘Ich bin gespannt’, zou Merkel zeggen.
De verkiezingen in Frankrijk blijven nazinderen. Ze zijn dan ook spectaculair, al moet men e.e.a. wel relativeren. Het heeft nl te maken met twee factoren: het kiesstelsel zelf en de uiterst lage opkomst bij de eerste ronde (niet eens de helft).
Sinds eind jaren 1950 heef men in Frankrijk verkiezingen met een meerderheidsstelsel. De reden daarvoor was, dat het land anders onbestuurbaar werd. Tussen 1947 en 1958 kende Frankrijk liefst 24 regeringen. Deed zo’n beetje denken aan Italië, waar ook geen enkele regering haar reguliere term uitdeed. Daar heeft dat geduurd tot de komst van Berlusconi. Men kan die man veel verwijten – een Trump avant la lettre o.m. – maar hij was wel de eerste Italiaanse premier na WO II wiens regering de hele termijn van zijn legislatuur uitdeed. En dit zonder over te schakelen naar een meerderheidsstelsel zoals in Frankrijk. Sinds enkele jaren is er in de Laars de Vijfsterrenbeweging van komiek Beppe Grillo. Die zal het waarschijnlijk niet zover brengen als Macron. Bij plaatselijke verkiezingen vorig weekeinde in zowat 1.000 Italiaanse steden en gemeenten ging het politieke zootje ongeregeld van Beppe er onderuit.
Met amper 32% van de stemmen haalt Macron in Frankrijk zowat driekwart van de zetels binnen. In een proportioneel systeem zou dat maar een derde ervan geweest zijn en zou bv het FN in de eerste ronde 76 zetels hebben behaald tegenover nu een handvol, letterlijk! Zijn overwinning wordt een grote gok, waarvan we alleen maar kunnen hopen dat hij lukt. In het andere geval hebben we straks weer te maken met de traditionele partijen die er in Frankrijk al even weinig van bakken als hier bij ons. Ik schreef het nog in mijn blog van gisteren. Zolang onze traditionele partijen – of minstens één ervan – de Vlaamse kaart niet trekken, zal er ook hier niets veranderen.
---
En dan nog dit: hieronder een email dat ik gisteren aankreeg met een klacht over een blog met als titel ‘Belgische poenpakkers’. De klacht was verstuurd naar Seniorennet en komt van ene ‘Redpoppy 54’, mij volkomen onbekend, maar – aan de naam te zien – waarschijnlijk een politieke roodhuid.
Ik heb de uitdrukking ‘poenpakkers’ zeker al wel eens gebruikt, maar een titel ‘Belgische poenpakkers’ vind ik niet meteen, zeker niet dit jaar. Misschien leest die ‘Poppy 54’ nog mijn blogs uit de jaren stilletjes (ik zit – deze inbegrepen – aan nr 3.457!). Verboden te lachen!
De site waarvan u dat artikel heeft "geplukt" heeft klacht ingediend bij Seniorennet.Zij geven geen toelating dat bericht op uw blog te plaatsen vermits zij de juistheid niet kunnen garanderen.
Zij zullen meer dan waarschijnlijk ook zelf persoonlijk contact met u opnemen.
Nettobetalers zijn in de E.U. landen die meer afdragen dan ze terugkrijgen. Wij Belgen hebben het groot voorrecht daarbij te horen, samen met onze buurlanden Duitsland, Frankrijk, Nederland en (voorlopig nog) de U.K. Enige tijd geleden had de VRT die kostprijs nog eens berekend en kwam daarbij tot een nettoprijs van 112 euro (per inwoner!). Dat is niet niks, maar – zoals we het in dit land, jammer genoeg, regelmatig meemaken, sloeg die hele berekening op de gemiddelde Belg, niet op de gemiddelde Vlaming. Het Vlaams Belang heeft daar nu op ingehaakt en is voor de dag gekomen met een uitgebreide brochure aan de hand van Gerolf Annemans, die als Europees volksvertegenwoordiger weet waarover hij het heeft. Gerolf heeft uitgerekend dat de gemiddelde Vlaming jaarlijks 530 euro aan Europa betaalt en daarvoor slechts 191 euro terug krijgt, wat maakt dat hij/zij een nettobetaler is van 339 euro. Het betekent eveneens dat het gemiddelde dat de Waal en de Brusselaar betaalt beduidend onder het door de VRT berekende bedrag zal liggen. Altijd hetzelfde liedje, dat zal blijven duren zolang dit land zal blijven bestaan in zijn huidige vorm.
Is dan daar echt niets aan te doen? Wel – en dat heb ik hier al meermaals geschreven – niet zolang de Vlaamsnationalisten geen meerderheid behalen in het Vlaamse parlement of het zou moeten zijn dat een van de traditionele partijen eindelijk ook eens ernstig de Vlaamse kaart zou trekken. Dat zal – zeker in dat laatste geval – nooit gebeuren door België op te doeken, maar misschien wel door een confederatie met twee deelstaten in het leven te roepen en die al dan niet samen Brussel zouden beheren. Dit dan als noodzakelijke tussenstap naar een verdere onafhankelijkheid. Een soort ‘onafhankelijkheid light’, zoals Remi Vermeiren* het noemt in een vraaggesprek met ’t Pallieterke. Zolang die traditionele partijen blijven zweren met het huidige status quo, betekent dat voor Vlaanderen achteruitgang.
* Remi Vermeiren, nu gepensioneerd, was in een vroeger leven voorzitter van de KBC bank, maar raakte in Vlaanderen bekend als hoofdauteur van het ‘Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen’ van de Denkgroep In de Warande. Zijn inzet voor een Vlaamse onafhankelijkheid beschreef hij in zijn boek ‘België, de onmogelijke opdracht’.
In de UK blijft het spannend. Zoals lezer Lucky9 terecht opmerkte in zijn reactie op mijn blog van 10 dezer (‘Mayday, mayday’!), is Theresa May een arrogant iemand die het deksel op haar neus kreeg toen ze het onderste uit de kan wilde. Door nieuwe verkiezingen uit te schrijven, die absoluut niet nodig waren, want haar partij had de volstrekte meerderheid, is ze nu zelfs de simpele meerderheid kwijt. Ze riskeert de speelbal te worden van een kleine plaatselijke partij – de Unionisten uit Noord-Ierland – terwijl dat alles de nakende Brexit onderhandelingen flink in de war kan brengen. Degenen die hoopten dat May een nieuwe Thatcher kon worden, zijn er aan voor de moeite. Als de besprekingen met de Noord-Ieren niet tot een goed resultaat leiden, is zelfs de kans groot dat May straks de eer aan zichzelf zal mogen houden, net zoals haar voorganger Cameron, die zichzelf feitelijk veel minder te verwijten had dan de domineesdochter (net als Merkel!). Enfin ze zijn er ‘over there’ nog niet mee klaar.
---
In la douce France zou het ongeregeld legioen van Macron en zijn moeke op weg zijn naar een meerderheid in het parlement. Daar heeft men in Frankrijk maar zo’n 30% voor nodig, wat te maken heeft met hun kiessysteem dat ook al niet erg transparant lijkt (of moeten we dat democratisch noemen?). Als Macron het zal halen (er volgt nog een tweede stembeurt) dan is dat niet zozeer omdat hij en zijn aanhang zoveel gewonnen hebben, maar omdat de meeste kiezers van de traditionele partijen er de brui hebben aan gegeven. Volgens de laatste cijfers is niet eens de helft van de Franse kiezers komen opdagen en zouden na La République en Marche (Macron’s nieuwe partij), de podiumplaatsen worden ingenomen door Les Républicains van Sarkozy en het FN van Marine Le Pen. Où sont les socialistes d’antan?
---
We zullen de uitslag in Duitsland, ergens in september, moeten afwachten om te weten wat de kansen zouden kunnen zijn voor een heropleving van Europa. Op economisch vlak is die al bezig, op politiek vlak is alleen maar te hopen dat men die heropleving niet om zeep helpt. Al bij al een magere troost...
Mijn blog van 8 dezer (‘Samu(a)social’) besloot ik met de vraag waar het volgende schandaal zou zijn, de volgende vzw of iets dergelijks waar aan bestuursleden en mandatarissen geld wordt uitgedeeld om weinig of niets te doen. Wel, daarvoor kunnen we in Brussel blijven.
Elke stad of gemeente in dit land heeft wel een aantal vzw’s om bepaalde diensten (zoals bv energie- of watervoorziening) te verlenen. In Brussel heeft de PS, die er al decennia lang de macht uitoefent, dit echter zodanig geperfectioneerd dat er amper niets meer overblijft dat geen vzw is: de stedelijke zwembaden, de musea, de theaters tot zelfs de garderobe van Manneke Pis. Het zijn landingsplekken geworden voor gebuisde politiekers, iets wat ook op andere plekken gebeurt, met dit verschil dat heel dit gebeuren gecoördineerd wordt door de PS zelf, zoals we bij Samusocial hebben kunnen meemaken en op een schaal die in de rest van het land zijn gelijke niet kent. Zo is bv ex-burgemeester Thielemans voorzitter van de vzw Atomium, waardoor hij een wedde krijgt die zowat gelijk is aan zijn vorige van burgemeester, auto met chauffeur inbegrepen. Close, die Mayeur opvolgt, wordt de Brusselse mandatenkoning genoemd, allemaal postjes die hij kreeg nadat hij t.o.v. Mayeur het onderspit had moeten delven bij de vorige burgemeester verkiezing . Nu Close, met enige vertraging, toch burgemeester wordt, heeft hij ze niet meer nodig en gaan die ‘jobs’ meer dan waarschijnlijk naar anderen die moeten worden gecompenseerd voor e.o.a. niet-benoeming of die het ongeluk hadden niet verkozen te zijn geworden.
Vergeten we niet dat Brussel niet alleen een gewest is, maar ook een stad én een conglomeratie van 19 gemeenten die niet willen samensmelten. Uitgerekend in die regio met ontelbare politieke mandaten zijn er daar bovenop nog een veelvoud aan postjes in allerlei instellingen waarvan het twijfelachtig is of de mensen die er zijn aangesteld er wel iets doen. Buiten hun zakken vullen, natuurlijk.
Verkiezingen en referenda zijn niet meer wat ze geweest zijn en blijven zeker dit jaar een loterij. Nu was het weer de beurt aan de UK, waar Trees May vervroegde verkiezingen had uitgeschreven om ‘een groter mandaat’ van de kiezers te krijgen waarmee ze sterker zou staan bij het begin van de Brexit besprekingen met de E.U. Of de aanslagen in Manchester en Londen er veel mee te maken hebben, is te betwijfelen. Ik denk dat de conservatieven eerder een deel van hun kiezers hebben geschoffeerd bij het referendum over die Brexit, kiezers die nu – godbetert – voor de socialisten gestemd hebben. Labour is daarmee zowat de enige linkse partij die dit jaar bij verkiezingen beter presteert dan voorheen.
Nu zit May met een groot probleem, want doordat haar partij de meerderheid in het Lagerhuis verloor, is ze verplicht te gaan samenwerken met de Noord-Ierse Unionisten, de partij van wijlen Ian Paisley onzaliger gedachtenis. Die zullen May’s minderheidsregering steunen zonder er zelf aan deel te nemen, maar willen wel niet (meer) weten van een harde Brexit, omdat er dan weer een echte grens zou komen tussen Ulster en de Ierse republiek. Die Unionisten verloren zopas trouwens bijna hun eigen plaatselijke verkiezingen, waarbij de katholieke Sin Fein partij er voor de allereerste keer ei zo na groter werd en riskeren straks, bij een nieuwe verkiezing, ook zelf weggestemd te worden.
I.pl.v. een groter mandaat heeft May er nu een kleiner, maar toch denkt de taaie tante er niet aan om op te stappen, zoals haar voorganger David Cameron wél deed. Met dat nieuwe mandaat dat er feitelijk geen is, zal ze bij de E.U. nog weinig overtuigend overkomen, laat staan veel uit de brand slepen. Hetzelfde geldt voor de Schotse nationalisten, die ook gehoopt hadden sterker uit deze verkiezingen te komen, maar nu een volgend referendum voor onafhankelijkheid best vergeten. Het Britse koninkrijk is nog wel verenigd, maar eerder tegen wil en dank, lijkt het wel.
De imams van Londen zijn niet bereid de derde verdachte te begraven van de terreuraanslag bij London Bridge, de man van Marokkaans-Italiaanse afkomst (niet omgekeerd zoals het in de media staat: zijn vader was Marokkaan, zijn moeder had waarschijnlijk niets te vertellen). Die andere twee gaan ze die dan wél begraven?
Ik vind dat het tijd wordt dat men álle terroristen die er het leven bij laten, gewoon cremeert en de as ergens buiten de begraafplaatsen uitstrooit (op e.o.a. stort bv). Dat zou bij kandidaat terroristen wel eens meer afradend kunnen zijn dan na elke aanslag bloemen, kaarsen en teddybeertjes te gaan neerleggen en te staan roepen en zingen niet bang te zijn, maar tegelijk het woord ‘islam’ nooit durven uitspreken. Terroristen lachen daar mee.
Verder zou men de namen van die kerels niet meer mogen publiceren en hun foto’s nog minder. Voor wie gezocht wordt, is het wenselijk de foto’s te tonen. Voor wie er het hachje bij ingeschoten heeft niet. Als men ziet dat men de dag van vandaag bij reportages over terrorisme steeds opnieuw de foto’s van die gangsters te zien krijgt (o.m. bij reportages over de aanslagen van Parijs en Brussel van een jaar en meer geleden), dan speelt men alleen in de kaart van simpele zielen die daar naar uitkijken en misschien straks zo op andere gedachten zouden kunnen gebracht worden.
Laten we die moordenaars doodzwijgen en vergeten. Men is pas echt dood als men vergeten is.
Het schandaal met de zitpenningen bij Samusocial blijft de politiek beroeren. Net zoals bij Publifin komt er, ditmaal op vraag van het Brussels gewest, een parlementaire onderzoekscommissie. In werkelijkheid blijkt het daar immers nog veel erger aan toe te zijn gegaan dan bij Publifin. Bij dat Luikse bedrijf waren er af en toe wel degelijk vergaderingen, ook al werden bepaalde personen er ook betaald als ze niet kwamen. Bij Samusocial zijn er zo goed als geen vergaderingen geweest – er zijn in elk geval geen notulen van – en werden de leden forfaitair betaald à rato van tien vergaderingen per maand. Zelfs tijdens de zomermaanden, wanneer zo goed als iedereen met vakantie was (Samusocial is in hoofdzaak een seizoengebonden winterverhaal) gingen die betalingen door. Een ander groot verschil met Publifin is dat deze laatste tenminste commercieel en winstgevend is, terwijl het bij Samusocial gaat om geld dat onttrokken wordt aan de giften voor de groep minstbedeelden uit onze samenleving, de daklozen dat in de zakken van socialistische politici terecht kwam.
Ook Brussels burgemeester Mayeur maakte deel uit het selecte Samusocial bestuursgroepje van vier, maar was in januari van dit jaar teruggetreden. Waarschijnlijk voelde hij de bui hangen, toen het Publifin schandaal losbrak. Op de interpellaties i.v.m. de virtuele zitpenningen weigerde hij trouwens zelf te antwoorden op vragen ter zake en wees hij alles door aan voorzitster Paraïta, zijn verre van onbesproken beschermelinge.
Tenslotte blijkt het bij Samusocial uitsluitend om socialisten te gaan, terwijl er bij Publifin ook liberalen betrokken waren, die men er waarschijnlijk met opzet bij betrokken had om zich politiek in te dekken. Zoals ik in mijn blog van 4 dezer daarover meldde, gaat ook PS-voorzitter Di Rupo in deze zaak niet vrij uit. Hij blijft die Peraïta een hand boven het hoofd houden en dat laatste gebeurt ook door Laurette Onkelinx, de nummer één van de Brusselse PS, die vindt dat de dame ‘haar creativiteit en engagement heeft aangewend voor de meest behoeftigen’. Tante Laurette vergeet er wel bij te zeggen dat dit gebeurde met publiek geld én met giften die niet voor de bestuursleden maar voor de behoeftigen zelf bedoeld waren. Tenslotte blijkt dat het op te starten onderzoek werd tegengewerkt door het advocatenbureau van Marc Uyttendaele, niet toevallig de (tweede) man van Onkelinx, die zo’n beetje doorgaat als dé advocaat van de PS.
Als deze zaak geen vervolg kent en er tijdens de volgende winter financiële problemen zouden zijn voor de opvang van daklozen in Brussel, dan gaat ze weer boven water komen en zal ze zeker haar weerslag hebben op de gemeentelijke verkiezingen van 2018. Ecolo en SP.a, die beide deel uitmaken van de Brusselse meerderheid dreigen ondertussen uit de coalitie te stappen.
Na Publifin en Samusocial kan men zich wel afvragen waar het volgende schandaal zal zijn, de volgende vzw of iets dergelijks waar aan bestuursleden en mandatarissen geld wordt uitgedeeld om niets te doen.
