Begin februari besliste het federale kernkabinet de één en twee eurocentjes af te schaffen en – in navolging van Nederland, waar men dat reeds een tiental jaren doet – aan de kassa naar boven of naar beneden af te ronden. Ondanks het feit dat een studie van de Nationale Bank het een goede zaak vond, was de PS op een gegeven ogenblik echter niet meer akkoord. De partij vreesde, dat de afschaffing van de muntjes – die bv in Finland nooit in omloop zijn geweest – zou leiden tot hogere prijzen, een hogere inflatie en tot een daling van de koopkracht van de mensen. Eén en twee eurocentjes! Alsof er steeds naar boven en nooit naar beneden zou worden afgerond. Het hele voorstel werd toen afgeblazen tot na de verkiezingen van 25 mei a.s.
Plots blijkt er nu toch een akkoord te zijn over de feitelijke afschaffing van de muntjes waarvan het aanmaken door de koninklijke munt – nota bene – meer kost dan hun intrinsieke eigen waarde. België zou echter België niet zijn als de nieuwe wet, die er daarover komt, er weer geen zou zijn ‘à la belge’, t.t.z. met allerlei aanmerkingen, punten, komma’s en uitzonderingen. Blijkbaar is men in dit land niet meer in staat een ordentelijke wet te maken die van de eerste keer goed is en geen elfendertig keren veranderd moet worden, iets wat ik in deze rubriek al meer dan eens heb aangeklaagd. In het nieuwe voorstel geldt het afronden naar een veelvoud van vijf (want daar komt het uiteindelijk op neer) voorlopig alleen maar voor wie met cash betaalt. Voor wie elektronisch betaalt, verandert er voorlopig niets en de hele zaak zal over twee jaar geëvalueerd worden. Dat dit systeem in Nederland al tien jaar tot ieders voldoening werkt, schijnt hier geen indruk te maken. Eigen centjes eerst. De handelsfederatie Comeos en de zelfstandigenorganisatie NSZ noemen het nieuwe voorstel dan ook terecht ‘een ordeloze warboel’. Alleen Unizusenzo kan ermee leven, maar die organisatie is gewend om in de eerste plaats op de kleintjes te letten.
Zo weet men in de politiek weer waarover praten, na de panda’s en de nieuwe keuze van de achternamen. Over de transfers, die jaarlijks zo’n 16 miljard bedragen, wordt niet gepraat. ‘Ons niet zeur, ons betaal’, zouden ze in het Zuid-Afrikaans zeggen…
In deze rubriek heb ik al meermaals betoogd dat het bevriezen van de lonen, als zowat enig initiatief om de loonkloof met de buurlanden te dempen (en dan nog tegen 2018), niet kon werken, alleen al omdat men ook in die ons omliggende landen niet stil zou zitten. Die stelling wordt bevestigd door de laatste cijfers van Eurostat, het statistisch bureau van de E.U. dat zegt dat die loonkloof, ondanks de bevriezing, het laatste jaar gemiddeld 16,5% gestegen is. De reden daarvoor is onze onvolprezen index, een wondermiddel dat men in onze buurlanden al sinds ergens in de vorige eeuw niet meer toepast. Een tweede reden is dat men nog steeds de anciënniteitverhogingen blijft toepassen, nog iets dat blijkbaar in de ons omliggende landen niet meer gebeurt. Ik herinner mij mijn eigen ervaring bij DAF in Nederland, waar werknemers vanaf 55 jaar geen loonsverhoging meer kregen, maar ook geen verlagingen, tot aan hun pensioen. Dat zorgt ervoor dat men weet waar men aan toe is, terwijl men zo ook minder kans loopt om om die reden ‘afgevoerd’ te worden, zoals dat in dit land om de haverklap gebeurt met oudere werknemers als het ergens wat minder gaat.
Ondanks dus de maatregelen van de huidige federale regering, namen de uurloonkosten hier het laatste jaar met 2,15% toe. In Duitsland, Nederland en Frankrijk was dat maar 1,65%, waardoor de Belgische loonkost nog altijd 16,4% hoger blijft liggen. Aan dit tempo wordt de deadline van 2018 nooit gehaald en zullen er hier bedrijven blijven verdwijnen of afslanken omdat ze bepaalde producten in het nabije buitenland goedkoper kunnen maken (denk maar aan de recente verhuizingen van Heinz en Henrad). Ook de verhoogde productiviteit, waarmee vroeger dit loonhandicap kon worden geneutraliseerd, heeft zijn grenzen blijkbaar bereikt.
Zal men er nu hier eindelijk iets aan gaan doen? Zeker niet deze door de PS gedomineerde regering Di Rupo. Misschien de volgende, maar dat zal 25 mei moeten uitwijzen. Ondertussen blijven de problemen van gisteren en vandaag ook die van morgen. Denk maar aan de kosten van de vergrijzing, die men al jaren op voorhand kon zien aankomen, maar waaraan nog bijna niets gedaan is. Of aan de elektriciteitsbevoorrading, waaraan nu opeens weer grote nood is omdat Doel 3 en Tihange 2 stilliggen en men niet eens zeker is dat ze ooit opnieuw zullen worden opgestart. De paarsgroene club van Verhofststadt heeft indertijd wel beslist dat de uitstap uit de kernenergie zou beginnen vanaf 2015, volgend jaar dus, maar niet duidelijk gespecificeerd wat ervoor in de plaats zou komen. Het enige alternatief op korte termijn is het heropenen van gascentrales die momenteel allemaal verlieslijdend zijn. Regeren is vooruitzien, luidt het adagium. Blijkbaar geldt dat nog steeds niet voor dit land dat gespecialiseerd blijft in knippen, plakken en aanmodderen.
‘ ‘k zag twee beren broodjes smeren’ gaat het bekende liedje. Volgens mij geldt dat niet voor pandaberen, want het lijkt daar in Pairi Daiza niet zo gesmeerd te lopen. De opvang van die beesten hebben de dierentuin in de achtertuin van Di Rupo al zo’n acht miljoen euro gekost en waarschijnlijk ziet de directeur nu pas dat zo’n bedrag zomaar niet op één, twee, drie zal terugverdiend worden, wat men er in de kranten ook van maakt. Vergeten we niet dat de zoo aldaar een beursgenoteerd bedrijf is (hoe komen ze erbij?). Dus wordt het zoeken naar extra inkomsten en die denkt de brave man te vinden door de Antwerpse Zoo, annex Planckendael aan te klagen voor oversubsidiëring door het Vlaams gewest. Hij dreigt daarvoor zelfs naar de Raad van State te stappen. Stel nu eens voor dat men daar oordeelt dat Antwerpen inderdaad teveel krijgt en wat moet inbinden, dan krijgt die zoo in Henegouwen daarmee toch geen extra geld, of denkt die man dat – zoals in de politiek – het op het einde steeds Vlaanderen is dat moet betalen, ook zijn dierentuin?
Het is feitelijk te gek om los te lopen, maar bovenstaand voorval kadert in de reeks ‘Vlaanderen pesten’. Ik gaf daar gisteren ook al een voorbeeld van met de manifestatie van het VVB in Brussel die men op alle manieren probeert te boycotten. Maar er zijn er nog.
Denk bv aan dat nieuwe supportersliedje om de rode duivels aan te moedigen in Brazilië. Alleen in het Frans, zogezegd omdat de zanger ervan (Stromae, artiestennaam van een zekere Paul Van Haver, maar dat klonk waarschijnlijk te Vlaams) alleen maar die taal kent. Het excuus erbij is dat de man een halve Rwandees is (kleur Obama), nieuwe Belg zeg maar en die moeten blijkbaar geen Nederlands kennen. Klap op de vuurpijl is tenslotte dat het lied op Tv voorzien is van Engelstalige ondertitels. Zelfs dat kon niet in het Nederlands. In ’t kort betekent dat alles wel dat de Belgische voetbalbond eensgezind vóór België en tégen Vlaanderen kiest. Dat er Vlaamse supporters zijn die de rode duivels blijven steunen, weliswaar meestal na het nuttigen van genoeg bier, is een zoveelste bevestiging wat Vermeiren in zijn pas uitgekomen boek de historische Vlaamse onderdanigheid noemt.
Kortom, misschien een tip voor uitvinders, het zou geen kwaad kunnen eens een spelletje ‘Vlaming erger je niet’ te ontwikkelen. Stof genoeg, bijna dagelijks.
Nu zondag is er in Brussel de onafhankelijkheidsmanifestatie van de ICEC. Die afkortingen staan voor ‘International Commission of European Citizens’, die georganiseerd wordt door de Vlaams Volksbeweging (VVB). Buiten Vlaamsnationalisten zullen er ook vertegenwoordigingen zijn van Schotten, Catalanen, Zuid-Tirolers, Venetianen* e.a. Europese volkeren die snakken naar e.o.a. soort van onafhankelijkheid. De toelating bij de stad Brussel voor die manifestatie is al maanden geleden aangevraagd. Toen daar echter geen reactie op kwam, waren er interpellaties in de Kamer nodig (van Barbara Pas, VB en Jan van Esbroeck, N-VA) om van minister Milquet de belofte te krijgen dat de manifestatie mocht doorgaan.
Dat laatste was echter zonder te rekenen met de waard, in dit geval de nieuwe burgemeester van de kiekenfretterstad, Mayeur (PS), die eerst dwars bleef liggen en daarna met allerlei eisen afkwam die het in feite onmogelijk maakten om de manifestatie normaal te laten doorgaan. Zo zouden de manifestanten, die hun optocht planden te laten vertrekken aan het Jubelpark, daar niet op het gras mogen lopen, een waarborg moeten betalen die tot 60.000 euro zou kunnen oplopen en een stapel vergunningen aanvragen aan Stedenbouw om een paar tentjes te mogen zetten. Na de politieke goedkeuring, die er – bij mijn weten – nog altijd niet is, eiste Mayeur ook een toelating van de milieudienst. Deze laatste kan echter alleen als de eerste is gegeven. Om een lang verhaal kort te maken, de manifestatie wordt een betoging en men zal wel zien wat men zal zien. Het blijft een schande dat in de Europese hoofdstad, waar jaarlijks zo’n 700 betogingen plaatsgrijpen, waarvan sommigen van een heel wat zwaarder kaliber, om het beleefd uit te drukken, men nog maar eens een middel heeft gevonden om de Vlamingen te pesten
Bij monde van voorzitter Bart De Valck, dezelfde die ook op het Nationaal Zangfeest al een opmerkelijke toespraak hield, laat de VVB echter weten dat men hen niet zal stoppen. Vanuit zo’n veertigtal plaatsen vertrekken er zondag bussen naar Brussel. Wie geïnteresseerd is, kan contact opnemen met de plaatselijke VVB afdeling of online met www.vvb.org.
* Recentelijk was er in de regio van Venetië een referendum, waarin de bevolking zich uitgesproken heeft voor onafhankelijkheid. Venetië was de eerste stad in de geschiedenis van de mensheid die alleen kon leven van de handel, zonder zelf aan landbouw te moeten doen.
CD&V mag dan al afkomen met een Vlaamse minister-president in 3D, de electorale verrassing van de week komt – nog maar eens – van de N-VA. De (waarschijnlijke) aanstelling van ex-NMBS baas Marc Descheemaecker tot Europese lijstduwer voor de N-VA gaat gegarandeerd nog voor vuurwerk zorgen. Bij Open VLD zullen ze er (weer) niet mee kunnen lachen, want De Scheemaecker had de naam van liberale strekking te zijn. Maar de grote klappen dreigen elders te vallen: bij de SP.a in het algemeen en bij Vande Lanotte in het bijzonder. De Scheemaecker had in zijn zopas uitgekomen boek ‘De Dwarsligger’ een heel hoofdstuk gewijd aan de ‘keizer van Oostende’ en dat was niet bepaald vleiend voor de ideoloog van de regering Di Rupo. En zeggen, dat het uitgerekend keizer Vande Lanotte was die indertijd de opstapvergoeding voor Descheemaecker bij de NMBS contractueel had vastgelegd (op ± één miljoen euro!). Dat het dezelfde Vande Lala was die Descheemaecker’s mandaat niet meer wou verlengen en dus wist wat het de belastingbetaler weer ging kosten, tekent de man helemaal.
Volgens De Scheemaecker heeft Vande Lanotte zich nooit een bal aangetrokken van de belangen van het bedrijf, noch van de reizigers, nog minder van het personeel, laat staan van de belastingbetaler die de NMBS elk jaar drie miljard euro toesteekt. Die NMBS is maar één van zijn speeltjes, waarmee hij denkt te kunnen doen wat hij wil. De, zoals nu blijkt, nutteloze driedeling van het bedrijf was ook al zijn idee. Het heeft honderden miljoenen euro’s gekost. Voor ABX schat men het verlies op 700 miljoen. Het contract voor de diabololijn zal ook nog eens miljoenen kosten en over het verlies van de Thalys met zijn drie reizigers vanuit Oostende zullen we het dan nog niet eens hebben. Het pensioenfonds van de NMBS, dat hij indertijd als minister van begroting in de regering Verhofstadt overnam, blijkt fictief met dat doel te zijn gereorganiseerd. Hij zorgde er tevens voor dat zijn mannetjes op belangrijke functies binnen het bedrijf gepositioneerd werden. Volgens Descheemaecker werd de (nutteloze) holding boven het bedrijf opgericht om Jannie Haeck (Vande Lala’s kabinetschef, nota bene), de kans te geven waakhond voor de keizer te spelen. De vakbonden hebben steeds elke modernisering van de NMBS tegen gehouden, wat miljarden euro’s heeft gekost (Het NMBS-statuut dateert van 1926!). Met de goedkeuring van Vande Lala hebben ze er tevens voor gezorgd dat de NMBS pensioenen er berekend werden volgens het loon van het laatste jaar en niet op tien jaar zoals gebruikelijk. Voor een bedrijf van die omvang zijn dan ook al snel miljoenen extra die nu door de staat moeten worden bijgepast.
Kortom, als Descheemaecker straks meespeelt in de politiek, zouden er wel eens enkele beerputten kunnen opengaan. Er is trouwens buiten de NMBS nog genoeg gebeurd om Vande Lala het vuur aan de schenen te leggen. Denk maar aan de miljoenen die, grotendeels dank zij hem, naar het nu zieltogende Electrawinds zijn gevloeid. Vanuit het verleden is er dan nog het verlies bij het hotelakkoord van Sabena, waarover niemand nog spreekt, maar waar de put anderhalf miljard was. Men kan zich waarlijk afvragen, hoever een Belgisch minister kan gaan vóór hij verzocht wordt op te stappen.
Ik heb zo het idee dat Vande Lanotte en zijn partij er alles aan zullen doen om Descheemaecker in de verkiezingscampagne links te laten liggen. De schade zou wel eens té groot kunnen worden voor een partij die stilaan moet gaan vrezen de 10% niet meer te zullen halen, juist op een moment dat uitgerekend het Vlaams Belang het weer ziet zitten.
Als Descheemaecker als Europese lijstduwer van de N-VA wordt bevestigd, blijft er wel één vraag: waarom? Wel, in zijn boek pleit de man voor een opsplitsing van de NMBS in een Vlaamse en Waalse poot, net zoals de partij pleit voor een opsplitsing van heel België. Tevens wil hij het bedrijf klaar te stomen voor een vrije Europese passagiersmarkt. Voor die twee projecten zou hij wel eens de geknipte man kunnen zijn.
Dat het met de Gazet Van Antwerpen niet goed gaat, is zo stilaan een publiek geheim geworden. Na de jarenlange afgang sinds de overname door Concentra toen het blad zijn Vlaams-Christelijke roots verloochende, speelde de krant al meer dan de helft van zijn abonnees kwijt (meer dan 100.000!). Ondertussen zijn Concentra, dat ook het Belang Van Limburg uitgeeft en Corelio (met o.m. De Standaard en Het Nieuwsblad) samengesmolten tot de nieuwe groep, die zich Het Mediahuis noemt. Een gevolg daarvan is, dat we met nog meer eenheidsworst gaan te maken krijgen in ons medialand en dat bv de volledige redactie van Het Nieuwsblad zal verhuizen naar de kantoren van het ‘Frutje’ op de Antwerpse linkeroever. Dat heeft dan weer als gevolg dat daar heel wat dubbele functies zullen ontstaan, waarin logischer wijze zal gesnoeid worden. Alles laat voorzien dat vooral de journalisten van de Gazet Van Antwerpen daarvan het slachtoffer zullen worden. Vorige week nam Pascal Kerkhove ontslag als hoofdredacteur en dreigde er in het weekeinde zelfs helemaal geen krant te verschijnen. Reeds een zestigtal medewerkers hebben het bedrijf verlaten en van de meeste die er voorlopig nog zijn, zijn er heel wat die er het best zouden kunnen gemist worden. Wie er het fijne van wil weten kan daarover het satirische weekblad ’t Scheldt raadplegen (ook online: www. tscheldt.be).
Na al wat de krant heeft meegemaakt, zou men denken dat ze best weer zou aanknopen met de tijd toen het goed ging en weer de Vlaamse kaart zou gaan trekken. Daarvan blijkt weinig in huis te komen. Zo meent editorialist Paul Geudens, die nochtans de periode van vóór de Concentra overname heeft meegemaakt en toen als een eerder Vlaamsgezinde overkwam, i.v.m. het VB congres van dit weekeinde nu weer te moeten uitpakken met een verwijzing naar de jaren dertig van de vorige eeuw. Als men geen betere argumenten heeft dan deze tot de draad versleten cliché steeds weer boven te halen, kan men er inderdaad best mee ophouden. De man zou beter verwijzen naar de jaren dertig van de negentiende eeuw, toen België ontstond als een eentalig Franstalig land, Vlaanderen door de francofonie werd overgenomen en alle miserie voor de Vlamingen in dit land begonnen is. Die hebben toen 59 jaar moeten wachten vóór hun taal, het Nederlands, erkend werd als de tweede officiële taal van dit land.
De zichzelf politiek-correcte pers noemende media kunnen het gewoon niet slikken dat, ondanks al hun ijver om een achterhaald links gedachtengoed te blijven promoten, de mensen er niet meer in trappen. Zeker de jeugd, die meer oog en oor heeft voor de sociale media dan voor de klassieke pers, maakt men niets meer wijs. En dat gebeurt alleen niet meer alleen hier, maar ook in de ons omliggende landen, zoals de recente gebeurtenissen hebben uitgewezen. Zo is het frappant dat in Nederland en Frankrijk het eurosceptisme opgang maakt. Uitgerekend de landen waarin een vroeger referendum gehakt maakte van de Europese grondwet. Nu staan roepen, zoals Barroso en Van Rompuy doen, dat er in de Krim geen referendum mocht zijn, terwijl in de eigen E.U. referenda tegen Europa werden genegeerd (in Nederland en Frankrijk) of moesten herhaald worden tot het de E.U. beter uit kwam (Ierland en Denemarken), is gewoon hypocriet. Laat ons hopen dat die schijnheiligaards goed op hun donder krijgen bij de aanstaande Europese verkiezingen.
De heisa rond de ‘meer of minder Marokkanen’ uitspraak van Geert Wilders, die ervoor zorgde dat de ‘man met het Mozart kapsel’ niet naar het verkiezingscongres van het Vlaams Belang in Antwerpen kon komen, heeft een averechts effect gehad. Een betere reclame voor dat congres en zijn hoofdthema rond de immigratiestop kon het VB zich niet dromen. Annemans werd uitgenodigd op de Zevende Dag en de pers was ruim aanwezig op het congres. Was Geert er niet fysiek in de koekenstad, zijn boodschap was er des te duidelijker. Een goed gevulde zaal scandeerde ‘minder, minder’ en dat moet niet alleen Wilders, maar zowat iedere Vlaamsnationalist met het hart op de goede plaats deugd hebben gedaan.
Er is een tijd geweest dat Wilders eerder huiverig stond t.o.v. het VB, zelfs toen die partij in Vlaanderen een kwart van de stemmen haalde. Dat had ook te maken met het feit dat Nederlanders toen te veel met de rest van de wereld en te weinig met hun Vlaamse buren bezig waren. Sinds de rechtse partijen in Europa gaan beseffen zijn dat ze veroordeeld zijn om samen te werken, moeten ze tot een echt eurosceptisch blok komen en is daar flink wat verandering in gekomen. Wilders en Marine Le Pen hadden dat al ontdekt en het VB was reeds lang kandidaat om mee op die wagen te springen. Wilders moet wel de uitslag van de Europese verkiezingen nog afwachten om te weten hoe groot zijn aanhang nog zal zijn, maar Le Pen heeft bij de eerste ronde van de Franse gemeenteverkiezingen de socialisten van ‘monsieur normal’ al een lesje geleerd.
Voor het Vlaams Belang komt het er nu op aan dat momentum vast te houden en zich hier, meer dan ooit, te bevestigen als de enige Vlaamse partij die de eigenheid van onze regio en onze mensen écht verdedigt. Niet dat een Vlaming tégen inwijkelingen tout court moet zijn, verre van zelfs, maar vol is vol. Zolang wij met vele duizenden vacatures zitten die niet ingevuld raken, moeten we mensen die er bekwaam voor zijn aantrekken. Maar dan mensen die hier meteen aan de slag kunnen en die onze sociale zekerheid mee in stand houden. Het moet echter gedaan zijn met de import van de armoede, die ervoor zorgt dat hele wijken in Brussel, Antwerpen en Gent sociale puinhopen worden, opgevuld met economische gelukzoekers i.pl.v. asielzoekers die in hun eigen land echt gevaar lopen.
Als oppositiepartij, die straks bijna zeker in de oppositie zal blijven, hoeft het VB zich geen zorgen te maken om al de federale problemen waarmee de meerderheidspartijen zichzelf en dit land hebben vast gereden en waarmee ze niets kunnen kopen. Als de partij dit thema nog twee maanden op dit niveau kan aanhouden, zit er meer in dan de 10% waarmee men nu al tevreden zou zijn.
Het zal wel aan mij liggen, maar ik begrijp niet waar de linkse poco media zich druk over maken in de zaak van ‘meer of minder Marokkanen’. Na de uitspraak van Geert Wilders leek de
wereld meteen weer te klein en dat alles n.a.v. Nederlandse gemeenteverkiezingen, waar amper de helft van de kiesgerechtigden op kwam dagen en Wilders’ partij zelfs alleen maar deelnam in twee steden: Den Haag en Almere. Die verkiezingen interesseerden Wilders feitelijk niet. Zijn PVV is een eenmanspartij, waarvan hij fractieleider, voorzitter en zelfs het enig lid is. Hij heeft altijd gezegd dat men best niet teveel strebertjes op plaatselijk vlak kan hebben, daar die toch hun ding doen zoals ze dat zelf willen. Wat nog eens bevestigd werd door een handvol zgz PVV-leden dat heel ostentatief ontslag nam om zo ook eens in de media te komen. Hoe héél Nederland denkt over de aantallen Marokkanen in het land, zal moeten blijken bij de Europese verkiezingen. Als de man in de Nederlandse straat er toch over zou denken zoals Wilders en zijn entourage, dan zal dat wel te zien zijn aan de uitslag van Wilders’ partij.
Het hele incident leek mij zo’n beetje afgekeken van e.o.a. oude Vlaamse Tv-quiz met Walter Capiau, die op een gegeven ogenblik altijd moest roepen: ‘hoger, lager?’. En daarmee zitten we in Vlaanderen, waar linkse pennenlikkers van het type Brinckman en Van de Looverbosch overuren maken om ook hun rode duit in het Wilderszakje te doen en tegelijkertijd er het Vlaams Belang mee door te draaien. Op de cover van De Standaard van zaterdag stond in grote letters dat Wilbers het Vlaams Belang in zijn armen sluit. Ik heb wel geen abonnement meer op dat kwaliteitspulpblad, maar het stond in koeien van letters op de eerste bladzijde en ook in de dagbladwinkels kon men er niet naast zien. Dat Wilbers zondag niet naar het verkiezingscongres van het VB komt, is een logisch gevolg. God weet welke gek het in zijn hoofd zou halen daar amok te stichten. Er zijn er al voor minder door het lint gegaan. God moet zijn aantal hebben en bij ons heeft hij dat meer dan genoeg.
Wél ergerlijk was, dat in de Tv-journaals van de VRT van vrijdagavond, met het bericht over de trekking van de lijstnummers voor de komende verkiezingen, het Vlaams Belang gewoon werd doodgezwegen, alsof het helemaal niet mee deed. Annelies Van Herck, nieuwsanker van dienst, vertelde doodleuk dat Groen het nummer 2 had getrokken en dat de volgende Vlaamse partij de Open VLD was met nummer 7. En daarna ging ze verder met de nummers van de andere twee traditionele partijen. Dat het VB het nummer 3 had getrokken, bleek voor Mw Van Droogenbroeck geen nieuws. Nu kan iedereen zich al eens vergissen, maar in het late nieuws van 22.15 uur gebeurde krek hetzelfde. Is ze niet zo slim als ze eruit ziet, of is het een zoveelste schending van de vrije meningsuiting die door links zo’n beetje als haar eigendom moet beschouwd worden?
Het was een aandoenlijk foto gisteren in de kranten: de CD&V top samen met Angela Merkel, die in Brussel was t.g.v. de E.U.-top. Merkel kreeg van Kris Peeters, geflankeerd door Wouter Beke, Pieter De Crem en Marianne Thyssen, een Duitstalige kopie van het becijferde CD&V verkiezingsprogramma (‘Wirtschaftswachstum mit sozialem Fortschritt’). Al wat ‘Mutti’ daarop te vertellen had was: ‘O.K., danke schön’ en weg was ze, nog vóór alle fotografen en journalisten erin geslaagd waren het zaaltje van de ontmoeting binnen te raken.
Hopelijk laat Merkel het inderdaad daarbij, want als ze eens grondig zou nakijken wat CD&V de laatste tijd als regeringspartner van Di Rupo uitspookt, zou ze, als christendemocrate, bij heel wat minder rooskleurige zaken uitkomen. De partij zit nl in zak en as. Zoals ik al vermeldde in mijn blog van 25 februari (‘CD&V, het federale kneusje’), zit de partij er in de federale regering nog bij voor spek en bonen. Dat werd nog eens duidelijk in de Kamercommissie van Justitie, waar CD&V-fractie’lijder’ Terwingen i.v.m. de achternamenwet ‘te kakken’ werd gezet. De uitdrukking is niet van mij, maar van Jan Jambon, die in dezelfde commissievergadering zat en de uitspraak zelfs nog eens herhaalde. Terwingen gaf daarop zijn ontslag als fractieleider, wat hem door zijn partij geweigerd werd. Vraag is maar in hoever dat allemaal geen gespeelde komedie was.
De vroegere grootste volkspartij van het land, de enige die ooit een volstrekte meerderheid behaalde (in heel België, nota bene, niet alleen in Vlaanderen), is nog een schaduw van zichzelf. Een half dozijn stemkanonnen hebben al voor 25 mei afgehaakt en degenen die hen zouden vervangen (de zgz ‘high potentials’ van Beke’s ‘Innesto’) zijn nog even onbekend als toen ze aan dat avontuur begonnen. Erger nog is het zwaard van Damocles dat boven de partij hangt sinds de 800.000 (!) Arco-coöperanten zich gaan roeren zijn. Dat mocht minister-president Peeters aan de lijve ondervinden bij de Nieuwjaarsreceptie van zijn partij, toen hij door een Arco-coöperant werd aangeklampt en geen antwoord had op diens vraag wanneer hij zijn geld ging terug zien.
Gelukkig is er nog supertsjeef Koentje Geens, die zich voor de zaak inzet en nu zelfs met een Plan-B voor de pinnen is gekomen. Mocht de waarborg regeling, die vroeger door Geens’ partijgenoot Leterme werd geregeld, tenietgedaan worden door het Grondwettelijk Hof, de Raad van State of de Europese Commissie, dan zal de volgende regering een alternatieve oplossing uitwerken. Geens wil nl dat de schadeloosstelling van de Arco-coöperanten uitdrukkelijk zal vermeld worden in het volgende regeerakkoord. Daarmee tilt hij het hele verhaal over de verkiezingen heen en is er voor de gedupeerden geen enkele waarborg dat het ook zal gebeuren, met als waarschuwing dat ze toch beter voor CD&V blijven stemmen. Lijkt wel chantage, alhoewel het helemaal niet zeker is of de coöperanten er na jaren wachten nog in gaan trappen.
Wat in de media niet verteld wordt is, dat om dit verhaal in een volgend regeerakkoord te krijgen, CD&V ook van die volgende regering deel zal moeten uitmaken. Dat betekent, dat de partij ook dan weer bereid zal moeten zijn toegevingen te doen en andere beloften zal moeten inslikken, zoals bv dat ze geen deel van zo’n regering zou uitmaken als die geen meerderheid in Vlaanderen zou hebben. Waarschijnlijk zal dat dan weer gebeuren ‘met de dood in het hart’…
Tenslotte nog dit: Geens krijgt voor zijn voorstel steun uit een op het eerste gezicht onverwachte hoek: peetvader Vande Lala zou het met het voorstel van Geens eens zijn. De zo geplaagde Keizer van Oostende – pas nog te kijk gezet door oud NMBS-baas De Scheemaecker (het moet niet altijd Deckerken zijn) - heeft nl ook een bijna identiek probleem met “zijn’ coöperanten, die van Groenkracht, die zo’n 20 miljoen hebben geleend aan Electrawinds, het zieltogend groene stroombedrijf dat van deadline naar deadline strompelt en maar niet failliet wil gaan. 20 miljoen is natuurlijk maar een peulschil t.o.v. het anderhalf miljard euro bij Arco, maar alle baten helpen, zeker als straks de belastingbetaler het misschien weer eens mag ophoesten…
N.a.v. een bericht dat het verschil tussen de hoogste en de laagste lonen in België verminderd is, wist vice-voorzitter van de Oeso, Yves Leterme, dat te bevestigen vanuit zijn veilig kantoor in Parijs, zeggende dat het vooral te maken had met het feit dat België de crisis van 2008 beter had opgevangen, door o.m. het systeem van de technische werkloosheid. België zou daarmee het best scoren in West-Europa. Daarin heeft de man gelijk, al zou hij er toch beter aan doen niet te snel te denken dat het hier de goede kant uit gaat. Veel bedrijven die ermee te maken hadden, konden profiteren van de voordelen van de technische werkloosheid – waarbij de staat tussenbeide kwam – en hadden gehoopt dat het tij sneller zou keren dan nu het geval is. Daar dit niet gebeurt, begint men hier en daar aan de kostenstructuur van deze bedrijven te sleutelen en dat betekent dikwijls voor de werknemers dat ze op e.o.a. manier – o.a. via aanpassingen aan het brugpensioen, langere werktijden voor hetzelfde geld, afschaffing of uitstelling van tijdskrediet – zullen moeten inleveren, wil men het bedrijf rendabel houden of tenminste concurrentieel t.o.v. het buitenland.
Dat alles belooft niet veel goeds. Bij ArcelorMittal in Gent ligt de productie stil. In tegenstelling tot wat eerst gemeld werd, gaan de twee laatste hoogovens niet helemaal dicht, maar - om ze niet te beschadigen - laat men ze op een kwart van de capaciteit draaien. Dat betekent nog altijd 3.000 tot 4.000 ton (!) per dag, die niet kan worden afgewerkt en in noodputten verdwijnt, waarna het later zal verschroot worden, wat het bedrijf dus ook weer heel wat extra geld zal kosten.
Bij Lanxess in Zwijnaarde loopt het helemaal de spuigaten uit, nu de directie enkele werknemers voor de rechter daagt omdat ze geen werkwilligen wilden binnen laten. Dat wordt een kluif voor de gespecialiseerde advocaten, maar zal het klimaat binnen het bedrijf zeker geen goed doen. Evenals bij Agfa-Gevaert en ArcelorMittal draait het conflict er hoofdzakelijk over het brugpensioen, het SWT, ‘Stelsel van Werkloosheid met Bedrijfstoeslag’ zodat het tegenwoordig heet, waarbij die bedrijfstoeslag – te betalen door de werkgever – fors werd opgetrokken en deze laatste verplicht is grote provisies ervoor aan te leggen.
Buiten de andere lopende of aangezegde stakingen, is er nu ook een probleem opgedoken bij bankverzekeraar AXA, met een duizendtal medewerkers in Antwerpen en Brussel en dreigt er weer een zoveelste conflict bij de bagageafhandelaars op Zaventem. Tenslotte waren er ook al werkonderbrekingen bij het al veroordeelde Ford Genk en toeleveranciers, nadat gebleken was dat de zesde staatshervorming, die het allemaal zo netjes ging regelen, ervoor zal zorgen dat de opzegvergoedingen ook al fors zwaarder zullen worden belast. Die zoveelste verdoken belasting werd ontdekt door Jef Wellens, een fiscalist bij Kluwer, die op dat gebied niet aan zijn proefstuk is.
Stof genoeg dus om zich zorgen te maken. Terwijl hier de laatste drie weken van de winter een lenteweertje heerste, lijkt de lente nu te starten met winterweer, zowel letterlijk als op syndicaal gebied. Voor de vakbonden op een heel slecht moment. Zo vlak vóór de verkiezingen zal wel niemand zijn vel willen riskeren met uitspraken en/of initiatieven die extra bedrijfssluitingen en de daaruit vloeiende ontslagen met zich mee zouden kunnen brengen…
In navolging van CD&V zijn nu ook Open VLD, SP.a en zelfs het Vlaams Belang voor de dag gekomen met een verkiezingsprogramma dat men heeft laten becijferen naar zijn financiële haalbaarheid. Binnen twee weken volgt nog dat van de N-VA, al kennen we dat al grotendeels door de uitleg die daar eind vorig jaar al over werd gegeven en die waarschijnlijk hier en daar nog zal worden aangepast.
Zal het nu allemaal anders cq beter worden? Ik geloof er niet veel van. Hoe hoopvol zo’n becijfering ook mag klinken – het is in elk geval al iets geloofwaardiger dan de holle slogans van het verleden – ze verwezenlijken zal weer een mission impossible worden. Om te beginnen is het een vast gegeven dat men zo’n programma – eender welk programma – hier niet uitgevoerd krijgt, tenzij men over een absolute meerderheid zou beschikken, hetgeen in onze zgz parlementaire democratie bijna nooit meer voor komt. In het beste geval kan men hopen dat de partij die de meeste stemmen en zetels behaalt het grootste deel van zijn programma zou kunnen verwezenlijken en/of tevens zijn programma zou kunnen opdringen aan al dan niet nieuwe coalitiepartners. En dat dan alleen voor wat de Vlaamse deelregering betreft.
Voor de federale regering wordt het helemaal raden, want – bij mijn weten – is er geen enkele francofone partij die een becijfering heeft laten uitvoeren of er zelfs nog maar aan denkt dat te zullen doen. Tenslotte zijn het toch de Vlamingen die de rekeningen zullen betalen, gaat men er daar van uit. Het klassieke nattevingerwerk dus. De Vlaamse partijen die met die francofonen op stap willen gaan, zullen snel merken dat er van heel hun becijferd programma federaal niet veel in huis zal komen. Waarbij nog maar eens bevestigd wordt dat België voor Vlaanderen geen meerwaarde betekent.
In de marge van de hele Vlaamse becijfering zijn er trouwens enkele punten die onderbelicht blijven. Zo gaat de SP.a zgz (weer eens) voluit voor de redding van het sociale vangnet en probeert Tobbackske nog maar eens papa’s lucky strike van het einde der jaren negentig te herhalen door zich voor te stellen als o.m. de waarborg voor onze pensioenen. Ge moet maar durven als uw partij daar achttien jaar de minister voor geleverd heeft en er niets van gebakken heeft. Dat verhaal geldt trouwens ook voor de Open VLD, die de belastingen naar omlaag wil, omdat ze plots heeft vastgesteld dat die in België tot de hoogste van Europa behoren. Wat de partij blijkbaar nog niet heeft vastgesteld is het feit dat ze al decennia mee in de federale regering zit en dus heel die tijd niets aan het verlagen van die belastingen gedaan heeft. Waarom zou ze het nu wel doen, temeer omdat hét blauwe boegbeeld van het eerste decennium van deze eeuw, Verhofstadt, als geen ander de kans heeft gekregen de staatsschuld te verminderen en dat niet gedaan heeft? Als beloning mag het genie uit Gent zelfs de liberale Europese lijst aanvoeren.
Tenslotte nog het Vlaams Belang, die zich ten minste aan haar core business houdt en het te besparen geld zoekt bij de geldstroom die nu opgeslokt worden door de kosten van de immigratie. Als dit land verder gaat met zijn sociale zekerheid te vergooien aan een steeds groter wordende stroom van inwijkelingen die niet bijdraagt, dan gaat die sociale zekerheid naar de knoppen. Men moet geen econoom zijn om dat te beseffen.
Het VB blijft ook bij zijn eis de provincies af te schaffen. Dat was vroeger zelfs een punt bij de hierboven vermelde Verhofstadt, o.a. in zijn eerste burgermanifesten, maar ook daarover hoort men nog weinig. Als dan, volgens alle partijen, toch moet bespaard worden, wat houdt hen dan tegen overbodige instellingen op te doeken?
Tijdens het voorbije weekeinde kregen we op de Tv journaals te zien dat een splitsing van België aan Vlaanderen 237 miljard zou kosten: 203 miljard aan over te nemen staatsschulden (55% van het Belgische totaal) en 34 miljard voor het handhaven gedurende 15 jaar van de transfers naar Wallonië. Die cijfers hadden de zenders overgenomen van hun lievelingskrant De Morgen en zijn misschien correct te noemen, maar wel uit hun verband gerukt. Met had ook kunnen schrijven, dat het Vlaanderen ‘maar’ 203 miljard zou kosten. Want zoals nu, mét België, kost het ons veel meer. De Morgen verwart gewoon met opzet de huidige kosten met de extra kosten. Ook de bewering (van Paul De Grauwe, als ik me niet vergis), dat we bij een splitsing met zijn allen 15% armer zouden worden, is onzin, want nergens op gebaseerd.
In feite is het hele verhaal een reactie op het pas verschenen boek ‘België, de onmogelijke opdracht*’, van Remi Vermeiren, voormalig KBC topman, voorzitter van de denktank De Warande én van de vzw Vives, die deel uitmaakt van de faculteit Economie en Bedrijfswetenschappen van de KU Leuven. Die staatsschuld is nl niet iets dat meteen betaald moet worden mocht men dit land splitsen. Ze zal ook blijven bestaan als België niét gesplitst wordt en men kan er gif op nemen dat Vlaanderen van die Belgische staatsschuld momenteel bijna álles betaalt** én daarbovenop nog de transfers naar Wallonië. Volgens Vermeiren kan een onafhankelijk Vlaanderen de belastingen meteen met 5 miljard euro verlagen én nog 15 jaar solidair blijven met Wallonië. Dat laatste gewest krijgt dan daarbij dus nog 15 jaar de tijd om orde op zaken te stellen, want het is de Walen hun eigen schuld dat ze niet uit de miserie geraken. De Waalse regio werd nooit gedwongen maatregelen te nemen om haar economie er bovenop te helpen. Ze kregen/krijgen het geld zomaar cadeau en creëren er in het beste geval overheidsbanen mee die niets opbrengen. De werkzaamheidsgraad is er bij de laagste van de hele E.U.. Een splitsing van België zal ervoor zorgen dat ook Wallonië zuiniger zal moeten omgaan met het geld uit de eigen belastingen. Op dezelfde manier zal het ook gedaan zijn de Waalse tekorten en de Vlaamse overschotten te verdoezelen met Belgische statistieken. Van Brussel stelt Vermeiren voor er een onafhankelijke stadsstaat van de maken, maar wel met een zekere Vlaamse inspraak i.v.m. de persoonsgebonden materies (onderwijs bv), terwijl de stad toch ook Vlaanderens hoofdstad zou blijven. Brussel zal nu eenmaal binnen Vlaanderen blijven liggen en kan niet zonder het Vlaams gewest en het dynamisme dat ervan uit gaat.
Vermeiren schreef zijn nieuwe boek in eigen naam. Het is in feite een aanvulling van het in 2005 verschenen ‘Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen’ van de denktank De Warande, denktank die nu niet meer als zodanig bestaat, maar waarvan o.m. ook Frans Crols, Jan Jambon, Guido Naets, Matthias Storme, Bruno Valkeniers en Herman de Bode – om er maar enkele te noemen – deel uitmaakten. We zitten nu in een heel andere context dan negen jaar geleden, waarbij we er nooit meer in zullen slagen de problemen op te lossen via een zoveelste Belgisch compromis met knip en plakwerk.
Vermeiren, nu 74 en met pensioen, geeft toe dat hij dit boek niet had kunnen schrijven als directievoorzitter bij KBC, nochtans een Vlaamse bank. De meeste Vlaamse ondernemers en topfiguren uit Vlaamse bedrijven durven gewoon niet uitkomen voor hun Vlaamsgezindheid, omdat ze dan riskeren persona non grata te worden (iets wat o.m. Herman de Bode is overkomen). Het heeft ook voor een stuk te maken met de historische onderdanigheid van de Vlamingen, een verknechting die de francofonie van dit land probeert in stand te houden, wat nog steeds lukt via de zgz Vlaamse B-partijen, in het bijzonder de SP.a, Groen en de PvdA, die alle drie aanhangsels geworden zijn van hun Waalse geestesgenoten.
De vraag van één miljoen is nu, hoe die splitsing tot stand kan komen. Volgens Vermeiren moet dat gebeuren met onderhandelingen waarbij de Belgische schuldeisers moeten worden gerust gesteld. Als de goede wil daarvoor aanwezig is, hoeven dergelijke onderhandelingen niet langer te duren dan de tot nu toe historische 451 dagen die er nodig waren om de zoveelste federale oplapregering tot stand te brengen. Men moet gewoon bereid zijn er over te willen discuteren.
Tenslotte zegt Vermeiren, dat er niet gewacht moet worden tot 2019, zoals zowat alle grote(re) partijen, de N-VA in begrepen, zeggen omdat ze eerst de economische problemen zouden willen aanpakken. Zowat alle economische problemen in dit land zijn ook communautair (iets wat ik hier ook al enkele jaren schrijf) omdat de problemen en de remedies om die op te lossen verschillend zijn voor de twee grote landshelften. Men wil hier als het ware patiënten met verschillende ziekten genezen met eenzelfde medicijn. Nogal wiedes dat zoiets nooit zal lukken.
* Het boek ‘België, de onmogelijke opdracht’ van Remi Vermeiren, is verkrijgbaar via een storting van 20 euro + 2 euro verzendingskosten bij ’t Pallieterke op rekening BE82 4096 5194 9168 of via Uitgeverij Pelckmans ISBN 978-90-289-7730-3. Ontzettend actueel en daarom warm aanbevolen.
** Brussel betaalt een beetje, Wallonië zo goed als niets.
Hoe men het ook draait of keert, dit wordt de week van de Krim. Dat een meerderheid van de bewoners daar zou kiezen voor onafhankelijkheid en/of aansluiting bij Rusland, was al op voorhand geweten. 60% van de bevolking is er Russisch of toch van Russische origine. Ondanks een boycot door de Tataren, de oorspronkelijke bevolking, die er zo’n 15% uitmaakt, kwam toch bijna 83% stemmen en gaf bijna 97% van de stemmers zijn voorkeur voor een afscheiding van Oekraïne, al werd dat zo niet geformuleerd (wat inderdaad niet correct was). Dat is eens iets anders dan die stemming over de Lange Wapperbrug, die Groen en Open VLD in Antwerpen nog eens willen overdoen. Het betekent nl dat ook de meeste Oekraïners van de Krim liever onder de Russische paraplu willen leven dan in hun armlastige ‘Grensland’.
Er is natuurlijk ook nog de vraag, hoe het verder zal verlopen in de rest van het tweede grootste land van Europa en of Poetin & Co ook daar niet zullen blijven stoken om straks ook de Russisch gezinde Oekraïners in het oosten weer onder Russisch bewind te krijgen. Hopelijk gebeurt dat niet, want niemand weet hoe dat daar dan zou eindigen. De zgz tegenmaatregelen die het Westen nu neemt, zijn nep, gericht tegen tweederangs politici en zakenmensen, waar Poetin en zijn partij zeker niet wakker van zullen liggen.
Laten we tenslotte ook niet vergeten dat men in de E.U. zeker de referenda niet genegen is, alhoewel dat een van de meest democratische uitingen van een volk is. Denk maar aan de aversie van Europa t.o.v. het recente Zwitserse referendum over de immigratie, over de eis tot een referendum voor onafhankelijkheid vanwege de Catalanen, dat door Spanje zelfs geweigerd wordt en over de tegenstand die de Schotten krijgen, alhoewel die dan tenminste straks toch tot een referendum mogen overgaan. Bij dat alles zouden ook wij, Vlamingen, kunnen gaan dromen, want net zoals de Russen in de Krim vormen wij in dit land de meerderheid, wat bij Catalanen en Schotten zelfs niet het geval is.
Kortom, laten we de zaken niet vooruit lopen en zien hoe het verder afloopt op de Krim, hopen dat het daar niet tot bloedvergieten zal leiden en dat wij daar straks de rekening niet zullen moeten betalen, zoals Verhofstadt en Co dat al halvelings beloofd hebben. Territoriale integriteit en soevereiniteit zijn mooie begrippen. Laten we ze koesteren en hopen dat ze niet besmeurd raken door politiek gekonkel.
De Vlaamse regering van Peeters II krijgt de laatste tijd nogal wat kritiek te slikken van zowel de oppositie als van niet politieke organisaties. Men vindt dat er de laatste legislatuur niet veel gebeurd is op regionaal gebied en helemaal ongelijk kan men de criticasters niet geven. Maar er zijn redenen voor de inertie van de huidige Vlaamse regering.
Peeters I leefde op een wolk als het gevolg van de vijfde staatshervorming, de zgz ‘Lambermont akkoorden’. Die hadden gezorgd voor een zoveelste extra financiering van het (slecht werkende) Franstalig onderwijs in dit land en als gevolg van de klassieke wafelijzerpolitiek kreeg ook Vlaanderen toen een extra hoop geld dat het kon uitdelen. Met Peeters II was het al heel wat minder. Er moest op alle vlakken bespaard worden: de jobkorting werd afgeschaft, het beloofde extra kindergeld kwam er niet en het enige waar men in de Vlaamse regering nog oog voor had, was ervoor te zorgen dat de begroting niet in de rode cijfers geraakte. In deze rubriek heb ik al meermaals gesteld dat het voor een bedrijf dat goed werkt en wil vooruitgaan, het geen schande is wat schulden te maken. Het gevaar bestond (en bestaat nog steeds) dat de andere regio’s helemaal geen begroting in evenwicht zullen kunnen aanbieden en straks voor het vullen van de gaten van de federale en regionale putten naar Vlaanderen zullen wijzen als blijkt dat daar nog wel geld voorhanden is.
Het zal er trouwens niet beter op worden als de zesde staatshervorming zal moeten worden uitgevoerd. Die hervorming is in feite een camouflage voor een gigantische besparingsactie, omdat de regio’s er wel een heel pak bevoegdheden bij krijgen, maar niet het volledige bedrag van de financiering ervoor. Daarbij zullen bovendien een paar duizend ambtenaren moeten worden overgeheveld van het federale naar het regionale niveau en zo iets kan jarenlang aanslepen. Denk maar aan de overheveling van de Nationale Plantentuin van Meise, die twaalf jaar heeft geduurd en daarbij niet eens een record is (er loopt een herziening van de vertegenwoordiging van België binnen de Europese ministerraad, die al dateert van 1994!).
Kortom, de nieuwe Vlaamse regering, wat ook haar samenstelling na 25 mei zal zijn, staat weinig goeds te wachten. De komende legislatuur wordt geen wandeling door het park. Met dank aan de traditionele, Vlaamse partijen die er mede voor gezorgd hebben dat de putten op federaal vlak niet tijdig gevuld werden en er voorrang werd gegeven aan de besognes van de PS.
In mijn blog van donderdag had ik het er al over, dat zware stakingen geen exclusiviteit meer zijn voor Wallonië, ook in Vlaanderen gaat het van kwaad naar erger. Bij Agfa Gevaert in Mortsel hebben de arbeiders, na twaalf dagen staken, zich nog niet laten vermurwen en keurden ze met 56,3% ook het derde voorstel van de eigen directie af. Daarmee werd echter de vereiste 2/3de meerderheid niet behaald, zodat men zich – volgens de heersende voorschriften – toch aan de nieuwe cao zal moeten houden. Feitelijk was dat ook al zo na de tweede stemming, maar die was zo nipt, dat de vakbonden het interne reglement doodleuk naast zich neerlegden en verder staakten. Dat doet denken aan wat onze francofonen bij communautaire problemen doen: als een nieuwe wet hen niet aanstaat; leggen zij die ook naast zich neer (waarbij de Vlamingen dan gewoon doen alsof hun neus bloedt.
Bij Lanxess in Zwijnaarde wordt nog wel gestaakt, bij Omnichem in Wetteren is er een opschorting van staking, maar ook bij deze bedrijven zijn de problemen, die hoofdzakelijk te maken hebben met het brugpensioen, nog niet van de baan. Een beetje raar is wel dat zowel in Mortsel als in Zwijnaarde het alleen de arbeiders zijn die wilden staken. De bedienden waren wél akkoord met de nieuwe cao. In Wetteren liggen ze dan weer allebei dwars. En het kan nóg erger.
De stakingsgolf treft nu ook Arcelor (het vroegere Sidmar) in Gent, waar vanaf woensdag gestaakt wordt. Door de aard van het bedrijf gaan daar ook de hoogovens plat, de laatste twee die dit land nog ‘rijk’ is. Als teken aan de wand kan dat tellen, want in de staalmarkt gaat het nog steeds niet zo goed en we weten uit de Luikse ervaring dat er bij ArcelorMittal niet mee gelachen wordt. Het cao-voorstel van de eigen directie is er nu al tweemaal verworpen met meer dan 75% van de stemmen. Ondertussen verplaatst die directie de orders naar andere Arcelor sites. Die heeft het bedrijf genoeg, het is zowat de nummer één van de wereld. Er is in Gent wél een akkoord om de cokesfabriek te laten draaien. Mocht die stilvallen dan zou dat onherstelbare schade aanrichten en zou een Luiks scenario tot de mogelijkheden behoren. Men kan wel zeggen dat de ligging van de fabriek te gunstig is om ze te sluiten, maar dat dacht men ook bij GM in Antwerpen. En daar werd niet eens gestaakt…
Het is te gek om los te lopen. Enkele partijen willen nu een nieuw referendum over de Oosterweelverbinding in Antwerpen. Heel die miserie nog eens opnieuw. Reden daarvoor is een zgz enquête die een onderzoeksbureau zou gehouden hebben bij 1000 Antwerpenaren. Dit gebeurde overdag. Dat betekent dat het gros van de ondervraagden mensen waren die meer dan waarschijnlijk niet gaan werken waren: gepensioneerden, werklozen of mensen met veel vrije tijd. Waarschijnlijk ook mensen waarvan de meesten zelfs niet eens een auto hebben. Niettegenstaande dat alles vond de Gazet Van Antwerpen, die het nieuws uitbracht, de peiling ‘representatief’.
Twee partijen zijn ondertussen op de enquêtekar gesprongen, Groen en Open VLD, uitgerekend twee die het project van de Lange Wapper in eerste instantie mee hadden goedgekeurd. Herinner u nog Mie Vogels, die er toen zelfs een vreugdedansje voor over had. Ze gaat nu met pensioen, met een bonus van ergens tegen de 300.000 euro. Mocht ze een CEO van een bedrijf geweest zijn, dan stonden haar eigen geitenwollensokkendragers nu waarschijnlijk al te protesteren. Kan men er bij Groen nog (groen) om lachen, bij Open VLD is dat niet meer ernstig. ‘The task of an opposition is to oppose’ gaat het adagium. Als de partij echter dit soort acties blijft ondersteunen, dan is dat vragen om ook straks in de oppositie te blijven. Iedereen weet dat het gehouden referendum een farce was: maar 40% van de Antwerpenaren deed er aan mee (grotendeels nog als gevolg van de 50.000 opgetekende handtekeningen, waarvoor vooral het VB zich had ingezet), maar 60% stemde nee, zodat in totaal slechts 24% van alle Antwerpenaren tegen waren. De omwonenden, die meer van de Ring gebruik maken dan de stadsbewoners zelf, mochten niet eens meedoen, laat staan die uit de verdere regio en dat voor een probleem dat, via de haven, feitelijk heel Vlaanderen aanbelangt.
Dat de media dat referendum zelfs nu nog helemaal niet in vraag stellen, zegt iets over hun vooringenomenheid. Als men in Antwerpen zo verder gaat, dan wordt het straks ‘Antwerpen zien en stil staan’. Jammer genoeg wordt dan ook heel Vlaanderen het slachtoffer van de ‘collateral damage’…
Volgens het Internationaal Monetair Fonds (IMF) moet België de volgende vijf jaar zo’n dertien miljard euro extra besparen om de overheidsfinanciën in orde te brengen en de kosten van de vergrijzing op te vangen. Het agentschap raadt de federale regering aan te letten op minder uitgaven, een belastingvermindering in te voeren op de lonen en een stijging op de consumptiegoederen en de milieuvervuiling. Dat voorstel van het IMF wordt trouwens ondersteund door de Europese Commissie en de Organisatie voor economische Samenwerking en Ontwikkeling (Oeso).
Het verkiezingsprogramma van de PS, de grootste partij van Wallonië die zowel in de federale regering als in de Waalse deelregering de premier levert en het in feite in dit land voor het zeggen heeft, staat zowat haaks op wat het IMF vraagt. Als de PS het voor het zeggen blijft hebben, komt er een rijkentaks en een meerwaardeheffing op aandelen, plus een extra belasting op aandelenopties. Daarenboven wil de partij de notionele intrestaftrek afschaffen (met een uitzondering voor de KMO’s) en wil ze de afschaffing van de zgn inschakelingsuitkering voor schoolverlaters, die de regering Di Rupo zopas nog heeft goedgekeurd, ongedaan maken.
Het PS-programma vloekt dan ook met zowat alles wat IMF,Oeso en Europese Commissie voorstellen en zal – indien het ooit werkelijkheid zou worden – de laatste multinationals hier het land uitjagen. De reden waarom de Waalse socialisten zo voor de dag komen, heeft te maken met de steeds groter wordende concurrentie die ze krijgen van de echte communisten in dit land, de PvdA+ en hun Waalse tegenhanger die nog steeds unitair optreden (net als de groenen trouwens) en die hun achterban en mogelijk nieuwe kiezers nóg meer beloven. Volgens die uiterst linksen, die – in tegenstelling tot uiterst rechts – wél geduld worden in onze pseudodemocratie, zou een rijkentaks voor vermogens boven de 1,5 miljoen euro, de staat acht miljard euro opbrengen. De PS houdt het op 1,25 miljoen per vermogen, met een opbrengst van drie miljard, maar zelfs dat blijkt te hoog gegrepen. In Frankrijk, dat als land toch zoveel groter is, heeft men dat al eens uitgeprobeerd en daar heeft dat tot op heden slechts 200 miljoen opgebracht. Verder doet men alsof de bedrijven in dit land geen belasting betalen, wat niet klopt, want de fiscus inde vorig jaar wel 12,4 miljard vennootschapbelastingen. Dat bepaalde bedrijven erin slagen onder sommige belastingen onderuit te blijven, ligt niet aan die bedrijven zelf, maar aan onze wetten die niet waterdicht zijn en onze justitie die niet werkt zoals het hoort.
Kortom, als het PS-programma ooit verwezenlijkt zou worden, zal dit land helemaal een puinhoop worden. De loonkloof (met de buurlanden, nota bene, niet met de derde wereld*) zal nooit gedicht raken, het steeds veranderen van regels, zoals bij de notionele intrestaftrek, geeft aan buitenlandse investeerders geen vertrouwen meer en alleen al het idee dat in dit landje drie jaar na het verlaten van de school 55.000 jongeren nog steeds geen werk zouden vinden en door de staat verder zouden moeten onderhouden worden, schept het idee dat het gaat om plantrekkers en luiaards eerder dan om jonge mensen die de wereld gaan bestormen. Het rode plan is een rede te meer om de Belgische stekker eruit te trekken. De rode en groene rakkers die vinden dat in Wallonië het gras groener is, kan men best aanraden naar dat toekomstig proletariërsparadijs te verhuizen. Misschien kunnen ze daar later wel een confederatie aangaan met Griekenland en soortgenoten.
* De ketchup die in Turnhout gemaakt werd, wordt straks geproduceerd in Groot-Brittannië en de radiatoren van Henrad in Nederland, net over de grens bij Maastricht, niét in e.o.a. ontwikkelingsland. Het is trouwens niet meer zo dat er alleen in Wallonië om de haverklap gestaakt wordt. De twaalf dagen durende staking bij Agfa Gevaert in Mortsel (voor het brugpensioen) en de stakingen bij de chemiebedrijven Lanxess en Omnichem hebben het imago van een hardwerkend Vlaanderen in het buitenland zeker geen deugd gedaan.
Wie dacht dat er na de talloze schandalen in regio Charleroi een einde zou komen aan de frauduleuze praktijken van de PS’ers in Wallonië, zal zijn mening moeten herzien. Het stinkt er nog altijd, al heeft het werkterrein zich verlegd buiten de Karolingerstad en nog wel naar Bergen/Mons, de thuisstad van Di Rupo.
Het parket van Bergen vraagt nl de doorwijzing naar de correctionele rechtbank van o.m. Didier Bellens, vers afgezette CEO van Belgacom, Pierre-Eric Evrard, de voormalige rechterhand van Bellens, Edmée De Groeve en haar dochter én een zekere D’Angelo, architect. Ze worden verdacht van ‘misbruik van invloed’ en voor de laatste drie komt daar nog misbruik van gemeenschapsgoederen en valsheid in geschrifte bij. De zaak draait rond de verkoop in 2005 van een vroeger RTT gebouw aan een vennootschap van De Groeve. Dat zou zwaar onder de prijs verkocht zijn, waarvoor Bellens als tegenprestatie dan rekende op PS-steun om zijn Belgacom mandaat te zien verlengen. De man kon toen best wat extra gebruiken, hij had een loon van amper iets over de twee miljoen euro…
Over Bellens valt niet veel meer te vertellen dat men niet zou weten, ook dat hijzelf o.m. vijf miljoen euro eist van de federale regering omdat die hem onrechtmatig zou hebben afgezet. Die Edmée De Groeve is echter een ander paar mouwen. Ze was/is(?) een protegee van Di Rupo himself en hielp de arme Elio zelfs bij zijn lessen Nederlands. Over dat laatste zal wel niemand gevallen zijn (afgezien van het resultaat), maar Edméetje was meer dan dat. Als PS-voorzitter bezorgde Di Rupo haar een paar lucratieve jobs bij overheidsbedrijven, zoals de NMBS en de luchthaven van Charleroi, waar ze ook al in de problemen kwam omdat ze het ‘mijn en het dijn’ niet goed uit elkaar kon houden. Ook bij de NMBS-holding had ze een postje en ze werd eveneens voorzitster van de Nationale loterij. De vraag is nu, in hoeverre Di Rupo zelf mee betrokken was in de deal met Bellens, die – nota bene – ook al door Di Rupo bij Belgacom was binnengehaald.
En dan hebben we het nog niet gehad over onze vriend Labille, minister van o.m. Overheidsinstellingen, die door de oude Bpost baas Thijs ervan beschuldigd wordt glashelder te hebben gelogen. De man ontkent het zelfs niet eens en maakt er zich vanaf door te stellen dat Thijs voor hem verleden tijd is. M.a.w. als een minister openlijk liegt, dan heeft dat bij de PS (en daaruit afgeleid ook bij de federale regering) geen gevolgen, als de zaak maar geklasseerd is. Als we die redenering moeten blijven volgen dan kunnen ministers in functie straks liegen dat ze zwart zien, zo lang ze er maar voor zorgen dat de zaak geregeld is, om daarna te kunnen vertellen dat het verleden tijd is.
Maar er is meer. Labille is de man die in de federale regering werd gehaald om de plaats van Magnette te bezetten, toen die burgemeester van Charleroi werd én voorzitter bleef van de PS. Daar Labille nooit verkozen werd en steeds beweerd heeft aan de verkiezingen van 25 mei niét mee te zullen doen (en dan ook niet electoraal kan worden afgestraft), kan men dat niet anders zien dan dat de man gewoon uitvoert wat Magnette al eerder zinnens was en dat is, dat de politiek – met in de eerste plaats de PS, zolang die het nog voor het zeggen heeft - haar greep op de overheidsbedrijven wil verstevigen, terwijl de markt juist het tegenovergestelde vraagt. Zoals Karel Vinck het formuleerde: ‘Een overheidsonderneming moet meer onderneming zijn en minder overheid’. En niet andersom. Het is typisch voor een neo-marxistische partij als de PS die er in de eigen regio al in geslaagd was 40% van de bevolking van de staat te laten leven en dat zelfs nog wil uitbreiden. De laatste economische cijfers die stellen dat Wallonië procentueel beter scoort dan Vlaanderen, zeggen – zoals gewoonlijk – niet alles, nl dat die betere score er alleen komt door nóg meer overheidsbanen te creëren. En wie zou dat alles betalen, denk je?
Zoals men weet zal men op 25 mei niet meer kunnen stemmen voor de Senaat. I.p.v. deze nutteloze instelling dan op te doeken en zo veel geld uit te sparen, heeft men er een nieuwe praatbarak van gemaakt, bevolkt door mensen die door de partijen zullen kunnen worden aangeduid, naar gelang het aantal zetels in de Kamer. Deze nieuwe senaat, die slechts acht keer per jaar bijeen zal komen – maar toch nog zo’n honderd miljoen euro per jaar zal kosten – zou zich in eerste instantie bezig houden met het bespreken van toekomstplannen. Zo worden ze wel niet genoemd, maar in de praktijk zal het daar op neerkomen. Een van die plannen is de federale kieskring, een dada van heel wat belgicisten met heimwee naar het unitaire België, die maar niet wil wijken. Momenteel is men bezig een commissie daarvoor samen te stellen.
De N-VA, die dit particratie spelletje meespeelt, had voorgesteld dat zij in de Senaatscommissie zou vertegenwoordigd worden door professor Hendrik Vuye, de grondwetspecialist die les geeft aan de universiteit van Namen. Sinds de man kandidaat is op de N-VA Kamerlijst voor Vlaams Brabant, heeft hij al heel wat kritiek moeten slikken vanwege francofone politici en journalisten die hem liefst van al in Namen weg zouden willen hebben. Dat het (nog) niet zover is kunnen komen, dankt Vuye aan de steun die hij daar aan ‘zijn’ universiteit ontvangt van leerlingen en collega professoren, zeker niet van steun vanuit Vlaanderen.
Vanuit dat Vlaanderen krijgt Vuye nu zelfs kritiek vanwege de SP.a, tot nader orde nog altijd een Vlaamse partij, al zou men daar soms wel eens aan beginnen te twijfelen. Die wil nl niet dat Vuye deel uitmaakt van die senaatscommissie, juist omdat hij op 25 mei op die N-VA lijst staat. M.a.w. de Vlaamse socialisten huilen nog maar eens mee met de francofone wolven. Het werd zelf hilarisch, toen bleek dat er op hun eigen verkiezingslijst ook iemand stond die in die commissie zou zitten, nl Els Witte, ook al een professor, die ooit nog voorzitter was van de raad van bestuur van de VuurRodeTv en die nu ook aan dat plaatsje binnen die commissie zal moeten verzaken.
Kortom, onze socio’s blijven zich belachelijk maken, grotendeels omdat ze de Waalse familie achterna blijven lopen. En dat alles, deze keer, voor een bespreking van een item dat nooit verwezenlijkt zal worden. Het lijkt me zo’n beetje die Byzantijnse discussie over het geslacht der Engelen. Daar is men ook nooit uit geraakt.
I.v.m. het overlijden van Gerard Mortier hebben de media blijkbaar geen woorden genoeg om de man de hemel in te prijzen. Nu was Mortier zeker iemand die baanbrekend werk heeft verricht, die inderdaad heel wat veranderd en gemoderniseerd heeft in het operawereldje. De vraag is maar, of hij het ook verbeterd heeft en daarbij heb ik, als opera liefhebber*, wel mijn bedenkingen.
Opera is emotie, drama, passie, net zoals ook toneel dat kan zijn, of schilderkunst, of literatuur. Bij opera komt het er echter op aan die passie en emotie aan te voelen via de muziek, zowel van het orkest als van de zangers. Opera mag dan wel een totaalspektakel zijn; een prachtig decor, een geweldige kostumering, een ideale belichting stellen niets voor als het drama niet via de muziek kan worden aangevoeld en de passies geloofwaardig overkomen. De meeste gekende klassieke opera’s stammen uit vorige eeuwen, de jaren stilletjes zeg maar en waren geschreven in een andere tijdsgeest. Die opera’s nu opvoeren in een hedendaags kleedje lukt alleen als het gaat om een komische opera of e.o.a. uitzondering die eerder tijdloos is (een Bohème bv of – tot een zeker punt – een Faust). Opera’s met een historische achtergrond (Don Carlos, Vespri Siciliani) worden gewoon vermoord als men die uit hun historisch kader haalt. En laat dat laatste nu juist zijn waar een hele kliek intendanten en regisseurs al een tijdje mee bezig zijn. De laatste tijd is het zelfs mode geworden om filmregisseurs klassieke opera’s te laten regisseren. Iets waar de meeste helemaal geen kaas van gegeten hebben. Op dat gebied zijn het louter bijzaakspecialisten.
Gerard Mortier, hoe begaafd de man ook was, behoorde tot die laatste categorie. Bij hem kwam het er dikwijls op aan te choqueren, te provoceren. Hij gaf zelf toe weerstand nodig te hebben om te kunnen functioneren, zodat men na een opvoering niet meer sprak over de componist, maar over hem. Alsof dat nog niet erg genoeg was, had hij er een specialiteit van gemaakt ver over zijn budgetten te gaan, iets wat mede het gevolg was van het feit dat hij een vaste entourage had die hij overal mee naartoe sleurde, ook naar Salzburg en Madrid. Toen hij na tien jaar vertrok uit De Munt, liet hij er een put achter van 300 miljoen Bfr (± 7,5 miljoen euro), die men nog steeds aan het afbetalen is. Hij slaagde erin na zijn eerste seizoen bij de Salzburger Festspiele de organisatie ook daar in het rood te laten draaien, de eerste keer dat dat daar gebeurde en waar het nooit echt geklikt heeft. Toen hij in Salzburg vertrok verscheen er in een plaatselijke krant zelfs een (nep)overlijdensbericht van hem! Hij heeft ooit afgehaakt om operadirecteur te worden in het tweede operahuis van New-York, toen bleek dat men daar moest besparen. No money, no Mortier. Waarom hij in Madrid werd ontslagen, weet ik niet met zekerheid, maar de kans dat het ook daar om de centen ging, is levensgroot.
Kortom, Gerard Mortier was een uitzonderlijk man, een uitstekend Mozart kenner, een muzikaal genie, maar ook een uitgekookte manager die als geen ander profijt wist te halen uit zijn relaties met de politiek. Zijn generatie nieuwlichters hebben van de klassieke opera wel een farce gemaakt, waarbij Wagner, Verdi en Co zich gegarandeerd dikwijls voor in hun graf hebben omgedraaid en waardoor echte liefhebbers van dat genre hebben afgehaakt omdat ze niet gewend waren naar de opera te gaan om er zich te ergeren. Gelukkig is er vandaag de dag opera in de cinema, waar men live opvoeringen kan zien van o.m. uit de Metropolitan en Covent Garden, operahuizen die niet verwend worden met subsidies en waar men de toeschouwers in de eerste plaats opera’s laat zien zoals ze horen te zijn.
Tenslotte nog dit: Mortier was een geografische Vlaming, die het Belgische establishment te vriend wou blijven en op politiek vlak zeker geen sympathie had voor de Vlaamse verzuchtingen. Daarvoor achtte hij zichzelf te internationaal. Een zoveelste geval van Belgische recuperatie...
* Mijn vrouw en ik hebben 15 jaar een abonnement gehad op de opera van Luik, waar nog wél werken werden gegeven volgens het originele libretto (en steeds met Nederlandstalige boventitels). Daarvóór hadden we de doorstart meegemaakt van de Vlaamse Operastichting (Vlos), waar we gaan lopen zijn nadat regisseur Robert Carsten daar een Puccini cyclus had vermoord.
