Zaterdag werd bekend dat de vakantiedorpen, waar nu nog vluchtelingen verblijven, stelselmatig zullen ontruimd worden, omdat over twee weken de Paasvakantie begint en die dorpen dan (hopelijk) weer gevuld zullen worden met toeristen. Als voorbeeld werden in onze Tv-journaals beelden getoond van het Zilvermeer in Mol, waar 56 asielzoekers in stacaravans* verbleven. Als voorbeeld leek me dat een beetje simplistisch, want voor 56 mensen een andere plaats vinden lijkt me niet onoverkomelijk. Of dat ook allemaal zo eenvoudig zal verlopen in dat andere vakantiedorp vlakbij, het Parelstrand van Lommel, waar liefst 560 inwijkelingen ‘te gast’ zijn, kon men niet vernemen. Als inderdaad al die vakantiedorpen moeten ontruimd worden, zoals afgesproken, vraag ik me af wat men dan opeens met enkele duizenden gaat doen. Van de plannen om er ook te huisvesten in het chique Resident hotel hier in Kasterlee, zou dan ook niet veel in huis mogen komen. Ten eerste begint daar ook het vakantieseizoen en ten tweede werd het door de Kastelse brandweer afgekeurd omdat het niet brandveilig zou zijn. Dat laatste telt trouwens niet alleen voor vluchtelingen, maar ook voor betalende hotelgasten...
Dat verhaal over die 56 zonder iets te zeggen over die 560 lijkt het mij in elk geval weer een zoveelste goedpraten vanwege de politiekcorrecte doofpotspecialisten.
I.v.m. het fabeltje dat we de nieuwe binnenkomers zullen nodig hebben om straks onze met pensioen gestuurde werknemers te vervangen, stond er trouwens in de zaterdageditie van De Standaard, katern Economie, een interessant interview met de Duitse migratie-econoom Klaus Zimmermann. Die zegt dat hoogstens één vijfde van de vluchtelingen in aanmerking komt voor de arbeidsmarkt. Vraag is dan of die andere viervijfde door die nieuwe werknemers zullen onderhouden worden of de Europese staten dat zelf weer mogen doen en voor hoelang…
* Doordenkertje: in een stacaravan kan men ook zitten!
Het gat in de begroting blijft het politieke nieuws beheersen. Als onze Charel én Van Overtveldt hun China reis daarvoor uitstellen en er tijdens het weekeinde nog duchtig over vergaderd wordt, betekent dit toch dat het geen business as usual is, al zijn we op het gebied van begrotingen in dit land al e.e.a. gewend. Men krijgt daardoor de indruk dat er hier niet méér kan bespaard worden, maar dat is larie. Ik heb daar zelf al enkele voorbeelden van gegeven (senaat en provincies), maar er is nog heel wat anders waarop hier kan bespaard worden. Wat dacht je van Brussel, met zijn 89 parlementsleden, zijn 19 burgemeesters, schepencolleges en OCMW’s, zijn 5 ministers en 3 staatssecretarissen? Of van Wallonië waar de vier grootste steden verhoudingsgewijs dubbel zoveel middelen gebruiken dan dat hun bevolkingsaantal rechtvaardigt? En wat met de naar schatting tienduizenden mandaten bij allerlei overheidsbedrijven, vzw’s, intercommunales en holdings? Postjes als vangnet voor niet verkozen politici…
Het is niet meer dan normaal dat ook de oppositie een vette kluif heeft aan de huidige situatie. Niet iedereen heeft daarbij echter recht tot spreken. Zo laat Di Pippo weer van zich horen, terwijl zijn regering ook nooit serieus bespaard heeft. Zoals ik al schreef in mijn blog van 11 dezer (‘Het gat’) is de overheid in dit land – de regering Di Rupo inbegrepen - ook tijdens de laatste crisisjaren meer geld blijven uitgeven dan het incasseerde. Sinds 2009 heeft de federale regering elk jaar meer dan 10 miljard euro teveel uitgegeven. Alleen al aan de pensioenen werd in 2015 acht miljard euro meer uitgegeven dan in 2010…
Het kan echter nog erger. Zoals we stilaan gewend geworden zijn, laat ook vicepremier Peeters geen gelegenheid voorbijgaan om stokken in de wielen te steken en maakt hij met opzet de zaken nog erger dan ze al zijn. Samen met zijn partijgenoten Eric Van Rompuy en Servais Verherstraeten (misschien wel op aanraden van voorzitter Beke, die bij zijn herverkiezing zijn mensen binnen de federale regering opriep wat assertiever te zijn) zorgt hij ervoor dat deze regering geen externe oppositie meer nodig heeft.
Nu, ze zien maar hoe en of ze eruit geraken, maar met plakken en knippen zal het niet meer lukken. Volgens Gert Peersman, econoom en hoogleraar aan de UGent, zou men, zonder serieuze hervormingen, het bedrag dat men de laatste vijf jaar alleen al voor de vergrijzing bespaard heeft, de komende 20 jaar jaarlijks moeten besparen. Om eens over na te denken…
Ik kom even terug op mijn blog van 10 dezer (‘Het Romeinse Rijk achterna’), waarop een zekere Jos, die zegt mijn blogs af en toe te lezen, niet akkoord gaat met mijn vaststelling dat VB en N-VA het voor een keer eens eens waren om nooit te zullen aanvaarden dat Turkije lid zou worden van de E.U. Ik begrijp niet wat ik daar verkeerd geschreven heb, want dat is wat De Wever én het VB meteen na dat zgz principeakkoord verklaard hebben. Ik had het alleen over dat feit en niet over de verdere polemiek die er tussen beide partijen bestaat. Dat Jos mij een N-VA fan noemt en hij zichzelf een VB-fan zal er wel mee te maken hebben, maar dat is m.i. naast de kwestie, gewoon omdat ik géén N-VA fan ben.
Niet alleen ikzelf, maar heel mijn familie, een echte Hollandse schoonzoon inbegrepen, zijn Vlaamsgezind en heeft steeds uiterst rechts gestemd. Eerst voor Herman Wagemans, toen die als eerste na WO II opkwam voor amnestie. Mijn vader was valselijk beschuldigd geweest van collaboratie, werd even aangehouden maar meteen weer vrijgelaten – iets wat in die dagen zelden gebeurde - toen bleek dat de klacht, die kwam van enkele jaloerse buren, niet gegrond was. Ondertussen werd ons huis wel helemaal leeg geplunderd en hebben we daar nooit iets van teruggezien. Na Wagemans zijn we voor de Volksunie gaan stemmen en daarna voor het Vlaams Blok/Belang en dat doen we nog steeds.
Dat alles neemt niet weg dat men wel eens kritisch mag zijn t.o.v. dat VB, zoals ik dat ook ben t.o.v. alle andere partijen. Ik ben 76 en ben in heel mijn leven nooit lid geweest van een politieke partij, zelfs niet van een vakbond, wel van de Vlaamse Volksbeweging (VVB). Wat specifiek de Vlaamse strijd betreft, heb ik in deze rubriek al meermaals geschreven, dat men realistisch (tegenwoordig heet dat ‘pragmatisch’) moet blijven. Om in dit land iets wezenlijk te kunnen veranderen, moeten de Vlaamsnationalisten (de zgz ‘V’-partijen of hoe men ze ook wil noemen) tenminste over een meerderheid kunnen beschikken in het Vlaamse parlement en dat is nog steeds niet het geval. Mocht dat gebeurd zijn na de laatste verkiezingen en mochten N-VA en VB toen bv samen een meerderheid hebben kunnen vormen maar de N-VA het niét zou gewild hebben, dan hadden de VB’ers het volste recht om daarover verontwaardigd te zijn. Maar zover is het niet gekomen. Zelfs in Catalonië, waar de nationalisten wél de meerderheid behaalden, zijn ze nog niet aan het feest. We moeten dan ook roeien met de riemen die we hebben en gedogen dat we het voorlopig nog steeds moeten doen met de traditionele partijen, die Vlaanderen al zoveel schade hebben berokkend. Voorlopig kunnen we ons alleen troosten met de gedachte dat we tenminste al de socialisten uit de regeringen hebben gekegeld. Als grootste Vlaamse partij, zoals de N-VA, niét meedoen en aan de zijlijn blijven staan zou m.i. geen goede oplossing geweest zijn, want dan krijg je helemaal niets verwezenlijkt.
Voor de rest hoop ik dat het VB het de volgende verkiezingen weer beter zal doen. De peilingen – voor wat ze ook waard zijn – wijzen in elk geval in die richting. Het VB-colloquium van vorige week vrijdag in Brussel (met o.a. Geert Wilders) liet zien dat het enthousiasme terug is. Als de N-VA er niet in slaagt de Vlamingen een uitzicht te geven op enige kans op onafhankelijkheid – desnoods via het confederalisme – zal ze hopelijk daarvoor bij de volgende verkiezingen de rekening gepresenteerd krijgen. Tot dan zullen we (weer eens) geduld moeten hebben.
Vergeet het gat in de ozonlaag. Het gat in de Belgische begroting zal u eerder raken. De federale regering moet tegen volgende maand beslissen hoe ze dat gat gaat dichtrijden. Afgerond gaat het om 2 of 3 miljard euro. Het eerste bedrag is als men akkoord gaat om géén sluitende begroting te hebben in 2018, zoals afgesproken in het regeerakkoord, het tweede als men er zich wél aan zou houden. De liberalen vinden het niet erg als de doelstellingen voor 2018 niet gehaald worden. N-VA en CD&V vinden dat men er zich wel aan moet houden en m.i. hebben die gelijk. Het is nl al te gemakkelijk de problemen voor zich uit te blijven schuiven met als uitleg dat het morgen misschien wel beter wordt. De Guy Mathot doctrine, zeg maar. In de huidige financiële situatie, waarin zich niet alleen België maar de hele eurozone bevindt, is dat wishfull thinking, zeker als men weet dat we nu een centrumrechtse federale regering hebben die dat allemaal eens ging oplossen. Niet, dus.
Om de problemen waarover hierboven op te lossen kan de regering twee zaken doen: ofwel meer besparen, ofwel nieuwe belastingen, Met een overheidsbeslag van meer dan 50% en een staatsschuld van meer dan 100 zou het duidelijk moeten zijn: besparen. De overheid blijft immers nog altijd geld uitgeven die het niet heeft. Die uitgaven liggen de dag van vandaag 30 miljard euro hoger dan vóór de crisis en dit ondanks het feit dat de inkomsten voor dezelfde periode met 12 miljard gestegen zijn. Dat is een pak hoger dan wat in onze buurlanden is gebeurd, zeker op het gebied van werkloosheidsuitkeringen en gezondheidszorg en dan vergeten onze politiek én onze media nog de extra kosten van al die instellingen die men ‘vergeten’ is af te schaffen bij de opeenvolgende staatshervormingen. Denk maar aan de nu zo goed als waardeloze senaat en aan de overbodige provincieraden, die beide wel werden ingekrompen, maar die nog altijd bestaan en waarvan de logistieke kosten vrijwel onveranderd zijn gebleven.
Tenslotte is er sinds de vluchtelingencrisis begon nog het zgz ‘democratisch deficit’, waarvan niemand durft zeggen wat het ons (en de rest van de E.U.) gaat kosten. Dat tussendoor de Europese Centrale Bank (ECB) geen beter alternatief heeft dan het geld nóg wat goedkoper te maken zal niet veel helpen. Super Mario (Draghi) ziet het blijkbaar ook niet meer zitten. Misschien tijd om ook daar eens schoon schip te maken…
De geschiedenis blijft zich herhalen. Voor wie het zich nog herinnert: voor het Romeinse Rijk begon het begin van het einde doordat men de invallen van de barbaren niet meer de baas kon. Om er iets aan te doen, werden deze tenslotte gedoogd in de grensstreken en kregen ze zelfs de opdracht de buitengrenzen van het Rijk te beschermen, omdat de Romeinen het zelf niet meer konden. Het resultaat kennen we: vóór men er erg in had stonden de nieuwe verdedigers van de Romeinse buitengrenzen in Rome zelf en was het gedaan met het Imperium Romanum, althans in het Westen. Het Oost-Romeinse Rijk, dat van Byzantium met als hoofdstad Constantinopel, zou nog zo’n duizend jaar blijven bestaan, tot het werd veroverd door een ander soort barbaren die uit het Oosten kwamen en die het omvormden tot het Ottomaanse Rijk van ondertussen tot de islam bekeerde Turken.
Laat het nu uitgerekend die Turken zijn die van de Europese Unie de opdracht zouden krijgen de bewaking van de zuidoostelijke grenzen van Europa op zich te nemen en daarvoor dan ook nog eens royaal betaald zouden worden. Het zou ook wel eens het begin van het einde van dit nieuwe Europese Rijk kunnen betekenen, want de E.U. is zodanig verdeeld dat het niet in staat is het werk zelf te doen. Merkwaardig genoeg, zoals er een West- en een Oost-Romeins Rijk ontstond, zo blijkt er nu ook een West- en Oost-Europees kamp geboren te zijn. Het principeakkoord dat zopas in Brussel gesloten werd en waarschijnlijk zal bekrachtigd worden, bij gebrek aan een realistisch alternatief, kan dan wel betwist worden, maar - bij mijn weten - is er niemand die een echt alternatief heeft, laat staan een dat kan worden doorgedrukt voor de hele Unie.
Hier bij ons zijn N-VA en Vlaams Belang het voor één keer eens, dat ze nooit zullen aanvaarden dat Turkije lid wordt van de E.U. Stel u voor, dan zou een overwegend moslimland het meest bevolkte van de Unie worden. Bart De Wever heeft nog maar eens gelijk gekregen, toen hij zei dat de conventie van Genève dient aangepast te worden en dat de Visegrad-landen uit Oost-Europa gelijk hebben hun grenzen te sluiten, waardoor men nu verplicht is tenminste iéts te doen. De wereldverbeteraars die het daar niet mee eens zijn en schermen met allerlei hoogdravende principes, zijn niet in staat zelf een valabel alternatief te bieden voor een aan de gang zijnde volksverhuizing zoals we er in eeuwen geen meer gekend hebben en die tot een ongeziene chaos heeft geleid.
Voor onze Vlaamse minister-president is de komkommertijd blijkbaar al aangebroken. Zijn voorstel tot een Vlaamse Grondwet mag dat al gerechtvaardigd zijn – andere federaal ingestelde landen zoals de States en Duitsland hebben die reeds - al bij al is dat bij ons nu niet veel meer dan een soort bezigheidstherapie. Om ze te kunnen verwezenlijken moet er nl eerst nog een intentieverklaring tot wijziging worden goedgekeurd op federaal niveau (altijd hetzelfde Belgische liedje), met een 2/3 meerderheid dan nog en kan dat pas als de huidige federale regering, vóór ze aftreedt (en dat kan pas in 2019 zijn), die intentie aankondigt alvorens de huidige legislatuur af te sluiten. Pas nadat dat gebeurd is en er op federaal niveau een akkoord zou zijn, kan men er in het Vlaamse parlement mee verder.
Niettegenstaande bovenstaande zijn er toch mensen en partijen die er zich druk over maken. Groen bv die nog maar eens laat zien geen Vlaamse, maar Belgische partij te zijn. Maar ook CD&V die bij monde van Hilde Crevits, nota bene vice-presidente onder Bourgeois, komt vertellen dat er al zoiets bestaat als een Vlaams Handvest, waarmee men, volgens Crevits, even veel kan aanvangen als met een Grondwet. Ze had beter gezegd ‘even weinig’, want die ‘Proeve van een Vlaamse Grondwet’, zoals ze eerst heette, werd al in 1996 uitgeschreven en in 2006 nog eens opgerakeld door Norbert De Batselier (SP.a), toenmalig Vlaams parlementsvoorzitter. En dat is nog niet alles. Dat reeds 20 jaar bestaande Handvest is tot hiertoe zelfs niet eens goedgekeurd door het eigen Vlaamse parlement…
Zoals De Tijd opmerkte, heeft dat Handvest iets gemeen met het monster van Loch Ness, dat ook zo om de tien jaar boven water komt (letterlijk dan, voor de aficionados tenminste). Heeft men in dat Vlaams parlement niets anders om zich bezig te houden?
Op de bijeenkomst van de E.U., waarop ook de premier van Turkije was uitgenodigd, kwam deze met een nieuw, enigszins verrassend voorstel: stuur alle vluchtelingen, die zich nu in Griekenland bevinden, terug naar Turkije en voor elke teruggekeerde Syriër wordt er dan één legaal aan Europa overgedragen. Daarmee zette Davutoglu de hele E.U. op het verkeerde been, al heeft zijn voorstel wel het voordeel van de twijfel. Een dergelijke uitvoering zou nl enkele positieve kanten hebben: de Syrische vluchtelingen die zich nu in Turkije bevinden (meer dan 2,5 miljoen!) zouden inzien dat vluchten via Griekenland niet meer zou lonen, de mensensmokkelaars zouden snel geen klanten meer vinden en van wie toch naar Europa kan, zou men alle correcte gegevens hebben, zodat kandidaat terroristen niet meer als vluchteling ons continent zouden kunnen betreden. Griekenland zou daarenboven stilaan van de vluchtelingenstroom verlost kunnen zijn en het zouden alleen nog Syriërs zijn die naar hier komen, alleen dus nog oorlogsvluchtelingen en geen economische gelukzoekers.
Aan dit alles hangt wel een serieus prijskaartje. De E.U. zou moeten instaan voor het vervoer terug naar Turkije en daarna naar Europa. Bovenop de 3 miljard euro die de E.U. al had toegezegd aan Turkije (maar waarvan na drie maanden nog geen cent is betaald!), zou er nog eens eenzelfde bedrag bovenop moeten worden neergeteld. Men kan dat chantage noemen en dat is het ook wel, maar een land dat nu zelf al 2,6 miljoen Syrische vluchtelingen herbergt, waarvan vele al enkele jaren, mag daarvoor m.i. wel een prijs vragen als daarmee tenminste e.e.a. eindelijk eens kan worden opgelost.
Met de gevraagde 6 miljard euro houdt het trouwens niet op. Turkije wil ook dat zijn burgers vanaf deze zomer geen visum meer zouden nodig hebben om naar en in de E.U.-landen te reizen. Daarenboven wil het land dat de besprekingen om lid te worden van de E.U. in een versneld tempo zouden raken. Dat eerste punt is misschien nog te verwezenlijken, dat tweede niet. Europa heeft geen nood aan een nieuw lid dat in eigen land een bloedige repressie voert tegen zijn Koerdische minderheid, dat in Syrië steeds een dubieuze rol heeft gespeeld (en nٕóg speelt) en dat zopas nog de persvrijheid aan banden heeft gelegd door de grootste krant van het land te nationaliseren. Van de meer dan 20 punten waaraan het land moet voldoen om tot de E.U. toe te kunnen treden, waren er tot voor kort slechts een paar opgelost. Zelfs als het wat sneller zou gaan, kan dat nog vele jaren duren en heeft Europa het geluk dat álle E.U. landen het daarmee eens moeten zijn, wat bij Cyprus nooit het geval kan zijn zolang de Turken één derde van het eiland blijven bezetten. En dan hebben we het nog niet over Hongarije gehad, dat nu al zegt niet mee te zullen doen.
Tenslotte nog een rake opmerking van Jean-Marie Dedecker, die dan wel niet meer officieel in de politiek zit, maar nooit verlegen is voor een stoere verklaring. Hij pleitte in Knack voor een uitstap van België uit de E.U. (dat zou dan een ‘Belexit’ heten), mocht Turkije er ooit lid van kunnen worden.
---
En dan nog iets heel anders. Ik heb sinds enkele dagen problemen met Microsoft die perse wil dat ik overschakel op Windows 10. Eerst werd dat aanbevolen, gisteren kreeg ik zowaar een bevel daarvoor. Daar ikzelf geen specialist ter zake ben, heb ik dat doorgepraat met mijn systeembeheerder, die me heeft aangeraden het (nog) niet te doen. Mocht het zijn dat een dezer dagen mijn blog eens niét zou verschijnen, dan kan het daarmee te maken hebben. Hopelijk gebeurt dat niet, maar mocht het zijn, dan waarschijnlijk maar tijdelijk.
Vandaag nog eens iets over cultuur, met een vleugje politieke achtergrond. Zoals de trouwe lezers ondertussen wel weten, heb ik een abonnement op de opera in de cinema bij Kinepolis in Antwerpen. Zaterdagavond zag (en hoorde) ik daar de opera Manon Lescaut van Giacomo Puccini vanuit de Metropolitan van New-York. Het is een verhaal naar het boek van een Franse priester, geschreven in de 19de eeuw, over een jonge vrouw die door haar familie naar een klooster wordt gestuurd, maar tenslotte terecht komt in een Parijs luxewereldje, waar ze de minnares van een oude snoeper wordt, maar haar hart verliest aan een jonge kerel. Het eindigt erbij dat die laatste relatie ontdekt wordt, zij beschuldigd en veroordeeld wordt voor diefstal van juwelen en op een boot wordt gezet richting kolonie – in dit geval Louisiana, toen nog Frans – waar ze tenslotte in een woestijn sterft van ontbering.
Tot daar dus niets mis, ware het niet dat de producer, een zekere Sir Richard Eyre, het verhaal verplaatste naar een ander tijdperk. Nu gebeurt dit laatste wel meer in de opera, maar in dit geval gaat het van een verhaal uit de 18de eeuw, dat wordt overgeplaatst naar het Parijs onder Duitse bezetting tijdens de Tweede Wereldoorlog …
Wat trouwens die Duitsers in dit verhaal kwamen doen mag Sir Richard weten, maar een Franse veroordeelde vanuit Frankrijk met een Duits schip naar een in 1940/45 niet meer bestaande Franse kolonie sturen, is m.i. een beetje des Guten zuviel. Dat een producer met zo’n krankzinnig idee afkomt is één zaak (ieder diertje zijn pleziertje), maar dat een intendant van een wereldvermaard operahuis zoals de New-Yorkse Metropolitan daarin trapt is op zijn minst hallucinant te noemen. Dat daarbij in de laatste akte de vrouw niet eens omkomt in een woestijn, zoals in het oorspronkelijk verhaal, maar in een zgz verwoest gebouw (de resten van het decor uit de vorige akte) en dat allemaal in een Amerika dat tijdens de Tweede Wereldoorlog zelf geen bombardementen te verduren kreeg, is feitelijk nog een fait divers met het de nek omdraaien van de geschiedenis.
Het was trouwens niet de eerste keer dat het Duitse leger van ‘der Adolf’ misbruikt werd in een opera. Tijdens een opvoering van ‘die Götterdämmerung’, de apotheose van Wagner’s Ring, had ik dat ook al eens meegemaakt en dat ging toen over een verhaal uit de vroege Middeleeuwen. Blijkbaar lopen er in de operawereld nog meer fantasten rond die het trauma van die Tweede Wereldoorlog niet verwerkt krijgen...
Na bijna 20 uur onafgebroken vergaderen is er dan toch een nieuw akkoord gekomen met de Antwerpse loodsen en kon men in de haven de achterstand gaan goed maken. Die grap zal ons weer extra geld kosten, maar er is weinig tegen te doen want die lui hebben een unieke positie waardoor ze met een paar honderd mensen de hele haven kunnen platleggen. Wat ze al drie keer min of meer gedaan hebben in de laatste zes maanden. Voor het imago van de haven is zoiets dodelijk en het is maar de vraag of Antwerpens grootste klant, de rederij MCS, dit gaat blijven slikken.
Ik heb zelf een loods in de familie gehad en weet dat dit geen gemakkelijk beroep is. Mijn familielid heeft aardig wat jaartjes de wereldzeeën afgereisd en daarna nog een rits proeven en examens moeten afleggen vóór hij die job beet had. Dat geldt naar ’t schijnt voor alle loodsen, maar dat is nog altijd geen reden om om de haverklap chantage te plegen op de economie van Vlaanderens grootste stad. Al bij al zijn ook de loodsen ambtenaren, zeer dure ambtenaren die dooreen genomen zoiets van viermaal het loon van de gemiddelde ambtenaar krijgen.
Het kan ook anders. In Nederland hebben ze reeds in 1988 het hele loodswezen geprivatiseerd en is er sindsdien niet één keer gestaakt geworden. Sinds 1995 hebben de loodsen er allemaal hetzelfde statuut, geen vier verschillende zoals bij ons en incasseren zelf het loodsgeld. Als tegenprestatie betalen ze zelf de personeels- en opleidingskosten, plus de investeringen in de vloot (zo’n loodsboot kost rond de 80 miljoen euro). Zie je dat hier al gebeuren? Kortom, net zoals bij de rest van de meeste vakbondsacties zitten we hier nog met een 19eeuwse mentaliteit, terwijl onze noorderburen al de 21ste eeuw zijn binnengevaren. Als het in Antwerpen echt fout blijft lopen, zou men misschien eens aan die Nederlandse loodsen kunnen vragen het werk over te nemen? Of kunnen we misschien hopen dat we ook hier ooit eens te maken krijgen met een Reagan, die wel in staat was 12.000 Amerikaanse luchtverkeersleiders de laan uit te sturen (en te verbieden nog ooit dat werk te doen!). Ook in de States heeft men in die sector sindsdien niet meer gestaakt. Bij ons wordt het zelfs nog even bang afwachten, wat de achterban van het ABVV gaat doen, want die heeft het akkoord van het Schoon Verdiep nog niet goedgekeurd. Stel je voor dat die nu nóg niet akkoord zou gaan…
‘Ja, misschien wordt het morgen beter, maar het wordt nooit meer goed’
Bovenstaande komt uit een liedje van Urbanus van Anus (als ik me niet vergis) en het geeft exact aan hoe de wereld in het algemeen, dit land inbegrepen, steeds complexer wordt en oplossingen steeds moeilijker. Van België is het al langer geweten dat hier geen simpele eenvoudige wetten kunnen gemaakt worden en dat er altijd wel iets niet klopt omdat er gewoon teveel achterpoortjes en uitzonderingen zijn en blijven. Dat maken we ook nu weer mee nu men tot de vaststelling gekomen is dat er zo’n twee miljard euro tekort zou zijn om de federale begroting te doen kloppen. Zeker is dat echter nog niet en het wachten tot eind volgende week om daarover een juistere schatting te hebben.
Dat tekort van twee miljard zou er gekomen zijn door tegenvallende inkomsten, een foutieve inschatting van de voorafbetalingen, extra kosten bij de sociale zekerheid en onze onafscheidelijke index, die nergens anders nog bestaat. De spilindex is eerder dan verwacht overschreden en dan draait de hele carrousel weer door. Wat men in dit landje ook wil veranderen, steeds moet dat gaan in horten en stoten, want geen enkele regel is voor iedereen gelijk. Voor wie daaraan zou twijfelen, hoeft maar even terug te schakelen naar de discussie over het eventueel verlagen van de vennootschapsbelasting of de uitleg volgen van een nieuw Open VLD wetsvoorstel om werknemers de keuze te laten tussen het aannemen van een bedrijfswagen en meer nettoloon. Dit laatste hangt o.m. af van wie al recht op zo’n wagen heeft en wie niet en dan zijn er weer de zoveelste uitzonderingen. Volgens mij heeft de indiener (Egbert Lachaert) er niet eens rekening mee gehouden dat een verhoging van dat nettoloon er straks mee voor zorgt dat de loonkloof met de buurlanden – al dan niet via de index - weer zal toenemen, want dat was tot heden de reden waarom men van die bedrijfswagen niet af wou.
Dat de federale regeringen sinds Verhofstadt’s actieve welvaartstaat er niet meer in slagen de staatsschuld onder controle te krijgen blijft op rekening van diezelfde Verhofstadt die in het eerste decennium van deze eeuw een gunstig economisch klimaat mee had waarin hij echt kon besparen, maar dat niet gedaan heeft en niet zijn programma, maar dat van de PS heeft uitgevoerd. De man die in zijn eerste drie burgermanifesten dweepte met Friedrich von Hayek, was waarschijnlijk een uitspraak van deze econoom/Nobel prijswinnaar vergeten: ‘Wie zijn principes verloochent, gaat naar de hel’…
Voor de eerste keer sinds decennia – waarschijnlijk sinds de teloorgang van de Waalse kool- en staalindustrie – heeft de gemiddelde Brusselaar een lager netto-inkomen dan de gemiddelde Waal en is hij voor het eerst de armste Belg. Enkele decennia geleden had de gemiddelde Brusselaar nog het hoogste bbp per inwoner van Europa. Het kan verkeren, zoals Bredero al vaststelde.
Voor zo’n afgang zijn er natuurlijk redenen. Officieel luidt het dat de rijkere inwoners van de stad steeds meer verhuizen naar de periferie, o.m. naar ‘onze’ Rand. De reden daarvoor is de steeds slechter wordende stedelijke mobiliteit en het onveiligheidsgevoel. De verkeerscongestie heeft ook als gevolg dat heel wat bedrijven de stad verlaten. Ge zult maar een zaak hebben in een stad waar er geen enkele dag zekerheid is dat de eigen werknemers, de bezoekers en de in- en uitgaande producten er op tijd zullen geraken of kunnen vertrekken. Niet voor niets is Brussel dé filehoofdstad van de wereld.
Uit de nieuwste cijfers van het Instituut voor Nationale Rekeningen (ooit van gehoord?) blijkt ook dat de bevolking in Brussel dubbel zo snel groeit als deze in Vlaanderen, waardoor het inkomen er moet gedeeld worden door een toenemend aantal mensen. Tenslotte zal het geen enkele Vlaming verwonderen dat de slotconclusie (van Itinera en de UCL) een deel van de schuld afschuift op de pendelaars, die wel in Brussel werken, maar er niet wonen en die de helft uitmaken van de werkende bevolking in de stad. Zo komt men tot de vaststelling dat er, zoals steeds in Brussel, geen gewag gemaakt wordt van het feit dat de toename van de bevolking grotendeels bestaat uit allochtonen van buiten Europa, die meestal niets bezitten, weinig of niets kennen, laat staan hoog zijn opgeleid. Geïmporteerde armoede noem ik dat. Mochten die allemaal fatsoenlijk geschoold zijn én onze talen spreken, dan was het niet nodig zoveel pendelaars naar Brussel aan te trekken. Volgens de zoveelste weinig eerlijke studie zijn het dus weer de pendelaars, die men nog liefst van al twee keer belasting zou willen laten betalen, wat gelukkig niet kan volgens de Grondwet.
Tenslotte zou de stad Brussel, die de pretentie heeft de hoofdstad van Europa te zijn, er beter eerst voor zorgen dat problemen zoals veiligheid, verkeer en armoede serieus zouden worden aangepakt, i.pl.v. honderden miljoenen te steken in een voetbalstadion dat niet eens op het eigen grondgebied ligt en dat in eerste instantie mede als doel heeft de Vlaamse Rand te verfransen en dat ervoor zal zorgen dat het verkeer rond de stad nog meer in ’t honderd zal lopen.
Super Tuesday is inderdaad Super Trumpday geworden, zoals hier en daar al gesuggereerd werd. De vraag is maar wie ‘The Donald’ nog gaat tegenhouden. Zijn programma gaat niet zozeer over inhoud, wel over gevoel. Het gevoel dat het bestaande politiek establishment haar kiezers voor de gek houdt en daarin heeft hij zelfs geen ongelijk. Het wordt nu stilaan dé vraag of Trump het ook gaat halen tegen Hillary Clinton, vast meubel van dat establishment. Volgens mij maakt hij een serieuze kans.
Zowat iedereen is het er over eens dat Obama een zwakke president was (en nog even is). Dat heeft niet zozeer met zijn huidskleur te maken en zeker niet met zijn welsprekendheid, maar met wat hij (niet) bereikt heeft. In het verleden zijn er nog zwakke presidenten geweest in de States, denk maar aan Jimmy Carter, die van de kiezers zelfs geen tweede termijn kreeg. Hij werd eruit gezet door Ronald Reagan, die indertijd ook nogal wat kritiek kreeg omdat het ‘maar’ een acteur was. Reagan bracht het er echter vrij goed vanaf, misschien ook omdat hij er al twee ambtstermijnen had opzitten als gouverneur van Californië en wat minder vuilgebekt was dan ‘The Donald’. Wat deze laatste echter met Reagan gemeen zou kunnen hebben is dat hij verstandig genoeg moet zijn om zich met de juiste mensen te omringen en bekwaam moet zijn te delegeren. Trump zou m.i. nooit het zakenimperium dat hij nu bezit kunnen hebben realiseren zonder heel wat te delegeren aan specialisten in het vak. Zo’n miljardenbedrijf run je niet alleen.
Een andere reden waarom Trump een serieuze kans maakt als hij de republikeinse nominatie te pakken krijgt, is het feit dat van een groot deel van de achterban van Bernie Sanders het helemaal niet zeker is dat die straks voor Clinton zal stemmen, mocht deze laatste het halen bij de democraten. Het gaat vooral om jonge, blanke kiezers van het soort ‘denk links, leef rechts’. Ook bij hen gaat het in de eerste plaats om gevoel. Het gevoel dat ze minder verdienen dan de vorige generaties bv, als ze al aan werk geraken. Als Sanders het bij de democraten niet haalt – en die kans is groot – zullen veel van zijn kiezers ofwel niet gaan stemmen ofwel stemmen voor Trump, maar niet voor Clinton. Hoe raar het ook mag lijken, zowel Trump als Sanders hebben één zaak gemeen: ze hebben het gehad met de huidige politieke elite die er niets van bakt. Als Clinton Obama zou opvolgen wordt het nl meer van hetzelfde en daar dankt ook Sanders’ aanhang voor.
Enfin, Ik heb zo het idee dat we dit jaar nog wat gaan meemaken ‘over there’.
België wordt op de vingers getikt omdat het zijn noordelijkste grens met Frankrijk gesloten heeft en zinnens is dit langer te doen dan de tien dagen waarop dat volgens het Schengenakkoord mag. Men kan zich natuurlijk afvragen wat dat Schengenakkoord nog waard is in deze tijden van vluchtelingenoverrompeling. De reden waarom men hier die grensstreek afsluit, is trouwens in de eerste plaats niet het gevolg van die vluchtelingenstroom, wel van het ontstaan van bidonvilles bij Calais en Duinkerken. Frankrijk had die kampen nooit mogen laten ontstaan. Al bij al gaat het om mensen die niet in la douce France willen blijven, meestal zelfs niet eens over papieren beschikken en hier dus illegaal verblijven. Als diezelfde mensen naar hier komen, is het trouwens niet zo dat ze dit land niet in mogen. Ze moeten dan wel hier asiel aanvragen en worden voorlopig ergens ondergebracht, waar ze niets tekort komen. Iets heel anders dan wat in Calais gebeurd is en nog gebeurt. Wie dat niét wil, wordt inderdaad terug gestuurd naar het land waar hij vandaan komt, in dit geval dus naar Frankrijk, waar men pas nu begint met die scheve situatie proberen recht te trekken.
Jan Jambon, die stilaan gewend is de zwarte piet toegespeeld te krijgen, krijgt nu ook het verwijt te horen dat hij van elkeen hier zijn/haar vingerafdrukken op het identiteitsbewijs en/of paspoort wil zien. In Marokko doet men dat blijkbaar al 40 jaar bij iedereen die 18 wordt (en al 10 jaar digitaal). Zó achterlijk zijn ze daar dan ook weer niet. Dat het onze privacy zou schenden is een lachertje. Die zijn we al kwijt van het moment toen we Internet in huis haalden, ons eerste bankkaart, onze eerste klantenkaart en onze eerste smartphone in gebruik namen. Wie de dag van vandaag nog absolute privacy wil hebben, moet gaan leven als een kluizenaar…
Het is wat met al die bijna dagelijkse klachten over nieuwe belastingen. Dat is nooit voor iemand leuk en zeker niet als men met een meerderheid zit die zegt dat absoluut niet te willen. De laatste in de categorie is de klacht die Test-Aankoop gaat indienen bij Grondwettelijk Hof i.v.m. de zgn Turteltaks, die men beter Freya-taks had genoemd, naar de schuldige die voor het weggesmeten geld de verantwoordelijke minister was in de vorige Vlaamse regering. De kans dat Test-Aankoop zomaar gelijk zal krijgen bij dat Hof is trouwens vrij klein, omdat de Raad van State de Vlaamse regering niet de kans gaf het op een andere manier te doen. Dat laatste heeft dan weer te maken met het feit dat er voor die zaken zowel op federaal als op regionaal niveau taksen geheven worden (nog zoiets van ‘only in Belgium’) en men geen twee keer voor hetzelfde kan belast worden.
Het is trouwens opmerkelijk dat er vanwege de PS relatief weinig geprotesteerd wordt en áls het al eens gebeurt, dat het meestal uit de uiterst linkse hoek komt: van de PTB, de Waalse tak van de PvdA of van het Waalse ABVV dat door diezelfde PTB wordt opgejaagd. Heel wat nieuwe belastingen die dit jaar door de regering Michel worden ingevoerd, stammen immers nog van de vorige legislatuur, geleid door rooie Di Pipo, vandaar. In gevolge het akkoord over de zesde staatshervorming hebben de gewesten wel heel wat bevoegdheden bij gekregen, maar nooit honderd procent van de middelen die de federale regering wél had. Dat laatste geldt natuurlijk ook voor Vlaanderen, maar dat gewest kan tegen het stootje waartegen het Waalse blijkbaar niet bestand is.
Een bekend voorbeeld daarbij is de vroegere wachtuitkering voor schoolverlaters (nu ‘inschakelingsuitkering’ genoemd), die door de regering Di Rupo in de tijd werd beperkt. 67% van de mensen die daar vroeger van profiteerden waren Walen, waarvan een niet onaardig gedeelte bestond uit 30- en zelfs 40-plussers. Zeg maar, mensen die nooit gewerkt hadden en die niet zinnens waren dat ooit nog te doen. Ook de besparingen bij de ambtenaren treffen Wallonië meer dan Vlaanderen, omdat er verhoudingsgewijs (en onterecht) in Wallonië steeds meer overheidspersoneel was (en nóg is) dan in Vlaanderen. En zo zijn er nog wel enkele voorbeelden van situaties waarbij de Walen vroeger profiteerden en die hen nu zuur opbreken. Dat ze de dag van vandaag daartegen niet voluit kunnen protesteren omdat het initiatieven waren van een federale regering waarvan de PS de premier leverde, komt Wallonië dubbel hard aan.
‘Elk foordeel heb ze nadeel’, zoals Johan Kruyff het in kernachtig Amsterdams zei…
Zoals ik reeds meldde in mijn blog van 12 dezer (‘De steekvlampolitiek’) zou de ombouw van de steenkoolcentrale van het Genkse Langerlo tot een op houtpellets draaiende biomassacentrale niet doorgaan omdat het Duitse bedrijf bescherming gevraagd had tegen zijn schuldeisers en waarschijnlijk in vereffening zou gaan. Geen nood echter, want de German Pellets oprichter Peter Leibold had ondertussen het noodlijdende bedrijf al doorverkocht aan een nieuwe opgerichte vennootschap van dezelfde Leibold. Waar deze laatste de financiering van dat project zal halen blijft een mysterie. Leibold blijkt bij German Pellets een enorme schuldenput achtergelaten te hebben, waarbij naar schatting 17.000 kleine Duitse beleggers hun geld zouden kwijtgeraakt zijn. Doet zo’n beetje denken aan het Arco verhaal van bij ons.
Waar het Leibold verhaal nog meer aan doet denken is dat van ‘onze’ Electrawinds, dat tenslotte ook verzandde in een kluwen van bedrijven, bedrijfjes en vooral schulden, waarbij de overheidsinstanties die mee in het bad waren getrokken vele miljoenen euro hebben verloren. Geld dus van de belastingbetaler. Met die Leibold riskeren we meer van datzelfde.
Leibold en zijn vrouw zijn nl de spil in een verzameling van 27 bedrijven (tot in Amerika toe), waarvan zij in de meeste gevallen de enige eigenaars zijn. Het enige verschil met Electrawinds is dat Leibold voor zijn project nog geen Vande Lanotte gevonden heeft om te zorgen voor de nodige centen. Dat hoeft feitelijk ook niet. De ombouw van de nieuwe pelletscentrale zou weliswaar zo’n 150 miljoen euro gaan kosten, maar tegelijkertijd ook jaarlijks 200 miljoen opbrengen aan Vlaamse steun in de vorm van groene stroomcertificaten. Twee miljard op tien jaar en dat voor een centrale die werkt op houtpellets die voor het overgrote deel uit de States moeten komen, wat niet alleen veel geld zal kosten maar ook verre van duurzaam zal zijn.
Op een korte vergadering met de vakbonden in Genk is Herr Leibold e.e.a. komen uitleggen, waaruit niemand iets wijzer is geworden en waar er ook helemaal niets op papier werd gezet. Het is erg voor de 118 werknemers die in Langerlo riskeren hun werk verliezen, maar onze regio kan zich een tweede Electrawinds niet veroorloven. Het excuus dat we anders de klimaatsnormen niet tijdig zouden halen is geen reden om onverantwoord met zoveel geld te smijten naar projecten waarbij men er alleen op uit is de zakken van speculanten te vullen.
Duitsland had vorig jaar een begrotingsoverschot van bijna 20 miljard euro, het grootse sinds de Duitse hereniging van 1990. In 2010 had het land nog een tekort van 100 miljard of 4,2%, een percentage dat toen overeenkwam met dat van België. Dit land zit nu aan 3%, terwijl de Duitsers een riant overschot hebben. Hét verschil tussen beide landen is dat Duitsland ook procentueel meer mensen aan het werk heeft en minder uitkeringstrekkers. De Duitse werkloosheidsuitkeringen werden beperkt tot 12 maanden. In de tijd dus, zoals ooit bij ons voorgesteld door de N-VA, maar weggelachen door de andere partijen. Wie daarna in Duitsland nog geen werk heeft, valt terug op een bijstandsuitkering van zo’n 400 euro per maand. Tegelijk werden er wel mini-jobs ingevoerd voor langdurig werklozen. Doordat meer mensen werken en bijdragen betalen, moet er minder bespaard worden om tot een begrotingsoverschot te komen en dit ondanks de vluchtelingencrisis die het land, ook procentueel, veel meer kost dan haar buurlanden.
Heel de Duitse financiële politiek draait om de zgn ‘Schwarze Null’, wat in mensentaal betekent ‘geen verse schulden aangaan’. Die schuldenrem is vastgelegd in de Duitse Grondwet en maakt dat de overheidsuitgaven er slechts 44% van het bbp bedragen, t.o.v. bijna 55% in België.
Voor wie het nog niet wist, de hervorming van het Duitse financiële systeem, de zgz ‘Harz Reform’, werd ingevoerd onder de socialistische bondskanselier Gerhard Schröder, met medewerking van de Duitse vakbonden, die toen al wel degelijk beseften dat de twintigste eeuw voorbij was. Bij ons denken ze nog in de negentiende te vertoeven…
Madame ‘non’ is terug en dat zullen we geweten hebben. Als minister van Cultuur van de Franse Gemeenschap zei Milquet in de bevoegde parlementscommissie onthuts te zijn over het feit dat twee Waalse prijzen voor de film naar evenveel Vlaamse acteurs zijn gegaan. Veerle Baetens en Wim Willaert kregen de prijs voor respectievelijk beste actrice en beste acteur tijdens de uitreiking van de ‘Magrittes’, de Waalse tegenhanger van onze ‘Ensors’. Madame 'non' vindt het niet kunnen dat de indruk gewekt wordt dat ze in hun eigen francofone gemeenschap geen talent zouden hebben!
Het is niet de eerste keer dat Vlaamse acteurs prijzen halen in het buitenland, zelfs in la douce France – denk maar aan Matthias Schoenaerts – maar in Wallonië zou dat niet mogen kunnen, aldus de francofone furie. Dat er nog geen enkele Franstalige acteur een hoofdprijs heeft behaald bij de uitreiking van onze Vlaamse Ensors, is gewoon het gevolg van het feit dat die lui meestal geen tweede taal fatsoenlijk spreken, laat staan het Nederlands.
Milquet brak een lans om de Ensors en Magrittes samen te voegen tot één Belgische filmprijs. Het hilarische van dit verhaal is, dat zoiets vroeger het geval was, dat waren toen de Joseph Platteau prijzen. Daaraan is een einde gekomen in 2005, omdat er te weinig steun kwam uitgerekend van Franstalige kant. Zo wou de Franse Gemeenschap nooit mee financieren omdat ze – ook toen al! – de prijzen te Vlaams vond. Van vooringenomenheid en racisme gesproken, uitgerekend vanwege politiekers die om de haverklap de Vlamingen beschuldigen van onverdraagzaamheid en dat dan nog door een politica wier partij de ‘h’ van ‘humain’ in haar naam draagt…
---
In de marge van bovenstaande nog dit: uitgerekend de door de Waalse filmprijzen gelauwerde Veerle Baetens brak zelf in 2013, bij de uitreiking van de European Film Awards in Berlijn, een lans tegen de opsplitsing van dit land. ‘Ik hoop’, zei ze toen tot de verenigde filmwereld, ‘dat Vlaanderen en Wallonië samenblijven, want we hebben hier iets moois’. Hoe mooi hebben we nu kunnen meemaken. ‘Honni soit qui mal y pense’, zullen we maar zeggen (Schande over wie die er kwaad over denkt) ‘et pour les flamins la même chose’.
Wat een afgang voor blauw Gwendolientje! Hoongelach was haar deel, uit zowel de oppositie als de eigen meerderheid in het Vlaamse parlement. Waarschijnlijk in de waan dat ze als partijleidster zonder tegenkandidaten bij de volgende voorzittersverkiezingen het zich kon permitteren zich eens extra te profileren, zoals dat tegenwoordig heet, dacht ze de geplande hervorming van het Vlaamse secundair onderwijs nóg eens te kunnen uitstellen, met als reden dat het voor haar nog steeds niet goed genoeg was. Dat laatste is misschien wel zo, maar ze vergat daarbij dat men over deze zaak al debatteert sinds 2009 en er pas na een zware politieke crisis in 2013 een compromis werd bereikt door de toenmalige Vlaamse regering, waartoe Open VLD niet behoorde. Normaal zou de partij ook niet tot de huidige meerderheid behoord hebben, ware het niet dat men ze nodig had om een federale regering te maken zonder de socialisten. Het regeerakkoord van de regering Bourgeois werd gemaakt tussen N-VA en CD&V, die samen al een meerderheid hadden. Gwendolientje heeft toen datzelfde akkoord, waaraan ze geen letter had meegeschreven, met zwier ondertekend en heeft haar partij breed lachend de aangeboden ministerpostjes aangenomen. Nu komen zeggen dat het – bij manier van spreken – maar voor te lachen was, is er ver over en dat zal ze geweten hebben. Zelfs al zou haar partij straks tegenstemmen, dan komt de nieuwe hervorming er nog, omdat men de stemmen van Open VLD niet eens nodig heeft om een meerderheid te halen. Haar actie doet denken aan de eigengereidheid van De Gucht toen die voorzitter van de partij was en ook soloslim speelde.
Zelfs het excuus dat Bart De Wever, als voorzitter van de N-VA, er zich tijdens de vorige Vlaamse regeerperiode ook mee had gemoeid om e.e.a. veranderd te krijgen (o.m. het behouden van de termen aso, bso en tso) houdt geen steek. Bart’s partij had men toen nl nodig om de voorstellen mee goedgekeurd te krijgen, die van Gwendolientje deze keer helemaal niet. Dat de voorzitster van de Vlaamse liberalen haar bezwaren had geuit in De Morgen, de krant van de groenrode oppositie, zal haar ook niet geholpen hebben. Het harde, rake antwoord van de anders doorgaans aimabele Hilde Crevits, die terecht zei zich geschoffeerd te voelen, sprak boekdelen.
Zoals ik in mijn blog van gisteren al meldde, slaagt de regering Michel er niet in het begrotingssaldo verder op te krikken. Niet dat er niet bespaard wordt, maar het is onvoldoende om de jaarlijkse stijging van vooral de vergrijzingskosten onder controle te houden. Daarvoor is reeds járen geleden gewaarschuwd, maar nooit iets serieus aan gedaan. De wettelijke pensioenleeftijd optrekken tot 66 jaar in 2025 en tot 67 in 2030 zal dat probleem niet oplossen, omdat het niets doet om de steeds stijgende kosten van de dag van vandaag op te vangen. Enkele economen, zoals Gert Peersman van de UGent, stellen zelfs dat het optrekken van die leeftijd beter meteen zou gebeuren, maar niemand ziet zo iets politiek realiseerbaar. Alsof het zo nog niet erg genoeg is, vechten de vakbonden de hogere pensioenleeftijd aan bij het Grondwettelijk Hof. Ze willen niet alleen dat die maatregel wordt ingetrokken, maar eisen o.m. ook dat bv bij het Spoor het personeel opnieuw automatisch kredietdagen kan opbouwen, ook als men niét werkt! Deze absurde maatregel werd sinds 01.01.2016 afgeschaft zoals nog een resem zgz ‘tegemoetkomingen’ die nergens op sloegen.
Stel eens voor dat de bonden bij dat Grondwettelijk Hof gelijk krijgen. Bij het Belgische Gerecht is veel mogelijk. Paul Van Orshoven, hoogleraar grondwettelijk recht aan de KU Leuven, geeft ze zelfs een kans op slagen. Mocht dat gebeuren, dan kan de regering kiezen: zich nóg verder in de schulden steken – wat van Europa niet mag – of de pensioenen algemeen verlagen, omdat er simpelweg niet genoeg geld meer voor zal zijn. Leuk vooruitzicht.
Terwijl dit land zucht onder de schulden en er niet in slaagt zijn financieel en economisch huiswerk te maken, is het Duitse begrotingsoverschot voor 2015 groter dan ooit tevoren en komt dit o.m. omdat de Duitse vakbonden meewerken met de overheid i.pl.v. tegen te werken zoals het hier gebeurt. Enfin, stof voor een volgend artikel…
N.a.v. het jaarverslag van de Nationale Bank (NBB) en een reactie daarop van N-VA’s nieuwe fractieleider Peter De Roover, die zei dat de regering Di Rupo (figuurlijk gesproken) ‘doping’ gebruikte i.v.m. de cijfers van de tewerkstelling in overheidsdiensten, is daarover nogal wat polemiek ontstaan. Voor de verandering kwam de kritiek op de N-VA in de eerste plaats niet van Di Rupo zelf (alhoewel die ook reageerde), maar nog maar eens van CD&V. Raar daarbij was het deze keer niet federaal linksbuiten Kris Peeters, maar de eigen CD&V- ‘rechtsbuiten’ Hendrik Bogaert, ook wel eens ‘Straffe Hendrik’ genoemd. Bogaert was in de regering Di Rupo nl staatssecretaris voor Ambtenarenzaken en zegt dat tijdens zijn termijn – en dus onder Di Rupo – het aantal federale ambtenaren al met liefst 4.500 was gedaald. Dat er vorig jaar voor het eerst een daling was in het aantal ambtenaren sinds 17 jaar, blijkt alleen te kloppen als men alle niveaus bij elkaar telt, dus zowel federaal als regionaal en dat dit fenomeen eigenlijk niets te maken heeft met de vergelijking tussen enig N-VA model en dat van de PS. Volgens cijfers van de Europese Commissie verbeterde het begrotingssaldo onder Di Rupo inderdaad met 1,3%, terwijl het onder Michel is stilgevallen. Men zegt er echter niet bij dat dit onder Elio gebeurde met eenmalige ingrijpen en verhoogde overheidsinkomsten, terwijl onze nationale Charel het nu structureel probeert en de overheidsuitgaven wel degelijk verlaagd worden, waar mogelijk.
De loonkostenhandicap zou dit jaar weggewerkt worden, maar verdere inspanningen van de huidige meerderheid hebben de begroting nauwelijks iets opgebracht. Ze heeft ook de conjunctuur niet mee en zolang de inkomsten niet gevoelig stijgen, zal het nog wel even duren vóór dit land zijn schulden van meer dan 100% van het bbp onder die grens zal zien zakken. Die schulden zijn grotendeels het gevolg van de regeerperiode Verhofstadt, die de moeilijk tot stand gekomen buffer uit de jaren 1980/90 heeft opgesoupeerd en waar geen N-VA bij te pas kwam. Er bestaan geen toverformules om de vele fouten uit het verleden te doen verdwijnen, zoals Guy Mathot (PS) het ooit zei als minister van Begroting onder een der regeringen Martens (‘Het gat in de begroting is er vanzelf gekomen en zal ook wel vanzelf weg gaan’). Rekenen op een hogere economische Europese heropleving is wachten op Godot. De enige troost die we hebben is dat we het met een regering met socialisten waarschijnlijk nog veel moeilijker zouden hebben. In heel die discussie is CD&V tenslotte maar verworden tot een quantité négligeable.
