Nadat Pieter De Crem na de gemeentelijke verkiezingen te kennen had gegeven zich uit de nationale politiek terug te trekken om voltijds burgemeester te worden van zijn Aalter, maar van gedacht veranderde toen hij, in de nasleep van de heisa rond het pact van Marrakech, i.pl.v. staatssecretaris weer even federaal minister mocht worden in de regering Michel Light, heeft hij nu toch beslist bij zijn eerste besluit te blijven en – nadat deze federale minderheidsregering ermee ophoudt – zich terug te trekken in zijn Aalterse ‘Cremlin’. Hij stapt dus uit de federale politiek, wat erop zou kunnen wijzen dat hij niet verwacht dat zijn gehavende CD&V in een volgende federale regering nog veel zal voorstellen, áls ze er al bij zal zijn. Het gevaar bestaat zelfs dat CD&V straks verder naar links opschuift – wat zeker kan gebeuren als het duo Crevits/Verherstraeten het voor het zeggen zou krijgen – en misschien straks een linkse federale PS-regering zou steunen.
De Crem wordt in de Kamer vervangen door de eerste opvolger, Jan Briers, de man van het Festival van Vlaanderen, die vroeger op voorspraak van de N-VA als onafhankelijke gouverneur van Oost-Vlaanderen kon worden, maar na zijn pensioen weinig loyaal op de CD&V-lijst ging staan als eerste opvolger en nu dus zijn politieke carrière nog x-aantal jaren kan verder zetten. De man blijkt trouwens een dertigtal (!) mandaten, ambten en beroepen gecumuleerd te hebben…
Bij mijn weten is die vacante plaats van gouverneur voor de provincie Oost-Vlaanderen trouwens nog steeds niet ingevuld, nadat er op vraag van Open-VLD een examen was voor uitgeschreven en dezelfde VLD daarna niet akkoord ging met de uitslag, omdat haar kandidate, Carina Van Cauter, pas op de vierde plaats eindigde. Belgische politiek op zijn best. Oost-Vlaanderen heeft momenteel tijdelijk een waarnemend gouverneur.
---
En dan nog dit: nadat een internationaal onderzoek de namen van vier personen (drie Russen en één Oekraïner) heeft vrij gegeven die verantwoordelijk zouden zijn voor het neerschieten boven Oekraïne van de MH17 van Malaysia Airlines, met 298 slachtoffers als gevolg, heeft Vladimir Poetin nog maar eens gesteld dat zijn diensten daar niets mee te maken hebben. Het zullen dus weer wel de kabouterkens geweest zijn!
In Egypte stierf maandag Mohamed Morsi, de eerste democratisch verkozen president van dat land. De man kwam aan de macht na de volksopstand van 2012 tegen Moebarak, maar werd een jaar later, bij een volgende opstand - geïnspireerd en gesteund door het leger – niet alleen afgezet, maar ook ter dood veroordeeld. Hij zat al vijf jaar in de gevangenis, maar viel maandag flauw tijdens een zoveelste proces tegen hem en stierf wat later in een hospitaal aan de gevolgen van een hartkwaal.
Morsi was zo’n beetje de stroman van de Moslimbroederschap, een grotendeels ondergrondse islamistische organisatie, die o.m. de voorganger van Moebarak, president Saddat, had vermoord en waarvan niemand wist wie ze echt waren en waar ze zaten. Nadat de broederschap aan het bewind kwam, kwam de top van de organisatie boven water en wist men het wél. Het leger, onder leiding van de nieuwe sterke man, Abdul Fatah al-Sisi, maakte er korte metten mee. De broederschap, die ooit zo’n twee miljoen aanhangers zou hebben gehad, lijkt van de kaart geveegd. Alle leiders ervan zijn dood of zitten levenslange gevangenisstraffen uit.
Men kan zich wellicht vragen stellen bij die gebeurtenissen en bij de huidige situatie van Egypte, maar waren die moslimbroeders aan de macht gebleven, dan zouden ze gegarandeerd op de trein van IS zijn gesprongen en zou Egypte, met zijn haast 100 miljoen inwoners, een radicaal moslimland geworden zijn. Het was kiezen tussen pest en cholera. Daarbij dient gesteld dat in landen, waar mensen nog nooit democratisch hebben kunnen stemmen, men die eerste stembeurt verplicht zou moeten maken, zodat men ook zou weten wat de zgz zwijgende meerderheid, die bij zo’n eerste stemming meestal thuis blijft, erover denkt. Wat in Egypte gebeurd is, had men trouwens al eens meegemaakt in Algerije, waar extremisten ook de eerste verkiezingen wonnen en eveneens door het leger werden afgezet. Dat land is er nog steeds niet van bekomen.
In het linkse kamp was er vorige week zowaar wat euforie. De Deense socialisten zouden de verkiezingen gewonnen hebben en daarmee een einde hebben gemaakt aan enkele jaren centrumrechts bewind. Dat was zo eens iets anders dan die eindeloze reeks van socialistische verkiezingsnederlagen in bijna heel Europa.
Toen alle stemmen geteld waren en de eerste commentaren verstomd, bleek echter dat de partij, die zogezegd de Deense verkiezingen gewonnen had, een verlies had geleden van 0,4%. M.a.w. een lichte achteruitgang blijkt tegenwoordig voor de socio’s al een overwinning. Het klopt inderdaad dat centrumrechts in Denemarken de meerderheid verloren had en het linkse blok erop was vooruit gegaan, maar niet de socialistische partij. Twee linkse partijen zijn er met de stemmen gaan lopen, omdat die vonden dat de sociaaldemocraten hun migratiestandpunten te ver naar rechts hadden bijgesteld en op dat gebied bijna op één lijn zaten met centrumrechts, dat ook al regeerde met de gedoogsteun van de rechtse Deense Volkspartij. Het zal trouwens niet gemakkelijk worden om in Denemarken een links blok aan de macht te brengen als de socio’s daar hun migratiebeleid weer naar links zouden willen ombuigen en daarbij riskeren straks wel eens een échte nederlaag mee te zullen maken i.pl.v. de overwinningsnederlaag die ze nu behaald hebben.
---
In eigen land komt Crombez steeds meer in de problemen. Nadat hij zijn belofte had ingetrokken op te zullen stappen als zijn partij het niet goed zou doen in de centrumsteden bij de gemeentelijke verkiezingen, had hij nu voor zichzelf een uitzondering gemaakt op het nieuwe partijreglement dat de cumul van parlementair, burgemeester of schepen én partijvoorzitter niet meer toestaat. Dat hij (voorlopig?) maar één job uitbetaald zal krijgen (het zal wel die duurste zijn) doet weinig ter zake. ‘Den John’ heeft de perceptie tegen en dat zal zijn zaak zeker niet vooruithelpen. Er vormt zich tegen hem al een interne coalitie o.l.v. Hans Bonte en Tobback Jr. Daarop zou Crombez zijn ontslag hebben aangeboden, maar dat werd hem dan weer geweigerd en werd er gesteld te wachten tot het partijcongres van het najaar. Wat in deze zaak meespeelt is het precedent bij het aftreden van Caroline Gennez als voorzitster. Die had toen gehoopt op een ministerpostje, maar haar opvolger, Tobback Jr, gunde haar dat niet. Nu die ‘zoon van’ weer meedoet, vreest ‘den John’ klaarblijkelijk (en misschien niet ten onrechte) hetzelfde lot. Een van zijn kandidaat-opvolgers zou trouwens Mohamed Ridouani zijn, de enige die er vorig jaar in slaagde de zege te behalen in een centrumstad (Leuven) en die nu al zegt dat hij het voorbeeld van de Deense sociaaldemocraten niet zal volgen en de partij dus niet wat naar rechts zal laten opschuiven. Of dat zal volstaan om op links de communisten van de PvdA op afstand te houden, is maar de vraag.
Door het feit dat niemand met zekerheid weet, of er nog een federale regering zal kunnen gevormd worden (mijn natte droom die wel eens uit zou kunnen komen), zou het ook nog wat kunnen duren vóór er gewestregeringen zullen komen, ook al weet men dat dit in principe geen probleem zou mogen zijn. Zelfs in het Brusselse gewest, waar men eerst een dubbele meerderheid moet hebben (een voor de Frans- en een voor de Nederlandstaligen), is men er nog niet uit, omdat men aan Franstalige kant er een zou hebben zonder de Franstalige liberalen en de Nederlandstalige blauwen, die er wél bij zouden zijn, daarmee niet akkoord gaan. En zolang er geen gewestregeringen zullen gevormd zijn, houdt men ook de knip op de vorming van de federale, waar men zeven partijen nodig zou hebben om een nieuwe federale regering te kunnen vormen zonder de N-VA, de natte droom van de PS.
Ondertussen beginnen er al voorstellen te komen voor andere combinaties, zoals een ‘tijdelijke noodregering’, een idee van Magnette. Die stelt voor de huidige minderheidregering van Michel Light (38 zetels op 150!) nog een jaar te laten voort ploeteren met gedoogsteun van de rode en groene families. Op die manier zou men, volgens Magnette, de dringendste problemen kunnen oplossen en de Sociale Zekerheid kunnen blijven garanderen. Met dat laatste bedoelt hij natuurlijk de transfers, want daar gaat het bij onze zuiderburen om.
In de weekeindeditie van De Tijd verscheen een artikel van het duo Geert Noels en Carl Devos. De eerste een gerespecteerd, maar eerder belgicistische econoom, de tweede een aan het UGent verbonden politicoloog van linkse strekking. Die heren stellen voor dat men zou gaan voor een ‘afspiegelingsregering’, alleszins een nieuwe benaming, voor zover ik weet. Dat zou inhouden dat men eerst de gewestregeringen vormt, hetgeen snel kan gebeuren (als men het wil) met een stevige meerderheid in de eigen regio en dat men dan die deelregeringen samen zou nemen om daarmee een federale regering te maken. Knap gevonden, maar dat idee is er al lang, want in feite krijgen we dan een confederale regering, waarin de deelregeringen van Vlaanderen en Wallonië met elkaar afspreken wat ze nog samen zouden willen doen (bv Buitenlandse Zaken en Landsverdediging) en verder ieder voor zich. Zowel Noels als Devos weten dat de francofonen dat niet willen o.w.v. het mogelijke kwijtspelen van de transfers (althans, op termijn) en dat het niet zal veranderen door het kind een andere naam te geven. Daar hoeft men geen politicoloog of econoom voor te zijn.
---
O, ja, nog dit. De officiële informateurs zijn nog eens bij Flup de Laatste geweest om te zeggen dat ze er nog niet uit zijn en hebben respijt gekregen tot 1 juli. Een jaartal werd er niet bij gezegd…
---
Vorig weekeinde werd vóór onze kust een zeilboot opgepakt, met daarin negen Albanezen, waarbij vermoedelijk twee mensensmokkelaars. Die hadden een noodsignaal uitgestuurd, nadat de motor was uitgevallen. En ik, landrot, die dacht dat zeilboten zich voortbewogen al zeilend…
---
Nadat hij zich al acht maanden ter beschikking van Justitie had gesteld, werd Dries Van Langenhoven ’s morgens om 06.00 uur door de Gentse leliaards uit zijn bed gehaald, waarna hij een halve voormiddag heeft moeten wachten vooraleer ondervraagd te kunnen worden. Misschien een tip voor Putin’s geheime dienst als die daar nog eens een onderzoeksjournalist of een politieke tegenstander wil uitschakelen…
Bij CD&V zitten ze met een ‘majeur’ probleem. Door Kris Peeters Europees lijsttrekker te maken, had men gehoopt op een elegante manier van die lastigaard vanaf te raken in eigen land. Maar de dwarsligger dreigt nu ook in de eigen partij te gaan dwarsliggen. Na de rampzalige nederlaag bij de gemeentelijke verkiezingen in Antwerpen, waar Peeters naartoe was ‘verhuisd’, wordt heel zijn obstructiepolitiek binnen de Zweedse coalitie door nogal wat eigen mensen ook gezien als een deel van het falen tijdens de verkiezingen van 26 mei. Ze waren hem bij CD&V dan ook liever kwijt dan rijk en gaven hem de lijsttrekkersplaats op de Europese lijst. Zeker is zeker.
Maar Kris Peeters zou Kris Peeters niet zijn als hij dat allemaal zo maar over zich heen zou laten gaan. Hij zou ten laatste begin juli zijn ontslag als vice-premier van de Belgische federale regering moeten geven om zijn plaats in het Europees parlement te kunnen opnemen. Dat is nog steeds niet gebeurd, zodat de kans bestaat dat hij dit niet doet om aanspraak te kunnen blijven maken op een toekomstige Belgische federale regeringspost, iets dat zijn eigen partijtop echt niet lust. Maar tsjeven blijven tsjeven: ‘ja, maar’, ‘enerzijds, anderzijds’ blijft hun motto. Nooit ernstige beslissingen nemen, altijd rond de pot draaien.
Op het gedrag van Peeters komt zelfs kritiek van buiten de partij. In een opiniestuk in De Tijd van dit weekeinde verwijst ondernemer Christian Leysen, pas verkozen op de Open-VLD lijst als lijsttrekker voor de Kamer, naar de noodzaak om de havenarbeid, die nog steeds stoelt op de wet Major – een relict van de negentiende eeuw – grondig te hervormen. Hij noemt Peeters’ naam niet, maar verwijst naar ‘een aarzelend optreden van de bevoegde minister’ en naar de ‘muur van magazijnen vlak over de grens in Noord-Brabant’. Met dit laatste bedoelt Leysen de Nederlandse en Duitse e-commerce bedrijven, die jaarlijks meer dan 5 miljard euro opstrijken van Belgische, maar in hoofdzaak Vlaamse klanten, omdat ze veel vlotter kunnen werken met overuren en nachtwerk, die door Peeters en zijn vakbond voor onze bedrijven bijna onmogelijk werden gemaakt.
Het Peter Principe zegt dat elke werknemer in een hiërarchie stijgt tot hij zijn niveau van onbekwaamheid bereikt. Met het ‘Peeters Principe’ kan men stellen, dat men er al een eind over zit!
---
Bij de gemeentelijke herverkiezing in het Limburgse Bilzen was er de bevestiging van twee tendensen:
- Het Vlaams Belang verdubbelt het aantal zetels (van 2 naar 4), wat misschien niet meteen spectaculair kan genoemd worden, maar toch aangeeft dat er sinds de eerste verkiezing én die van 26 mei steeds meer mensen geloven in de vooruitgang van rechts in Vlaanderen.
- De SP.a verliest de helft van haar aanhang (van 2 zetels naar 1), wat evenmin spectaculair is, maar wat de wegdeemstering van die partij bevestigt.
De verrassend goede verkiezingsuitslagen van het VB hebben weer enkele oude demonen wakker geschut. Daaronder de onvermijdelijke Lowie Lawijt, maar ook Jos Geysels, die destijds in zijn functie van secretaris van Agalev (een functie die was afgekeken van het communistische Oostblok en daar de voorzitter aanduidde) de uitvinder was van het cordon sanitaire tegen het Vlaams Blok/Belang. Die mocht in De Afspraak bij de vrienden van de VRT nog eens zijn gal komen spuwen tegen de Vlaamsnationalisten. Hij zei o.m. dat die schutkring moest blijven, ‘omdat het Vlaams Belang mensen uitsluit’. Dat hij hetzelfde doet sinds hij daarmee begonnen is (in 1991) en momenteel zelf 18% van de Vlaamse kiezers uitsluit, bleek niet tot zijn overwegend linkse hersenkwabben door te dringen. Huichelaar!
Geysels maakte ook de start van de Paarsgroene coalitie mogelijk in 1999, die de ongeluksregeringen van Verhofstadt op de been bracht. Na Verhofstadt I kreeg Agalev zo’n electorale rammeling dat ze volledig uit het federaal parlement verdween en van naam moest veranderen om te kunnen overleven. De politieke rol van Geysels was daarmee uitgespeeld, maar hij werd door Verhofstadt als compensatie beloond met allerlei lucratieve postjes, zoals o.a. het voorzitterschap van het Vlaams Fonds voor de Letteren – van 2009 tot 2018 – waarover vorig jaar nog enige heisa was omdat hij daarin werd opgevolgd door Mia Doornaert, eerder een belgiciste, die door onze overwegend linkse cultuurwereld toch nog te rechts bevonden werd…
---
En dan nog dit.
Jinnih Beels, voormalig Mechels politiecommissaris en – na het mislukken van ‘Samen’, het project waarmee SP.a en Groen vorig jaar naar de gemeentelijke verkiezingen wilden trekken – lijsttrekker geworden van de Antwerpse SP.a, solliciteert voor de job van burgemeester van de koekenstad! Doet me denken aan dat doordenkertje van die Marokkaan die kwam solliciteren voor werk bij de VDAB. Vraagt de loketbediende: ‘Bankdirecteur, Politie-inspecteur, voorzitter van De Lijn?’. Zegt de Marokkaan: ‘Gij bent ermee aan ’t lachen, zeker?’. Waarop de andere: ‘Ja, maar gij bent begonnen!’
Na het CdH heeft ook de PTB/PvdA afgehaakt om deel uit te maken van enige coalitie in Wallonië (en waarschijnlijk ook in Brussel). Als enige overgebleven echte Belgische partij vindt ze zich waarschijnlijk te goed om in deelregeringen te zitten.
Ondertussen blijken de communisten intern een soort schrikbewind te voeren t.o.v. de eigen verkozenen. Het was al bekend dat die een substantieel deel van hun salaris aan de partij moeten afstaan, wat ook bij de groenen gebeurt en veel meer dan men bij andere partijen soms tegenkomt. Dit bleek n.a.v. een onderzoek door een onafhankelijke onderzoeksjournalist die dat is komen vertellen op politieke talkshow van de RTL (‘Cest pas tous les jours dimanche’). Volgens die man moeten verkozenen van de PTB/PvdA hun belastinguittreksels aan de partij doorgeven. Die bepaalt dan bv dat een gezin met twee kinderen het met 2.100 euro per maand moet redden en de rest moet afgeven aan de partij. Enkele nieuwe verkozenen, die dat niet meteen wilden doen, werden serieus afgedreigd, met als gevolg dat sommigen ondertussen de partij al verlaten hebben. Dat gebeurde ook na de gemeentelijke verkiezingen in Antwerpen, waar twee van de vier verkozenen de partij de rug toekeerden en in Brussel drie van de zes. Opmerkelijk daarbij is, dat het - op een uitzondering na - steeds ging om allochtonen, die door een groot aantal voorkeurstemmen van hun achterban verkozen werden vanuit schijnbaar onverkiesbare plaatsen. ‘Springers’, noemt men die.
---
Van allochtonen en autochtonen gesproken, blijkt nu dat de acht verkozenen van Groen in de Kamer allemaal ‘blanken’ zijn. Niet ééntje met een kleurtje of een exotisch uiterlijk. En dat bij een partij die staat voor de ‘verbindende diversiteit’. De uitdrukking ‘witgekalkte graven’ is hier wel op zijn plaats…
Het is trouwens opmerkelijk dat de groene partijen in zowat heel Europa gevoelig zijn vooruitgegaan na de verkiezingen van 22 tot 26 mei. Alleen in Vlaanderen was die vooruitgang verwaarloosbaar (‘een overwinningsnederlaag’). De reden daarvoor zou zijn dat zowat overal de groenen de mensen hoop geven. Bij ons integendeel proberen Kalveau en Co de mensen een schuldgevoel aan te praten, terwijl ze daarbij in de eigen Vlaamse regio eerst de Belgische kaart uitspelen.
Sinds het vermaledijde IS verslagen is in Syrië, hoort men er nog weinig van. Toch wordt daar nog steeds gevochten, in hoofdzaak tussen soennietische rebellen en het sjiïetische leger van Assad’s Alawieten. Die laatste had heel wat van zijn tegenstanders heel genereus de kans gegeven uit de omgeving van Damascus te vertrekken naar de Noordwestelijke provincie van Idlid en stelde daarvoor zelfs autobussen ter beschikking. Nu de meeste van die vluchtelingen daar zijn aangekomen – naar schatting zitten daar nu zo’n 3 miljoen ontheemden - en er van een wapenstilstand tussen rebellen en Syrisch leger niets in huis kwam, zijn beide partijen met elkaar weer slaags geraakt. Daarbij worden de rebellen nog steeds bestookt door de Syrische én Russische luchtmacht en – net zoals voorheen – maken die geen onderscheid tussen rebellen en burgerbevolking. Er vielen de laatste weken weer honderden slachtoffers. In tegenstelling tot weleer hoort men bitter weinig van de internationale ngo’s, die de Amerikanen en hun bondgenoten eerder ervan beschuldigden met hun bombardementen ook burgerslachtoffers te maken. Het ene burgerslachtoffer is blijkbaar het andere niet…
Een bijkomend probleem, dat zich nu stelt, is dat die Idlid provincie tegen de Turkse grens ligt en Erdogan riskeert weer een vloedgolf aan vluchtelingen in Turkije te zien arriveren. Dat dit juist gebeurt omdat Assad van geen ophouden weet, helpt de zaak niet vooruit. Erdogan hoopte bij het begin van de burgeroorlog dat Assad verjaagd zou zijn geworden, wat dus niet gebeurd is. Anderzijds durft de nieuwe Turkse sultan niet te erg tegen ‘vriend’ Poetin’s kar rijden, die mét Assad is. Het wordt er daar niet eenvoudiger op.
Diezelfde Poetin zit daar trouwens ook in een ongemakkelijke positie. Van de ene kant wil hij de Alawieten van Assad te vriend houden en tegelijkertijd ook Iran en dat zijn allemaal sjiïeten, terwijl de meerderheid van de moslims in het Midden-Oosten, zowel Turken als Arabieren, Soenniet is. Zelfs in zijn eigen Rusland leven er zo’n 9 miljoen moslims en ook dat zijn bijna allemaal soennieten. Datzelfde geldt trouwens ook voor de vroegere Sovjet republieken, die nu onafhankelijk zouden zijn, in Rusland ‘het nabije buitenland’ genoemd.
Tenslotte is er, buiten Damascus, maar één Syrische regio waar het betrekkelijk rustig is gebleven en die grotendeels van het oorlogsgeweld gespaard bleef en dat is de regio ten oosten van de Eufraat, die in handen is van de Koerden, de enige homogene bevolkingsgroep, die niet alleen over een degelijk leger beschikt, maar zich tevens gesteund weet door Amerika. Het feit dat uitgerekend die regio ook over de grootste olievoorraden beschikt, is een reden om aan te nemen dat het einde van het oorlogsgeweld in Syrië nog niet voor morgen zal zijn.
---
En dan nog een correctie van mijn vorige blog: de Belgische staatsschuld zou 500 en niet 5.000 miljard euro zijn, zoals ik het van een andere tekst had overgenomen, waar het dus waarschijnlijk om een tikfout ging. Met dank voor de reactie van lezer Daan van Dop. Het blijft echter nog altijd een hallucinant getal, vooral omdat geen enkele partij aanstalten lijkt te maken om er iets structureels aan te doen.
Toen ik begin 2005 bij DAF in Eindhoven met pensioen ging (ik was toen 65 en heb er gewerkt tot mijn voorlaatste werkdag), kreeg ik in een interview door de vaste reporter van het personeelsblad (waar ik ook in de redactie zat) de vraag wat ik vond dat het meeste veranderd was tegenover vroeger. Ik gaf daarop als antwoord het feit dat alles niet alleen erg veranderd was, maar vooral, dat het maar bleef veranderen en dat steeds sneller.
Ik moest daaraan denken, toen ik in The Economist van vorige week las, dat amper 25 jaar na de algemene introductie van het Internet zowat de halve wereld online zit en dat het daar niet bij op zal houden. Het blad schat dat die andere helft geen 25 jaar nodig zal hebben om ook mee te doen. ‘Die andere, meest achtergestelde helft, zal het Internet veranderen en het Internet hen. In die meestal armere landen zal het vooral de smartphone zijn die populair (en goedkoper) zal worden’, aldus het blad.
Ter vergelijking: als men weet dat het duurde tot 2007 vóór er meer mensen in de steden woonden dan op het platteland, een periode van – ruw geschat - 5.000 jaar, dan geeft het pas een idee van hoe snel onze wereld aan het veranderen is. Misschien mogen diegenen die het hebben meegemaakt nog dankbaar zijn dat ze de tijd van toen gekend hebben, zonder gsm, gps, smartphone, tablet, Facebook, Twitter, Whatsapp, Instagram e.d.
Feitelijk is het allemaal begonnen met de eerste computers, ergens na WO II, een kamer groot. tot men ontdekte dat men de lampen, die daarvoor (en ook voor radio’s en TV’s) nodig waren, kon vervangen door transistors. Dan kwamen de chips, dan de ruimtevaart, waarbij alles kleiner, sneller en efficiënter moest worden en sindsdien is er geen houden meer aan. De aarde wordt voor sommigen onder ons zelfs te klein. Jeff Bezos, momenteel de rijkste man ter wereld, wil de ruimte in. Elon Musk wil Mars koloniseren. Om hun plannen te kunnen verwezenlijken, zijn ze verplicht steeds nieuwere dingen te moeten uitvinden en in de praktijk te brengen.
‘Star Trek, the final frontier’ is geen sciencefiction meer…
Vorige week was er in onze media enig leedvermaak over het feit, dat men zich in Nederland zorgen maakt over de pensioenen, omdat het zou kunnen dat de Nederlandse gepensioneerden volgend jaar maandelijks een paar euro minder zouden kunnen krijgen. Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt. Ikzelf heb 27 jaar in Nederland gewerkt en kan erover meespreken. Maar feitelijk stelt het niet veel voor.
Wat men in de commentaren bij ons er niet bij zegt is, dat het pensioen bij onze noorderburen apart geregeld is via onafhankelijke pensioenkassen, die het geld voor de pensioenen beleggen, waardoor schommelingen altijd mogelijk zijn. Dat geld moet dus niet uit de staatskast gegraaid worden zoals bij ons, een staatskas die hier al enkele decennia leeg is. De Nederlandse spaarkassen beschikken over een eigen kapitaal van samen om en bij de 1.400 miljard euro!
In België worden de pensioenen betaald door de staat via de Rijksdienst voor pensioenen (RVP), de Thesaurie en nog enkele staatsinstellingen. De financiering ervan gebeurt met sociale bijdragen op lonen en inkomsten. Gezien die totaal ontoereikend zijn, past de staat jaarlijks het verschil bij: voor een deel door de BTW-ontvangsten en door belastingen op personen en bedrijven. Als er tekorten zijn, wordt het geld daarvoor geleend. Zo heeft de Belgische staat momenteel een schuld van – ga er even bij zitten! - om en bij de vijf duizend miljard (5.000.000.000.000 !) euro, waarop rente moet betaald worden (waarvoor meestal ook nog eens moet geleend worden). Voorlopig heeft dit land dan nog het geluk dat er een zeer lage rentevoet is, maar dat kan morgen veranderen en alleen maar slechter worden. België moet alleen een viertal landen van de ‘Club Med’ (Italië, Griekenland, Portugal en Spanje) laten voorgaan, die nóg meer schulden hebben. Met een paarsgroene regering riskeren we straks nog enkele plaatsen naar boven op te schuiven. Zoals ik hier al meermaals geschreven heb, was het de vorige paarsgroene regering (van Verhofstadt) die het spaarpotje van Dehaene voor de vergrijzing, samen met de Sociale Zekerheid de grootste slokop van het staatsbudget, heeft opgesoupeerd.
---
In de marge van bovenstaande, nog dit. De reden waarom Vlaanderen jaarlijks aan Wallonië miljarden weggeeft, heeft te maken met het feit dat er bij onze zuiderburen te weinig mensen tussen de 20 en de 64 jaar aan het werk zijn en dat daar dus te weinig wordt afgedragen. Officieel past de Belgische staat dat bij, maar in werkelijkheid is het Vlaanderen dat het betaalt.
Door het afhaken van CdH en het afwijzen van VB en PvdA door de zgz ‘serieuze’ partijen, blijft er feitelijk maar één optie over voor het vormen van een nieuwe federale regering: Paarsgroen. Dus de socialistische en liberale families en Groen/Ecolo. En allen samen houden ze dan, met zes partijen, 1 (één!) zetel over. Die regering zou dan als eerste taak het gat in de federale Begroting van om en bij de tien miljard euro moeten dichtrijden met extra besparingen, die de groenen niet willen en/of nieuwe belastingen, die de blauwen niet willen. En of dat nog niet genoeg is, zou deze federale regering niet eens een meerderheid hebben in Vlaanderen, waardoor ze de kans loopt op een harde oppositie van de Vlaamsnationalisten vooral vanuit de Vlaamse gewestregering. Na het nemen van onpopulaire maatregelen zouden de traditionele partijen bij een volgende verkiezing wel eens bijna helemaal kunnen worden weggeveegd, zoals Groen (toen nog met de naam ‘Agalev’) al eens is overkomen na de eerste Paarsgroene regering van woordbreker Verhofstadt. Dat laatste zou ook wel eens het lot kunnen worden van CD&V, mocht die de euvele moed hebben tot zo’n Paarsgroene club toe te treden (dan zijn ze met zeven!), waarin ze alleen maar nodig zou zijn om wat meer overschot van stemmen te hebben. ‘Quantité négligeable’, zoals onze zuiderburen dat noemen.
Toch hoopt Di Pippo zo’n coalitie, al dan niet met de tsjeven, op de been te krijgen. Hij moet dan wel van zijn hart een steen maken en verzaken aan de verleiding om nog eens eerste piet te worden, zijn ultieme natte droom. In de plaats daarvan zou hij de topjob aanbieden aan de grote blauwe brilsmurf, ons aller Gwendolientje, die – rot van ambitie – moeilijk nee zal zeggen. Ze zou daarmee nl geschiedenis schrijven als eerste vrouwelijke premier van het land dat men niet meer zou uitvinden, mocht het niet bestaan (dixit The Economist). Dat haar partij, als anti-belastingspartij, straks meteen enkele serieuze belastingen zal moeten goedkeuren, lijkt haar (nog) niet te deren.
Kortom, het kan nog spannend worden, al is voor de Vlaamse traditionele partijen de dreiging reëel dat ze straks allemaal tegen de kiesdrempel aanschurken. Mochten we een herhaling krijgen van het rampzalig beleid van de vorige Paarsgroene regering, die onder Verhofstadt het programma van de PS uitvoerde terwijl zijn partij toch de grootste was, dan zou het nu nog erger kunnen worden, nu de Open VLD er onder Gwendolientje maar bij zal lopen als vijfde wiel van de wagen.
In de nasleep van de verkiezingen heeft ‘Ons Hilde’, die eerder al zegde nooit met het Vlaams Belang te willen samenwerken, daarbovenop nu zelfs verklaard dat – mochten het VB en de N-VA meer dan 50% halen – ze zou verhuizen! Naar waar zei ze er (nog) niet bij, maar misschien wel naar haar Waalse politieke familie, waarvan de nieuwe voorzitter Prevost met haar in West-Vlaanderen op campagne ging, om wat later te vertellen dat zijn CdH-partijtje in geen enkele nieuwe regering zal stappen. Dat noemen ze ‘de kat uit de boom kijken’.
I.pl.v. een kandidaat minister-president, lijkt Crevits eerder een verwend jochie dat pruilt omdat het haar lekstok niet gekregen heeft. Helemaal geen attitude om minister-president te worden van álle Vlamingen.
---
Bij het bekend maken van de voorlopig laatste CD&V-nederlaag, zou ‘Markske’ Beke zijn ontslag hebben aangeboden, wat geweigerd werd. Voorlopig althans, want in het najaar is er een congres daarover. Dit nieuws is bekend. Misschien iets minder bekend is, dat na de vorige verkiezingen in 2014 ongeveer hetzelfde gebeurde. Toen Marianne Thijssen als uithangbord van de partij eveneens de verkiezingen had verloren, had Beke ook al eens willen stoppen als voorzitter. Dat werd hem toen geweigerd, wat men nu misschien wel zal betreuren. Alhoewel, een kordate beslissing nemen is iets waar ze bij de tsjeven geen brood van gegeten hebben.
---
In de marge van, bovenstaande, nog dit. Volgens een artikel in de weekeindkrant van De Tijd zou het ACV van dikke nek Leemans drie dagen vóór de verkiezingen haar leden volgend advies gegeven hebben: ‘Stem voor de goei, stem voor de anderen’. Dus niet voor CD&V. Ik heb het al meermaals geschreven: Als het ACV vindt dat CD&V te rechts wordt, dat ze dan met een eigen partij opkomt. Pas dan zullen we weten hoeveel van haar eigen leden al dan niet voor die partij zullen stemmen. Aanhoudend kritiek geven op een regering waarin ook de eigen politieke familie zit, is niet alleen goedkoop maar ook gewoon laf.
De schrik zit er goed in bij het bespreken van de vorming voor de nieuwe regeringsploegen. Buiten het feit dat het mathematisch al een hele klus zal worden om de tegengestelde partijen tot een gesprek te brengen, zeker als men VB en PvdA, de winnaars van de verkiezingen, al bij voorbaat uitsluit. Samen met CdH, dat zelf beslist heeft niet meer verder mee te spelen, zijn dat 35 zetels op de 150. Boven het hele gedoe hangt daarenboven de dreiging dat er meteen duchtig zal moeten bespaard worden, iets waarover geen enkele partij in haar verkiezingscampagne één woord heeft vuil gemaakt. Het lijkt er zo’n beetje op, alsof men bezig is een nieuwe regering van lopende zaken op de been te brengen…
Toch zal het vroeg of laat moeten gebeuren, zeker nu de nieuwe gouverneur van de Nationale Bank (NBB) er nog eens over begonnen is. De man, Pierre Wunsch, een vertrouweling van Didier Reynders (en dus met een MR etiket), was voorheen directeur en vice-gouverneur bij dezelfde instelling en spreekt behoorlijk Nederlands. Nog speciaal aan de man is, dat hij in de Brusselse Marollen woont en elke dag te voet naar zijn werk komt. Om de pil wat te verzachten, vertelde Wunsch er in zijn commentaar bij dat de koopkracht van de gemiddelde Belg in de periode 2019-2021 met 3,5% zal stijgen, wat meer is dan het Europees gemiddelde. De jaren daarop voorziet Wunsch echter dat die koopkracht dan weer zal gaan dalen. Tegelijk warm en koud blazen, noemt men dat. Ik vraag me trouwens af in hoever die commentaar van de NBB en ook bv van het Planbureau te vertrouwen is, daar het hier allemaal gaat om mensen die via de politiek aan hun lucratieve job geraakt zijn en het me niet zou verbazen, mochten ze in deze moeilijke vormingsgesprekken door hun partijen gevraagd zouden zijn hun steentje bij te dragen.
Tenslotte, met of zonder verhoging van de koopkracht, verandert dat niets aan het feit dat de overheid van dit land voor de volgende twee jaar 10/11 miljard euro zal moeten besparen en dat de manier waarop dat zal gebeuren ten laatste op 15 oktober bij Europa bekend zal moeten zijn.
---
I.v.m. zijn uitleg over de koopkracht, vertelde Wunsch dat ‘als iedereen een job heeft en de productiviteit niet stijgt, men geen economische groei kan hebben en het lastig wordt om tekorten te financieren’. Iets om eens over na te denken, want dat is juist wat er dit land nu gebeurt.
Ik vraag me af, wat het zou geworden zijn, als er - na het opstappen van de N-VA uit de regering Michel - meteen vervroegde verkiezingen waren uitgeschreven. Nu krijgt de N-VA zo’n beetje de schuld van alles wat daarna mis is gelopen. Moest men het echter toen meteen gedaan hebben – en dat was de verantwoordelijkheid van MR, CD&V en Open VLD - dan was er nu misschien een nieuwe, volwaardige federale regering en hadden we ons heel die klucht van zes maanden minderheidsregering in lopende zaken (met in het parlement amper 38 zetels op 150!) en oeverloze verkiezingencampagnes kunnen besparen. Een bijkomend voordeel zou geweest zijn dat de klimaatmarsen, die toen nog moesten beginnen, geen valse hoop hadden kunnen wekken op een verkiezingsoverwinning van groenlinks, i.pl.v. nu rechts. Nu blijven er alleen ontgoochelden achter, die blij moeten zijn met de dode mus van de groenrode overwinningsnederlaag. Ondertussen moet dit land wel tegen 15 oktober haar begroting voor 2020 aan Europa voorleggen en zal die nooit goedgekeurd raken met het bestaande gat van 9,6 miljard euro.
Dat die verkiezingen, meteen na dat Pact van Marrakech, met de uitstap van de N-VA, meer nog dan op 26 mei, in het teken zouden gestaan hebben van de migratie, is een feit en waarschijnlijk ook de reden waarom het restant van de regering Michel meteen nieuwe verkiezingen niet aandurfde. De klimaatmarcheerders zouden er misschien niet eens aan begonnen zijn, het Vlaams Belang zou ook dan zijn vooruitgegaan, op zijn elan na de goede uitslag van de gemeenteraadsverkiezingen en de N-VA zou minder verloren hebben. M.a.w. de kans zou bestaan hebben, dat de twee nationalistische partijen dan samen meer zouden behaald hebben dan de 43% van 26 mei en misschien zelfs meer dan 50%. ..
De informateurs Vande Lala en Reynders hebben dus (een eerste?) uitstel gekregen tot 17 juni met hun plannen voor een nieuwe federale regering. In tegenstelling tot de koning, hebben ze het VB en de PvdA niet uitgenodigd. Dus, niet de winnaars, wel de verliezers. Zeker nu het CdH heeft afgehaakt – de partij wil in geen enkele volgende regering zitten – wordt het er niet eenvoudiger op, zeker omdat men er vast op gerekend had dat het partijtje, of wat ervan overblijft, misschien wel eens nuttig had kunnen zijn om toch maar ergens aan een volstrekte meerderheid te geraken. Uitgerekend de partij die bij het begin van de vorige legislatuur weigerde mee te spelen in de Zweedse coalitie en in de plaats daarvan meteen een Waalse deelregering vormde met de PS, om die partij dan later uit de Waalse regering te stoten en daarin dan weer scheep te gaan met de MR. Men zou, zeker in Wallonië, haast blij mogen zijn dat die ruziemakers niét meer meespelen.
Ik denk niet dat de huidige informateurs er ooit in zullen slagen een nieuwe federale regering te vormen, al was het maar omdat die meteen een gat van bijna 10 miljard euro in de begroting zal moeten dichtrijden en dit na alle beloften die er tijdens de verkiezingscampagnes waren en die geen enkele partij zal kunnen waarmaken. Dat België nog niet op het Europees strafbankje zit, zou zgz zijn omdat de regering Michel verschillende maatregelen genomen heeft i.v.m. koopkracht en pensioenen, die doorlopen naar de volgende legislatuur. Se non è vero, è ben trovato. Mocht dat immers waar zijn, dan mogen de partijen die o.m. beloofden de pensioenleeftijd terug te draaien, pensioenen en andere steunmaatregelen te verhogen en een 4-daagse werkweek zonder loonverlies, die beloften alvast inslikken of – zoals het CdH – afzien van een deelneming aan een nieuwe federale regering. Tegen 15 oktober moet België nl zijn begroting bij Europa voorleggen en dat kan niet zonder een gat van meer dan 8 miljard euro eerst te dichten met extra besparingen of belastingen. Zie je dat al gebeuren?
Tenslotte blijft het voor mij een raadsel waarom uitgerekend Vande Lanotte informateur geworden is, hij die er in 2010 in drie maanden ook niet in slaagde en wiens partij, die ook niet veel meer voorstelt, hij straks moeilijk over het hoofd kan zien. Misschien nog eens een Zilverfonds proberen?
In Antwerpen brandde vorig weekeinde een Tesla uit, die geparkeerd stond aan een oplaadpaal. De wagen werd tot schroot herleid, maar moest eerst door de brandweer in een container vol water gedropt worden en daar 24 uur in blijven, om er zeker van te zijn dat het wrak niet opnieuw in brand zou ontvlammen. De vloer van die auto’s blijkt nl één grote batterij te zijn. Toen de Antwerpse brandweer het 24 uur later uit die container haalde, sloegen de vlammen er opnieuw uit en bleek dat het voertuig niet één maar meerdere dagen in dat ‘bad’ moest blijven.
We zijn er nog niet met dat elektrisch personenvervoer. Om te beginnen was het een geluk bij een ongeluk dat de Antwerpse brandweer niet alleen zo’n container bij de hand had, maar ook geïnstrueerd was hoe zo’n brand aan te pakken. Verder stel ik me de vraag, hoe het verder zal moeten met de verzekering, als die er al is. Wie betaalt wat van het in brand schieten en de extra kosten van de brandweer? Vergeten we niet dat een Tesla meerdere keren een normale wagen van zijn categorie kost. Zelfs een E-gezinswagen kost nog (premies inbegrepen) zo’n 35.000 euro, ongeveer het dubbele van een wagen met verbrandingsmotor van dezelfde grootte. De jaarlijkse kosten komen op ± 2.000 euro. Als men er tien jaar mee kan rijden zonder ongelukken, kost dat een kleine 6.000 euro per jaar.
Wat in de hele discussie omtrent elektrische wagens ontbreekt is, hoe men de Europese elektriciteitsproductie verder zal opvoeren. Als men het hele Europese wagenpark elektrisch wil maken, zal er minstens viermaal zoveel elektriciteit nodig zijn als de dag van vandaag. En dat hebben we het nog maar alleen over de personenwagens…
---
In de marge van bovenstaande, nog dit: Het zijn niet alleen elektrische auto’s die men dezer dagen moet opladen en die daarbij riskeren in brand te vliegen. Tegenwoordig geldt dit ook voor elektrische fietsen en steps, voor tablets en smartphones. Ook daarbij zijn er al in brand gevlogen en is er in dit land al minstens één huis daardoor afgebrand. Het is dus meer dan ooit opletten geblazen en – indien men dat persé ’s nachts wil doen (o.w.v. de goedkopere elektriciteitstarieven), ervoor te zorgen dat men fatsoenlijke rookmelders in huis heeft staan.
Over confederalisme is het laatste woord nog niet gevallen, want ook al zou men daar naartoe gaan, zal het niet voor morgen zijn. Zelfs Grondwetsartikel 35, dat zou moeten regelen wat Vlamingen en Walen nog samen willen doen en dat al dateert van 1994 (gestemd door christendemocraten, socialisten en… Volksunie), kreeg nooit een juiste invulling.
Om te beginnen is momenteel de Grondwet niet echt voor herziening vatbaar, gewoon omdat de uitredende regering Michel daar niet van wou weten. Van de vijftig voorstellen ter zake werden er maar zeven goedgekeurd en een Grondwetsherziening was daar niet bij. Daar bevoegdheden en financiering echter zijn geregeld in bijzondere wetten, kan daaraan een mouw gepast worden, maar dan moet men wel over een ¾ meerderheid in het parlement beschikken. Als men partijen zoals het BV en de PvdA daarin niet wil betrekken, zal het zeer moeilijk worden er iets van te realiseren. Zoals het er nu uit ziet, zal men daarvoor dan zeven partijen nodig hebben. En dan hebben we het nog niet gehad over de tijd die men daarvoor nodig zal hebben, misschien wel jaren…
Tussendoor kwam ook voormalig socialistisch voorman Frank Vandenbroucke, inmiddels professor aan de universiteit van Amsterdam, zich in het debat mengen door te zeggen dat er in Brussel niets te splitsen valt en dat een splitsing van de Sociale Zekerheid ervoor zou zorgen dat we straks driemaal meer ambtenaren daarvoor nodig zouden hebben. Als goede belgicist gaat hij er immers van uit dat Vlaanderen straks ook de andere gewesten gaat blijven onderhouden. Als men splitst, zal Vlaanderen alleen nog voor zijn eigen ambtenaren instaan en niet meer voor die uit Brussel en Wallonië. Als Brussel dat niet wil of kan, dan moet het ophouden een apart gewest te zijn en wordt het terug een gewone stad, wat toe zal laten jaarlijks miljarden te besparen. ‘Splitsen is splitsen’ om May even te parafraseren.
Kortom, om aan de huidige situatie van dit land een einde te maken, zal er een soort revolutie nodig zijn, waarbij Vlaanderen als ultieme wapen de transfers heeft. Zo’n revolutie zit er niet direct in. Zeker de huidige generatie Vlamingen zijn geen revolutionairen. Het een kan echter wel het andere met zich mee brengen en in de huidige tijd van (a)sociale media is veel mogelijk dat vroeger ondoenbaar was.
Op de vierdaagse fietstocht van ‘Kom Op Tegen Kanker’ werd een nieuw recordbedrag van bijna zes miljoen euro opgehaald. Waarbij nog eens duidelijk wordt aangetoond dat Vlamingen een warm hart en empathie hebben voor de medemens. Het gaat trouwens niet alleen om die jaarlijkse fietstocht, er is nog de zgz “Warme Week’ en nog een rits andere gebeurtenissen, waar gul op wordt gereageerd. Ondanks dat alles worden wij door de francofone media en politici nog bijna dagelijks uitgescholden voor racisten, fascisten en neonazi’s. Nota bene: uitgerekend door mensen uit een landsdeel dat door Vlaanderen met miljarden euro’s wordt gesubsidieerd via allerlei transfers uit de Sociale Zekerheid en het betalen van 90% van de Belgische staatsschuld.
Er is trouwens door het Vlaams Belang een gerechtelijke klacht ingediend tegen Laurette Onkelinx die de woorden racisten en fascisten weer in de mond nam. Dat zal geen gemakkelijke zaak worden, want diezelfde Onkelinx is getrouwd (in een tweede huwelijk; het eerste was met een Marokkaanse drugsdealer*) met advocaat Marc Uyttendaele, zowat de duurste pleitbezorger in dit land, rijk geworden met opdrachten van de PS. Onkelinx, die uit Limburg afkomstig is en een grootvader had die dienstdoend burgemeester was tijdens de Duitse bezetting en dus collaboreerde. Er zijn toen mensen voor minder veroordeeld en erger.
* De man werd gezocht door het Marokkaans gerecht en op een gegeven ogenblik aangehouden op een Turks vliegveld. Laurette, die toen minister van Justitie (!) was in een regering Verhofstadt, kreeg het gedaan dat haar man weer naar België kon komen, waar hem niets ten laste werd gelegd. Ze scheidde van hem, maar bezorgde hem eerst wel een lucratieve job bij Justitie (contactman van de moslimhemeenschap). Bij haar tweede huwelijk was haar eerste man gertuige…
Peilingen blijven maar peilingen en bij deze laatste verkiezingen zaten ze er bijna met zijn allen grondig naast, de ene al wat meer dan de andere. Toch is er iets dat opvalt. In deze rubriek heb ik meer dan eens geschreven dat de peilingen van De Standaard, de VRT, de RTBf en de Libre Belgique voor Vlaanderen de minst betrouwbare zijn, gewoon omdat deze media vooringenomen zijn tegenover de Vlaamsnationale partijen. Dat is weer gebleken uit de laatste peilingen vóór de verkiezingen van 26 mei. Dat de ombudsvrouw van De Standaard nu schrijft dat de krant daardoor verrast werd, is met een grove korrel zout te nemen.
Groen bleef bij deze verkiezingen steken op 9,8%, terwijl de peiling uitgevoerd door het onderzoeksbureau Kantar, op vraag van hoger vernoemde media, het 14,6% gaf. Erger nog, datzelfde bureau gaf het Vlaams Belang amper 9,3%, terwijl het er 18,6 werden.
Nu kan men zeggen dat zowat alle peilingen ernaast zaten, zelfs rekening gehouden met een foutenmarge van ± 3%, maar dat is niet juist. Een peiling van het Leuvense onderzoeksbureau Ipsos gaf het VB wel al bijna 15%.
------------------------------
In Noord-Korea zou Kim Jong-Oen zijn speciale gezant voor de VS, een topdiplomaat en vier van diens medewerkers hebben laten executeren. Dat werd gemeld door een Zuid-Koreaanse krant, die daarover beter geïnformeerd zal zijn dan de rest van de wereld. De reden zou geweest zijn de mislukking van de laatste nucleaire top met Donald Trump en zijn adviseurs in Hanoi.
Als het klopt dat die vijf topmedewerkers alleen ‘maar’ werden doorgeschoten, zijn ze er nog goed vanaf gekomen. Een oom van Oen, die dacht na diens aantreden een beetje baas te kunnen spelen, werd ook opgeruimd door hem in een meute bloeddorstige honden te gooien die een week geen eten hadden gekregen. Dat is een werkwijze van Cosa Nostra, de Siciliaanse maffia, om overlopers en verraders te straffen, alleen gebeurt dat op Sicilië niet met honden, maar met varkens…
Dat er hier nog mensen zijn die denken voor het communisme te moeten stemmen, kan er bij mij niet in. Kim Jong-Oen is geen nieuwigheid. Daarvóór waren er al Stalin, Mao en Pol Pot, om maar de belangrijkste te noemen. Zij liquideerden miljoenen mensen, eigen mensen dan nog, met als enig doel zelf aan het bewind te blijven.
Groot nieuws: Pippi Langkous gaat volgend schooljaar niet meer elke week spijbelen. Ze gaat zelfs helemaal niet meer naar school dat schooljaar. Ze zal het nl te druk hebben met al die klimaatcongressen overal ter wereld en gaat er o.m. een bijwonen in Chili. Uit principe gaat ze daar niet naartoe met het vliegtuig, maar met de boot, zoals dat vroeger gebeurde toen er nog geen transatlantische vluchten waren. Alsof schepen geen CO2 uitstoten!
De vraag die ons bezig houdt is nu: wat met ‘ons’ Anuna? Gaat die, in navolging van haar klimaatvoorbeeld, ook een heel schooljaar brossen? Of gaat die, samen met die ander, verder doen met haar wekelijkse spijbelmarsen, die op het laatst geen interesse meer opwekten? Feit is wel dat uitgerekend in Vlaanderen de groenen, die al dachten de volgende minister-president te kunnen leveren, bij de verkiezingen van 26 mei, zwaar hebben ontgoocheld. Dit had in de eerste plaats te maken met een verkeerde timing (wat ik al snel enkele keren heb gemeld), maar ook door een paar politieke uitschuivers die de partij tenslotte een overwinningsnederlaag hebben opgeleverd.
Het begon bij een uitzending van het VRT-programma ‘De afspraak’, waarin Calveau maar niet uitgelegd kreeg hoe zijn partij de afschaffing van het fiscaal voordeel van de salariswagens ging uitvoeren. Groen zou nl daardoor enkele honderdduizenden mensen maandelijks honderden euro’s per maand doen kwijtspelen. Het werd er niet beter op toen dezelfde Calveau én Almaci op amper twee weken vóór de verkiezingen het geweer van schouder veranderden en zegden dat iedereen volledig zou gecompenseerd worden. Niemand geloofde die lui nog en Groen kreeg de stempel een belastingspartij te zijn. Bij de federale verkiezingen dook de partij zelfs onder de 10% grens.
