Een pick-up is een Amerikaanse uitvinding tijdens de jaren 1920. Hij werd zowat voor alle vervoer waarvoor men geen grote laadbak nodig had gebruikt. Stilaan kwamen meer vakantie voertuigen is beeld. Eenvoudig caravans bestonden al, veel waren toen nog zelfbouw. Die caravans boden meer wooncomfort maar hadden buiten de vakantiedagen veel parkeerplaats nodig. Rijden was ook al niet zo evident. Het vroeg een sterke auto, de wegen waren niet al te best en in de stadjes waren de straten redelijk smal. Overnachtingsplaatsen waren nauwelijks te vinden. Waarom geen pick-up?
Zoals het met caravans en later ook met kampeerauto’s verlopen is waren er handige mannen die om de een of andere reden een pick-up hadden, zij begonnen met een wooncel te bouwen. Tijdens de vakantie dagen werd ze in de laadbak van de pick-up gezet. Er waren al voorbeelden in de caravanwereld hoe men zo’n wooncel kon inrichten. Met de alkoof boven de stuurcabine als slaapkamer, het hoog gedeelte in de laadbak werd als algemene vorm aangenomen. Tot nu is die nog altijd gebleven. Er was voldoende stahoogte en voor een koppel groot genoeg om te wonen en te slapen. Zo langzaam werd het koetswerk steviger, beter geïsoleerd en mooier. Ook het afneemsysteem werd eenvoudiger en sterker. Wat nog interessanter was, waren de nieuwe merken, andere types en grotere pick-ups die op de markt verschenen. Vooral VW droeg een steentje bij om grote afneembare wooncellen te torsen. Grotere laadbakken boden de mogelijkheid om de wooncellen te vergroten, het was voornamelijk het woongedeelte dat er van profiteerde. In de zitgroep kon men met 4 of zelfs met meer aan tafel zitten. Er kwam een groter keukentje en sanitair, kleerkast en bagagekoffer. Vooral meer wooncomfort voor de bewoners. Voor gezinnen met kinderen was nu voor iedereen een volwaardige zit en slaapplaats voorhanden. Vergeten we niet de verfijning van het meubilair, wanden en kussens wat de wooncel in een sfeervolle ruimte veranderde.
50 Jaar Tischer
Peter Tischer en zijn vader jozef waren handige kerels en een beetje avontuurlijk ingesteld ze vonden een caravan aan de trekhaak toch niet het ideale vakantievoertuig. Na wat tekenen, plannen en rekenen begonnen ze aan een wooncel op een VW met dieplader. Dat is 50 jaar geleden. Het proces ontwikkelde zich verder zoals we dat kennen van groot geworden merken: Tabbert, Wilk, Knaus, Constructam, De Reu en vele anderen. Familie, vrienden, kennissen waren enthousiast bij het zien van de wooncel en de mogelijkheden, ze hadden graag ook zo iets bekomen. In die tijd waren de pick-ups nog niet zo populair en was er natuurlijk minder keus in grootte en motorvermogen, daardoor waren de Tischers met hun afneembare wooncellen een beetje beperkt. Dat is nu uitgegroeid en teveel om te tellen.
Tischer Freizeitfahrzeuge gaat van start
Wegens het succes werd het bedrijf Tischer GmbH in Kreuzwertheim opgericht. Het groeide gestadig tot er nu 50 medewerkers 230 cabines per jaar produceren. De keus is uitgebreid want voor iedere in Europa verkochte pick-up kan men een afneembare wooncel laten maken.
Van begin af werd veel aandacht besteed aan materialen en vooral aan de afwerking en de stevigheid van de constructie. Er werden standaard typen gebouwd, waar altijd aanpassingen die de klanten vroegen konden uitgevoerd worden. Het koetswerk is in een sandwichconstructie met aluminium buitenbeplating, langs binnen multiplex en hardschuim als isolatie. Vervolgens werden de platen nauwkeurig op maat gefreesd voor de wanden, dak en vloer en geassembleerd. Wegens de rondingen van de alkoof worden dubbelwandige schuimvormdelen in polyester gemaakt. Aan de wooncabine vormen ze een dubbelgeïsoleerde dakkap met geïntegreerde ramen. Samen heeft de constructie een hoge stabiliteit, laag gewicht en uitstekende isolatie. Voor de buitenvorm kan de klant kiezen tussen Trail versie of de Tischer Box die wat hoekiger is maar binnen meer ruimte biedt. Alle wooncabines hebben dubbele Seitz ramen met horren en rollo’s. De buitendeur met hor en veiligheidsslot is van hoge kwaliteit.
Wat betreft de indeling van de interieurs zijn de typische afneembare wooncellen in grote lijnen bijna allen gelijk, alleen de afmetingen maken wat verschil. Vooraan in de alkoof zijn de bedden, in het hoge gedeelte is een gezellige zitgroep voor 2,4 of meer personen. Afhankelijk van de lengte zijn er een keuken, sanitair, kleerkast en bagagekoffer. Het meubilair is gemaakt uit populieren multiplex. Bovenkasten hebben licht gebogen deurtjes met degelijke sluit en hangwerk. Voor de zitgroep met zijzitbanken kan men de kleur, kwaliteit en vorm van de kussen kiezen. Grote vensters links en rechts zorgen voor voldoende licht en lucht. Wand en PVC vloerbekleding maken de fijne afmaak. Aansluitend volgt de keuken met spoelbak en afdekbare kookvuren. Onderaan is voldoende ruimte voor het kookgerief van de zwervers. Het sanitair 2024 met wc en douche is vernieuwd. Indien het technisch mogelijk is kunnen klanten bepaalde uitvoeringen naar hun wens laten uitvoeren. Bij avond met de aangepaste lichtjes is het een knus verblijf.
Het monteren van de afneembare wooncel moet zeer zorgvuldig en vakkundig gebeuren. Specialisten van Tischer gaan aan de slag om de verankeringspunten aan te brengen, ze zorgen dat alle lichten branden en kijken alles grondig na. Tot slot wordt de klant uitgelegd hoe de wooncel afnemen op zijn vier steunen zetten en terug op de wagen en nauwkeurig verankeren. De klant krijgt nog een uitgebreide handleiding over de afneembare wooncel en de vakantie kan beginnen.
Er is al een afneembare wooncel van Tischer te koop vanaf ongeveer 18.000 euro.
8 op de 10 Belgische bestuurders vindt ritsen efficiënt 10e verjaardag van een principe dat nu aanvaard wordt 10 jaar geleden werd ritsen in de wegcode ingeschreven. Sommige bestuurders waren tegen bij de invoering ervan, maar nu is ritsen voor veel bestuurders een dagdagelijkse realiteit. Volgens een nieuwe enquête van Vias institute vindt 8 op de 10 Belgische bestuurders ritsen een efficiënt principe. Meer dan 2 op de 3 bestuurders past het principe minstens een keer per week toe. Toch is er nog een klein werkpunt: 1 op de 6 bestuurders denkt nog altijd dat je zo snel mogelijk moet invoegen in plaats van te rijden tot de plaats waar de weg versmalt Bijna iedereen kent het nu… 10 jaar na de invoering in de wegcode blijkt uit een enquête van Vias institute bij een representatief staal van 2000 Belgische autobestuurders dat 97% al van ‘ritsen’ gehoord heeft. In Vlaanderen doet het bij quasi iedereen een belletje rinkelen (99%), in Wallonië (95%) en Brussel (90%) ligt het percentage iets lager.
… maar niet iedereen past het correct toe Bijna 3 op de 4 bestuurders (74%) kan exact aangeven hoe het principe in elkaar zit. Bij degenen die het niet kennen, is de grootste fout dat ze denken dat ze zo snel mogelijk moeten invoegen op het baanvak waar je rechtdoor kan blijven rijden (16%) in plaats van pas in te voegen ter hoogte van de wegversmalling. Vlaamse bestuurders kunnen vaker correct aangeven hoe het werkt (77%) dan de Waalse (71%) en zeker de Brusselse bestuurders (59%). Dit verschil kan mogelijk verklaard worden door het feit dat Vlaanderen al campagnes had gevoerd om bestuurders aan te moedigen dit hoffelijkheidsprincipe vrijwillig toe te passen, zelfs voordat het werd opgenomen in de wegcode. Meer dan 2 op de 3 bestuurders past het elke week toe In totaal past 2 op de 3 bestuurders (67%) het elke week toe. 5% van de bestuurders past het principe nooit toe. We weten niet omdat ze tegen het principe zijn of omdat ze nooit in een situatie terechtkomen waar ritsen toegepast moet worden. Drie kwart (76%) irriteert zich trouwens als andere bestuurders niet correct ritsen. Die irritatie is het grootste bij Vlaamse bestuurders (83%) en een pak lager bij Waalse bestuurders (65%) en Brusselse bestuurders (70%). Bijna 9 op de 10 Vlaamse bestuurders vindt het een efficiënt principe Door te ritsen benut je maximaal de wegcapaciteit en dat zorgt ervoor dat het verkeer vlotter verloopt op plaatsen waar de weg versmalt. 84% van de Belgische bestuurders vindt dit een efficiënt principe. De Waalse bestuurders (79%) zijn iets minder overtuigd van het principe dan de Vlaamse (87%) en Brusselse (82%). Hoe werkt het precies? Bij sterk vertraagd verkeer is het ritsprincipe verplicht op plaatsen waar er een rijstrook wordt onderbroken (op alle wegen waar er ten minste twee rijstroken zijn in dezelfde rijrichting). De bestuurder moet op zijn rijstrook blijven rijden tot aan de versmalling om vervolgens in te voegen in de aangrenzende rijstrook waar het verkeer zich verderzet. De bestuurders die zich reeds op deze rijstrook bevinden moeten beurtelings een bestuurder laten invoegen. Het ritsprincipe is een algemene regel die nageleefd moet worden, zonder dat er signalisatie nodig is. Al is op sommige plaatsen wel een verkeersbord aangebracht.
Het veranderen van rijstrook tijdens het toepassen van het ritsprincipe wordt trouwens niet als een manoeuvre beschouwd. De bestuurder die van rijstrook verandert, moet wel zijn richtingaanwijzer gebruiken. Als je niet correct ritst, is dat een overtreding van de eerste graad. Je kan daarvoor een boete krijgen van 58 euro.
Wie begint? De bestuurder die op de rijstrook rijdt die blijft bestaan, moet als eerste een bestuurder laten invoegen. Vervolgens doet de tweede bestuurder op de rijstrook die blijft bestaan op zijn beurt hetzelfde. Moet iedereen deze regel volgen? Ja, het principe geldt voor alle bestuurders, ongeacht het type voertuig. Dat betekent dus ook voor moto’s, vrachtwagens, bestelwagens, … Moet je ook ritsen als je de autosnelweg oprijdt? Nee, wanneer men de autosnelweg oprijdt, moet er altijd voorrang verleend worden aan de bestuurders die zich reeds op de autosnelweg bevinden. De borden (in dit geval “geef voorrang”) primeren altijd boven de algemene regels, zelfs bij sterk vertraagd verkeer. Deze regel lijkt logisch. Toch denkt nog 1 bestuurder op 7 (15%) dat het verplicht is een rijstrook op te schuiven om de andere bestuurders die de autosnelweg oprijden te laten invoegen. Je mag dat uiteraard doen uit hoffelijkheid, maar het is niet verplicht. Wat zegt de wegcode precies? Het ritsprincipe wordt uitgebreid gedefinieerd in artikel 12bis van de wegcode: “De bestuurders die, bij sterk vertraagd verkeer, rijden op een rijstrook die ophoudt of waarop het verder rijden wordt verhinderd, mogen slechts vlak voor de versmalling invoegen in de aangrenzende vrije rijstrook. De bestuurders die rijden op die vrije rijstrook, moeten vlak voor de versmalling beurtelings voorrang verlenen aan één invoegende bestuurder; in geval het rijden op zowel de linker als op de rechter rijstrook wordt verhinderd, moet eerst voorrang worden verleend aan één bestuurder op de rechter rijstrook en daarna aan één bestuurder op de linker rijstrook.”
Conclusie 10 jaar nadat ritsen officieel in de wegcode opgenomen werd, lijkt de overgrote meerderheid van de bestuurders het principe aanvaard te hebben. Al zijn er natuurlijk altijd uitzonderingen. Het blijft een hoffelijkheidsprincipe waardoor de wegcapaciteit optimaal benut kan worden wanneer een weg versmalt. Als het correct wordt toegepast, kan elke bestuurder erbij winnen.
