|
Dit onderzoek richtte zich op twee belangrijke profielen: personeel van hulpdiensten (ambulanciers en brandweer) en medisch personeel in ziekenhuizen. In totaal namen 1.711 hulpverleners deel aan het onderzoek, van wie 90% zei slachtoffer van geweld te zijn geweest in het voorbije jaar.
Meer dan 8 op 10 hulpverleners slachtoffer van verbale agressie
Verbale agressie is de meest voorkomende vorm van agressie waar de hulpverleners mee te maken krijgen. Tegen 84% van de respondenten werd in de voorbije 12 maanden op de werkvloer geschreeuwd. 74% van de respondenten kreeg scheldwoorden naar zijn hoofd geslingerd. 1 op de 7 hulpverleners (15%) werd zelfs elke week uitgescholden.
Bijna 1 op 2 slachtoffer van fysieke agressie
Agressie blijft niet beperkt tot woorden: bijna de helft van de respondenten (47%) zegt dat ze in de afgelopen 12 maanden ten minste één keer een vorm van fysieke agressie hebben meegemaakt. De meest voorkomende vorm was het gooien of vernielen van voorwerpen. 15% maakt dat elke maand mee. Evenveel respondenten kregen te maken met schoppen.
6 op 10 werknemers werd bedreigd
Bedreigingen en intimidatie worden ook vaak gemeld: 61% van de respondenten zegt in de afgelopen 12 maanden ten minste één keer te zijn bedreigd, en 22% kreeg te maken met bedreigingen tegen familieleden. 16% maakt melding van cyberbedreigingen, zoals de verspreiding van ongewenste teksten of beelden (foto's en video's) via sociale media.
Feiten worden niet altijd gemeld
Veel van deze vormen van agressie blijven zonder gevolg voor de daders omdat ze niet worden gemeld: slechts 1 op de 3 werknemers (35%) meldt de ernstigste incidenten aan zijn manager. Van alle respondenten diende slechts 1 op de 7 een klacht in bij de politie. De belangrijkste reden om geen klacht in te dienen was dat ze de zaak zelf niet als voldoende ernstig beschouwden.
Stress, minder werktevredenheid, slaapproblemen
68% zegt dat ze stress en spanning voelen of hebben gevoeld als gevolg van het meest ingrijpende incident. Zich minder tevreden voelen op het werk (51%) en slecht slapen (51%) waren de andere meest gemelde gevolgen.
Tot slot zei ook meer dan een derde van de werknemers (36%) dat ze overwogen om van job te veranderen. Natuurlijk zijn de feiten ook de oorzaak van arbeidsongeschiktheid, of dit nu te wijten is aan fysieke of psychologische problemen. Agressie ervaren heeft dus een sociale impact.
Hoe het probleem aanpakken?
Er zijn veel uitdagingen bij het voorkomen van geweld tegen hulpverleners en zorgverstrekkers. Daartoe behoren het vergroten van het bewustzijn op de werkplek, het informeren van het grote publiek, steun vanuit het overheidsbeleid en het invoeren van procedures voor bescherming, ondersteuning en vervolging.
Een van de eerste uitdagingen is het melden van de vormen van agressie. We dienen slachtoffers zo veel mogelijk aan te moedigen om te melden. Hoe meer slachtoffers hierin worden gesteund, hoe meer het mogelijk wordt om gerichte reacties te ontwikkelen, aangepast aan de context, het profiel van de agressor en het type agressie. Er kunnen verschillende redenen zijn om geen aangifte te doen, maar in geen geval mogen deze daden worden gezien als “part of the job”.
Op het vlak van preventie is het essentieel om aangepaste opleidingen aan te bieden (conflicthantering, de-escalatietechnieken, zelfverdediging, enz.), net zoals concrete beschermingsmaatregelen: camera's, aanwezigheid van bewakers, interne waarschuwingsprotocollen, enz. Deze maatregelen moeten gepaard gaan met bewustmakingscampagnes voor het grote publiek, met op de eerste plaats de patiënten en interne campagnes voor werknemers.
Geweld tegen zorgverstrekkers moet altijd serieus genomen worden en kunnen we niet tolereren zowel door werkgevers als door de politie. Het nemen van passende maatregelen tegen de daders is cruciaal. Op die manier kan straffeloosheid worden bestreden en kunnen de rechten van zorgverleners die met dergelijk geweld te maken krijgen, worden versterkt.
Meer info VIAS institute
|
