Volgens het Wereld Economisch Forum staat België momenteel op de 20ste plaats in de index van het landelijk concurrentievermogen. Dat is enkele plaatsen lager dan de vorige studie, terwijl bv Nederland op 4 staat en Duitsland op 6 (Zwitserland op 1). Het kan nog slechter, want in het klassement van de Wereldbank waarop men een onderneming kan starten, staat België op plaats 52, na Rusland en Bulgarije, terwijl een normaal vergelijkbaar Europees land zoals Denemarken op plaats 3 staat.
Grote verrassingen zijn deze voor dit land slechte klasseringen niet en niets laat voorzien dat het de volgende jaren plots beter zal worden. Als gevolg daarvan is er in De Tijd van dit weekeinde een open brief verschenen van een twintigtal zakelijke en culturele toplui, die de Belgische politici oproepen daar iets aan te doen. Of dat veel zal uithalen is een andere vraag. België is een ingewikkeld land dat er ook de volgende jaren niet eenvoudiger op zal worden.
De verschillende politieke coalities, die nog eens kunnen verschillen naargelang de regio’s, leiden tot immobilisme. Zo goed als nergens vindt men er een lange termijnvisie op problemen die om een oplossing vragen. Denk maar aan migratie, mobiliteit en vergrijzing, om er enkele op te noemen. Er heerst een soort burgerlijke onrust, aangevoerd door o.a. de sociale media, die soms de indruk geven dat de straat en niet de staat het hier voor het zeggen heeft. Om daarin verandering te brengen, zouden de politieke partijen meer moeten gaan samenwerken, over de partij- en taalgrenzen heen. Zie je hier zoiets al gebeuren?
Die Belgische toplui zouden nu ook stilletjesaan moeten weten hoe dit land in elkaar zit. Het oude België komt niet meer terug, gelukkig maar. Om ervoor te zorgen dat we straks nog internationaal zullen mee kunnen, moet dit land anders verdeeld worden, moet er een einde komen aan de transfers die Vlaanderen armer maken en Wallonië niet helpen. Vlaanderen als onafhankelijk regio is levensvatbaar, Wallonië is dat niet en Brussel had nooit een apart gewest mogen worden. Zoals The Economist recentelijk nog schreef, zou niemand dit land, mocht het niet bestaan, nog uitvinden. Jammer genoeg, bestaat het wel en moeten we er mee verder. Men kan vóór of tegen confederalisme zijn, maar het is tenminste een mogelijke oplossing, ook al noemde Charles Michel het recentelijk nog ‘waanzin’. Zolang francofonen en belgicisten daar niet van willen weten, zullen we ook niet weten of dat de oplossing is. Hét probleem is dat de Walen geen alternatief willen, omdat het dan gedaan zal zijn met uit Vlaamse handen te eten. Het afbouwen van de transfers vanaf 2024, zoals overeengekomen bij de zesde staatshervorming, staat nu al weer op de helling.
We kunnen alleen maar hopen dat men er na 26 mei niet meer in zal slagen een federale regering te vormen, zodat men tenslotte verplicht zal worden iets anders te bedenken. Voort blijven klooien zoals men nu bezig is, zal dan geen optie meer zijn.
|