In week 47 wordt het nog maar eens wachten op wat er gaat gebeuren op politiek vlak. In principe zouden de vakbonden, die vorige week met de regering gepraat hebben, kleur moeten bekennen, maar zeker is dat nog niet. Raar genoeg is het ABVV, de vakbond die aanleunt bij de regeringspartijen, degene die principieel dwars blijft liggen. Het ACV daarentegen, de vakbond van de oppositie, zou normaal gesproken akkoord gaan met de regeringsvoorstellen, maar wil dit klaarblijkelijk niet alleen doen en zou, ondanks alles, een gezamenlijk standpunt willen innemen met het ABVV, zodat de kans groot is, dat er weer actie zal worden gevoerd. De reden, waarom het ACV zijn verantwoordelijkheid niet (meer) wil nemen, is -ten eerste - omdat ze schrik hebben teveel leden te gaan verliezen aan de rode vakbond ("L'argent fait la guerre", ook bij de zgz verworpenen der aarde). Anderzijds is het niet te ontkennen, dat men reeds geruime tijd bezig is met het voorbereiden van een volgende rooms-rode regering. Dat is trouwens ook de reden waarom "boekhouder" Leterme zich over alles wat communautair is, zich zo op de vlakte houdt. Wie niets doet, niets misdoet. Wie niets misdoet, wordt bevorderd! De socialisten zijn Verhofstadt beu. Liefst van al hadden zij hem en zijn partij(en) al langer de deur uit geschopt, maar dit wordt verijdeld door het ene Waalse corruptieschandaal na het andere. De miserie rond het vetvingeren in de verschillende Waalse huisvestingsmaatschappijen was nog niet geluwd, of de tijdbom onder het Francorchamps contract zorgt voor een nog grotere miserie. Bijna de hele top van de PS blijkt een bende leugenaars, knoeiers en onbekwamen te zijn en met zo'n imago kun je moeilijk naar verkiezingen gaan. Ondertussen klooit Verhofstadt maar wat aan: - Het generatiepact is op sterven na dood en de gevolgen daarvan zullen het land nog lang achtervolgen. - De klacht van Europa over de effectiviteitsoperatie dreigt de begroting te doen ontsporen. - Het hele begrotingswerk van "specialist" Vande Lanotte dreigt trouwens een extra dure grap te worden. Buiten de dreiging van Europa, het onbestaande zilverfonds en het overnemen van het Belgacom pensioenfonds, blijkt nu ook dat de Staat de laatste jaren de putten in de begroting heeft gedempt met de verkoop van overheidsgebouwen, die daarna werden afgehuurd. Deze manier van werken zadelt de volgende regeringen op met een extra kost van méér dan één miljard euro en dan nog zonder mogelijke indexatie en andere bijkomende kosten mee te rekenen. Buiten het imago probleem van de PS op dit ogenblik, is het geknoei met de begroting van de laatste jaren misschien ook wel een reden om Verhofstadt nog wat te laten sudderen in zijn eigen problemen. Op een normale manier geraakt hij daar nooit meer uit en het zal Freya Van den Bossche niet zijn die dat voor hem zal komen oplossen.
