|
Voor de feestdag van vandaag deze keer eens een beetje cultuur. Er is dezer dagen al heel wat te doen geweest n.a.v. het overlijden van filmlegendes Robin Williams en Lauren Bacall. Recentelijk, maar minder opgemerkt, waren er ook enkele overlijdens van bekende figuren uit de klassieke muziek en de opera.
Een paar weken geleden stierf Carlo Bergonzi, een tenor die indertijd het voorrecht genoot partij te mogen geven aan o.m. Maria Callas. Dat was een eer die niet iedereen te beurt viel, want la Callas zong zomaar niet met Janneke en Mieke. Na zijn carrière, die samenviel met die van o.m. Mario del Monaco en Franco Corelli – hij had aan hen zware concurrentie – gaf Bergonzi nog masterklassen in het hotel dat hij geopend had in Buceto, het geboortedorp van Verdi, waar ook diens geboortehuis en latere villa nog te bezichtigen zijn. Ik ben daar ooit geweest. Bergonzi moet zowat alle opera’s van Verdi gezongen hebben.
Vorige week stierf in Nederland Cristina Deutekom, na Callas een der beste lyrische sopranen van de vorige eeuw. Qua stem moest ze voor geen andere collega onderdoen, maar als grote, nogal stevig gebouwde Hollandse had ze in het operagebeuren haar figuur tegen, omdat sopranen nu eenmaal meestal de rol van jeugdige, frêle diva’s spelen. Dat was ook de reden waarom ze vooral bekend werd als dé koningin van de nacht uit Mozarts Toverfluit, een rol waarbij de figuur geen rol speelt en alleen de stem van tel is. En die stem was fantastisch.
Tenslotte stierf deze week de Nederlandse dirigent en blokfluitist Frans Brüggen, die niet alleen bekend werd als muzikant, maar vooral als oprichter van het orkest van de 18de eeuw. Dat orkest telt zo’n 55 leden die bijna uitsluitend barokmuziek spelen uit de 18de en het begin van de 19de eeuw. Het bestaat sinds 1981 en – nu komt het – heeft heel die tijd gewerkt zonder subsidies. Dat in een tijd dat onze cultuurverenigingen regelmatig op hun achterste poten staan (zoals ook nu weer bij de discussie over het programma van de nieuwe Vlaamse regering) als ze ergens toch maar iets moeten inleveren.
Ik herinner mij een artistiek koppel dat ergens in de jaren 80 van de vorige eeuw bij ons in Kasterlee een oude hoeve kocht, de schuur ervan inrichtte als toneelzaal en dan telkens één (1) gastcollega toneelspeler uitnodigde om een bepaalde voorstelling te geven. Dat waren dan stukken waarin maximaal drie acteurs in speelden. Wel allemaal gesubsidieerd. Toen op een gegeven ogenblik die subsidies wegvielen, hielden ze er ook meteen mee op. Als men zoiets vergelijkt met wat Brüggen gepresteerd heeft en dat gedurende meer dan 30 jaar, kan men voor die man alleen maar respect opbrengen.
|
