|
Bruno De Winter zaliger, de stichter van ’t Pallieterke noemde het parlement een praatbarak, een term die hij als eerst gebruikte. Wat we deze week, bij de aanvang van het parlementair jaar meemaken, is nog straffer: gewoon scheldpartijen van het ergste soort. Als dit de toon moet zetten van het niveau van de nieuwe, linkse oppositie, dan staan we er goed voor. Volkshuis, vooruit!
De eerste geviseerde N-VA’er in de nieuwe regering was vice-premier Jambon, die rode pasionaria Onkelinx over zich heen kreeg omdat hij in een gesprek met de Libre Belgique zou gezegd hebben dat collaborateurs tijdens WO II hun redenen hadden. Hij zei niet hun ‘goede’ redenen en had daarvoor zelfs beaamd dat de collaboratie fout was. Maar dat weerstond Onkelinx niet om haar duivels te ontbinden.
Dezelfde Jambon had ook al kritiek gekregen omdat hij tijdens de eedaflegging met de hand het V-teken maakte. Schande! Tot bleek dat er foto’s bestonden van Dehaene, Di Rupo en Onkelinx zelf, waarop die dat ook deden… Onze uiteraard linkse media zitten Jambon ook al aan zijn vel omdat hij Joy Donné als kabinetschef genomen heeft. De jonge man werd wereldberoemd bij onze poco’s nadat hij De Wever na een nachtelijke vergadering was komen ophalen met een Porsche met verschillende kentekens en toen ook nog een boetebriefje had weggesmeten. Dat was niet slim van deze whizkid met universitaire titels in Leuven, Parijs en Buenos Aires en dit in Rechten, Zakenrecht, Economisch recht en Financiën. Hij werkte eerder al voor Patrick Dewael, toen die nog Vlaams minister was, op het kabinet van Didier Reynders, op dat van Annemie Turtelboom bij Justitie en was tot nu toe veiligheidsadviseur bij De Wever (de reden waarom hij hem kwam ophalen). Wie zou zich in zijn plaats druk maken over een verkeerd opgesteld kenteken, iets waaraan hij meer dan waarschijnlijk zelf niets kon doen?
Misschien ontdekken ze straks nog wel dat Jambon’s vader of grootvader tijdens de oorlog een Duitse herdershond had of iets anders dat hem verdacht kan maken. Van het volkshuisniveau waarop men nu bezig is, kunnen zelfs ‘de boekskes’ nog heel wat leren.
Tenslotte nog dit. Wij hebben ooit eens een vrouwelijke minister van Justitie gehad, wier Marokkaanse man in zijn geboorteland veroordeeld werd voor drugsfeiten. Hij werd aangehouden in Turkije, maar kwam daar vrij na interventie van de Belgische Justitie en kreeg op dat departement zelfs een job aangeboden als aanspreekpunt voor de allochtone gemeenschap in dit land. Die minister heette Laurette Onkelinx! Ooit gehoord dat de oppositie toen daarover interpelleerde, laat staan stond te roepen of haar ontslag te vragen? En dat ging niet over zaken van anderen van bijna 70 jaar geleden, maar over persoonlijke betrokkenheid nog tijdens deze eeuw!
|
