Tussen al het gekrakeel over de taxshift, een punt dat – nota bene – niet eens in de regeerverklaring stond en misschien pas beslist zal worden tegen het politieke zomerreces – is het een verademing te kunnen vaststellen dat er ondertussen in deze federale regering ook nog een stille werkster zit die van haar verblijf in de Wetstraat gebruik maakt om een verandering teweeg te brengen die zonder meer revolutionair kan genoemd worden. En dan praten we over Maggie De Block, die niet alleen populair is tot ver over de taalgrens, maar tevens, als huisarts, weet waarmee ze bezig is. Bij haar eedaflegging zei ze nog dat dit een droom was die uitkwam. Als ze haar laten doen zou dit inderdaad wel eens kunnen.
We hebben in dit land een gezondheidszorg om U tegen te zeggen, alleen vergeten we gemakkelijk dat die al 70 jaar oud is, het land een fortuin kost en werkt volgens een onoverzichtelijk financieringsmodel dat volledig achterhaald is. Door te moeten besparen riskeren heel wat patiënten straks niet meer de zorg te krijgen die ze nodig hebben en krijgen anderen behandelingen die overbodig zijn. Deze activiteiten worden dan nog doorkruist doordat men bijna in elk ziekenhuis dat zich respecteert zowat voor alles kan behandeld worden, wat maakt dat de patiënt niet overal de beste behandeling krijgt. Dat dit laatste geen fabeltje is heeft mijn vrouw, jammer genoeg, mogen ondervinden. Wat De Block wil doen, is die ziekenhuizen beter te laten samenwerken, zodat ze zelf de behandelingen houden waarin ze goed zijn en andere doorgeven waarin ze ofwel niet zo goed zijn, ofwel die er te weinig gebeuren. Tegelijk betekent dat ook dat niet elk hospitaal dezelfde dure machines moet aankopen. Enkele ziekenhuizen waren zelf trouwens reeds tot die conclusie gekomen en werken al op een soortgelijke basis. Het orgelpunt is dan wel, dat de ziekenhuizen, als ze besparen, niet minder geld zullen krijgen van de overheid en hetgeen ze sparen kunnen aanwenden zoals ze zelf willen. De Block belooft daarenboven dat de artsen hun honoraria zullen kunnen behouden, terwijl ze tevens daarover met de ziekenhuizen kunnen onderhandelen en medezeggenschap over e.e.a. krijgen.
Big Maggie heeft zes maanden op haar plan gebroed en gaat nog zes maand nodig hebben om e.e.a. verder te bespreken en uit te voeren, maar nu kan al gezegd worden dat dit de meest positieve verandering van het jaar wordt. Een echte win-win situatie.
Hopelijk stapt Leemans daar ook niet voor naar het Grondwettelijk Hof…
|