|
Een beschrijving van de Belgische politiek:
‘ De compromiscultuur, de beperktheid van de wetgevende macht, de politique politicienne*, de al te scherpe grenzen tussen meerderheid en oppositie, de soms gênante obstructie van de oppositie en de al even degoutante neerbuigendheid van de meerderheid, de inefficiëntie, de vele werkuren, de wereldvreemdheid en de kritiek – al dan niet gerechtvaardigd - die politici moeten incasseren’
Bovenstaande beschrijving is van Peter De Roover, erevoorzitter van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), na zijn eerste jaar in het parlement als N-VA verkozene. Zo hoort men het ook eens van een insider. Hij vindt politicus bij ons de allerlaagste beroepscategorie. Tenslotte herhaalt hij de quote die Cervantes Don Quichote in de mond legde (en die ik ook al een paar keer gebruikt heb), nl dat blaffende honden geen invloed hebben op de richting die de karavaan uitgaat, maar integendeel aangeeft dat men goed bezig is. Als men bv ziet hoe een Onkelinx (PS), maar ook groene Calvo en vorige week Karin Temmerman (SP.a) soms tekeer gaan, terwijl men weet dat al die schuimbekkerij niets opbrengt, blijft Cervantes’ tekst actueel.
* geleerd woord voor een soort dorpspolitiek, maar bedreven op het hogere niveau, waarbij men, bij discussies, niet uitgaat van de essentie van de problemen, maar van de eigen macht.
|
