|
Vanavond spelen de Rode Duivels dus tegen la douce France, voor vele van onze francofone landgenoten het tweede vaderland. Evenals bij die van ons, is het Franse elftal al enkele decennia een multicultureel verhaal. Straffer nog zelfs: Franck Ribéry, een autochtone Fransman en vaste waarde voor het Franse nationale elftal, bekeerde zich tot de islam. Dat werd recentelijk nog duidelijk toen hij bij het behalen van de zoveelste landstitel van zijn huidige ploeg, Bayern München, weigerde bier te drinken bij de viering, iets dat in Beieren, bakermat van de Oktoberfeesten, niet in dank wordt afgenomen.
Tot begin 1990 bestond het elftal van ‘Les Bleus’ nog bijna uitsluitend uit autochtone Fransen (er waren er hoogstens een paar bij uit de Overzeese Gebieden). Wie oud genoeg is, zal zich nog wel de halve finale herinneren van het WK in Zweden in 1958, het eerste ooit uitgezonden op Tv, waarop Frankrijk verloor tegen gastland Zweden dat in de finale de duimen moest leggen tegen het Brazilië met de toen achttienjarige Pele. Een Frans elftal met o.m. Kopa en Fontaine, sterspelers van Stade Reims dat in die tijd twee keer de Europese clubfinale haalde. Sindsdien zakte het niveau van het Franse voetbal tot de inbreng van steeds meer Fransen van allochtone afkomst, ‘Les Black, Blanc, Beur’ (zwart, blank; Noord-Afrikaans) voor een ommekeer zorgde.
Als deze trend zich doorzet, kan men beter een wereldkampioenschap voor clubs organiseren, waarbij (bijna) iedereen akkoord is dat het in de eerste plaats om de centen gaat en niet om een vals nationaliteitsgevoel. Ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat daar niet veel van in huis zal komen, maar de discussie had er wel kunnen komen, mocht bv Japan – dat nog wel een echte autochtoon nationaal elftal heeft - gewonnen hebben van onze multiculturele Duivels. En veel heeft dat toen niet gescheeld…
|
