|
Voetballend Engeland mag zaterdag de troosting van het WK spelen tegen België. Het haalde evenmin als België de finale. In de Britse politiek is het al niet veel beter en is het de vraag of ze de finale van de Brexit wel gaan halen. De tegenstellingen blijven groot tussen de voor- en tegenstanders, niet alleen over de partijgrenzen heen, maar ook binnen die van Theresa May’s eigen minderheidsregering, die de onderhandelingen met de E.U. voert. Die onderhandelingen zouden moeten leiden tot de uitstap van Groot-Brittannië uit de E.U. ergens einde maart 2019. Om aan die onzekerheid een einde te maken organiseerde May vorige week vrijdag een speciale bijeenkomst op Chequers, het landgoed van de premier. Men kwam er tot een algemeen akkoord om grotendeels te werken naar een zgz ‘zachte’ Brexit.
De euforie was van korte duur, want nog tijdens het weekeinde kwam uitgerekend de Britse Brexit onderhandelaar, David Davis, tot het besluit dat hij met de uitkomst van de vrijdagvergadering niet kon leven en gaf hij zijn ontslag, daarbij benadrukkend dat hij ook geen kandidaat was voor een andere functie, inbegrepen die van de premier en/of partijvoorzitter, wat in de UK steeds gecombineerd wordt. Enkele medewerkers, waarbij zijn onderminister Steve Baker, volgden zijn voorbeeld, met als resultaat dat de uitkomst van de Brexit meer dan ooit onzeker is en dat de deadline van einde maart 2019 bijna zeker niét gehaald zal worden. Als bijkomende klap op de vuurpijl stapte een dag later ook Boris Johnson, de excentrieke minister van Buitenlandse Zaken op, waardoor het heel twijfelachtig wordt of er van deze regering May én van de door haar gevoerde politiek inzake de Brexit nog iets in huis gaat komen. Nu er eindelijk, na twee jaar palaveren a.u.b., eindelijk een intern Brits akkoord leek te zijn tussen voor- en tegenstanders van die Brexit binnen de regeringspartij, is dat akkoord na amper twee dagen reeds afgeschoten.
May, die al een eerste grote flater had gemaakt door verkiezingen uit de schrijven die niet nodig waren, maar waarbij haar partij wel de meerderheid in het Britse Lagerhuis verloor, ziet nu een tweede fiasco op zich en haar regering afkomen. Evenals bij die andere kinderloze domineesdochter (Merkel) zijn haar goede jaren blijkbaar voorbij, toch zeker in de politiek. Ze kan niet vergeleken worden met Margaret Thatcher, zoals men wel eens hoort of leest. Die had de zaken steviger onder controle. Denk maar aan de Falkland oorlog. Hoe het verder moet, is me een raadsel en of het tegen maart 2019 allemaal zal geregeld zijn nog meer.
---
En dan nog dit. In hun reacties op mijn blog van gisteren, waarin ik schreef dat de N-VA de enige partij is die de provincies wil afschaffen, hebben lezers Walter en Jean-Paul gelijk: ook het Vlaams Belang wil dat en – zoals Walter schrijft – al langer dan de N-VA, die het wel eens van de Vlaamsnationale concurrenten zou hebben overgenomen kunnen hebben. Het is momenteel dus alleen de wens van de Vlaams-nationalistische partijen, maar zeker niet van de traditionele, al was het ooit ook die van een zekere Verhofstadt, maar die heeft de wens laten varen, zoals ook alle andere wensen uit zijn Burgermanifesten…
Terloops nog eens even bij bevestigen dat ondergetekende wel geen VB-militant is, maar hij en zijn familie wel voor het VB gestemd hebben en dat blijven doen, zoals we dat vroeger hebben gedaan voor Herman Wagemans, de Volksunie en het Vlaams Blok.
|
