|
Mia Doornaert (72) is een ex-journaliste van De Standaard, die het grootste deel van haar tijd bij die krant heeft doorgebracht toen er nog AVV-VVK op de voorpagina stond en die in de krant van nu op maandag nog een tweewekelijkse column heeft, waarin ze eerder rechts conservatief schrijft, wat haar niet altijd in dank wordt afgenomen door het overwegend linkse journaille. Ze is trouwens ooit door Albert II in de adelstand verheven, als barones dacht ik. Om maar te zeggen dat ze zeker niet overdreven Vlaamsgezind is geweest.
Mia is recent in het nieuws gekomen omdat ze, als niet partijgebondene, door de N-VA werd voorgedragen als voorzitter van het Vlaams Fonds voor de Letteren (VFL). Doet een beetje denken aan de benoeming van Jan Briers als gouverneur van de provincie Oost-Vlaanderen, die ook als niet partijgebondene door de N-VA werd voorgedragen. Toen was daar weinig reactie op. Op de benoeming van Doornaert is dat wel een beetje anders. In de wereld van de Letteren, die ook overwegend links is, wordt haar benoeming onthaald met ‘gemengde gevoelens’, zoals dat heet.
Op 1 september volgt Mia Doornaert Jos Geysels op die tot dan de VFL-voorzitter is. Diezelfde Jos Geysels die vroeger ooit secretaris* was van Agalev, de voorloper van Groen, die zijn partij naar een verkiezingsnederlaag leidde die kon tellen: Agalev haalde in 2003 de door de partij mee ingevoerde kiesdrempel van 5% niet en verdween uit het parlement. Diezelfde Geysels was de bedenker van het cordon sanitaire tegen het Vlaams Blok. Tegen hem is door journaille en schrijvers nooit geprotesteerd. Bij de benoeming van Doornaert heeft links al meteen twijfels over de invloed van de politiek over de Letteren. Bij Geysels scheen men zich daar helemaal niet druk om te maken. En dan maar verwonderd zijn dat de mensen de media, op de politiek na, het minst vertrouwen…
* Agalev (‘Anders GAan LEVen’), waarbij o.m. ook in de partijregels voorzien was dat verkozenen maar één termijn zouden uitdoen, wat na de eerstvolgende verkiezingen al niet meer werd nageleefd) had geen voorzitter, maar een secretaris, zoals dat vroeger ook was bij de communistische partijen van Centraal- en Oost-Europa. De leden waren toen al ‘watermeloenen’: groen van buiten, rood van binnen.
|
