Ik had het in mijn blog van gisteren al geïnsinueerd, dat sommige Vlaamsnationalisten niet gelukkig zouden zijn met het aanbieden van een lijstduwerplaats voor de Europese verkiezingen door de N-VA aan Puigdemont. Men moet de man echter niet vergelijken met de eerste de beste hier aangespoelde Mohammed. Puigdemont komt hier niet profiteren van onze Sociale Zekerheid en spreekt al vier talen (Frans, Spaans, Catalaans en Engels). Misschien leert hij ook nog wel eens Nederlands, zeker als zijn plan zou lukken, maar de man heeft nu wel wat anders te doen. Een inburgeringscursus heeft hij helemaal niet nodig want als hij kon, zat hij morgen terug in zijn Catalonië. Hem vergelijken met Derk Jan Eppink gaat evenmin op, want deze bekwame journalist/publicist had het Nederlands al als moedertaal en was geen door het eigen volk verkozen minister-president van een autonome Europese regio zoals Puigdemont. En dan nog dit: misschien is Puigdemont ooit pro-EU geweest, maar dat zal al wel een hele tijd geleden zijn. Sinds diezelfde EU weigerde Spanje nog maar aan te sporen met Catalonië te praten, is die liefde, mocht ze er al geweest zijn, compleet verleden tijd.
Als ik de diehards van de Vlaamse Beweging iets verwijt, is het dat ze niet pragmatisch genoeg zijn. Dat betekent, dat ze teveel bezig zijn met het kader en niet met het schilderij. ‘Bijzaakspecialisatie’, volgens het Peter Principe. Hét einddoel is Vlaamse onafhankelijkheid en die komt er nooit zolang de voorstanders ervan niet samenwerken en zorgen voor een meerderheid in het Vlaamse parlement.
Tenslotte ben ik van mening dat, áls het lukt om Puigdemont in het Europees parlement te krijgen, Vlaanderen aan hem meer zal hebben dan aan de molenwiekende Verhofstadt. Evenmin als voor Vlaanderen zal voor Catalonië de onafhankelijkheid er morgen al zijn, maar de Catalaanse nationalisten hebben alvast een meerderheid in hun eigen door de bevolking verkozen parlement achter zich, iets waarvan wij alleen maar kunnen dromen.
|