|
De verkiezingsnederlagen van de PS in Wallonië en Open VLD in Vlaanderen hebben met elkaar gemeen dat die partijen zich de laatste 20 jaar kapot geregeerd hebben. Zeker Open VLD, dat steeds meer op een D66 begon te lijken, heeft zowat al haar eigen principes verloochend om er toch weer maar bij te kunnen zijn. Het leek wel een familie business met de Verhofstadts, De Guchts, De Clercqs, Decroos en Co. Verhofstadt gaat nu met pensioen, zoon De Gucht is niet herkozen en ook Crootje heeft de handdoek in de ring moeten smijten nu blijkt dat zijn kanseliersbonus de verhoopte zilverlingen niet heeft opgebracht. Blijft alleen nog Egbert Lachaert over die nu verkocht wordt als een echte, blauwe, rechtse liberaal. Niets is minder waar.
Zoals algemeen geweten beloofde Lachaert bij de voorlaatste voorzittersverkiezing van Open VLD dat hij zou ijveren voor een federale centrumrechts regering, dit in tegenstelling tot de andere kandidate, Gwendolientje, die voor centrumlinks koos. Lachaert haalde het, maar toch kwam er Paarsgroen en geen Paarsgeel. Vivaldi, zeg maar. Op dat
ogenblik had Lachaert meteen ontslag moeten nemen als voorzitter en niet drie jaar later, want ondertussen werd zijn keuze door zijn diepblauwe achterban aanzien als woordbreuk en verloor hij alle vertrouwen. Nu opnieuw opkomen alsof er weer niets gebeurd is zal daaraan niets veranderen. Evenmin als de kazakdraaierij van Gwendolientje, die eerst uit de politiek wilde stappen omdat ze Quicky niet mocht opvolgen, later toch bleef toen Bartje Somers voor Mechelen koos en daarmee zelfs vice-premier werd in de regering Pasbon.
Open VLD een postjespakkerpartij, hoe komt men erbij?
|
