|
5/b Love Story
In het voorjaar van 1962 kreeg vader de kans een goed onderhouden, gemeubeld villaatje met aangelegde tuin te verkopen in Kapellenbos, de villegiatuur van Kapellen waar zich o.m. de eerste Golfclub van België bevond, van een ouder Antwerps koppel dat terug naar een appartement trok in de koekenstad. ‘Jongen’, zei hij, ‘dit ga ik niet verkopen. Weet ge wat: trouwt, dan hebt ge meteen een huis’. Het was ‘a dream come true’. Cory was het daarmee eens, op voorwaarde dat ze haar laatste trimester op school kon afmaken. Haar eindwerk werd haar trouwjurk! Eind juni van dat schooljaar studeerde ze af. Ondertussen was ze op 21 juni – de dag dat de zomer begint – 19 geworden.
Op 10 juli 1962, toen Cory 19 jaar en 19 dagen was, zijn we getrouwd. Het burgerlijk huwelijk vond plaats op het gemeentehuis van Kalmthout waar we getrouwd werden door eerste schepen Brughmans, de vader van een oude kameraad van mij en de broer van mijn leraar uit het derde jaar lager onderwijs. Het kerkelijk huwelijk vond plaats in de kerk van Heide - Kalmthout, waar we ’s morgens nog te biechten waren geweest, zoals dat toen gebruikelijk was. Na de dienst was er een borrel bij ons thuis, waarna we met zijn allen – dat was de naaste familie en de getuigen, twaalf in totaal - gingen eten in het Hotel-Restaurant ‘De Cambuus’ op het Statieplein in Heide. In de late namiddag, toen alles achter de rug was, reden Cory en ik naar onze nieuwe woonst waar we onze allereerste nacht samen doorbrachten.
We maakten toen de strengste winter van ons leven mee, die van 1962/63, toen de eerste Elfstedentocht voor de eerste keer op de Tv werd uitgezonden, met dank aan de cameraploeg van de BRT die in Vlaanderen de wielerkoersen versloeg . Het zou duren tot in maart 1963 vóór de temperatuur weer boven 0°C. kwam en dit na 77 vriesdagen wat nog altijd een record is sinds ze die temperaturen bijhouden.
Tien maand later – Cory was nog steeds 19 – kregen we ons eerste kindje, dat we de naam Lutgarde gaven, naar mijn te vroeg overleden oudste zus. Nog eens tien maand later vertrokken we met z’n drieën naar Sardinië, vanwaar we negen jaar later met z’n vijven zouden terugkeren, nadat ons sprookje er een avontuur was geworden, iets dat we heel ons leven zouden meedragen. Mijn opgedane ervaringen van het Italiaans en met de Italianen zou ons verdere leven mede blijven bepalen.
|
