6/a Sardinië !

   In 1960 werd ‘onze’ Kongo onafhankelijk en dat zouden we geweten hebben. De meeste kolonialen kwam terug naar België en investeerden hun geld in vastgoed: huizen en gronden. Als gevolg daarvan gingen de prijzen door het dak, vooral in Heide Kalmthout dat veel villegiatuur had en met de trein vanuit Antwerpen Centraal op een kwartier te bereiken was. In eerste instantie hebben we toen nog getracht gronden te kopen en verkopen in de Franse Ardennen en moest ik regelmatig daar naartoe, heel België door toen er nog niet zoveel autosnelwegen lagen. Dat was niet om vol te houden.

---

   In onze straat was een ex-koloniaal komen wonen, een zekere Marcel Stoffelen. Die had ooit kustgronden gekocht in de regio Valencia, Spanje en wou daar eens naartoe om te zien wat ze toen waard waren. Mijn vader, die regelmatig met Stoffelen praatte, stelde hem voor dat hij, in het terugkomen, eens zou rondvliegen langs Sardinië, om eens te zien wat daar de mogelijkheden waren. Hij had nl gelezen dat de Aga Khan daar honderden hectaren kustgronden had gekocht en bezig was die te valoriseren. Stoffelen vloog langs Sardinië, had daar enkele afspraken met grondbezitters en kwam laaiend enthousiast terug. ‘Daar is nog niets’, zei hij, ‘daar is nog alles te doen’.

   Daarop besloten we dat ik met Stoffelen met de wagen naar Sardinië zou rijden en de hele kustlijn van het eiland – bijna zo groot als België, maar allemaal kust – zou gaan verkennen. Ik kreeg twee weken om wat Italiaans te leren (met Assimil, toen nog alleen de papieren versie) en ik nam 2.000.000 Lire cash mee, bankbiljetten die vier maal groter waren dan de huidige 50 eurobiljetten. We deden bijna de hele kust, zo’n 1.800 km, maar kwamen tenslotte tot de bevinding dat de gronden die ons het meest interesseerden aan de zuidoostkust lagen, zo’n 60 km verwijderd van de hoofdstad Cagliari. We maakten een akkoord met de eigenaars, een herdersfamilie uit het binnenland die van die gronden eigenaar was geworden na dertig jaar vruchtgebruik (ze woonden in het bergachtige binnenland, maar overwinterden met hun schapen aan de kust) en legden 80 hectaren vast, met een kustlengte van 800 meter wit zandstrand. Dat gebeurde met de 2.000.000 Lire die ik meegenomen had als voorschot en bij mijn aankomst op het eiland meteen op een bank had gezet. Stoffelen zou met zijn vrouw en twee aangenomen kinderen op een appartement in het centrum van Cagliari gaan wonen en ons daar vertegenwoordigen.

---

   Terug in België begonnen wij reclame te maken voor Sardinië en het duurde niet lang voor we geïnteresseerden hadden. We stuurden die naar Sardinië, waar ze door Stoffelen werden opgevangen en rondgeleid. Tot bleek dat Stoffelen onze klanten ook andere gronden aanbood en verkocht…

   Er zat toen niets anders op dan zelf naar Sardinië te trekken. Nadat ik er een gemeubeld appartement had vastgelegd bij het Lido (het strand van Cagliari), trokken Cory en ik, met de kleine Lutgarde, in een BMW 1500 (het eerste nieuwe naoorlogse type) en achteraan een volgeladen Westfalia aanhangwagentje naar Sardinië voor ons grote avontuur. Ik was 23 en Cory 20, Lutgarde 9 maanden… Van toen af ving ik zelf de klanten op, op het vliegveld van Cagliari en reed ze naar ‘onze’ gronden, die we ondertussen hadden laten opmeten. Ook al hadden we die gronden vrij goedkoop gekocht, we beschikten niet over al het geld om die meteen te betalen. Met de Sardische eigenaars kwamen we overeen de aankoopakten in verschillende delen te beschrijven, waarmee die akkoord gingen. Later bleek dat de eigenaars zo inschikkelijk waren, omdat we toch het dubbele betaald hadden wat de Sarden er toen zelf voor wilden geven. Toerisme was daar nog onbekend en de gronden werden door de plaatselijke bevolking alleen goed genoeg bevonden voor het afgrazen door schapen en geiten.