|
8 Kasterlee
Terug in België moesten wij weer van nul herbeginnen. We hadden onze meubelen niet meegebracht en het enige wat we nog bezaten was een FIAT 124 stationwagen, volgeladen met onze kleren, beddengoed en kleinigheden waaraan we gehecht waren. We herbegonnen letterlijk toen van nul.
Weer in België kreeg ik ook te doen met de Belgische fiscus. Dat kwam omdat vader, ook na mijn vertrek, reclame was blijven maken als ‘Van Alphen en Zoon’, wat maakte dat ik juridisch deel bleef uitmaken van een feitelijke vennootschap. Cory en ik waren zonder huwelijkscontract getrouwd en dat brak ons nu zuur op. Daarom besloten we dat Cory een ‘scheiding van tafel en bed’ aan tzou vragen, waardoor zij tenminste iets op haar naam kon kopen (en houden). Dat ging vrij vlot en na twee jaar kon zij op haar naam een stukje bouwgrond kopen in Kasterlee. Kasterlee, omdat dat de plaats was waar we waren neergestreken. Heeroom woonde daar en in die tijd, toen er nog niet zoveel mensen een eigen wagen hadden, stond er in het toeristische Kasterlee nogal wat gemeubeld te huur tijdens de zomer, iets wat ons goed uitkwam.
Ondertussen was ik beginnen werken bij ‘Stijnen & Co’, feitelijk een eenmansbedrijf van Robert Stijnen, de zoon van de smid van Zammel, een gehucht van Geel. Ze noemden hem daar inderdaad ‘Robert van de smid’. Stijnen was zeer commercieel ingesteld en voerde landbouwmachines en ander materiaal in uit voornamelijk Italië en Groot-Brittannië. Hij sprak wat Italiaans, maar niet genoeg en had dus iemand nodig die dat wél kon. Ik vergezelde hem op enkele reizen naar Noord-Italië, vooral de regio Modena-Bologna-Parma, waar heel wat kleine bedrijfjes lagen die landbouwgereedschappen en machines maakten. Thuis had Stijnen één man die alles ineen zette en eventueel aanpaste, één vrouw op het kantoor en een schoonbroer die het magazijn deed. Eenmaal zijn we naar de landbouwtentoonstelling van Verona geweest en gingen de vrouwen mee, dus ook Cory. We overnachtten toen in Sirmione, een heerlijk schiereilandje waar vroeger Romeinse baden waren, aan de zuidkant van het Garda meer. Cory en mw Stijnen bleven overdag daar, terwijl Stijnen en ikzelf naar de ‘Fiera’ gingen. Daar gingen we apart overal prijzen vragen en ik kreeg ze steeds goedkoper, waarschijnlijk omdat ze van mij niet hoorden dat ik een buitenlander was. Dat kwam omdat Italiaans leren op Sardinië, waar de mensen een eigen taal hebben ander is dan Italiaans leren op school en heeft als voordeel dat men er de taal leert zonder accent, wat wél gebeurt als men bv in Rome, Milaan of Napels dat zou leren.
Bij Stijnen zou ik zo’n anderhalf jaar blijven. Het was voor mij een godsgeschenk geweest om meteen na Sardinië weer aan ’t werk te kunnen, maar ik had er geen toekomst. Die hoopte ik wel te hebben toen ik solliciteerde bij de DAF fabriek in Oevel, sinds de fusie een deelgemeente van Westerlo. Men zocht daar iemand die 4 talen sprak voor het rondleiden van bezoekers en die tegelijkertijd iets kende van de horeca om de supervisie van de kantine te doen. Mijn hotelervaring kwam me daar goed van pas en ik kreeg de job en drie maanden tijd om me in te werken. Ook kon ik op kosten van het bedrijf met avondlessen nog Spaans bij leren en ook mijn Duits – dat ik maar één jaar op school had gekregen – bijwerken. Als tegenprestatie maakte ik een viertalig woordenboekje met zowat alle technische termen uit mijn rondleiding, dat ik ‘DAF-Oevel, technisch vertaald’ noemde.
|
