9 - DAF-bedrijfswagens

Oevel/Westerlo

   Bij DAF kwam ik terecht in een andere wereld. Ik kreeg zes weken de tijd om de teksten te leren die ik de mensen moest vertellen terwijl ik hen de fabriek liet zien, en dit in vier talen: Nederlands, Frans, Duits en Engels In die tijd liepen we te voet door de productiehallen, wat als nadeel had dat de mensen je de hele tijd door vragen konden stellen. Als ik het niet wist, speelde ik de vraag door aan de man op het werk of aan zijn werkmeester, zodat ik het de volgende keer wél wist. Op die manier leerde ik heel wat bij, zodanig zelfs dat sommige bezoekers dachten dat ik e.o.a. soort ingenieur was die technisch van alles op de hoogte was. De supervisie van de kantine was een makkie. Er was genoeg personeel voorhanden om elke situatie aan te kunnen en alles was op voorhand geprogrammeerd.

   Bij DAF in Oevel werden de cabines en de assen voor de DAF bedrijfswagens gemaakt. De afgewerkte producten vertrokken met vrachtwagens naar de moederfabriek in Eindhoven, waar men de motoren, de tandwielen en het chassis maakte en waar ook de eindmontage plaats vond. Heel wat bezoekers die ik over de vloer kreeg, kwamen dan ook uit Eindhoven en waren vergezeld van iemand van de bezoekcentrale van het moederbedrijf. Op die manier leerden we elkaar kennen en was er ook een goede samenwerking. Toen DAF in 1977 besloot ook een eigen vestiging in Italië op te starten en er daarvoor nogal wat Italiaanse bezoekers op ons afkwamen, was het dan ook vrij logisch dat men mij kwam vragen daaraan mee te werken. André Schütz, het hoofd van de bezoekcentrale in Eindhoven sprak wel een beetje Italiaans, maar toen hij mij had bezig gehoord, verkoos hij mij daarvoor in te schakelen. Op die manier kreeg ik ook de smaak te pakken en, mede doordat ik niet al te best overeenkwam met een nieuwe personeelschef in Oevel, een zekere Piet Somers die overkwam van Dupont de Nemours, solliciteerde ik voor een job in Eindhoven.

   Ik was niet de enige die met Somers overhoop lag. De man was bij Dupont opleidingsfunctionaris en dacht dat hij bij DAF ook iedereen verder moest opleiden. Hij richtte daarvoor speciale cursussen in en toen die voorbij waren, dacht iedereen wat meer waard te zijn. Toen het echter weer business as usual werd, was niemand nog tevreden en maakte DAF-Oevel zijn allereerste staking mee. Ik zat toen gelukkig al in Eindhoven…