Kutmarokkaantjes. Als ik me niet vergis,
werd deze benaming ook al gebruikt door zowel Pim Fortuyn als door Yves
Desmedt, zeg maar door heel het politieke spectrum. Waarom zou ik ze niet gebruiken? De uitvinder ervan was de
Amsterdamse wethouder (schepen in t Vlaams) Rob Oudkerk en heeft betrekking
op jonge Marokkanen waarmee we in onze lage landen niets anders dan last en
dolhebben. Dat is feitelijk niets
nieuws en het hele gedoe rond dat soort jongelui dat, al dan niet gebrainwasht,
Rambo gaan spelen in Syrië is de zoveelste episode in onze zgz multiculturele
ontwikkeling. Ik begrijp niet dat zo velen zich daar zorgen over maken. De
ouders, vrienden en sympathisanten die het allemaal zien gebeuren, hebben er
nooit iets aan gedaan en doen het ook nu niet. Zij willen wél dat ónze
overheden hún problemen met die knapen oplossen. De wereld op zijn kop.
Het heeft allemaal te maken met opvoeding,
of beter: met niet opvoeding. Allochtone jongens (in poco taal jongeren') mogen
thuis zowat alles en dan zie je wat ervan komt. Komt nog daarbij dat ze thuis meestal
alleen de taal van hun moederland spreken en naar Tv-programmas uit datzelfde
moederland kijken om nog maar te zwijgen over de taal die ze in hun moskees te
horen krijgen. Een taal leert men als kind. Wie thuis de taal niet hoort die
gesproken wordt in het land waarin men woont, zal ze nooit goed onder de knie
hebben. Wie de taal niet echt machtig is, zal een achterstand op school oplopen,
niet alleen in het Nederlands, maar ook in de andere vakken die in het
Nederlands gegeven worden. Wie op die manier niet aan een middelbaar diploma
geraakt, zal ook nooit slagen in het hoger onderwijs of aan de universiteit. Maar
ook wie gewoon wil gaan werken, zal problemen blijven krijgen omdat geen zinnig
mens iemand in dienst neemt die zich niet voldoende bij zijn medewerknemers kan
verstaanbaar maken. In sommige beroepen kan dat zelfs gevaarlijk zijn.
Wie wil integreren in een ander land, moet
zich aanpassen, moet de taal grondig leren en moet deelnemen aan het dagelijkse
leven. Al eens een allochtoon gezien in een museum? In de opera? In een bibliotheek? Op een boekenbeurs? Als dat al het geval was, dan was het de klassieke uitzondering dien de regel bevestigt. Voor dergelijke evenementen heeft
men zelfs geen talenkennis nodig, maar ook daar doen ze niet aan mee. Hoogstens
gaan ze naar het voetbal en dan nog dikwijls om er heibel te veroorzaken.
We moeten ophouden met groepen uit onze
samenleving te blijven pamperen, als ze zelf niet bereid zijn mee te
werken. Laat ze maar vertrekken, hier hebben we er ook niets aan.
Met de regelmaat van een klok duiken er in
onze media berichten over Wallonië op die vertellen dat het daar, economisch
gesproken, beter gaat dan in Vlaanderen. Op zichzelf vind ik dat niet erg. Het
kan maar best beter gaan met Wallonië. Hoe meer mensen men daar aan het werk
krijgt, hoe minder transfers er moeten plaatsgrijpen, althans dat is de
theorie. Als puntje bij paaltje komt blijft het jammer genoeg steeds Vlaanderen
die voor allerlei kosten extra mag opdraaien.
De vooruitgang die momenteel in Wallonië
gemaakt wordt, is er wel degelijk. Alleen is het niet moeilijk vooruitgang te
maken in een regio die zo ver achter staat. Het kan dan tenslotte niet anders dan
de goede richting uit. Ondanks alle hoera geluiden zijn er in het zuiden van
dit land echter nog altijd zon kleine 200.000 werklozen (194.865, om precies te
zijn). In Vlaanderen, met dubbel zoveel inwoners, zijn dat er maar 162.260. Om
het plaatje compleet te maken: in Brussel 75.538, maar met slechts één zesde
van het aantal inwoners van Vlaanderen. Vergeten we daarenboven niet, dat
Vlaanderen, met 60% van het totaal aantal inwoners in dit land, wel nog altijd voor
meer dan 80% van de uitvoer tekent en het is die export die onze welvaart moet
verzekeren. Er zal dan ook nog veel water door Samber en Maas moeten stromen alvorens Wallonië
ergens op een normaal West-Europees niveau kan gesitueerd worden.
---
In het kader van de hervorming van de
Senaat, volgens het zgz Vlinderakkoord, kwam Armand De Deckèr (MR), voormalig
voorzitter van die Senaat, jammeren omdat wat er van die vergadering straks nog
overblijft, niet eens meer rechtstreeks verkozen wordt. Dictaturen hebben ook
geen Senaat, moppert hij. De man heeft daar een punt. Wie echter A zegt, moet
echter ook B zeggen. Democratieën hebben elders ook geen zes regeringen en
zeven parlementen. Als wij ons systeem willen vergelijken, dan moeten we dat
doen met het hele systeem en niet met enkele onderdelen die in dit geval De
Deckèr goed uitkomen. Ik ben het er zelfs mee eens dat de oplossing van het
Vlinderakkoord een slechte oplossing is. Men had de Senaat nl helemaal moeten
opdoeken. Nu blijft er een praatbarak over voor gebuisde politici, met alle
structurele kosten die dat met zich meebrengt. In een latere confederale staat
of wat men er ook van wil maken hebben we helemaal geen Senaat meer nodig,
evenmin als provincieraden en nog een hele rits instellingen die alleen maar
goed zijn in het kader van de electorale vriendjespolitiek.
Doorbraak, het maandblad van de Vlaamse
Volksbeweging (VVB) begint met een gratis webstek die min of meer los zal staan
van het maandblad en geleid zal worden door Peter De Roover, al lang een bezige
bij in de Vlaamsnationale nieuwsgaring. Ooit was hij al eens gestart met een Vlaams
weekblad, Punt genaamd, maar dat werd een mislukking. Het was ook letterlijk
een valse start met vooraan ophet
eerste nummer een foto van Verhofstadt Hopelijk heeft Peter daarmee zijn lesje
geleerd, dan kan het straks alleen maar beter worden. De Doorbraak
nieuwswebsite zal de Vlaamse ontvoogding op de voet volgen en daarin ook links
Vlaanderen betrekken, wat geen slecht idee is. Bij een eventuele Vlaamse
ontvoogding of onafhankelijkheid zal links hoe dan ook meespelen. Liever linkse
Vlaamsgezinden dan linkse belgicisten.
Laat ons hopen dat het nieuwe initiatief
niet alleen succes zal hebben, maar dat het ook een aansporing zal worden om
eindelijk eens een echte Vlaamse uitgave binnen de huidige politiek correcte
media, waarvan Vlaanderen toch geen heil mag verwachten en die daarenboven te uitgesproken
links zijn. Dat laatste kwam dezer dagen nog eens tot uiting in de negatieve
commentaren over Margaret Thatcher. In de Standaard, waarop ik een abonnement
heb, bij gebrek aan beter, verschenen liefst drie artikels van PvdA+ mensen
(Nigel Williams, Tom de Meester en een zekere Monika Triest, die haar
achternaam zeker niet gestolen heeft). Een eenzaam artikel van Mia Doornaert
pro Thatcher, werd de dag erop al afgeschoten door e.o.a. geleerde professor,
die het te rechts vond. De meeste van die mensen hebben Thatcher
waarschijnlijk zelfs niet eens meegemaakt als volwassenen. Wat weten zij van de
jaren vóór Thatcher, toen de vakbonden in het Verenigd Koninkrijk de wet spelden,
toen er nog amper drie dagen per week werd gewerkt, toen de closed shop de
regel was? Wie niet bij een vakbond was kreeg geen werk, wie uit de vakbond
stapte verloor zijn werk. Thatcher heeft wel degelijk haar land gered, zoals
huidig premier Cameron dat verwoordde. Dit niet willen erkennen en meehuilen
met het gepeupel, zoals onze media heel stoemelings gedaan hebben, is laf en
dom.Dat er op de begrafenisdag zo goed
als geen protest meer was, leek voor de meeste van onze kranten en Tv-zenders zonder
meer zichtbaar een teleurstelling.
Van dergelijke media, verlos ons Heer! Laat
ons hopen dat de Doorbraak nieuwswebsite een eerste stap in de goede richting
zal zijn.
Tot voor kort leek de baan van burgemeester
dé droomjob van elke Belgische politieker te zijn. Denk maar aan Quicky en
Magnette, twee ogenschijnlijke coming men in de eigen partij, die hun
ministerpost lieten staan om burgemeester te worden in respectievelijk Kortrijk*
en in een door corruptie geteisterd Charleroi. De Wever werd burgemeester
van Antwerpen, job die hij op voorhand al verklaarde niet te zullen opgeven na
wat voor uitslag ook bij de volgende moeder aller verkiezingen in 2014.
Als men de laatste weken een beetje het
nieuws volgt, zal het wel opgevallen zijn dat de grootste klagers op die
ogenblik wel de burgemeesters van allerlei steden zijn. Op kop Lewie Lawijt van
Leuven, die niet nalaten kon uitgerekend de Vlaamse regering verantwoordelijk
te stellen voor het gebrek aan toelagen, subsidies en ander lekkers. Jammer
voor hem, volgt zelfs zijn eigen partij hem daarin niet. De burgemeester die de
wereld ons benijdt, Daniel Termont van Gent voor wie dat nog niet zou weten,
staat ook al een tijdje aan de klaagmuur. De man die tot voor kort zijn
collegas burgemeesters in Aalst, Dendermonde en last but not least
Antwerpen dacht de les te moeten spellen, heeft een probleem met de bedelarij
in zijn progressief bestuurde stad. Hij dacht dat op te lossen door aan
illegale, vreemde, door mensenhandelaars uitgebuite bedelaars GAS-boetes op te
leggen. Blijkt dat niet te realiseren, omdat die sukkelaars geen adres zouden
hebben. M.a.w. men kan in Gent een boete ontlopen door wettelijk niet in orde
te zijn.
Zelfs de burgeroorlog in Syrië zit onze
burgervaders dwars. De kandidaat jihad-strijders blijken nl hoofdzakelijk uit
Brussel en de Vlaamse steden te komen. De Wever zal wel nooit gedacht hebben
zich daarmee bezig te moeten houden. Gelukkig krijgt hij in deze zaak de steun
van SP.aer Bonte uit Vilvoorde en Open VLDer Somers uit Mechelen, zodat hij tenminste
hiervoor moeilijk kan worden aangevallen door de linkse oppositie in zijn
koekenstad, die er een spelletje van gemaakt heeft al zijn beslissingen te ridiculiseren, daarin moedig gesteun door de poco media.
Kortom, burgemeester blijkt toch niet meer de
droomjob te zijn die ze misschien ooit was. Vooral sinds het opdrogen van
enkele financieringskanalen (gemeentefonds, Dexia e.d.) is het gedaan met
sinterklaas spelen voor de eigen achterban. Nu de gemeentelijke verkiezingen
pas achter de rug zijn kan een burgemeester zich wel veroorloven hier en daar
de vinger op de knip te houden, maar populair zal niemand daarbij nog worden.
* Kan men
de Kortrijkzanen nu Quickburgers noemen?
Na het schrappen van het woord allochtoon
in Gent, gaat men nu in Mechelen hetzelfde doen met OCMW. Mechels schepen
Koen Anciaux (broer van) vindt OCMW een te zwaar beladen woord en wil het nu
sociaal huis noemen. Als t kind maar een naam heeft zeggen ze bij ons. Het
is trouwens niet de eerste keer dat de benaming voor die dienst verandert.
Vroeger heette die Commissie voor Openbare Onderstand (den openbare
onderstand in de volksmond) en dat vond men op een zeker ogenblik ook een te
zwaar beladen woord. Over x-aantal jaren zal dat met dat sociaal huis niet
anders zijn.
Sociaal huis blijkt trouwens geen
uitvinding te zijn van Koen Anciaux. Het bestond al in Oostende, Puurs en
Erpe-Mere. Het verschil met de vroegere verandering is, dat men het toen meteen
voor het hele land veranderd heeft en dat COO, OCMW of hoe men het ook wil
noemen, straks overal anders kan genoemd worden. Het is hier nog niet
ingewikkeld genoeg in dit landje.
Er is trouwens nog iets meer aan dat naam
veranderen. Men geeft zo stilaan de indruk dat men de problemen kan oplossen
door enkel de naam ervan te veranderen of gewoon dood te zwijgen, zoals men dat
in Gent denkt te geloven. Het doet zon beetje denken aan al die politieke partijen
van dit land die ook om de haverklap van naam veranderen. Meestal gebeurt dit
echter omdat de zaken niet draaien zoals men zou willen. Misschien kan men in
Gent ook het woord bedelaar schrappen? Weeral een probleem minder in de zo
progressieve stad van burgemeester Termont, die de wereld ons benijdt
Busje komt zo, ook nu nog in Hasselt, maar
men zal er voortaan wel voor moeten betalen. Daarmee is een punt gezet aan het
alles moet gratis beleid van Steve Stevaert en zijn Limburgse aficionados. Nu
ook de gemeenten de tering naar de nering moeten zetten, is zowat iedereen het
er over eens dat gratis niet bestaat. Er is altijd wel iemand die voor de
kosten moet opdraaien en in de zgz Stevaert doctrine was dat de belastingbetaler.
U en ik, dus.
Het Stevaert tijdperk kan men nog het best
vergelijken met dat van de pas overleden Hugo Chavez van Venezuela. Allebei
communist tot in de kist, allebei vrienden van Fidel Castro en zijn
proletarisch Cuba en allebei hebben ze de gemeenschap laten opdraaien voor het
betalen van de fratsen die zij hebben uitgehaald. Aan beider rijk is een einde
gekomen. Aan dat van Chavez een definitief , aan dat van Stevaert een politiek.
Waar is de tijd toen Yves Desmedt in De
Morgen Stevaert God noemde? Burgemeester, volksvertegenwoordiger, minister,
partijvoorzitter, provinciegouverneur, het was hem allemaal nóg niet genoeg.
Tot hij ergens tegen de muur van het Peter Principe* aan knalde, er nog een aanklacht
tot chantage bij kwam (chantage door een, godbetert, Marokkaanse vrouw,
multicultuur waarschijnlijk!) en een deelname aan een havenproject in Vietnam
(nóg iets met een communistisch tintje!). Bart Dobbelaere, journalist bij De
Standaard waar ze Stevaert zeker niet links lieten liggen (doordenkertje),
vatte het mooi samen: Als men vandaag Steve is God googlet, komt men uit
bij een zekere Jobs!. Waarbij hij verder schrijft: Alles wat de God uit
Hasselt ooit in goud heeft veranderd, is weer lood geworden. De SP.a op kop
Sic transit gloria mundi.
* Elke
werknemer in een hiërarchie zal gewoonlijk opklimmen, tot hij zijn niveau van
incompetentie bereikt heeft. In de loop van de tijd zal iedere plaats
gewoonlijk ingenomen worden door iemand die niet voor zijn taak berekend is.
Minister van Pensioenen De Croo Jr gaat dus
een grote pensioenhervorming doorvoeren, de tweede al van deze regeringsploeg.
De eerste was van Quicky en die moet al worden aangepast, helemaal in lijn met
de meeste federale wetten sinds Verhofstadt. Het blijkt hier de normaalste zaak van de wereld te worden dat men nooit nog een wet van de eerste keer goed zal maken. Crootje wil het beter doen
en had daarvoor een groep van 12 professoren en experten uitgenodigd die hij in
de Brusselse Zuidertoren (ook wel eens de Pensioentoren genoemd) via een soort
persconferentie vertelde dat hij van hen een ver doorgedreven studie verwacht
tegen ergens begin volgend jaar, om uit te zoeken hoe we de pensioenen
betaalbaar zullen kunnen houden voor de periode (houdt u vast!) 2020-2050. Van
een bezigheidstherapie gesproken!
Dit land loopt al minstens vijftien jaar
achter bij de buurlanden voor wat betreft het opvangen van de kosten van de
vergrijzing. Bij de uitgenodigde experten bevindt zich trouwens ook ervaringsdeskundige:
Frankie Vandenbroucke, ooit zelf minister van Pensioenen, nu professor en
samen met Vande Lala auteur van een artikel over de noodzakelijkheid om dit
probleem aan te pakken. Dat was wel in 2004, negen jaar geleden, zoals ik reeds
vermeldde in mijn blog van 23 maart jl (De jojo-begroting). De medeauteurvan dat artikel was trouwens de man die
destijds bevallen is van het zgn Zilverfonds, dat later een lege doos bleek
te zijn. Het geld daarvan is voor andere doeleinden gebruikt en kan alleen voor
pensioenen aangewend worden als de Belgische staatsschuld zich ooit onder de 60% van
het bbp zou bevinden. Tegen Sint Juttemis, dus.
Er is voor Crootje dan ook geen enkele
reden om hoog van de toren te blazen. Het enige excuus dat hij heeft is, dat
het ministerie van Pensioenen 18 jaar is beheerd geweest door socialisten en dat
pas sinds deze regering Di Rupo een andere partij de minister ervoor levert.
Voor de rest is het met de pensioenen zoals bv met het aanpassen van het
veiligheidssysteem op het Spoor of het gelijkschakelen van de statuten voor
bedienden en arbeiders. Het zijn allemaal toestanden die in de rest van West
Europa enkele decennia geleden reeds werden aangepast en waaraan men in dit
land nog moet beginnen of net mee bezig is. Daarover de loftrompet steken
klinkt dan ook erg vals.
In Duitsland is een nieuwe politieke partij
opgericht, de AfD, oftewel Alternative für Deutschland. In tegenstelling tot
andere recente politieke modegrillen, zoals bv het zootje ongeregeld van die
Piraten (waarvan men veronderstelt dat ze in september de kiesdrempel niet
zullen halen), bestaat de leiding van de AfD grotendeels uit academici,
economen en financiële experten, waaronder zelfs enkele met connecties bij de
Bundesbank. Het gaat zeker niet om een populistische beweging. De partij kreeg
in enkele maanden al meer dan 7.500 nieuwe leden en het openingscongres trok zondag 1.300 deelnemers .
Hoofdthema van de nieuwe partij is, dat men
daar weg wil van de eurozone zoals ze nu bestaat en als er geen andere
oplossing zou zijn terug naar de D-Mark. De partij neemt het niet dat
Duitsland stank voor dank blijft krijgen voor zijn inspanningen om de eurozone
bij elkaar te houden, terwijl ondertussen gebleken is dat het gemiddelde
vermogen van een Griek, een Belg en een Cyprioot, respectievelijk drie, vier
tot vijf keer hoger ligt dan dat van de gemiddelde Fritz. Het verdrag van
Maastricht zou al 80 keer geschonden zijn en dat vindt de AfD van het goede
teveel.
Mocht die Alternative für Deutschland succes
hebben bij de Duitse verkiezingen van het najaar en dat zou wel eens kunnen -
dan zal het er slecht uitzien voor Angela Merkel en haar CDU en waarschijnlijk
nóg slechter voor de liberale partij die nu nog mee in de meerderheid zit. Een
alternatief om die Alternative erbuiten te houden, zou dan een Große Koalition kunnen zijn van
de christendemocraten en de gematigde
socialisten van de SPD, waarbij de euro dan wel tijdelijk zou kunnen gered
worden, maar beide partijen in eigen land nog minder populair zullen worden. Maar
ook in dat laatste geval zal het hoogst onzeker blijven of de eurozone in zijn
huidige vorm zal overleven. Er is in Duitsland nu al heel wat kritiek op de
eigen binnenlandse solidariteit, laat staan dat ze zich verder gaan engageren
in die t.o.v. de zuiderse landen, die meer vermogens hebben, minder werken, meer
schulden gemaakt hebben en die nu hen, de Duitsers, er nog de schuld van geven
dat het in het zuiden mis loopt. Het zal de hardwerkende Vlaming bekend
voorkomen.
Het definitieve tot stand komen van de
eurozone kan nooit lukken als er geen politieke unie komt. Een tussenstap daar
naartoe zou een bankenunie, een budgettaire unie en een concurrentie-unie
moeten worden, maar dat is door Merkel en Co allemaal naar 2014 verschoven.
Wie leeft, zal zien. Feit is dat de verkiezingen in Duitsland deze herfst met de dag belangrijker worden, ook voor ons.
Op de bijeenkomst van de ministers van
financiën van de E.U. in Dublin, werd besloten dat Ierland en Portugal zeven
jaar uitstel krijgen om de miljarden Europese noodsteun, die ze gekregen
hebben, terug te betalen. Daar kan men weinig tegen hebben, omdat het gaat om
de twee landen die, tot nu toe, de meeste inspanningen hebben gedaan om terug
bij financiële markten te kunnen aansluiten. Bij Ierland zal ook wel een geste
van goodwill t.o.v. het gastland hebben meegespeeld en bij Portugal zal het een
hart onder de riem zijn na de beslissing van het eigen hoger gerechtshof om een
reeks besparingen onwettig te verklaren. Toch blijft het af te raden hoera te
roepen want hoe langer hoe meer krijgt men de indruk, dat we naar een eurozone
à la carte evolueren.
Buiten de nieuwste toegevingen aan Ierland
en Portugal, is het nl nu al zeker dat Frankrijk en België de Europese
streefcijfers voor dit jaar niet halen en dat ook Nederland een eerdere
besparing voor minstens één jaar heeft uitgesteld. De vraag is maar, of we
daarmee alle problemen gaan blijven kunnen oplossen of dat het gewoon uitstel
van executie wordt in afwachting van wat de Duitse verkiezingen van het najaar
zullen opleveren voor het voortbestaan van de euro in zijn huidige gedaante.
Het is allemaal mooi vertellen dat de
onderscheidene landen tegelijk moeten besparen én investeren. Door het feit dat
vooral de zgz perifere landen hun munteenheid niet meer kunnen devalueren,
zit er feitelijk niets anders op dan de lonen daar te laten dalen, iets wat
trouwens volop bezig is. De oplossing van zuiderse ziekenhuizen en andere
instellingen aldaar om toeristen met extra kosten op te zadelen, zal tot gevolg
hebben dat die toeristen daar niet meer zullen terugkeren. En laat toerisme nu
een van hun grote troeven zijn.
De Eurotop ziet het blijkbaar zelf allemaal niet meer zitten en klooit maar wat aan. De vraag is maar, of ze er uit zullen geraken...
Rechtuit gezegd, begrijp ik heel die
commotie niet over 'onze' jongens die in Syrië mee gaan vechten met allerlei
moslimgroeperingen die daar een heilige oorlog uitvechten. Een oorlog van moslims
onder elkaar, nota bene. Ik vraag me trouwens af of de slachtoffers in zon
oorlog ook allemaal martelaren worden en of de gevallen krijgers in het
moslim hiernamaals de nodige maagden ter beschikking zullen krijgen. Of geldt
dit laatste alleen maar in de strijd tegen de 'ongelovigen'?
Het is nog altijd helemaal niet verboden ergens in het
buitenland te gaan vechten tegen wie ook. Denk maar aan de jongens die zich
laten inlijven bij het vreemdelingenlegioen. Die weten zelfs niet eens tegen
wie ze ooit zullen vechten. Is daar ooit al tegen geprotesteerd bij ons?
Als ge ziet wie er zich dezer dagen allemaal
over het probleem van de nieuwe Jihad strijders zorgen zit te maken:
burgemeesters, ministers, straathoekwerkers en dan vergeet ikwaarschijnlijk nog wel enkele categorieën.
Volgens Hans Bonte, burgemeester van Vilvoorde, is er voor zover bekend
slechts één vrijwilliger bij die hier een werk had. De anderen hadden niets te
doen en handelen waarschijnlijk volgens het principe Als ge niets te doen
hebt, doe het dan niet hier.
Het blijft natuurlijk een feit dat diegenen
die het geluk hebben de inter-moslim oorlog daar in Syrië te overleven en
daarna naar hier zouden terugkomen, wel eens serieus geradicaliseerd zouden
kunnen zijn. Maar ook dat is niets nieuws. Ge moet trouwens al erg geradicaliseerd
zijn om naar ginder te trekken. Er zijn er vroeger al van hier naar Afghanistan
en andere oorlogshaarden getrokken. Als men dat weet, moet men die kereltjes in
de gaten houden als ze terug naar hier komen. Daarvoor hebben wij toch een
staatsveiligheid, of dient die alleen maar om Vlaamsnationalisten in de gaten
te houden?
Het is niet waar, dat immigrantenkinderen
hier geen kansen krijgen. Er lopen al jaren programmas om ze ter wille te
zijn, in scholen en andere opleidingen. Ze moeten echter bereid zijn zich hier
te integreren en daar nijpt het schoentje. De grote schuldigen daarvoor zijn
niet onze leerkrachten, opvoeders en zelfs niet meteen onze politici (die
moeien er zich maar mee als ze denken electoraal te kunnen scoren). De grote schuldigen
zijn de ouders. Die trekken zich meestal geen bal aan van wat hun zoontjes hier
uitspoken, tot het fout loopt en dan mogen de anderen ervoor opdraaien. Dat
geldt ook voor de ouders van de zgz bekeerlingen. Deze laatste zijn dikwijls
fanatieker zijn dan de originelen*. Men heeft er zich meestal nooit druk om
gemaakt dat zoonlief moslim werd, tot hij dan naar Syrië trok. Dat jongeren
zoiets doen is m.i. geen probleem voor onze overheid maar voor hun eigen
gemeenschap in het algemeen en de ouders in het bijzonder.
* Dat
bekeerlingen of genaturaliseerden zich fanatieker gedragen dan oorspronkelijke
bewoners is een historisch gegeven. Hitler was geen Duitser (maar een
Oostenrijker van geboorte). Napoleons geboorte-eiland Corsica was tot 4 jaar
vóór zijn geboorte Italiaans bezit (van de stadsrepubliek Genua). Zijn
oorspronkelijke familienaam was Napoleone
Bonaparte. De Gaulles familienaam
was de verfransing van Van De Walle en was van oorsprong Vlaams
De Europese Unie krijgt de laatste tijd
nogal wat, m.i. terechte, kritiek te horen en dat heeft dan natuurlijk in de
eerste plaats te maken met de banken en landencrisis. Cyprus leek min of meer
opgelost, maar zou nu toch nog eens 6 miljard euro extra tekort hebben. In
Portugal is het alle hens aan dek nu de vrij nieuwe centrumrechtse regering
daar door het eigen hoog gerechtshof werd teruggefloten. Nota bene: na klacht
van de eveneens centrumrechtse president. Alsof dat allemaal nog niet erg
genoeg is, blijken er nu ook eenzelfde soort problemen zich voor te doen in
Slovenië.
Werkt de E.U. dan (nog) wel? Blijkbaar
hebben enkele van hun diensten gemeend te laten zien dat ze inderdaad druk
bezig zijn. De vraag is maar, wie dat allemaal blijft interesseren. Enkele
voorbeelden:
Eurostat, het statistisch bureau van de E.U.,
heeft nog maar eens een analyse gemaakt van de loonkosten in de diverse E.U.
lidstaten en is o.m. tot de conclusie gekomen dat die bij ons, op twee na (Zweden
en Denemarken), de hoogste zijn en dat ze de laatste jaren ook sneller stijgen
dan in onze buurlanden. Dat is ook zo en dat weten we al lang (zelf ik heb
hierover al een paar keer geschreven). Dat is toch geen nieuws en men kan zich
alleen maar afvragen hoeveel die, volgens mij nutteloze, E.U.-studie weer zal
gekost hebben. In hoeverre die Eurostat analyses betrouwbaar zijn, is trouwens ook
een punt van discussie. Neem nu bv de werkloosheidcijfers. Eurostat krijgt die
van de Rijksdienst voor Arbeidsbemiddeling (RVA) en die zouden momenteel 8,1%
van de Belgische bevolking bedragen. Daarbij zijn echter geen vervroegd
gepensioneerden, bruggepensioneerden (tegenwoordig heten die werklozen met
bedrijfstoelage), mensen in voltijds tijdskrediet en loopbaanonderbreking gerekend. Als
men die erbij telt, zit er in België geen 8,1% zonder werk, maar 22,6% en dan
klopt het verhaal nog niet, daar men geen Eurostat geen onderverdeling maakt
volgens de gewesten.
Een tweede vaststelling van Europa: in
België zijn er, percentsgewijs, veel meer kinderen die leven in gezinnen die
onder de armoedegrens leven en ook dat aantal blijft stijgen. Ook dat is geen
nieuws en dat zal geen nieuws blijven zolang men toelaat dat iedereen hier
zomaar als asielzoeker kan binnenvallen en/of zijn familie mag laten overkomen,
terwijl die mensen meestal niet de minste meerwaarde betekenen voor dit land.
Hoe meer zielen, hoe groter kerkhof. Zo zat de personenbelasting per hoofd in
Antwerpen tien jaar geleden nog boven het nationaal gemiddelde, vandaag zit het
er 20% onder.
Verder heeft de Europese Centrale Bank (ECB)
uitgerekend dat de doorsnee Belg over een hoger mediaan vermogen beschikt dan
de doorsnee Duitser. Dat geeft dan aanleiding tot een zekere misplaatste
meewarigheid t.o.v. onze oosterburen, waarbij we vergeten dat het met dit
landje snel bergafwaarts zou kunnen gaan, de dag dat we ons wagonnetje niet
meer aan de Duitse locomotief zouden kunnen koppelen.
Kortom, de doorsnee Europeaan krijgt zo
stilaan genoeg van een Europa dat zich hoe langer hoe meer bezig houdt met allerlei zaken
waarvan de burger niet echt wakker ligt. Een van de weinige zaken die hem wél
interesseert, nl de euro, lijkt er steeds slechter voor te staan en ook daar
wordt het wachten op de Duitsers, ongeacht hun mediaan vermogen.
De Nederlandse Tweede Kamer - onze Kamer van
Volksvertegenwoordiging, zeg maar heeft eergisteren een motie goedgekeurd om
het Benelux parlement af te schaffen. Tegelijkertijd werd ook voorgesteld het
secretariaat ervan nog wel te bewaren, maar dan in een verkleinde vorm. De
motie werd goedgekeurd met een wisselmeerderheid. Ze was ingediend door de
liberale VVD, die in de regering zit en kreeg de steun van de oppositiepartijen
SP (de linkse socialisten), de PVV van Geert Wilders en 50PLUS, de nieuwe
partij van de ouderen die in alle peilingen de wind in de zeilen heeft.
De Benelux was een voorloper van de EGKS, de
Europese Economische Gemeenschap tot wat tenslotte tot de Europese Unie zou leiden. Langzaam maar zeker is het eerst briljante idee echter verwaterd tot
wat het nu is: een zoveelste overbodig niveau dat alleen maar geld kost, weinig of geen
nieuwe ideeën meer aanbrengt voor Europa en dat alleen nog een compensatiemogelijkheid
en/of bijverdienste is geworden voor gezakte politiekers. Het is op Europees vlak hetzelfde
geworden van wat er zich afspeelt binnen de Belgische constructie, waar ook een deel instellingen,
die al lang hadden moeten worden opgedoekt, kunstmatig in leven worden
gehouden. Denk maar aan de Senaat waarvoor men zelfs niet meer zal kunnen
stemmen en die straks helemaal zal afhangen van de willekeur van de partijen.
Of aan onze provincieraden, die alleen nog goed zijn om extra belastingen te
heffen (de provinciale belastingen liggen dit jaar zon 30% hoger dan drie jaar
geleden!).
Of dat Benelux parlement daadwerkelijk zal afgeschaft
cq ingekort worden, is nog een vraagteken. Onze eigen
Benelux-vertegenwoordigers zijn daar natuurlijk tegen. Al die extra
bijverdiensten neemt men er graag bij. Opmerkelijk in deze zaak is trouwens een
uitspraak van Bart Tommelein (ex-Volksunie, nu Open VLD), die kritiek heeft op
zijn Nederlandse kleurgenoten en durft stellen dat de toekomst niet aan de
nationale lidstaten is, maar aan de regios. Een waarheid als een koe en al jaren een stelling van de Vlaamsnationalisten. Voor zijn huidige partij is die
regio dan echter wel de Benelux, niet Vlaanderen, want als het Vlaamse puntje bij het
Belgische paaltje komt, kiest Open VLD steeds voor het laatste. Hypocrisie is hier wel
het juiste woord.
De verklaringen voor de Finse Tv van Olli
Rehn, de Europese commissaris met de nagalmstem, dat mensen met meer dan
100.000 euro op hun spaarrekening straks inderdaad toch zouden riskeren hun spaargeld
boven die som kwijt te geraken als het met hun bank fout zou lopen, blijven
diverse reacties uitlokken. In principe zit de Fin daarmee op dezelfde
golflengte als Jeroen Dijsselbloem, zijn Nederlandse collega en kersvers hoofd
van de eurogroep, de man die ik in deze rubriek al eens Guus Flater heb genoemd.
Dat had dan in feite in de eerste plaats te maken met diens oorspronkelijke
versie dat álle spaarders, ook die met minder dan 100.000 euro, de klos zouden
worden. Dat is dan later gecorrigeerd, al bleef het voor velen (ook toen voor
mij) een veeg teken dat men spaargeld kan kwijt geraken, ook als het meer dan
100.000 betreft.
Voor één keer moet ik echterRehns collega Europees commissaris Karel De
Gucht, die hem bijtrad, gelijk geven. In principe bestond nl die vaststelling
al. Als men immers stelt dat bedragen tot 100.000 gegarandeerd zijn, dan houdt
dat tegelijkertijd in, dat bedragen erboven dat niét zijn. De Gucht is niet de
enige die van die mening is, ze wordt ook gedeeld door o.m. Jens Weidmann,
voorzitter van de Bundesbank én door onze kersverse minister van Financiën Koen
Geens. Banken die meer beloven dan ze kunnen geven, lopen inderdaad steeds een
groter risico en wie daarin meer dan 100.000 euro belegt, loopt dat groter
risico dan eveneens. Zelfs het uitbetalen van die 100.000 aan alle spaarders
kan een bank teveel kosten. Dat was bv de reden waarom de Nederlandse staat
recentelijk de SNS-bank (men had ze beter de SOS-bank genoemd) moest
nationaliseren. Dat nationaliseren kostte de Nederlandse staat minder dan alle
bedragen onder de 100.000 euro te moeten uitbetalen.
Opmerkelijk bij ons in deze zaak, is het standpunt
van de SP.a, die zopas nog uitpakte met een nieuwe beginselverklaring. De
partij is het niet eens met Rehn en vindt dus dat mensen met meer dan 100.000
euro, die in mijn ogen zeker geen proletariërs zullen zijn, ook moeten
beschermd worden. Als het dan toch fout loopt, moet de belastingbetaler er wel
voor opdraaien, u en ik dus. Rare redenering voor een partij die beweert naar
links op te schuiven en de werkende mens te verdedigen, maar die het in
werkelijkheid opneemt voor de kapitaalkrachtigen. Mensen die het zich kunnen
veroorloven meer dan 100.000 euro opzij te zetten en zich nog socialist blijven
noemen, horen eerder thuis in de categorie van DSK en van die andere Franse
salonsocialisten die de laatste tijd door de ethische mand zijn gevallen.
En dan nog dit: er zijn ook enkele
tegenstanders die zich officieel (nog) liberaal noemen, maar dat in
werkelijkheid niet meer zijn. Om te beginnen de fifi van de VRT, Paul De Grauwe,
die zo stilaan de titel van Mister Doom van die Amerikaan kan overnemen en
Rikske Daems, voorlopig nog senator voor de Open VLD, de man van het Sabena
faillissement, een kenner dus. Wie neemt zon man, die ooit bij een blinde
proef zijn eigen wijn bocht noemde en tussendoor zijn vrouw liet zitten voor
een groen blaadje van over de taalgrens, nog serieus?
---
Komt er dan nooit een garantie voor alle
bankklanten?Misschien wel, met de
oprichting van de reeds geplande bankenunie, die beheerd zou worden door de
Europese Centrale Bank (ECB). Dat zal echter niet gebeuren vóór de Duitse
verkiezingen van deze herfst. In Duitsland, dat nota bene - momenteel zon 28%
van alle Europese steunmaatregelen garandeert, staat men er meer dan huiverig tegenover,
omdat het land heel wat kleine, zogeheten Landesbanken telt, die helemaal
niet sterk genoeg zouden zijn voor een Europees toezicht, waarbij ze
gelijkgesteld zouden worden met de grootbanken. Met de verkiezingen voor de
deur is er geen enkele Duitse partij die daarvoor de hand in het vuur durft
steken. Het zou bij ons niet anders zijn, mocht dit land zich in eenzelfde
positie bevinden.
De titel hierboven komt van professor Van
Orshoven, die publiekrecht doceert aan de KU Leuven en slaat op het initiatief
van Patrick Dewael die zijn medeburgers wil inschakelen om mee te denken welke
wetten er tegenwoordig overbodig zijn en hoe men er vanaf kan geraken en/of ze
te wijzigen. Elk jaar wordt het Belgische staatsblad zon 80.000 (!) bladzijden
dikker en dan ook steeds onoverzichtelijker. Dewael houdt zich bezig met het
bicameraal (Kamer & Senaat) comité evaluatie. Dat comité krijgt
voorstellen ter zake van het Grondwettelijk Hof en van het college van
procureurs-generaal. Hoe hard daar gewerkt wordt blijkt uit de cijfers voor
2012. Dat jaar werden er 2 (twee!) wetswijzigingen goedgekeurd! Voor twee andere
zijn er voorstellen ingediend en een paar dozijn worden nog bestudeerd.
Dewael, die zowat zijn hele beroepsleven al in de politiek zit, begint stilaan toch te snappen dat dit zo niet verder kan en is dan op het lumineuze
idee gekomen om hulp te gaan vragen bij de medeburgers. Het komt nl altijd goed
over als men mensen de indruk geeft dat ze meetellen. Tegen het einde van deze
maand zou er dan een Internet site komen waarop die medeburgers
verzoekschriften zouden kunnen indienen. Iedereen weet dat ons gerecht een
kluwen is waarin men het bos niet meer ziet van de bomen, o.a. door die niet
aflatende toevloed van nieuwe wetten zonder dat men de oude afschaft of
degelijk aanpast. Achterhaalde wetten in een achterhaald land. Stel eens voor
dat die medeburgers massaal meestal zelfs terechte voorstellen gaan doen. Hoe
en wanneer denkt Dewael die dan te kunnen verwerken, als men ziet dat zijn
comité zelfs die van de twee hoger vernoemde instanties maar met mondjesmaat
veranderd of afgeschaft krijgt?
Buiten het initiatief van Dewael is er
trouwens nog een tweede dat zopas het licht heeft gezien. Dat werd gelanceerd
door ene Els Van Hoof, invalster voor de pas vertrokken Rik Torfs. Zij heeft
een Facebook-pagina opgestart met de titel schaf die wet af en is zo eerlijk
toe te geven dat zij het voor dat kleine jaar dat ze nog in de Senaat
verblijft, niet meer ziet zitten om nog nieuwe wetsvoorstellen te doen en dan
maar denkt zo toch iets verdienstelijker te doen.
Moet er dan niets gebeuren om uit het
Belgische gerechtelijke doolhof te geraken? Zeker, maar dan niet op deze
manier, die inderdaad niets anders is dan een politieke bezigheidstherapie,
zoals professor Van Orshoven het stelt en Els Van Hoof dat trouwens toegeeft.
Misschien is het wel een tip voor wat er ons nog te gebeuren staat, mocht Vlaanderen
ooit onafhankelijk worden (of zo iets), wanneer er ook komaf zal moeten gemaakt
worden met de Belgische juridische erfenis. Maar dan niet op zijn jan boeren
fluitjes, zoals de Nederlanders dat zo kleurrijk omschrijven.
Een van de meest opvallende gebeurtenissen van
de eerste paasweek was, dat Bert Anciaux nog eens in het nieuws kwam. Waar is
de tijd toen hij uit dat nieuws niet weg te slaan was? Hij werpt hij zich
nu op ter verdediging van het in gevangenissen opsluiten van mensen die, al dan
niet veroordeeld, beter af zou zijn bij een internering. Dat laatste bestaat
echter nog niet echt in die geweldige Belgische samenleving, waarmee sommigen zo graag
uitpakken.
Ik
herinner me nog de start van Bertje, toen hij voorzitter werd van de door
België gerecupereerde Volksunie. De verwachtingen waren hoog gespannen:
eindelijk een jonge kerel uit een echt Vlaams nest die de zaken eens zou gaan
rechttrekken, dachten velen. Het heeft heel anders uitgepakt: Bertje reed de
partij in de vernieling en in de politieke afgrond (Dirupo in het Italiaans!).
Via Spirit en Idee 2000 geraakte hij met een paar overgebleven linkselaars
tenslotte onder dak bij de SP.a en daar zit hij nog steeds. Over zijn tijd als VU-voorzitter
geeft hij in een interview in De Standaard van dit weekeinde trouwens toe, dat
hij toen doordraaide. Letterlijk: Ik ging maar door en keek niet om, tot ik
plots merkte dat niemand nog volgde. Juister kan dat niet gezegd worden.
Momenteel is hij SP.a fractieleider in de senaat, als plaatsvervanger
van Marleen Temmerman, die een internationale functie kreeg in wereldgezondheid
organisatie. Volgend jaar kan hij voor die senaat niet meer verkozen worden en
weet hij nog niet of hij zich nog ergens voor kandidaat zal stellen. In 2009
geraakte hij als SP.a-lijstduwer voor de Europese lijst niet eens verkozen.
Voor de regionale lijsten zijn er momenteel veel gegadigden in een partij die
meer dan waarschijnlijk nog verder af zal kalven. Het kan verkeren, wist
Bredero al.
Opmerkelijk in het bovenvermelde interview was wel Berts uitspraak dat
hij sinds de dood van zijn moeder, tien jaar geleden, weer regelmatig naar de
mis gaat. Alleen, want zijn vrouw en kinderen krijgt hij niet mee. Dat is niet
vanzelfsprekend voor iemand die zich nu een overtuigd socialist noemt (ik zou
trouwens de CD&V politici die niet meer naar de kerk gaan, de kost niet
willen geven). Dat en de inzet voor de geïnterneerden zijn goede punten voor de
mens Anciaux. Als politieker heeft hij echter grandioos gefaald. Typisch voor zijn
interview van twee bladzijden was, dat de naam Vlaanderen er niet één keer in werd vermeld.
Hij is inderdaad helemaal socialist geworden!
Het zit niet mee voor François Hollande.
Eerst was er zijn minister van begroting die ontslag moest nemen, nadat bekend
werd dat hij al tien jaar zwart geld (en nog geen klein beetje, voor een
socialist: 600.000 euro!) op een rekening in Zwitserland had staan. Nog
dezelfde week bleek dat de penningmeester van zijn verkiezingscampagne twee
maatschappijen heeft opgericht op een van de Caribische belastingsparadijzen.
De man beweert wel niets illegaals te hebben gedaan, maar ethisch is zo iets
natuurlijk niet te verkopen binnen een linkse partij die van de bestrijding van
de belastingontduiking in eigen land een stokpaardje had gemaakt. Doet me
denken aan dat verhaal over onze notionele intrestaftrek van ACW en rode Rudy.
Er zijn trouwens nog vergelijkingen tussen
wat er in la douce France gebeurt en bij ons, waar de federale regering ook beheerst
wordt door socialisten. Evenmin zoals bij ons kan Frankrijk zijn Europese
verplichtingen nakomen en gaan er daar stemmen op om staatseigendommen te
verkopen om de gaten in de begroting te kunnen vullen.
Monsieur normal, die de recente
verkiezingen won met een ruime meerderheid, kan momenteel nog op ongeveer 25%
bijval rekenen. Zopas was er in Beauvais (ten noorden van Parijs) nog een
plaatselijke verkiezing waar de socialistische kandidaat in de tweede stemronde
amper 51% haalde, tegenover 49% voor het verrassende FN van Marine Le Pen (en niet de UMP
van Sarkozy, die de tweede ronde niet eens haalde). Als men weet dat het FN
normaal goed is voor zon 20% van de stemmen, dan weet men ook dat de kiezers
van UMP (en zelfs een deel van de SP) voor uiterst recht gekozen hebben. Iets
wat destijds voor vader Le Pen niet gebeurde tijdens vorige
presidentsverkiezingen.
Sinds de overwinning van Hollande in de
presidents- en parlementsverkiezingen en in de wetenschap dat er dan een
rijkentaks zou komen, schat men dat er in Frankrijk, met het vertrek van een
deel der gefortuneerden, zon miljoen jobs op de helling staan, voor zover ze al
niet verloren zijn gegaan. Arnault, Depardieu en Co is men al kwijt. DSK nog niet,
maar of dat een voordeel is, valt te betwijfelen. Bij mijn weten verschaft die alleen werk aan advocaten!
Sinds de opkomst en vooral de razendsnelle
ontwikkeling van alle soorten van informatica en communicatie, kan men gerust
stellen dat er van echte privacy geen sprake meer is. Wie daarvan nog wil
genieten, mag tegenwoordig zelfs geen GSM of computer meer hebben. Het kleinste
berichtje dat men verstuurt maakt nl een einde aan uw privacy. Men kan
achterhalen wie naar wie belt, wanneer en tezelfdertijd de gegevens van de
communicerenden te weten komen. En die men kan zowel goede als kwade
bedoelingen hebben.
In het licht van bovenstaande is het dan
feitelijk ook geen verrassing dat allerlei zaken, die vroeger geheim konden
gehouden worden, nu op straat worden gegooid. We hebben dat al meegemaakt met
Wikileaks, waarbij militaire gegevens van het machtigste land ter wereld
openbaar werden gemaakt, maar ook met bankgegevens van instellingen uit bv
Zwitserland en Liechtenstein die ervoor zorgden dat eigenaars van zwart geld of
belastingontduikers werden ontmaskerd.
Het laatste nieuwe schandaal ter zake, de
ontdekking van geheime bankrekeningen van zon 135.000 personen en bedrijven in
het vroegere zeeroversgebied van de Caraïben is dan ook eigenlijk niet zon
verrassing als men het ons wil wijsmaken, de schaalgrootte is dat wel.
Er zou zich ook een honderdtal Belgen
tussen die 135.000 bevinden. Als het er niet meer zijn, is dat bitter weinig.
Daarenboven is het zeer de vraag of het wel om echte Belgen gaat, want
diamantairs uit Antwerpen waarmee ze worden aangeduid kan ook slaan op
mensen met een dubbele nationaliteit. Wie denkt dat de Belgische staat
op een goudmijn van minstens enkele extra miljarden euros is gestoten, zou
zich wel eens flink kunnen vergissen. De vraag is zeer of de banken en andere
financiële instellingen in die belastingsparadijzen gaan meewerken en of het
wel degelijk om illegale praktijken gaat. Als men weet dat ook bedrijven uit de
Bel 20 ginds volledig legaal aan het werk zijn en de Belgische staat er zelf contacten
heeft i.v.m. ontwikkelingshulp (en dat is bevestigd door De Tijd), dan wordt het
er niet eenvoudiger op. Daarbij komt nog dat dezelfde digitale vooruitgang die
ervoor zorgde dat men deze zaken heeft blootgelegd, er eveneens voor kan zorgen
dat het geld, of een deel ervan, met één druk op de knop er kan verdwijnen.
Simpele zielen die denken dat dit land
straks de gaten in zijn begroting zal zien verdwijnen met een bonanza aan
frauduleus geld uit de Caraïben zullen dan ook nog wel wat geduld moeten beoefenen.
Ondertussen heeft België, door het niet behalen van zijn Europese
begrotingsnormen, een achterstand van 7 miljard euro (alleen al voor 2013)
terwijl het een overschot zou moeten hebben van 1,5% en dit gedurende acht jaar om
alleen nog maar de kosten van de vergrijzing te kunnen opvangen. Nieuwe
minister zonder Financiën Geens zal nog dikwijls mogen komen vertellen hoe hij
dat gaat klaar spelen voordat we hier paradijselijk geld gaan zien.
Wat
zich nu voordoet in Korea doet me denken aan dat oude mopje over België. Ons
land zat, nog maar eens, zonder geld en de Belgische regering wist echt niet
meer van welk hout pijlen maken. Op het kernkabinet kwam de minister van landsverdediging
met een origineel voorstel: Laat ons de oorlog verklaren aan Amerika, zei
hij, Dan zullen de Amerikanen ons land bezetten, gaan ze hier waarschijnlijk
heel wat investeren en zijn wij van de zorgen vanaf. Zie maar hoe goed
Duitsland daarmee gevaren is. Waarop een collega-minister antwoordde: Ja, als
we die oorlog verliezen. Maar stel dat we hem winnen, wat dan?.
Alle gekheid op een stokje, wat daar in het
verre Oosten gebeurt, lijkt wel waanzin. Je zult er maar leven. Een
schurkenregime dat niet in staat is zijn eigen bevolking te voeden, maar wel
geld heeft voor een nucleaire wapenopbouw en dat het vijfde grootste leger ter
wereld onderhoudt (qua manschappen: 1,2 miljoen militairen), dreigt met een
totale oorlog. Tot hiertoe lijkt het allemaal bluf, maar er is daar niet veel
nodig om Oen of een van zijn generaals te laten doordraaien en stommiteiten
aan te vangen. Na alle dreigementen die er de laatste weken geuit zijn, wordt
het voor het regime hachelijk om straks gezichtsverlies te lijden door de
staart weer in te trekken. Als er wel oorlog van komt, gaan de Zuid-Koreanen
waarschijnlijk de eerste slachtoffers worden, maar voor Noord-Korea dreigt dan
helemaal het Armageddon, het einde van hun wereld.
En zeggen, dat we hier, in ons zgz
democratisch systeem, een partij hebben - de uiterst linkse PvdA+ - die dat
Noord-Koreaanse schrikbewind verdedigt en goedpraat, maar toch door de eveneens
zgz democratische partijen geduld wordt. Denk maar aan Borgerhout, waar Groen
en SP.a er geen graten in vonden om samen met zon partij een
bestuursovereenkomst voor het district te sluiten. Dit in tegenstelling tot het
Vlaams Belang dat automatisch overal wordt uitgesloten. De ex-bendeleider uit
Voeren, José Happart, mocht zopas nog in de Vlaamse media komen vertellen dat
er over een Belgisch confederalisme met alle partijen kan gepraat worden, maar
niét met het VB. Ook dat durft men hier democratie noemen
Charel Picqué, voorlopig nog
minister-president van het Brusselse stadsgewest, maar binnenkort weer fulltime
burgemeester van Sint-Gillis waar hij al sinds 1985 de scepter zwaait - heeft
de voorstanders van een fusie van de 19 Brusselse gemeenten idioten genoemd.
De man heeft de officiële pensioenleeftijd van 65 bereikt, maar denkt aan geen
opgeven en vreest dat hij zijn lucratief jobke als burgemeester bij een fusie
zal kwijt geraken. Een fusie zou nochtans de logica zelf zijn, zoals ik al
enkele keren geschreven heb. Als het Brusselse stadsgewest één brandweerkorps
kan hebben, waarom dan niet één politiezone, één burgemeester, één
schepencollege en één gemeenteraad? Overal ter wereld is dat zo bij grote wereldsteden
en het Antwerpse voorbeeld heeft bewezen dat de buurten nog steeds contact met
de overheid kunnen hebben via de districten. Nu blijkt echter dat er, buiten de
plaatselijke postjes, een heel andere reden is voor de hardnekkigheid waarmee
de meeste huidige en toekomstige burgemeesters van Broekzele zich blijven
verzetten tegen elke vorm van een efficiëntere hoofdstad en die reden heet
Vlaanderen.
Luckas Vander Taelen, Vlaams parlementslid
voor Groen, maar realistisch dwarsligger in Brussel, waar hij woont (hij kreeg
zelfs in zijn partij geen plaats op de kieslijst in de eigen gemeente,
omdat hij af en toe de naakte waarheid durft zeggen), schrijft in De
Standaard dat een blijvende versnippering van de stad er voor zorgt dat de
Vlamingen er weinig impact op kunnen hebben. Dat is anders dan op het
gewestelijk vlak, omdat daar de pariteit wettelijk is vastgelegd en er zonder
de Vlamingen niet kan geregeerd worden. Als de gemeenten blijven bestaan, kan
men er de Vlamingen buiten houden. Althans dat denken Picqué en consorten, maar
zij dwalen.
Brussel heeft nl geen toereikend fiscaal
draagvlak. Zonder de Rand en de Vlaamse centen zal de stad nooit efficiënt kunnen werken.
Its the money, stupid! Dat laatste blijft dan ook het wapen waarmee
Vlaanderen ervoor kan zorgen dat Brussel in het gareel blijft lopen.
Tegelijkertijd mag Vlaanderen nooit toelaten, dat er iets komt in de trant van
WalloBrux. Dat staat nergens in de Belgische Grondwet en zal er ook nooit in
komen als Vlaanderen dat niet wil. Zelfs kabouter Peumans, op wie de laatste
tijd terecht nogal wat kritiek was, heeft zopas nog een schrijven dat
uitging van het parlement de la Fédération
Wallonie-Bruxelles straal genegeerd. Die federatie bestaat
alleen op papier en in de hoofden van francofonen die altijd nog niet begrepen
hebben dat Brussel internationaliseert, niet meer verfranst. Buiten het veranderende
taalgebruik blijkt, uit de recente peiling van Ipsos, dat nog amper 26% van de
Brusselse inwoners een samengaan met Wallonië wil. Als de vooruitzichten
bewaarheid worden dat er tegen 2020 nog zon kleine 200.000 (!) inwoners in
Brussel zouden kunnen bijkomen, dan schiet er van dat percentage zo goed als
niets meer over om zich nog verder druk om te maken. De mensen die waarschuwen
voor de chaos nu idioten noemen, is dan ook een brug te ver. Die titel zou men
best geven aan de zgn baronnen, Picqué inbegrepen, die in een wereldstad aan
dorpspolitiek willen blijven doen.
Normaal zie ik op Tv alleen nog het nieuws en
dat gebeurt dan in de eerste plaats bij de VRT. Niet dat ik daar een fan van
ben, maar ondanks hun drang naar alles wat links is, vind ik hun journaal toch
iets (niet écht veel) professioneler dan dat van VTM. Dat gelinksel moet men
erbij nemen en ik denk dat de doorsnee Vlaamse kijker genoeg mentaal gewapend
is om door hun linkse duiding door te kijken. Dat wordt duidelijk als men ziet
hoe de linkse partijen in onze regio bij elke verkiezing steeds meer terrein
verliezen ondanks de steun die ze de hele tijd van de nationale zender
krijgen, die neutraal zou moeten zijn, maar dat niet is. Mochten de mensen alles geloven wat ze ons op de VRT trachten wijs te
maken, dan zou Vlaanderen al lang overwegend links stemmen, wat niet het
geval is.
VTM geeft
ook wel het algemene nieuws, maar houdt zich toch ook meer bezig met wat rond
de kerktoren gebeurt en af en toe hoort men er dan toch nieuwtjes die de moeite
zijn om er eens bij stil te staan. Zo hoorde ik er gisteren, al zappend,
nog eentje dat me is bijgebleven. Een man had geweigerd een parkeerboete te betalen
en won het pleit bij het Grondwettelijk Hof. Op zich niets abnormaals, dat komt
nog voor. Deze keer zou het echter wel eens grote gevolgen kunnen hebben en
toont het tegelijkertijd aan hoe het met dit land fout loopt.
Volgens de man in kwestie zijn nl álle parkeerboetes,
geschreven tussen 2003 en 2010, onwettelijk. De reden daarvoor is dat deze
materie toebehoort aan de regios, maar dat de federale overheid dat
verkeersreglement enkele jaren geleden heeft gewijzigd, terwijl dat niet meer
haar bevoegdheid was. Dat overlappen van bevoegdheden is bijna dagelijkse kost
in dit land en het is dan ook bijna normaal dat er regelmatig iets fout moet
lopen. Wij hebben hier een hele reeks overheden die elkaars bevoegdheden
betwisten, structuren die elkaar tegenwerken en niveaus die geld uitgeven dat
andere tekort komen (denk maar aan die zgz usurperende bevoegdheden, waarvan
sprake in de nieuwste staatsmisvorming).
Door het feit dat er ook nu bij de zoveelste
begrotingscontrole geen echte structurele maatregelen zijn genomen, blijft men
het bos niet zien door de bomen. Het gevolg daarvan is, dat de
overheidsuitgaven als we alle overheden bij elkaar tellen blijven toenemen,
juist het tegenovergestelde van wat men voor ogen heeft (en wat men Europa wil wijsmaken). Dat het hier ooit écht
fout zal lopen, is een zekerheid. De vraag is alleen: wanneer?