Na de vorming van de Vlaamse deelregering en het feit dat heel die club met vakantie gaat, zal het daarover wel wat rustiger worden en is het nu uitkijken of het wat gaat worden met diezelfde zgz Zweedse coalitie op federaal niveau. Als die er komt, met aan Waalse kant slechts één partij die dan nog maar 20% van de francofonen vertegenwoordigt, zal het voor Kris Peeters geen ‘walk through the park’ worden. In een onbewaakt ogenblik, toen hij niet wist dat VTM hem volgde, heeft Peeters ooit tegen een groep studenten gezegd dat Belgisch premier worden voor hem een degradatie zou betekenen…
In feite is het nog steeds de PS die in dit land de politiek dicteert. Het waren de Waalse socialisten die de tripartite opbliezen door het akkoord met cdH voor het vormen van nieuwe deelregeringen in Wallonië, Brussel en voor de Franse gemeenschap. In totaal leverde dat die twee partijen liefst 23 kabinetten op met ministers en staatsecretarissen en daar was het blijkbaar om te doen. Voor de rest hoeven zij de N-VA niet meer te verwijten dat die partij aan de zijlijn bleef staan, want zij doen nu net hetzelfde. De vraag is maar hoe dat straks gaat uitpakken in de federale politiek en in hoeverre die nog in het parlement zal gevoerd worden en niet op straat. Met de hete adem van de PTB (de Waalse PvdA) in de nek zal het voor de PS en zeker voor de rode Waalse vakbond moeilijk worden om niét op straat te komen. Opmerkelijk daarbij is dat Thierry Bodson, de secretaris-generaal van de rode Waalse vakbond nu al zegt niet uit te sluiten dat er een zevende staatshervorming moet komen. Waarbij kan herinnerd worden aan vroegere Vlaamse politieke uitspraken waarbij gesteld werd dat het eerder de Walen zullen zijn die een einde aan dit België zullen maken.
Als de Zweedse coalitie (voor PD en cdH: de ‘kamikaze’ coalitie, een uitspraak van Benoît Lutgen*) er komt, gaan we in elk geval een spannende tijd tegemoet, waarin België eindelijk wel eens op zijn grondvesten zou kunnen daveren.
* De soms hatelijke uitspraken van Benoît Lutgen (cdH) worden trouwens ook in Wallonië niet overal erg gesmaakt, zelfs niet door zijn eigen broer Jean-Pierre, zakenman en CEO van het succesrijke Ice Watch. Ook de Waalse ondernemers duimen voor de Zweedse coalitie, omdat ze daarmee hopen dat er ook in Wallonië eindelijk eens iets gaat gedaan worden aan hún problemen: de kosten van de vergrijzing, de loonkloof, het flexibeler maken van de arbeidsmarkt en het efficiënter maken van de overheid. Allemaal zaken waarop men niet moet rekenen bij een PS-cdH bestuur.
Om haar programma te kunnen verwezenlijken zonder in het rood te gaan (wat ik, zoals reeds eerder geschreven, niet slim vind), moet de nieuwe Vlaamse deelregering dus duchtig besparen en ze denkt dat o.m. te doen door een soort participatiesamenleving in het leven te roepen, naar het voorbeeld van wat in het Verenigd Koninkrijk en in Nederland gebeurt. Dat betekent ook afstappen van de regelneverij die de Vlaamse regering tot nu toe terecht verweten werd en die in feite een links dogma is, afgekeken van la douce France, die door de Belgische federale regering steeds werd nageaapt. Niet de regering, maar de ondernemers, middenveldorganisaties en lokale besturen moeten het land er bovenop brengen. Wat minder staat en wat meer verantwoordelijkheid voor iedereen. Dat zal niet van vandaag op morgen gebeuren, maar is alvast een eerste stap om de Vlaamse politiek, in tegenstelling tot de Belgische, steeds minder afhankelijk te maken van het Franse voorbeeld dat momenteel een slecht voorbeeld is.
Om die participatiesamenleving tot stand te brengen moeten dan ook heel wat overbodige structuren worden afgeschaft of onder één noemer ondergebracht. Een eerste initiatief op dat gebied is, dat men het Vlaams Energiebedrijf onderbrengt in de Vlaamse investeringsmaatschappij PMV en feitelijk daarmee opdoekt. Dat energiebedrijf was destijds opgericht als tegengewicht van het Franse monopolie ter zake, dat onze energiemarkt beheerst. Toevallig komt er nu hulp uit eerder onverwachte hoek. Twee Nederlandse centrales uit de grensstreek (Vlissingen en Maasbracht) zijn nl bereid hun installaties aan de Belgische te koppelen via nieuwe hoogspanningskabels, zodat er geen nieuwe, dure centrales gebouwd dienen te worden. Dit is goed nieuws want het zou het risico van een black out tijdens de komende winter grotendeels wegnemen en betekent nogmaals minder afhankelijkheid van Frankrijk. Vlaanderens toekomst ligt in het noorden, niet (meer) in het zuiden.
---
Ik krijg gelijk waar ik schreef dat we, ondanks alles, toch beter af zullen zijn met Sven Gatz dan met bv een Jean-Jaques De Gucht als Vlaams minister. Het blijkt nu, dat Open VLD wel degelijk geprobeerd heeft de ‘zoon van’ de job te geven, maar daarin niet slaagde omdat hij niet in Brussel woont en de tijd om hem daar te domiciliëren te kort was. Het had trouwens nóg erger kunnen zijn, want daarna heeft de partij ook Noël Slangen daarvoor aangesproken, met hetzelfde resultaat. Noël Slangen was indertijd de ‘spindoctor’ van Verhofstadt en was o.m. ook de man die destijds bij de hoorzittingen van de commissie Dutroux weigerde te antwoorden op een vraag van Gerolf Annemans, enkel en alleen omdat die tot een volgens hem ‘verkeerde partij’ behoorde…
Ik kan er best inkomen dat heel wat Vlaamsnationalisten het maar niks vinden dat we in het programma van de nieuwe Vlaamse regering zo goed als niets communautairs terugvinden en ik had dat ook graag anders gezien (voor alle duidelijkheid: ik moet nog altijd mijn eerste stem aan de N-VA geven). Er zijn echter redenen, waarom dat niet gebeurt:
- De N-VA heeft op 25 mei een grote sprong vooruit gemaakt, maar net niet genoeg om incontournable te worden. Dat betekende, dat theoretisch men de partij niet nodig had om te regeren, noch op regionaal, noch op federaal niveau. Het alternatief: weer een tripartite, zou voor de meeste Vlamingen helemaal niet verteerbaar geweest zijn.
- De zesde staatshervorming maakt een snelle zevende en – hopelijk – laatste staatshervorming niet mogelijk. Als men die wil uitvoeren, gaat dat enkele jaren duren, iets waarop de traditionele partijen waarschijnlijk gerekend hadden. Mocht de N-VA incontournable geworden zijn, had die misschien de klok wat kunnen terugdraaien, maar ook dat zou extra tijdverlies met zich mee gebracht hebben. Nu moet de partij zich in eerste instantie beperken tot het uitvoeren van haar sociaal-economisch luik.
We zullen dan ook moeten zien hoe de nieuwe regeringen eerst die sociaal-economische problemen gaan trachten op te lossen. Tijdens die manoeuvres zal men trouwens gegarandeerd toch communautaire problemen krijgen. Zoals ik al meerdere keren in deze rubriek geschreven heb, is in dit land alles communautair, ook als het zo niet vernoemd wordt.
Positief is in elk geval dat men in de nieuwe Vlaamse regering – en waarschijnlijk straks ook in de federale – afstand genomen heeft van de socialisten, die daar voor vijf jaar in de oppositie belanden. De enige Vlaamse socialist die (in Brussel) een ministerpost heeft kunnen bemachtigen is dan nog duracelkonijn Smetje, de man (sic) die ze in de Vlaamse deelregering liever kwijt dan rijk waren. Hij zat daar alleen maar omdat de Vlaamse regering nu eenmaal een Brusselaar in haar rangen moét hebben. Die eer valt nu te beurt aan Sven Gatz, ex-ID-21, ex-Spirit, ex-VLD en – na 3 jaar in het zakenleven - opnieuw opgevist bij gebrek aan iets beters bij Open VLD in Brussel. Eigenlijk mogen we ons nog gelukkig achten dat het een Brusselaar moest zijn, anders kregen we misschien kleinzoon Declerq of Jean-Jacques van de beruchte familie om nog te zwijgen van Vanhengel, die andere belgicist die ondertussen al een postje had weten te bemachtigen in ‘zijn’ Brussel.
Tenslotte nog dit. Zoals ik schreef in mijn blog van gisteren leeft dit land wel degelijk boven zijn stand. Met dit land bedoel ik België, dat een staatsschuld heeft die groter is dan zijn bbp, niet Vlaanderen dat echter wel de rekeningen mag betalen maar daar weinig voor terugkrijgt. Het is nu de uitdaging voor de centrumrechtse regering(en) om daar iets aan te doen. Wie leeft, zal zien.
De inkt van de beginselverklaring van de club die de nieuwe Vlaamse deelregering gaat uitmaken was nog niet droog, of er kwamen al bakken kritiek van allerlei organisaties die – soms terecht – vinden dat ze tekort gedaan zullen worden. Iedereen is het er wel over eens dat er in de toekomst zal moeten bespaard worden, maar dan liefst niet door henzelf, maar door de anderen. ‘Les affaires, c’est l’argent des autres’ kon niet beter verwoord worden.
In een land dat boven zijn stand leeft, dat een staatsschuld heeft die groter is dan het Bruto Binnenlands Product (bbp), kan het niet anders dan dat er vroeg of laat zal moeten worden ingeleverd en dan liefst door iedereen volgens zijn eigen mogelijkheden. De tijd van ‘alles gratis’ is voorbij. Toen Steve Stunt in 2003 met die Sinterklaaspolitiek begon, was er nog overvloed en heeft paarsgroen verzuimd wat opzij te zetten. Het verhaal van de krekel en de mier. Als er al een probleem is, dan is het dat de schuldige niet degene is, die nu de broeksriem moet aantrekken, wel degene die er toen mee begonnen is. De enige partij binnen de nieuwe Vlaamse regering die er indertijd mee voor verantwoordelijk voor was (en toen zelfs de hoofdverantwoordelijke – Verhofstadt – leverde), is de Open VLD. Het is niet voor niets dat de liberalen het programma van CD&V en N-VA nu probleemloos mede hebben ondertekend zonder er praktisch zelf nog iets aan toe te voegen. Het feit dat ze in blessuretijd nog mee op de wagen konden, was voor hen al een godsgeschenk waardoor zelfs Oosterweel moest wijken. Ringland wordt tomorrowland.
Zijn er dan geen andere oplossingen voor de nu reeds zo bekritiseerde beslissingen? Jawel, maar dan moeten Bourgeois en Co de moed hebben tijdelijk in het rood te gaan, waaraan eerst trouwens gedacht werd. Dan houdt men meer geld over en kan men de besparingen beter verdelen in de tijd. Evenals een gezond bedrijf dat in de lift zit toch leningen aangaat om te groeien, had een regering die erin gelooft dat ook kunnen doen. Als de federale staat pas in 2018 een sluitende begroting mag hebben (iets dat zelfs werd voorgesteld door informateur De Wever), als een Waalse deelregering dat ook belooft (al geloof ik nooit dat dát zal lukken), waarom dan de Vlaamse ploeg niet?
Tenslotte nog dit: in heel het verhaal dat in het lang en het breed wordt uitgelegd, besproken en bekritiseerd, heb ik niet één keer vernomen wat men denkt te doen met de 3 miljard die Vlaanderen van KBC terugbetaald krijgt vóór eind 2017, anderhalf jaar vóór het einde van deze legislatuur. In het slechtste geval zou men daarmee de dan eventueel nog bestaande schulden royaal kunnen dekken…
Als de nieuwe Vlaamse regering werkelijkheid wordt, dan krijgen we voor de eerste keer in 25 jaar een regering die de politieke krachtsverhoudingen in onze regio min of meer weerspiegelt. Het is zeker al een kwarteeuw dat een Vlaamse meerderheid centrumrechts kiest, maar daarna steeds een centrumlinkse regering moest dulden. Door het wegvallen van de socialisten, die helemaal niks meer te vertellen krijgen omdat hun francofone ‘familie’ meer dan waarschijnlijk ook in de federale regering niet meer zal meespelen, kan de SP.a haar electoraal treintje nergens meer aanhaken.
Of die nieuwe Vlaamse regering de huidige problemen gaat oplossen is een vraag, waarop het nu nog te vroeg is om te antwoorden. Met een slogan als ‘Vertrouwen, Verbinden, Vooruitgaan’ (lijkt wel een idee van Gwendolientje), koop je niets. Geert Burger verdient in elk geval een kans. Hij was het die de rechtervleugel van de Volksunie destijds afscheidde van de tandem Anciaux/Schilz en als zodanig kan beschouwd worden als de stichter van de N-VA. Zonder het kartel met CD&V en de figuur van Bart De Wever zou het hem nooit gelukt zijn. Geert is geen George Clooney, lijkt eerder zelfs een saaie ambtenaar, maar is wel iemand die zijn dossiers kent en efficiënt weet te werken. Nu afwachten wat het straks worden zal.
Hét probleem van de volgende legislatuur – en dit zowel voor Vlaanderen als nog meer voor Wallonië – wordt de afwikkeling van de zesde staatshervorming, die in feite eerder één grote besparingshervorming zal worden. Of het gaat lukken zonder in het rood te gaan, is iets dat ik ten zeerste betwijfel voor Vlaanderen en dat gewoon onmogelijk is voor Wallonië met zijn miljardenschuld die men pas tegen 2018 denkt weggewerkt te zullen hebben. Als dat laatste niet lukt, is de kans groot dat het niet Vlaanderen, maar Wallonië zal zijn dat een nieuwe, zevende staatshervorming zal vragen, net zoals dat gebeurd is in 1988 en 1999, toen Waals geldgebrek (o.a. voor hun duur en inefficiënt onderwijs) de drijfveer was. Voor Vlaanderen zal het er dan op aankomen zich niet meer met een kluitje in het riet te laten sturen en de volgende stap naar de confederatie te zetten.
Ik geef het eerlijk toe: mijn glazen bol heeft het laten afweten. De intentieverklaring van N-VA, CD&V en Open VLD om samen een Vlaamse deelregering te vormen en ook alleen gezamenlijk in een nieuwe federale te zullen stappen, had ik niet verwacht. Mijn multiple choice regering moet dus herbekeken worden. Ik was trouwens niet de enige die op het verkeerde been werd gezet. Als zelfs een doorwinterde wetstraatjournalist als Marc Van de Looverbosch heel nederig moet toegeven dat hij er niets vanaf wist, dan zit ik toch nog in goed (sic) gezelschap.
Zoals iedereen nu stilaan weet, was Open VLD niet nodig voor het vormen van een nieuwe Vlaamse deelregering en is ze daar zo’n beetje het vijfde wiel aan de wagen. Voor de partij is dat trouwens geen primeur, ze heeft dat al eens voorgedaan na de gemeenteraadsverkiezingen in Gent. Alleen ging het daar om een centrumlinkse coalitie, in Vlaanderen wordt het een centrumrechtse en federaal een ‘Zweedse’, als het allemaal zo doorgaat.
Meer dan waarschijnlijk komt er dus een federale centrumrechtse regering met aan francofone kant alleen het MR, wat in het diepe Zuiden gegarandeerd nog voor vuurwerk gaat zorgen. Ik zie ze daar al staken en betogen tegen alles en nog wat. Al bij al is de huidige gang van zaken echter het resultaat van de vlucht vooruit van PS en cdH die alles in een politieke stroomversnelling heeft gebracht. Nog vóór het nieuws van het Vlaamse akkoord bekend raakte, hadden Milquet, Magnette en Flahaut trouwens al eieren voor hun geld gekozen en waren ze uitgeweken naar het regionaal niveau. Zij zagen de bui al hangen en waren anderzijds blij dat zij straks niet mee zullen moeten opdraaien voor de ongetwijfeld harde besparingsmaatregelen die zich federaal zullen opdringen in deze legislatuur. Après nous, le déluge.
In het Vlaamse parlement, dat al geen toonbeeld was van dynamiek, zal het akelig stil worden. Bijna iedereen zal er mee in de meerderheid zitten, buiten dan het fel gereduceerde Vlaams Belang en een intern ruziënde SP.a. Het enige item waarbij ik daar nog enig vuurwerk verwacht, is de afwikkeling van het Antwerpse Oosterweeldossier, waar Open VLD een derde bocht zal moeten maken om weer op één lijn te zitten met de nieuwe bondgenoten. Na de laatste kritiek van Eurostat* zou het echter ook kunnen, dat het allemaal niet veel meer zal uitmaken. Zelf blijf ik bij mijn statement, dat ik de ontsluiting ervan niet meer zal meemaken.
* Na een eerste afwijzing door Europa kwam Vlaanderen af met een plan B voor de Oosterweelverbinding. De Vlaamse regering wilde deze via de BAM onderbrengen in de dochteronderneming Liefkenshoektunnel, die nu buiten de begroting valt. Door ze echter samen te brengen, komt ook de tunnel zelf in de begroting terecht. Eurostat wil in dat geval niet dat de Vlaamse regering borg blijft staan voor een project dat niet in haar begroting staat. Zoiets heet boekhoudkunde, waar politiekers blijkbaar niet veel kaas van gegeten hebben.
Het rommelt al meer dan een maand binnen de SP.a, de partij van de Vlaamse socialisten. De kat werd de bel aangebonden door volksvertegenwoordigers Vanvelthoven en Bonte, die duidelijk hun twijfels hadden over de aanpak, of beter: de niét aanpak door voorzitter Bruno Tobback van de desastreuze gevolgen van de verkiezingsuitslagen van 25 mei, waar de partij haar slechtste resultaat ooit behaalde. Alhoewel men tussen de regels kon lezen dat men Bruno liever kwijt dan rijk was – en liefst zo snel mogelijk – kreeg die laatste het toch gedaan dat zijn herverkiezing of de verkiezing van een opvolger, die gepland was in september van volgend jaar, slechts een paar maanden zou vervroegd worden. In juni nu t.o.v. in september 2015.
De zaak van de SP.a burgemeester van Landen, die een groep zigeuners uit zijn gemeente wou verjagen door een dj met knalharde muziek erop af te sturen, was velen in de partij – terecht – in het verkeerd keelgat geschoten. Een motie van wantrouwen van bijna de hele partijtop over deze aanpak heeft er nu voor gezorgd dat het SP.a verhaal reeds in september van dit jaar zal besproken worden tijdens zogeheten ‘fractiedagen’, een herhaling van deze van einde juni in St Laureins waarop toen, tegen alle verwachtingen in, geen potten gebroken werden.
Mede n.a.v. de problematiek over de teleurgang van de SP.a (ze is momenteel de kleinste sociaal-democratische partij van Europa, letterlijk de ‘rode’ lantaarn), verscheen er dit weekeinde een interview van drie bladzijden met John Crombez in De Standaard. John is een van de kandidaten om eventueel Tobbackske op te volgen en men zou denken dat er dan in zo’n interview interessante dingen te lezen zouden zijn. Vergeet het. De naam ‘Vlaanderen’ komt in heel het verhaal één keer voor en dan nog waar het gaat over een onderhandeling met de N-VA van vijf jaar geleden. Er blijkt in die partij nog steeds niemand, maar dan ook niemand te zijn die gesnapt heeft dat de partij zijn stemmen uitsluitend in Vlaanderen kan halen. Dat is altijd zo geweest en zal zo blijven. Als normaal gevolg van het negeren van de eigen regio en identiteit zal de SP.a dan ook steeds marginaler worden en straks in het confederaal debat helemaal niet meer mee tellen.
Tenslotte nog dit: bij de veertig SP.a’ers die Tobback Jr in een open schrijven tot de orde riepen, ontbrak één belangrijke naam: die van Vande Lala. Dat wordt in onze media nergens vermeld, terwijl de man toch bekend staat als de ideoloog van de regering Di Rupo én de peetvader van kandidaat Crombez. Misschien was hij het wel die Tobbackske in St Laureins in het zadel heeft kunnen houden…
Ik had het er gisteren al over. De belangrijkste reden waarom men er niet in slaagt een nieuwe Vlaamse deelregering te maken, komt door een gebrek aan middelen. Waar men vroeger discussies had over het verdelen van het geld, zijn er nu over wie wat zal moeten besparen. Zoals eveneens bekend, is deze situatie het gevolg van de zesde staatshervorming, waaraan de traditionele Vlaamse partijen (plus Groen) aan hebben meegewerkt en die – althans volgens o.a. Beke en Verherstraeten – toch zo’n succes was. Het is daarom opmerkelijk dat uitgerekend CD&V moeilijk doet over besparingen, terwijl de partij zelf mee die zesde staatshervorming heeft doorgevoerd. Het zal trouwens nog jaren duren alvorens die helemaal zal zijn uitgevoerd (‘geïmplementeerd’, heet dat tegenwoordig in wetstratees).
Opmerkelijk is ook de vaststelling dat men Vlaanderen de slechtste leerling in de Belgische klas durft noemen, omdat – steeds o.w.v. het geldgebrek – men enkele jaren in het rood denkt te moeten gaan. Mag ik er de aandacht op vestigen dat de nieuwe Waalse deelregering zopas nog heeft medegedeeld dat ze hoopt haar begroting in evenwicht te hebben tegen … 2018! Dat is het jaar van de volgende verkiezingen (die voor de gemeenten) en tegen die tijd maakt men de mensen weer wel wat anders wijs. Dat de Brusselse regering er geen problemen mee heeft, is de logica zelf. Het stadsgewest krijgt er – ook al door die laatste staatshervorming - jaarlijks 461 miljoen bij (op een totaalbegroting van 3,5 miljard). Het zou erg zijn als men in dergelijke omstandigheden er nog niet zou slagen een sluitende begroting te hebben. Alhoewel…
De programma’s die zowel de nieuwe Brusselse als de Waalse vooropstellen zijn bijna allemaal beloftes naar de volgende jaren toe en nergens krijgt men definitieve cijfers. Dat is zo voor de kinderbijslag, de dienstencheques, de woonbonus en ga zo maar door. De jobs die alle werkloze jongeren, zowel in Brussel als in Wallonië aangeboden zullen krijgen als ze 4 maanden na schoolverlaten nog geen werk zouden hebben, zijn allemaal nepbanen bij de overheid, waar ze weinig of niets zullen leren (tenzij misschien staken).
Tenslotte blijkt dat de nieuwe federale regering zo’n 17 miljard extra moet gaan zoeken. De N-VA heeft al langer voorgesteld het begrotingsevenwicht een jaar uit te stellen tot 2018 i.pl.v. 2017, zoals nu met Europa was afgesproken. Daarop krijgen de Vlaamsnationalisten flink wat kritiek. Dat de Waalse deelregering net hetzelfde wil doen, vindt men daarentegen heel normaal. Verschil moet er nu eenmaal zijn in dit land waar iedereen zogezegd gelijk is voor de wet…
I.v.m. de besprekingen over een nieuwe Vlaamse regering krijgt men zo goed als niets meer te horen. Silentium triplex, om het in studententaal te zeggen. Misschien iets voor een multiple choice vraag in e.o.a. quiz:
Vraag: waarom heeft CD&V (voorlopig?) afgehaakt?
1. Omdat de N-VA teveel besparingen in de zorgsector wil.
2. Omdat de N-VA teveel wil besparen bij de provincies, het enige niveau waar CD&V nog iets te zeggen heeft.
3. Omdat CD&V huivert van een ‘Zweedse coalitie’, de nieuwe term voor een ‘kamikaze regering’. In een dergelijke regering (geel/blauw met een kruis in het midden) wordt ze nl de linkervleugel en ligt ze niet meer ‘midden in het bed’. Om die laatste reden wil CD&V nog een poging doen om cdH toch in die Zweedse coalitie te krijgen. Bovendien zou Kris Peeters ook daarin geen premier kunnen worden als de spelregels worden gerespecteerd, want dan wordt de blauwe ‘familie’ de grootste.*
4. Omdat Kris Peeters evenmin nog minister-president van de Vlaamse regering kan blijven.
5. Omdat men het Bart De Wever gewoon niet wil gunnen dat zijn uitspraak dat er de voorbije week een nieuwe Vlaamse regering zou zijn, bewaarheid zou worden.
6. Omdat er vanuit Europa weer een negatief advies is gekomen i.v.m. Oosterweel.
7. Omdat Kris Peeters er ook op de nationale feestdag wil bijstaan als Vlaamse bloempot.
Antwoord hopelijk volgende week, na die nationale feestdag, wanneer ook de poging van Charles Michel zou kunnen eindigen omdat er geen Vlaamse regering zal zijn. De eerste keer dat er moet bespaard worden, blijkt dat een onmogelijke zaak te worden.
* Er bestaat een waterkansje dat Michel Peeters toch het federale premierschap zou kunnen aanbieden om op die manier de tsjeven te overtuigen mee te doen. Dat zou dan ten koste gaan van Didier Reynders, die men dan als Europees commissielid zou voordragen. En dat zou dan weer ten koste gaan van Marianne Thijssen, partijgenote van Peeters...
Het is bijna ontroerend hoe er door onze media rond de pot gedraaid wordt om toch maar niet te snel te moeten toegeven dat het passagiersvliegtuig van Malaysia Airlines door de door Rusland gesteunde rebellen in Oost-Oekraïne werd neergeschoten:
- De raket werd afgevuurd vanuit het territorium dat door de rebellen wordt bezet.
- Diezelfde rebellen hadden de laatste weken al twee Antonov-26 toestellen van de Oekraïense luchtmacht naar beneden gehaald.
- Er is geen enkele reden waarom Oekraïne daar zelf een luchtraket zou afvuren omdat de rebellen er geen vliegtuigen hebben.
- Enkele onderschepte telefoongesprekken tussen rebellen en berichten op het Russische facebook hadden gepocht met het neerhalen van vliegtuigen en het feit dat ze een raketinstallatie hadden weten buit te maken van het Oekraïense leger. Het feit alleen dat ze na de ramp de berichten van facebook hebben afgehaald, spreekt boekdelen.
- Een andere, eerder perverse denkpiste zou zijn dat het vliegtuig werd neergeschoten door echte Russen van vlak over de grens. Dit is echter weinig waarschijnlijk omdat het daar gaat om echte, goed getrainde militairen en niet om een stelletje al dan niet gemaskerde rambo’s.
Dat allegaartje in Oost-Oekraïne mag dan al op alle gebied heimelijk door Poetin en Co gesteund worden, veel grijze materie blijkt het niet te bezitten. Het volstaat niet gesofistikeerde wapens te hebben om op een intelligente manier oorlog te voeren. Rambo wint alleen in de film.
‘Wat we zelf doen, moeten we trachten beter te doen’, was de slogan van Gaston Geens, de eerste ‘premier’ van Vlaanderen. Het is ondertussen gebleken dat dat niet altijd het geval is en dat Vlaanderen dikwijls dezelfde fouten maakt als de Belgische schoonmoeder. De laatste in de rij is de gewestelijke regeringsvorming, die ook al erg op een Belgische gaat gelijken voor wat het zich voortslepen in de tijd betreft. Eerst zou de nieuwe regering er komen vóór de Vlaamse feestdag, dan vóór de Belgische nationale feestdag en nu gaat men waarschijnlijk ook die deadline niet halen.
Een officiële reden voor het nieuwste oponthoud blijkt er niet te zijn. CD&V en N-VA waren eergisteravond nog zonder specifieke problemen uit elkaar gegaan en hadden afgesproken gisterenmorgen om 10.00 uur opnieuw bijeen te komen. Eerstgenoemde partij blies die nieuwe samenkomst af en kwam niet meer opdagen. In de coulissen kon men horen dat de christendemocraten niet akkoord zouden gaan met enkele drastische besparingen die de N-VA zou willen doorvoeren, o.a. in de gehandicaptenzorg. Nu kan ik best begrijpen dat gehandicapten best zo goed mogelijk geholpen dienen te worden, maar of dat een item is om de hele regeringsvorming op de helling te zetten, is een ander verhaal. Een tweede verhaal is, dat N-VA hardere besparingen wenste, omdat CD&V niet bereid was die bij de provincies door te voeren, terwijl N-VA de provincieraden zelfs zou willen afschaffen.* Men staat er blijkbaar niet bij stil, maar in werkelijkheid kán Vlaanderen de provincieraden niet afschaffen. Dat komt omdat die rechtstreeks verkozen worden en er – volgens artikel 162 van de Grondwet – een grondwetsherziening nodig is om dat te bewerkstelligen. De rode draad door heel dit verhaal van de Vlaamse regeringsvorming is echter gewoon dat de afwikkeling van de zesde staatshervorming voor onze regio een zeer slechte zaak is. Voor de vele bevoegdheden die Vlaanderen erbij krijgt is er nl geen goed onderbouwde financiering. In tegenstelling tot de vorige keren is er nu geen geld teveel, maar tekort en zal men op e.o.a. manier moéten besparen, willens nillens. Een bijkomende factor zou het ‘geval’ Peeters zijn die ergens premier wil blijven, dat in Vlaanderen niet kan en dat ook niet zou kunnen in een nieuwe federale, zgz ‘kamikaze’ regering, omdat daarin de blauwe familie de grootste zou zijn. Het zou pas ergerlijk worden, mocht blijken dat Vlaanderen niet aan een regering geraakt door een gefrustreerde afscheidnemende minister-president van een partij die én een premier wil én een Europees commissaris én een regeling voor Arco en die bij gebrek eraan de schuld wil geven aan een partij die in de eigen regio anderhalve keer groter is, maar straks niets dreigt over te houden…
* Verhofstadt wilde in de jaren negentig de provincieraden al afschaffen. Dat heeft hij zwart op wit in zijn eerste drie burgermanifesten staan. Met steeds groter wordende gemeenten (door de fusies) en de oprichting van een eigen gewestregering, was er geen reden om dat tussenniveau te laten bestaan. Dat daar later niets van in huis is gekomen, komt omdat het genie van Gent en Umbrië zijn eigen idealen verloochend heeft toen hij er de kans toe kreeg ze te verwezenlijken.
Dat het met de alternatieve, zgn ‘duurzame’ energie flink fout zou lopen, is geen nieuws meer. Wie regelmatig deze rubriek volgt weet dat ik al enkele malen geschreven heb dat we ons nog blauw gaan betalen aan die groene stroom. Ondertussen lijkt dat ook bij de politiek te zijn doorgedrongen. Niemand minder dat Vande Lala, specialist ter zake – denk maar aan Electrawinds en de molenwieken in ‘zijn’ Noordzee – is er achter gekomen dat de schulden, veroorzaakt door de onbezonnen steun aan alternatieve stroom, er straks gaan voor zorgen dat de kosten op elektriciteit vanaf 2016 zouden kunnen stijgen met liefst 30%. Een cijfer dat niet van hem komt, maar van de Sociaal Economische Raad voor Vlaanderen. En dat alles ondanks het feit dat diezelfde Vande Lala de energieprijzen in de lente van 2012 blokkeerde en later de BTW op elektriciteit van 21 naar 6 procent terugbracht.
De zware oversubsidiëring van o.m. de zonne-energie heeft mee gezorgd voor een schuldopbouw, die niet zomaar weg te cijferen valt. Komt daar nog bij, dat er later al zoveel wijzigingen in het statuut van de zonnepaneelverbruikers gekomen zijn, dat men door de bomen het bos niet meer ziet. Voor Vande Lala is dat echter geen probleem. Als de overheid, in dit geval het Vlaams Gewest, bv 500 miljoen (een half miljard!) euro, in de vorm van een fonds, opzij zou zetten over een periode van 20 jaar dan kan de begroting dat aan. Doet aan die andere oude krokodil Schouppe denken die datzelfde vond van het anderhalf miljard van Arco (‘Les affairs c’est l’argent des autres). M.a.w. de Vlaamse regering zou dat geld moeten gaan lenen (en er dus nog eens intrest bovenop betalen) om de stommiteiten te betalen van Freya Vandenbosche, partijgenote en vroegere mede teletubbie van dezelfde Vande Lala, verantwoordelijk minister voor energie in de ontslagnemende Vlaamse deelregering.
Er zal natuurlijk een oplossing moeten gevonden worden om de ontspoorde subsidietoelage op de alternatieve energie voor iedereen aanvaardbaar te maken. Het laatste wat men echter moet doen is de rattenvanger van Oostende achterna te lopen. Het op te richten fonds dat hij nu voorstelt heeft te veel weg van zijn vroegere grandioze idee van dat andere fonds, het Zilverfonds, waarvan we weten wat voor roemloze dood het gestorven is. Met waarschijnlijk niemand van Vande Lala’s partij in de volgende Vlaamse regering, wordt het weer ‘Na ons de zondvloed’.
In Brussel hebben ze nu een akkoord voor een nieuwe gewestregering. Erg moeilijk was dat niet, want door de zesde staatshervorming* krijgt het stadsgewest er zo’n 461 miljoen euro extra bij, op een totale begroting van 3,5 miljard (iets meer dan 13%). De nieuwe ploeg, waarvan de postjes nog niet officieel verdeeld zijn, kan dan ook met e.e.a. uitpakken. Wat daarbij in ’t oog valt is dat er enkele belastingen verdwijnen en dat de minder inkomsten daarvan gecompenseerd zullen worden door een verhoging van de onroerende voorheffing. Tot daar is alles nog normaal te noemen. Wat niet normaal is, is dat die meerkost alleen zal aangerekend worden voor wie zelf niet in Brussel woont. Om te beginnen is dat een discriminatie, maar het heeft ook als neveneffect dat de huurprijzen in de hoofdstad gegarandeerd zullen stijgen. Als men nu al weet dat er de komende tien jaar zo’n 160.000 nieuwe inwoners gaan bijkomen, waarvan de meeste waarschijnlijk niets bezittende allochtonen zullen zijn, dan gaan ze daar in Broekzele meer dan de nodige problemen mee krijgen. De privé huurmarkt wordt er straks helemaal onbetaalbaar. Mocht het nieuwe bestuur denken daar iets aan te moeten gaan doen in de vorm van subsidies e.d. dan zullen ook de extra centen snel opgesoupeerd zijn.
* Wat die zesde staatshervorming betreft moet men trouwens steeds met twee woorden spreken. Het blijkt nl dat er 26 samenwerkingsakkoorden nodig zijn om ze allemaal operationeel te maken. Er is dan ook niet veel nodig om bepaalde overeenkomsten op de helling te zetten.
Tenslotte nog dit: op de viering van de Vlaamse feestdag in zijn eigen Brusselse stadhuis ontbrak Yvan Mayeur, de kersverse PS-burgemeester. Als statement kan dat tellen. Zijn voorganger, feestvarken Thielemans, was ook van de PS, maar heeft zich op een dergelijke manier nooit laten kennen.
En om te besluiten ook goed nieuws. Ook al mocht de SP.a tegen alle verwachtingen in toch nog in de Vlaamse regering geraken, van Pascal Smet zijn we verlost. Het duracel konijn wordt meer dan waarschijnlijk Brussels minister. Ik kan me niet indenken dat er daarom iemand rouwig zal zijn.
Na Bart De Wever krijgt ook Charles Michel uitstel van executie voor ‘zijn’ vorming van een nieuwe federale regering. Eigenlijk zijn er geen twee – zoals overal verteld wordt – maar nog drie mogelijkheden. De eerste is die zgz ‘kamikaze regering’, waarbij aan Franstalige kant alleen het MR meedoet (die dan wel 7 ministers krijgt), een tweede is de oude tripartite die o.m. CD&V niet wil. De derde – waarover men liever niét spreekt - is die die er kan komen nadat de gewestregeringen gevormd zijn en die dan zal moeten onderhandeld worden tussen die deelregeringen. Dat betekent dus zowel met de PS als met de N-VA, zoals het er nu uitziet. Dat zal ook betekenen dat we dan bezig zullen zijn aan een eerste poging tot confederatie, vermits die gewestregeringen dan onder elkaar gaan uitmaken wat nog federaal kan en wat niet, het basisprincipe van de confederatie. Dit laatste kan echter alleen maar als er ook een nieuwe Vlaamse regering is en daar wringt momenteel het schoentje.
Voor wat de vorming van de Vlaamse gewestregering betreft, blijft Kris Peeters immers maar zeuren over die deadline van De Wever, wat eerder kinderachtig lijkt. Ze zijn nu al meer dan twee weken aan het discussiëren en worden verondersteld zo stilaan weten waarmee ze bezig zijn. Een tweede reden voor de tsjeven om te temporiseren is dat ze zgz wachten tot het cdH zeker is van de postjes binnen de Brusselse en de Waalse deelregering en daarna misschien toch zou kunnen overhaald worden om in een centrumrechtse federale regering te treden. Wishful thinking noemt men dat.
Tenslotte blijft er het even kinderachtig volharden van de Open VLD, die niet in de ene regering wil stappen zonder ook met de andere te mogen meedoen. Zoals ik hier al eens geschreven heb, is dat blufpoker en zullen de Vlaamse liberalen die eis straks wel inslikken als ze dreigen nog nergens mee te zullen mogen spelen.
De regering voor de Duitstalige Oostkantonners is er al, voor de Brusselse is er een definitief akkoord en moeten alleen nog de postjes worden ingevuld. De Waalse regering zegt te zullen ‘landen’ vóór de nationale feestdag. Het zou zonder meer een lachertje zijn mocht het sterke Vlaanderen het niet zou halen, enkel en alleen omdat CD&V niet goed wat met Peeters aan te vangen.
We maakten vorige week de (voorlopig?) natste en somberste week van 2014 mee. Op weerkundig gebied dan wel. Maar op politiek vlak was het al niet veel beter. De nieuwe Vlaamse regering, die ons min of meer beloofd was tegen de Vlaamse feestdag, is er nog steeds niet en als dat zo doorgaat zal die er ook niet zijn tegen de Belgisch nationale feestdag. Ik hoop, dat ik me vergis, want het zou gewoon een schande zijn. Zoiets als die 1-7 van de Brazilianen op eigen veld.
De discussies over de vorming van die Vlaamse regering gaan officieel nog altijd over de centen die er moeten gevonden worden om de ontoereikende budgettering van de overgekomen nieuwe bevoegdheden te dekken. Wie echter tussen de regels kan lezen, weet dat het ook – zoals meestal -gaat om de postjes. Het zit de CD&V dwars dat ze niet meer de grootste partij zijn in Vlaanderen en daarom ook geen aanspraak meer kunnen maken op de topjob van minister-president. Daar Kris Peeters niet met minder tevreden is binnen die gewestregering, wil de partij hem achter de hand houden voor het leiden van een eventuele federale regering, mocht die kunnen gevormd worden zonder de PS. Dat laatste is echter verre van zeker en waarschijnlijk niet iets dat realiseerbaar is vóór de vorming van de Vlaamse regering, iets waarop men al gehoopt had nog vóór 25 mei maar dat doorkruist werd door het akkoord tussen PS en cdH voor de Waalse deelregering.
Het lijkt er zo stilletjesaan op, dat alle excuses goed zijn als CD&V maar tijd kan winnen. Het laatste was de uitspraak van Bart De Wever op 11 juli dat de nieuwe Vlaamse regering er deze week zal zijn. Voor Peeters is dat voorbarig, omdat het een nieuwe deadline schept, waar hij zogezegd tegen is. Nog straffere kost kregen we te lezen in De Standaard van dit weekeinde, waar ‘de gefrustreerde van Zaventem’* in een interview wist te vertellen ‘dat Vlaanderen snakt naar een federale regering’. Die uitspraak werd zelfs de titel van dat interview.
Enfin, in tegenstelling tot het sombere weer van vorige week, wordt ons deze week weer echt zomerweer voorspeld. Laat ons hopen dat dat ook onze Vlaamse politiekers wat opgewekter zal stemmen zodat er eindelijk die Vlaamse regering komt die we hard nodig zullen hebben als breekijzer voor een echte doorbraak op federaal gebied.
* Hiermee bedoel ik Eric Van Rompuy, ooit erg Vlaamsgezinde voorzitter van de CVP-jongeren, die gaandeweg steeds belgicistischer is gaan klinken omdat hij niet uit de schaduw geraakte van zijn doodsaaie broer, die achtereenvolgens wel minister, premier en voorzitter van de Europese Raad werd, terwijl hijzelf het niet verder bracht dan fractieleider in het Vlaamse parlement.
Ik heb sinds begin dit jaar geen abonnement meer op De Standaard, maar krijg nog altijd de online krant. Nog straffer is dat ik die ook nog steeds krijg van Het Laatste Nieuws, dat ik al begin 2007 opzegde…
Het gebeurt niet alle dagen, maar de Belgische politie is nog eens uitdrukkelijk in het nieuws, nu met een probleem van vervroegde pensionering. Een kleinere politievakbond had de zaak aanhangig gemaakt bij het Grondwettelijk Hof, omdat ze – volgens mij terecht – vindt dat het gros van haar leden pas met 62 met pensioen kan, terwijl anderen dat soms al vanaf 54 konden. Discriminatie, zeg maar. Met die klacht hoopte de vakbond dat haar leden ook vroeger met pensioen zouden kunnen, zoals o.m. de ex-rijkswachters. Het is – voorlopig althans – heel anders uitgevallen, want dat Grondwettelijk Hof zegt – ook heel terecht – dat het de bedoeling is dat iedereen gelijk is voor de wet en dat dan ook iedereen niet met 54, maar pas met 62 jaar met pensioen zal kunnen gaan. Gevolg: de grote vakbonden op hun achterste poten en Madame Milnjet die al meteen belooft er iets aan te zullen doen, al vraag ik me af of zij dat zal kunnen in een regering in lopende zaken. Ook voor haar telt toch de wet, niet?
Bovenstaande toont nog maar eens aan dat men in dit land nog steeds niet in staat is ernstige wetten te maken die van de eerste keer kloppen, iets wat ik in deze rubriek al meermaals heb aangeklaagd. Steeds maar die uitzonderingen en achterpoortjes. Vergeten we niet dat het hier gaat om de nasleep van het integreren van de Rijkswacht in het politieapparaat, waarbij men na elf (11!) jaar nog steeds met toestanden zit die niet zijn opgelost. Er moet altijd eerst iets gebeuren, alvorens men wakker schiet en dan aan steekvlampolitiek gaat doen. Ik durf er heel wat op wedden, dat we straks hetzelfde nog gaan meemaken met dat eengemaakte statuut van bedienden en arbeiders. Ook dat hangt aan elkaar met haken en ogen, met steeds dezelfde fout dat men de lat niet gelijk legt voor iedereen.
---
En nu we het toch over de politie hebben, die van Brussel wil gaan staken omdat men, na nogal wat klachten, in de commissariaten camera’s wil gaan plaatsen. De heren en dames politieagenten hebben er geen probleem mee dat de burgers de camera’s moeten tolereren, maar als ze er zelf mee geconfronteerd dreigen te worden, is het hek van de dam. Hier in de Kempen bv worden tegenwoordig overal trajectcontrole’s geïnstalleerd, zelfs op plaatselijke wegen in beboste streken met bijna geen bebouwing én een apart fietspad. Waar dat goed voor is, buiten het klassieke burgertje pesten, weet ik ook niet. In dat laatste rijtje past ook de nieuwe aangekondigde flitsmarathon ergens dit najaar.
Tegenwoordig kan men een vreemde taal leren met DVD’s, computer en Internet, maar vroeger moest men daar een boekje voor kopen, type Assimil. Om de stof niet te zwaar te maken, stonden daar ook regelmatig moppen in. Ik herinner me er zo een uit een ‘Teach yourself Book’, waarmee ik ooit eens Deens beginnen leren ben.
Iemand stapt af op een groepje oude mannen, die op een bank bijeen zitten en vraagt hen wat zij doen. ‘Wel’ zegt er een, ‘wij zitten en denken’. ‘Oh’, zegt de vrager, ‘en wat doen jullie als jullie niét denken?’. ‘Wel’, luidt het antwoord,’dan zitten we alleen maar’.
Aan die uitspraak moest ik denken, toen men de kersverse gecoöpteerde senator Jan Becaus (N-VA) vroeg, wat men in de vernieuwde senaat zoal ging doen. ‘Wij gaan hier voornamelijk reflecteren’, zei Jan heel eerlijk. Hij en zijn gecoöpteerde collega’s moeten daarvoor jaarlijks negen maal bijeen komen en krijgen er 2.500 euro netto per maand voor. Becaus is trouwens een van de weinige gecoöpteerden die niet eens aan de verkiezingen had meegedaan. Anderen, zoals Lode Vereeck (Open VLD), Steven Vanackere (CD&V) en Bert Anciaux ‘SP.a) kregen de senaatspluche nadat ze het in de stembusgang niet gehaald hadden. Leuke troostprijs, zou ik zeggen. Dat de SP.a voor Anciaux koos is feitelijk nog aan te nemen. Wie kan beter het gedoogbeleid voor drugs van de jongsocialisten verdedigen dan iemand die zelf drugs neemt en wiens uitspraken geregeld navenant zijn (denk maar aan dat over de erfenissen). Vanackere vindt de nieuwe job zelfs iets te min, want hij droomt er nog altijd van ergens minister te worden. Uitgerekend hij die bewezen heeft dergelijk niveau niet aan te kunnen. We kunnen alleen maar hopen dat deze legislatuur voor de senaat de laatste zal zijn. Met de afschaffing ervan bespaart de staat zo’n 200 miljoen euro alleen aan werkingskosten.
Samen met de senaat zijn de provincieraden de uitgelezen kandidaten om afgeschaft te worden. De N-VA heeft het zelfs voorgesteld, maar CD&V wil er niet van weten. Deze partij mag dan federaal en regionaal niet zoveel meer voorstellen, in de plaatselijke besturen zoals de provincieraden is ze nog altijd oververtegenwoordigd. Tijdens de – hopelijk – laatste week van de vorming van een nieuwe Vlaamse deelregering is de afschaffing van die raden blijkbaar een twistpunt geworden en bestaat de kans dat ze zullen blijven, omdat er ernstigere dingen zijn om zich het hoofd over te breken. Maar vroeg of laat komt dat item toch weer aan de oppervlakte, zeker in een regering waar besparen zowat het enige is waar men mee bezig lijkt.
De afkorting SPQR van ‘Senatus populusque romanus’ (De senaat en het Romeinse volk) tegenwoordig in het Italiaans vertaald door ‘Sono pazzi quei Romani’ (Die Romeinen zijn gek), kan ook in de Belgische versie naadloos worden overgenomen…
Zoals halvelings te verwachten was, hebben we dus nog steeds geen nieuwe Vlaamse regering op de Vlaamse nationale feestdag van vandaag. Als voornaamste reden wordt opgegeven, dat er nog steeds gezocht wordt naar een boekhoudkundige oplossing voor een besparing van 1,3 tot 1,4 miljard euro. Die is in de eerste plaats een gevolg van de uitvoering van die zgz geweldige zesde staatshervorming, waarbij de gewesten wel meer bevoegdheden gekregen hebben, maar niet de volledige financiering en dus moeten bijpassen.
Een tweede probleem is dat Eurostat er zich nog maar eens mee gaan moeien is. Die wil nl dat er afgestapt wordt van de zgn pps-projecten (de publiek-private samenwerking). Daarmee diende de overheid niet alle nieuwe projecten meteen zelf te betalen, maar werden o.m. nieuwe scholen, sociale woningen en rusthuizen mede door een privébedrijf gefinancierd, terwijl dat bedrijf daarna jarenlang van de overheid een vergoeding kreeg tot het project was afbetaald. Ge vraagt u af, wat Europa daar mee te maken heeft, maar het mag dus niet meer, waardoor het Vlaams gewest in het vervolg weer zal moeten gaan lenen. Dat komt in feite op hetzelfde neer, maar maakt dat de schulden zichtbaarder zijn en men er dus in de begroting rekening mee moet houden en niet langer meer voor zich uit kan schuiven.
De mogelijkheid om eens voor een beperkte periode in het rood te gaan – waar ik al meerdere malen in deze rubriek voor gepleit heb - wordt dan weer door de vakbonden afgeschoten. Wat hebben die daar mee te maken?
Tenslotte is er nog mijnheerke Peeters. Doet me denken aan het gelijknamige stripverhaal dat ooit dagelijks in de Gazet Van Antwerpen verscheen. Jammer is het nu bittere ernst. De echte Peeters, Kris dus, wordt door zijn partij achter de hand gehouden om eventueel premier te worden van een nieuwe federale regering, die niet gevormd zou kunnen worden zonder CD&V. Het lijkt niet langer houdbaar te blijven rekenen op een verlenging van zijn mandaat als Vlaams minister-president. Zijn partij haalde maar de helft van de stemmen van coalitie kandidaat N-VA en hijzelf moest qua stemmen het onderspit delven tegen harde tante Homans. Als de partij echter wil wachten tot die federale regering er komt, kan ze even goed wachten op Godot. Het drama is wel dat Vlaanderen er het slachtoffer van zal worden.
Toch iedereen nog een leuke niet-officiële Vlaamse feestdag toegewenst.
Op vrijdag 4 juli werd in de DAF fabriek van Oevel/Westerlo de één miljoenste cabine afgeleverd. Een mijlpaal voor het bedrijf, die verdiende even onder aandacht gebracht te worden. De Belgische tak van DAF heet DAF Vlaanderen en het was dan ook logisch dat de Vlaamse regering daar bij zou zijn. Niet dus. Kris Peeters, die eerst had toegezegd te komen, bleek geen tijd te hebben wegens de drukte rond de vorming van een nieuwe Vlaamse deelregering (waarbij hijzelf het probleem zou zijn) en een ander zwaargewicht sturen bleek geen optie. Daarmee hield het trouwens niet op, want door het forfait van de Vlaamse voorman, bleek ook de pers plots niet meer geïnteresseerd te zijn en moest men in de media al naar e.o.a. klein berichtje gaan zoeken om te weten wat er bij DAF Vlaanderen gaande was.
Eigenlijk is dat een triestige zaak. De publieke opinie zal zich dat misschien niet meer herinneren, maar in 1993 ging de ‘oude DAF’ failliet*. De zaak kreeg een doorstart, nadat de helft van het personeel ontslagen werd en de Nederlandse én de Vlaamse regering die doorstart financierden. Eind jaren negentig, nog in hetzelfde decennium dus, kregen die driemaal hun geïnvesteerde geld terug toen DAF werd overgenomen door de Amerikaanse truckproducent Paccar. Ik denk dat het nog nooit is gebeurd dat overheidsgeld binnen enkele jaren driemaal terugverdiend werd bij een poging een bedrijf te redden. Daarom alleen al was een beetje dankbaarheid vanuit de Vlaamse politiek hier op zijn plaats geweest. Niet, dus.
Ondertussen gaat het DAF goed. 2013 was voor het bedrijf het beste jaar ooit. Dat had mede te maken met het feit dat nieuwe vrachtwagens vanaf 01.01.2014 moesten voldoen aan de Euro-6 norm, waardoor heel wat vervoerbedrijven in 2013 nog een resem trucks met Euro-5 kochten, die goedkoper waren. Maar het is allemaal geen koek en ei. Ondertussen dook vorige week het gerucht op dat het Volkswagenconcern een bod wil doen op Paccar, DAF’s Amerikaanse moederbedrijf. Als men weet dat datzelfde VW ook al de grootste aandeelhouder is bij concurrenten MAN en Scania, is dat voor DAF geen goed nieuws, want die vrachtwagenproducenten maken voertuigen in dezelfde segmenten. Dat zou kunnen leiden tot grote herstructureringen en daarbij moet ik geen tekeningetje maken.
Een teken vanuit de Vlaamse politiek, al was het maar door een kleine, maar betekenisvolle viering mee te maken, zou deze zaak niet veranderd hebben, zeker als men zegt met de nieuwe regering toch niet klaar te komen vóór 11 juli. Maar zelfs dat kon er blijkbaar niet af. Als er straks weer banen op de tocht staan, lopen ze weer de zolen van hun schoenen om hun diensten aan te bieden. Hoeveel dat helpt hebben we bij Opel en Ford meegemaakt…
* Voor de ‘petite histoire’:
Op een vrijdagavond in februari 1993 werd al het DAF-personeel naar huis gestuurd, uitgezonderd ondergetekende. De dag daarop kreeg iedereen thuis een omslag met één of twee brieven. In de eerste, die iedereen kreeg, stond dat men ontslagen was. In de tweede, die slechts de helft van het personeel ontving, stond dat men werd uitgenodigd om de daarop volgende maandag een arbeidscontract te komen tekenen bij het nieuwe DAF Trucks. De reden waarom ik niet naar huis werd gestuurd werd, was omdat ik bij de 24 uurservice van ITS werkte, de klantendienst (International Truck Service). Ik had uitgerekend dat weekeinde nachtdienst en moest ervoor zorgen dat klanten die belden, iemand aan de lijn kregen. Buiten de bewaking was ik de enige van de 6.000 medewerkers die nog ter plaatse was. Terwijl dooreen genomen op alle afdelingen de helft van het personeel ontslagen werd, was dat bij ITS niet het geval. De enige die men daar kon missen, was het hoofd van de afdeling…
John Crombez, uittredend staatssecretaris voor fraudebestrijding, wil dat België zijn aandelen in BNP Paribas verkoopt, nu gebleken is dat die bank zich heeft schuldig gemaakt aan het witwassen van geld voor transacties met schurkenstaten zoals Iran, Cuba en Soedan. Hij vindt het, m.i. terecht, onethisch dat de grootste privéaandeelhouder, die België in die bank is, daar nog langer deel van uit zou maken. Bij dat onethische komt nog bij dat de twee bestuurders die België had voorgedragen bij de Franse Bank, daar zitten met een statuut van onafhankelijke en niet eens verondersteld worden de belangen van de Belgische staat te verdedigen, maar die van de bank zelf. Het feit dat deze twee zelfs niet eens denken aan opstappen, laat vermoeden dat ze er een dikke pree aan overhouden. De federale regering heeft op die manier wel elke controle uit handen gegeven.
Crombez wordt in zijn betoog gesteund door de N-VA, door Groen en de Open VLD. Van CD&V hoort men voorlopig weer niets, zoals gebruikelijk is bij deze partij die gewend is de kat uit de boom te kijken. Komt daar nog bij dat uitgerekend Koen Geens (hij weer!) vond dat men die aandelen alleen mocht verkopen als er een fatsoenlijke winst op zat, zoals hij al eens gedaan had met Royal Park Investments en BNP Paribas Fortis. Die brengen de Belgisch staat 1,16 miljard euro op (in 4 jaar). De aandelen van BNP Paribas (zonder de naam Fortis erbij), de Franse moedermaatschappij dus, hebben een tijd geleden nog op 62 euro gestaan, nu schommelen die onder de 50. Meteen verkopen zou een ernstige aderlating betekenen.
Tenslotte kan men niet meteen verkopen o.w.v. de regering in lopende zaken (dat verhaaltje gaan we waarschijnlijk nog dikwijls te horen krijgen) en wint Geens (of zijn opvolger) daar flink wat tijd mee. Het zal pas de volgende federale regering zijn die over een eventuele verkoop zal beslissen. Als Geens gelijk krijgt, hij die altijd gezegd heeft die aandelen pas te zullen verkopen als ze 64/65 euro staan, zullen Crombez en Co nog even geduld moeten hebben.
