Zoals ik reeds schreef in mijn blog van gisteren, komt de week van rouw de regering Michel goed uit. Misschien kan ze zo eens op adem komen en zorgen dat de rangen gesloten blijven. Het feit dat Michel zelf vrijdag al zijn activiteiten had afgezegd ‘wegens hoogdringende persoonlijke redenen’, is trouwens een teken aan de wand. De man holt al een paar weken van jut naar her en heeft thuis een vrouw die in verwachting is. Hoe men hem ook beoordeelt, de kerk moet wel in ’t midden blijven staan, zelfs bij liberalen.**
Ik verval in herhaling als ik zeg dat ze beter Cervantes zouden citeren, die Don Quichot liet zeggen: ‘Laat de honden maar blaffen, Sancho. Het is een teken dat we vooruitgaan’. Het overgrote deel van de kritiek die links momenteel spuit tegen centrumrechts, is viswijvenpraat en meestal naast de kwestie. Deze regering moet gewoon haar hervormingsplan onverkort doorvoeren, ongeacht alle acties die er tegen haar nog zullen zijn. Een parlementaire meerderheid moet niet toegeven aan politieke stakingen en straatgeweld. Vergeten we niet dat ze - volgens gouverneur Coene van de Nationale Bank - ook nog riskeert zo’n kleine 5 miljard euro extra te moeten besparen in 2015 en 2016 én tussendoor de zesde staatshervorming verder moet uitwerken. Er is gewoon geen alternatief, want na de recente scheldpartijen, vakbondsacties en parlementaire boycots, zal er ook geen nieuwe tripartite meer komen. Verder moet CD&V kleur bekennen, want zoals die partij nu bezig is, heeft centrumrechts geen oppositie meer nodig. Tenzij…
Tenzij – en dit is voor de diehards van zowel links als rechts – men beslist uit de E.U. te stappen, de euro de wacht aan te zeggen en dan opnieuw te starten met een serieus gedevalueerde nieuwe munt. Dan hoeven we ons niets te ontzeggen en kunnen we alles laten zoals het was. We zullen dan voortaan wel thuis moeten blijven, want het buitenland, Griekenland in begrepen, zal dan niet meer betaalbaar zijn. Vlaanderen onafhankelijk verklaren is ook een alternatief, maar daarvoor is er momenteel geen meerderheid en als die er morgen wél zou staan, moet ook onze regio afrekenen met Europa.
* ‘Nie pleuje’ is Gents voor ‘niet toegeven!’. Doet een beetje denken aan het Spaanse ‘No pasarán’ van Dolores Ibárruri Gomez, de republikeinse pasionaria uit de Spaanse burgeroorlog.
** Dat van die liberalen en de kerk doet me denken aan een vraag die Mgr Van Looy, bisschop van Gent, kreeg bij de uitvaart van André Denijs (oud Oost-Vlaams gouverneur) in de Sint Baafskerk, ‘of zo’n dienst wel paste bij een liberaal?’. Waarop Van Looy – afkomstig, nota bene, uit Tielen, een deelgemeente van Kasterlee – antwoordde, dat André een ‘zoekende’ was. Er is dus nog hoop, dacht ik zo.
Gisteren, 6 december, kregen we de eerste zonneschijn van de maand te zien. Dat was het goede nieuws, de rest was minder. Op de vooravond ervan stierf Dona Fabiola de Mora y Aragon, een van de drie koninginnen die dit land rijk is en als gevolg daarvan stonden alle journaals er bol van. Dat zou trouwens nog wel enkele dagen kunnen aanhouden, daar er een hele week van rouw is aangekondigd. De overledene kan van woensdagmiddag tot donderdagavond geschouwd worden en wordt vrijdag begraven. Of het weer ‘allen daarheen’ wordt, is nog af te wachten’. Enig pluspunt is dat de politieke impasse daardoor tot eind volgende week hopelijk wel even van het voorplan zal verdwijnen en dat zelfs de stakingsdagen, op 8 en 11 dezer, minder aandacht zullen krijgen, waar de regering Michel wel mee tevreden mag zijn. Waar een week van rouw al niet goed voor kan zijn.
Op dezelfde dag werd Luc De Vos, de singer-songwriter* uit Gent begraven onder de belangstelling van ettelijke duizenden. Ik moet rechtuit bekennen dat ik de man al wel eens op Tv gezien had, maar dat hij zo populair was, was mij geheel ontgaan, waarschijnlijk wegens het generatieverschil en het ander soort muziek waarin ik geïnteresseerd ben. Hoe dan ook was ik verrast door het feit dat hij niet alleen een begeesterende zanger én tekstschrijver was, maar daarbij ook een nog echt gelovig mens, die niet alleen geen moeite had om daarvoor uit te komen, maar het zelfs op papier te zetten in zijn columns. Ook dat is iets wat men vandaag de dag in onze contreien niet meer zoveel tegenkomt, zeker niet in dat milieu. Een speciaal mens dus die wel even speciaal uit het leven stapte. Om inderdaad even bij stil te staan.
Het is trouwens opmerkelijk hoeveel bekende mensen er de laatste jaren in de regio Gent gestorven zijn en een publieke uitvaart hebben gekregen: André Denijs, Wilfried Martens, Gerard Mortier, Jan Hoet en nu dus Luc De Vos. Veel vrienden en bewonderaars blijven er verweesd achter.
Tenslotte was er in Aarlen ook de begrafenis van Béatrice Berlaimont, het veertienjarig meisje dat recentelijk verdween en vermoord werd terug gevonden. Ook daar een menigte van meer dan duizend personen die met veel vraagtekens en emoties achter bleven. Hoe dergelijke zaken kunnen blijven gebeuren, zal voor de meeste onder ons wel een mysterie blijven. De wereld lijkt er helemaal niet beter op te worden.
* In het Nederlands zou dat ‘zanger-lied(jes)schrijver’ zijn, maar dat klinkt niet zo goed. In het Italiaans wel, daar heet dat ‘cantautore’, een samentrekking van ‘cantante’ (zanger) en ‘autore’ (auteur). Vind ik een mooi woord. Een bekende uit mijn jonge tijd was Adriano Celentano, die er, net zoals Luc De Vos, ook regelmatig in slaagde de gevoelige snaar te raken bij zijn publiek (o.a. met ‘Azurro’ en ‘Il ragazzo della via Gluck’). En die ook gelovig was.
Het is een oud zeer, dat er in dit land altijd maar wetten en in stellingen bijkomen, maar er zo goed als geen worden afgebouwd. Als dat laatste dan toch eens gebeurd, zoals onder Di Rupo gedaan is met de Senaat en de Provincieraden, dan worden die nóg niet afgeschaft, maar alleen gereduceerd, kwestie van de nodige postjes over te houden voor o.m. de politiekers die het bij verkiezingen niet meer konden waarmaken.
Zo kunnen de senatoren sinds dit jaar niet meer rechtstreeks verkozen worden en zijn er in totaal maar 60 meer overgebleven. Die komen zo’n acht keer per jaar bijeen en hebben nog drie commissies waarin zij zich over e.e.a. kunnen uitspreken. Het is eerder een soort reflectiekamer geworden, maar dan een heel dure. Voor zover ik me herinner bedragen de werkingskosten nog steeds zo’n twee miljoen euro per jaar en die blijken vooral te dienen voor de lonen van het personeel. Want men mag dan al het aantal senatoren gedecimeerd hebben, er ‘werken’ daar nog altijd 271 personeelsleden, bijna vijf maal meer dan er senatoren zijn. Sommigen hebben als taak niets anders dan voor de reflecterende dames en heren koffie uit te schenken. Van een koffieautomaat zullen ze al wel gehoord hebben, maar die moderne concurrentie wordt er angstvallig buitengehouden. Verder schijnt men daar te werken met eigen papier, speciaal ontworpen voor de Senaat. Niet alleen een anachronisme, maar ook het tegenovergestelde van wat men in deze tijden van besparingen mag verwachten.
Hoe het met de logistiek van de ook al gereduceerde Provincieraden gesteld is, weet ik (nog) niet, maar ik heb zo het idee dat het er al niet veel beter zal zijn. Specifiek voor Antwerpen komt daar nog bij, dat men daar het oude provinciehuis heeft afgebroken en er bezig is een nieuw te bouwen dat echter voorzien was voor het aantal raadsleden van vóٕór de afslanking. Dat betekent dat het nieuwe provinciehuis veel te groot en te duur zal zijn, zodat men niet eens weet wat men zal aanvangen met de overtollige ruimte.
Ware het niet veel logischer geweest zowel Senaat als Provincieraden gewoon helemaal af te schaffen of moeten die alleen blijven bestaan om voor werkgelegenheid te zorgen? Zowel in Antwerpen als rond Brussel (denk maar aan Zaventem, waar bedrijven werknemers gaan zoeken tot in Limburg) zijn er vacatures zat, al zullen die misschien wel iets meer vereisen dan koffie kunnen inschenken en papier ronddelen…
Jam Jambon blijft voor links de gebeten hond. Nu wordt hem verweten dat hij ooit bestuurslid is geweest van de Vlaamsnationale Debatclub, een club die – zoals de naam het zegt – op geregelde tijdstippen debatten hield over allerlei actuele, meestal politieke onderwerpen. Tot dat doel werden er allerlei figuren uitgenodigd die men dan het vuur aan de schenen legde en waarmee men dus ging debatteren. Een van die figuren was, in 1996 nota bene, Jean-Marie Le Pen van het Franse Front National (FN) en daar is men nu dus achter gekomen. Erg, he? Toch was dit nieuws genoeg om nog maar eens een debat in de Kamer volledig de mist in te laten gaan. De linkse oppositie, helleveeg Onkelinx weer op kop natuurlijk, wou dat premier Michel daarover geïnterpelleerd kon worden, wat deze laatste – volgens mij terecht – weigerde. Daarop verlieten PS, SP.a, Ecolo en Groen het parlementaire halfrond.
Kijk, afgezien van het feit dat de hele affaire niets te maken heeft met het huidige politieke werk, kan ik nog aannemen dat men in Wallonië en Brussel niet goed weet wat die debatclub voorstelde. Van de Vlaamse socialisten en groenen mag men dat echter wél verwachten, enkele van hun allochtonen misschien uitgezonderd. Dat zij zich verlagen tot dergelijke spelletjes laat alleen maar zien hoe beperkt zij zijn. Voor de Vlaamse socialisten komt er nog bij dat dit een van de redenen is, waarom de partij steeds achteruit blijft gaan en feitelijk nog weinig voorstelt. Volgens een pas in Knack gepubliceerde studie vanwege TNS-media had de SP.a bij de laatste verkiezingen geen bekwaam personeel, geen programma, geen communicatie en voerde ze een campagne die niets voorstelde. Verder een voorzitter die onpopulair en erg cynisch is en slechts voor 3% van de linkse kiezers een reden was om voor de partij te stemmen. En dan zoek ik nog vruchteloos in die studie naar het feit dat de SP.a anti-Vlaams is en blijft. Toch hebben de rode verkozenen het lef om de PS achterna te blijven lopen, ook in zaken die niets te maken hebben met de huidige politiek en waarvan ze zelf zouden moeten weten dat het een scheeftrekking van de feiten is.
De linkse hetze tegen de N-VA in het algemeen en Jambon in het bijzonder begint zo stilaan te lijken op de papenvreterij tegen de Kerk, voor feiten uit de jaren stilletjes. Er dan rekening mee houdend dat in het laatste geval er wel degelijk ernstige fouten werden gemaakt, terwijl het in het geval Jambon gaat om zaken die uit hun context worden gehaald en die hoegenaamd geen reden zijn om het normale werk in de Kamer te boycotten.
Ik vraag me af of de man/vrouw in de straat nog iets snapt van al dat Wetstraatees over taksshift en takslift (soms ook met ‘x’ geschreven) en de verschillen tussen vermogensbelasting en vermogenswinstbelasting. Al de discussies daarover, waaraan maar geen einde schijnt te komen, zijn het gevolg van het ongemak van CD&V binnen de centrumrechtse federale regering. Al tijdens de regeringsonderhandelingen had de partij het al eens over het toepassen van een vermogensbelasting, iets waarover ze in de campagne naar 25 mei met geen woord had gerept. Dat plan werd tijdens de regeringsonderhandelingen verlaten omdat ze anders riskeerde met lege handen te staan als het over de Arco-spaarders/coöperanten zou gaan. Eens er, vooral via het ACV van Leemans, steeds meer tegenstand kwam tegen de nieuwe regering, werd het argument opnieuw van stal gehaald. Ongeveer hetzelfde gebeurde met het verhaal van de taksshift, een verlaging van de personenbelasting en van de lasten voor de bedrijven, die nu een takslift zou moeten worden, ttz meer belastingen. Dat laatste zou nodig zijn om een nieuwe regeling te kunnen treffen voor het feit dat we bedrijfswagens subsidiëren die mee voor de files zorgen, een belastingontwijking (niet ontduiking) waarover onder Di Rupo al gediscuteerd werd, maar die feitelijk het gevolg is van de te hoge belastingen op arbeid, waar de partij vroeger zelf had aan meegewerkt.
De man die e.e.a. over deze twistpunten aan elkaar moet praten is Kris Peeters, ex-Vlaams minister-president die in Vlaanderen nog altijd over wat krediet beschikt. Diezelfde Peeters, die uit het middenveld kwam (Unizo), is ondertussen zelf ook niet meer de rots in de branding die hij vroeger scheen en dit door allerlei uitspraken van hemzelf. Een bloemlezing:
- ‘Als ik niet opnieuw minister-president kan worden, stap ik uit de politiek’.
- ‘Wat ik zeker niet ga doen is vakminister worden in een federale regering die door een ander wordt geleid’.
Ondertussen is hij geen Vlaams minister-president meer, is hij niét uit de politiek gestapt, maar wel de vakminister geworden die hij niet wilde zijn. Dat laatste was misschien niet nodig geweest, mocht hij de ambitie voor het federale premierschap niet hebben (moeten?) laten vallen om Marianne Thijssen een Europees tweederangs commissariaat te gunnen. Daardoor werd heel de regeringsvorming door elkaar gehaald en ‘genieten’ we nog altijd van de naschokken ervan, waarbij CD&V a.h.w. oppositie voert binnen de eigen regering. ‘Ja, maar’, ‘Enerzijds, anderzijds’, het is weer allemaal terug. Dat is niet alleen de schuld van Peeters natuurlijk. Denk maar aan die azijnpisser van een Eric Van Rompuy, die men voorzitter van de commissie Financiën heeft gemaakt en waaraan men niet veel plezier zal beleven. En dat alles terwijl de partij wel degelijk het regeerakkoord mee heeft ondertekend. Het lijkt wel alsof ze alleen nog in deze regering wil blijven voor het Arco dossier...
De federale overheidsdienst Economie heeft nog eens een lijst van alle Belgische gemeenten gepubliceerd met hun gemiddeld inkomen. Dat wordt berekend op basis van de aangiften in de personenbelasting. Bij de 10 rijkste gemeenten van dit land is er één bij op Waals grondgebied en wel Lasne in Waals-Brabant, de gemeente waar linkse Laurette Onkelinx haar stulpje deelt met de duurste advocaat van België. Bij de 10 armste gemeenten zijn er 7 uit het Brusselse en drie uit Wallonië, geen enkele Vlaamse. Straffer nog: bij de 7 armste zijn er zes uit het Brusselse gewest. Je weet wel: de hoofdstedelijke regio met de hoofdstad van Europa, die gespecialiseerd is in het organiseren van gratis feestelijkheden. Ook gespecialiseerd in het onder controle houden van betogingen, zoals we op 6 november hebben kunnen zien. Grote heibel was er deze week nog omdat men uit veiligheidsoverwegingen het vuurwerk tijdens de jaarwisseling wou afschaffen. En zopas was er ook nog een hele heisa omdat de stad er een viertal ondergrondse parkeergarages wil maken, waarbij het Vossenplein tijdelijk een bouwwerf zou worden. De hoofdactiviteit op dat plein: een voddenmarkt! Het aantal werklozen in Brussel ligt op 20%. Ter vergelijking: in Wallonië is dat 16% en in Vlaanderen 5%.
---
Op energievlak is België dan weer de zwakste schakel gebleken in het Europese stroomnet. Het land kan niet meer zonder buitenlandse stroom. Dat resultaat komt uit de jaarlijkse ‘Winter Outlook’ rapport van de ENTSOE, de koepel van de Europese stroomnetbeheerders. Zelfs als de volledige strategische reserve van netbeheerder Elia wordt ingezet, zal dit land tot 3.600 megawatt moeten invoeren als het echt zou gaan winteren en er niet genoeg wind en/of zon zou zijn. Volgens de officiële mededelingen ter zake zouden we dan kunnen invoeren uit Frankrijk en Nederland. Dat eerste land zou problematisch kunnen worden als het ook daar bitter koud zou zijn, het tweede zal dat wél kunnen omdat de Nederlanders, in tegenstelling tot onze ‘beleidsmensen’, zo slim zijn geweest hun steenkoolcentrales (nog) niet af te schrijven. En over de prijs zullen we dan ook maar zwijgen, zeker?
Maar voor de rest loopt hier alles prima, of niet soms?
Maandag, 1 december, was het Sint Elooi, patroon van o.a. smeden en metaalbewerkers, die vroeger op 1 december een dag vrijaf namen. Die traditie, vooral in ere gehouden in Wallonië en Noord-Frankrijk, maakte ik nog mee bij DAF. Die dag bleven daar nl de werkplaatsen van de garages dicht en was er een zgn zondagdienst, waarbij we bij strandingen alleen maar de man van dienst konden bereiken. Op deze maandag zal het wel niet zo erg veel opgevallen zijn, want het was de tweede provinciale stakingsdag, die o.m. gehouden werd in Namen en Luik, waar men al staakt als men het woord nog maar hoort.
In ‘The World in 2015’, de traditionele vooruitblik van The Economist op het komende jaar noemt het toch meest gezaghebbende economische weekblad ter wereld België ‘een gefragmenteerde sociale en politieke constructie op de rand van de desintegratie’ en voorspelt het een amper groeiende economie met een hoge schuld en dito werkloosheid. Niet precies iets om vrolijk van te worden, zeker omdat de vaststelling uit een vrij neutrale hoek komt.
Voor Vlaanderen wordt dit alleszins bevestigd door een nieuwe studie van de Leuvense denktank Vives, die zegt dat ondanks de zesde staatshervorming en de crisis, Vlaanderen jaarlijks nog steeds zes miljard euro van zijn welvaart naar Wallonië versast, de zgz transfers. Dit is dan nog altijd maar de helft van het verhaal (en van het geld), want door het feit dat Wallonië nog steeds schulden heeft en Vlaanderen niet, zijn wij het die ook de Belgische staatschulden betalen, wat in de Vives studie trouwens wordt toegegeven. Daardoor blijft het totale transferbedrag op minstens 12 miljard liggen. In oude befkens geschreven is dat 480.000.000.000!
---
Tenslotte iets heel anders. De pas in Gent overleden singer songwriter stierf, volgens het parket, aan ‘een acuut falen van een aantal organen’. Straks krijgen we nog te horen dat iemand stierf omdat hij ophield te ademen. Door zo’n bericht de wereld in te sturen, al dan niet uit ontzag voor de familie, zorgt men er wel voor dat allerlei indianenverhalen de ronde zullen gaan doen. Stof voor ‘de boekskens’, zeg maar.
Elke Sleurs (N-VA) is de nieuwe staatssecretaris voor Armoede- en Fraudebestrijding, Wetenschapsbeleid en Personen met een Beperking.* Van huis uit is ze gynaecologe van beroep en als dusdanig niet de eerste de beste, afgezien van het feit dat ze ook nog een knappe dame is. Dat alles neemt niet weg dat ze zopas heel wat kritiek heeft mogen slikken vanwege Franstalige landgenoten die vinden dat haar beleidsnota in de taal van Molière vol taalfouten staat. Die criticasters, in de eerste plaats van de Libre en Le Vif, hebben waarschijnlijk nooit de moeite gedaan om het koeterwaals** van een zekere Di Rupo en van papa Daerden zaliger eens te ontleden. Dat pleit Sleurs niet vrij om dezelfde stommiteiten te doen, want van een Vlaming – bekend om zijn talenkennis – wordt toch iets meer verwacht dan een vertaling die veel weg heeft van passage door Google Translate.
Dit alles gezegd zijn, is het een feit dat de geroemde talenkennis van de Vlamingen ook zoveel niet meer voorstelt. Het Engels dat de jeugd van vandaag kent staat niet ver boven de kennis van de popmuziek en de games op het Internet. Er worden zelfs al zomerklassen ingericht om in Groot-Brittannië de talenkennis te gaan bijschaven. Met de kennis van het Frans is het al niet veel beter gesteld. Het liefst van al zouden de meeste van onze jongelui die taal zelfs helemaal niet meer leren, maar zijn ze het in Vlaanderen nog steeds verplicht. Dit in tegenstelling tot Wallonië waar kinderen als tweede taal kunnen kiezen tussen Engels en Nederlands en de meesten voor de eerst kiezen. Een zoveelste discriminatie in dit land. Duits leren gebeurt nóg minder terwijl er tegenwoordig wereldwijd meer mensen zijn die Duits als moedertaal hebben dan Frans. De drie voorzitters van de Europese instellingen (Tusk van de Raad, Juncker van de Commissie en Schulz van het Parlement) hebben één taal gemeen: Duits. Duits is ook de taal van het belangrijkste E.U.-land dat tevens de belangrijkste handelspartner is van zowel Vlaanderen als België. Een reden te meer om ze te leren, zeker voor wie te maken heeft met de export, al dan niet via de haven van Antwerpen.
* In Vlaanderen spreekt men van ‘mensen met een beperking’, in Francofonië nog steeds over ‘gehandicapten’. Dat zijn dan dezelfden die steeds opmerkingen hebben over die ‘asociale’
Vlamingen…
** Koeterwaals komt van Churerwelsch, een populaire en eerder denigrerende benaming van Reto-Romaans, de vierde taal in Zwitserland die nog gesproken worden in het kanton Graubunden (met o.m. Chur en Davos). Welsch of Waals was een term die door Romaans sprekenden beschouwd werd als ‘vreemd’.
Ik zat er weer niet ver naast, toen ik in mijn blog van 27 dezer (‘De cafetariaplannen’) stelde dat dit land in de eurozone nog maar eens op het verdachtenbankje zit, maar er waarschijnlijk goedkoop vanaf zou komen omdat het daar in goed gezelschap verkeert (Frankrijk en Italië, na Duitsland de belangrijkste industrielanden van de E.U.). Ik zat er wel naast toen ik meende dat België tot februari tijd kreeg om orde op zaken te stellen. Dat wordt pas maart, waardoor er dus nog een extra maand tijd bij komt om e.e.a. uit de hoed en de mouwen te toveren.
Maar zelfs zonder dat illustere gezelschap van la douce France en het land van de belcanto, wist men ook bij Europa dat we uit een jaar met verkiezingen komen (veel beloven, weinig geven…) en dat zowel het verdict van Europa als dat van het Rekenhof terug te brengen zijn tot de reële proporties, nl dat de hoge staatsschuld en de begrotingsperikelen grotendeels het gevolg zijn van het niet werken van de vorige federale regeringen. Het grote verschil daarmee is niet persé de aanwezigheid van de N-VA in de huidige, maar wel het ontbreken van de socialisten, die niet bereid zijn het vuile werk op te knappen waarmee de regering Michel nu wordt opgezadeld.
Dit laatste werd bevestigd door Di Rupo himself op een uiteenzetting voor Waalse studenten in het auditorium van de Naamse universiteit (die maar voor viervijfde vol raakte!) De kersvers herkozen voorzitter van de PS vertelde daar dat hij blij was dat Michel het mocht afwerken en zij – de socialisten – het niet moesten doen. Hij weet dus goed genoeg dat er iets moet gebeuren, maar krijgt dat niet aan zijn achterban verkocht. De heisa vanwege tante Laurette en Co in het parlement is dan ook grotendeels maar voor de galerij.
Voor de petite histoire: De Rupo vertelde er in Namen ook bij dat bij een splitsing van België de Walen de grootste verliezers zullen zijn. ‘Zonder de Vlaamse transfers verliest elke Waal 167 euro per maand’, aldus de gestrikte. Zo hoort men het ook eens uit onverdachte bron.
De uitlatingen van Spoorbaas Cornu zorgen voor de nodige commotie. Zeker als men weet dat de NMBS op alle niveaus vergeven is van vakbondsmensen, in de eerste plaats van het ABVV en Waalse, dat Cornu feitelijk aan die job geraakt is via Vande Lala én dan nog als tweede keuze. De eerste keuze was Frans Van Massenhove, directievoorzitter van de FOD Sociale Zekerheid, die nattigheid voelde, zich bedacht en eieren voor zijn geld koos door zich te ziek te verklaren om de NMBS-job aan te kunnen en er dus vanaf kwam met een doktersbriefje. Cornu was een oude bekende van de keizer van Oostende. Hij was ook al eens voorzitter van het beruchte Electrawinds geweest. Het is dan ook opmerkelijk dat hij nu de syndicalisten van o.m. Vande Lala de gordijnen in jaagt met uitspraken die, jammer genoeg, de harde waarheid zijn en – zoals we weten – niets harder kwetst dan de waarheid. Wat natuurlijk ook meespeelt is het feit dat Cornu de 70 voorbij is, niet veel carrièreplannen meer zal hebben en daardoor zijn managersingesteldheid en ingenieurslogica de voorrang kan geven (Cornu was ook jaren hoofd van Alcatel).
Als men weet dat zowel Belgacom als De Post ook overheidsinstanties waren (en zijn) die men wél in het vrije marktsysteem heeft kunnen integreren, waarom zou dat dan met de NMBS niet gaan? Met in het achterhoofd de nakende liberalisering van het spoorverkeer in Europa, kan men onmogelijk een mastodont met 35.000 werknemers (waarvan één derde in de administratie!) laten concurreren met de privé. Uitgerekend nu we eindelijk nog eens een federale regering hebben zonder socialisten zijn de mogelijkheden daartoe een stuk groter. Maar van een leien dakje zal het niet lopen.
De NMBS kost de staat elk jaar drie miljard euro*. Sinds 2005 maakt de maatschappij jaarlijks 200 tot 250 miljoen euro verlies. Als dat zo nog 5 jaar doorgaat, zitten ze daar aan een schuld van 4 miljard. En dan zou er bovenop nog moeten bespaard worden. Het wordt voor de vakbonden kiezen tussen pest en cholera: ofwel privatiseren ofwel een Sabena scenario riskeren. Als men het over privatiseren heeft, verwijst men graag naar Groot-Brittannië waar e.e.a. op dat gebied is fout gelopen. Er zijn echter ook privatiseringen van het spoor die wél gelukt zijn. In de regio Maastricht bv, waar een privémaatschappij (Veolia) de lijnen van de Nederlandse Spoorwegen (NS) heeft overgenomen. Sindsdien is het passagiersaantal er gestegen met 40%, stoppen er per uur 7 treinen i.pl.v. vroeger 4 en is de stiptheidsgraad daar meer dan 97%. Een deel van het vroegere NS-personeel is door Veolia overgenomen.
Wat staat daar bij ons tegenover? Wel, de onderhandelingen tussen bonden en directie zijn afgesprongen en zullen niet hervat worden vóór er nog eens drie stakingsdagen het treinverkeer in het hele land in de soep zullen laten draaien - op 1, 8 en 15 december - met als kers op de taart een bijkomende staking op 11 december van het Autonoom Syndicaat van Treinbestuurders (ASTB) een kleinere en overwegend Franstalige vakbond die beweert één derde van alle treinbestuurders te vertegenwoordigen. Met nog eens extra verlies tot gevolg, zowel voor de NMBS als voor de rest van het land. Voor een grondige aanpak van het beheerscontract zijn er discussies gepland … in maart 2015!
* De groenen willen de subsidies voor de luchthavens van Deurne en Oostende afgeschaft zien omdat die Vlaanderen jaarlijks zo’n 100 miljoen euro zouden kosten. Als men die gedachtengang doortrekt, had men de NMBS al lang moeten opdoeken, want die kost het land 30 keer meer. Met de goedgekeurde aanleg van de tunnel voor het autoverkeer krijgt men in Antwerpen trouwens de facto een verlengde startbaan en komen er nieuwe vluchtroutes bij die het verlies daar substantieel zullen beperken.
Als de weervoorspellers gelijk krijgen zullen we vanaf volgende week een eerste echte winterprik krijgen, met temperaturen onder de 5°C overdag en onder nul ’s nachts. E.e.a. is het gevolg van een uitbreiding van een hoge drukgebied dat al een tijdje boven Rusland hangt en dat zich langzaam maar zeker naar het Westen uitbreidt. We zullen het maar best in ’t oog houden, want een verstrenging zou kunnen betekenen dat dit land een risico op stroomtekorten zal krijgen. Dit geldt, om te beginnen, vooral voor de eerste helft van december, omdat de hele industrie dan nog op volle toeren draait, mede door en voor de nakende eindejaarsfeesten.
Raar genoeg bleek er al in september van dit jaar een piek in het Belgische stroomverbruik, ook grotendeels veroorzaakt door de industrie. Er werd toen 82% van de invoercapaciteit verbruikt, één derde van het binnenlands stroomverbruik. Dat had te maken met het nog steeds stilliggen van enkele kerncentrales én van het feit dat er in onze buurlanden genoeg overcapaciteit was. Dat laatste zou wel eens anders kunnen zijn, mocht de koude zich straks ook daar laten voelen. Dat we tijdens de jaarwisseling stroom zouden kunnen uitvoeren, is een lachertje, want dan ligt het gros van de industrie in het buitenland ook zo goed als plat en heeft men daar onze stroom dus niet nodig. Netbeheerder Elia rekent erop dat Doel 4 begin januari weer zal kunnen worden opgestart, maar wat als dat niét gebeurt?
Doel 4 is de kernreactor die zo’n 4 maand geleden stil viel nadat iemand daar 90.000 liter koelvloeistof liet weglopen door een oliekraan open te zetten. Nog iets van gehoord? Driemaal niks dus en dit ondanks alle veiligheidssystemen die er in zo’n kerncentrale zijn, camera’s inbegrepen. Door het feit van het blijvende stilzwijgen, doen allerlei geruchten de ronde. Zelfs CIA en FBI zouden ervan op de hoogte zijn. Het parket zou de naam van de dader kennen, maar hem niet prijsgeven, omdat ‘het daderprofiel niet politiek correct is’. M.a.w. het wordt stilgehouden omdat het om een geplande terreurdaad zou kunnen gaan. Dit is geen doordrammerij. Enige tijd vóór de sabotage bleek nl dat een geradicaliseerde moslim, die als technicus werkte bij een onderhoudsfirma, toegang had tot de kernreactor. Die man heeft het niet gedaan, want op het ogenblik van de feiten zat hij, samen met zijn vrouw, al als jihad-strijder in Syrië. Hij kon zijn kennis van de reactor echter wel hebben doorgegeven aan de persoon die effectief de sabotage pleegde. Het feit alleen dat er vanwege het parket zelfs op die geruchten niet gereageerd wordt, spreekt boekdelen.
Vergeten we tenslotte niet dat het fameuze afschakelplan waarmee o.m. Lampiris nu de mensen bezig houdt, een rechtstreeks gevolg is van deze sabotagedaad die miljoenen euro’s heeft gekost. Vraag is alleen nog wie straks het gelag zal betalen…
Na de opmerkingen van de mensen van het Rekenhof dat ze aan het rapport van de centrumrechtse federale regering niet aan uit kunnen, zijn ze in de commissie Financiën daarover gaan debatteren. Hoe kan je nu debatteren over iets waarvan nog steeds geen definitieve, duidelijke cijfers zijn? Dat laatste wordt waarschijnlijk zelfs pas februari, wanneer de nieuwe regering weer bij Europa te biechten moet, omdat ze ook daar nog maar eens op het verdachtenbankje zit (gelukkig ditmaal samen met Frankrijk en Italië waardoor de ‘pakkans’ kleiner wordt).
Het begint allemaal zo’n beetje te lijken op luchtgitaar spelen, zeker nu Kris Peeters met een rapport van de Nationale Bank zwaait, waarin dan weer gunstigere vooruitzichten, waaronder 59.000 nieuwe jobs, worden voorspeld voor … 2019. Dat is nog ver weg, maar als deze regering het zo lang zou uithouden kan dat tegen de dan geplande verkiezingen van pas komen. Volgens de media is het Kris Peeters vooral te doen om de sociale partners weer samen aan de tafel te krijgen. Dat kan een goed idee zijn. Vraag is maar of het wat zal uithalen. Het is in dit land altijd zowat traditie geweest dat vakbonden en werkgevers inderdaad sociaal overleg pleegden. Zoals het ook traditie was dat ze er meestal niet uitkwamen en dat de regering tenslotte de knoop moest doorhakken, wat betekende met geld over de brug komen. Dat laatste zal er deze keer niet bij zijn omdat de huidige regering geen geld op overschot heeft. De kans dat het nu iets zal worden is dan ook vrijwel nihil.
Een klassiek voorbeeld van zo’n vroeger sociaal overleg is dat van de bedrijfswagens. Toen er op een gegeven ogenblik geen ruimte voor loonopslag meer bleek te zijn (de loonkloof, weet je wel), had men ontdekt dat extra loon ook kon worden uitbetaald door het aanbieden van een bedrijfswagen. Dat was zowel voor de werkgevers als de werknemers interessanter, want men betaalde daarop geen belasting. Het resultaat is wel dat het de staat, dus de belastingbetaler, momenteel vier miljard euro per jaar kost, want in dit land rijden momenteel zo ongeveer één miljoen bedrijfswagens (bussen, bestelwagens en vrachtwagens inbegrepen)!* Alleen al in de banksector (KBC, Belfius en BNP Paribas Fortis) zijn er zo’n 10.000 en dat zullen er vanaf 01.01.2015 nóg meer worden daar dan ook ING ermee instapt. Dat noemt men in bankjargon ‘de cafetariaplannen’, omdat werknemers kunnen kiezen uit een ‘menu’ in de vorm van een reeks extra legale voordelen waaronder steeds een bedrijfswagen, om het brutoloon niet te verhogen (waarbij men meer belastingen zou moeten betalen). Een zoveelste uitzondering, achterpoortje of hoe men het ook zou willen noemen, waaraan onze wetgeving zo rijk is. Een reden temeer om er komaf mee te maken en te vervangen door één taks zonder al die tierelantijntjes, zoals ik ook al schreef in mijn blog van eergisteren (‘Geen taks-, maar vlaktaksshift’).
* En zich dan maar afvragen waar die files in de ochtend- en avondspits blijven vandaan komen!
Volgens een recente publicatie van de Oeso, geven de Belgische overheden jaarlijks 30,7% van het bbp uit aan sociaal beleid. Daarmee staat dit land op de derde plaats in de hele wereld, na Frankrijk en Finland. Zo te zien, mogen we zeker niet klagen zoals vakbonden en linkse partijen dezer dagen doen. Een goede sociale zekerheid steunt op de bijdragen van werkende mensen, jong en oud. Het komt er dan ook op aan zoveel mogelijk mensen aan het werk te hebben en te houden en daar knijpt hier het schoentje. In België zijn er liefst 4,5 miljoen uitkeringsgerechtigden. Dat is, om nog maar eens te vergelijken, een half miljoen meer dan in Nederland, land dat echter 6 miljoen inwoners méér telt en waar de mensen het dus automatisch ook met minder steun moeten doen, zoals bijna overal. Hier beseft men echt niet hoe goed men het heeft.
In het licht van bovenstaande is het dat ook gewoon potsierlijk als men de uitleg van onze vakbondsleiders hoort. Het ergst van al is nog die Leemans van het ACV, die niet vraagt maar eíst, anders wil hij met zijn syndicaat zelfs niet aan de onderhandelingstafel komen. Nota bene: datzelfde syndicaat dat 800.000 Arco-coöperanten en sympathisanten wat wijs had gemaakt omtrent de belegging van hun spaarcenten. Centen waarvan ze nog minder zeker zullen zijn als verenigd links erin zou slagen de centrumrechtse regering te doen vallen, gewoon omdat dan de kans groot is dat er dan geen federale regering meer zal zijn. Dat alles terwijl CD&V, de politieke familie zeg maar, nu mee in die regering zit.
En het kan nog erger. Thierry Bodson, de voorzitter van het Waalse ABVV, zegt dat zijn vakbond pas zal ophouden met staken als de indexsprong en de verhoging van de pensioenleeftijd uit het regeerprogramma zullen geschrapt zijn. Op te merken trouwens dat de voorzitter van diens politieke familie, Di Rupo, in De Standaard van maandag nog verklaarde klaar te zijn om weer mee te kunnen regeren! Zijn ‘bien sûr’ klinkt daarbij al even onwezenlijk als zijn deelname aan de betoging in Brussel, waarin betoogd werd tegen besparingen die voor 70% al waren opgestart tijdens Di Rupo’s eigen bewind. Waarmee de man zichzelf buiten spel zet, voor zover hij straks nog serieus zal genomen worden.
Die trouwens niet aflatende welles-nietes polemiek in de media over elk besluit dat centrumrechts nog maar denkt te nemen, herinnert me aan een tekst van Don Quichot uit het wereldberoemde werk van Cervantes: ‘ Laat de honden blaffen, Sancho’, zegt Don Quichot op een gegeven ogenblik tot zijn knecht, ‘het is een teken dat we vooruitgaan’…
De eerste provinciale stakersdag hebben we overleefd. Zoals wel eens meer gebeurt als er een gebeurtenis uit de klauwen loopt en men vreest voor een escalatie, maakt men het tegenovergestelde mee. Zeker in Antwerpen, waar de meeste protagonisten van de betoging in Brussel vandaan kwamen, was men op alles voorbereid, wat later niet nodig bleek. Pluspunt voor de vakbonden die zich geen tweede p.r. catastrofe konden veroorloven, maar ook voor de politie die zich gedeisd hield en zeker niet provoceerde. Het had anders kunnen uitdraaien.
Nu dus nog drie stakingen te gaan, de laatste op 15 december. En dan? Zullen de problemen dan zijn opgelost? Zal de loonkloof – de voornaamste oorzaak van fabrieksluitingen in dit land – dan gedicht zijn? Zal de regering Michel dan van gedacht en van programma veranderd zijn? Zal CD&V dan ophouden linkse oppositie binnen de regering te spelen? Ik geloof er niet veel van. Hoogstens komt er een plan dat er toch een soort vermogenswinstbelasting zal komen, maar dat zal het dan ook zijn. Ondertussen zullen de vakbonden veel van hun kruit verschoten hebben en zullen hun leden snakken naar de eindejaarsfeesten en de daaropvolgende solden, waarop ze hun zuurverdiende centen nog altijd kwijt kunnen.
Van belastingen gesproken. Feitelijk wordt het hoog tijd dat men ook in dit land naar e.o.a. vorm van vlaktaks gaat, iets waar Deckerken in zijn hoogdagen al van droomde. Eén centraal tarief voor alle inkomsten: lonen, meerwaarden, dividenden, spaarrenten, huurgelden, erfenissen, bedrijfswinsten, consumptie, vervuiling en ga zo maar door. Daarbij dan alle achterpoortjes sluiten en uitzonderingen, aftrekposten en allerlei kortingen zoveel mogelijk beperken. En dat alles tegen een menselijk tarief van 25 tot 30%, om maar iets te zeggen. Een vlakshift i.pl.v. een taksshift. Dan hoeft deze regering of een volgende zich ook niet meer druk te maken over opmerkingen van het Rekenhof dat nu, terecht, zegt er niet meer aan uit te kunnen. Misschien was dat ook de bedoeling van centrumrechts, met in het achterhoofd: ‘If you can’t convince them, confuse them’.
Vandaag dus de eerste grote provinciale stakersdag, waarbij het uitkijken wordt of politie, stad en/of stakers de Brusselse betoging van 6 november zullen verteerd hebben. Marc Loridan, de voorman van de socialistische vakbond voor havenarbeiders, heeft alvast opgeroepen tot kalmte en heeft zelfs de piketploeg, die voorzien was voor het centrum van Antwerpen, afgeschaft.
Wat de vakbonden met deze hete herfst willen bereiken, is mij een raadsel. Het zal vooral een dure herfst worden. Dat heeft Agoria, het vroegere Fabrimetal, al uitgerekend. Totale kostprijs: 2 miljard euro, waarvan zo’n 400 miljoen gederfde inkomsten voor de staat. En dat in een tijd dat de centen geteld moeten worden, want men heeft er veel tekort.
Hét probleem waarin dit land zich bevindt, is dat de statige groei, die er was tot halfweg de jaren zeventig, daarna steeds minder is geworden en tenslotte zo goed als stilgevallen is, terwijl de staatsuitgaven sindsdien maar zijn blijven stijgen. Dat heeft ervoor gezorgd dat België nu tegen een staatsschuld aankijkt van meer dan 100% van het bbp, iets wat vroeger had kunnen worden opgelost door een devaluatie, maar nu niet meer. Europa, weet je wel. Nu moet het wel een indexsprong worden, een btw verhoging of een andere pijnlijke besparing, want nieuwe belastingen kan niet meer. De tering zal dus naar de nering moeten gezet worden en het zal niet helpen dat iedereen elkaar de zwarte piet blijft toespelen. Als de regering Michel het niet doet, zal het een volgende regering doen. Vraag is alleen maar, of er na Michel überhaupt nog een volgende federale regering mogelijk is. Ik kan me niet inbeelden dat liberalen en de N-VA na een eventuele mislukking van centrumrechts nog verder zullen willen meespelen, waarbij de rest van het speelveld geen meerderheid meer zal hebben.
‘Elk voordeel heb se nadeel’, wist Kruijff al. Ofwel blijft centrumrechts aan bod, ofwel wordt dit land helemaal onbestuurbaar en krijgen we een centrumrechtse regering van lopende zaken, terwijl er ondertussen zal moeten gepraat worden van gewest tot gewest en komt het confederalisme weer op tafel. Dan zal er niet alleen weer communautair gediscussieerd worden, maar zullen ook de hete hangijzers van de staatsschuld (wie betaalt wat en wanneer?) en de transfers (uitdoven en tot wanneer?) op tafel komen. Want in heel die hierboven vermelde discussie mogen we niet vergeten dat Vlaanderen nu elk jaar nog steeds 12 miljard euro van zijn welvaart afgeeft aan Wallonië dat er feitelijk niets anders mee doet dan het uit te delen. Met 40% van zijn bevolking die bij de staat ‘werkt’ of van de staat leeft (een Europees record), blijft er niet veel over om via nieuwe investeringen te trachten er weer bovenop te komen.
Dat Justitie bij ons een puinhoop is, is genoegzaam bekend. Er zijn de laatste jaren wel nieuwe gevangenissen bijgekomen en in Gent zelfs een soort psychiatrische instelling voor veroordeelden met een geestelijke handicap, er is wat vereenvoudigd en stilaan geraakt zelfs alles min of min gedigitaliseerd, maar de processen blijven een vorm van ergernis. Denk maar aan het geval van die Italiaanse maffiafamilie Aquino, waarvan bewezen is dat ze miljoenen euro heeft verdiend met drugstrafieken, maar waarvan er van de hele clan, 38 stuks, nog steeds geen enkele is aangehouden. Reden ervoor is, dat ‘la famiglia’ met het illegaal verkregen drugsgeld schaamteloos de duurste advocaten van Vlaanderen aan het werk heeft gezet en dat die letterlijk alle middelen inzetten om het niet tot een veroordeling te laten komen.
De Belgische gerechtelijke wetgeving stamt nog grotendeels uit de tijd van Napoleon, is dus twee eeuwen oud en sindsdien steeds ‘aangepast’, niet veranderd, waardoor advocaten steeds meer specialiseren en de rechters – die over alles moeten oordelen – het bos niet meer zien door de bomen. Zo kan het zijn dat iemand die riskeert veroordeeld te worden, niet naar zijn proces komt. In dat geval wordt hij veroordeeld bij verstek en moet dat proces in beroep helemaal opnieuw gedaan worden. Dubbele kosten dus. En het kan nóg straffer.
Een sterk actueel verhaal is een aan de gang zijnde proces tegen een Antwerpse douanier, die in de haven onder één hoedje speelde met een drugsbende en op die manier hopen geld kreeg toegespeeld. Het was trouwens door zijn opvallend luxueuze leven dat de zaak in 2012 aan het licht kwam. De man kwam (al dan niet op aanraden van zijn advocaten) niet naar zijn proces. Hij werd daarin bij verstek veroordeeld maar ging in beroep. Bij dat proces in beroep was hij weer afwezig, werd hij opnieuw bij verstek veroordeeld en moet het hele verhaal nog eens worden overgedaan. Viermaal in totaal dus.
Koen Geens, de nieuwe federale minister van Justitie wil nu paal en perk stellen aan dergelijke praktijken. Men kan over de politieke overtuiging van de man zijn twijfels hebben – Koen is een echte tsjeef – als specialist in vennootschapsrecht kent hij wel het klappen van de zweep. Het is trouwens van Stefan Declerck geleden dat er op Justitie nog eens iemand gezeten heeft die ervoor gestudeerd had en dus de nodige ervaring heeft. Declerck was dan nog een watje (‘Ik werk eraan’, was zijn slagzin). Hopelijk krijgt Geens de tijd om voor Justitie een nieuw wetboek uit te dokteren dat van deze tijd is en niet van het begin van de negentiende eeuw. Dat zou pas een verandering zijn.
Bij het aantreden van elke regering komt er niet alleen een stoelendans van ministers en staatssecretarissen, maar ook van een hele rits beheersposten bij instellingen en maatschappijen die aan de diverse ministeries gelieerd zijn, zoals dat heet. Dat is nu niet anders en de Vlaamse regering maakt zich klaar om daar werk van te maken. Zoals het eveneens traditie is dat die extra baantjes netjes (nou, ja) verdeeld worden onder de partijen van de meerderheid. De operatie heeft geen naam, maar ‘soske-sjot’ zou passend kunnen zijn. Het houdt nl in, dat de socialisten meer dan waarschijnlijk deze keer buiten de prijzen zullen vallen, iets wat ze helemaal niet meer gewend waren. Het is al gebeurd dat e.o.a. hoofd van zo’n afdeling blijft zitten, maar dat is eerder de uitzondering die de regel bevestigt.
Het gaat om de voorzittersposten en die van de raden van bestuur van o.m. De Lijn, de VRT, de VDAB en enkele minder bekende instellingen zoals PMV, de belangrijkste investeringsmaatschappij van de Vlaamse overheid. Deze laatste beheert wel 900 miljoen euro activa in diverse investeringsdossiers, zoals bv in kinderdagverblijven en overheidsgebouwen. Daarenboven ook het verstrekken van risicokapitaal, wat in het verleden niet altijd van een leien dakje liep (denk maar aan Electrawinds*). Dat socialisten voor de begeerde taken zo goed als niet meer in aanmerking zullen komen, heeft niet alleen te maken met het feit dat ze niet meer in de Vlaamse regering zitten, maar ook omdat de nieuwe ploeg af wil van hun rode gratis beleid.
In de marge van bovenstaande is het dan ook opmerkelijk dat twee voormalige Vlaamse SP.a-ministers, Ingrid Lieten en Freya Van den Bossche tot 2019 elk twee medewerkers in dienst kunnen houden, die betaald zullen worden door diezelfde Vlaamse regering. Kostprijs: zo’n 2,5 miljoen euro. Het was kersvers VB-voorzitter Van Grieken die de kat de bel aanbond, waarop Geert Burger niet meteen een antwoord had. Geert gaf echter wel toe dat daar vragen bij konden gesteld worden en dat hij het zou laten onderzoeken. Wordt dus (hopelijk) vervolgd. Of valt dat niet onder ‘soske-sjot’?
* Pas deze week raakte bekend dat het ondertussen beruchte Electrawinds de jaarrekeningen voor 2013 heeft kunnen afronden en dit met een verlies van 153 miljoen euro. Dat is 20 miljoen meer dat de omzet die het bedrijf in dat jaar maakte. Ondertussen zijn de beste delen uit het bedrijf verkocht, al heeft het nog steeds een beursnotering in Duitsland en blijft het projecten beheren van België tot Zuid-Afrika. E.e.a. mede gefinancierd door overheidsbedrijven, die hun deelneming ondertussen zo goed als afgeschreven hebben…
Het wordt nog spannend, nu – vier dagen vóór de stakingsdag van a.s. maandag - een (eerste?) groep amokmakers van de rode intifada in Brussel is opgepakt. In eerste instantie zei men dat er ‘maar’ drie Antwerpse dokwerkers bij waren, later op de avond waren het er al zeven. In elk geval hebben Justitie en politie er goed aangedaan er snel werk van te maken, zodat mogelijke navolgers weten waar ze aan toe zijn. Vergeten we niet dat zij en niet de vakbonden straks de schade mee zullen mogen betalen. Die vakbonden hebben wel miljarden euro op (waarschijnlijk buitenlandse) banken staan, maar ze hebben geen rechtspersoonlijkheid, waardoor ze zelf niet eens vervolgd kunnen worden, laat staan aansprakelijk gesteld worden voor de aangerichte schade door hun ‘sympathisanten’. Ook dat past in het kader ‘Only in Belgium’.
Maandag is er in Antwerpen geen betoging, wel een algemene staking, waarbij de haven gegarandeerd plat zal liggen. Dat is een makkie, want een handvol stakende sluiswachters (de klassieke drie man en een paardenkop) volstaan om dat te verwezenlijken. Problematisch zou het kunnen worden, mochten bedrijven, zoals die van de Chemie, geen minimumbezetting kunnen realiseren, iets wat primordiaal is voor de veiligheid van die bedrijven zelf, maar ook van hun omgeving. Dat wordt nu nog door de vakbonden gegarandeerd, maar zou in het gedrang kunnen komen, mochten zgz ‘vliegende stakingsposten’ verkeersknooppunten bezetten, waardoor de werknemers voor die minimumbezetting niet ter plaatse zouden geraken. Hopelijk laat De Wever het zover niet komen. Bart zal zeker zijn best doen om het verschil te laten zien met de PS burgemeester van Broekzele, die nog steeds geen akkoord heeft met zijn eigen politie over de mislukte ordehandhaving van twee weken geleden. Bij gebrek aan een schandpaal, zouden ze dat PS-creatuur best mee in de kerstboom hangen die zopas op de Brusselse Grote Markt is neergepoot.
In navolging van de E.U. worden nu ook bij ons in parlementaire commissies hoorzittingen gehouden, waarbij de nieuwe ministers en staatssecretarissen hun beleidsverklaring komen afleggen en zowel leden van oppositie als van de meerderheid daarover hun zeg mogen doen. Allemaal super democratisch, dat wel, al ontgaat mij toch wat daarvan het voordeel is. Wie de hele lijst van al die beleidsmensen moet ondergaan, zal straks ook wel niet meer het bos van de bomen zien. Vooral na de tumultueuze start in het parlement zelf, was er de vrees dat het weer tot harde confrontaties zou komen, maar die zijn uitgebleven, zodat het al bij al een saaie bedoening is geworden.
We hebben te maken met een regering die feitelijk atypisch is voor wat we hier gewend zijn en datzelfde geldt ook voor heel wat van de nieuwe excellenties, vooral bij de N-VA en de MR. Het zit niets anders op dan ze toch maar wat krediet te geven en te zien wat ze er straks van bakken. Er zijn er nog in ’t water gesprongen die later bleken te kunnen zwemmen.
Een stap in de goede richting is alvast de geplande afschaffing van het zilverfonds, een dada van Vande Lala, waarmee hij de kosten van de vergrijzing ging oplossen. Dat is een lege doos gebleken, met daarenboven elk jaar nog 120.000 euro structurele administratiekosten en dat alles voor een fonds zonder geld. De overheid kocht zelf staatsschulden op en zette die opzij, maar kon dat staatspapier niet verzilveren zonder de staatsschuld te doen stijgen. Zoals Danny Pieters (N-VA) het verwoordde: ‘Ik schrijf een briefje dat ik mezelf 3 miljard euro verschuldigd ben en steek dat in een spaarvarken’. Het moeizaam opgebouwde begrotingsoverschot werd door de regeringen Verhofstadt opgemaakt en i.pl.v. te besparen werd er nog meer geld uitgegeven. Het begin van de torenhoge staatsschuld waaronder het land nu gebukt gaat, danken we nog altijd aan het genie uit Gent en Umbrië.
Verder wordt het wachten of de discussie over de vermogenswinstbelasting er komt. Ze staat niet in het regeringsakkoord en kan alleen weer aan bod komen als daarover binnen de regering een nieuw akkoord zou worden gemaakt. Met de CD&V ervoor en de Open VLD ertegen, terwijl MR en N-VA de kat uit de boom kijken, kan men daarmee nog alle kanten uit. Tussendoor moeten de gemaakte akkoorden – inbegrepen die van de zesde staatshervorming - worden uitgevoerd. Ik zie het allemaal nog niet gebeuren. Michel I krijgt voorlopig het voordeel van de twijfel, maar daar houdt het ook bij op.
Voor zover nodig is er nog maar eens een studie verschenen over de loonkosten in Europa. Daaruit blijkt dat die, op Denemarken na, het hoogst zijn in dit land. Als men alleen de loonkost in de industrie neemt, staan we zelfs op de eerste plaats. Opmerkelijk aan deze studie is wel, dat ze uitgaat van een onderzoekinstelling van de Duitse vakbonden, Institut für Makroökonomie und Konjunkturforschung (IMK), waarop zelfs vanuit linkse hoek weinig kritiek kan gegeven worden. Eén uur arbeid kostte een Belgische werkgever in de privé vorig jaar gemiddeld 42,40 euro, t.o.v. bv 34,90 in Frankrijk, terwijl het Europees gemiddelde nog lager ligt, nl amper 23,90.
Daar houdt het niet mee op, want voor een Belgische werknemer moet de werkgever hier meer uitgeven, terwijl diezelfde werknemer minder mee naar huis neemt. Met het verschil gaat onze staat lopen. Jammer dat er van die verschillen geen vergelijkingen gemaakt worden met het buitenland. De loonkostenhandicap met de buurlanden bedraagt zo’n 16%. Ondanks de initiatieven ter zake vanwege de regering Michel, zal daar maar ongeveer een kwart vanaf gaan. Dan blijft er nog 12% over…
---
Ook het verhaal over een vermogensbelasting* blijft rondwaren. In een vorige blog had ik reeds geschreven dat het voor dit land bijna niet te verwezenlijken is, daar dit afhangt van het kadaster en dat blijkt hier (met opzet?) sinds 1975 niet meer te zijn aangepast. Daaraan zou natuurlijk een mouw kunnen gepast worden, maar dan stelt zich een volgend probleem. Men mag nu hier wel geen echte vermogensbelasting hebben, in werkelijkheid bestaan er reeds een hele reeks kleinere belastingen die op hetzelfde neerkomen en, zoals men weet, veel kleintjes maken groot. Even een bloemlezing: de roerende voorheffing, de registratierechten, de onroerende voorheffing, de successierechten, de schenkingsrechten, de taks op langetermijnsparen, de beurstaks, de hypotheekrechten en zo zijn er misschien nog wel enkele. Als men het kadaster weer in orde zou brengen en een vermogensbelasting invoeren die daarop gebaseerd zou worden, dan zou men in principe al die andere vormen ofwel moeten afschaffen ofwel moeten herzien. Men kan immers niet tweemaal voort hetzelfde belast worden. Ik denk niet dat het al voor morgen zal zijn.
* Voor een vermogenswinstbelasting, waar CD&V voorstander van is, zou dan wel ruimte zijn, alhoewel het mij meer overkomt als de zoveelste steekvlampolitiek. Het steekt sommigen de ogen uit dat er in dit land slechts 8% taksen geheven worden op meerwaarde op aandelen, waar dit zelfs in Luxemburg 29% is, in Duitsland 48, in Nederland 55 en in Frankrijk 60%. Coucke’s jackpot heeft hier voor een stroomversnelling gezorgd, maar ook dit wordt een verhaal van lange adem, waartegen zelfs de socialistische oppositie weinig kan inbrengen. Tijdens de laatste 25 jaar dat ze mee aan het bewind waren, hebben ze ook nooit aanstalten gemaakt er iets aan te doen…
