Ik kom nog even terug op die kleine 300 miljoen onterechte RVA-uitbetalingen via de vakbonden. Men doet daarover nu zeer verontwaardigd, zowel van vakbondszijde als van de kant van CD&V en Open VLD. Volgens Tommelein (Open VLD, ex-volksunie) hebben de vakbonden vorig jaar liefst 5 miljoen euro terugbetaald van uitbetalingen die ze beweerden niet meer te kunnen recupereren. Ten eerste is het niet meer dan juist dat zoiets gebeurt. Ten tweede is dat een aalmoes op een totaalbedrag van 291 miljoen. Dat er de laatste jaren op dit gebied veel inspanningen zijn gedaan en minder fouten zijn gemaakt, kan waar zijn. Feit blijft dat er van de vorige jaren nog steeds zo’n 286 miljoen euro niét is gerecupereerd.
Die 5 miljoen stellen ook niets voor als men weet dat de vakbonden van de staat jaarlijks 175 miljoen euro krijgen ter dekking voor hun administratiekosten ter zake. Het kan best zijn dat, zoals de syndicalisten beweren, het bij de kas van de staat nóg meer kost. Niets belet de overheid de bestaande structuren op te heffen en er één nieuwe voor in de plaats te creëren die het voor heel wat minder zou moeten kunnen doen.
De staat verliest trouwens niet alleen geld bij de uitbetalingen van stempel- en tijdskredietgelden. Hoewel het zo bv al meer dan twee jaar mogelijk is onbetaalde verkeersboetes te innen via de belastingen, blijkt dat tot hiertoe nog nooit gebeurd te zijn. Wie weet hoeveel andere zaken zijn er nog die eveneens vertragingen oplopen. ‘De staat is een geheel van in elkaar grijpende hiërarchieën die vol zitten met mensen die boven hun competentieniveau zitten*’, zegt het Peter Principe. Geen wonder dat het niet werkt.
In vroegere blogs heb ik meermaals het feit aangeklaagd dat vakbonden in dit land werklozensteun, tijdskrediet e.d. uitbetalen en daar dik voor vergoed worden door de overheid (ergens tussen 150 en 200 miljoen per jaar!), terwijl diezelfde overheid ook zo’n dienst heeft die dat evengoed alleen zou kunnen doen. In ’t kort zou men kunnen zeggen dat onze vakbonden leven van de werklozensteun en dat iedere nieuwe werkloze hen meer opbrengt. Anderzijds is elke werkloze die werk vindt een verlies voor die vakbonden. Hoe meer zielen, hoe groter kerkhof! Vrij recentelijk heb ik daarover o.m. nog geschreven dat dit systeem een unicum is in de wereld. Wel, dat was een foutje. Het schijnt ook in Zweden te bestaan, niet toevallig een ander land met torenhoge belastingen, al krijgt de Zweed in de straat van zijn overheid wel meer terug dan de gemiddelde Belg.
De heisa die er nu over deze zaak is, is feitelijk niet nieuw. Ze werd indertijd al aangekaart door o.m. Alexandra Coolen en Marie-Rose Morel van het VB. Zelfs Rudy Aernoudt, ooit kabinetschef bij Serge Kubla (ondertussen aangeklaagd voor fraude) en Fientje Moerman (door diezelfde Aernoudt uitgerangeerd) en zeker niet Vlaamsgezind, schreef er in februari nog een analyse over.
Dat Zuhal Demir(N-VA), een lid van een meerderheidspartij deze aanklacht nu herhaalt, kan alleen maar het vermoeden versterken dat het potje nog altijd stinkt. De gezamenlijke reacties vanwege vakbonden, RVA, SP.a, CD&V (natuurlijk) en zelfs Open VLD liegen er niet om. Nergens wordt echter de kern van de zaak ontkend. Het schandalige van de hele zaak is, dat het de RVA is die de dossiers samenstelt en die overhandigt aan de vakbonden. Die hoeven niet anders te doen dan het geld door te sluizen en hun kosten in rekening te brengen. Als de betalingen onterecht blijken, dan moet echter eerst de RVA er achteraan om het geld terug te krijgen. Pas als dat niet lukt kan men de vakbonden vragen het te doen. Nu blijkt er, volgens het jaarverslag van de RVA, zo’n kleine 300 miljoen euro (bijna 12 miljard Bfr!)* onterecht te zijn toegekend en dat cijfer zou nog steeds stijgen. Crombez (SP.a) en Tommelein (Open VLD), de vorige en huidige staatssecretaris van o.m. fraudebestrijding, zeggen dat het aantal onrechtmatige uitbetalingen reeds 4 jaar zakt. Hoe kan dat totaalbedrag dan blijven stijgen? Daarvoor is maar één uitleg, nl dat er nog steeds geen cent van het te recupereren bedrag is teruggestort naar de RVA, maar daarover zwijgen de criticasters van Mw Demir in alle toonaarden. Misschien rekenen zij op e.o.a. verjaring?
Maffia, noem ik zoiets.
* Een woordvoerder van de RVA meende in de Tv-journaals de zaak te moeten minimaliseren door te stellen dat het te recupereren bedrag ‘maar’ 1,27% van het totale RVA-budget vertegenwoordigt, in RVA-termen blijkbaar peanuts. Dat percentage verandert echter niets aan het totale onterecht uitgegeven bedrag van bijna 300 miljoen euro.
Nu straks de taxshift moet worden aangepakt, waardoor de belasting op de loonkosten naar omlaag zal moeten en meer op consumptie,vervuiling en (misschien) vermogen zal liggen, komen o.a. ook de intercommunales in het vizier. Reeds jaren schrijf ik hier dat ze best provincieraden en Senaat zouden afschaffen, maar die intercommunales hoeven ook niet te blijven bestaan in de vorm die we nu kennen. Ze zijn volledig in handen van de politiek en dienen hoofdzakelijk om gebuisde politiekers in onder te brengen. Mensen die misschien wel hun vaardigheden hebben, maar meestal niet voor de taken binnen die intercommunales.
Als het goed is, zeg ik het ook: op dit gebied had Freya Van den Bossche in de vorige Vlaamse regering al wél goed werk geleverd. Zij halveerde het aantal intercommunale bestuurszitjes van 1600 naar 800. Het is dus ooit nٕóg erger geweest. Die mandaten waren in de eerste plaats goed voor snoepreisjes, gratis abonnementen, dure etentjes en concerten. Dat zou nu voorbij moeten zijn. Maar alles kan beter.
Intercommunales worden in principe niet verondersteld winst te maken. Als ze dan toch doen, dan is het niet meer dan normaal dat die belast worden. Als ze die belastingen dan gaan doorrekenen aan hun klanten – zoals ze zinnens zijn te doen – rekenen ze die door op een winst die ze niet hadden moeten boeken. Volgens Peter Reekmans (LDD), burgemeester van Glabbeek kunnen de twee grote overkoepelende intercommunales heel hun business wel alleen aan en hebben zij al die gemeentelijke onderafdelingen niet nodig, tenzij om extra kosten te maken. Reekmans zegt ze te kunnen herleiden tot enkele tientallen bestuurders, maar dan wel mensen die weten waarmee ze bezig zijn.
Kortom, er valt in dit landje nog veel te besparen. De hoofdreden, waarom we internationaal niet meer concurrentieel zijn is, omdat onze overheid veel te omvangrijk is en daarvoor te veel geld nodig heeft dat niet rendeert. Een laatste Oeso rapport over de lonen maakt dat nog eens pijnlijk duidelijk. In de meeste Europese rangschikkingen over belastingen staat dit land op kop. Fiscale en sociale heffingen maken bij ons arbeid te duur en zorgen tenslotte zo voor meer werkloosheid. De overheid probeert die werkloosheid dan te bestrijden met extra subsidies e.d., wat nóg eens extra geld kost, terwijl de echte oplossing is die lasten naar omlaag te halen. Even zien hoe Michel en Co eruit zullen geraken. Met een CD&V in haar rangen die de oude politieke cultuur niet wil/kan afzweren, wordt dat gegarandeerd weer gekrakeel.
Tenslotte nog dit: als men hier echt wil besparen, dan moet men ook ophouden politieke partijen, vakbonden en media te subsidiëren. Dat zouden pas echte besparingen zijn, in de honderden miljoenen euro per jaar..
Günter Grass (1927/2015) is niet meer. Over de literaire kwaliteiten van de man wil ik het niet hebben. Ik ben niet geschikt om daarover te oordelen en heb trouwens geen enkele van zijn werken gelezen. Grass het geweten van Duitsland noemen, zoals enkele van onze media doen, is wel een brug te ver, tenzij men hem het ‘linkse’ geweten wil noemen. De man was als knaap lid van de Hitlerjugend en nam als zeventienjarige dienst bij de Waffen-SS. Als Duitser is ook daartegen weinig in te brengen. Met de wetenschap van toen was daar feitelijk weinig mis mee, evenmin als met onze jongens die uit idealisme samen met de Duitsers aan het Oostfront gingen vechten tegen de goddeloze communisten. Wat wél fout zat bij Grass was, dat hij dat pas 60 jaar later bekende, nadat hij er al een hele carrière als gevierde schrijver op had zitten en zelfs de Nobelprijs voor literatuur gekregen had. Tussendoor was hij bevriend met Willy Brandt en Fidel Castro en bleef hij – ondanks zijn verleden als ex-nazi – een overtuigde DDR communist. Zo overtuigd zelfs, dat hij tegen de eenmaking van ‘zijn’ Duitsland was. Kortom, nog maar eens een verhaal van links denken en rechts leven. Ik denk niet dat hij zal gemist worden.
---
Ook bij ons is er een linkse figuur, die nog niet gestorven is, maar wel uit de politiek stapt, nl Mie Vogels. Ze begon als een van de boegbeelden van de eerste groene partij van dit land: Agalev, dat stond voor ‘Anders GAan LEVen’. Dat anders gaan leven was een kort leven beschoren, want toen ze na haar tweede parlementaire ambtstermijn had moeten opstappen – zoals de partijregels toen voorschreven – werden die regels ‘aangepast’. Nu ze toch opstapt, krijgt ze de maximale vertrekpremie van 425.000 euro. Mooie beloning vanwege een samenleving waartegen ze als linkse activiste steeds geageerd heeft (als haar partij in de oppositie zat tenminste). Ook zij zal niet gemist worden, al zullen de vreugdepasjes die zij uitvoerde na de goedkeuring van de Lange Wapperbrug wel in het Antwerpse geheugen gegrift blijven, zeker zolang het alternatief uitblijft.
---
In de States is Hillary Clinton nu officieel kandidaat om volgend jaar Barack Obama op te volgen, samen met Jimmy Carter (ook al een democraat) zowat de zwakste president die de USA ooit gekend heeft. Dat ze de politiek van Obama wil verder zetten is dan ook een veeg teken dat hopelijk niet door Joe Sixpack & Co zal gesmaakt worden, al zegt ze dat ze vooral de presidente wil zijn van de man/vrouw in de straat. Doet denken aan François Hollande, ‘monsieur normale’, weet je wel. Hoe diens presidentschap verder verlopen is, weet men in Frankrijk ondertussen. Hopelijk trappen de Yankees niet in dezelfde val en slagen de Republikeinen erin tegen 2016 een degelijke tegenkandidaat te hebben. Ik heb zo de indruk dat de Amerikanen niet zitten wachten op een 69 jarige ‘mistress normal’, die heel haar leven in luxe heeft geleefd en het nu zou gaan opnemen voor de mensen voor wie de American dream een droom blijft.
Volgens de officiële cijfers zouden er in België 3 trajectcontroles geïnstalleerd zijn, waarvan 2 in Vlaanderen. Ben ‘Schuppeke’ Weyts denkt daar in Vlaanderen nog twee bij te zetten. Die dingen kosten zo’n half miljoen euro per stuk.
Hier klopt iets niets. Bij ons in de regio Turnhout, laatst gerangschikte centrumstad van Vlaanderen volgens de nieuwste stadmonitor, tel ik er al 6 (zes!) en wel op volgende wegen:
- Wechelderzande-Oostmalle
- Kasterlee-Turnhout
- Turnhout-Oud-Turnhout
- Tielen-Turnhout
- Kasterlee-Retie
- Lichtaart-Herentals
Die laatste drie zijn gewoon wat we zouden kunnen noemen ‘binnenwegen’, met een hoofdzakelijk beboste omgeving, zonder enige bebouwing van betekenis en met voor 90% een afgescheiden fietspad. In de eerste weken na de inplanting van die kostelijke spullen, werden heel wat automobilisten daar beboet. Daar het echter steeds om dezelfde plaatselijke bewoners gaat, was dat snel afgelopen en hield daarna zo goed als iedereen zich aan de verbodsbepalingen. Met als resultaat, dat die controles daarna zo goed als niets meer opbrachten, buiten misschien enkele niets vermoedende bezoekers van het pretpark Bobbejaanland*. Dat laatste dan nog speciaal op het traject Kasterlee-Retie, waar niet eens bord staat dat de trajectcontrole aankondigt (in de andere richting wél) en waar toevallige passanten dan ook niet weten dat ze daar gecontroleerd worden.
Trajectcontroles zijn alleen zinvol op autosnelwegen of drukke verkeersaders. Op andere plaatsen is het weggesmeten geld en dienen zij vooral om de plaatselijke bestuurders te pesten. Voor de regio Turnhout zorgt die pesterij er wel voor dat de stad tenminste in één discipline op kop zal komen te staan in de volgende stadsmonitor!
* Zelfs Bobbejaanland klanten lopen weinig risico, omdat die – zeker tegen de opening en de sluiting – meestal bumper aan bumper door de stille Kempen moeten slenteren.
Sinds het faillissement van Sabena en de komst van de Thalys waren de passagiersaantallen op de Antwerpse luchthaven van Deurne dramatisch gedaald (van zo’n 260.000 in 2000 tot zo’n 120.000 in 2014). Reden temeer voor groenlinkse actievoerders om de sluiting van de luchthaven te eisen. Dat dit een ramp zou kunnen betekenen voor Antwerpen als haven- en diamantstad zal hen een zorg wezen. Hoe meer doppers, hoe meer geld voor de uitbetalingen door de vakbonden (een Belgisch unicum in de hele wereld!).
De kans dat die actievoerders iets gaan binnenhalen is miniem. Om te beginnen heeft de nieuwe Vlaamse regering de aanpalende Krijgsbaan laten ondertunnelen, waardoor de hele reeds bestaande landingsbaan voortaan kan benut worden, zonder dat het verkeer daarvoor moet stoppen, zoals nu nog het geval is. Ondertussen werd de uitbating van de luchthaven uitbesteed aan de Franse Egis groep die grootse plannen heeft. Zo komt er een nieuw hoofdgebouw, een taxfree shop, twee extra gates en een grotere bagageband. Een extra tijdelijke parkeerplaats is er al. Dat Egis baat ook de luchthaven van Oostende uit en daar gaat het (ook) niet goed. Antwerpen heeft echter zijn haven en (voorlopig althans nog) zijn diamantcentrum en Oostende heeft alleen maar Vande Lanotte. Hierbij hoeft geen tekeningetje. Een ander pluspunt is dat de dotaties van de Vlaamse regering met de komst van Egis zijn stopgezet.
De CEO van dat Egis is Marc Buelens, de man die de luchthaven van Charleroi op de kaart heeft gezet (het zgz ‘Brussels South’) en die daar voor zijn bewezen diensten werd bedankt omdat hij ‘maar’ een Vlaming was. Buelens is mede daardoor meer dan gemotiveerd en wil het aantal passagiers in Deurne nog dit jaar terug naar de 200.000 brengen. Jetairfly gaat daarbij een handje toesteken en verbindt vanaf vrijdag a.s. de koekenstad met Barcelona, Berlijn, Milaan, Palma, Alicante en Malaga.
Onnodig te zeggen dat groenlinks in zak en as zit. Buiten Borgerokko stellen de kameraden niets meer voor in de Scheldestad en zelfs onder elkaar botert het niet meer sinds ze na 90 jaar uit het Antwerpse schepencollege werden gezet. In tegenstelling tot die van Deurne, gaat hun vlieger niet meer op…
In de kakofonie die de Belgische politiek momenteel is, waar op alles wat beweegt (verbaal) wordt geschoten, zelfs op plannen die niet eens door politiekers zijn gemaakt (zoals bij defensie), is het bijna een verademing nog eens te kunnen vaststellen dat men soms ook nog met een echt probleem bezig is. Daarmee bedoel ik de studie die Geert Bourgeois heeft besteld om de huidige situatie van de transfers van Vlaanderen naar Wallonië in kaart te brengen. Nu kan men daartegen inbrengen, dat die situatie toch duidelijk genoeg is. De verschillende cijfers, die wel over miljarden gaan, hebben te maken met het al dan niet meetellen van de federale staatsschuld en de daarbij horende intrestlasten. Wat er echter wel zou kunnen veranderd zijn, bijna zeker zelfs, is de situatie na de implementatie van de stilaan berucht geworden zesde staatshervorming. Men kan er gif op nemen dat die ervoor zal zorgen dat de transfers nóg groter zullen geworden zijn. De reden daarvoor is dat de Vlaamse partijen die de zesde her- of misvorming hebben goedgekeurd, dit waarschijnlijk weer gedaan hebben met de natte vinger, terwijl dat in Wallonië niet zo gebeurt. Ik heb recentelijk ergens de uitleg van een Waalse professor gelezen, die zei dat elk Vlaams voorstel in Wallonië onder de loep wordt genomen en slechts wordt goedgekeurd als blijkt dat Zuid-België er beter van wordt, wat meestal betekent dat dat voor Vlaanderen niet zo zal zijn.
Er is nog een tweede reden, waarom Bourgeois er werk van wil maken. De vraag ernaar kwam van Vlaams Belanger Stefaan Sintobin en is ook reeds gesteld door Bart Maddens (eerst in Grondvest, het maandblad van de VVB, maar nu ook in De Morgen). Beide interpellanten zijn het er nl niet mee eens dat de N-VA haar communautair programma in de koelkast houdt. Federaal is dat nog te begrijpen, regionaal niet. Vraag is maar wat er verder zal gebeuren, als blijkt dat die transfers inderdaad door die laatste staatshervorming nóg zullen gestegen zijn, zoals ikzelf ook vrees.
Vóór het einde van dit jaar zouden we daarop een antwoord moeten hebben.
Mijn jongste dochter had bij Ryanair een korte vakantietrip met haar gezin geboekt naar het Spaanse Alicante, waar haar (Nederlandse) schoonouders wonen. Iets dat ze elk jaar een keer doen. Op paaszondag vertrokken en de donderdag daarop weer terug, was het plan. Maar toen kregen ze te doen met de staking van de Franse luchtverkeersleiders en geraakten ze, zoals zovelen, niet terug. Het wordt een verlengde vakantie, want terugvliegen zit er deze week niet meer in. Nu hebben zij geluk, want ze logeren daar bij opa en oma en vooral deze laatste zal er niet om rouwen haar kleinkinderen eens wat langer te kunnen zien. Voor wie daar echter extra kosten moet maken voor eten en logeren, is dat helemaal niet leuk meer.
In feite zouden dergelijke categorieën van werknemers niet zomaar mogen staken. Ronald Reagan had daar destijds een oplossing voor: hij ontsloeg ze allemaal en verving ze door militairen die eenzelfde opleiding hadden gekregen. Zoiets zal in het ‘democratische’ Europa wel niet gebeuren, al dient daar ook aan toegevoegd dat het luchtverkeer sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw heel wat is toegenomen en nogal wat zaken gecompliceerder zijn geworden. Toch blijft het ergens immoreel dat een relatief kleine gespecialiseerde groep zomaar honderdduizenden passagiers, vliegtuigmaatschappijen en luchthavens kan gijzelen.
Dat laatste geldt trouwens niet alleen voor luchtverkeersleiders. Ook bij ons is er nog steeds de dreiging van een staking van de zee- en rivierloodsen. Die had normaal op zondag moeten ingaan, is voorlopig opgeschort, maar niet afgeblazen. In dit laatste geval zijn de gegijzelden geen vakantiegangers, maar havens, transportbedrijven en industrieën, waar tienduizende mensen hun boterham verdienen. Straks is het misschien weer de beurt aan de sluiswachters en zo blijft onze samenleving een potentieel slachtoffer van onverantwoorde chantages en/of acties, al dan niet gesteund door de vakbonden. Ook de democratie blijkt zijn grenzen te hebben.
Het is niet mijn gewoonte, maar ik wil toch nog eens iets kwijt over ons Belgische voetbal. Veel meer dan wat ik verneem tijdens de Tv-journaals, weet ik er niet van, maar het moet me wel interesseren, omdat mijn jongste kleinzoon bij de jeugd van AS-Verbroedering Geel speelt. Die ploeg speelt in Tweede Klasse, beroepsvoetbal dus en ook de jeugdploegen moeten daardoor in heel België gaan voetballen. Zo zijn er bv ook verplaatsingen naar Eupen en Virton (zes uur in de bus, heen en terug!) met daarbij het risico dat tijdens de winter de match ginder uitgesteld kan worden wegens sneeuw en ijzel…
Acht tweedeklassers hebben zopas te horen gekregen dat ze voor het volgende seizoen geen licentie krijgen om nog mee te doen met het betaald voetbal. Geel is daar gelukkig niet bij, maar wel bv Antwerp, met zijn stamnummer 1 ‘The Great Old’ van het Belgische voetbal. Bergen, de ploeg van Di Rupo’s stad is failliet verklaard (daarvoor had de stad geen geld meer; allemaal opgemaakt aan kunstwerken à la Arne Quinze & Co) terwijl Racing Mechelen en Zaventem/Woluwe zelf te kennen gegeven hebben niet verder in Tweede Klasse te willen spelen en zelfs geen licentie meer hebben opgevraagd. Zij zakken automatisch naar derde, terwijl de overigen nog beroep kunnen aantekenen.
De reden waarom het in Tweede Klasse zo gesteld is, is al lang bekend. De ploegen krijgen zo goed als niks van de Tv-rechten, trekken uiteraard minder toeschouwers en zijn daarenboven verplicht om over minstens 17 (dure) profspelers te beschikken. Ploegen die uit de Eerste Klasse zakken krijgen nog één jaar een deel van de Tv-inkomsten, maar als ze er niet in slagen terug in Eerste te komen, houdt het ook voor hen op. Voor zover dat nodig zou zijn, zal iedereen wel snappen dat het met de sponsoring in Tweede Klasse ook maar een mager beestje zal zijn. Als men daarenboven leest dat zelfs in Eerste Klasse vorig seizoen, ondanks de Tv-gelden en de sponsoring, de helft van de ploegen verlies maakte (bijna 21 miljoen euro in totaal), dan kan men zich best voorstellen dat het in Tweede helemaal huilen met de pet is geworden is.
Vanaf het seizoen 2016/17 zou er een hervorming van Eerste en Tweede Klasse op komst zijn, maar dat is voor vele clubs alvast een seizoen te laat. Misschien komt het moment eraan van de gelegenheid gebruik te maken om die hele geldverslindende Belgische voetbalbond op te doeken en/of definitief te splitsen, desnoods vanaf Tweede Klasse, in een Vlaamse en een Waalse bond, waarbij misschien onze eigen jeugd wat meer kansen zou krijgen dan nu het geval is. Als men tegenwoordig de samenstelling van sommige ‘Vlaamse’ ploegen overloopt, komt men er amper nog Vlaamse namen tegen*. Ik begrijp niet wie voor zo’n ploegen nog wil supporteren.
* In het eerste elftal van Lierse, ooit door de eigen supporters op spandoeken ‘de trots van Vlaanderen’ genoemd, speelt geen enkele Vlaming meer mee. De ploeg heeft bijna het hele seizoen op de laatste plaats gebengeld en zou zonder de playoffs al veroordeeld geweest zijn, terwijl ze nu nog een waterkansje heeft in Eerste te blijven via twee nacompetities…
Wat hebben de gemiste 400 miljoen voor Vlaanderen, de herrie rond het Wetenschapsbeleid en het invullen van de nieuwe belastingsformulieren met elkaar gemeen? Wel de BFW, oftewel de Bijzondere Financieringswet. Het lijkt stilaan een afgezaagd verhaal, maar jammer genoeg gaat het om de centen van Jan en alleman en gaan we er de rest van dit jaar blijvend mee geconfronteerd worden.
Die financieringswet lijkt iets nieuw, maar blijkt reeds te bestaan sinds 1989. Ze werd al wel verscheidene keren aangepast. De laatste aanpassing is van 2012 en kwam er op initiatief van CD&V. Voorzitter Beke was trouwens een van de co-architecten van de nieuwe wet en zijn partij kan ook niet anders dan ze verder verdedigen, niet alleen t.o.v. diverse specialisten ter zake, maar ook t.o.v. Testaankoop, die ze ingewikkeld, tijdrovend en discriminerend noemt. De doorsnee burger slaagt er niet meer in zelf zijn belastingsformulier in te vullen, moet bijstand vragen en daarvoor extra betalen E.e.a. brengt ook met zich mee dat de gevolgen ervan niet de schuld zijn van de huidige centrumrechtse regering, maar van die van Di Rupo, van buitenaf trouwens gesteund door de groenen. Daarmee maken we de toch wel speciale situatie mee waarin de N-VA zich bevindt. De partij stemde onder Di Rupo tégen de wet, maar verbond er zich toe ze loyaal uit te voeren nu ze mee in de diverse regeringen zit, net zoals ze ook haar communautair programma voor vijf jaar moest opschorten. Steeds meer eigen kiezers hebben het daar moeilijk mee.
Die wet op zichzelf was oorspronkelijk niet zo ingewikkeld, maar is dat wel geworden door de vele compromissen die dienden gesloten te worden tussen de federale staat, de gewesten en de gemeenschappen. Altijd hetzelfde Belgische scenario: Een Vlaamse partij stelt iets voor, het voorstel wordt door de francofonen onderzocht en ‘aangepast’ en op het einde zijn ze steeds beter af dan de indieners van het plan. De enige regio die er met de BFW werkelijk beter op zal worden, is Brussel, dat tegen 2030 zo’n miljard euro meer zal krijgen. (Vlaanderen 4,6 miljoen minder!). En dan valt nog af te wachten hoe de transfers ondertussen geëvolueerd zullen zijn…
Tenslotte nog dit. Er wordt nog altijd, m.i. terecht, gespeculeerd of deze regering Michel het zal uithouden tot 2019. Dat heeft echter niets met bovenstaande te maken, dat we te danken hebben aan de vorige coalitie (plus de groenen). De vraag is wel in hoever de N-VA nog geloofwaardig blijft in dit verhaal en of het ‘Soske sjot’ dit allemaal wel waard was.
Een van de beschuldigingen die deze federale regering krijgt van de vakbonden en de linkse oppositie, is dat alleen de kleine man en niet het grootkapitaal moet besparen. Het zal natuurlijk nooit voor iedereen goed zijn, maar toch wordt er in de marge van die besparingen blijkbaar niet iedere zakkenvuller gespaard. Zo kregen ex-ministers Lieten en Van den Bossche (SP.a) geen uitkering meer voor twee extra medewerkers voor 5 jaar, maar slechts één voor twee jaar. Besparing: 1 miljoen euro. Beide ex-excellenties zitten trouwens nog in het Vlaamse parlement en zullen dus van honger niet omkomen. Deze aanpassing van een bestaande regel zal in de toekomst gelden voor iedereen die zijn ministerschap niet kan verlengen, dus ook voor niet socialistische ministers die een einde zien komen aan hun ministeriële loopbaan.
Staatssecretaris voor o.m. Wetenschapsbeleid, Elke Sleurs, heeft zopas ook de topman van dat beleid de laan uitgestuurd. De man, een zekere Philippe Mettens (PS), had al een juridisch dispuut met de Raad van State omdat hij ook nog burgemeester was van Vloesberg, een Henegouwse faciliteitengemeente en zoiets wettelijk niet kan. Dat probleem is nu van de baan, al is de officiële reden dat men ook dat Wetenschapsbeleid wil omvormen en de man niet meer in het nieuwe kader zou passen. Vergeten we niet dat het overgrote deel van dat beleid ook al door de zesde staatshervorming is geregionaliseerd en Mettens in werkelijkheid nog topman zou worden van wat er van het federaal wetenschapsbeleid nog zou kunnen overblijven. Dat de man zelf weigert af te treden ligt in de lijn van de PS-actie tegen de regering, zoals ook Magnette weigerde te aanvaarden dat Wallonië minder krijgt uit de federale kas.
Men zou natuurlijk kunnen zeggen dat als men een hond wil slaan, men allicht een stok vindt. In het geval van Mettens gaat het echter duidelijk om een politieke PS-actie, zoals gisteravond nog verduidelijkt werd door Rik Torfs, rector van de KU Leuven in Terzake*. Het zijn trouwens niet alleen socialisten die onder vuur liggen, anders zouden we weer van een ‘Soske sjot’ kunnen spreken. Een ander doelwit is bv NMBS-voorzitter Fontinoy en die is/was een protegee van Reynders (MR). Het duo Cornu/Galant, dat zich voorgenomen heeft de NMBS augiasstal uit te mesten, wil hem blijkbaar weg en dat schijnt niet zo moeilijk te zijn als men eerst dacht. De man blijkt er nl een soort privé hofhouding op na te houden van liefst 14 man, waarvan een half dozijn rechtstreeks voor hem ‘werken’. Le roi soleil de la SNCB! Kostprijs: rond het miljoen euro.
Tenslotte blijkt Stevaert, op het ogenblik van zijn wanhoopsdaad, nog vijf lucratieve bedrijfsmandaten te hebben gehad: voorzitter bij Ethias (verzekeringen), Dela (uitvaartbedrijf!) en Dinh Vu (havenbedrijf in Vietnam, waar hij in de eerste plaats gewaardeerd werd o.w.v. zijn goede relaties met het Cubaans regime), plus bestuurder bij Gault&Millau (restaurantgids) en Elia (Hoogspanningslijnbeheerder). De man was tussendoor ook nog eigenaar van een dozijn cafés in Hasselt en omgeving.
Als al die politiekers en hun medewerkers het eens hielden bij één of twee (betaalde) mandaten, buiten wat ze in de politiek zelf nog krijgen (‘verdienen’ is hier het juiste woord niet), dan zouden zij daar veel mensen gelukkig mee kunnen maken die het meer nodig hebben dan zij. Dat in plaats van het altijd maar te hebben over ‘de mensen’ waar zij zgz voor zouden werken (een uitdrukking die o.m. ook Leterme regelmatig gebruikte). Als zij ergens voor werken dan is het voor de eigen portemonnee. Jammer genoeg vrees ik, dat dat nog niet voor morgen zal zijn.
* Mettens was ook uitgenodigd op Terzake, maar stuurde zijn kat…
Het wordt een rustige politieke week in deze paasvakantie, tenzij ge natuurlijk vindt dat het laatste nieuws over Yves Leterme wereldnieuws is. De man heeft nl verklaard geen politieke job meer te ambiëren in dit land, zelfs niet die van burgemeester van Ieper, die hem beloofd was. Of de affaire Stevaert er iets mee te maken heeft, weet ik niet, maar er zijn zekere gelijkenissen.
Waarover nog wél deining zal komen is over de 750 miljoen euro, die de gewesten niét zullen krijgen o.w.v. de nieuwe financieringswet van de zesde staatshervorming. Blijkt nu dat Vlaanderen weer de klos wordt o.w.v. zijn hogere werkgelegenheidsgraad en het hoger gemiddeld inkomen van zijn burgers. Daardoor gaan we weer eens de grootste bijdrage mogen leveren, zowel in absolute cijfers als proportioneel.
Een tweede vaststelling ter zake is het debacle van de notionele intrestaftrek. Toen die werd ingevoerd, beloofde de toenmalige regering van Verhofstadt (de man die sneller liegt dan zijn schaduw), dat er daardoor meer werkgelegenheid en extra inkomsten voor de staat zouden uit voortkomen. Niets blijkt minder waar te zijn. Sinds 2006 zijn er nogal wat grote Belgische bedrijven in vreemde handen terecht gekomen en die sluizen sindsdien de dividendenwinsten de grens over. Dat drukt de bedrijfswinsten hier ter plaatse en zorgt ermee voor dat de staat sindsdien daarvan steeds minder inkomsten heeft.
Opmerkelijk is wel dat de Franstalige media reeds vóór die financieringswet gestemd was, schreven dat Vlaanderen de grote verliezer zou worden. Onze traditionele partijen plus de groenen wisten van niks en onze eigen media hebben er nooit op gereageerd. Tenzij als het over Rudy De Leeuw ging!
Christophe Deborsu, journalist bij Vier en een van de Waalse broertjes, die in Vlaanderen populair werden door hun bijdragen over Wallonië (o.m. in de Zevende Dag) én het feit dat ze behoorlijk Nederlands spreken, beklaagt er zich over dat Wallonië op gebied van de beeldende kunst niet veel voorstelt, dit i.v.m. met artikels over allerlei Waalse cultuurdagen, waarop meer Vlaamse dan Waalse cultuur te zien is. Alhoewel misschien zo niet bedoeld, heeft de man gelijk. Op gebied van eigen kunst stelt Wallonië inderdaad niet veel voor. Margritte en Delvaux zijn er niet meer en voor wat ervoor en erna kwam is niet veel om over naar huis te schrijven.
Wij, Vlamingen, zijn veel te bescheiden. Wij hebben, na de Italianen, de beste schilders die de wereld ooit gekend heeft. Vanaf de Vlaamse primitieven, over de generatie van Rubens en Van Dyck tot de Vlaamse expressionisten van het type Permeke en Servaes. Ook nu vindt men in Wallonië geen kunstenaars op het niveau van de huidige Vlaamse. Zelfs een Roger de la Pasture, alhoewel geboren in Doornik, behoorde tot de Vlaamse School en liet zijn naam vervlaamsen naar Rogier van der Weyden, om daarmee Brussel – toen nog een Vlaamse stad, nota bene – en daarna de Westerse wereld te veroveren.
Daar houdt het niet bij op. Tot zelfs in de Franse taal hebben de Vlamingen de beste schrijvers van dit land. De Gentenaar Maurice Maeterlinck was de enige Belg die ooit de Nobelprijs voor literatuur kreeg. Hij schreef in het Frans. Daarenboven zijn er Charles De Coster (‘De legende van Uilenspiegel en Lamme Goedzak’), Georges Roodenbach (‘Bruges la morte’), toneelauteur Michel De Ghelderode en Emile Verhaeren. Dat waren allemaal Vlamingen die in het Frans schreven en zo ook internationaal bekend werden, wat misschien niet zou gebeurd zijn in de eigen taal omdat ons taalgebied nu eenmaal klein was (en is). De enige Waalse schrijver die er in slaagde internationaal door te breken was Georges Simenon (Maigret) en hij kan dan ook beschouwd worden als de uitzondering die de regel bevestigt. Dat alles als het gevolg van het feit dat Wallonië steeds maar naar Frankrijk opkijkt als een konijn naar een lichtbak en daarbij vergeet zelf een bijdrage te leveren. De ‘anderen’ moeten het steeds doen, op kunstzinnig gebied de Fransen, op financieel gebied de Vlamingen.
Wat wij, Vlamingen, nodig hebben is het minderwaardigheidsgevoel, waarmee we al enkele eeuwen rondlopen, van ons af te schudden. Heel wat Vlamingen van de vorige generaties hebben bewezen dat zoiets mogelijk is. We moeten onze mensen daar alleen bewuster voor maken.
In mijn blog van 1 april (geen grap!) had ik het over het feit dat Vlaanderen 400 miljoen euro minder zou krijgen doorgestort vanuit het federale niveau o.w.v. de toepassing van de nieuwe financieringswet uit de zesde staatshervorming. Ik schreef er nog bij dat het Vlaanderen een troost kon zijn dat ook de andere gewesten in de klappen zouden delen. Dat is nog helemaal niet zeker. Wallonië heeft bij monde van Waals minister-president Magnette immers al laten verstaan zich daar niet bij neer te zullen leggen en er in haar begroting geen rekening mee te zullen houden. Onze francofonen zijn zo gewend dat Belgische wetten (zelfs degene die ze zelf gemaakt hebben) wel gemaakt worden door een federale regering met vertegenwoordigers uit Vlaanderen en Wallonië, maar dat die wetten door hen niet hoeven te worden nageleefd als ze niet in hun kraam passen. Als puntje bij paaltje komt zijn het dan (weer eens) de Vlamingen die mogen bijpassen. Eens zien hoe het nu weer gaat aflopen.
Helemaal te gek om los te lopen is het feit dat de N-VA tijdens de vorige legislatuur tégen die financieringswet heeft gestemd, maar er zich nu toe verbonden heeft – als grootste partij in dit land en met een eigen Vlaamse minister-president – diezelfde financieringswet toch loyaal uit te voeren. Dat terwijl de PS, die onder hun eigen Di Rupo deze wet had goedgekeurd, ze nu weigert toe te passen. De wereld op zijn kop.
Er is ooit gesteld dat er aan dit land alleen een einde kan komen, als de Walen dat willen. Men heeft zo de indruk dat deze situatie dichterbij komt. De N-VA mag dan nog zijn communautair programma in de frigo hebben gestoken, de PS zorgt ervoor dat ze telkens weer aan bod komt. Onze Vlaamse media zwijgen erover, maar ten zuiden van de taalgrens blijft men redenen zoeken om over het communautaire te bakkeleien. Zo zag ik vorige week op RTL nog een verontwaardigde reactie omdat Geert Bourgeois – terecht – gesteld heeft dat dit land onder de naam België weg moet blijven uit de Organisation Internationale de la Francophonie (OIF), een organisatie die landen verenigt waarin Frans gesproken wordt. Volgens Bourgeois is dit nu een deelstaatmaterie geworden en moet men daarmee verder gaan onder de naam van Wallonië en/of de Franse Gemeenschap, niet België, met als bijkomend argument dat de Belgische staat toch ook geen deel uitmaakt van de Nederlandse Taalunie.
Kortom, een land waarin de meerderheid Nederlands spreekt mag onder zijn eigen naam niet deelnemen aan de Nederlandse taalunie, maar wel aan die van de Francofonie, die maar met een minderheid vertegenwoordigd is. Verschil moet er zijn tussen heren- en knechtenvolk, nietwaar?
Vanaf 1 januari 2016 moet 30% van de zetels in de bestuursraden van de grootste Duitse bedrijven worden voorbehouden voor vrouwen. Daarover is bij onze oosterburen al heel wat commotie geweest. Niet dat daar iemand tegen de participatie van vrouwen op dat niveau is, wel omdat het verplicht wordt. Bij de tegenstanders zijn trouwens ook een aantal reeds gearriveerde dames, die het discriminerend vinden voor de vrouwen die op eigen kracht de top bereikt hebben. ‘Wie wil er nu ‘Quotilde*’ zijn?’, is bij hen een veel gehoorde uitspraak, verwijzend naar het vrouwenquotum.
Ook bij ons zijn er enkele dames die opmerkelijk presteren op het hoogste niveau. Denk maar aan Michèle Sioen, die als CEO van het gelijknamige bedrijf ook de zgz ‘groep van tien’ leidde, de gesprekken tussen werkgevers en vakbonden en met de regering tot een goed einde bracht (vergeten we even de ABVV-negativisten). Of Dominique Leroy van Belgacom die haar hautaine overbetaalde voorganger Bellens (protegee van Di Rupo) in de kortst mogelijke tijd deed vergeten. Maar in Duitsland is het grotere verhaal wel iets anders.
Vergeten we niet dat Duitsland een tiental jaren geleden in een sukkelstraatje terecht gekomen was: een minder goede conjunctuur plus daarbij de opslorping van oostelijk Duitsland waar het inkomen slechts één derde bedroeg van dat van de ‘Wessies’. Onder, nota bene, een roodgroene regering werd die situatie rechtgezet, werd er een soort tweede Wirtschaftswunder gecreëerd, kwam er een constructief sociaal overleg (ze hebben daar geen ABVV) die structurele hervormingen mogelijk maakte. Nu heeft het land een overschot op de lopende rekening, waar de rest van de E.U. alleen maar van kan dromen, een historisch lage werkloosheid en een blakend consumentenvertrouwen. Dit alles ondanks het feit dat de minimumlonen werden opgetrokken. Door een systeem van leercontracten, waarbij scholen veel nauwer samenwerken met de bedrijfswereld dan bij ons, blijft het land het bijzonder goed doen.
Welnu heel dat tweede Wirtschaftswunder werd gerealiseerd door een bijna exclusieve mannenclub. De dames die straks 30% van de zetels in de bestuurraden van de grootste Duitse bedrijven zullen moeten uitmaken, zullen het dan ook niet makkelijk hebben deze gang van zaken te bestendigen, laat staan verbeteren. De Duitse economie kan alleen maar hopen dat er niet teveel Quotildes bij zullen zijn…
* De uitdrukking ‘Quotilde’ komt van Nicola Leibinger-Kammüller, vrouwelijk lid van de raad van toezicht van Springer, Lufthansa en Siemens.
Gisteren nog schreef ik een briefje aan een ex-collega van wie ik een Paaskaartje (jaja, dat bestaat ook!) gekregen had en vertelde hem daarin dat men in ’t leven wat geluk moest hebben. De man verloor recentelijk zijn vrouw, net zoals ik. Er zijn echter mensen die alles voor wind schijnt te gaan, die (bijna) alles lukt en die toch ongelukkig blijken te zijn. Mensen bij wie genoeg nooit genoeg lijkt. Zo iemand was Robert Stevaert, ‘Steve’ voor de buitenwereld, met ‘Steve Stunt’ als geuzennaam.
Er zijn in onze politiek weinig mensen die een blitzcarrière hebben gekend zoals Stevaert. Alles scheen hem te lukken. Begonnen als cafébaas, dan gemeenteraadslid, burgemeester (van Hasselt), gedeputeerde, Vlaams minister, voorzitter van de SP.a, minister van staat, uitvinder van de gratis politiek, waardoor hij nóg populairder werd. De man die genereus (andermans) geld rondstrooide, wat niemand hem kwalijk leek te nemen. Die de toen Christelijk-Vlaamse Gazet van Antwerpen liet overnemen door het door hem gesteunde Concentra, waarna hij de bazin van dat uitgeversbedrijf een baronestitel bezorgde, terwijl de krant op 10 jaar tijd de helft van haar abonnees verspeelde. Op een gegeven ogenblik liet hij een wet aanpassen waardoor een provinciegouverneur 5 jaar eerder op pensioen kon, zette daarna die van Limburg opzij en werd zelf gouverneur van zijn geliefde provincie. ‘Wat een fin-de-carrière!’ dachten de ketters, maar zij doolden. Stevaert vond die officiële bedoening maar niks en gaf na 4 jaar zijn ontslag, waarna hij naar de ‘privé’ overstapte, in de eerste plaats naar het rode Ethias (ontstaan uit het nog rodere OMOB), waar hij een bestuursfunctie zou blijven combineren met telkens andere mandaten, tot in Vietnam toe. In het Italiaans hebben ze daar een gezegde voor: ‘Chi troppo abbraccia, nulla stringe’ (Wie teveel omarmt, houdt niets vast). Dat is wat Stevaert is overkomen.
Net vóór Stevaert gouverneur werd, trouwde hij met zijn vriendin. Men zei toen dat hij – een vrijmetselaar – dat deed omdat zijn vrouw dan later ook een pensioentje zou hebben. Van die vrouw heb ik later – en ook nu nog – niets meer gehoord. Misschien is het nog best zo, nu Stevaert, na een klacht over verkrachting met bezwarende omstandigheden, zelf besloten had een eind te maken aan een leven waarin genoeg nooit genoeg leek. De traditionele media, met daarbij op kop De Morgen die hem ooit ‘God’ heeft genoemd, zullen bol staan van de ‘aangepaste’ retoriek. Ik zal het maar houden bij ‘Van de doden niets dan goed”, zeker?
Recentelijk kreeg ik nog een mailtje van het Vlaams-Brabantse buurtcomité dat zich kant tegen de inderdaad waanzinnige plannen die er zijn om de Heizelvlakte om te bouwen in één groot winkel en ‘belevingscentrum’. Dat mailtje was een reactie op het toekennen van de bouw van het nieuwe ‘nationaal’ voetbalstadion op de huidige parking C. Iedereen heeft kunnen zien wat er daar kan gebeuren, als men weet dat de bekermatch tussen Anderlecht en Brugge nu al voor een massale verkeersopstopping zorgde, die maakte dat de aftrap voor deze toch belangrijke match met een half uur diende te worden uitgesteld. Stel je voor wat dat gaat worden als al die projecten, waar men nu mee bezig is, zouden verwezenlijkt worden.
Meer dan waarschijnlijk wordt het project van dat stadion toegewezen aan Ghelamco BAM, dezelfde firma die ook reeds het stadion van A.A.Gent bouwde. De reden waarom die firma de goedkeuring zal krijgen heeft niets te maken met de ervaring ter zake die ze inderdaad reeds heeft, maar het feit dat ze geen garanties eist van de eigenaar, het Brussels gewest (dat wel participeert), noch van het Vlaamse gewest, op wiens grondgebied de terreinen liggen en dat er eerder negatief tegenover staat.
Vergeten we niet dat er daar op de Heizel, buiten bovenvernoemde, ook nog enkele andere megaprojecten lopen: Docks Bruxsel (het vroegere ‘Just under the sky’), Uplace en Neo. Dat laatste moet lichtjes gecorrigeerd worden naar Neo I, want er blijkt nu ook een plan te zijn voor een Neo II. Dat wordt een nieuw congrescentrum, met plaats voor 3.500 deelnemers,
waarvoor nieuwe kandidaturen kunnen worden ingediend. Het shoppingcentrum NEO I, plus het congrescentrum NEO II én het voetbalstadion gaan in totaal 1,5 miljard kosten.
Buiten wat hierboven genoemd is, zijn er dan ook nog de uitbreiding van de Brusselse Ring, van paleis 12 van de Expo en de bouw van een nieuwe gevangenis in Haren. Men kan dan ook best begrijpen dat de mensen, die daar in de wijde omgeving wonen, er zenuwachtig van worden en dat het buurtcomité alle Vlaamse steun verdient. Het gaat niet op te zeggen dat er daar zoveel jobs gaan bijkomen, want die zullen er elders verloren gaan, voornamelijk in Vilvoorde. Wie over deze zaak up-to-date wil blijven, kan terecht op http://stadionparkingc.be of mailen naar stadiumparkingc@gmail.com.*
De mensen uit de Vlaamse Rand verdienen onze belangstelling en steun.
* Voor de taalpuriteinen: ‘stadium’ is de Engelse vertaling van ‘stadion’. In het Nederlands betekent ‘stadium’ iets anders.
De begrotingscontrole van de regering Michel is verlopen als een fluitje van een cent. Na alle doemberichten waren er in blessuretijd wel enkele gunstige voorspellingen en die hebben het gedaan. Geen nieuwe belastingen, geen nieuwe besparingen. Hoe positief dat ook lijkt, het verandert niets aan de bestaande situatie, waarbij o.m. de lonen hier zowat de duurste blijven van heel Europa. Het zou dan ook wel eens uitstel van executie kunnen worden, zeker mocht er straks geen valabel alternatief komen bij de al zoveel besproken tax shift.
Ondanks de hoerastemming over het begrotingsconclaaf zijn er toch enkele slachtoffers gevallen. Collatoral damage, zeg maar. In de eerste plaats* de gewesten, die 750 miljoen, waarvan bijna 400 miljoen voor Vlaanderen, minder doorgestort krijgen dan ze gehoopt hadden. E.e.a. is het gevolg van de toepassing van de nieuwe financieringswet, een van de uitlopers van de zesde staatshervorming. We wisten al dat de gewesten door die hervorming meer bevoegdheden zouden krijgen, maar niet het volledige budget ervoor. Met voor Vlaanderen nog eens 400 miljoen minder, zal het helemaal een harde noot om kraken worden. Als het enigszins een troost kan zijn: ook Brussel en Wallonië delen in de klappen. De ‘schooier van Evere’ (voor de intimi: Guy Vanhengel, Brussels minister zonder Financiën) én de PS zijn daarover niet te spreken. Zeker deze laatste ziet daarin een tactiek van aartsvijand MR om het Waalse gewest, waar de PS de scepter zwaait, nog meer te jennen. Niets is minder waar, want die nieuwe financieringswet werd goedgekeurd door alle meerderheidspartijen van de regering Di Rupo plús de Groenen, die nu er zo’n misbaar over maken.
Uitgerekend maandag kreeg ik Grondvest, het maandblad van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), in de bus, met daarin een artikel van Bart Maddens, dat dus al geschreven was vóór het begrotingsconclaaf. Maddens, die zich steeds meer ontpopt als de filosoof van de Vlaamse Beweging (en de luis in de pels van de N-VA), schrijft daarin dat, ondanks alle verklaringen daaromtrent, het zwaartepunt van de politiek in dit land nog steeds op het federaal niveau ligt en niét bij deelstaten. Belastinghervorming, index, pensioenen, werkloosheidsuitkeringen, het is allemaal nog federaal. En dan hebben we het niet eens over het communautaire…
* De federale begrotingscontrole zorgde nog voor een tweede slachtoffer: de diamantwereld, die zo’n 50 miljoen euro zal moeten ophoesten. Nu lijkt daar niemand van wakker te liggen, maar het gaat niet goed met de wereld van het ‘steentje’, waar de ruwe diamant steeds duurder wordt en de bewerkte goedkoper. Door de sluiting van de Antwerp Diamond Bank, een dochteronderneming van KBC, geraken veel diamanthandelaars via een andere bank niet meer aan de nodige financieringen, waardoor ze het niet meer zien zitten. Eén derde van hen zou overwegen uit België weg te trekken (naar Tel Aviv, Dubai en Mumbai). Als ik me niet vergis, tekent de diamantindustrie voor zo’n 10% van de Vlaamse export en is er dan ook geen enkele reden om zich over die stand van zaken vrolijk te maken.
Wat moet men daar nu van denken, van zo’n optocht van een kleine 20.000 mensen, die beweren alles positief te zien, maar die in feite niet veel minder willen dan de vakbonden, die verre van positief zijn? De vrees dat de verzuchtingen van zo’n vredelievende groep mensen door diezelfde vakbonden worden gerecupereerd is reëel, want de syndico’s liepen er mee tussen. Zowel de notionele aftrekker als de horrorverteller waren erbij.
Wel petje af voor de brave positivo’s die bij zo’n hondenweer op een zondag door de straten van Brussel wilden stappen. Of het allemaal veel uit zal halen, is een ander verhaal. Evenmin als dat vroegere doodgebloede burgerinitiatief van schrijver Van Reybrouck, die er trouwens ook tussen liep en waarschijnlijk al spijt had dat het idee deze keer niet van hem kwam, maar van een zekere Wout Hillaert, theaterrecensent voor o.m. De Standaard. Niet toevallig De Standaard.
Probleem voor zowel de vakbonden, die deze stille week misbruiken om hard te schreeuwen, als voor de groep van vrijheid en blijheid, is dat vragen vrij is, maar dat deze regering niet meer kan dan de tering naar de nering zetten. Dat het er met die nering niet goed voor staat, is niet meteen de schuld van Michel en Co, maar van al onze federale regeringen vanaf Verhofstadt I. De oude Grieken waren slimmer dan de moderne. Zij wisten al dat lenen kon leiden toe slavernij. Zo ver komt het nu niet meer, maar beter wordt men er nog steeds niet van als men zijn schulden niet meer betalen kan.
Volgens initiatiefnemer Hillaert loopt het huidige systeem van groei en concurrentie op zijn laatste benen en vindt hij dat zijn medestanders moeten samenwerken met de vakbonden. Voor hen zelf hoop ik van niet, want zonder groei geraakt dit land er zeker nooit meer uit en zullen de zwakkeren er helemaal niet beter van worden. Er bestaat geen land zonder armoede en ook het oude Vivant idee van Duchâtelet om iedereen een basisinkomen te geven, waar tegenwoordig ook weer over gepraat wordt, is in de praktijk ondoenbaar en zou tevens onfair zijn tegenover de eigen mensen die daarvoor hebben afgedragen en de nieuwkomers die dat meestal niet hebben moeten/kunnen doen. Een deel van de huidige armoede hebben we trouwens het laatste decennium zelf ingevoerd. Als we daar al eens mee ophouden, is er een kans dat we voor de rest iets meer kunnen doen. Anders blijft het dweilen met de kraan open en zullen zelfs herhaalde optochten door Brussel daar niet veel aan veranderen.
De meeste onder ons herinneren zich nog wel die spookconstructies waarop dit land een patent leek te hebben, zoals nieuwe bruggen die nergens op aansloten, wegen die ergens ophielden e.d. Tegenwoordig hebben we in Wallonië een variant op dat thema. In Ottignies, bij Louvain-la-Neuve, heeft de NMBS een herstelwerkplaats voor treinen, waarnaar geen rails naartoe lopen. Dat laatste raakte bekend in de controverse die er momenteel aan de gang is over Eurostation, een vastgoedtak van de spoorwegen, waarvan zopas nog de 69 jarige directeur (van SP.a signatuur) werd ontslagen.
In mijn vorig verhaal over de wantoestanden bij het Spoor schreef ik dat de NMBS 80 dochterondernemingen had. Dat blijkt niet correct te zijn. 80 is wel het huidige cijfer, sinds het opdoeken van de NMBS Holding. Daarvóór waren er niet minder dan 114. Buiten dat Eurostation, dat nu onder vuur ligt, beschikt de NMBS ook over Eurogare en Euro Immo Star, allebei ook al vastgoedfilialen die zich niet alleen bezig houden met het ontwikkelen en (ver)bouwen van spoorwegstations, maar ook met dat van de stationsomgevingen, inbegrepen parkeergarages, appartementsblokken, horeca, winkels en administratieve centra. Deze bezigheden gelden niet alleen voor België, maar ook voor het buitenland. Buiten een busstation in Jamaica zijn al deze initiatieven tot nu toe verlieslatend. Erg verwonderlijk is dat niet, als men weet dat voor die projecten met geld gesmeten wordt en er commissielonen worden uitgekeerd waar men stil van wordt (tot 30% van de totale bouwkosten). Dat laatste was trouwens de reden, waarom nieuwe spoorbaas Cornu een initiatief in India heeft afgeblazen (en er loopt er ook nog een in Moskou!).
Dé clou is echter het nieuwe peperdure station van Luik, getekend door de wereldberoemde Spaanse architect Calatrava (die ook tekende voor het station van Di Rupoville). Ondanks een kostprijs van bijna een half miljard euro, waren er in dat prestigieuze station geen kantoren voorzien voor de spoorwegmensen zelf en heeft de NMBS aan de overkant van de straat kantoren moeten gaan bijhuren! Dat alles met o.m. geld van de staat die het Spoor elk jaar subsidieert met zo’n drie miljard euro. Even ter vergelijking: de vier Vlaamse havens: Antwerpen, Gent, Zeebrugge en Oostende hebben in de laatste tien jaar samen in totaal 4 miljard gekregen…
