De N-VA vindt dat het meer dan tijd is dat we aan de rest van Europa (en aan de wereld) de echte verhoudingen in dit land uitleggen. Ondanks alle pogingen tot nu toe blijven de internationale media hun nieuws over België bijna uitsluitend halen uit de Franstalige pers en dito diplomaten, waardoor in vele landen, zelfs buurlanden, het hardnekkig idee blijft bestaan dat België een francofoon land is en men nauwelijks beseft dat de meerderheid hier Nederlands spreekt. Nu de N-VA mede in de federale regering zit en daarin zelfs de grootste partij is, is het niet meer dan logisch dat ze dat eens duidelijk laat zien. Dit heeft niets te maken met het communautaire en hoeft dus niet tot 2019 verzwegen te worden zoals dat met andere hete hangijzers wél het geval kan zijn.
Zo is er in Brussel een Deutsche Schule die ermee uitpakt al 10 jaar tweetalig te zijn: daarmee bedoelt ze dan Duits-Frans en Duits-Engels. Van het Nederlands geen sprake! En dan maar verwonderd zijn als men hoort dat de nieuwe Duitse voetbaltrainer van Anderlecht bijna perfect Frans spreekt, maar schijnbaar geen Nederlands. Met campagnes zoals die voor de Rode Duivels tijdens het Europees Kampioenschap voetbal was de strijdkreet uitsluitend in het Frans en de rest van de campagne navenant. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de Borlées, die obstinaat weigeren ook maar één woord Nederlands te spreken alhoewel ze die taal in de lagere school van hun gemeente wel hebben moeten leren.
Buiten de taalkwestie kan de N-VA tegelijkertijd ook zijn standpunten t.o.v. Europa verduidelijken en o.m. stellen dat wij Vlamingen afzien van een Europese superstaat à la Verhofstadt die de laatste jaren alleen maar voor ellende heeft gezorgd, nog niet het minst binnen de eurozone, waar de kleinere landen hun eigen economie niet meer kunnen sturen omdat ze geen eigen munt meer hebben.
Er is dus, in de eerste plaats voor de N-VA, nog heel wat werk aan de winkel.
Als Duitsers iets doen, doen ze dat meestal serieus. ‘Tot oorlog voeren toe’, zegt men wel eens. We hebben dat ook al meegemaakt met het ‘Wir schaffen das’ van Angela Merkel. Vandaag raakte bekend dat men er in Duitsland ernstig aan denkt de militaire dienstplicht weer in te voeren, iets dat ze van mij hier ook weer mogen doen. Dat is een stuk goedkoper dan een compleet beroepsleger en houdt in dat men een reserve achter de hand heeft als men extra mankracht nodig heeft, voor welke doeleinden ook. Dat hoeft niet te betekenen dat men het opnieuw op dezelfde manier moet doen als vroeger. De wereld is veranderd, de jeugd ook. Die is opgegroeid in een steeds digitalere wereld en dat zal bij het leger niet anders zijn. Anderzijds kan een nieuwe conscriptie misschien een paar voordelen geven i.v.m. de vluchtelingen problematiek en zou het me niet verwonderen, mocht dat ook in Duitsland niét meespelen in deze tijd van aanslagen en de dreiging vanuit Rusland t.o.v. haar ex-satellietlanden, waarvan het gros nu bij de NATO zit en op die manier ook het Westen in de problemen zou kunnen brengen. Tenslotte zou men bij zo’n heroprichting tegelijkertijd ook voorwaarden kunnen stellen om de nationaliteit te verkrijgen of te behouden en zou men diegenen die het niet aanvaarden eventueel de nationaliteit moeten kunnen afnemen en desnoods terugsturen van waar ze gekomen zijn, ook als men geen criminele feiten zou gepleegd hebben.
Dat er in Duitsland iets gaande is, kan men ook uitmaken uit e.o.a. klein krantenbericht, zoals dat dat ik gisteren las in De Tijd. De Duitse regering buigt zich nl vandaag over een ontwerptekst die de bevolking oproept voldoende voedsel, water, energie en cash geld in huis te hebben ‘voor het geval het land zou worden aangevallen’. Even schrikken als men zo iets leest, maar - zoals ik al zei – doen Duitsers het meestal serieus, niet om te lachen zoals dat bij ons wel eens gebeurt. ‘Deutsche Gründlichkeit’ heet dat daar. Lijkt wat weg te hebben van Caesar’s ‘Se vis pacem, para bellum’ (wie vrede wil, moet de oorlog voorbereiden).
Bart De Wever zat er dan ook niet té ver naast, toen hij het had over een bewapende staat, hier bij ons. Alleen is de vraag – zoals de altijd attente Bart Maddens ze al stelde – wat er met een versterkt Belgische politie, leger en veiligheid zal gebeuren als er straks geen terreurdreiging meer zou zijn en men het risico loopt dat die dan zal worden ingezet tegen al wie bezwaren heeft over de integriteit van dit land. Zoals bv tegen Vlaamsnationalisten. Lach er best niet te snel mee: in Spanje gebeurde dat al en in Turkije is dat de dag van vandaag de regel.
Dus best even afwachten of en hoe het bij onze oosterburen verder evolueert. ‘Wie leeft zal zien’ zou dan ook wel eens letterlijk kunnen worden genomen…
In de aanloop naar een zoveelste begrotingscontrole, dit met het oog op de overdracht naar Europa dit najaar, schijnt er binnen de federale regering nu toch een consensus te groeien om het idee van het bereiken van een begroting in evenwicht in 2018 een jaartje uit te stellen. Van uitstel kan natuurlijk ook afstel komen, maar men heeft blijkbaar nu Peeters en zijn CD&V kunnen overtuigen dat een verdere besparing op kosten een tragere heropleving van de groei zal betekenen. Het gat dat er was in 2013 blijkt er in 2015 nog steeds te zijn. O.a. door mindere inkomsten, krijgt men het niet dichtgereden.
Als er toch nog sprake is van besparen, dan zou dat in de eerste plaats moeten gebeuren binnen de sociale zekerheid, waar blijkbaar nog steeds allerlei extra kosten gemaakt worden die niet nodig zijn en waar nog een deel van de syndicale heilige huisjes kunnen worden afgebroken. Raar genoeg hoort men ook nu weer niets van die andere nutteloze geldverspilling door instellingen in stand te houden die al lang hadden moeten zijn afgeschaft. Blijkbaar kan dat niet omdat zo iets ten koste zou gaan van een aantal politieke gebuisden die een job binnen bv de senaat of provinciale raad gekregen hebben als troostprijs. Alsof die mensen alleen daarvan moeten leven.
Opmerkelijk in het verhaal van de Belgische financiën is het feit dat er voorlopig zelfs geen staatsbon meer wordt uitgekeerd. Die staatsbon, voor het eerst uitgegeven in 1996, had als doel het spaargeld van de bevolking aan te wenden om de Belgische staatsschuld te financieren. Dat waren toen nog coupons die 3 tot 4% opbrachten. Even leek het erop dat e.e.a. ging lukken, zeker nadat Leterme in november 2011 de bevolking opriep de staatsbon te kopen bij een speciale uitgifte, die 3,5 tot 4,2% opbracht. Ondertussen is die rente gezakt tot 0,5%, heeft de modale Belg begrepen dat hij aan die staatsschuld toch niets kan veranderen en hij al zoveel belasting betaalt waarvoor hij niet genoeg terugkrijgt.
De begroting in evenwicht is dus niet voor 2018, maar voor 2019. En wie dat niet gelooft maakt men straks wel wat anders wijs. De huidige federale regering daarvan de schuld geven is trouwens te kort door de bocht. Die schuld werd decennia lang opgebouwd door alle vorige federale regeringen, traditioneel bemand door partijen van de rode, blauwe en roomse families, een paar keer gedepanneerd door de groenen. De slachtoffers van heel die geldverspilling zullen de volgende generaties zijn, die nu in grote getallen de traditionele partijen de rug toekeren. En of ze gelijk hebben!
In mijn blog van gisteren had ik het erover dat de rest van de vroegere Volkunie – degenen die niet kozen voor Geert Bourgeois of Bert Anciaux – overstapte naar de traditionele partijen. Dat was niet helemaal correct. Bart Staes vervoegde nl de groenen, toen nog Agalev. Dat heeft hem geen windeieren gelegd, want Bart zit sindsdien in het Europees parlement en iedereen weet wat dat daar opbrengt. Of de groene partij en/of Vlaanderen daar beter van geworden is, is eerder twijfelachtig.
Het probleem met Groen, nog erger feitelijk dan bij de SP.a, is dat als puntje bij paaltje komt de partij meestal Belgisch stemt, niet Vlaams, soms zelfs anti-Vlaams. Ze heeft, net als de Sp.a bij de SP, haar karretje gehangen aan dat van de francofone tegenpartij. Tot vóór de laatste verkiezingen telden de Waalse groenen nog mee en zaten ze zelfs in Waalse deelregering. Bij die verkiezingen verloren ze echter 14% van hun stemmen en zitten zij nu in de hoek waar de klappen vallen. Niettegenstaande dat blijven onze groentjes slippendragers van hun Waalse lotgenoten.
Zoals menige linkse partij in Europa beleeft Groen slechte tijden. Het blijft ook niet te doen om op te komen voor feminisme én multicultuur, voor een veggiedag én de ramadan, voor vrije meningsuiting én de Gay Pride Parade. Als men dan Kristof Calvo zou volgen, die bv voorstelt Franstalige ondertitels te zetten op programma’s van de Vlaamse Tv-zenders (nota bene: zonder hetzelfde te eisen op de Franstalige zenders voor Vlaamse ondertiteling), dan weten we het wel: te mijden voor overtuigde Vlamingen.
Men zou zich kunnen afvragen, waarom een partij zichzelf zo de das omdoet. Wel, dat heeft te maken met de media. Groen is daarin nl steeds aanwezig. Er kan amper een programma uitgezonden worden of er zit een groene rakker bij: niet alleen kletskous Almaci en/of alweter Calvo, maar ook de eerder vernoemde Staes – als het over Europa gaat – om nog te zijgen over Wouter De Vriendt, Stefaan Van Hecke, Elisabeth Meuleman, Petra de Sutter, Bruno de Lille, Ingrid Pira, Hermes Sanctorum en andere Freya Pirynsen (koeketien van Schiltz Jr, die de bocht naar links van zijn papa niet volgde). Allemaal vaste klanten op radio en Tv. Dat ondanks die massale steun van de media, de groene partij amper 10% van de stemmen blijft halen, is het zoveelste bewijs dat de Vlaamse kiezer zich niets meer laat wijsmaken door die eigen media, die – met uitzondering van De Tijd en ’t Pallieterke – niet objectief zijn. Crombez lijkt het licht te hebben gezien. Groen zit nog altijd in de Belgische tunnel.
Recentelijk bleek uit een internationale bevraging, dat de universiteit van Gent de beste van dit land zou zijn. Dat kan zijn, alhoewel er nogal wat verschillende van die klassementen de ronde doen, waarbij men niet altijd vanuit eenzelfde standpunt uit vertrekt. Dat neemt niet weg dat de UGent een reputatie heeft opgebouwd inzake onderzoeken, vooral in de medische wereld (Leuven is internationaal dan weer bekender om zijn start-ups).
Niet dat men zich in die universiteiten alleen met ernstige zaken bezig houdt. Zo deed er vorige week ook een verhaal de ronde, dat twee politicologen van de UGent hadden ontdekt dat de N-VA de rechtse kiezer meer aanspreekt dan destijds de Volksunie onzaliger gedachtenis. Die geleerde mensen hadden reeds in 2001, bij de ontbinding van de VU, een rondvraag daarover gedaan en hebben die nu herhaald. Waarschijnlijk omdat ze in deze komkommertijd niets anders te doen hadden.
Men moet nl geen geleerde politicoloog zijn om te weten dat de N-VA ontstaan is uit de rechtervleugel van de VU en dat het ook niet meer dan normaal is dat rechtse kiezers zich tot die partij eerder aangetrokken voelden dan tot het linkse zootje rond Bert Anciaux, dat later bij de SP.a is beland en de zich centrum noemende rest, die overstapte naar de andere traditionele partijen, waar de Vlaamsnationalisten geen boodschap aan hebben. De groep rond Geert Bourgeois, die later de N-VA zou worden, haalde bij de VU-ontbinding net geen meerderheid, anders had ze de naam Volkunie kunnen behouden. Daar heeft ze eigenlijk geluk mee gehad, omdat een nieuwe naam, eender welke, het altijd beter zal gedaan hebben dan die van de ontspoorde VU.
Nationalisten hoeven trouwens niet persé rechts te zijn. Dat hangt o.m. ook af van de sociaal-economische situatie van de land of de regio waarin ze opereren. Waar het minder goed gaat, zoals bv in Griekenland en Schotland, zijn de meeste nationalisten eerder linksgezind.
‘Islam’ betekent ‘onderwerping'. Waarschijnlijk komt het mede daardoor dat heel wat moslims zich zo fanatiek blijven gedragen, o.m. door voor hun geloofsgenoten ook in het niet islamitische buitenland aparte regels te eisen. Denk maar aan het dragen van hoofddoeken, het apart gaan zwemmen in zwembaden, het onverdoofd slachten van dieren e.d. Niet dat het dragen van hoofddoeken persé verboden moet worden, dat wordt het ook niet bij ons. Wel is het een religieuze uiting die best achterwege blijft op openbare plaatsen waar mensen van alle religies ontvangen en/of bediend moeten worden. Tenslotte zijn het de moslims die naar hier zijn gekomen en niet wij naar hun regio. Wie wil integreren, moet zich aanpassen. Dat willen tot nu toe ook onze overheden en heel wat andere organisaties en instellingen.
Dat een zaak zoals schoenen Torfs, de zgz ‘duurzame ondernemer’, nu gaat toegeven en het hoofddoekenverbod voor eigen medewerkers die met de klanten in contact komen gaat afschaffen, is echter een veeg teken. Het toont aan dat Torfs gezwicht is voor de druk tot onderwerping. Waarschijnlijk heeft e.e.a. te maken met het feit dat het in de tussenhandel niet zo lekker meer draait, maar dat heeft in de eerste plaats te maken met de concurrentie van de e-commerce en niet omdat men zijn personeel al dan niet verplicht zich te houden aan bepaalde regels die bevolkingsgroepen tegen elkaar opzetten. Torfs gaat trouwens niet alleen zijn eigen personeel toelaten hoofddoeken te dragen, hij start zelfs een zgn pop-upstore tijdens het komende offerfeest, waarin in feite de moslima’s een soort eregasten gaan zijn. Ik denk niet dat we het Torfs kunnen verbieden, maar wie het daar niet mee eens is zal niet zo snel nog schoenen van dhimmi Torfs kopen, neem ik aan.
De discussies i.v.m. het moslimdebat, die steeds harder worden, hoeven echter niet te betekenen dat we voor alles en nog wat nieuwe wetten moeten gaan maken, volgens onze steeds vaker voorkomende steekvlampolitiek. Zelfs NV-A Kamerleden Vuye en Wouters, van het partijstudiecentrum voor confederalisme, vinden dat de eigen partij, de N-VA dus, aan het overdrijven is. Het recht op vrije meningsuiting voor collaborateurs van terrorisme bv, een idee dat geopperd wordt door N-VA - fractieleider Peter De Roover. Vuye – Grondwetspecialist - noemt dat een ‘onbestaand probleem’. Zelfs dat van het verbieden van boerkini’s aan de zeestranden, hoeft volgens hem niet. Het wordt al verboden in de meeste vijvers en zwembaden – net zoals shorts en andere kleding – maar hoe gaat men bepalen wie met welke kleding nog de zee in mag? In een boerka en een nikab in het openbaar rondlopen is al op vele plaatsen verboden en hopelijk wordt dat verbod nog uitgebreid. Maar met welke kleren men in de zee springt, daar zou ik niet wakker van liggen. Ook de eerste de beste pippo van bij ons kan hier met al zijn kleren aan in de zee springen. Dat is niet hetzelfde als in een zwembad of ander stilstaand waterke, waar dat vervuiling teweeg zou kunnen brengen, maar niet in de zee, die zichzelf reinigt (of toch zou moeten doen).
---
In de marge van bovenstaande, nog dit. De stad Turnhout heeft een nieuwe reus die de dertig en zoveel al bestaande reuzen komt vervoegen. De nieuwe is een reuzin in de gedaante van een …moslima met hoofddoek! Ik zou zeggen: ‘Nicht ärgern, nur wundern’. In alle klassementen die er gemaakt worden van de Vlaamse centrumsteden staat Turnhout meestal op de laatste plaats. Zo te zien zal ook daarin niet veel verbetering komen…
Volgens het Instituut voor Nationale Rekeningen, een zoveelste instelling, waarvan men zich afvraagt of die niet beter elders kan geïncorporeerd worden (bv in de Nationale Bank), heeft dit land – voor de eerste maal in negen jaar – een overschot op de handelsbalans. Beter laat dan nooit natuurlijk en hopelijk komt er een vervolg op. E.e.a. heeft te maken met de nog steeds lage prijs van de olie, maar ook met het feit dat de lonen in Duitsland het laatste jaar met gemiddeld 5% gestegen zijn. Dit laatste bewijst nog maar eens dat die loonkloof wel degelijk meespeelt. Volgens de Nationale Bank (NBB) zou de sinds 1996 opgebouwde loonkostenhandicap daardoor nog dit jaar verdwijnen, maar – zoals gebruikelijk – zegt de NBB er weer niet bij dat we dan nog altijd zitten met het verschil dat er in 1996 al was. Zoiets noemt men mensen blij maken met een dooie mus, al kan het natuurlijk altijd nog erger.
Waar ook weer geen woord over gerept wordt is, dat dat overschot dat we nu eindelijk toch verwezenlijkt hebben, bijna volledig op Vlaanderens rekening mag geschreven worden, gewoon omdat we nu eenmaal meer dan 80% van de uitvoer van dit land realiseren. Het is nl pas als de uitvoer sneller stijgt dan de invoer dat er hoop is op een economische verbetering. Als we daar nog bijtellen dat van de overige 15% er nog ± 10% op rekening van het Brusselse gewest komt, blijft het haast lachwekkend te moeten vaststellen dat een regio zoals Wallonië, met toch ± 40% van de bevolking, maar goed is voor amper 5% van de uitvoer. De dames en heren politici van diezelfde regio zouden er dan ook beter aan doen eens iets anders te proberen dan hun kostelijk consumptiesocialisme.
Men houdt het niet voor mogelijk, maar in alle heisa die er de laatste tijd heerst over migratie, vluchtelingenproblematiek en terrorisme, komt me daar de PS-fractieleider van het Brusselse parlement met het voorstel om de migranten hier ook stemrecht te geven op regionaal niveau. Te gek om los te lopen. Men moet haast ziek zijn om nog maar met dat idee rond te lopen. De man heet Close, maar zou – vrij vertaald naar het Nederlands – ook kunnen worden aangesproken met een naam die er qua klank bij ons iets op trekt. Gelukkig is er geen enkele andere partij, ook niet de MR in Wallonië en de SP.a bij ons (deze laatste consequent met de recente uitspraken van ‘den John’) die het voorstel van die Close steunt. Van de groenen heb ik geen reactie gehoord of gelezen, maar die zullen wel geleerd zijn met wat hen overkomen is, toen zij tijdens Verhofstadt I mede hadden gestemd voor het migrantenstemrecht op gemeentelijk vlak. De socio’s verloren toen bij de volgende verkiezing een pak stemmen en het Agalev van Jos Geysels raakte zelfs niet meer in het parlement. Een tweede reden waarom dat regionaal stemrecht er niet zal komen is, omdat zo iets beslist moet worden op federaal niveau, waar de PS in de oppositie zit.
Om het allemaal nog een beetje perverser te maken: het is uitgerekend dezelfde PS die zich al jarenlang verzet tegen het regionaal stemrecht voor Belgen in het buitenland, omdat de Waalse roden vrezen dat teveel van die landgenoten daar rechts zouden stemmen. Stemrecht dus voor allochtonen hier, maar geen voor landgenoten elders. Weg met ons dus, dat waarschijnlijk wordt ingegeven door de druk die de Waalse socialisten steeds meer voelen van de PTB, de Waalse tak van de PvdA, die – in tegenstelling tot Vlaanderen - in Wallonië al enkele politieke mandaten heeft kunnen veroveren. Tot wat electorale wanhoop leiden kan...
Zoals halvelings te verwachten was, krijgt John Crombez nu kritiek uit zijn eigen partij o.w.v. het feit dat hij openhartig heeft toegegeven wat de neutrale Vlaming al lang door had, nl dat zijn partij – de SP.a - zeker voor wat betreft migratie en vluchtelingenproblematiek de mensen maar wat heeft wijsgemaakt of, in het beste geval, niets gezegd heeft waar men dat wel had moeten doen. De kritiek van Bruno Tobback is die van een slechte verliezer. Als hij zelf niet ‘zoon van’ geweest was, zou hij meer dan waarschijnlijk nooit partijvoorzitter geworden zijn.
Het meest opmerkelijke is echter de kritiek van Bertje Anciaux. ‘Ansjofis’, ook al een ‘zoon van’, maar dan zgz met Vlaamsnationale roots – wat meer geldt voor de vader dan voor de zoon - geeft nog steeds de voorkeur aan enig pluralisme binnen zijn partij en noemt de uitleg van Crombez een die gezien moet worden vanuit een 'monoculturele' visie.
Waar is de tijd dat heel wat Vlaamsnationalisten van de Volksunie wát blij waren dat de partij een nieuwe jonge voorzitter kreeg, juist omdat hij een ‘zoon van’ was van iemand die de partij tot dan vrij trouw was gebleven. Uitgerekend die nieuwe, jonge voorzitter zou de bakens eens verzetten. Dat heeft hij inderdaad gedaan, maar dan met een scherpe bocht naar links. In zijn dolle rit naar het multiculturele proletariaat slaagde hij erin drie partijen om zeep te helpen: de Volksunie zelf, Idee 21 en Spirit, waarna hij tenslotte socialist tout court werd. Zelfs dit laatste lijkt hem stilaan te rechts. Waar wacht hij op om nog maar eens een nieuwe partij te stichten, zoiets in de trant van Syriza of Podemos? Straks krijgen we in Europa een socialisme à la carte, voor elk wat wils. Het kan altijd nog linkser, tot er tenslotte aan de linkerkant alleen nog de afgrond wenkt, zoals Franz-Joseph Strauß dat ooit kleurrijk verwoordde.
John Crombez, de kersverse voorzitter van de SP.a, heeft blijkbaar dit jaar weinig of geen vakantie. Hij blijft, ook in deze komkommertijd, maar interviews geven tegen de dood op, waarbij hij zichzelf en zijn partij geloofwaardig wil maken. Dat eerste zou nog kunnen lukken, dat tweede niet meer, want die partij blijft maar achter de feiten aanlopen. Het heeft geen zin nu te gaan vertellen hoe het verder moet met dit land, als men weet dat de socio’s vijfentwintig jaar de kans hebben gehad er zelf wat aan te doen en dit niet gedaan hebben. Met uithangborden als een Vande Lanotte en Van den Bossche worden zij nl vereenzelvigd als zakkenvullers. Het Electrawinds drama in Oostende en het Optima schandaal in Gent, dat nog verre van uitgeklaard is, zijn daar sprekende voorbeelden van en dat de grootste cumulard van Vlaanderen (Marcel Logist/28 mandaten) ‘toevallig’ ook een socialist is, zal het beeld van de partij ook geen goed doen, zeker als men weet dat dezelfde Crombez tegen de volgende verkiezingen bepaalde cumuls binnen de partij wil afschaffen.
‘Den John’ mag dan al goed voorkomen en het goed kunnen uitleggen (anders raak je hier trouwens niet ver in de politiek), evenmin als zijn voorgangers heeft ook hij nog steeds niet gesnapt dat er zoiets bestaat als Vlaanderen. In een interview van anderhalve bladzijde in weekeindeditie van De Standaard slaagt hij erin het woord Vlaanderen amper te vermelden. Laat dat nu de grote lacune zijn van de partij, waardoor het een aanhangsel blijft van de PS en daarom België niet wil loslaten. Het enige positieve dat ik aan het interview over hou is, dat Crombez toegeeft dat de partij 15 jaar gezwegen heeft over migratie en veiligheid en dat hij zinnens is niets meer te verbloemen, een bekentenis dat zijn partij (en de bevriende media) dat vroeger wél deden. Een mea culpa die kan tellen.
Politie en parket zijn al enkele dagen koortsachtig op zoek naar een zoveelste terrorist, een zekere Oussama Atar, een ‘Belg’ die veel gevaarlijker zou zijn dan het tot nu toe opgeruimde allegaartje van de aanslagen in Parijs en Brussel. Die Atar was in Irak veroordeeld tot 10 jaar cel voor wapensmokkel. Al na 5 jaar kwam hij vrij, nadat zijn familie hier had staan krijsen dat de man nierkanker had en in de gevangenis van Bagdad wegkwijnde. Hij kwam, nota bene, vrij op vraag van het Belgische ministerie van Buitenlandse Zaken en van Amnesty International, die alleen zijn verzorging buiten de gevangenis vroeg, niet zijn vrijlating. Die ‘kanker’ bleek later een eenvoudige darmstoornis te zijn, waarvoor we in onze dialecten enkele andere benamingen hebben, die ik hier niet ga gebruiken. Leuke familie trouwens, die van Atar. De twee broers die zich op 22 maart opbliezen in Brussel en Zaventem, waren neven, terwijl een derde neef én een oom momenteel hier achter de tralies zitten.
In die gevangenis in Bagdad zat toen ook Abu Bakr al-Bagdadi, de man die nu zich kalief noemt van de grootste barbarij die de wereld ooit gekend heeft. Meer dan waarschijnlijk kennen de twee elkaar, wat de hele zaak nog hachelijker maakt. Want als het zo is dat die Atar zich inderdaad hier schuil houdt, dan betekent dat voor de zoveelste maal dat ook hij hier kan rekenen op een netwerk van gelijkgezinden, net zoals dat gebeurde met Abdeslam en Abrini, die zich ook maanden konden verschuilen in Brussellabad. En er is meer.
Men zou kunnen veronderstellen dat men hier geleerd is na wat er met Atar in Bagdad gebeurd is, niet alleen voor wat betreft de vraag tot vrijlating zonder enige controle, maar ook de niet-opvolging van de mans activiteiten erna, maar dat is helemaal niet het geval. Erger nog, we maken de dag van vandaag nog zo iets mee met de vrijlating van de zgz ‘Mama Jihad’*, een vrouw die hier in Brussel tot 15 jaar cel is veroordeeld, maar in beroep is gegaan en nu voorlopig weer is vrijgelaten. Dat laatste zou gebeurd zijn ‘onder voorwaarden’, maar wie gaat dat allemaal controleren? Daar waar de vrijlating in Bagdad geregeld werd door Buitenlandse Zaken onder Di Rupo, gebeurt het nu door Justitie onder Michel. Eén pot nat, lijkt het wel.
* Mama Jihad’s echte naam is Fatima Aberkan, een vrouw van 55, die enkele zonen heeft die in Syrië voor IS vechten. Ze is er zelf ook geweest, ronselt er vrijwilligers en fondsen voor en heeft in haar familie een tiental leden die veroordeeld of verdacht zijn voor jihad activiteiten. En zo iets laat men hier vrij rondlopen, zelfs na een veroordeling tot 15 jaar cel...
Deze week meldden onze media dat er in Vlaanderen stilaan een tekort komt aan huisartsen. Wat een verrassing, zeg! Dat schrijf ik in deze rubriek al bijna tien jaar. Zoals de trouwe lezers weten, is de boosdoener in dit geval het fameuze ingangsexamen dat over de jaren minstens honderden gemotiveerde kandidaat artsen heeft doen afhaken. Jonge mensen die zich geroepen voelden om (tand)arts te worden maar niet slaagden in een multiple choice test die niets, maar dan ook niets te maken heeft met geneeskunde. Tegelijk vonden onze Franstalige medelanders dat dit examen alleen maar bedoeld was voor de domme Vlamingen en dat zij – het Belgische herenvolk – daaraan niet hoefden te voldoen. Met als resultaat dat Vlaanderen straks een tekort aan huisartsen zal hebben, maar Wallonië een overschot. Door het feit dat het uitreiken van RIZIV-nummers echter beperkt is en men die nummers zonder enig examen, buiten een taaltest in een van de drie officiële talen, ook gratis weggeeft aan buitenlanders, riskeert een deel van de francofone geslaagden zo’n nummer niet te krijgen. Geen nood, blauwe madam De Block gaat ervoor zorgen dat het contingent Vlamingen verkleind en dat van de Walen verruimd zal worden, zodat er straks nóg minder Vlaamse huisartsen zullen zijn. Als De Block haar voorstel doorgedrukt krijgt, zullen dokters in Wallonië – dat dunner bevolkt is – steeds minder klanten krijgen en waarschijnlijk massaal uitwijken naar Brussel en omgeving waar ze o.a. de Rand verder mee zullen helpen verfransen. Te gek voor woorden!
---
In de marge van bovenstaande was er ook het nieuws dat heel wat jonge dokters geen nieuwe klanten meer aannemen, wat straks het probleem in Vlaanderen nóg groter zal maken, althans volgens onze media. Dat laatste moet voorlopig wel met een korrel zout genomen worden. Tegenwoordig zijn er nl steeds meer dokterspraktijken waarin huisartsen samenwerken, zodat de werklast voor de individuele dokter verlaagd wordt. Een nadeel zou wel kunnen worden dat men zich verder zal moeten verplaatsen om nog een dokterspraktijk te vinden.
Economisch gezien gaat het blijkbaar toch nog niet zo slecht met dit landje, in tegenstelling tot wat de linkse partijen ons willen doen geloven. We wisten al dat de werkloosheid in Vlaanderen al twaalf maanden op rij aan het dalen is en het cijfer sinds januari van dit jaar steeds met 3 tot 4% daalt. Nu komt er ook het nieuws dat er eveneens een eind is gekomen aan vijf jaar jobverlies. We zullen het vel van de beer maar best niet verkopen vóór hij geschoten is, maar het klinkt alvast positief, zeker na al het negatieve dat we de laatste maanden gehoord hebben i.v.m. de Brexit. Dat hoofdstuk is natuurlijk nog niet afgesloten, maar – mede door het feit dat het een lang gerekte geschiedenis wordt – zal ook die soep niet zo heet gegeten worden als ze is opgediend. Verder praten we i.v.m. het jobverlies weer over Belgische cijfers, waarbij het voorlopig niet duidelijk is of dat zo in heel het land is of dat we straks weer moeten horen dat het in Wallonië iets minder is of niets zal worden. Het laatste rapport over het Franstalig onderwijs, nota bene: van de eigen Franstalige onderwijsadministratie, vertelt o.m. dat amper de helft van de middelbare scholieren in Wallonië geen buis haalt voor wiskunde. Als men weet dat men ten zuiden van de taalgrens vooral rekent op de sectoren biotech en luchtvaart, is dit slecht nieuws voor Wallonië’s toekomst, alle Waalse Marshall plannen ten spijt.
Voor wat trouwens de werkloosheid in Vlaanderen betreft, moet daar wel een kanttekening bij, want het geldt niet voor alle sectoren en daarbij hoort – grote verrassing! – ook het feit dat de werkloosheid bij de allochtonen niét stijgt, maar integendeel nog toeneemt. En dan maar zeuren over het feit dat ik gisteren nog aanhaalde, nl dat men in Duitsland de asielzoekers aan het werk zou zetten aan amper 80 eurocent per uur (wat trouwens uit zijn context was gehaald). Zolang men hier wil dat die de volle pot krijgen, zal die situatie niet veranderen en ons hoe dan ook extra geld kosten.
In de Tv-journaals van gisteren was er sprake van een nieuwe, recente peiling over migratie. Die zou zijn uitgevoerd in 22 landen, waarvan 9 in Europa. Dit land was erbij en wij blijken – althans volgens onze eigen poco media – geen goede beurt te maken. Dat vinden zij omdat een meerderheid van onze bevolking nog altijd meent dat we teveel vluchtelingen in huis hebben, dat we – ondanks alle praat over diploma’s en ‘verrijking’ – er weinig mee kunnen aanvangen en dat het risico enorm groot blijft dat samen met de vluchtelingen ook terroristen het land binnen komen. Dat laatste is trouwens al bewezen n.a.v. diverse aanslagen.
In De Standaard van dinsdag stond er een artikel, waarin de krant zich schamper uitliet over het feit dat Duitsland asielzoekers laat werken voor 80 eurocent per uur. Alsof die mensen zouden uitgebuit worden. Niets is minder waar, want die asielzoekers krijgen in het land dat het zou ‘schaffen’ een bijdrage van 700 tot 800 euro. De 80 cent per uur, waarvan sprake, krijgen ze er bovenop, plus sociale assistentie. Het is bedoeld om de mensen in contact te brengen met de Duitse samenleving, sneller de Duitse taal te leren en verveling tegen te gaan. Die jobs zijn in Duitsland trouwens niets nieuws, want ze bestonden al van vóór de vluchtelingencrisis, waartegen tijdens onze vorige federale legislatuur al geprotesteerd werd door o.m. Vande Lanotte en Monica De Koninck. Verder geeft de Duitse overheid aan bedrijven maandelijks duizend euro per asielzoeker om hen op te leiden en de taal te leren. Het hele integratieprogramma kost Duitsland 300 miljoen euro, wat wel iets meer is dan wat De Standaard suggereert.
Blijft natuurlijk de vraag, of het veel zal oplossen. Nu we ondertussen weten dat het een fabeltje is dat vele vluchtelingen hoog geschoold zijn (50% van de Afghanen in Duitsland blijken zelfs analfabeet te zijn) en dat de ersatzjobs niet meer dan 20 uur per week mogen bedragen, moeten we geen mirakels verwachten. Als ‘das Mädchen’ aan populariteit blijft inboeten is het zelfs de vraag of het systeem de volgende Duitse verkiezingen zal overleven...
In onze media wordt de ontmoeting tussen Poetin en Erdogan in Sint Petersburg voorgesteld als de grote verzoening en een begin van een nieuwe samenwerking op alle gebied tussen Rusland en Turkije. Dat is helemaal niet het geval, voorlopig althans niet.
Om te beginnen is sultan Erdogan door het stof moeten kruipen. Na het neerschieten van de Russische gevechtsbommenwerper boven Turks grondgebied – iets wat Rusland nog steeds betwist – had Erdogan herhaaldelijk gezegd dat hij nooit ofte nimmer zijn excuses zou aanbieden. Wat ondertussen dus wél gebeurd is. Op die manier komt hij er vanaf zonder de toen door Moskou geëiste schadevergoeding. De nieuwe toenadering kwam er pas na negen maanden en liep niet van een leien dakje. Zowel de president van de Russische deelstaat Dagestan als die van Kazakstan waren door Turkije gevraagd om te bemiddelen. Rusland is, na de E.U., de tweede handelspartner van Turkije en de handel tussen die twee was het laatste half jaar met 35% gekelderd. Als toetje wordt Turkije beloofd dat een door de Russen in aanbouw zijnde kerncentrale verder wordt afgewerkt en dat er een gasleiding zal worden aangelegd die Russisch gas naar Turkije zal brengen en straks misschien van daaruit verder naar Europa. Die werken zullen Rusland meer opbrengen dan Turkije, dat straks dat gas ook zal moeten betalen.
Wat Syrië betreft is er alleen beslist dat men zal trachten samen e.o.a. plan uit te werken, te voegen bij alle andere plannen die daarvoor al bestaan en waarvan tot zover niets in huis is gekomen. Rusland steunt nl Assad én de Syrische Koerden die tegen IS vechten, terwijl Turkije niet alleen Assad weg wil, maar ook de macht van de Koerden wil breken, en het nog steeds onduidelijk is wat ze eigenlijk tegen IS wil beginnen.
Het enige wat Poetin en Erdogan gemeen hebben is, dat het twee macho’s zijn die wel met verkiezingen aan de macht zijn gekomen, maar hun land erg autoritair besturen en zich door het Westen vernederd vinden. Dat Westen moet zich echter niet laten afschrikken door Erdogan’s dreigementen. Een kortsluiting met de E.U. zou hem wel eens duur kunnen te staan komen, terwijl steeds meer Westerse staats- en regeringsleiders de sultan én zijn land stilaan terecht beu worden.
De Borlee’s mogen dan wel misschien de sportiefste familie van dit land zijn, het eerste woordje in het Nederlands moeten we van hen nog altijd horen. Doet een beetje denken aan Justine Henin, die eveneens vertikte ook maar iets te zeggen in de taal van de meerderheid in België. Henin had echter nog het excuus Walin te zijn – blijkbaar een ‘immanente*’ toestand, om het eens à la Mgr. Léonard te zeggen - de Borlee’s zijn Brusselaars die in hun Sint-Lambrechts Woluwe het lager onderwijs hebben gevolgd, inbegrepen de lessen Nederlands. Dat ze onze taal meer dan waarschijnlijk verstaan, maar niet willen spreken wordt dan ook gewoon aanzien als een soort minachting ervoor. Niet voor niets is Vlaamshatend Olivier Maingain (FDF, nu heet dat Défi) in datzelfde Sint-Lambrechts Woluwe burgemeester.
Met die Borlee’s kan het trouwens nog erger worden. Vader Borlee, tevens coach van zijn sportieve kroost, die wél een soort Nederlands probeert te spreken (hij moet ook aan de PR denken), droomt nl van een federaal multidisciplinair kenniscentrum (oef!), waarbij alle Belgische sportfederaties terecht zouden kunnen. Hoort ge hem al komen? En dan alles ‘tousensemble’ zeker (‘et pour les flamins la même chose’)? Liefst overwegend in het Frans, terwijl de Vlamingen minstens driekwart van alle sportbeoefenaars tellen. Nu is het wel zo dat sport in dit land ondertussen gedefederaliseerd is en dus bij ons een Vlaamse materie. Hopelijk houden onze Vlaamse vertegenwoordigers voor één keer het been stijf.
Bovenstaand verhaal is trouwens geen uitzondering, ook in andere materies zijn er pogingen tot Belgische recuperatie, o.m. gesteund door de Open VLD van Rutten en Crootje. Zo wil men in dit land een ‘mensenrechteninstituut’ oprichten, een soort verzameling van alles wat er hier reeds bestaat op gebied van de bestrijding van discriminatie: o.m. Unia (het vroegere centrum van ‘Youssef’ De Witte), het Centrum voor Migratie en het Instituut voor Gender-gelijkheid. Op zich lijkt daar niets mis mee, maar het is wel het zoveelste nieuwe instituut ter versterking van het Belgisch niveau, waarvan we nu al kunnen zeggen dat de Vlamingen er niet veel te vertellen zullen krijgen. Dat alles, terwijl recentelijk nog gebleken is dat de RSZ-schuld in dit land nog steeds een francofone zaak is. Het schuldpercentage van de Franstalige Gemeenschap bedraagt erin nl 91,7%, in concrete cijfers meer dan 40 miljoen!
Het is niet omdat het komkommertijd is, dat Vlaanderen moet indommelen. Onze tegenstrevers zitten nl ook niet stil en het zou een bitter ontwaken kunnen zijn als we ze laten betijen.
* ‘Immanent’ hier in de betekenis van ‘niet tot meer in staat’.
In mijn blog van 29 juli jl. (‘De nieuwe kameraden’) schreef ik al dat de rode en groene partijen van dit land al tientallen jaren hun best doen om de allochtone nieuwkomers aan hun kant te krijgen, dit ter vervanging van het eigen proletariaat dat de linkse partijen steeds meer de rug toekeert. Sinds de Turkse opstootjes in Limburg is het voor de modale landgenoot wel steeds moeilijker bij die allochtonen de verschillende moslimstrekkingen uit elkaar te houden: soennieten en sjiïeten, en – voor wat Turkije betreft – nu ook de aanhangers van Erdogan en die van Gülen. Die laatste twee groepen gaan ook hier soms letterlijk met elkaar op de vuist, terwijl de eerste twee in het Midden-Oosten mekaar als ketters beschouwen en er niet voor terugdeinzen elkaar zelfs naar het leven te staan.
Die linkse politieke miserie houdt CD&V er niet van af ook te gaan vissen in de electorale moslimvijver van dit landje. Er bevinden zich in alle Vlaamse partijen momenteel al wel leden met een allochtone, al dan niet moslim achtergrond en sommigen hebben zelfs al een politiek mandaat in de wacht kunnen slepen. Maar ergens zijn er wel grenzen. Zo blijkt een zekere Youssef Kobo sinds kort te werken op het kabinet van Brussels CD&V staatssecretaris Bianca Debaets. Voor wie de man nog niet zou kennen, dat was degene die in beeld kwam tijdens de heisa na de tragische dood van dat kereltje van 15 op vakantie in Marokko, het thuisland van zijn voorvaderen. Op zich was daar niets verkeerd mee, alleen was die Kobo (niet verwarren met een woord dat er goed op trekt!) medewerker van Kif Kif, het zootje ongeregeld dat de drijfveer was achter de klachten tegen het Vlaams Blok, waardoor die later (met de bereidwillige hulp van Verhofstadt) zou veroordeeld worden. Verder was hij één van de medestichters van de Movement X van Abou Jahjah en blijkt hij nog steeds nauwe banden te hebben met Karim Hassoun, voormalig voorzitter van Jahjah’s AEL. Wat denkt CD&V met die man te bereiken, vooral als men weet dat hij een jodenhater is die Israël vergelijkt met IS?
CD&V is een vroegere machtspartij die stilaan maar zeker verschrompelt tot een die alleen nog mag hopen verder mee te mogen spelen. Met types als Kobo (waarom straks niet Abou Jahjah zelf?), zal het er gegarandeerd niet beter op worden.
---
In de marge van bovenstaande nog dit. Er loopt een wetsvoorstel van Zuhal Demir (N-VA), zelf van Koerdisch-Turkse origine met de dubbele nationaliteit, om dat dubbele statuut af te schaffen. Dat zal niet makkelijk gaan. In de eerste plaats omdat er landen zijn (zoals bv Marokko), die niet toelaten de eigen nationaliteit te schrappen, terwijl andere bij problemen met landgenoten geen medewerking verlenen (zoals Algerije). Anderzijds kunnen er ook juridische problemen opduiken, zoals bv voor iemand van bij ons die op Amerikaans grondgebied werd geboren en dus ook Amerikaan is (en dat wil blijven). Misschien zou het allemaal eenvoudiger zijn, mocht men een nieuwe wet maken die niet de dubbele nationaliteit verbiedt, maar wel de Belgische nationaliteit afschaft voor wie hier veroordeeld wordt, mocht hij of zij op dat ogenblik een dubbele nationaliteit hebben, waaronder de Belgische. Die persoon wordt, na zo’n veroordeling, dan uitgezet naar het land waarvan hij de andere nationaliteit heeft. En met landen die niet willen meewerken, gewoon de diplomatieke betrekkingen opschorten.
Zoals ik al schreef in mijn blog van 6 dezer (‘Only in Belgium’/vervolgverhaal) is België het enige land in de E.U.-zone waar de inflatie rond de 2% ligt, zoals de Europese Centrale Bank (ECB) het altijd wilde, maar dan iets eronder en niet erboven, zoals nu bij ons het geval is. In datzelfde artikel schreef ik nog dat men er – ook in onze media – alles aan doet om het woord ‘index’ niet te gebruiken. Die index zorgt er nl voor dat lonen en sociale bijdragen, bij het overschrijden van de zgn ‘spilindex’, automatisch verhogen en zo er mee voor zorgen dat de beruchte loonkloof met onze buurlanden niet gedicht wordt, integendeel. En dan hebben we het over de echte loonkloof, die al bestaat sinds de jaren negentig, reden waarom er in 1996 een wet kwam die stelde dat ze niet groter mocht worden, iets dat nooit helemaal gelukt is.
Om toch maar te kunnen blijven concurreren met die buurlanden, hebben pientere ondernemers, om de lonen zo laag mogelijk te houden, gebruik gemaakt van de vele uitzonderingen en achterpoortjes waaraan onze Belgische wetten zo rijk zijn. Er waren (en er zijn nog steeds) de groepsverzekeringen, de maaltijdcheques en zeker de bedrijfswagens, die wel zorgen dat onze wegen dichtslibben, maar anderzijds voor heel wat werknemers een loonsverhoging inhouden die niet of nauwelijks extra belast wordt. Nu komt er nog iets nieuws bij: de ‘niet recurrente resultaatsgebonden verloning’ (ge moet er maar op komen om zoiets een naam te geven!). Dat blijkt een collectieve bonus te zijn die aan alle werknemers van een bedrijf wordt uitgekeerd ‘wanneer een bepaalde doelstelling’ wordt bereikt. Meer winst bv. Zo’n 275.000 werknemers hebben daar vorig jaar al van kunnen profiteren, voor een totaalbedrag van 620 miljoen euro. Leuk voor de mensen, maar niet voor de schatkist die zich een zoveelste keer gepasseerd ziet. Zolang dit land er echter niet in slaagt zijn overheidsbeslag (het geld dat de staat uitgeeft) onder controle te krijgen, kan men het geen enkele ondernemer kwalijk nemen dat die alternatieven zoekt om onder die belastingen onderuit te raken. En niet zonder succes.
De Olympische Spelen in Rio zijn dan toch vrij normaal van start gegaan. Hopelijk blijft dat zo, want niemand heeft er baat bij dat het niét zo zou zijn. Rio had zich voor die Spelen kunnen engageren in een tijd toen het leek alsof de bomen nog tot in de hemel groeiden, tenminste toch voor de zgn ‘BRIC’ landen, maar het is ook daar tegenwoordig geen rozengeur en maneschijn meer. Rio zal aan de Spelen haar broek scheuren, zoals zowat alle vroegere steden dat hebben voorgedaan (Los Angeles was de uitzondering die de regel bevestigt, de enige stad die er dus geld aan over hield).
Waar is de tijd dat de atleten nog zuiver amateur moest zijn en beroepsatleten dus niet mochten deelnemen? Officieel althans niet, want die van het vroegere communistische Oostblok waren zgz ‘staatsamateurs’ en daar moesten onze echte amateurs het tegen opnemen. Ook toen werd er dus al vals gespeeld en dat is niet veranderd nadat beslist werd dat iedereen mocht deelnemen. Dé amateurs binnen de Olympische gedachte zijn tegenwoordig niet meer de atleten, maar de bestuursleden van het Internationaal Olympisch Comité. Als men ziet hoe ze de Russische valsspelers hebben aangepakt – die dachten waarschijnlijk nog altijd in termen van ‘staatsamateurs’ – dan was dat een zuiver amateuristisch gedoe.
Voor de rest hoop ik me verder niet teveel met deze vorm van amusement bezig te moeten houden, zoals ik dat ook niet gedaan heb met het EK voetbal in Frankrijk. Geen tranen dus voor wie het niet zal halen. De Belgische verwachtingen zijn trouwens niet hoog ingeschat – 4/5 medailles* t.o.v. 20/25 die van Nederland verwacht worden – en dan zijn de helft van ‘onze’ echte kanshebbers nog allochtonen met echte Belgische namen (geen Vlaamse of Franstalige). (Doordenkertje!)
* De prachtige overwinning van Greg Van Avermaet, al enkele jaren onze beste coureur, verandert daar niets aan. Ze werd trouwens behaald in de populairste sport van Vlaanderen, een discipline waarin meer dan 90% van de beroepsrenners in dit land Vlamingen zijn.
Het is vandaag exact twee jaar geleden dat de jongste kernreactor van de centrale van Doel, de zo geheten Doel 4, gesaboteerd werd. Dat het wel degelijk sabotage was, staat vast en is ook het enige feit waarover iedereen het eens is. Dat men de dader(s) niet vindt en er ook zo goed als niet meer over communiceert, is niet alleen raar, het kan zelfs beangstigend genoemd worden, zeker als men weet dat het onderzoek verricht werd (en hopelijk nog wordt) door liefst drie instanties: uitbater Electrabel, het federale parket en de staatsveiligheid.
Voor wie het zich niet meer zou herinneren: de kernreactor Doel 4 viel toen stil, nadat de olie die voor de koeling van de stoomturbine zorgt (65.000 liter!) op een goed half uur weg liep. Normaal gebeurt zoiets bij een lek of ernstige storing, maar dat was toen niet het geval. Iemand had de noodklep opengezet en dat kon alleen maar met een speciale sleutel of door iemand die van de hele gang van werken op de hoogte was. De stoomturbine raakte zwaar beschadigd. De reparatie op zich kostte zo’n 30 miljoen euro, maar doordat Doel 4 zo’n 4½ maand had stilgelegen, kwam de totale schade op zo’n 100 miljoen.
Het enige wat over het onderzoek bekend werd was, dat de sabotage niet het werk kon zijn van een buitenstaander, maar van eigen personeel of door personeel van een onderaannemer. Opmerkelijk was wel dat bij een van die onderaannemers een allochtoon gewerkt had, die ondertussen naar Syrië was gaan vechten. De man kon het zelf niet gedaan hebben, maar men heeft er het raden na of hij eventueel e.e.a. had doorverteld aan derden en die geïnstrueerd had hoe te werken. Over dit aspect van de zaak hoort men trouwens helemaal niets meer, alsof zoiets tegenwoordig niet meer actueel zou zijn…
De zaak van Doel 4 was tot nu toe de grootste economische schade die dit land door een sabotagedaad ooit heeft opgelopen, een reden temeer om zich over e.e.a. zorgen te maken.
---
P.S. Wat mijn blog van gisteren betreft, het woord dat men na aanslagen angstvallig vermijdt is inderdaad 'Islam' en niet 'terrorisme', zoals juist opgemerkt door Geronimo. 'Errare humanum est', zou De Wever zeggen.
