De affaire Vuye/Wouters binnen de N-VA wordt een thriller, zoals we er al lang geen meer hebben meegemaakt in de Belgische politiek. Om onze liberalen jaloers te maken! De twee zijn (voorlopig?) geschorst uit de raad van bestuur van de partij en hun hele Objectief V programma heeft hetzelfde lot ondergaan. Vandaag hebben ze een gesprek met de grote leider en hopelijk komt daaruit een oplossing waarin iedereen zich zal kunnen vinden. Vuye is een grondwetspecialist die zelfs les gaf aan de Waalse universiteit van Namen, wat niet iedereen gegeven is en Veerle Wouters is een N-VA militant van het allereerste begin van de partij.
Wat de twee verteld hebben is grotendeels de waarheid, alleen hadden ze die – volgens mij - niet moeten verkopen via de socialistische De Morgen, die daar al te gretig op inspeelde, gevolgd door de hele linkse mediameute. Het blijft echter een feit dat het bevriezen van de communautaire problemen in dit land iets is dat niet voor herhaling vatbaar is, want tenslotte is alles hier communautair. Dat een regering Michel II toch mogelijk zou zijn wordt, na de vaudeville die nu plaats grijpt, zo goed als onbestaande. Tegen de volgende federale verkiezingen in 2019 moet er dan ook klare wijn geschonken worden, in de eerste plaats door het wetsartikel, dat de veranderingen van de grondwet door de volgende federale regering in de intentieverklaring van de huidige, op te nemen. Als dat niet gebeurt – doordat bv de MR daarover dwars zou liggen – dan komt er geen Michel II en zal ook de N-VA moeten trachten desnoods een vergelijk te vinden met de PS om de volgende stap naar confederalisme en/of onafhankelijkheid te zetten. Met de ervaring die ook de PS nu rijker is, is zoiets niet uit te sluiten, zeker niet mocht de partij van Di Pippo nog meer electorale schade op links oplopen. Als het zo zou uitdraaien, mag Vlaanderen Vuye en Wouters dankbaar zijn.
Ondertussen komt ook het Vlaams Belang langzaam maar zeker terug. De partij heeft niet moeten wachten op Vuye en Wouters om te zien dat het communautaire terug is van nooit weg geweest. Volgens een laatste peiling (van de RTBF en de Libre Belgique, een stuk betrouwbaarder dan die van de VRT en De Standaard), zou de partij bij verkiezingen nu meer dan 13% van de stemmen halen en zit ze de traditionele partijen op de hielen. Ze riskeert straks de tweede grootste partij van Vlaanderen te worden! ‘ ’t Kan verkeren’, zei Bredero.
Ik kom nog even terug op de discussie die er binnen de N-VA is ontstaan n.a.v. een uitspraak van De Wever dat hij misschien wel een Michel II regering zag zitten (mijn blog van 17 dezer). De kritiek uit eigen rangen kwam nl van het duo Vuye-Wouters, dat speciaal door De Wever is belast met Objectief V – Studiecentrum Confederalisme. Op zich is daar niets mis mee, want beide studaxen kunnen best wel redenen hebben om hun bezorgdheid te uiten over vooruitzichten die nu niet bepaald zouden stroken met wat zij tegen 2019 willen voorbereiden op communautair vlak. De Wever vindt dat discussies over dergelijke zaken eerst binnen de partij moeten gevoerd worden en niet in de pers en ook daartegen valt weinig te zeggen. Waar het echter om gaat – ook al wordt dat niet meteen expliciet zo gesteld – is dat het duo Vuye-Wouters ermee naar De Morgen is gestapt, nog altijd de meest linkse krant in onze toch al erg linkse Vlaamse Media, die zo’n interviews alleen publiceert om de Vlaamsnationale zaak te schaden. Rechtuit gezegd, waarom het N-VA duo dat aan De Morgen is gaan vertellen, is ook mij niet duidelijk en het wordt uitkijken hoe dat varkentje verder zal gewassen worden.
Nog zo iets is de ruchtbaarheid die de mogelijke toekomstige voorzitter van de SP.a in Antwerpen in diezelfde media krijgt. Een zekere Tom Meeuws, die zichzelf ondernemer noemt, is met veel tamtam de politieke debat in geduikeld, nadat hij het had klaargespeeld ervoor te zorgen dat de moslims in Antwerpen hun schapen voor het Offerfeest toch onverdoofd konden slachten. Hij had nl de vergunning gekregen om in een oud slachthuis een soort pop-up slachtvloer daarvoor in te richten. Als acte de présence kan dat tellen. Nu maar zien hoe de man het er verder politiek vanaf zal brengen. Het is nl al een contradictio in terminis dat een ondernemer voor de socialisten gaat stemmen, laat staan voor hen op de verkiezingslijsten gaat staan. Het feit dat hij eerder gesolliciteerd had bij De Lijn – toch nog altijd een vrij linkse bedoening sinds Stevaert, Claes, Lieten en Co – maar er niet werd aangenomen doet toch een belletje rinkelen. Was hij daar immers aangenomen, dan zou hij zich meer dan waarschijnlijk niet meer als ondernemer geprofileerd hebben. Nu dus wel. Zeker is, dat als het doorgaat, de partij zal proberen door de actie met het slachthuis de stemmen van de Antwerpse moslimgemeenschap binnen te halen. De geschiedenis herhaalt zich. Een Patrick Janssen bis?
De beheersmaatschappij Eandis, distributiebeheerder voor elektriciteit en gas van zeven gefuseerde Vlaamse intercommunales, is zinnens een deel van haar aandelen te verkopen aan een Chinees staatsbedrijf. Daarover is heel wat te doen geweest dezer dagen. De maatschappij had bv ook met gegarandeerd succes naar de Beurs kunnen trekken, maar die Chinezen bieden 200 (sommigen zeggen zelfs 300) miljoen euro meer dan de concurrenten. Het nadeel van die verkoop is wel dat een deel van de winst straks naar China zal verhuizen. Dat land mag dan nog wel een communistisch systeem hebben, op gebied van economie, financiën en digitale omwenteling is het puur kapitalistisch en aardig op weg de rest van de wereld in te halen én voorbij te steken, Silicon Valley inbegrepen.
Ik ben geen specialist ter zake, maar opvallend in deze zaak is wel dat in de raden van bestuur van Eandis uitsluitend politici zetelen, in totaal liefst 60. In deze tijd van discussies over investeren en besparen, blijft het oorverdovend stil over besparingen in de politiek zelf. Denk maar aan al die niveaus die er bestaan tussen het federale en het lokale (tussen de Wetstraat en de Dorpstraat, zeg maar), die alleen maar geld kosten en weinig tot niets opbrengen, zoals ik hier al meermaals geschreven heb (Senaat, Provincies, Kabinetten en dus ook Intercommunales allerhande).
Let op, voor de overgrote meerderheid die in bovenvernoemde instellingen werkt (nou, ja) is dit niet hun belangrijkste bron van inkomsten, maar een bijverdienste. Regelmatig wordt er wel aangeklaagd hoeveel mandaten die en die heeft (en dat kunnen er tientallen zijn, al dan niet betaald), maar daarna valt de discussie daarover weer stil. Het gaat trouwens niet alleen over hun gages, maar ook over de logistieke kosten die bv het openhouden van die zaken met zich meebrengen. Alleen al om de Senaat draaiende te houden (voor zo’n achttal vergaderingen per jaar, nota bene) spreekt men over enkele miljoenen euro. En of er nog te besparen blijft!
Er is deze week nogal wat commotie ontstaan over een uitspraak van Bart De Wever. Zijn uitspraak dat hij bereid zou zijn met een Michel II verder te gaan heeft nogal wat reacties uitgelokt, niet alleen bij de habitués die altijd negatief reageren als De Wever iets zegt*, maar deze keer ook bij zijn eigen achterban, die vreest dat een Michel II zou betekenen dat de N-VA de Vlaamse communautaire eisen nóg eens 5 jaar in de koelkast zou houden. Bart De Valck, de voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) vond het zelfs nodig daarover een aparte nieuwsbrief uit te schrijven (waarvan ik, als lid, een rechtstreekse kopie krijg).
Die andere Bart vreest dat De Wever de weg op zal gaan van Verhofstadt en Leterme, die hun partij kapot geregeerd hebben door in de eerste plaats België en niet Vlaanderen te gaan regeren (hij vergat Hugo Schiltz nog). Zij zorgden ervoor dat we steeds meer België en steeds minder Vlaanderen over hielden en kregen tenslotte het deksel op hun neus. Het is weinig waarschijnlijk dat historicus De Wever in dezelfde val zal trappen en er na de bocht van Bracke en die van Vuye geen derde zal komen van De Wever zelf.
Om te beginnen zijn we nog bijna drie jaar verwijderd van de volgende federale verkiezingen. In de politiek is dat een eeuwigheid. Er moet niet alleen uitgekeken worden hoe de N-VA tegen die tijd het ervan af zal brengen, dat geldt ook voor de andere partijen, niet in het minst voor de PS van Di Pippo. De Waalse socialisten hebben het in Francofonië nog wel voor het zeggen, maar hun macht is aan het tanen nu ze, na meer dan 20 jaar mee aan de federale vetpotten gezeten te hebben, daarvan verstoten zijn. Ook electoraal gaat het de partij niet voor de wind omdat ze op haar linkervleugel steeds meer kiezers verliest aan de PTB (de Waalse tegenhanger van de PvdA). Als Michel I in 2019 zou kunnen zeggen dat het federale niveau geen PS meer nodig heeft, zou die laatste partij wel eens bereid kunnen zijn tot meer toegevingen**, waardoor een regering met N-VA en PS ook tot de mogelijkheden zou kunnen behoren als de francofonen bereid zouden zijn mee te stappen in De Wevers confederalisme (daarvoor heeft men trouwens in het parlement een tweederde meerderheid nodig, plus een meerderheid in elke taalgroep). Het zal een moeilijke keuze worden, maar liever een stap verder naar het confederalisme en de onafhankelijkheid dan nog eens vijf jaar koelkastpolitiek.
Dat doet niets af van het belang van de nieuwsbrief van Bart De Valck. Vlamingen hebben het nodig van op tijd en stond wakker geschud te worden uit hun zelfgenoegzaamheid en hun Lamme Goedzak gevoel.
* Ik heb het ooit al eens geschreven: de dag dat Bart De Wever zal verklaren dat de aarde rond is, gaan zijn politieke tegenstrevers dat nog betwisten.
‘Sell in May and go away, but remember to come back in September’ is een beursgezegde dat is overgewaaid uit Amerika. Dat heeft te maken met de zomervakanties waarin op de beurs meestal niét zoveel gebeurt en waarin in het bedrijfsleven normaal geen belangrijke beslissingen genomen worden. Dat wil echter niet zeggen dat er niéts gebeurt, want meestal heeft men dan de tijd om e.e.a. te plannen, ook al omdat in die maanden gebruikelijk de investeringen voor het volgende jaar voorgesteld worden. De vele ontslagen, herstructureringen en sluitingen van deze maand moeten ook in dit licht gezien worden.
Als we even Caterpillar terzijde laten, dat is een geval apart, dan vindt men redenen om de genomen beslissingen te rechtvaardigen. In de verzekeringssector bv wordt nog bitter weinig winst gemaakt o.w.v. de uiterst lage rente, waarvoor super Mario van de Europese Centrale Bank (ECB) verantwoordelijk wordt gesteld. Bij P&V vallen geen naakte ontslagen, bij AXA probeert men die ook te vermijden en in beide gevallen gaat het om een herstructurering die 3 tot 4 jaar in beslag zal nemen. Waar heel wat minder over te horen is, is wat er gaat gebeuren met Ethias, dat in slechte papieren zit en met ING, al vindt dat laatste bedrijf dat het er in Nederland slechter voor staat dan in België.
Tenslotte is het zo dat de wereld van vandaag niet meer die van gisteren is. De digitalisering en het Internet hebben alles door elkaar geschud en een bedrijf zou gek zijn niet met de trend mee te gaan als men op die manier kan besparen en winsten kan maken. Ondanks de vele ontslagen waar men ons nu mee om de oren slaat, komen er nog altijd meer jobs bij dan er weggaan, maar het zijn niet meer dezelfde jobs.
We zouden ons beter meer zorgen maken over het feit dat het sociaal overleg over de arbeidshervorming in dit land mislukt is. Bonden en werkgevers raakten het zelfs niet eens over hoe het overleg aan te pakken. Heikel punt is de flexibele 38 urenweek, die voortaan op jaarbasis zouden berekend worden i.pl.v. per kwartaal zoals nu het geval is. Een tweede reden is dat stoorzender Kris Peeters het oorspronkelijk voorstel zodanig heeft afgezwakt dat ook de N-VA en Open VLD het niet meer zien zitten. Als er eind dit jaar geen akkoord is, moet de regering zelf de nieuwe regels opleggen. Vraag is maar of de vakbonden daarna onderling akkoord zullen gaan en of anders het ABVV weer cavalier seule gaat spelen.
De ‘state of the Union’, Europese versie van Jean-Claude Juncker, was geen verrassing. Het Luxemburgs fuifnummer bleef op de vlakte, vooral omdat er dit weekeinde een bijeenkomst is van de staatsleiders in Bratislava, waar misschien wél iets meer en/of iets anders zal verteld worden. Daarenboven werd de speech overschaduwd door het bekgevecht tussen Verhofstadt en Nigel Farage, waarin de nodige scheldwoorden niet ontbraken. Waar Farage gelijk in had was, toen hij zei dat Verhofstadt, die zich vooral opwindt als hij het over de nationalisten heeft, zelf een nationalist is, een EU-nationalist dan. Hij had het ook bij het rechte eind toen hij kwijt wou dat Verhofstadt, met zijn gebruikelijk hang naar polemiek en controverse, niet de geschikte persoon is om het EU-parlement te vertegenwoordigen in de besprekingen over de Brexit. Toevallig stond het genie uit Gent deze week op de cover van Knack, met daarbij de tekst; ‘De toetreding van Turkije? Laten we stoppen met die komedie’. Dat komt dan van de man die zelf altijd dé voorstander is geweest van de aansluiting van dat land bij zijn ‘Verenigde Staten van Europa’. Daarop afgaande kan het goed zijn dat wat hij nu vertelt over de Brexit, hij straks even snel zal verloochenen. Denk maar aan zijn eerste drie burgermanifesten. Die stonden zelfs op papier en die heeft hij ook verloochend.
De schaduw van de Brexit bleef dan ook overheersen in Straatsburg, ook al weet nu zo stilaan iedereen dat dit een werk van lange adem gaat worden en dat terwijl er andere katten te geselen zijn: de economische en financiële problemen van de landen rond de Middellandse Zee, de problematiek met de Visegrád landen uit centraal Europa die de migratie heel anders zien dan ‘wir schaffen das’, de werkloosheid en de voorschrijdende digitalisering. Het voorstel van Juncker om elk dorp en stad van de E.U. te voorzien van de mogelijkheid tot een Wifi aansluiting kan leuk zijn, maar zal niet meer zijn dan de klassieke dooie mus die de problemen van de meeste E.U.-burgers niet zal oplossen.
De staatsschuld van dit land zit al enkele jaren boven de 100% van het bruto binnenlands product (bbp), wat betekent dat de uitgaven hoger liggen dan de inkomsten. Deze federale regering ging daar eens iets aan doen,zie. Na twee jaar regeren, na een indexsprong, een taxshift en nog van dat moois zitten we nog altijd boven de 100%. En dan hebben we nog geluk dat de staat momenteel geld kan lenen zonder haast rente te betalen. Mocht – om welke reden ook – die rente straks omhoog schieten, dan zal het hek helemaal van de dam zijn, want dan kan die staatsschuld misschien wel verdubbelen of erger.
Buiten de bekende besparingen die men zou kunnen uitvoeren, maar die niet plaats vinden, zijn er nog redenen waarom het maar niet lukt die schuld te doen zakken. Blijkt nl dat 45,8% van de werkende bevolking bij de overheid in dienst is en dat dit percentage sinds 2008 nog met meer dan 2% gestegen is. Dat percentage is dan voor heel België. Uitgesplitst volgens gewest bedraagt het 43,6 voor Vlaanderen, 46 voor Brussel en liefst 51,9% voor Wallonië. Dat betekent o.m. ook dat in Vlaanderen de privésector de grootste is en dat die in Wallonië, waar die al de kleinste was, die nog kleiner gaat worden. Zeker nu na het afhaken van Caterpillar en toeleverbedrijven. Enfin, nog maar eens de bevestiging van het gekende verhaal, waarbij eens te meer duidelijk wordt dat de vertelsels van bepaalde economen en journalisten dat Wallonië aan een inhaalbeweging bezig zou zijn, praat voor de vaak is. Er zijn er zelfs, zoals de linkse profeet Jan Hertogen, die voorstellen ook in Vlaanderen de non-profit uit te breiden, omdat die jobs – volgens hem - ‘crisisbestendig’ zijn. Precies alsof dat niets kost...
De begrotingsbesprekingen van het kernkabinet zijn al wel begonnen, maar een resultaat wordt niet verwacht vóór half oktober. In die periode moet nog minstens 1,4 miljard euro gevonden worden. Tussendoor gaat onze nationale Charel naar de States en de kans bestaat dat er niets zal gebeuren vóór hij terug is. Niet omdat hij er persé bij moet zijn, maar omdat men schrik heeft dat e.e.a. zou kunnen uitlekken zoals in het verleden al een paar keer gebeurd is…
Gwendolientje van het blauwe fabriekje blijft ongewoon actief en komt regelmatig met nieuwe optimistische voorstellen af om de maatschappij, het land en desnoods heel Europa te veranderen. Niet dat ze daarbij ongelijk heeft, de vraag is alleen maar in hoeverre zij kan doorwegen om met al haar projecten enige navolging te krijgen. Open VLD, dat ooit zo’n kwart van de stemmen haalde in Vlaanderen, zit daar nu 10% onder en het ziet er niet naar uit dat daarin veel beterschap zal komen. In de Vlaamse regering loopt haar partij erbij als vijfde wiel van de wagen, enkel erbij genomen omdat men ze nodig had om een federale regering te maken zonder de PS. Het feit dat ze toen, bij de Vlaamse regeringsvorming, het reeds bereikte akkoord tussen N-VA en CD&V moest ondertekenen zonder er zelf iets van haar eigen partij in te hebben staan of bij te kunnen voegen, spreekt boekdelen.
Het probleem met de Vlaamse liberalen is dat ze, sinds het vertrek van Deckerken, hun rechtervleugel kwijt zijn. Zelfs na het verdwijnen van LDD van het politieke toneel, zijn diens kiezers niet naar de Open VLD teruggekeerd, maar waarschijnlijk eerder naar de N-VA. Enkele redenen daarvoor zijn het feit dat Open VLD van liberaal rechts naar liberaal links is verschoven (met dank aan Verhofstadt) en de partij op tijd en stond het belgicisme blijft verdedigen. De enige andere Vlaamse partij die dat laatste doet is Groen en die is ook links, maar dan echt links.
Bij SP.a is men, sinds de bocht van Crombez, voorzichtiger geworden bij het beoordelen van de nieuwe uitdagingen, o.m. wegens de migratie en de vluchtelingen, bij Open VLD mist men dat en denkt men het te kunnen halen met hippe nieuwigheden en een figuur (nou, ja) zoals Maggie De Block, die wel populair is in heel België, wat echter maakt dat ook zij meer Belg en minder Vlaming geworden is. Bewijs daarvan o.m. haar standpunt i.v.m. de toekenning van de RIZIV nummers aan nieuwe artsen, waarbij ze het de weinige geslaagde Vlaamse kandidaten nóg moeilijker maakt.
Gwendolientje zal nog veel hippe ideetjes moeten spuien om het blauwe tij te keren.
Liggen jullie ook wakker van het probleem dat dit land een noodtoestand in het leven zou moeten kunnen roepen? In onze buurlanden Nederland en Frankrijk hebben ze die mogelijkheid al en – bij mijn weten – ligt er daar niemand van wakker. Hier vallen de politieke partijen over elkaar heen om toch maar te protesteren bij een zoveelste idee van de ‘grote leider’, zoals Kaaiman hem noemt. De Wever wil dat men desnoods eerst ingrijpt en pas daarna de rechter laat oordelen. Zo’n beetje in de trant van Aziel Zarbon: ‘j’agis et puis je réfléchis’. Volgens zijn politieke tegenstrevers zou hier altijd eerst het gerecht moeten ingeschakeld worden, want ons gerecht is het neusje van de zalm! Denk maar aan de vrijlatingen na procedurefouten, aan het steeds weer ingediende vraag voor verblijfvergunningen telkens die worden afgekeurd (tot 16 jaar toe, zoals we zopas nog hebben meegemaakt bij dat Kosovaars gezin met drie delinquente zonen), aan het opnieuw houden van een proces omdat een beklaagde op het eerste niet is komen opdagen, ook al was hij daartoe in staat. ‘Verstek’ noemt men dat. Allemaal op kosten van de belastingbetaler.
En dan is er die privacy, die hoegenaamd niet meer bestaat. Wie absolute privacy wil, moet gaan leven zoals een kluizenaar. Alles wat met digitalisering te maken heeft, kan je privacy schaden: PC, tablet, smartphone, betaalkaart, klantenkaart en dan vergeet ik er nog wel enkele. De fiscus gaat binnenkort uw bankkaarten screenen, so what?
Het idee van de N-VA om een noodtoestand in het leven te kunnen roepen is gewoon een slimme politieke zet. Als er niets gebeurt, wat we allemaal hopen, dan is er geen discussie. Als er wél iets gebeurt, wat we allemaal vrezen en het loopt (weer) niet zoals het hoort, zal de partij kunnen zeggen: ‘zie je wel, wij hadden het voorspeld’. Dat is wat men een win-win situatie noemt. Alle gekte eromheen, zoals nu gebeurt, is maar een uitloper van de komkommertijd.
In mijn blog van 4 dezer schreef ik reeds dat er zelfs na de recente herstructurering nog gestaakt werd bij Caterpillar in Gosselies. Alsof het in Wallonië de normaalste zaak van de wereld is dat men altijd en overal kan en mag staken, om welke reden ook, voor zover er al een is. Nu blijkt dat er in september van vorig jaar een deel van het personeel de fabriek had geblokkeerd uit protest tegen het ontslag van één arbeider die de directie beledigd zou gehad hebben. Mede daardoor moesten er in de Amerikaanse Caterpillar fabriek van Aurora in de States overuren gedraaid worden om de met klanten afgesproken leveringstermijnen te kunnen respecteren. Het voorval zal zeker hebben meegespeeld in de beslissing om de fabriek in Gosselies te sluiten. In de lokale editie van ‘La Nouvelle Gazette’ van 23 september 2015 had men het zelfs over de 29ste stakingsdag in 18 maanden.
Nu kunnen wij, als Vlamingen, wel onze schouders ophalen en denken ‘dat ze maar doen wat ze daar niet laten kunnen’, als het gaat om multinationals spreekt men in het buitenland niet over Waalse, maar over Belgische fabrieken, net zoals heel wat cijfermateriaal federaal wordt bekend gemaakt, niet regionaal. Als daarbij blijkt dat Charles Michel, de Belgische premier, openlijk verklaart hard te zullen optreden tegen Caterpillar, dan doet hij dat wel in de eerste plaats als Waal, om zijn MR partij in Wallonië te steunen, maar wordt dat in het buitenland aanzien als een Belgisch standpunt, dus ook dat van de Vlamingen.
Hetzelfde maken we mee met verzekeraar Ethias, die momenteel in zo’n slechte papieren zit, dat men vreest dat het bedrijf zijn honderdste verjaardag in 2019 wel eens niet meer zou kunnen vieren (100 jaar, de voorgeschiedenis met het frauduleuze OMOB meegerekend). De laatste stresstest door de Nationale Bank (NBB) blijkt een ramp te zijn. De verzekeraar uit Luik, met een belangrijke poot in het al zo geteisterde Hasselt, blijkt nl nog steeds in handen te zijn van de PS en dit nadat het bedrijf in 2008 van de Belgische staat de verzekering kreeg dat ook haar klanten – in de eerste plaats haar First-rekening klanten, waar het bedrijf zwaar aan verliest - zouden beschermd worden als spaarders. Daar bovenop kreeg het er van de overheid nog 1,5 miljard euro bovenop, netjes in drie verdeeld tussen de federale overheid, het Waalse én het Vlaams gewest, die elk één vierde (niet één derde!) van het bedrijf kregen. Ethias Gemeenrecht, dat het overblijvende vierde mocht houden én het Waalse gewest samen hebben er daardoor nog steeds een socialistische meerderheid…
En zo fopt men (de Vlaamse) Frederik. Zolang Vlaanderen zelfgenoegzaam onze zuiderburen hun zin laat doen, zullen wij opdraaien voor de kosten. Baten zullen er nooit zijn.
Alsof het bij de SP.a allemaal nog niet erg genoeg is, komt daar e.o.a. Turks parlementslid (volgens onze media de rechterhand van Erdogan) hier in Beringen zijn landgenoten aanmanen niet (meer) voor onze socialisten te stemmen. En dat gebeurt dan in hetzelfde Limburg, waar de partij zopas, na 22 jaar, het burgemeesterschap van de hoofdstad moest prijsgeven. Op te merken bij dat Turks bezoek was, dat Ahmed Koç, het provincieraadslid dat pas uit de partij werd gezet wegens zijn opruiende taal t.o.v. Erdogan’s plaatselijke tegenstanders, op de eerste rij stond om van 'rechterhand' niet alleen te horen niet meer voor de SP.a te stemmen (voor wie dan wél, zei hij er niet bij), maar tevens dat Erdogan voor alle Turken heilig is, een God zelfs. Nu zijn ze op dat gebied in Limburg al e.e.a. gewend. Ze hebben daar nog een God gehad (althans volgens Yves De Smet van De Morgen). Met een variante op een liedje uit de tijd van de bezetting tijdens WO II, zou men kunnen zeggen (en/of zingen): ‘Es geht Alles vorüber, es geht Alles vorbei. Und auch Recep Tayyip Erdogan und seine Partei’!
---
In de marge van bovenstaande toch nog dit over de burgeroorlog in Syrië. Het Turks leger, qua manschappen het tweede grootste van de NATO, is zich even echt met die oorlog gaan bemoeien en jaagt de IS schurken in enkele dagen weg uit een grensgebied van 600 km², iets waar bombardementen van Amerikanen en Russen niet toe in staat bleken. Een duidelijker bewijs dat die oorlog daar alleen maar kan gewonnen worden met (serieuze) grondtroepen. Als de Jihadi’s te doen krijgen met een echt leger, blijken het ook maar een stel broekventen te zijn, die alleen gevaarlijk worden als ze zichzelf kunnen uitschakelen door zich op te blazen…
Zouden ze bij de VRT dan toch stilletjesaan het licht gaan zien? Vorig jaar was er al het ontslag van Luc Rademakers, directeur informatie, die er voordien al in geslaagd was de Gazet Van Antwerpen de helft van haar abonnees te doen verliezen en een motie van wantrouwen van de eigen VRT-nieuwsdienst niet overleefde, waardoor de Stevaert boy de kans niet meer kreeg het bij de VRT nog eens over te doen. Nu stapt ook Björn Soenens op als hoofdredacteur van het journaal. Hij gaat - zogezegd als specialist ter zake – de Amerikaanse presidentsverkiezingen volgen. Hoe zeer hij gespecialiseerd was in de Amerikaanse politiek bleek na de aanslag bij de marathon van Boston. Toen wist hij meteen te vertellen dat dat het werk was van de Tea Party! Van een afgang gesproken. Onnodig te zeggen dat Soenens een zuivere linkse is, die het nieuws op de nationale zender, gesponsord door de belastingsbetaler, op zijn (linkse) manier kleurde. ‘Constructieve journalistiek’ noemde hij dat, de mensen alleen tonen wat hij wilde.
Nu maar hopen dat het vernieuwd college van VRT-hoofdredacteuren eens een frisse wind door haar nieuwsdienst laat waaien, waardoor er ook opnieuw meer kijkers zouden kunnen naar zappen. In de top 100 van populairste Tv-programma’s zakte het VRT-journaal van 19.00 uur tijdens de bestuursperiode van Soenens van de 8ste naar de 21ste plaats! Vooral de vervanging van Soenens door Inge Vrancken (al 13 jaar buitenlandverslaggever) lijkt een goede zaak.
---
Nog een opvallende ‘verdwijning’ is die van topman Bernard Thiry als CEO van Ethias. De man, van PS-signatuur, heeft zich blijkbaar verbrand met een ‘vriendendienst’ aan PS-kopstuk Stéphane Moreau door een schadegeval uit te betalen waarvoor geen dekking was en waarvan de verzekeringspolis ondertekend werd nà het ongeval. Ondanks het feit dat Ethias een voortzetting is van het vroegere rode OMOB, dat ook al had moeten stoppen wegens een veroordeling, blijkt men het daar nog steeds niet geleerd te hebben. Voeg daarbij nog de lijken die tegenwoordig met de regelmaat van een klok uit de Optima kas blijven vallen en die ook al van rode signatuur zijn. Zoals onze vriend Walter het al eens verwoordde, blijkt het nog altijd gemakkelijker een hond van een worst weg te houden dan een socialist van (andermans) centen…
Hét probleem is dat men nu Ethias, waar Stevaert ooit ook eens voorzitter van was en waar het nog steeds niet draait zoals het hoort, wil koppelen aan de staatsbank Belfius. Als dat zou doorgaan en het daarna wéér mis zou lopen – wat verre van denkbeeldig is – mag de belastingbetaler er straks voor opdraaien. De geschiedenis blijft zich herhalen.
---
Tenslotte was er de vaudeville in het stadhuis van Hasselt waar Hilde Claes, dochter van haar vader en vroegere protegee van Stevaert, die haar politieke carrière gelanceerd had, het aan de stok kreeg met jan en alleman, zowel in als buiten haar eigen partij. Zo erg dat zelfs ‘den John’ en ‘Markske’ zich geroepen voelden om tussenbeide te komen. Het resultaat is wel dat de SP.a, die er bij de laatste gemeenteverkiezingen voor het eerst sinds lang de volstrekte meerderheid verloor, nu ook de burgemeestersjerp moet afgeven aan een CD&V’er.
In deze rubriek heb ik al meer dan eens mijn mening gegeven over dat toelatingsexamen voor artsen en daarbij verteld dat dat examen niets te maken heeft met geneeskunde. Een nierspecialiste uit het Antwerpse Middelheim ziekenhuis denkt er ook zo over, nadat ze ook e.e.a. had meegemaakt met haar dochter die insgelijks arts wilde worden maar niet door dat examen raakte. Tenslotte stuurde ze haar naar het buitenland van waar ze, eens haar diploma behaald, terug naar hier kan komen en dan zonder verdere problemen een RIZIV nummer zal krijgen zoals elke andere buitenlands afgestudeerde kandidaat arts dat krijgt. Maar niet iedereen kan zich zoiets financieel veroorloven en de meesten moeten hopen het potsierlijke multiple-choice examen te overleven. Een alternatief – dat ook mijn kleinzoon en zijn vriendin hebben moeten nemen – was eerst drie jaar biomedische wetenschappen doen (waarvoor geen toegangsexamen vereist is) en daarna, via een doorschakeljaar, overstappen naar geneeskunde, waarbij men dan wel één jaar verliest.
De nierspecialiste in kwestie heeft daarover een open brief geschreven aan Hilde Crevits, verantwoordelijk Vlaams minister, brief die ook in de media verschenen is. Daarin schrijft ze dat die toelatingsexamens gemaakt zijn voor ingenieurs, niet voor artsen. ‘Naar het empathisch vermogen en hun interesse in mens en maatschappij wordt niet gevraagd’, schrijft ze. Mensen die arts worden zien als een roeping, vallen op die manier af, terwijl het juist die mensen zijn die onze maatschappij nodig heeft.
Recentelijk waren er nog berichten over jonge dokters die al met een burn-out te maken hadden of die geen extra klanten meer aannamen omdat het hun teveel werd. Dat is waarschijnlijk omdat die mensen geschikter waren om ingenieur te worden dan arts. Wie zijn werk als een roeping ziet, zal als jonge mens niet zo gemakkelijk overwerkt raken.
In mijn blog van 9 augustus (‘De moslim factor’) had ik het o.m. over een zekere Youssef Kobo, die kabinetschef geworden was van Bianca Debaets (CD&V), Brussels staatssecretaris. De man kwam in het nieuws omdat hij de kat de bel aanbond i.v.m. de haatreacties op de sociale media n.a.v. de dood van dat 15 jarig Belgisch Marokkaantje tijdens een vakantierit met een quad in het land van zijn voorvaderen. Alhoewel hij toen al geen onbesproken figuur was, had Kobo in deze zaak gelijk en leek het erop dat daarmee de rust wel zou terugkeren, in de eerste plaats binnen de CD&V, waar hij beschouwd werd als een ‘young potential’, eentje uit het Innesto programma van Wouter Beke. Dat blijkt echter niet het geval te zijn, nu er vroegere uitspraken van diezelfde Kobo op de sociale media zijn verschenen die al even hatelijk zijn als die welke hij vorige maand aanklaagde. De man blijkt al eens geschreven te hebben dat men, i.pl.v. de schapen, beter Wilders en Dewinter had kunnen slachten. Dat werd hem door onze poco media niet eens kwalijk genomen. Toen hij echter hetzelfde voorstelde te doen met de Gaia-medewerkers, was het kot te klein. De man heeft ondertussen wijselijk ontslag genomen als kabinetschef, maar blijft wel lid van een partij die zich nog altijd christelijk noemt.
Het wordt trouwens meer dan hoog tijd dat alle traditionele partijen zich beraden over hun officieel standpunt i.v.m. het onverdoofd slachten. Ze zijn in die partijen niet allemaal zo rechtlijnig als Hermes Sanctorum van Groen die uit de partij is gestapt omdat hij consequent wil blijven in zijn mening dat onverdoofd slachten niet kan en dat het verbod niet mag worden uitgesteld om eventuele moslimkiezers te paaien. Er wordt trouwens al verdoofd geslacht op tijdelijke slachtvloeren, o.m. door een zekere Hamid Ghordo uit Londerzeel, die zo’n tijdelijke slachtvloer heeft geregeld gekregen met een capaciteit voor 500 dieren en die al is volgeboekt voor het Offerfeest, door moslims nota bene. Bewijs dat het wél kan en die Ghordo navolging verdient, al blijft het een betwistbare zaak of zo’n tijdelijke slachthuizen wel kunnen.
Het zou allemaal zo simpel kunnen zijn: wie zich hier vestigt, moet onze wetten eerbiedigen en zich aanpassen, zeker in het openbare leven. Wie dat niet kan, wordt vriendelijk, maar dringend verzocht terug te keren naar het land waar hij/zij vandaan komt. Verder hopen we dat ‘schupke’ Weyts voet bij stek houdt en het verbod tot onverdoofd slachten zo snel mogelijk wettelijk maakt, al begrijp ik niet goed waarom hij daarvoor rekening moet houden met het federaal niveau of wachten op een bemiddelaar die pas volgend jaar met een voorstel zou afkomen. Hopelijk heeft men nu ook bij regeringspartner CD&V het licht gezien en bewijst het geval Sanctorum dat er nog zoiets bestaat als een geweten, ook bij de al dan niet groene politiekers.
Niet alleen bij ons, maar in heel wat omliggende landen, zeker die waar dit en het volgende jaar verkiezingen plaats zullen grijpen, wordt immigratie, niét de financieel-economische situatie, hét politieke hoofdthema. De verkiezingen in Mecklenburg-Vorpommern waren daarbij al een voorsmaakje.
Ik heb ooit al eens geschreven dat Herman Van Rompuy het vleesgeworden bewijs was van de regel ‘Wie niets doet, maakt geen fouten. Wie geen fouten maakt, wordt bevorderd’. De man viel zo omhoog, eerst tot Belgisch premier en daarna zowaar tot de zgz ‘president’ van de Europese Unie. Nu blijkt daar ook een andere bepaling voor te zijn die, bij manier van spreken, zo oud is als de straat. Ze komt van Benjamin Disraeli, een Britse prime minister uit de 19de eeuw. Die noemde het ‘Masterly inactivity’ (meesterlijke inactiviteit).
Waarom ik daar op terugkom? Wel, ergens vorige week was er de publicatie van een peiling over het aantal leden van de verschillende Vlaamse partijen. De juiste cijfers herinner ik me niet meer, maar wel het feit dat CD&V de grootste verliezer is. De partij verloor de laatste vijf jaar de helft van zijn leden. Niet verwonderlijk als men de uitslagen van de laatste verkiezingen kent, waar de tsjeven gemiddeld nog zo’n 20% van de stemmen haalden. Niet om mee uit te pakken voor een partij die in dit land ooit een volstrekte meerderheid heeft gehad.
Het lijkt er nl sterk op dat niet alleen onze ‘natte dweil’, maar heel zijn partij zich bezondigt aan die ‘meesterlijke inactiviteit’, waarbij ze er nog steeds vanuit gaat dat ze onmisbaar is. Dat heeft haar al zuur opgebroken bij de vorming van de laatste federale regering, toen CD&V dacht én een Eurocommissaris én een federale premier te kunnen leveren. Sindsdien moet ze ermee leren leven niét meer de GOP (Great Old Party, zoals men ook de republikeinse partij in de States noemt) van de Vlaamse noch Belgische politiek te zijn. De zure reacties van Kris Peeters – de gepasseerde premier – op elke verklaring vanuit de N-VA hoek, noch het gezeur van ‘Markske’ Beke zullen daar veel aan veranderen.
Ondertussen ben ik er achter gekomen waarom die Peeters zo de linkse toer is opgegaan. Zijn vader zat nl al in het bestuur van de Christelijke Mutualiteiten (CM), dat verbonden is met het ACV*. Feitelijk zat Kris dan ook niet op zijn plaats bij Unizo, iets dat men snel vergeten was toen hij door Leterme (ook al ACV) werd opgevist in de Vlaamse deelregering en later diezelfde Leterme mocht opvolgen als Vlaams minister-president toen die naar het federale niveau vertrok. Dat was nog in de tijd toen de partij dacht zich alles te kunnen permitteren. Nu dat niet meer blijkt te kunnen, wordt men chagrijnig. Het wordt nu aftellen naar de eerste verkiezingen in 2018 om te zien of de Vlaamse GOP verder gaat afbrokkelen of niet. Met een verouderende ledenkern zou het eerste wel eens het geval kunnen worden.
* Naar het schijnt zat de vader van Jos Geysels, de uitvinder van het cordon sanitair, ook in het bestuur van de CM...
Rond half augustus stonden onze media bol van het nieuws dat er nóg een gevaarlijke terrorist vrij rondliep, een zekere Ousama Atar, familie van enkele zelfmoordterroristen van de aanslagen in Parijs en Brussel en mogelijks er zelf ook mee betrokken. Straffer nog: die Atar was in Bagdad aangehouden geweest voor wapensmokkel, zat er in de gevangenis en kon daaruit vroegtijdig vertrekken na diplomatieke druk van het Belgische ministerie van Buitenlandse Zaken en van Amnestie International omdat de kerel zgz nierkanker had. Dat laatste bleek later helemaal niet het geval te zijn – een uitvinding van zijn familie - maar toen was de man al spoorloos verdwenen. Nog erger werd het toen bleek dat hij in die Iraakse gevangenis kennis had gemaakt met Abu Bakr al Bagdadi, die daar later kon ontsnappen en tenslotte zichzelf uitriep tot de nieuwe kalief van het even nieuwe IS-kalifaat dat sindsdien dood en vernieling zaait in het Midden Oosten én in Europa.
Die Atar is nog steeds niet gevat en men heeft er het raden naar waar hij zou zitten. Mocht dat in België zijn, dan maken we hetzelfde scenario mee als dat van Abdesalam en Abrini die zich ook maanden lang verscholen konden houden in Brussel, wat er op wijst dat ze daar konden rekenen op een crimineel netwerk dat hen hielp. Daarmee wil ik niet eens insinueren dat politie en gerecht hun werk niet doen, wel dat er voor hen nog veel werk op de plank ligt. Zo heeft de politie van de zone Brussel-West, na de aanslagen in Zaventem en op de Brusselse metro, de gemeente Sint-Jans-Molenbeek (‘Het rijk van Flup Moustache’) eens grondig uitgekamd. Na 8 operaties in 26 panden, bleken er 17 niet in regel, werden er 3 moskeeën en een clandestiene Koranschool gesloten. Verder werden er 87 vzw’s opgedoekt, waarbij voor 59 een onderzoeksrapport werd opgesteld omdat ze verdacht worden van illegale praktijken.
Om het met de woorden van Jan Jambon te zeggen: Molenbeek opkuisen! Nu nog Schaarbeek, Elsene, Anderlecht en ga zo maar door. Zelfs als men ook daar die Atar niet vindt, zal er nog genoeg te ontdekken vallen om ons grote zorgen te maken. Misschien zouden enkele zgz ruimdenkende politiekers dan ook beter twee keer nadenken alvorens voorstellen tot noodplannen e.d. meteen af te schieten. Ná een aanslag hebben die niet veel waarde meer, zeker niet voor de meestal onschuldige slachtoffers en hun families…
Toch nog even terugkomen op de sluiting van de Caterpillar fabriek in Gosselies, want daarover wordt e.e.a. verteld – zeker langs Waalse kant – dat niet klopt. Het klopt wél dat de werknemers er, na een eerdere afslanking in 2013 heel wat ingeleverd hebben en dat het bedrijf er toen nog 220 miljoen euro heeft ingestoken. Dat geld werd echter bijna uitsluitend gebruikt als schadevergoeding voor de ontslagen werknemers en niet om structureel iets aan de zaak te doen. Een typisch Waalse reactie van cliëntelisme, zoals ook gebeurt met de transfers uit Vlaanderen (jaarlijks 12 miljard a.u.b.), die ook grotendeels worden uitgedeeld en niet geïnvesteerd. Zo komt men er natuurlijk nooit.
Wat Wallonië nodig heeft zijn KMO’s en geen grote multinationale bedrijven meer, net zoals dat in Vlaanderen gebeurt. KMO’s zijn veel soepeler en kunnen gemakkelijker inspelen op veranderende marktomstandigheden. Dat een deel van de productie van Gosselies naar het Franse Grenoble trekt, heeft niets te maken met lagere loonkosten, maar met het feit dat de fabriek daar kleiner is, maar toch voldoende capaciteit heeft om de slinkende vraag binnen Europa op te volgen.
Tenslotte nog dit: ook in de Caterpillar fabriek van Gosselies werd er, zelfs na de laatste herstructurering, regelmatig gestaakt, zoals dat in het Walenland schering en inslag is. Ook dat zal wel hebben meegespeeld in de beslissing de zaak te sluiten. Voeg daarbij dat men in Wallonië ondertussen toch oren zou hebben naar het krankzinnige voorstel van Di Pippo om de arbeidsweek in te korten naar 4 dagen zonder loonverlies. Voorlopig gaat het alleen maar om de Waalse ambtenaren, maar de kans is groot dat men daar straks staat te dringen om erbij te zijn en er nog e.e.a. aan toe zal voegen. Zo’n wijzigingen worden ook opgemerkt op de zetels van de diverse multinationals, wat voor de betrokken regio geen voordeel op zal leveren.
Werken en Walen zijn twee woorden die blijkbaar alleen maar de eerste letter gemeen hebben…
De beslissing van het Amerikaanse Caterpillar om zijn graafmachinebouw in Charleroi vanaf 2017 te sluiten is een zware klap voor een regio die nu al zowat als de armste van Wallonië kan beschouwd worden. Wij Vlamingen weten wat het betekent. We hebben de sluiting van General Motors en Ford Genk meegemaakt, niet toevallig ook Amerikaanse bedrijven. Anderzijds heeft Wallonië geen goede naam in multinationale kringen. Het feit dat de financiële directeur van Caterpillar zijn uitleg over de sluiting niet gaf in Charleroi, maar in een motel langs de autosnelweg in het Waals-Brabantse Nijvel, spreekt boekdelen. Ook hij zal wel geweten hebben dat men ten zuiden van onze taalgrens wel eens directieleden durft gijzelen als het er overkookt. De boze reactie van burgemeester Magnette – ook minister-president van Wallonië – dat de officiële mededeling in de fabriek zelf, gegeven door een Amerikaans vrouwelijk bestuurslid, volledig in het Engels was, was dan weer typisch Waals. Diezelfde Magnette pleitte na de Brexit verkiezing in de U.K. nog bij de Britten om in Wallonië te investeren en weet toch ook dat die Britten zelf ook maar één taal spreken. Dat taalprobleem zal ook steeds blijven meespelen bij onze Red Devils/Diables Rouges (pour les flamins la même chose). De drie man van de technische staf spreken geen van allen Nederlands. Hoofdtrainer Martinez zelfs geen enkele van de drie officiële talen die dit land rijk is. Sinds de herrie rond de RIZIV nummers weten we dat een in het buitenland afgestudeerde arts hier pas kan beginnen als hij één van die drie talen spreekt. Om trainer te worden van het nationaal elftal is dat blijkbaar niet nodig. Probeer dan maar een rust te brengen in een groep rotverwende jongelui die stuk voor stuk een marktwaarde van miljoenen euro’s zouden hebben, als de man die het moet doen, moet terugvallen op zijn assistent voor het Frans en op een speler – zoals ik voorspeld had (Courtois was het eerste slachtoffer) - voor het Nederlands.
‘Theorie ist wenn man Alles weiß und nichts funzioniert. Praxis ist wenn Alles funzioniert und keiner weiß warum’. Dat was een gezegde dat nogal eens circuleerde bij DAF Trucks, maar dat eveneens gebruikt kan worden voor ons onderwijs. Het hele jaar door wordt daarover gediscussieerd en iedereen heeft zo zijn eigen waarheid. Als het nieuwe schooljaar begint – wat nu pas gebeurd is – lijkt echter weer alles op wieltjes te lopen. We mogen hier in Vlaanderen trouwens niet klagen. Ondanks alle tekortkomingen die er zouden zijn, zitten we in het Europa der regio’s nog altijd bij de beste vijf. Er komen steeds nieuwe initiatieven, maar er wordt ook niet teveel afgebroken. Het enige wat zorgt voor commotie is de impact van de immigratie en het vluchtelingenprobleem en - daaraan verbonden - het probleem van de taal. Gelukkig houdt Vlaams minister voor Onderwijs Crevits, die ooit zelf voor de klas gestaan heeft, voet bij stek door niets toe te geven op dat gebied. Wij Vlamingen geven té gemakkelijk toe op taalgebied, omdat wij meestal zelf polyglotten zijn, maar dat mogen wij in dit geval niet doen. Het probleem bij de meeste allochtonen is gewoon dat hun kinderen op school wel Nederlands leren, maar – eens opgegroeid – trouwen met een Nederlands onkundige partner uit hun land van herkomst, waardoor de miserie voor de volgende generatie zich steeds herhaalt. Op die manier zal het nooit lukken.
Voor wat het aanleren van vreemde talen betreft, hebben Vlaamse kinderen trouwens geen keus: vanaf het vijfde leerjaar moéten zij ook Frans leren. Merkwaardig genoeg is dat ook zo in Brussel en, straffer nog, moeten degenen die daar de Franse lessen volgen vanaf dat jaar ook Nederlands leren. Niet alle Brusselse kinderen hebben het geluk zo hard te kunnen lopen als de Borlée’s en centen te krijgen van de overheid. Ook Brusselse niet-Vlaamse ouders weten dat de kennis van Nederlands later een serieuze steun kan zijn voor een goede job, niet alleen in de Vlaamse Rand maar ook in het hoofdstedelijk gewest zelf.
In Wallonië hebben ze dan nog steeds niet gesnapt. In de Waalse scholen kunnen de leerlingen nl kiezen tussen Nederlands, Engels en Duits als tweede taal. Steeds meer Waalse kinderen kiezen daar voor Engels, steeds minder voor Nederlands. Nu mag Engels wel de lingua franca zijn van de hele wereld, een serieus bedrijf in eigen land – ook in Wallonië – vraagt in de eerste plaats een kennis van Frans en Nederlands. Om echt van hun Engels te kunnen profiteren zouden ze al naar het buitenland moeten trekken. Geen gemakkelijk vooruitzicht voor de Waaltjes, die het al erg vinden net over de taalgrens te moeten solliciteren…
In mijn blog van 18 augustus had ik het over het krankzinnige voorstel van Brussels PS’er Close, die migranten stemrecht wil geven bij alle verkiezingen en niet alleen bij die van de gemeenten, zoals nu het geval is (nog een ‘cadeau’ van de paarse regering Verhofstadt). SP.a-voorzitter Crombez was het daarmee niet eens, maar Close krijgt wel de steun van Yasmine Kherbache, momenteel zonder vaste functie, nadat ze op 27 april 2015 aftrad als fractieleider in de gemeenteraad en voorzitter van de Antwerpse SP.a -afdeling en, samen met Bert Anciaux, de luis in de pels is van de SP.a nieuwe stijl. Die Kherbache was, in de vorige federale regering, kabinetschef van Di Rupo en blijkbaar heeft zij daar die luizen opgedaan. Vraag is wel, of ze dat uitgebreid stemrecht voor migranten (waartoe ze zelf halvelings behoort) gaat blijven verdedigen, nu blijkt dat ook de Waalse PS zich van het Brusselse voorstel distantieert, al wordt er niet duidelijk bij verteld of De Pippo er persoonlijk nog achter staat. Nog even bij vertellen dat de groenen, ook de Vlaamse, er wél achter staan. Misschien kan Kherbache, nu ze het toch op diverse punten met de nieuwe SP.a-voorzitter niet meer eens is, maar best overstappen naar Groen?
De bocht van Crombez is waarschijnlijk het gevolg van het feit dat de man niet langer wil aangesproken worden als de protegee van Vande Lanotte, wiens ‘faam’ als ideoloog van de Belgische socialisten (ook van de Waalse) stilaan aan het verbleken is en die zelf waarschijnlijk ook niet teveel meer wil herinnerd worden aan de scheve schaatsen die hij vroeger gereden heeft (zelfs bij de affaire Optima kwam hij even in beeld). In Vande Lanotte’s plaats zou de leiding van de partij nu meer haar oor te luisteren leggen bij socioloog Marc Elchardus, die steeds voorstander is geweest van hardere standpunten i.v.m. migratie en de daaruit voortvloeiende criminaliteit. Iets minder links, zeg maar. Elchardus, die eind november 70 wordt, was voorzitter van de socialistische mutualiteiten van 1995 tot 2011 en wordt beschouwd als iemand die kan relativeren.
