Ik heb in deze rubriek al enkele keren geschreven dat – volgens mij – het enige lichtpunt voor Vlaanderen in de heisa rond het handelsverdrag tussen de E.U. en Canada het feit was dat de hele wereld nu eens kon kennis maken met de absurde toestanden in België in het algemeen en in Wallonië – dat ik wel eens ‘onze DDR’ noem - in het bijzonder. In onze politiekcorrecte media hoort men daar niet zoveel over, maar in het buitenland heeft men het wel degelijk begrepen.
Er was, om te beginnen, de niet mis te verstane kritiek aan het adres van België vanwege Commissievoorzitter Juncker, een man die meestal eerder als een bon vivant overkomt (Ook Justin Trudeau, zoon van zijn vader, kreeg de gebruikelijke Juncker kus). Zijn Eurocommissaris voor Digitale Portefeuille (wie komt op zo iets?), Günther Oettinger (CDU) ging nog een stap verder. Op een internationaal congres voor zakenlui in Hamburg noemde hij Wallonië een ‘micro regio, geleid door communisten, die heel Europa blokkeren’. De waarheid kan hard zijn. Frank Compernolle, economisch gezant voor Brussel en Wallonië, die op dat congres aanwezig was, verliet na de uitspraak van Oettinger de zaal, al zal dat verder niet veel indruk hebben gemaakt (‘Compernolle, wie?). Di Rupo stuurde Juncker al een vlammende protestbrief en Benoît Lutgen, de opvolger van ‘madame non’ bij de Waalse regeringspartner cdH, een Luxemburgse variant op ‘his master’s voice’, moest zich ook nog eens laten horen. Die kritiek bevestigt alleen maar de situatie in Wallonië, waar de PS aan de lopende band stemmen verspeelt aan de – inderdaad – communisten van de PTB en daarom haast verplicht is een linksere koers te varen.
Dan is Jean-Claude Marcourt, vice-president van de Waalse deelregering en minister van Economie, Industrie en Innovatie een stuk consequenter dan zijn rode partijgenoten. Na de tegenstand van zijn partij tegen het CETA-verdrag besliste hij niet mee te reizen met de handelsmissie van de verenigde gewesten naar Iran. De klassieke uitzondering die de regel bevestigt?
In het late nieuws op 31 oktober wist men te vertellen dat niemand minder dan Kris Peeters er ernstig aan denkt de sperperiode af te schaffen. Dat is, voor wie het nog niet zou weten, de maand vóór de solden. In die periode mogen er zgz al geen extra kortingen gegeven worden, maar iedereen weet die verbodsbepaling wel op e.o.a. manier te omzeilen, o.a. door koppelverkoop of door zaken die hun goede klanten er zelf attent op maken en de korting ‘onder de toog’ aanbieden. Het is een van de vele zaken waarmee dit land opvalt, waar Europa tegen is en die nergens anders bestaan. Zoals verder ook de solden (‘koopjes’ in goed Nederlands) zelf, het verbod op nachtwerk (mits uitzonderingen en achterpoortjes), de index en nog van dat moois. Het best van al zou men ál die dingen afschaffen. Als het nergens anders nog bestaat, waarom moet het dan persé in dit land in stand worden gehouden? Het vakbondsvertelseltje, dat we dan aan koopkracht gaan verliezen, is larie en apekool. Heeft men dan alleen hier daarover de wijsheid in pacht? Onze mensen uit de grensstreek hebben al lang begrepen dat ze over de grens beter en goedkoper gesteld raken, omdat het hier te duur is of slecht geregeld.
Wat die vakbonden betreft, zou het trouwens ook beter zijn, voor het land, de werknemers en de bonden zelf, dat ze zich wat constructiever opstelden en zouden werken zoals bv in Nederland en Duitsland, waar vakbonden mét de bedrijven samenwerken en niet ertegen zoals dat in dit land schering en inslag is, zeker in Wallonië.
Dat uitgerekend Peeters ermee af komt die sperperiode af te schaffen heeft, zoals gezegd, te maken met druk uit Europa. Daar is men trouwens ook nog niet klaar met Peeters’ oplossing voor de Antwerpse haven (de wet Major), omdat hij daar niet tegen de kar van de vakbonden wil rijden. Bij de discussie over de sperperiode heeft hij alleen maar af te rekenen met Unizo, de middenstandsvereniging waarvan hij ooit voorzitter was, maar waaraan hij blijkbaar niet meer herinnerd wil worden…
Buiten het probleem met de e-commerce, waarover ik al had in mijn blog van 29 oktober, zijn er tijdens de hectische weken met de CETA besprekingen ook andere zaken ondergesneeuwd geraakt. Zo was er o.m. het bericht over de dure stroom die in België nu nog alleen grote bedrijven, maar straks misschien ook KMO’s en particulieren riskeren te moeten betalen. De reden daarvoor is dat niet alleen de kerncentrales in dit land het met de regelmaat van een klok laten afweten, nu is dat ook in Frankrijk het geval. Op een gegeven ogenblik was daar zo ongeveer de helft van uitgevallen, waardoor de resterende centrales nog amper genoeg produceerden om het Franse elektriciteitsnet voldoende te bevoorraden. Zoals we stilaan wel weten, rekent de Belgische stroomvoorziening ook op invoer uit het buitenland, omdat de eigen productie niet volstaat, én op de groene stroom. Het uitvallen van enkele van onze kerncentrales én een deel van de Franse gebeurde dan net in een langere periode van zacht herfstweer, met weinig of geen wind noch zonneschijn, wat dan weer als resultaat had dat we ook niet teveel konden rekenen op de zgz vernieuwbare energie van windmolens en zonnepanelen. In Duitsland noemen ze dat ‘Dunkelflaute’, letterlijk: donkere flauwte. Mocht die zich voordoen in echt winterweer, met temperaturen onder de 10°C, dan mogen we het schudden en riskeren we toch de gevreesde black-out. De twee centrales op gas (in Vilvoorde en Seraing), die als reserve achter de hand worden gehouden (en die de staat ook flink wat kosten) zouden dan het probleem niet meteen oplossen.
Op een gegeven ogenblik vorige week was de kostprijs in België voor stroom zowat het dubbele als die in Frankrijk en vier maal de prijs in Nederland. Dat KMO’s en particulieren voorlopig ontsnappen aan een forse prijsverhoging heeft te maken met het feit dat voor hen de eindafrekening berekend wordt met de gemiddelde prijs op een jaar. Deze keer eens geen Turteltaks waarmee men de verkeerde politica haar politieke carrière kon vergeten...
Je houdt het niet voor mogelijk, maar dit weekeinde zijn twee Belgische delegaties op handelsmissie vertrokken: onze nationale Charel naar China en de vertegenwoordigers van de drie gewesten (dus ook Brussel en Wallonië) naar Iran. Weten die mensen wel waarmee ze bezig zijn? Stel voor dat een van die landen zou voorstellen een handelsakkoord te willen sluiten met ons land. Met de recente ervaringen die we daarbij hebben opgedaan is zoiets niet doenbaar. De hele wereld moet nu zo stilaan weten dat men zomaar niet een akkoord sluit met dit land, dat het jaren kan duren vóór het op papier staat en men dan niet eens zeker is dan e.o.a. onverlaat van een gewestregering de zaak gaat boycotten. De Amerikanen hebben van Magnette al te horen gekregen dat ze het TTIP akkoord mogen vergeten en de Britten zullen nog wat meemaken vóór ze hun zgz ‘harde’ Brexit gerealiseerd zullen zien. De Chinezen hebben pas met Eandis nog ervaren dat zelfs onze staatsveiligheid er niet mee lacht en met de ayatollahs een akkoord sluiten wordt moeilijk als men weet dat het met onze eigen imams meestal niet lukt.
I.v.m. het zondag ondertekende CETA akkoord tussen de EU en Canada, was er in Brussel een betoging van een zootje ongeregeld dat zorgde voor wat afleiding en stond te schreeuwen dat ze het verzet nooit zou opgeven. Volgens de Waalse commerciële zender RTL waren ze met z’n 100, volgens de VTM met 150 en volgens onze dierbare officiële Vlaamse VRT zender met 250. Was het voor de VRT echt niet mogelijk naar zo’n betogingetje een reporter te sturen die op zondagmorgen nuchter was en dus alles niet dubbel zag of paste het (weer) niet in hun kraam?
Mijn vader zei altijd dat er maar twee soorten rijken waren: zij die echt héél rijk, schatrijk waren en zij bij wie men niets kon afpakken. Dat was vroeger zo en zal zo wel blijven, zeker in deze tijd waarin men de grootste kapitalen met één toetsdruk naar een ander land kan doen verdwijnen. Maar ook de superrijken zelf blijven niet zitten tot hen iets overkomt. Dat hebben we zopas nog kunnen meemaken met Alexandre Van Damme, beschouwd als de rijkste Belg van het ogenblik, die verhuisd is naar de omgeving van het meer van Genève, in Zwitserland, waar hij een optrekje met een tuin van een dikke twee hectaren heeft gekocht en vanwaar hij naar Brussel over en weer vliegt in een privé jet.
Van Damme is niet de enige rijke die het hier voor bekeken houdt. Alleen in Luxemburg en Zwitserland wonen er al zo’n kleine 50.000 (!) Belgen, waarvan meer dan 46.000 officieel geregistreerd, met daarbij een behoorlijk aantal dat het hier financieel niet meer zag zitten. Fernand Huts, de flamboyante baas van Katoennatie, bv woont ook al enkele jaren in Groot-Brittannië en diens fortuin is maar een fractie van dat van Van Damme, een verfranste Vlaming wiens familie uit Blankenberge afkomstig is. Eens zien hoe lang Coucke nog hier in zijn kasteel zal blijven. Met een minister van Werk in een, nota bene, centrumrechtse regering, die het steeds maar heeft over vermogens(winst)- en meerwaardenbelastingen, wat in feite voor fiscale instabiliteit zorgt, zou Van Damme wel eens meer navolgers op het idee kunnen brengen het hier voor bekeken te houden. Volgens de toch vrij nuchtere econoom Geert Noels kost de verhuis van Van Damme de Belgische schatkist alleen aan ontlopen inkomsten aan roerende voorheffing nu al 70 miljoen euro …
Om die schatkist te vullen, onze staatsschuld af te bouwen en de kosten van de vergrijzing onder controle te houden, zal er wel wat meer nodig zijn dan het knip- en plakwerk waar de opeenvolgende Belgische regeringen. De simpelste remedie is te zorgen voor meer werk en de huidige federale regering (jobs, jobs, jobs!) weet dat. Voor een land als het onze betekent dat in de eerste plaats zorgen voor meer werk in de privé en de export. Die laatste moet het o.m. hebben van handelsovereenkomsten en we weten nu wat daarmee kan gebeuren. Met de 45% van onze bevolking die nu in België rechtstreeks of onrechtstreeks voor de overheid werkt (in Wallonië zal dat nog een pak meer zijn), zullen we het niet redden en wordt straks onze zo geroemde sociale zekerheid onbetaalbaar.
Met al die heisa om het CETA handelsakkoord, zou men vergeten dat er in dit land ook nog iets anders gebeurt. Dat anders is o.m. de bekendmaking van de nieuwe regels voor nachtwerk, iets dat dringend werd (om niet te zeggen al te laat) voor onze e-commerce bedrijven die niet met Nederlandse bedrijven kunnen concurreren omdat men daar wél nachtarbeid toestaat, iets wat in dit gecompliceerde land alleen maar hier en daar gedoogd wordt. Nu de regels ook hier duidelijk zijn geworden, dreigt de hele verandering door Kris Peeters de zoveelste lege doos te worden waarvoor de ex-Unizo voorzitter tekent.
Bedrijven die hier aan e-commerce doen, mogen nu inderdaad ook nachtwerk organiseren, maar alleen als ze daarvoor een akkoord hebben met de drie vakbonden. In werkelijkheid is dat niet haalbaar, daar er steeds wel een van die drie niet akkoord is of omdat er te grote kosten bij komen zien (chantage, zeg maar). Tot nu toe is er maar één bedrijf dat zo’n akkoord met de vakbonden heeft bereikt, schoenhandel Torfs, maar dan slechts om te mogen werken tot 21.00 uur, wat nog geen echt nachtwerk is. In de nieuwe wet is wel er een uitzondering gemaakt voor nieuwe startende bedrijven, gewoon omdat die nog geen last hebben van vakbonden, wat in feite een discriminatie is. Voor de rest lijkt de hele nieuwe wetgeving louter symbolisch. De Duitse, maar vooral de Nederlandse e-commerce bedrijven, die meestal in eigen land beschikken over depots net vóór de Belgische grens, lachen zich een hoedje en laten hun webwinkels ’s nachts op volle toeren draaien, om o.m. in België te kunnen leveren…
Peeters wordt stilaan de vis noch vlees verkoper van deze federale regering. Buiten dit drama over nachtwerk – dat ons land duizenden werkplaatsen kost – is er ook nog het nieuwe verwaterde voorstel van de Wet Major in de Antwerpse haven, waar de vakbonden ook het laatste woord blijven hebben en waar logistieke bedrijven, zoals dat van Fernand Huts, hun medewerkers als (dure) dokwerkers moeten blijven betalen. De vakbonden willen gewoon geen nieuwe jobs, want dat betekent minder werklozen en voor hen minder staatssteun om de doppers uit te betalen. Zoiets gebeurt nergens anders ter wereld. Only in Belgium!
‘La comedia è finita’. Met deze zin eindigt de opera ‘I Pagliacci’ (De clowns) van Ruggero Leoncavalli, een tijdgenoot van Puccini. De zin is hopelijk ook toepasselijk op de klucht die we hebben meegemaakt i.v.m. het handelsakkoord EU-Canada. Aan dat verdrag wordt nl geen jota veranderd, die blijft zoals meer dan twee jaar geleden opgesteld. Er wordt een ‘verduidelijking’ van 4 bladzijden bijgevoegd en dat zal het zijn. Heel de heisa daaromtrent was dan ook een lege doos, waarbij allerlei wereldverbeteraars en simpele zielen zich hebben blij gemaakt met een dooie mus. Zelfs op de rode VRT gaf Yves Borms toe dat het een Pyrrusoverwinning was. Het wordt alleen nog wachten of alle landen het nu nog zullen ondertekenen…
De EU heeft al zo'n 60 van die handelsverdragen gesloten en onderhandelt nog eens met 36 andere landen. Daarbij hoort bv Zuid-Korea waardoor de export vanuit Europa naar dat land met de helft gestegen is. Er zal heel wat minder verhandeld en verdiend worden met zo’n twintigtal Afrikaanse landen, maar daar maakt geen mens zich zorgen, ook niet in het Wallonië van Magnette en Di Rupo. Dat ook politici van de Vlaamse oppositie (VB inbegrepen) Magnette daarvoor gefeliciteerd hebben, is voor hun eigen rekening. Tegen het feit dat het Waalse gewest eigenaar is van een wapenfabriek die oorlogsmateriaal levert aan o.m. Saoedi Arabië wordt niet geprotesteerd. Op RTL was te horen dat er in die fabriek momenteel sociale onrust heerst, op de Vlaamse zenders geen woord daarover...
N.a.v. het feit dat men van Magnette een held wil maken omdat hij zich als enige verzet heeft tegen, zeg maar, de globalisering, toch nog even mijn mening daarover.
De belangrijkste reden waarom hij het gedaan heeft is gewoon omdat hij een middel ontdekt heeft om zijn partij federaal en internationaal weer te laten meespelen en de huidige centrumrechtse coalitie te jennen. Zijn PS heeft 28 jaar dit land mee geregeerd en dus alle tijd van de wereld gekregen om de door hem nu aangeklaagde mistoestanden te verhelpen. Specifiek voor wat betreft het handelsakkoord EU-Canada heeft zijn partij ook daarvoor zeven (7!) jaar de tijd gehad om te reclameren en heeft ze dat niet gedaan. De tekst, waartegen hij nu zo tekeer gaat, staat al meer dan twee jaar op papier en was er al toen zijn partij nog de premier leverde.
Door te weigeren het verdrag te tekenen, laat hij zien dat Michel hem moet volgen en niet andersom. Het is gewoon een kwestie van macht, een macht die de PS nu moest missen nadat ze die 28 jaar heeft kunnen uitoefenen en die ze nu – via een achterpoortje - probeert terug te winnen. Daarbij heeft hij echter het imago van dit land, dat – zeker na de aanslagen – internationaal al niet veel meer voorstelde, nog verder de dieperik in gestuurd en gaat ook de Europese samenhorigheid naar de bliksem. Als hij zijn zin krijgt, dan zullen straks 27 landen ‘zijn’ tekst moeten slikken. Wie zegt dat ze dat gaan doen? Misschien gaan ze straks ook Magnette spelen!
Hoe het tenslotte ook zal aflopen, feit is dat het nu voor iedereen – ook in het buitenland - wel duidelijk zal zijn dat dit land niet meer werkt. Ik hoop dat Vlaanderen de demarche van Magnette zal aangrijpen om dit België nu eens eindelijk serieus in vraag te stellen. Zoals Rik Torfs, rector van de KULeuven, het deze week in een column van De Standaard formuleerde: ‘Als dit land eerlang verdwijnt, zal het niet door de woorden uit het noorden, maar door de daden uit het zuiden zijn.
De Europese Commissie is zinnens de notionele intrestaftrek in te voeren voor de hele E.U. Dat is nog eens nieuws. Uitgerekend die aftrek die onze federale regering wou afschaffen in het kader van de nieuwe wet op de Fiscaliteit en de verlaging van de Vennootschapsbelasting. Die laatste is voorlopig afgevoerd, samen met het voorstel van CD&V over haar meerwaardebelasting. Het wordt nu raden wat dat voor gevolg gaat hebben, want als alle landen straks een notionele intrestaftrek hebben en sommige landen (o.a. de UK en Nederland) hun vennootschapsbelasting drastisch zouden verlagen zoals gepland, dan kan België – dat nu al de zwaarste dergelijke belasting heeft - niet anders dan meedoen en zal men die meerwaardebelasting, die niemand – buiten CD&V - ziet zitten, wel moeten vergeten.
Die notariële intrestaftrek was trouwens een Belgische uitvinding, van de regering Verhofstadt nog wel (als het goed is, zeggen we het ook). Die kwam er nadat de beslissingcentra hier moesten verdwijnen en de bedrijven aangemoedigd werden hun eigen vermogen te versterken. Na de diverse aan het licht gekomen schandalen zoals Luxleaks, Bahama leaks en de Panama Papers is een algemene regeling, waarbij de fiscale strijd alleen nog over de belastingstarieven zal gaan, meer dan nodig. De regel zou bindend worden voor alle bedrijven met een omzet van meer dan 750 miljoen euro. Kleinere bedrijven zullen kunnen kiezen of ze al dan niet mee zouden doen.
Tenslotte nog iets over het op hold gezette handelsakkoord EU-Canada. Er zijn nogal wat mensen die nu vinden dat Magnette niet helemaal ongelijk heeft. Dat zou kunnen, maar als men ziet wie de hevigste tegenstanders van het akkoord waren (en zijn): Hart tegen Hard, Greenpeace, de Groenen en aanverwanten (weinig socialisten en zelfs de communist Tsipras niet), dan is dat wel een gezelschap waarin ik mij in elk geval niet thuis vind. Mocht het met de States geweest zijn, tot daar toe, maar met Canada zou het juist een ideale testcase zijn geweest, waaruit lessen konden getrokken worden. Wordt misschien vervolgd…
Het inzetten van bedrijfswagens in dit land is ooit begonnen toen werknemers volgens een overeenkomst met de sociale partners voor een zekere periode geen loonsverhoging konden krijgen. De loonkloof met de naburige landen, weet u wel. I.pl.v. een loonsverhoging, wat niet (meer) mocht, begonnen bedrijfsleiders het personeel dat er toch een verdiende te belonen met gebruik van een auto van de zaak, tankkaart inbegrepen. Die ingreep was een godsgeschenk, want – in tegenstelling tot een loonsverhoging – hoefde het bedrijf op die wagens geen extra staatsbelasting te betalen. Mede als gevolg daarvan kwamen er steeds meer voertuigen in omloop wat o.m. leidde tot nog meer filevorming en luchtvervuiling. Daar werd wel regelmatig tegen geprotesteerd door milieubewegingen en aanverwanten, maar dat hield de groei van de bedrijfswagens niet tegen. Zo’n half miljoen Belgen ‘genieten’ er momenteel van. Nu komt de federale regering af met een nieuwe wet ter zake, waarbij de werknemer zou moeten ontmoedigd worden om nog lang er met een bedrijfswagen rond te rijden. In de plaats daarvan kan hij vanaf april 2017 ook kiezen voor wat ze een ‘mobiliteitsbudget’ noemen. Dat kan gaan tot 600 euro per maand en bestaat erin dat de werknemer kan beslissen om te stoppen met de bedrijfswagen en daarvoor bv het openbaar vervoer neemt, met de fiets naar zijn werk gaat en nog van dat moois. In feite krijgt hij dan cash i.pl.v. een auto, maar dat wil men niet gezegd hebben. Want indien het een echte loonsverhoging was, dan zou die bij het andere loon gevoegd worden en betaalde men daarop belastingen, zou men er pensioenrechten mee opbouwen en bijdragen tot de sociale zekerheid. Nu dus niet, zodat men weer eens een typisch Belgische wet heeft moeten maken, met de nodige uitzonderingen en achterpoortjes. En er is meer.
Dat mobiliteitsbudget geldt alleen maar voor wie nu al een bedrijfswagen heeft. Wie die niet heeft, krijgt (voorlopig) niks extra en moet feitelijk, via zijn belastingbijdrage, mee betalen voor de extra kosten die dat budget voor de staat meebrengt. Doet denken aan de groene stroomcertificaten, waar ook de mensen die geen zonnepanelen hadden geplaatst toch mee moeten betalen. Noem het maar discriminatie.
Deze centrumrechtse regering zou zorgen voor structurele veranderingen. Zo te zien is het echter steeds meer van hetzelfde. Volgens mij zal dat nooit ophouden, tenzij men de financieringswet radicaal wijzigt en een soort vlaktaks invoert, waarbij alle inkomsten gelijk belast worden, met hoogstens een uitzondering voor de laagste categorieën. Dat laatste heeft men met succes gedaan in de Baltische staten, toen die zich losrukten uit de Sovjet Unie. Hier blijkt zoiets onmogelijk, reden waarom het hier van kwaad naar erger gaat en men tenslotte het bos niet meer ziet door de bomen. Ondanks alle geklaag hebben we het hier niet slecht, maar men vergeet daarbij te gemakkelijk dat het behoud van onze welvaart stoeit op een staatsschuld om U tegen te zeggen. Duitsland heeft die niet en Nederland is die drastisch aan het verminderen. Hier blijft men plakken en knippen en hangt alles nog aan elkaar met spuug en paktouw. De vraag is alleen maar ‘hoe lang nog?’.
Vandaag wordt het dus D-day voor Wallonië, België en Europa. De vraag is maar hoe het daarna verder moet. Als de E.U. niet meer in staat is internationale handels- en andere verdragen te sluiten, dan kan men best de boeken toe doen. Of Magnette al dan niet gelijk heeft, ga ik hier niet uitzoeken, ik ben op dat gebied trouwens eerder een leek. Maar als er van de 28 landen 27 het akkoord wél goedkeuren, dan vraag ik me toch af of die er dan allemaal naast zitten en alleen het kleine Wallonië gelijk heeft. Het is eenzelfde discussie als die waarbij men zich afvraagt waarom dit land persé nog een index nodig heeft, terwijl dat elders nergens meer bestaat. En zelfs al zou Magnette gelijk hebben, dan is zijn dwarsliggen in de eerste plaats bedoeld om binnen België de boel op stelten te zetten. Samen met het voorstel om bedrijven die automatiseren extra te belasten en nog maar vier dagen te gaan werken voor hetzelfde loon, gaat het niet goedkeuren van internationale handelsverdragen onze mensen alleen maar armer maken. Venezuela achterna. Als de boycot van een handelsverdrag dan nog gebeurt door de minst werkende regio van een land dat zijn begroting niet onder controle krijgt en een staatsschuld meesleept die groter is dan zijn bruto binnenlands product (bbp), maakt dat de zaak alleen maar erger. Als we geen akkoord kunnen sluiten met Canada, komt er helemaal geen met de States en is het een groot vraagteken hoe het gaat verlopen met de afwikkeling van de Brexit.
Het was me wel een weekje. Eerst de bezworen crisis binnen de federale regering, waarbij Peeters en zijn acolieten er in geslaagd zijn de lagere vennootschaptaks in de mottenballen te doen verzeilen, dan het incident met Rusland over de F16’s in Syrië (de Ruski’s zijn ondertussen herbegonnen met hun bombardementen op Aleppo, waarbij natuurlijk géén burgerslachtoffers vallen…) en tenslotte de problemen met de Waalse deelregering over CETA. Zeg nog dat hier niets gebeurt…
Het belangrijkste in de vaudeville over het handelsakkoord tussen EU en Canada is, dat er nog gepraat wordt en er misschien toch nog iets positiefs uit de bus kan komen. De uitleg van Magnette, die blijft zeggen dat hij te weinig tijd gehad heeft om het akkoord te bestuderen, is een lachertje. De tekst van het handelsverdrag bestaat al van 2014, toen Di Rupo nog federaal premier was en Magnette partijvoorzitter. De man met het strikje heeft zelfs minstens één vergadering ervan bijgewoond (en toen zijn mond niet open gedaan).
Zoals ik in mijn blog van 20 dezer (‘Canada dry’) al stelde, is er in heel deze – althans voor Vlaanderen en Europa - onverkwikkelijke zaak één lichtpuntje, nl dat men ook het buitenland begint te beseffen wat voor hopeloze janboel dit landje is. Zelfs kranten zoals de New-York Times doen hun best om de Belgische situatie aan hun lezers uit te leggen en op de hoogte te brengen van het bestaan van Walen en Vlamingen.
Het kan trouwens nog erger worden, want Christophe Lacroix, de socialistische minister in de Waalse deelregering, is afgekomen met een voorstel om een belasting te heffen op automatisering. Bedrijven die werknemers vervangen door robotten zullen – als het van de PS afhangt – in Wallonië daarvoor straks een boete krijgen. Dat daardoor die bedrijven, als ze het toch zouden doen, zwaarder zullen belast worden en anders minder concurrentieel zullen worden, is voor marxist Lacroix geen punt. Het verhaal doet denken aan de opstand van de zgn ‘Luddieten’, die de eerste mechanische weefgetouwen vernielden uit schrik voor het verlies van hun job. Dat was meer dan honderd jaar geleden, bij het begin van de tweede industriële revolutie, die later een weldaad voor de hele mensheid bleek te zijn. Na WO II heeft Wallonië zijn mijnen moeten sluiten, daarna zijn staalfabrieken zien verdwijnen en werd het een achterland. Als men de PS er nog enkele generaties aan de macht laat (eventueel samen met de PTB, de Waalse PvdA) dan zal Wallonië geen achterland meer zijn maar een achterlijk land.
Wat die taks op automatisering betreft zou de cdH, die in Wallonië mee regeert, er tegen zijn. Beter laat dan nooit, want het partijtje van madame ‘non’ is in de peilingen al voorbij gestoken door die PTB en dreigt straks te moeten opletten voor de kiesdrempel.
Het nieuwe project V&W heeft niets met Volkswagen te maken, wél met Vlamingen en Walen, ook al staat het in werkelijkheid voor ‘Vuye & Wouters’, de twee N-VA leden die recentelijk uit de partij zijn gestapt nadat ze vonden dat ze hun Objectief V- ding niet meer konden doen in het voorbereiden van het confederalisme dat bij de verkiezingen van 2019 weer te voorschijn zou moeten komen, maar waaraan ze zijn gaan twijfelen na een interview van Bart De Wever in Le Soir. Bart vertelde daarin dat hij een regering Michel II wel zag zitten en dat zou kunnen inhouden dat het communautaire voor nog eens x-aantal jaren in de ijskast zou blijven steken, iets waar Hendrik Vuye en Veerle Wouters voor pasten.
Het duo V&W wil dus verder gaan op de ingeslagen weg, zonder daarom een nieuwe partij op te richten. Wel willen ze, als onafhankelijke volksvertegenwoordigers, elke week met een mondelinge vraag aantonen dat België in het algemeen en ons communautair systeem in het bijzonder niet werkt. Of dat alles veel zal uithalen, is maar de vraag.
Wat wél belangrijk zou kunnen worden is de bijkomende intentie van de twee om een technische fractie te vormen met het Vlaams Belang, dat met zijn drie zitjes in het parlement wel vergaderingen kan bijwonen, maar er niet in stemmen. Met zijn vijven zou dat wél kunnen. Laat ons hopen dat ze het doen, want buiten de technische kant van de zaak zou het misschien een eerste stap kunnen zijn in een toenadering tussen de Vlaamsnationalisten, wat bij de volgende verkiezing zou kunnen leiden tot een meerderheid in het Vlaamse parlement, waarna de deur naar het confederalisme wagenwijd open zou komen te staan. N-VA fractieleider Peter De Roover, een vroegere voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), heeft immers recentelijk nog te kennen gegeven, dat hij daar de facto niet tegen is.
In het Syrische kruitvat gaat de oorlog van iedereen tegen iedereen verder en dat geldt niet alleen voor de militaire operaties, maar ook voor alle insinuaties tussen de strijdende partijen. Staakt het vuren worden aangekondigd en overtreden, omdat er altijd wel een partij is die zich niet verplicht voelt daaraan mee te doen. Nu Assad en de Russische bondgenoot een pauze hebben aangekondigd in Aleppo, zijn het de Turken die de Syrische Koerden – bondgenoten van de coalitie rond de USA - bombarderen.
Gisteravond was er in Brussel een bijeenkomst van E.U.-regeringsleiders over de oorlog in Syrië en meer bepaald het bombarderen van Aleppo, de belangrijkste stad van het land na de hoofdstad Damascus. En laat het nu juist op dezelfde dag zijn dat Rusland België beschuldigt van oorlogsmisdaden. Twee Belgische F-16 zouden nl 6 Syrische burgerslachtoffers gemaakt hebben bij een bombardement op een dorpje in de buurt van Aleppo. Volgens de gegevens van de Russen zelf zou dat niet kloppen en de radarbeelden zelf krijgt men niet te zien. Het is niet de eerste keer dat dat niét gebeurt. Bij het neerschieten van de MH17 van Malaysia Airlines boven Oost-Oekraïne zouden er ook Russische radarbeelden getoond worden. Meer dan één jaar later wacht de wereld nog steeds op die beelden.
Het meest cynische van die Russische beschuldigingen aan het adres van België is wel dat de coalitie die dat land heeft aangegaan met de regeringstroepen van Assad, zelf mede verantwoordelijk is voor het tot puin bombarderen van een kwart van de stad Aleppo, waarbij scholen, hospitalen, crèches en zelfs een VN-hulpkonvooi niet werden gespaard. Daar vielen geen zes, maar honderden doden. Men kan niet bombarderen zonder ook burgerslachtoffers te maken, maar in Aleppo is dat al lang geen ‘collatoral damage’ meer. Het is het verhaal van de splinter en de balk…
De Belgische francofonie heeft nog één dag respijt om te beslissen of ze het handelsakkoord van de EU met Canada blijft boycotten of niet. Een regio met 4 miljoen inwoners die een handelsakkoord van 500 miljoen mensen naar de bliksem helpt na er zelf 7 jaar mee over onderhandeld te hebben. Il faut le faire! Het heeft niets meer te maken met links/rechts, want in meerdere andere landen, die het akkoord hebben goedgekeurd, hebben socialisten het voor het zeggen of zitten ze mee in de regering. In Griekenland regeert momenteel zelfs een communist. En dat voor een handelsverdrag met een land dat, evenals België, ook meertalig is (waaronder het Frans) en dat als geen ander lijkt op ons eigen Europa.
Ik begin zo stilaan te denken dat e.e.a. te maken heeft met het feit dat de PS er niet in geslaagd is de regering Michel te laten vallen. Ze juichten de demarche van Peeters en zijn CD&V toe, wat voor de andere meerderheidspartijen een reden temeer was om door te bijten. Voor één keer ben ik het zelfs eens met Vlaminghater Maingain, die zei dat ‘het enige wat CD&V heeft binnengehaald, is dat de beleidsverklaring op zondag werd voorgelezen’!
De meerwaardebelasting is verschoven naar Sint Juttemis. Van alles wat ik erover gehoord en gelezen heb, was er niet één econoom die het goedkeurde. Alleen Michel Maus, de chouchou van onze linkse VRT, zei dat erover te praten viel, maar zelfs hij durfde het niet verdedigen. Ook het koppelen van die meerwaardebelasting aan de vennootschapsbelasting zal geen stand houden. Als straks andere landen, waaronder buurland Nederland, hun vennootschapsbelasting drastisch zullen verlagen, kan dit land niet anders doen dan volgen.
Zoals ik in mijn blog van gisteren al stelde is er in heel deze zaak voor Vlaanderen één lichtpuntje: de wereld zal eindelijk het ware gelaat van onze Waalse DDR eens te zien krijgen en later hopelijk wat meer begrip hebben voor een Vlaanderen dat die spelbrekers jaarlijks nog 12 miljard euro toestopt...
* 'Canada dry' is niet alleen de naam van een cocktail, het werd vroeger ook gebruikt voor pseudo brugpensioenen, waarbij de werkgever de gepensioneerde, die er nog geen recht op had, stiekem wat extra geld toestak om het verschil ongedaan te maken.
Zoals we nu stilaan al gewend zijn, heeft zowat iedereen klachten over de nieuwe federale begroting. Het is zo normaal geworden dat er steeds meteen gereclameerd wordt op elke beslissing, dat men zou schrikken, mocht het niét gebeuren. Dat de oppositie dit doet is nog normaal, het is zelfs haar taak. Zoals de Britten zeggen: ‘the opposition’s task is to oppose’. Feit is wel dat er bij al die klachten niet één is waarbij een serieus alternatief wordt geopperd. Dat heeft dan weer te maken met het systeem van de Belgische wetgeving. Er is in dit land geen enkele wet zonder uitzonderingen en achterpoortjes. Zelfs bij tegenvoorstellen krijgen we meestal meer van hetzelfde: een ander wetsvoorstel met weer achterpoortjes en uitzonderingen. E.e.a. maakt dat België steeds onbestuurbaarder wordt.
Zo gaat federaal minister van Mobiliteit, François Bellot (MR) steeds in beroep tegen bijna elk besluit van de Raad van State waarbij een Vlaams initiatief wordt goedgekeurd. Ondanks het feit dat de man nog maar pas federaal minister is (hij verving Mw. Galant) heeft hij dit al 7 (zeven!) keer gedaan. Het achterliggende idee hiervan is dat de men de bevoegdheden die bij de zesde staatshervorming naar de regio’s werden overgedragen, terug federaal zouden worden. In datzelfde kader past ook het njet van onze Waalse DDR tegen het handelsakkoord met Canada, waarbij België riskeert de risee te worden van de E.U. en Vlaanderen een deel van zijn export zou kunnen verliezen.
We kunnen alleen maar hopen dat het Waalse veto tegen het handelsverdrag met Canada de ogen zal openen van heel wat van onze eigen mensen die blijven denken dat onze welvaart alleen kan gegarandeerd worden door België, terwijl het tegenovergestelde waar is. De Belgische meerwaarde voor Vlaanderen is nul, met straks eenzelfde score voor Europa.
De parlementaire bespreking van Michels beleidsverklaring werd één grote scheldpartij. Sinds de presidentsverkiezingscampagne in de States zijn we echter al veel gewend en dit kan er nog wel bij. Mij is alleen bijgebleven het antwoord van Peter De Roover, N-VA fractieleider, op een zoveelste tirade van Kristof de kale (= Calvo) met de weelderige haargroei over de minimumlonen. Peter zei dat de Catalaan zich meer zou verheugen over een jongeling met een hoog loon, maar zonder werk dan andersom. Dat verhaal klopt, zeker voor de heisa die er ondertussen ontstaan is over de flexibele 38 urenweek. De vakbonden nemen het nl niet dat de federale regering hun veto in verband met de e-commerce heeft afgeschaft.
Er was nl een akkoord dat bedrijven sinds januari van dit jaar ’s nachts personeel mochten inzetten om online bestelde goederen snel op te kunnen opstarten en zo de concurrentie te kunnen aangaan met Duitse en vooral Nederlandse bedrijven die de markt momenteel beheersen, ook in dit land. Aan dat akkoord was wel een voorwaarde gekoppeld (typisch Belgisch: geen wet zonder uitzonderingen en/of achterpoortjes): de bedrijven moesten het aanvragen en de bonden moesten ermee akkoord gaan. M.a.w. ze hadden een vetorecht. Tot nu toe was er slechts één bedrijf dat het gedaan had: Schoenen Torfs en dan nog maar tot 21.00 uur, wat in feite één overuur betekent. CEO Wouter Torfs, die steeds de braafste van de klas wil blijven, had daarmee ingestemd. Ook wie bij Torfs dus bestelde na 21.00 uur moest weer wachten tot ’s anderendaags, zodat de kans groot bleef dat klanten de concurrentie weer zouden aanspreken. CEO Jef Colruyt, van het gelijknamig bedrijf, die daarover door De Tijd werd aangesproken, zegt vlakaf dat een akkoord bereiken zo goed als onmogelijk is, omdat men dat met de drie vakbonden moet doen…
Dat veto zou nu van de baan moeten zijn, tot spijt van wie niet graag werkt. Ik kan dat rustig beamen: ik werkte de laatste 22 jaar van mijn carrière in een 24-uursservice, dag en nacht, werk- en weekeinddagen...in Nederland!
Nadat vorige week de federale regering op apengapen lag en men zelfs enkele dagen niet meer met elkaar aan tafel ging zitten, is er nu plots toch een oplossing. De begroting is opeens bijgesteld en de door de drie Vlaamse regeringspartijen voorgestelde hervormingen zouden voorlopig worden opgeschort naar een later datum. Zij telden immers niet mee in de begroting en moesten dan ook (nog) niet aan een Europese goedkeuring onderworpen worden. Als het allemaal zo simpel was, waarom kon men zo iets dan niet meteen zeggen? Bij Michels beleidsverklaring van zondag (mag dat zomaar van de vakbonden?) kwam dan de aap uit de mouw: voorlopig geen meerwaarde belasting meer, geen verlaagde vennootschapsbelasting en ook geen maatregelen om het spaargeld vlotter naar starters en beleggers te krijgen, maar wel een akkoord om in 2017 een begin te maken met een onderzoek naar een mogelijke Arco oplossing. Arco stond inderdaad in het regeerakkoord, maar is plots terug van weg geweest nadat het woord twee jaar lang niet eens gebruikt was geworden.
Het lijkt wel een deus ex machina uit een Oudgrieks drama. Goed voor de Arcospaarders/aandeelhouders (nog te schrappen wat niet past), die al vijf jaar wachten op concreet nieuws en die niet verdienen langer aan het lijntje te worden gehouden. Probleem is, dat het niet de schuld is van de staat of enige regering dat die mensen bedrogen zijn geworden, maar wel van het ACW, dat hen wat had wijsgemaakt. Als er al een oplossing komt, zelfs een waarbij die 800.000(!) mensen maar een deel van hun geld terug zouden zien, dan zou het niet meer dan logisch zijn dat een groot deel ervan wordt opgehoest door dat ACW of ‘beweging.net’, zoals het nu heet. Ook dat is 'rechtvaardige fiscaliteit', het nieuwe modewoord bij CD&V.
‘Als men de 500 grootste familievermogens van dit land afpakt, alles verkoopt en dat geld gebruikt om alle overheidsuitgaven te betalen, dan is dat geld na 8 maanden en 12 dagen op. Daarna zal men niet meer kunnen rekenen op belastingen of maatschappelijke bijdragen van rijke mensen, want er zullen dan geen rijke mensen meer zijn’.
Bovenstaande is niet van mij, maar van Roland Duchâtelet, die er zelf warmpjes in zit, maar die wel de vinger op de wonde legt in De Tijd van dit weekeinde. ‘Het geld pakken waar het zit’, is een slogan die men wel eens meer hoort, zeker bij vakbondsbetogingen en bij voorkeur in de Waalse. De uitleg van Duchâtelet toont aan hoe dom en kortzichtig een dergelijk standpunt is. Hetzelfde kan verteld worden van het voorstel van een zekere Peeters die tegenwoordig ook doorgaat als de populist van de regering Michel en die feitelijk ook het geld wil halen waar het – volgens hem - zit. Een voorbeeld van hoe fout hij is, is het feit dat men ‘zijn’ speculatietaks, een cadeautje dat hij kreeg als compensatie voor zijn steun bij de invoering van de taxshift, al heeft moeten intrekken omdat het de gemeenschap meer kostte dan opbracht. Zijn nieuwe dada, de meerwaardebelasting, is volgens kenners eenzelfde lot beschoren en is voorlopig uitgesteld. Zelfs zijn opvolger bij Unizo, Karel Van Eetvelt, is er niet over te spreken. Volgens hem viseert Peeters het meest dynamische deel van onze economie, dat voor welvaart en werkgelegenheid zorgt. Ook Etienne Cooreman - nota bene: oud CVP’er - samen met wijlen Willy Declercq de geestelijke vader van de wet die naar hen genoemd werd en die zorgde voor een heropleving van de Belgische economie in de jaren 1980, noemt Peeters’ belastingsvoorstel de doodsteek voor de Belgische bedrijven op de beurs.
Ik vraag me in deze rubriek al langer af hoe het mogelijk is dat iemand die zo speelt met de toekomst van onze bedrijven en van voorzitter van een middenstandsorganisatie verworden is tot het linkse geweten van de huidige federale regering, nog altijd zoveel stemmen achter zich krijgt in de peilingen. Misschien een reden te meer om die enquêtes af te doen als populistische spelletjes voor simpele zielen die Peeters nog altijd eerder zien als de ‘Vlaamse Georges Clooney’ i.pl.v. de rancuneuze gebuisde premier, die eerder de afgunstmaatschappij vertegenwoordigt…
Zoals verwacht werd, heeft het Waalse parlement het handelsakkoord tussen EU en Canada zo goed als definitief verworpen. Zelfs een persoonlijke tussenkomst van een Franssprekende Canadese minister heeft daaraan niet kunnen veranderen. Frans is ook een officiële taal Canada, wat de verwerping door het minuscule Franstalige Wallonië alleen nog maar pijnlijker maakt. De uitleg van Magnette dat ze nog wel verder willen praten, maar dan met een propere lei, is onzin. De onderhandelingen met Canada hebben zeven jaar geduurd en betreffen een half miljard Europeanen.
Canada is het meest Europese land buiten Europa en (qua oppervlakte) het tweede grootste land van de wereld. Als Wallonië er geen vlottere handel mee wil drijven, met wie dan wel? Met Saoedi Arabië misschien, dat de grootste afnemer is van de Waalse wapenfabriek die eigendom is van het Waalse gewest? Saoedi Arabië, dat die wapens o.m. gebruikt in de oorlog in Jemen.
Voor de rest moeten de Walen zich niet veel aantrekken, zolang ze maar elk jaar die ±12 miljard euro van Vlaanderen kunnen uitdelen (investeren is er niet bij). Datzelfde Vlaanderen dat nog maar eens de dupe is van de hele zaak. 90% van de Belgische uitvoer naar Canada (geschat op zo’n 400 miljoen euro) is immers Vlaams…
---
En dan nog dit: voor het eerst is de Nobelprijs Literatuur uitgekeerd aan een singer-songwriter, zoals men tegenwoordig een zanger noemt die ook zijn eigen teksten schrijft. Als hij niet verast was geweest zou Hugo Claus zich nu omdraaien in zijn graf! Ik stel voor dat wij volgend jaar Urbanus van Anus voordragen. Die schreef ook eigen teksten en die waren meestal ook heel origineel.
