Terwijl het nieuws bijna volledig beheerst wordt door het uit de hand lopen van de coronabesmettingen, heeft de Vlaamse regering haast stiekem drie nieuwe provinciegouverneurs benoemd. Daarvan gaan de posten voor Vlaams-Brabant en Limburg naar de N-VA en die van Oost-Vlaanderen, die al een paar jaar vacant stond, naar Open VLD. Feitelijk hebben de drie meerderheidspartijen de buit onder elkaar verdeeld. CD&V kreeg wel geen gouverneur bij, maar had er al twee, in Antwerpen en in West-Vlaanderen. Tot daar lijkt alles normaal als men er zoals vanouds van uitgaat dat die ambten moesten worden toegekend aan de grootste partijen. De waarheid is echter helemaal iets anders, zeker voor wat Oost-Vlaanderen betreft. Ik heb daarover al een paar blogs vuil gemaakt, maar vind het mijn plicht er nog eens op terug te komen, want dit is echte oude Belgische politiek.
Toen gouverneur André Denijs (Open VLD) in mei 2013 overleed aan de gevolgen van kanker, eiste zijn partij dat de plaats weer naar een liberaal zou gaan. Volgens de politieke geplogenheden had echter de N-VA daar toen recht op, nadat ze ondertussen de grootste partij van Vlaanderen was geworden. Om te laten zien dat ze het fair wilde houden, benoemde ze Jan Briers, organisator van het Festival van Vlaanderen, een man zónder partijkaart. Open VLD ging ermee akkoord, maar eiste dat er een eind zou gemaakt worden aan de politieke benoemingen en er in ’t vervolg via een ‘objectieve procedure’ een examen zou komen, waarbij de best geplaatste gouverneur zou worden. Toen Briers in 2018 met pensioen ging, kwam de plaats dus weer vrij en werd er een examen uitgeschreven. Dat werd gewonnen door Wim Leerman, een directeur bij de stad Aalst, die echter niet kon benoemd worden omdat de Open VLD de uitslag niet erkende van het examen dat ze – nota bene - zelf had voorgesteld. Reden was dat haar kandidate, Carina Van Cauter, op dat examen slechts als vierde eindigde. Bij gebrek aan gouverneur werd Oost-Vlaanderen sindsdien tijdelijk bestuurd door een arrondissementscommissaris. Tot nu dus, nu Carina Van Cauter toch de post krijgt volgens de oude politieke regels en niet volgens die van de bekwaamste zoals de eigen partij dat had voorgesteld. À la Verhofstadt, zeg maar, principes overboord. De objectieve procedure hoefde niet meer.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat Wim Leerman daartegen in beroep zal gaan bij de Raad van State. Dit is niet meer serieus, zeker niet van Open VLD, van wie men al wat gewend is, maar evenmin van de N-VA die steeds meer de Belgische toer lijkt op te gaan. ‘Vlaanderen is steeds meer een klein België aan het worden’, zoals Karl Drabbe het recentelijk nog verwoordde (mijn blog van 13 dezer: ‘Een (bijna) gelijkgestemde mening’).
Het heeft er steeds meer van weg dat de partij van De Wever, net als de traditionele partijen, geen nieuwe verkiezingen wil en de legislatuur wil uitzingen tot 2024, omdat ze – terecht – vreest een nieuwe electorale pandoering te krijgen, Ook het Lamme Goedzakgedrag van Jambon wijst in die richting. Met een koehandel van het soort dat we nu meemaken bij de benoeming van de gouverneurs, zal het er zeker niet op beteren.
Bij het Syrisch drama worden Rusland, Turkije en Iran bondgenoten genoemd, maar in de praktijk is daar weinig van te merken. In Syrië zelf hebben de Turken al eens een Russische gevechtsbommenwerper neergehaald en werden Turkse soldaten gedood in een treffen met de troepen van Assad, versterkt met Russische huurlingen. ‘Killed by friendly fire’. En buiten Syrië is het nog erger.
Zo heerst er al enkele jaren een staat van oorlog in Libië. Daar vechten Russische huurlingen mee met de opstandige krijgsheer Haftar, nota bene tegen een door de VN erkende regering die het alleen nog voor het zeggen heeft in en rond de hoofdstad Tripoli. De Turken zijn nu die internationaal erkende regering komen helpen, ook met huurlingen, maar uit ... Syrië. M.a.w. de bondgenoten in Syrië bevechten elkaar in Libië.
Toen de meeste Afrikaanse landen in de jaren 1960 onafhankelijk werden en men hier en daar Westerse huurlingen inzette tegen de opstandelingen, sprak men daar schande over. Tegen het inzetten van huurlingen uit Syrië door Turkije of van Russische huurlingen (van de beruchte Wagner Groep) komt helemaal geen protest tenzij van de strijdende partijen zelf, waarbij de pot de ketel verwijt.
Ondertussen is de liefde ook even uit tussen Rusland en Iran, nadat er weer een oorlogje is losgebarsten over Nagorno Karrabach, een Armeense enclave in Azerbeidzjan, waarbij eind vorige eeuw een stuk door Armenië werd geannexeerd. Rusland verdedigt daar het christelijke Armenië en Iran de islamitische Azeri.
Leuke bondgenoten, maar dan alleen in Syrië, waar het in de eerste plaats begonnen was als een opstand van een soenitische meerderheid tegen een overheersende sjiïtische minderheid en waar de soenitische Turken, de sjiïtische Iraniërs en de (voor zover gelovig) orthodox christelijke Russen, dus bondgenoten zouden zijn, maar dan alleen in Syrië.
---
I.v.m. mijn artikel over Magnette van gisteren, wil ik er op wijzen dat ik al meer dan eens gewaarschuwd heb dat Vlaanderen de akkoorden moet aanhouden die genomen werden in 2014 bij de zesde staatshervorming, waarbij men vanaf 2024 zou beginnen met de afbouw van de transfers die in 2033 afgelopen zou moeten zijn. De PS heeft dat toen mede ondertekend en kreeg daarvoor als troostprijs dat Di Rupo federaal premier mocht worden..
Zie daarover de laatste alinea van mijn blog van 11 dezer (‘Waar is dat feestje?’).
Nadat hij de zaak al maanden geblokkeerd heeft, blijkt Magnette zijn euro nu toch gevallen te zijn en zou hij bereid zijn de PS mee in een nieuwe federale regering onder te brengen, desnoods mét de N-VA. De aanleiding voor zijn beslissing zou het feit geweest zijn dat zijn Vlaams ‘mateke’ misschien wel eens in zo’n regering zou kunnen stappen zonder hem en dat zijn partij in dat geval niet meer ‘incontournable’ zou zijn. Zijn verklaring dat het bij hem in de eerste plaats om de inhoud zou gaan, is dan ook een lachertje.
Dit land heeft echter veel meer nodig dan een zoveelste federale regering die met haken en ogen aan elkaar hangt. Als die er al zou komen, zouden er in eerste instantie een deel wetten dringend moeten worden gewijzigd of bijgemaakt. Bv een die zegt dat, als men drie maanden na een verkiezing er niet in slaagt een nieuwe regering te vormen, men nieuwe verkiezingen moet uitschrijven. Dat bestaat (en werkt min of meer) in landen zoals Spanje en Israël, waarom eens niet hier proberen?
Verder moet men stilaan ophouden met Sinterklaas te spelen. Met een begrotingstekort van 45 miljard euro en een schuldenlast van 120%. van het bruto binnenlands product (bbp), lijkt het erop dat het parlement nog enkele tournées générales aan ’t geven is. Jammer genoeg zullen die straks betaald worden door u en ik, de belastingsbetalers. Verdere uitgaven die een impact hebben op het budget, zouden eerst grondig moeten gecontroleerd worden en niet door deuren en vensters worden buitengesmeten zoals men nu bezig is. Dat gebeurt in geen enkel land dat op zijn centen let, zeker niet in onze buurlanden Nederland en Duitsland en zelfs niet in Europa, al zou men dat soms denken. Ook daar heeft men nl een systeem van effectenbeoordelingen dat de nieuwe wetgeving voldoende afweegt. Hier rekent men met de natte vinger op een blijvende lage rente en e.o.a. verhoging van de vennootschapsbelasting als de Belgisch versie van ‘Ezeltje, strek je’. Vóór we het weten zit dit land straks bij de Club Med.
In het Belgisch voetbal blijft het rommelen en dat drie weken vóٕór de officiële start van de nieuwe competitie. De raad van bestuur van de Pro-League heeft de uitspraak van het Belgisch Arbitragehof voor de Sport, dat de klacht van Waasland-Beveren tegen haar degradatie uit 1A ontvankelijk had verklaard, gewoon naast zich neergelegd. Alsof dat allemaal zomaar kan, zeker in de wetenschap dat de Oost-Vlaamse club gesteld heeft alle mogelijkheden te zullen benutten om de beslissing tot degradatie aan te vechten.
Ondertussen is er ook iets merkwaardigs gebeurd. Bank-verzekeraar KBC heeft voor liefst vijf jaar de rechten op het Belgische voetbal afgekocht en gaat die aanbieden via een bank-app die op elke smartphone kan worden geïnstalleerd. Wie bij de bank een Plusrekening heeft, hoeft daar niets voor de betalen, niet-klanten betalen een ‘beperkt’ bedrag, wat dat ook moge zijn. Via de app zal men alle doelpunten en hoogtepunten van de competitie in 1A meteen op de smartphone kunnen volgen, Al wordt het eerst wel even afwachten of en hoe die competitie straks al dan niet van start gaat. En er is meer.
Als alles gaat volgens plan, zullen in 1A alle matchen voortaan op een ander tijdstip beginnen, zodat de echte voetbalfanaten nog meer dan ooit aan hun smartphone gekluisterd zullen zitten en het risico groot zal zijn dat het aantal smartphone verslaafden nog zal toenemen. Tenslotte werd er geen aankoopsom vernoemd, maar zegt men in de wandelgangen dat het zou gaan over enkele miljoenen euro’s. Waarbij nog maar eens bevestigd wordt wat ik hier al een tijdje schrijf, nl dat topvoetbal geen sport meer is maar een business.
---
Dat laatste wordt trouwens bevestigd door de opheffing van de schorsing die Manchester City had opgelopen om de volgende twee jaar nog mee te kunnen spelen in de Europese competities wegens het niet naleven van de ‘financial fair play’, een moeilijk woord om te zeggen dat ze gefoefeld hadden met o.m. de transfers. Het tegendeel is daarvan niet bewezen, maar alles lijkt erop dat de Britse club, die zwaar gesponsord wordt vanuit het Midden-Oosten, diepe zakken heeft en dat ook heeft uitgespeeld. Het is zelfs niet eens een precedent. Paris Saint-Germain (PSG), ook al eigendom van e.o.a. sjeik, kreeg dat eerder al voor elkaar door zo’n straf af te kopen. Bij FC Loederpee zou dat niet lukken, vrees ik.
Vorige week is België veroordeeld geworden door het Europese Hof voor de rechten van de mens, Dit n.a.v. een klacht vanwege de PTB, de Waalse tak van de PvdA. De fractieleider daarvan, zo te zien een echte Belg met de naam Germain Lugemangango, had zijn nieuwe vaderland aangeklaagd omdat de Belgische parlementsleden tegelijk rechter en partij blijken te zijn over de verkiezingsuitslagen*. Ze namen daarvoor wel hun tijd, want het gaat om de verkiezingen van 2014. De communisten haalden toen al in Wallonië vlot de kiesdrempel, maar hadden 14 stemmen tekort om een zetel meer te vergaren. Dit alles terwijl er 21.385 ongeldige of blanco stemmen waren uitgebracht. Daarom vroeg de partij een hertelling, maar het Waalse parlement stemde die vraag weg.
Buiten bovenstaand arrest – unaniem genomen door 17 (!) rechters - lopen er nog enkele vorderingen van niet verkozen politici, die nu waarschijnlijk ook gelijk zullen krijgen. Dat zou geen slechte zaak zijn, want ook in Vlaanderen zou zoiets kunnen gebeuren als de poco partijen bv een verkiezing van een VB’er zouden willen verhinderen. Ik zeg niet dat het al gebeurd is, maar het zou wel kunnen. België zal dan ook zijn verkiezingswetten moeten aanpassen en dat is niet meer dan juist.
Wat er nu feitelijk nog ontbreekt, is dat datzelfde Hof zich ook eens zou buigen over het cordon sanitaire, dat ook indruist tegen de rechten van de mens, voor discriminatie zorgt en nergens anders bestaat. Of over het feit dat men in Wallonië minder stemmen nodig heeft om verkozen te worden dan in Vlaanderen. Wie ‘a’ zegt, moet ook ‘b’ zeggen.
---
'Het is alsof je studenten vraagt hun eigen examens te verbeteren', aldus prof Koen Lemmens, specialist mensenrechten KULeuven.
In de weekeindeditie van De Standaard stond een interview met Karl Drabbe, historicus van opleiding en uitgever non-fictie van de uitgeverijen Vrijdag en Doorbraak Boeken. De man van 49 zit al het grootste deel van zijn leven in de Vlaamse Beweging en vertelde enkel zaken die ik de lezers niet onthouden wil.
Hij zou het helemaal niet erg vinden mocht een meerderheid van Vlaams Belang en N-VA in 2024 de onafhankelijkheid van Vlaanderen uitroepen. Hij stelt er wel bij dat men dan binnen het jaar verkiezingen zal moeten uitschrijven. Dat laatste is nodig om ook binnen Vlaanderen een interne staatshervorming door te voeren. Het Vlaanderen van vandaag is een klein België geworden, met te veel reglementen en een overtrokken ambtenarij. Wat Brussel betreft is hij niet zo zeker van zijn stuk, maar merkt wel op dat ook daar 100.000 Vlamingen wonen, die we zo maar niet aan hun lot mogen overlaten*.
Net als ikzelf vindt Drabbe dat de N-VA tekort is gekomen, maar misschien de kans krijgt het goed te maken, samen met het VB. Hij vindt het eveneens jammer dat Henrik Vuye zich wat heeft teruggetrokken. Nog iets waar hij hetzelfde op reageerde als ik is, dat ook hij in de jaren 1990 achter de ideeën van Verhofstadts Burgermanifesten stond en uitermate ontgoocheld was toen die man ze verloochende voor een Belgisch premierschap. Net zoals ik haalde hij de quote aan van de Oostenrijkse Nobelprijswinnaar Economie Friedrich von Hayek, waar Verhofstadt toen – nota bene - mee dweepte: ‘Wie zijn principes verloochent, gaat naar de hel’!
---
*Wat Brussel betreft heb ik wel een oplossing. Ik zou het Brussels gewest, zoals het nu is, niet integreren in Vlaanderen, al ligt het er middenin. We zouden er een pak problemen bij krijgen. Wel vind ik dat we er een confederatie mee moeten aangaan, waarbij elk gewest zelfstandig blijft, maar waarbij uitdrukkelijk vermeld wordt dat Vlaanderen uitsluitend Nederlandstalig zal blijven, terwijl het Nederlands in Brussel op gelijk niveau zal moeten behandeld blijven met het Frans en/of eventueel andere talen.
Zoals te verwachten was het dit jaar een 11 juli viering in mineur. Dat had niet alleen te maken met de Coronacrisis, maar ook met de viering zelf, die eerder lusteloos was. Jan Jambon mag dan een beminnelijk man zijn, als Vlaamse minister-president stelt hij niet veel voor en breekt hij geen potten. Als hij daarenboven in een krant (ik dacht Het Nieuwsblad) gaat voorstellen om van bepaalde federale ministerposten duo’s te maken met telkens een Vlaamse en een francofone minister, dan is dat zo ongeveer het tegenovergestelde van wat we nodig hebben: ieder zijn minister in de eigen regionale regering. Dit is nonsens. Hebben we nog geen ministers genoeg in dit land?
Net als de N-VA gedaan had tijden s de regering Michel, werd ook op de Vlaamse feestdag geen communautaire problemen aangepakt. Er was de haast obligatoire hulde aan de Vlaamse zorgverstrekkers tijdens Corona, maar zoiets was al herhaaldelijk gebeurd en hoefde niet speciaal op 11 juli uitgebreid herhaald te worden.
De N-VA regeert in Vlaanderen natuurlijk niet alleen en men heeft de indruk dat men bang is tegen andermans schenen te stampen. Dit geldt in eerste instanties tegen die van de Open-VLD die niet wil weten van een Vlaamse profilering. Bartje Somers ligt dwars waar hij kan, de mol zeg maar, Binnen het agentschap Integratie en Inburgering huldigt hij het links liberale standpunt en laat hij toe dat zijn medewerkers openlijk kritiek spuien via de sociale media.
Tenslotte wordt de hele politieke situatie nog doorkruist doordat het voorstel voor de wijziging van de abortuswet meteen een nieuw advies heeft gekregen van de Raad van State en misschien de nu komende week met een wisselmeerderheid van alle linkse partijen nog vóór het zomerreces zou kunnen worden aangenomen. Als dat doorgaat, zullen CD&V en N-VA zich terugtrekken uit de besprekingen over de vorming van een nieuwe federale regering, waarbij beide partijen ook gesteund worden door het Vlaams Belang en zal de ‘viering’ van de nationale feestdag op 21 juli al even triestig verlopen als de Vlaamse van 11 dezer.
Het is weer 11 juli, de zogezegde Vlaamse Feestdag. ‘Zogezegd’, omdat het nog steeds maar een halve feestdag is, niet een voor iedereen. Dit jaar had het iets meer kunnen worden, omdat 11 juli op een zaterdag valt, maar Corona heeft daar een stokje voor gestoken.
Misschien kan Corona echter ook voor een goede kentering zorgen, als we van de gelegenheid gebruik zouden maken om dit land eindelijk eens te splitsen. ‘Never waste a good crisis’, zoals de Britten dat zo flegmatiek zeggen. De Belgische staatsschuld, in verhouding tot het aantal inwoners sinds lang al een van de hoogste ter wereld, zal nóg een stuk groter worden en kan best opgevangen worden door ten minste al een deel van dit België te ontmantelen. Dat zal niet meteen kunnen o.w.v. de electorale constructie die van de gewestregeringen legislatuurregeringen gemaakt heeft, waardoor die geen tussentijdse verkiezingen kunnen hebben, maar eerst hun termijn moeten uitdoen. Dat wordt dan 2024, zoals onze vaste lezer Walter het terecht stelde in een van zijn reacties..
Maar de uitzichtloze Belgische situatie kan tot bijna niets anders leiden dan vervroegde federale verkiezingen en - ook al kan dat aan de Vlaamse gewestelijke situatie weinig veranderen, zeker niet meteen - zou het wel eens kunnen zijn dat de Vlaamsnationalisten bij federale verkiezingen in eigen regio de meerderheid zullen behalen, wat een voorbode zou kunnen worden voor een echte stap naar meer onafhankelijkheid na de regionale verkiezingen van 2024.
Als het ooit zover komt, mogen onze politici nooit uit het oog verliezen dat er bij de zesde staatshervorming is afgesproken dat de transfers van Noord naar Zuid vanaf 2024 zullen worden afgebouwd en tegen 2033 zouden moeten verdwenen zijn. Dat akkoord werd destijds ook ondertekend door de PS (om Di Rupo premier te kunnen laten worden) en we moeten hen daaraan houden of die afspraak tenminste gebruiken als stok achter de deur om het uiteindelijke doel, een onafhankelijk Vlaanderen, mogelijk te maken. Zelfs Corona geldt hier niet als een excuus, Vlaanderen lijdt daar meer onder dan Wallonië.
Dat is mijn wens voor deze elfde juli. Ik hoop het nog mee te maken.
De Belgische voetbalbond begint steeds meer op de Belgische regering te lijken. Ook daar is chaos troef en wordt de ene beslissing na de andere aangevochten, aangepast of geschrapt. De competitie zou op 8 augustus moeten hervatten – over een kleine maand - maar zoals het er nu uit ziet, is dat alles behalve zeker. Waasland-Beveren, die men besloten had te doen degraderen, was naar de BAS (Belgische Arbitragecommissie voor de Sport) gestapt en heeft daar (voorlopig?) gelijk gekregen. Als men inderdaad - zoals de Belgische voetbalbond had beslist – de testmatch tussen de twee periodekampioenen van 1/B nog kan laten doorgaan, dan had men ook de laatste speeldag van 1/A nog kunnen spelen. Wat trouwens in de meeste buurlanden is gebeurd.
Bij de Belgische voerbalbond denkt men echter al lang niet meer aan de sport, alleen nog aan de centen. Enkele clubvoorzitters, zoals die van Charleroi en Genk, zitten ook aan het roer van de Bond en dat is m.i. belangenvermenging. De vertegenwoordiger van Club Brugge is daarentegen opgestapt omdat zijn club meer geld overhoudt als het zijn eigen zaakjes alleen kan regelen (met Tv-zenders e.d.). It’s the money, stupid!
Kortom, het is daar een zootje. Men zou er misschien een loterij van kunnen maken, een ‘Totocalcio’, zeg maar (ook dat is een geldkwestie!). Vraag 1: ‘Wat wordt het: 16, 17, 18 of 20 clubs?’ Vraag 2: ‘Met of zonder play-offs (die ook alleen maar dienen voor extra geldopbrengst)?’ In Nederland (én Frankrijk, want daar vertelt men over de Belgen dezelfde moppen) hebben ze er weer een Belgenmop bij. Het moet niet altijd over de mondmaskers gaan!
Er zijn in deze coronacrisis al ettelijke miljarden euro’s uitgedeeld, maar het miljard dat door Sophie’s clubje werd goedgekeurd voor het verzorgend personeel kreeg de algemene goedkeuring van God en klein pierke. Het moet nog bevestigd worden door het parlement, maar niemand twijfelt eraan dat dit niet zou gebeuren. Meer nog, na deze federale geste, zal er meer dan waarschijnlijk ook een gewestelijke volgen, want zoals zoveel in dit land is ook de Zorgsector een gesplitste bedoening. De ziekenhuizen zijn federaal, de rusthuizen regionaal. Feitelijk volstaat het niet een volwaardige federale regering te vinden om dat probleem op te lossen, maar zal men straks eerder een staatshervorming nodig hebben om een einde te maken aan het politiek kluwen van de verschillende bevoegdheidsniveaus en de discriminatie waarbij niemand nog het bos ziet door de bomen.
E.e.a. neemt niet weg dat zelfs de sociale partners hebben opgekeken van het initiatief om de Zorgsector de beloning te geven die ze verdiende tijdens deze nog steeds niet helemaal verdwenen coronacrisis. Daar waar men al jaren tevergeefs vroeg om structurele verbeteringen, waarvoor men zelfs meer dan eens op straat is gekomen, zorgt corona er nu voor dat ze zelfs meer krijgen dan ze ooit verwacht hadden. Partijen zoals CD&V en Open VLD, die eind vorig jaar, bij monde van Verherstraeten en Lachaert, nog gekant waren tegen een voorstel van de oppositie om 400 miljoen extra aan de Zorg te geven, lopen nu netjes in de pas.
De vraag blijft natuurlijk hoe men die miljardenuitgaven ooit zal recupereren voor de begroting en het budget. Ook daarvoor zou een staatshervorming kunnen zorgen, Er zijn genoeg overbodige instanties die in dit land kunnen worden opgedoekt en waarop enorm veel bespaard kan worden. Senaat en provincieraden zijn er alleen nog om extra kosten te maken. Een Franse Gemeenschap kan alleen blijven bestaan als de Franstaligen dat zelf nog betalen en niet de Vlamingen die zo’n gemeenschap niet nodig hebben. Ook dat is discriminatie. Om nog te zwijgen over de naam ervan: ‘Fédération Wallonië-Bruxelles’, die zelfs ongrondwettelijk is, maar in Francofonië verkocht wordt als een verworven recht.
Tenslotte stel ik me de vraag wat zichzelf benoemd Vlaams minister Beke nog belet om de eer aan zichzelf te houden en op te stappen. Na de kemel bij de woonzorgcentra, toen hij die liet sluiten voor de bezoekers en zich pas vier weken later realiseerde dat er niets was gedaan voor wie er binnen achterbleef, liet hij het wéér afweten nu hij mensen al op vakantie liet vertrekken zonder garantie dat ze probleemloos zouden kunnen terugkomen.
Kaaiman, die het sinds de verkiezingen had over ‘Zelfbediening W. Beke’, krijgt er straks nog spijt van dat hij met zijn columns gestopt is...
België lijkt met de dag meer en meer op een bananenrepubliek. Ondanks het feit dat recentelijk een half dozijn partijen een nieuwe, jongere voorzitter hebben gekozen, waarvan men zou verwachten dat die iets nieuws zou brengen, blijft men voortboeren met een politiek die nergens op trekt en tot niets zal leiden. Buiten wat zwartepieten, een nationaal politieke bezigheid, brengen ze er niets van terecht.
Ondertussen blijkt de verguisde Macron in Frankrijk de pensioenwetten hervormd gekregen te hebben, dit ondanks massale stakingen en protesten van de vakbonden en heeft men in Nederland de eigen pensioenwet aangepast aan de levensverwachting, waardoor de pensioenen daar zullen stijgen en zakken in verhouding tot het niveau van de Beurs. We kunnen er misschien eens mee lachen, maar hun pensioenen liggen een stuk hoger dan in dit land, waar we zowat de laagste hebben van Europa en, waar – in tegenstelling tot Nederland - geeft buffer voorhanden is. Die buffer bedraagt in Nederland zo’n 1.400 miljard euro, bij ons helemaal niks.
Voor de rest is heel de Belgische politiek in deze coronatijd één groot wellesnietes verhaal waarbij dagelijks beslissingen worden genomen die meestal meteen worden afgeschoten en/of daarna worden aangepast of afgeschaft. Ondertussen heeft België zich kandidaat gesteld om straks te zorgen voor de opslag van mondmaskers voor heel de E.U., terwijl er op dat gebied nergens meer geknoeid werd dan hier. Met de contacttesten en –opvolging is het al niet veel beter gesteld. Daar bovenop komt nu het probleem van de burgers die naar het buitenland wel op vakantie mogen gaan, maar geen garantie hebben dat ze straks er geen kater aan over zullen houden.
Om aan deze wanorde een einde te maken zijn nieuwe verkiezingen meer dan nodig, al was het maar om ook de kiezers eens de kans te geven hun mening te kennen te geven. Dat zou dan wel moeten nadat alle partijen eindelijk eens duidelijke standpunten zouden innemen, waarbij ze afstand nemen van de oude politiek en kiezen voor een eventuele splitsing van dit land, bv vanuit de gewesten. Met dat rond de pot draaien hebben we het nu zo stilletjes aan wel gehad.
We beleven rare tijden in een raar land. Het ergste van de coronacrisis lijkt voorbij, maar niemand is er gerust in dat dat zo blijft. Van de ene kant blijven de cijfers van de besmettingen en overlijdens hier langzaam maar zeker dalen, van de andere kant hoort men in het buitenland, ook in Europa, van allerlei opflakkeringen die – zeker in Europa - wel vrij kordaat worden aangepakt met grote en kleine lockdowns, maar waar wel buitenlandse toeristen worden toegelaten die op hun beurt het virus weer mee terug zouden kunnen brengen, net zoals dat in het voorjaar gebeurd is bij degenen die terugkwamen van de Noord-Italiaanse skioorden. Verder zijn er nog weinig mensen die hier snappen wat nog mag en niet mag, doordat tal van beslissingen om de haverklap gewijzigd en zelfs tegengesproken worden.
Ondertussen blijft men in dit land maar geld uitdelen. Op zich is dat niet fout, want men houdt de economie toch min of meer draaiende en de koopkracht op niveau. Van de andere kant is er geen visie op wat er daarna moet gebeuren. Dat heeft natuurlijk ook te maken met het feit dat we hier geen regering hebben die naam waardig en dat men mordicus blijft zoeken naar een oplossing die er geen is. Een van het oude systeem dat niet meer werkt. De enige reden waarom dit gebeurt is omdat alle traditionele partijen (én de N-VA) maar één zaak willen vermijden en dat zijn nieuwe verkiezingen waarin – als we de peilingen mogen geloven – ze allemaal weer gaan verliezen, net zoals in mei 2019.
Wat er zou moeten gebeuren, is het opstarten van zaken die meteen kunnen zorgen voor werkgelegenheid en waarvan we de voordelen op lange termijn zullen genieten. In feite is dat niets nieuws, want dat werd al gesuggereerd tijdens de klimaatheisa. Alleen wou men toen meteen boter bij de vis, in de vorm van geld, veel geld. Denk maar aan de miljarden voor Timmerfrans. Zorgen voor de vergroening van onze steden en een duurzame mobiliteit kan ook met andere middelen die wat meer tijd zullen vragen en zal men stelselmatig moeten werken met een lange termijn visie. ‘Roma non fu fatta in un giorno’ (Rome werd niet op één dag gebouwd), wisten de Romeinen al.
Volgens Jan Denijs, de bekende arbeidskundige van Randstad, zakte België op het gebied van de werkzaamheidsgraad van 2007 tot 2017 van plaats 19 naar 24 en staat het land nog net vóór Griekenland, Spanje, Italië en Kroatië. Dit ondanks het feit dat Vlaanderen het nog vrij goed deed en boven het Europees gemiddelde bleef. Het probleem is de rest van het land, Wallonië en Brussel, waar de werkzaamheidsgraad respectievelijk 11 en 14% lager ligt dan in Vlaanderen. Het blijft altijd hetzelfde liedje: Vlaanderen werkt, Francofonië profiteert. Op de lijst met de werkloosheid van de regio’s stond Vlaanderen in 2019 op de 15de plaats, terwijl Wallonië op 24 en Brussel op 26 bleven hangen.
De gouverneur van de Nationale Bank (NBB) Pierre Wunsch, nochtans zelf een francofoon (die echter meer dan behoorlijk Nederlands spreekt), wist daarbij te vertellen dat Wallonië voor de periode 2021-2022 met overheidsuitgaven zit van 70%, dat is bijna 20% boven het reeds hoge Belgische gemiddelde én dat de Waalse economische structuur afhangt van de transfers uit Vlaanderen (iets wat kabouter Peumans recentelijk ook vertelde in een uitgebreid interview in ‘t Pallieterke).
In het licht van bovenstaande cijfers begrijpt men pas hoe idioot het is van onze socialisten om te eisen dat de arbeidsduur moet verminderd worden (‘Mateke’ Rousseau sprak zelfs van een vierdaagse werkweek*). Wie straks de Sociale Zekerheid nog gaat betalen, wordt er niet bij gezegd. Minder werken betekent immers minder afdragen.
*Doet me denken aan dat mopje over een vakbondsbetoging in 2050, waarbij een van de agitatoren roept dat ze de ééndaagse werkweek willen. Waarop er ene uit het publiek antwoordt: ‘Ja, maar niet op een maandag, hé’
Vladimir Putin is ondertussen president van Rusland voor het leven geworden. Officieel niet natuurlijk, maar wel tot 2036. Bij leven en welzijn zal hij dan 83 zijn. Ondertussen vervoegt hij de club van de alleenheersers Xi Jingpin en Kim Jong Oen. Het verschil met Xi en Oen is, dat ‘Vlad’ democratisch verkozen zou zijn. Zou het?
In werkelijkheid was het verlengen van zijn positie met twee extra ambtstermijnen al beslist in het voorjaar door het Russisch Hoger Gerechtshof en ondertekend door de president himself. Het referendum dat zopas is gehouden om dat te bevestigen had geen enkel precedent noch wettelijke basis. Het bevatte liefst 206 voorstellen en moest beantwoord worden met één enkel ja of neen. Onafhankelijke kandidaten werden op voorhand uitgesloten en mochten al blij zijn dat ze niet aangehouden werden. Alle officiële media zijn in handen van de president en zijn omgeving. Er waren ook geen internationale waarnemers en om de kiezers aan te lokken werden er loterijen ingericht met per regio een woning als hoofdprijs..
Sinds de annexatie van de Krim en de Westerse sancties daarvoor, krijgt Rusland geen buitenlands krediet meer en moet het verder met enkel de opbrengsten van zijn oliewinning. Die kregen zopas een ferme dreun nadat een akkoord met Saoedi Arabië afsprong. Om dat verlies te compenseren moet het staatsbudget sinds 2017 in evenwicht blijven door alle inkomsten boven de 40 dollar per vat af te romen en te storten in een speciaal fonds. Te vergelijken met Vande Lanotte’s Zilverfonds, maar dat was een lege doos. Het Russisch fonds daarentegen bereikte begin maart 7,3% van het bbp en heeft nu een reserve van zo’n 570 miljard dollar!
Dat heeft echter een prijs, want de Rus in de straat merkt daar niets van. De levensstandaard gaat achteruit, de pensioenleeftijd is opgetrokken en het leven is er duurder geworden omdat wat daar doorgaat voor BTW is verhoogd.
Het Rusland van Putin riskeert straks niet zozeer een economische, maar een sociale crisis. Ook de Russen volgen het Internet en de Sociale Media. De vraag blijft of de oud-KGB spion het nog zo lang zal kunnen uithouden.
Grote titels in onze media: ‘Groen wint de gemeentelijke verkiezingen in Frankrijk’. Dat klopt maar gedeeltelijk. Het had moeten zijn: ‘Groen wint in de grote Franse steden’. En daar horen een nog een aantal kanttekeningen bij.
Zo waren de verkiezingen van vorige zondag in Frankrijk die van de tweede ronde. De eerste ronde had al plaats gevonden drie maanden geleden en toen hadden de groenen niét gewonnen. De tweede verkiezing werd uitgesteld tot nu en maakte maar 15% uit van het totaal. Voor die 15% bleef 60% van de potentiële kiezers weg, terwijl het nationaal gemiddelde daarvoor 35% is. Slechts 14% van wie mocht stemmen, deed dat ook.
E.e.a. neemt niet weg dat het voor Macron en zijn République En Marche (LREM) niet zijn beste dag was. Het leek eerder een republiek op de terugtocht. In Parijs, veruit de grootste Franse stad, wonnen trouwens niet de groenen, maar de socialisten die bijna nergens anders in Frankrijk nog meetellen en dit met de uittredende burgemeester Anne Hildago die zo slim was ook met een groen programma af te komen. Daarmee wordt de kans groot dat ook de komende Franse presidentsverkiezingen een groener tintje zullen krijgen.
Zoals ik reeds meldde in mijn blog van 30 juni (‘Deutschland über Alles’! heeft Macron er trouwens een probleem bij. Zijn eerste minister Edouard Philippe, die de laatste jaren de hete hangijzers moest aanpakken (o.m. de Gele Hesjes’ heisa), won in zijn thuisstad Le Havre met bijna 60% van de stemmen en kan daar burgemeester worden. Dan is Macron hem kwijt, al zal die daar niet zoveel mee inzitten. De man dreigde populairder te worden dan de president en die zal voortaan zelf de hete kolen uit het vuur moeten halen. Dat heeft hij blijkbaar begrepen, want uitgerekend gisteren bood Philippe het ontslag van zijn regering aan. In zijn plaats komt een nobele onbekende, naar ’t schijnt een ambtenaar die netjes Macron’s bevelen gaat uitvoeren, in de hoop dat laatstgenoemde tegen de Franse presidentsverkiezingen van 2022 zijn beschadigd imago wat kan herstellen.
Terwijl het coronaverhaal in de goede richting blijft evolueren, zij het aan een slakkengangetje, zoeken in de federale politiek de ‘drie koningen’ verder naar de vorming van een echte regering. Er is zelfs al een nieuwe naam voor gevonden; ‘de Arizona coalitie’, verwijzend naar de kleuren van de vlag van die gelijknamige Amerikaanse staat: blauw, goudgeel en rood. Dat zouden dan de twee liberale partijen zijn (blauw), CD&V; N-VA en CdH (zeg maar geel) en SP.a (rood). Maar wel een coalitie zonder de PS, waarbij ook nog een hartig woordje zal moeten gesproken worden met een weinig betrouwbare CdH en een SP.a zonder de PS. ‘Mateke’ Rousseau is daar niet gelukkig mee, niet alleen omdat de PS er niet bij zit, maar ook omdat de zelfbenoemde drie formateurs wel óver hem spreken, maar niet mét hem. Om daarbij klare wijn te schenken heeft de Conner de drie een verlanglijst gegeven om ‘U’ tegen te zeggen en daarbij verklaard dat het min of meer kiezen of delen wordt. Wat hij er niet bij heeft gezegd is, dat zijn lijst met ‘absolute’ voorwaarden (zijn woorden) in feite dezelfde is die hij en Magnette bij Sophie Wilmès hadden neergelegd.
Of het allemaal nog niet genoeg kommer en kwel is, dreigt Joachim Coens de besprekingen niet verder te zetten, mocht men in het parlement ondertussen een versoepeling van de abortuswet goedkeuren. Dit heeft niets met de mogelijke regeringsvorming te maken maar met de ethische reserves die Coens als goede christen daarover heeft. Men kan dit ouderwets noemen, maar toch doet het deugd dat een doorwinterde politieker ook een geweten blijkt te hebben. Iets waar Georges-Louis Bouchez, die wel achter die wet staat, minder last van schijnt te hebben. Te vermelden dat niet alleen CD&V, maar ook CdH, N-VA en Vlaams Belang niet akkoord gaan met die wetsversoepeling. Ze werd dezelfde avond voor de derde keer uitgesteld na raadplegingen bij de Raad van State.
Enfin, de poging van Coens, Bouchez en de ook al in eigen partij gehinderde Lachaert lijkt een zoveelste mislukking te worden, zodat nieuwe verkiezingen meer dan ooit op komst lijken te zijn.
Als we het allemaal eens op een rijtje zetten: Rousseau, die het onderste uit de kan wil, Coens die niet wil dat men tussendoor snel snel met een wisselmeerderheid een wet er door drukt die hem niet aanstaat en een CdH die tijdens de vorige legislatuur de Waalse deelregering liet vallen over de Publifin schandalen in Luik en omstreken. Maak daarmee maar eens een ‘volwaardige regering’.
---
En dan nog dit: op mijn blog van gisteren (‘ALL Lives Matter’) kwamen twee onleesbare reacties van een pesticiden bedrijf. Waarschijnlijk e.o.a. vergissing.
De commotie n.a.v. de brief met spijtbetuigingen van onze koning aan de Kongolese president Tshisekedi duurt voort, al is dat voor niets nodig. Het is een internationale wet dat kinderen niet verantwoordelijk kunnen zijn voor de daden van hun ouders, laat staan van hun grootouders en in dit geval voor de ‘betovergrootoom’ van Flup de Laatste. Als zoiets mogelijk zou zijn, zou Vlaanderen excuses en schadevergoedingen kunnen vragen aan alle bezetters die het gekend heeft: van de Romeinen (aan Italië) over de Franken en de Bourgondiërs (aan Frankrijk), de Spanjaarden, de Oostenrijkers, de Fransen zelf en de Duitsers (twee keer!). Er zijn weinig regio’s die zo veelvuldig bezet geweest zijn als de onze.
Daar komt nog bij dat Kongo sinds zijn onafhankelijkheid één grote chaos ts geworden en gebleven, dat er niets is overgebleven van de infrastructuur die de Belgen er achter hadden gelaten. Dat met zo goed als alle geld dat er later aan de overheden van dat land ooit gegeven werd, er weinig of niets gebeurd is en men kan stellen dat het leeuwenaandeel daarvan verdwenen is in de zakken van de machthebbers, van Mobutu over Kabila senior tot Kabila junior, die er nog steeds de lakens uitdeelt, zij het van achter de schermen.
De recentste presidentsverkiezingen werden vervalst. Huidig president Félix Tshisekedi kreeg bij de laatste verkiezingen niét eens de meeste stemmen. Dat werd bevestigd door de waarnemers van de Kongolese katholieke Kerk, die men best kan geloven. Dat Tshisekedi het toch haalde, kwam doordat hij een geheim akkoord sloot met Kabila Jr wiens partij in het Kongolese parlement nog steeds de meerderheid heeft. Dat Tshisekedi’s kabinetschef recentelijk nog veroordeeld werd voor het verduisteren van 50 miljoen overheidsgeld voor sociale woningen, zegt alles over wat Afrikaanse leiders doorgaans denken met andermans geld te mogen doen en pleit zeker niet in het voordeel van de huidige machthebber(s).
Ik zou er geen probleem mee hebben mocht men hier ooit e.o.a. herstelfonds voor de zoveelste wederopbouw van Kongo willen organiseren, maar dan wel enkel en alleen met vrijwillig gegeven geld van particulieren en bedrijven, niet van overheden die aan de ene kant met gulle hand zouden geven om datzelfde geld later te recupereren via de belastingbetaler. Wie vindt dat Kongo financieel moet gesteund worden kan dat dan zelf doen. Ik heb zo de indruk dat er weinig kandidaten zullen zijn.
In mijn blog van 24 juni had ik het reeds over “Onze Kongo’ en de rake opmerking van Urbanus in De Afspraak, waarin hij stelde dat het vooral de Walen geweest zijn die in Kongo ‘gegraaid’ hebben (zijn woorden). De overgrote meerderheid van de Vlamingen die er naartoe trokken waren missionarissen en ambtenaren die daar wel degelijk moesten werken om dat onmetelijke land draaiende te houden, hetgeen na hun vertrek niet meer lukte. Kongo was een verfranst gebied waar ‘Flamand’ zelfs een scheldwoord werd. Wij Vlamingen zouden best op onze tellen letten als er straks, na eventuele excuses van Flup de Laatste of welke Belgische regering ook, gegarandeerd herstelbetalingen zullen gevraagd worden van dit nu virtueel failliete België. Als dat ooit gebeurt, zal dat in naam van België zijn, maar in werkelijkheid betaald worden door de Vlamingen, die ginder het meest van al gewerkt hebben en er het minste aan hebben verdiend.
Urbanus is trouwens niet eens een echte flamingant, maar wel een man met een gezond boerenverstand, zoals ik al schreef in mijn blog van 24/06. Tijdens het voorbije weekeinde verscheen er ook een artikel van zijn hand in De Morgen, waarin hij toegaf vroeger de transfers als een vorm van solidariteit beschouwd te hebben, maar ondertussen te hebben vastgesteld dat de mensen die hij hielp zich in hun hulpbehoevende situatie genesteld hebben en dat de politici die hen vertegenwoordigen het solidariteitssysteem schaamteloos misbruiken.
Tussendoor wijst Urbanus ook op de coronazorg die België tot nu toe al van Europa gekregen heeft: 25 miljoen euro voor Wallonië en amper 9 voor Vlaanderen. Dit, terwijl Vlaanderen 50% meer inwoners telt en ook meer coronaslachtoffers. De geschiedenis blijft zich herhalen.
Ook voor Urbanus mogen ze nu eens proberen dit land te splitsen. Als die transfers in de omgekeerde richting waren was dit land, ook volgens hem, waarschijnlijk al lang gesplitst.
---
Tenslotte hierbij een laatste bedenking van mezelf: Urbanus vertelt niets nieuws. Wat wél opmerkelijk is, is dat De Morgen, de socialistische krant bij uitstek, dit gepubliceerd heeft. ‘Mateke’ Rousseau zal er niet mee kunnen lachen hebben, hij die zijn links wagonnetje aan de PS heeft gekoppeld.
Het wordt een beetje een speciale week voor Europa, niet alleen o.w.v. de diverse problemen die er zijn, Corona in de eerste plaats en ook de Brexit, maar vooral omdat vanaf woensdag, 1 juli, Duitsland voor zes maanden het voorzitterschap van de E.U. gaat waarnemen. E.e.a. zal maken dat Angela Merkel – zeker in de wetenschap dat ze in eigen land aan haar laatste termijn bezig is – nog meer op de Europese politiek zou kunnen wegen dan tot nu toe het geval was. ‘Das Mädchen’, zoals Helmut Kohl haar noemde, is langer aan de macht dan de leiders van Frankrijk, Italië, Polen en Spanje samen. Daarbij komt nog dat een andere Duitse, Ursula von der Leyen, de nieuwe voorzitster is van de Europese Commissie. Technisch gesproken is onze Europese Charel voorzitter van de Europese Raad – sommigen noemen hem zelfs president – maar in werkelijkheid heeft hij weinig te vertellen. Een duidelijk voorbeeld daarvan was de oprichting van het Europees Herstelfonds om de schade door corona te verlichten (en waarover het laatste woord nog niet gevallen is) en dat grotendeels achter Michels rug werd geregeld door Merkel en Macron. Die twee komen goed overeen en zullen waarschijnlijk hun stempel, drukken op de Europese politiek van de volgende zes maanden, niet alleen omdat het voor Merkel een soort fin de carrière wordt, maar ook omdat Macron in Frankrijk zijn beste pijlen verschoten lijkt te hebben. Bewijs, de uitslag van de tweede ronde van de Franse gemeentelijke verkiezingen, waarin alleen premier Ëdouard Philippe succes behaalde in zijn Le Havre, waardoor hij waarschijnlijk afstand zal doen van zijn premierschap en burgemeester van zijn thuisstad zal worden. Voor Macron een gelegenheid om zijn regering te herschikken en zijn gehavende partij terug ‘en marche’ te krijgen.
Maar het wordt de volgende zes maanden dus ‘Deutschland über Alles’; zoals hun nationaal volkslied heet (gecomponeerd door de Oostenrijker Joseph Haydn!). We kunnen alleen maar hopen dat de ‘Deutsche Gründlichkeit’ het zal halen.
Ik kom nog even terug op die laatste enquête van Het laatste Nieuws, VTM, Le Soir en RTL; waarvan ik al geschreven had dat ze in feite niets nieuws voorstelde omdat de uitslag ervan viel binnen de foutenmarge van 3%. Niettegenstaande dat waren onze ‘progressieve’ media er als de kippen bij om de loftrompet te steken voor Conner Rousseau, die als nieuwe voorzitter van de Vlaamse socialisten erin geslaagd was zijn partijtje 2,5% hoger op te tillen en zo een ietsje groter te worden dan de andere twee krimpende traditionele partijen. Dat de drie traditionele partijen samen amper 30% van het totaal aantal stemmen zouden halen, leek een fait divers voor ‘Mateke’ en zijn aanhang, die in eerste instantie niet rekent op CD&V en Open VLD, maar op de partij van dikke vriend Magnette.
Wie die enquête wél serieus neemt, zal echter ook moeten toegeven dat het Vlaams Belang en de N-VA samen (nog) niet aan een meerderheid van stemmen zijn geraakt, maar wel aan een meerderheid van zetels. Elke vooruitgang die beide Vlaamsnationale partijen samen nog zouden boeken bij echte verkiezingen zou hen verzekeren van een parlementaire meerderheid in de eigen regio.
Nog iets waarover men te licht oordeelde, is het feit dat de N-VA wel achteruit gaat, maar nodig zal zijn voor een volgende meerderheid in het Vlaamse parlement, samen met het VB. M.a.w. daar waar de traditionele partijen mordicus blijven stellen dat ze ‘nooit’ met het VB zullen samenwerken, doet de N-VA dat niet. Ze is trouwens zowat de enige partij die het cordon sanitaire tegen het VB niét ondertekend heeft en De Wever heeft tijdens de gesprekken over de vorming van een nieuwe Vlaamse regering na de verkiezingen van mei 2019 de lijn met Van Grieken open gehouden zolang hij kon. Dat het toen niet tot een Vlaams akkoord is gekomen, had te maken met het feit dat N-VA en VB een derde partij nodig hadden om een meerderheid te hebben in het Vlaams parlement.
Zoals de zaken nu evolueren zal dat - hopelijk – niet meer nodig zijn na de volgende regionale verkiezingen. Waaruit dan automatisch voortvloeit dat de N-VA, ondanks een waarschijnlijke lichte verdere achteruitgang, wel ‘incontournable’ zal worden als ze bereid zal zijn de tweede viool te spelen.
