Enkele jaren geleden deed Bpost een bod om PostNL over te nemen. Dat is toen niet gelukt en als men ziet dat datzelfde PostNL nu een nieuw pakettendepot bouwt bij ons in Willebroek, kan men er gif op nemen dat er nog meer e-commerce pakketjes van hieruit in Nederland zullen besteld worden. Dit alles nog steeds als gevolg van de politiek van Kris Peeters en de vakbonden die het onze e-commerce onmogelijk maakten om te kunnen concurreren.
Na de mislukte campagne voor de gemeentelijke verkiezingen in Antwerpen, waar Peeters ‘tijdelijk’ naartoe was verhuisd en waarbij CD&V, na haar grootste nederlaag ooit in Antwerpen, uit de stadsraad zo goed als verdween, werd hij door zijn partij daarvoor beloond met een riant betaald zitje in het Europees parlement.
Ondertussen is diezelfde Kris Peeters op weg naar een volgende riante job als vicevoorzitter in het bestuur van de Europese Investeringsbank. Hij wordt daar voorgedragen door onze federale paarsgroene regering van Crootje, Quicky en Brouckie, misschien ook wel als compensatie omdat CD&V Paarsgroen federaal heeft willen ‘versterken’.
Laat CD&V maar doen, ze zijn er zichzelf compleet uit aan het rijden, zoals de laatste peiling heeft bevestigd. Net als Open VLD, zie ik de vroegere beleidspartij bij de volgende verkiezingen geen 10% meer halen. Partijen die nog altijd de oude politieke cultuur bedrijven zijn gedoemd om te verdwijnen.
Federale ex-ministers en staatssecretarissen kunnen na hun afscheid nog beroep blijven doen op twee door de staat betaalde medewerkers. Die spelen dan privéchauffeur, campagnehulp of partijmedewerker. Dat geldt niet alleen voor wie een hele legislatuur uit doet, maar zelfs voor ‘excellenties’ die amper enkele maanden of zelfs weken in dienst zijn geweest, zoals bijna de hele regering Wilmès. Mocht deze Paarsgroen+ coalitie vroegtijdig ermee stoppen – wat tot de mogelijkheden behoort – dan krijgen we er een twintigtal bij. Men noemt dat een overblijfsel van de oude politieke cultuur, maar ook de aanhangers van de zgz nieuwe cultuur – wat dat ook moge zijn – blijven er gretig gebruik van maken. Nu dient gezegd dat er al verscheidene pogingen geweest zijn om dat systeem af te schaffen, de laatste nog tijdens de vorming van Paarsgroen+. Het is ook deze keer niet gelukt omdat de MR van woelwater Bouchez weer eens dwars is gaan liggen. Diezelfde MR die Lachaert er persé bij wou hebben, waardoor Paarsgeel niet doorging en die ook tijdens de onderhandelingen meer dan eens voor verwarring en ruzie is blijven zorgen.
Nota bene: in de Vlaamse regering krijgt een minister ook de kans een medewerker door te laten betalen, maar slechts één, dat voor twee jaar en op voorwaarde dat hij niet kan terugvallen op een parlementair mandaat, waarbij sowieso een medewerker hoort.
Na dit weekeinde begint voor Paarsgroen+ het echte werk. Van wittebroodsweken zal er geen sprake zijn voor een regering die pas tot stand kwam na bijna 500 dagen. Feitelijk had men deze coalitie al een jaar geleden kunnen vormen. Dat het toen niet lukte, was omdat de PS in eerste instantie niet eens met de N-VA aan tafel wou gaan zitten. Toen dat later toch gebeurde was er ene Lachaert die zijn principes overboord gooide en opeens niet meer zo donkerblauw was als toen hij nog geen Open VLD-voorzitter was.
We zullen zien wat die nieuwe federale regering ervan terecht zal brengen, maar veel zaaks zal het niet zijn. Regeren met zeven partijen is in dit land al bijna niet mogelijk naar buiten uit, maar ook niet binnen de coalitie, gewoon omdat elke partij maar een paar postjes overhoudt. Het rommelt zowel bij Open VLD, bij CD&V als bij Groen, terwijl ten zuiden van de taalgrens de MR ei zo na de eigen voorzitter overboord zette. Of het daar straks beter zal gaan blijft ook een groot vraagteken, want Bouchez en Magnette kunnen niet door één deur.
Tenslotte zullen er de geschillen zijn tussen de federale en de Vlaamse regering. Een eerste probleem meldt zich trouwens reeds aan. België krijgt van Europa nl 5,15 miljard euro om het herstel, veroorzaakt door het Coronavirus, te financieren. Vlaanderen vindt dat dat geld in de eerste plaats naar de gewesten moet gaan. Met 60% van de bevolking heeft het ook het meeste bruto binnenlands product (bbp) verloren. Wallonië wil dat geld in de eerste plaats voor haar overbodige Franse gemeenschap, die zwaar verlieslijdend is. Het zal echter de nieuwe federale regering die het geld zal krijgen en zal beslissen aan wie het wat zal geven.
Voor Paarsgroen+ wordt dit een eerste test voor de vele problemen die haar nog te wachten staan. We laten ons verrassen.
‘Brussel was toen nog een bruisende stad’, zong Liesbeth List in 1973. Dat is de dag van vandaag iets anders geworden: de stad is chaotischer dan ooit. De Coronabesmettingen zijn er het dubbele van het nationaal gemiddelde en in enkele van de 19 ‘baronieën’ zelfs een stuk hoger dan het totaal Brussels gemiddelde. Dat Anderlecht, waar politie en brandweer worden aangevallen en Molenbeek, het Rijk van Flup Moustache, nu mismeesterd door zijn dochter, erbij zijn is geen verrassing. Na Madrid is Brussel momenyeel de meest besmette stad van Europa!
Het gewest wordt beheerd door een soort Paarsgroen+*, net zoals op federaal vlak, maar bakt er niets van. Nadat men in Antwerpen vrij snel had ingegrepen, was dat in Brussel helemaal niet nodig. Het resultaat is wel, dat de café’s er nu een maand dicht moeten blijven. Daar bovenop blijkt nu de hele Brusselse gewestregering in quarantaine te zijn moeten gaan, nadat Sven Gatz – hij weer – besmet was geraakt. Jammer genoeg kunnen ze nog communiceren via het Internet, het had misschien beter geweest dat men ze een tijdje helemaal niet meer hoorde.
*Ook in Gent regeert zo’n soort Paarsgroen+, met socialisten, liberalen, groenen en een eenzame CD&V’er. Een tweedaagse fietstocht door Vlaanderen van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) om te protesteren tegen het feit dat er in Vlaanderen geen meerderheid is voor de nieuwe federale regering, kreeg van Mathias De Clercq, bij de gratie van roodgroen burgmeester kunnen worden, geen toegang tot het Gentse grondgebied.
Ruben Lecok wordt de nieuwe rechterhand van onze even nieuwe federale premier. Ruben wie? Wel, die man werkte vijftien jaar op liberale kabinetten, maar was in mei van dit jaar opgestapt, omdat de lange periode van lopende zaken hem de keel uithing. Er was niets te doen. Crootje, die Lecok goed kent – ze wonen allebei in Brakel – viste hem weer op als zijn kabinetschef. Met de ervaring die de man heeft zeker geen slecht idee. Er zijn tegenwoordig ministers met minder.
Toch één opmerking. In een artikel dat over hem verscheen in De Standaard van 6 dezer, zegt Lecok als jongeman diep onder de indruk te zijn geweest van het discours van Guy Verhofstadt. Vraag is maar of dat de Verhofstadt was van de burgermanifesten (daarvan was ik ook onder de indruk) of die van de periode daarna, toen diezelfde Verhofstadt zijn principes en al wat hij neerschreef in die burgermanifesten verloochende...
We kunnen alleen maar hopen dat we geen herhaling krijgen van die eerste Paarsgroene regeringen. Het zou trouwens nog erger kunnen worden, want Verhofstadt erfde van Dehaene een spaarpot van 25 miljard euro, De Croo Jr moet beginnen met een gat in de begroting van meer dan 50 miljard en een staatsschuld van ±120% t.o.v. het bruto binnenlands product (bbp), met daarbij nog het feit dat er van zijn 14 ministers er slechts 5 enige politieke ervaring hebben op federaal vlak. Net als bij het kabinet Wilmès krijgen we te maken met een stel federale amateurs.
Er zal meer nodig zijn dan een bekwame kabinetschef om deze mission impossible tot een goed einde te brengen.
Open VLD voorzitter Lachaert heeft een zekere Stefanie D’Hose voorgesteld als nieuwe voorzitter van de Senaat. Stefanie is Vlaams parlementslid én gemeenschapssenator voor Open VLD. Ooit al van gehoord? Ik niet, wat genoeg zegt over de onbeduidendheid van die Senaat. Stefanie wil nu haar schouders zetten onder een zoveelste Senaatshervorming. De zoveelste nutteloze geldverkwisting, zeg maar. Als ik het goed voor heb, komt de huidige Senaat nog amper 8 keer per jaar samen en werd het aantal senatoren reeds een paar keer ingekrompen. De logistieke kosten: verwarming, onderhoud, personeel e.d., blijven echter dezelfde. Die Senaat hoeft niet voor een zoveelste keer hervormd te worden, maar gewoon worden afgeschaft en het gebouw verkocht of verhuurd. Net zoals trouwens de provincieraden, allemaal entiteiten die men vergeten af te schaffen is bij de zes staatshervormingen. Men heeft er telkens nieuwe niveaus bij gemaakt en is vergeten de oude op te doeken. Met een staatsschuld die bij de hoogste van Europa is, is het onverantwoord dergelijke nutteloze instellingen kunstmatig in leven te houden
Tenslotte nog een uitspraak van diezelfde Stefanie: ‘Een efficiënt België start met een efficiënte Senaat’. Voor mij start dit land best zonder Senaat en zou het nóg efficiënter zijn het land zelf af te schaffen. Een land dat niet meer zou worden uitgevonden mocht het niet bestaan (dixit The Economist).
*’Senatus Populusque Romanus’n afgekort SPQR ( De Senaat en het volk van Rome) was de officiële naam van het Romeinse Rijk vanaf de tijd van de Romeinse republiek en stond vermeld op openbare gebouwen (soms nu nog) en triomfbogen. De afkortingen worden al schertsend wel eens uitgelegd als ‘Sono Pazzi Quei Romani’ (Die Romeinen zijn gek).
Zoals verwacht mag Georges-Louis Bouchez nog (even?) voorzitter blijven van de MR, maar zal hij moeten instemmen met het feit dat een aantal andere MR-personaliteiten in de toekomst mede akkoord zullen moeten gaan met de belangrijkste beslissingen. Nadat het partijbureau er maandag meer dan 5 uur over vergaderde, bleven de parlementsleden, die ook hun toestemming moesten geven, van 22.00 uur tot een stuk in de nacht daarover palaveren. Al bij al kwamen de klachten vrij laat. Zolang Bouchez voor genoeg postjes zorgde, gaf niemand een kik. Dat gebeurde pas toen er een einde kwam aan de overbevolking van liberalen in de regeringen Wilmès en de pippo keuzes moest gaan maken.
En zeggen dat dit alles vermeden had kunnen worden, had Lachaert voor Paarsgeel (zonder de MR) gekozen i.pl.v. Paarsgroen+. Zelfs na de akkoorden van maandag is het helemaal niet zeker dat de rust in de partij zal zijn teruggekeerd en zal de MR een blok aan het been van Paarsgroen+ blijven.
Het rommelt niet alleen bij CD&V, waar de rechtervleugel terecht vreest dat de partij later de Paarsgroene rekening zal betalen en bij Groen, waar Almaci haar eigen parlementaire fractieleider een bevordering heeft geweigerd, wat haar niet in dank wordt afgenomen. Ook aan de overkant van de taalgrens is er bij de MR commotie ontstaan en geen klein beetje zelfs.
Het stond in de sterren geschreven dat men met die Georges-Louis Bouchez vroeg of laat grote problemen zou krijgen. De man was zot van glorie geworden o.m. omdat, uitgerekend nadat hij voorzitter werd, die partij een overvloed aan ministers kreeg. Eerst in de regering Wilmès van lopende zaken, later weer onder Wilmès, maar dan met volmachten, die moest stoppen wegens geen voortzetting van die volmachten. Vergeten we niet dat ook de regering Michel een premier en zeven MR-ministers had.
Misschien was dat laatste de reden waarom Bouchez plots een jongere broer van die Michel uit het niets benoemde tot staatssecretaris in de Paarsgroene regering. Bij beschaafde mensen heet zoiets echter nog altijd nepotisme. Misschien was Bouchez daarmee weggekomen, maar toen besliste hij ook dat een van de zeven dwergen, die bij sneeuwwitje Wilmès de dienst uitmaakten, toch verdiende minister te blijven. Ducarme, ocharme, was plots geen federaal minister van Middenstand meer en Georges-Louis besliste dat hij Ducarme dan maar zou laten overstappen naar de Waalse deelregering, waar hij het postje kreeg van Valérie De Bue, o.m. minister van Lokale Besturen en Sportinfrastructuur.
Een paar telefoontjes en de zaak was geklonken. Zo dachten de ketters, maar ze doolden. Valérie was het daar niet mee eens, kreeg de steun van haar twee vrouwelijke collega’s in de Waalse regering én van alle vrouwelijke verkozenen van het Waalse parlement. En daar hield het niet bij op, want nu blijkt dat er in die gewestregering nooit minder dan één derde vrouwen of mannen mag zijn. Door Valérie weg te sturen, waren er maar twee vrouwen meer over op een totaal van negen. Alors?
‘Il Duce’ (ik schrijf het even in zijn moedertaal) mocht gisteren op het appèl komen bij het MR-partijbureau. Dat stelde voor dat hij voorzitter mag blijven, maar in het vervolg zal omringd (encadré) worden door een soort raad, waarmee hij zal moeten overleggen vóór hij weer Pinocchio wil spelen. Om tot dat akkoord te komen, werd er meer dan vijf uur vergaderd en moest het akkoord daarna nog worden goedgekeurd door de MR-parlementsleden.
’t Zijn harde tijden voor would-be alleenheersers. Vraag het maar aan Loekashenko!
Zoals verwacht mag Georges-Louis Bouchez nog (even?) voorzitter blijven van de MR, maar zal hij moeten instemmen met het feit dat een aantal andere MR-personaliteiten in de toekomst mede akkoord zullen moeten gaan met de belangrijkste beslissingen. Nadat het partijbureau er maandag meer dan 5 uur over vergaderde, bleven de parlementsleden, die ook hun toestemming moesten geven, van 22.00 uur tot een stuk in de nacht daarover palaveren. Al bij al kwamen de klachten vrij laat. Zolang Bouchez voor genoeg postjes zorgde, gaf niemand een kik. Dat gebeurde pas toen er een einde kwam aan de overbevolking van liberalen in de regeringen Wilmès en de pippo keuzes moest gaan maken.
En zeggen dat dit alles vermeden had kunnen worden, had Lachaert voor Paarsgeel (zonder de MR) gekozen i.pl.v. Paarsgroen+. Zelfs na de akkoorden van maandag is het helemaal niet zeker dat de rust in de partij zal zijn teruggekeerd en zal de MR een blok aan het been van Paarsgroen+ blijven.
In mijn blog van 16 september vroeg ik mij reeds af waar de achterban bleef van de Vlaamse partijen die federaal Paarsgroen+ steunden. Dat was toen in de eerste plaats n.a.v. het kazak draaien van Lachaert, die toch nieuwe voorzitter kon worden van Open VLD dank zij vooral de steun van de ‘donkerblauwe’ achterban. Ondertussen is er al een liberaal burgemeester die zijn lidkaart heeft teruggestuurd naar het blauwe hoofdkwartier, maar ik heb de indruk dat het er meer zullen worden vanaf het ogenblik dat duidelijk zal worden dat er in de eerste plaats weer een links programma zal worden uitgevoerd. Vooral de donkerblauwen die zich al een keer bedrogen hebben gevoeld na het Paarsgroen experiment van Verhofstadt zullen dit hopelijk geen tweede keer laten gebeuren
Bij CD&V is dat blijkbaar niet anders. Na de oproep van De Crem om Paarsgroen+ niet te steunen en de opmerking dat heel wat collega-burgemeesters van CD&V er ook zo over dachten, is het daar stil geworden. Als men de opmerkelijke steun van syndicalist Verherstraeten in het parlement gehoord heeft, leek het wel alsof er binnen de partij een grote eensgezindheid over bestaat. ‘Eerst zien’, zei de blinde.
Tenslotte zal het bij Groen ook even afwachten worden of het daar goed zal blijven draaien. Dat heeft daar minder te maken met de achterban, maar wel door het slinkse maneuver van voorzitster Almaci die van haar eigen fractieleider een fractielijder heeft gemaakt.
Het enige wat bovenvernoemde partijen met elkaar nog gemeen hebben, is hun schrik voor nieuwe verkiezingen. Wanneer die er ooit zullen komen, zal het er voor hen meer dan waarschijnlijk niet beter op worden.
---
En dan nog dit:
In een interview zondagmiddag op RTL noemde CD&V-voorzitter Coens het Vlaams Belang een normale partij. Men ging daar niet verder op in, jammer. Men had hem daarna kunnen vragen waarom zijn CD&V een normale partij dan met een cordon sanitaire boycot.
Op het ogenblik dat dit land een tekort heeft van 52 miljard euro op haar begroting, start de nieuwe federale regering zelfs niet eens – zoals gebruikelijk - met een minister van Begroting, maar met een staatssecretaris. Deze, luistert naar de naam Eva De Bleeker(Open VLD), schepen in een gemeente van de druivenstreek. Iemand die haar bekwaamheden wel zal hebben, maar zonder ook maar enige politieke ervaring op federaal en internationaal gebied. Datzelfde geldt ook voor de nieuwe minister van Financiën, Vincent van Peteghem(CD&V) , burgemeester van een Gentse randgemeente. Ze worden gewoon voor de leeuwen gegooid.
De beslissing of de twee jongste kerncentrales – Doel 4 en Tihange 3 – tegen 2025 zullen gesloten worden, is uitgesteld tot eind 2021. Volgens uitbater Engie kan dat niet en zou dat moeten beslist worden vóór het einde van dit jaar. Zo’n sluiting houdt nl in dat er allerlei extra werkzaamheden moeten worden gepland en uitgevoerd die vele maanden, soms zelfs jaren op voorhand moeten geregeld worden, Om bij sluiting een eventueel tekort aan stroom op te vangen, zouden er minstens vier volwaardige, nieuwe gascentrales moeten gebouwd worden, maar ook daarmee kan men geen jaren meer wachten. Bovendien gaan die miljarden euro’s kosten én daarenboven weer CO2 uitstoten, wat de kerncentrales niét doen.
Kortom, de aanpak van de energiebehoeften en de financiën – de ruggengraad van onze samenleving - vraagt meer dan het inzetten van enkele gemotiveerde politieke debutanten en dat is nog maar een deel van het hele probleem. Er staat ons wat te wachten!
In mijn blog van 16 september vroeg ik mij reeds af waar de achterban bleef van de Vlaamse partijen die federaal Paarsgroen+ steunden. Dat was toen in de eerste plaats n.a.v. het kazak draaien van Lachaert, die toch nieuwe voorzitter kon worden van Open VLD dank zij vooral de steun van de ‘donkerblauwe’ achterban. Ondertussen is er al een liberaal burgemeester die zijn lidkaart heeft teruggestuurd naar het blauwe hoofdkwartier, maar ik heb de indruk dat het er meer zullen worden vanaf het ogenblik dat duidelijk zal worden dat er in de eerste plaats weer een links programma zal worden uitgevoerd. Vooral de donkerblauwen die zich al een keer bedrogen hebben gevoeld na het Paarsgroen experiment van Verhofstadt zullen dit hopelijk geen tweede keer laten gebeuren
Bij CD&V is dat blijkbaar niet anders. Na de oproep van De Crem om Paarsgroen+ niet te steunen en de opmerking dat heel wat collega-burgemeesters van CD&V er ook zo over dachten, is het daar stil geworden. Als men de opmerkelijke steun van syndicalist Verherstraeten in het parlement gehoord heeft, leek het wel alsof er binnen de partij een grote eensgezindheid over bestaat. ‘Eerst zien’, zei de blinde.
Tenslotte zal het bij Groen ook even afwachten worden of het daar goed zal blijven draaien. Dat heeft daar minder te maken met de achterban, maar wel door het slinkse maneuver van voorzitster Almaci die van haar eigen fractieleider een fractielijder heeft gemaakt.
Het enige wat bovenvernoemde partijen met elkaar nog gemeen hebben, is hun schrik voor nieuwe verkiezingen. Wanneer die er ooit zullen komen, zal het er voor hen meer dan waarschijnlijk niet beter op worden.
---
En dan nog dit:
In een interview zondagmiddag op RTL noemde CD&V-voorzitter Coens het Vlaams Belang een normale partij. Men ging daar niet verder op in, jammer. Men had hem daarna kunnen vragen waarom zijn CD&V een normale partij dan met een cordon sanitaire boycot.
Paarsgroen+ wordt een ‘lachaertje’. Zeven partijen met programma’s die met elkaar botsen, zeven vicepremiers met elk hun eigen ego, geen enkele partij die haar kiezers kan geven wat ze hen beloofd heeft, een meerderheid van debutanten met enkele ‘anciens’, die echter vroeger met een andere context te maken hadden. Een federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen, met als compensatie een in Vlaanderen verkozen premier van de zevende partij van het land.
Over enkele van de geplande projecten moet nog een definitieve beslissing vallen. Over dat van de kernuitstap misschien pas tegen eind 2021, over dat van het minimumpensioen van 1.500 euro pas tegen het einde van de legislatuur in 2024, áls paarsgroen+ het zolang uithoudt en hetzelfde geldt voor het bespreekbaar maken van grondwetswijzigingen. Lukt dat niet dan is het ‘Na ons de zondvloed’.
Daarbij een staatsschuld om ‘U’ tegen te zeggen- de grootste na die van Griekenland en Italië - een die er al was vóór Corona en die ondertussen verder groeit. De miljarden die Europa beloofd heeft, zullen niet voldoende zijn om de bijkomende Coronakosten te dekken en datzelfde Europa doet ‘tijdelijk’ een oogje dicht voor de extra schulden die er nog bij gemaakt zullen worden, maar die ooit wel zullen moeten worden terugbetaald. Ook dat wordt ‘Na ons de zondvloed’.
Tenslotte is er het spagaat tussen federale en Vlaamse regering, waarbij de N-VA de grootste partij blijft in de Vlaamse, maar oppositie zal voeren in de federale en daarbij de steun zal krijgen van het Vlaams Belang dat meer dan waarschijnlijk na een volgende verkiezing de grootste partij zal worden. Ze is het nu al in de peilingen.
“Mission impossible’ was nooit zo dichtbij.
---
In de marge van bovenstaande, nog dit:
Groene Calvo heeft het niet tot minister gebracht. Hij moest, op initiatief van Groen-voorzitster Almaci, plaats ruimen voor een transgender. Jammer voor de caricaturisten die aan hem een dankbaarder onderwerp zouden gehad hebben...
Gisteren kocht ik me ’s morgens de krant (normaal doe ik dat alleen in het weekeinde), kreeg ik daarna de Pallieter van de week binnen én ‘Grondvest’, het maandblad van de Vlaamse Volksbeweging. Voeg daarbij nog dat ook alle media het bijna over niets anders hadden dan over de nieuwe federale regering en kon ik moeilijk daarover ook nog eens gaan schrijven. Ik heb me dan alleen maar beperkt tot het lezen van titels en ondertitels, waarbij het steeds duidelijker wordt dat een breed Waals front een regering heeft gevormd met een samenraapsel van Vlaamse verliezers. ‘Wallonië gaat het beleid van deze Vivaldi coalitie bepalen en Vlaanderen gaat het betalen’, zoals Tom Van Grieken het verwoordde.
---
Ik ga er dan ook pas morgen verder op in, als ik e.e.a. gelezen heb, maar ik kreeg gisteren ook te maken met een zonderling die bij de reacties op mijn blog de afzenders verwijderde en er zelf een lulverhaal bij schreef dat gewoon nergens op sloeg. Ik heb er, na consultatie met enkele lezers, verder niets aan gedaan – ook al omdat er niet geraakt was aan mijn verhaal, noch aan de teksten zelf van de reacties - en afgewacht of er van herhaling sprake zou zijn. Dat bleek ’s avonds nog steeds niet het geval te zijn.
Op één vraag van die onbekende wil ik wel ingaan, nl of het niet ‘Eeuwig strijden’ moet zijn, i.pl.v. ‘Strijden eeuwig’. Voor wie het nog niet zou weten: ‘Strijden eeuwig” is de titel van een gedicht van Albrecht Roodenbach, de Vlaamse studentenleider uit de 19de eeuw, medestichter van o.m. ‘De Blauwvoeterij’, die al op zijn 24ste stierf aan tuberculose. Voor wie het niet zou kennen, hier komt het:
Zoals algemeen verwacht; wordt Alexander De Croo de premier van de Vivaldi coalitie. Redenen waarom hij verwacht werd, zijn het feit dat zijn aanstelling moet dienen om het ontbreken van een meerderheid in Vlaanderen te compenseren, omdat superbelg Bouchez zjn Waalse concurrent Magnette de post niet gunde en ook omdat de 7 ministerzetels aan Vlaamse kant moesten verdeeld worden onder 4 partijen. Open VLD krijgt dan waarschijnlijk buiten Crootje maar één federaal minister. Het enige enigszins positieve aan de aanstelling van De Croo is, dat hij de eerste Vlaamse (nu,ja*) federale premier wordt sinds 2011. Vraag is maar of dat Vlaanderen enige baat zal brengen.
Van de geplande meer dan 11 miljard euro extra die op de verlanglijsten stonden van de zeven partijen van de Vivaldi coalitie, blijven er maar zo’n 5 miljard over. Dit komt bij het nu al bestaande begrotingstekort van 26 miljard. Om de pil wat te verzachten, worden enkele projecten, zoals het minimumpensioen van 1.500 euro en de aanpassing van de grondwetsartikels door de volgende federale regering nu al geheel of gedeeltelijk uitgesteld tot op het einde van deze legislatuur, dus 2024. Ook voor wat de kernuitstap betreft, zal men slechts tegen eind 2021 beslissen.
*Een beetje ‘petite histoire’, bijna letterlijk zelfs. Bij De Croo zou men thuis Frans spreken en noemt men hem ‘Alexandre’. Als dat klopt – dat Frans spreken werd gisteravond nog bevestigd op de RTL - is hij eerder een ‘geografische’ Vlaming. Vader Herman is altijd een fervente slippendrager geweest van het Belgisch Koningshuis, in zoverre dat men hem wel eens ‘de hofnar’ noemde. Moeder De Croo is ooit eens, toen ze zelf nog advocaat was, in het nieuws gekomen, toen ze zei het maar niks te vinden dat zonen van bakkers en beenhouwers ook al advocaat konden worden...
---
En dan nog dit: het toverwoord van de nieuwe regering zou ‘respect’ worden. Doet denken aan Leterme, die het daar ook regelmatig over had. Het toeval wil, dat Letermes tweede regering uitgerekend werd getorpedeerd door Crootje, toen die als voorzitter van Open VLD er de stekker uittrok.
Het raakte bijna ondergesneeuwd door het nieuws van de VB-stunt op de Heizel, maar er was dit weekeinde ook nieuws van de N-VA. In een interview op VTM stelde Bart De Wever voor, het Belgische proportionele kiessysteem te vervangen door het meerderheidssysteem van de Angelsaksische landen, waar in elk kiesdistrict alleen de partij met de meeste stemmen een vertegenwoordiger naar het parlement mag sturen. Dat zou een einde maken aan de toenemende versnippering van het partijlandschap in dit land, waar het teveel aan koks het eten bederft en men er niet meer in slaagt binnen een normale termijn een normale regering te vormen.
De Wever heeft wel maar gedeeltelijk gelijk. Als we zien wat er tegenwoordig in de UK en de USA gebeurt, dan is dat niet van dien aard om te zeggen dat het daar veel beter gaat. Feitelijk is er een veel eenvoudiger systeem om de overvloed aan partijen en partijtjes in dit land een halt toe te roepen: verhoog de kiesdrempel van 5 naar 10%. Moest men dat nu doen en rekening houden met de laatste peilingen, dan zouden zelfs de traditionele partijen moeten vrezen er na de volgende verkiezingen helemaal niet meer aan te pas te komen. Ze verdienen trouwens niet beter, want dat het met dit land nu zo slecht gaat, is in de eerste plaats niét de schuld van de nieuwe partijen, maar van de klassieke die enkele decennia lang de kans hebben gehad dit land goed te beheren en dat niet gedaan hebben.
Als overtuigde Vlamingen kunnen we alleen maar hopen dat de Vlaamsnationalisten bij de volgende verkiezingen in de eigen regio de meerderheid behalen, een gentlemen’s agreement onder elkaar afsluiten en de nodige veranderingen er doordrukken. Misschien moeten we daarvoor wachten tot de regionale verkiezingen van 2024, maar het zou allenzins het wachten waard zijn.
Uitgerekend in dit moeilijke Coronajaar hebben we in onze politiek te maken met een serie nieuwe partijvoorzitters . De vraag is maar of de politiek daar veel beter van geworden is?
Bij CD&V werd het Joachim Coens, wiens vader ook jarenlang in de politiek zat en – jammer genoeg – vroegtijdig stierf. Zoonlief heeft dus genoeg politieke ervaring van thuis uit mee gekregen, maar dat is bij ons geen garantie op beterschap. De man denkt nog te veel in CVP termen en wordt eerder beschouwd als een ‘watje’.
Van Egbert Lachaert, de nieuwe bij Open VLD, weten we ondertussen dat hij niet te betrouwen is. Hij heeft meteen zijn principes verloochend en als voorzitter het tegenovergestelde gedaan van wat hij daarvoor als fractieleider vertelde. Hij heeft zijn krediet verloren, ook bij zijn blauwe achterban, door Paarsgeel te dumpen voor Paarsgroen en waarbij hij geopteerd heeft voor een federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen, met als enig excuus dat hij zijn Waalse familie niet wou loslaten.
Bij die Waalse familie maakt Georges-Louis Bouchez het mooie en vooral minder mooie weer. De man, die rondloopt met een Belgische vod als mondmasker, is een ongeleid projectiel dat al wat brokken heeft gemaakt en nog zal maken als men hem laat doen. Als hij zo vaderlands gezind was als hij beweert, zou hij er tenminste voor zorgen de taal van de meerderheid in zijn land te spreken, wat nu niet het geval is.
Tenslotte is er nog Conner Rousseau, ‘mateke’ voor de aficionados, die nog een beetje het voordeel van de twijfel geniet. Sommigen van zijn leeftijdsgenoten zal hij wel aanspreken, maar hij leidt een partij die decennialang mismeesterd werd door figuren als een Stevaert, een Patrick Janssens en een Van de Lanotte. Zo erg, dat ‘mateke’ zijn partij zelfs wil veranderen in een beweging en de naam ‘socialist’ eruit wil verwijderd zien. Of dat allemaal nog veel zal helpen, is een groot vraagteken.
---
Kortom, de wissel aan de top bij bovenstaande partijen is voorlopig geen succes en lijkt me eerder ‘Much ado about nothing’, zoals Shakespeare het al verwoordde.
Ik had gisteren al een blog klaarliggen voor maandagmorgen, toen ik op het middagjournaal geconfronteerd werd met de beelden van de protestbetoging van het Vlaams Belang tegen de vorming van de Vivaldi regering. Ik wist ervan en ook dat voorzitter Van Grieken gehoopt had op zo’n 1.000 auto’s. Het waren er vijfmaal meer, vertrokken vanuit 20 plaatsen in de vijf Vlaamse provincies, die allemaal in colonnes naar Brussel reden. Zelfs de nieuwsdienst van de VRT moest toegeven dat er op de Heizel zo’n 5.000 auto’s met leeuwenvlaggen, stickers, toeters en bellen waren aangekomen, waar ze werden toegesproken door Van Grieken, die de hand reikte naar de N-VA. Volgens VTM waren er ook niet weinig N-VA aanhangers, iets wat door Bart De Wever in een interview op VTM in het middagjournaal ruiterlijk werd toegegeven. We kunnen alleen maar hopen dat die trend zich doorzet en dat de N-VA zich bij een volgende gelegenheid ook als partij bij dergelijke acties aansluit. De betogers kleurden de Heizel geelzwart met hun leeuwenvlaggen. Het was een hartverwarmend schouwspel.
Nu is de vraag hoe de traditionele partijen erop gaan reageren. Ze moéten het gezien hebben, het was op alle zenders. Zoals ik reeds vermeldde in mijn blog van 26 dezer (‘Met Vivaldi naar de kiesdrempel’), moeten de leden van de verschillende partijen de Vivaldi akkoorden nog bekrachtigen. Zeker bij CD&V, waar de twijfels groot zijn, is dat nog niet zeker. Er wacht hen een harde oppositie.
Ik kom nog even terug op de deelname van CD&V aan de Vivaldi coalitie, wat voor mij onbegrijpelijk blijft.
Om te beginnen heeft Paarsgroen de tsjeven niet eens nodig, ze kunnen ook zonder hen verder en zelfs bovenop een paar Franstalige partijtjes erbij pakken (Défi, CdH) al hoeft ook dat niet eens. De reden waarom de andere partijen CD&V erbij willen, is gewoon om de oppositie in Vlaanderen te verzwakken.
De eisen die CD&V stelt om mee te doen, is het opschorten van de geplande versoepeling van de abortuswetten tenzij alle deelnemers van de Vivaldi coalitie – dus ook zij – er mee akkoord gaan. Zo’n toegeving maakt voor de andere partijen niets uit, want ze zal zo goed als niets extra kosten.
Hetzelfde geldt voor de vraag van CD&V om enkele grondwetsartikelen vatbaar te maken voor een staatshervorming in 2024. Dat kan pas gebeuren op het einde van de legislatuur, over vier jaar, dus. Als dat eerder zou gebeuren, zou dat de val van de regering betekenen. De kans dat dit gebeurt zal geen enkele partij willen en de kosten zullen ook pas voor een volgende legislatuur zijn, Mocht de regering toch eerder vallen over andere problemen, dan zal er van die hervorming ook niets in huis komen.
---
In schril contrast met bovenstaande staat o.a. de eis van de socialisten om de minimum pensioenen op te trekken tot 1.500 euro. Daarover is nog niet beslist of dat netto of bruto zal zijn. Het verschil zijn wel enkele miljarden euro, die nog moeten gevonden worden. Daarbij komt dan nog dat alleen zij die een volledige carrière van 45 jaar zullen hebben gehad, er 100% van zouden kunnen profiteren
---
Kortom, als de Vivaldi coalitie er al komt, zit CD&V er alleen bij voor spek en bonen. Het is niet voor niets dat Koen Geens zich heeft teruggetrokken. De man was eerder voorstander van Paarsgeel en zag nu zelfs de premierpost bij Paarsgroen – waarmee men zijn partij gelokt had - aan zijn neus voorbij gaan.
De enige grote schuldige van het feit dat Paarsgeel niet is doorgegaan, is die Lachaert, die zijn Waalse zusterpartij niet wou laten vallen. Dezelfde partij, nota bene, die daarna alleen maar moeilijk heeft gedaan en waarvan niemand gelooft dat haar excentrieke voorzitter dat straks weer niet opnieuw zal doen...
Ik had gisteren al een blog klaarliggen voor maandagmorgen, toen ik op het middagjournaal geconfronteerd werd met de beelden van de protestbetoging van het Vlaams Belang tegen de vorming van de Vivaldi regering. Ik wist ervan en ook dat voorzitter Van Grieken gehoopt had op zo’n 1.000 auto’s. Het waren er vijfmaal meer, vertrokken vanuit 20 plaatsen in de vijf Vlaamse provincies, die allemaal in colonnes naar Brussel reden. Zelfs de nieuwsdienst van de VRT moest toegeven dat er op de Heizel zo’n 5.000 auto’s met leeuwenvlaggen, stickers, toeters en bellen waren aangekomen, waar ze werden toegesproken door Van Grieken, die de hand reikte naar de N-VA. Volgens VTM waren er ook niet weinig N-VA aanhangers, iets wat door Bart De Wever in een interview op VTM in het middagjournaal ruiterlijk werd toegegeven. We kunnen alleen maar hopen dat die trend zich doorzet en dat de N-VA zich bij een volgende gelegenheid ook als partij bij dergelijke acties aansluit. De betogers kleurden de Heizel geelzwart met hun leeuwenvlaggen. Het was een hartverwarmend schouwspel.
Nu is de vraag hoe de traditionele partijen erop gaan reageren. Ze moéten het gezien hebben, het was op alle zenders. Zoals ik reeds vermeldde in mijn blog van 26 dezer (‘Met Vivaldi naar de kiesdrempel’), moeten de leden van de verschillende partijen de Vivaldi akkoorden nog bekrachtigen. Zeker bij CD&V, waar de twijfels groot zijn, is dat nog niet zeker. Er wacht hen een harde oppositie.
