In mijn blog van 18 dezer schreef ik dat de Nieuwjaarsrecepties van de politieke partijen voorbij waren. Niet dus, want dit weekeinde hebben we er nog twee gehad, een van het VB en een van Vooruit. Die eerste VB-receptie blijkt maar een pre-campagne congres te zijn geweest, maar die van Vooruit was eerder een ‘vlucht vooruit’(What’s in a name!). De eerste receptie was nl nog in Oost-Vlaanderen, de thuishaven van ons mateke, maar dat feestvarken was er niet meer bij. Dat was ook zondag niet het geval nu die tweede receptie plaats vond in Brugge, de hoofdstad van West-Vlaanderen en basis van de nieuwe voorzitster Melissa De Praetere. Die laatste mag dan wel een trouw partijlid zijn, t.o.v. Transconnah spreekt ze niet tot de verbeelding. Hetzelfde wat trouwens het geval is bij Open VLD en, zij het misschien wat minder, bij de cd&v van ‘voorzitster Cindy Envy’ (dixit Kaaiman). Bij de Vlaamse Groenen tenslotte stapt Calvo over naar Ecolo, geen verrassing naar een Ecolo die de Belgische groene lakens uitdeelt, zoals de PTB dat ook doet bij de ‘travailleurs’.
Kortom, zij dronken een glas, loosden een plas en lieten alles grotendeels zoals het was. Het zullen tenslotte de Vlaamse kiezers zijn die op 9 juni zullen moeten uitmaken wie aan bod zal komen.
De helft van de Belgische Zeemacht gaat meedoen aan de Europese missie in de Rode Zee. De andere helft ligt ergens in een droogdok voor onderhoud en reparaties. We hebben nu eenmaal maar twee schepen die voor dergelijke taak in aanmerking komen.
Doet me denken aan dat mopje waarom België geen duikboot heeft. Die is gezonken bij de eerste open-deur-dag.
Of waarom de Belgische luchtmacht bij het begin van WOII niet was opgestegen. De piloot was ziek.
In mijn opleiding tot KROO (Kandidaat Reserve Onderofficier) in 1960 moest ik ooit eens een wachtdienst doen. Mijn mannen waren gewapend met afgekeurde Franse Vigneron-machinegeweren. Als er iets zou gebeuren, hadden ze moeten roepen : ‘Halt, of ik gooi’.
* 'ABL' stond bij ons voor 'Arm Belgisch Leger'
--
Het strafste wat ik tijdens mijn legerdienst meemaakte, gebeurde in Höhne, op de Lüneburger Heide bij Hamburg. Daar hadden we, eind november 1960, schietoefeningen met onze Patton tanks en tijdens een weekeinde moest ik als KROO wachtmeester met drie soldaten de wacht op bij het brandstoffendepot. Dat stelde niet veel voor, want het bestond in feite uit een hele reeks opleggers met brandstofvaten en jerrycans, plus stapels kratten met bussen olie. We werden er afgezet op een zaterdag rond 17.00 uur. Het was haast donker en het stond te regenen. Ons wachtkwartier was een tent, waarin normaal een ‘swingcalor’ stond, een soort verwarmingstoestel dat werkte op benzine. Dat ding was echter al een week stuk en onze voorgangers hadden er niets beters op gevonden dan een oliebus leeg te laten lopen, ze vol aarde te doen, er benzine op te gieten en dan – midden in de tent – aan te steken, zodat men licht en warmte had. Telkens het vuur uitdoofde, goot men er opnieuw benzine op en zo ging dat verder…
Rond middernacht was het vuur weer uitgedoofd. Ik nam een jerrycan en goot weer benzine in de bus. Er moet daar waarschijnlijk nog een vonk geweest zijn, want opeens stond ik met een brandende jerrycan in mijn handen. Ik smeet ze de tent uit, maar de wind stond recht op de ingang en in een mum van tijd stond heel de tent in lichtelaaie. We waren allemaal naar buiten gesneld met uitzondering van een der soldaten. Die lag in zijn slaapzak en had er niets beters op gevonden dan, met slaapzak en al, in een put achter de tent te duiken, een put waarin de etensresten werden gestort. We hebben nog geprobeerd te blussen met de aanwezige brandblussers, maar die deden het niet; er kwam hoogstens een klein straaltje water uit gesijpeld. De tent, die binnenin poederdroog was na zo’n week stoken met die oliebus vrij vlug helemaal opgebrand. In een eerst moment dacht ik, dat we eraan waren. We bevonden ons daar midden in een brandstofdepot met een brandende tent! Gelukkig stonden de opleggers met brandstof toch ver genoeg verwijderd. Het enige dat smeulde was hier en daar wat hout van een oliekrat, maar dat konden we blussen. Ik had verwacht, dat we meteen bezoek zouden krijgen. De Lüneberger Heide is nl één grote vlakte, qua oppervlakte ettelijke keren die van mijn Kalmthout, één grote uitgestrektheid en een vuur van die grootte op zo’n vlakte moet ’s nachts toch ver te zien zijn geweest. Maar er gebeurde niets.
De zondagmorgen kregen we het bezoek van de bevoorrading, die ons ontbijt brachten. We vertelden hen ons verhaal en verwachtten dat we zo dadelijk e.e.a. zouden gaan meemaken, maar er gebeurde helemaal niets en dat zou pas veranderen nadat ’s middags een tweede bevoorradingsploeg het nieuws te horen kreeg. Binnen de kortste tijd stond het hele opperbevel er en werden we afgelost door een inderhaast opgetrommelde nieuwe ploeg van wacht.
Ikzelf kreeg de opdracht een rapport over de zaak te maken. Daarin schreef ik over het uitvallen van de verwarming en de verlichting, over het niet functioneren van de brandblussers, over het feit dat de eerste bevoorradingsploeg niets gemeld had, maar ook over het feit dat ik die nacht geen enkele controle had gekregen. Bij een wachtdienst krijgt men normaal ’s nachts het bezoek van een adjudant van wacht én van een kapitein van wacht, een onderofficier en een officier. Daar het weekeinde was, was de kans groot dat die twee de bloemetjes waren gaan buitenzetten op de Hamburgse Reeperbahn. Een pluspunt voor mijn ploeg was ook, dat we onze wapens uit de brand gered hadden. Ik werd niet gedegradeerd, zoals ik gevreesd had. Twee weken nadat ik was afgezwaaid, kreeg ik van een der soldaten die erbij waren, te horen dat in de orders was verschenen, dat ik de helft van mijn soldij kwijt was (30 Bfr – 0,75 euro - per dag!)…
Een vereniging die zich ‘Middenveldorganisatie’ noemt en waarin o.m. ook de vakbonden aanwezig zouden zijn, wil de kiezers aanmoedigen om eind dit jaar de gemeenteverkiezingen niet links te laten liggen. Gemeentelijk stemmen is dan nl niet meer verplicht en men vreest dat heel wat kiezers die dag thuis zullen blijven. Ze zegt er niet bij waarom, maar een van de redenen zou wel eens kunnen zijn dat men ondertussen – vier maand na 9 juni – nog onderhandelt over een Vivaldi II of een andere federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen en dat kiezers van Vlaamse partijen die daar weer mee aan tafel zouden zitten niet meer bereid zullen zijn om nog voor hun partij te stemmen en dan inderdaad maar beter thuis blijven.
Niet verplicht zijn te stemmen is een vorm van politieke volwassenheid. Dat gebeurt zo in de meeste democratische landen, maar tot nu toe niet bij ons. Wie niet gaat stemmen wordt dan wel verondersteld zijn kritiek voor zichzelf te houden.
Voor de politieke partijen betekent minder stemmen echter ook minder geld. Alleen partijen die minstens in één kieskring de 5% drempel halen, krijgen subsidies. Wie bij de federale en regionale verkiezingen twee keer op dezelfde partij stemt, bezorgt die partij ongeveer 10 euro per jaar. 50 euro dus in een normale legislatuur.
--
De nieuwe wet voor niet verplicht gemeentelijk stemmen houdt ook in dat diegene met de meeste stemmen bij de grootste partij automatisch burgemeester wordt. De vroegere koehandel daarover tussen de verschillende partijen wordt daardoor van ná tot vóór de verkiezingen verschoven en zo maakt men mee dat er nu al akkoorden worden gesloten, die zoals die tussen Vooruit en Open VLD in Gent, en tussen Groen en – jaja – N-VA in het Oost-Vlaamse Horebeke, zoals lezer Walter al stelde. À propos, Walter, Sandra Kim is geen echte Waalse. Ze heet met haar echte naam Sandra Calderone en is in België geboren uit Italiaanse ouders.
Ik ben zo vrij geweest te reageren op een lezersbief in’t Pallieterke van 18 dezer onder de titel ‘Persoverzichten’. Ik volg die nl ook bijna dagelijks en ben het grotendeels eens over wat de man schrijft, nl dat die té Belgisch zijn, niet Vlaams genoeg. Alleenmet die ‘vier andere regeringen’ waarover hij het heeft, heb ik het moeilijk. Er zijn er nl maar drie*. Met die ‘vierde’ neem ik aan dat hijhet heeft over de Franse Gemeenschap, de zgz ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’. Wel, volgens de Belgische Grondwet bestaat die niet eens.Dat is een francofone uitvinding, een entiteit zonder inkomsten, die alleen maar geld kost. De taken die die uitvoert zoals bv Onderwijs kunnen even goed uitgevoerd worden door de Waalse deelregering,zoals Vlaanderen dat al jaren doet met het Nederlandstalig onderwijs.Het gevaar dat we dezé Fédération als volwaardige deelregering zouden erkennen, maakt dat we straks – als de regio’s samen aan tafel zullen moeten gaan zitten - inderdaad niet met drie maar met vier andere regio’s rekening zouden moeten houden, we helemáál op verdediging zullen moeten spelen.
--
* Feitelijk zijn er maar twee en een halve ‘andere’ regio’s. De 50.000Oostkantonners zouden beter de keuze krijgen bij Wallonië aan te sluiten of terug te keren naar de Heimat.
De Vlaamse socialisten willen dat er een verbod komt op politieke reclame op de sociale media, dit naar aanleiding van het nieuws dat de Vlaamsnationalisten, N-VA plus VB, op die media meer uitgeven dan alle Vivaldi-partijen samen. Dat laatste klopt wel, gewoon omdat ze anders – zeker het VB - zo goed als dood gezwegen worden. Waarschijnlijk hebben onze socio’s heimwee naar de oude BRT, toen zij bijna alleen aan bod kwamen. Wie wil daar terug naartoe?
Silvio Berlusconi brak destijds door met zijn Forza Italia omdat hij beschikte over eigen commerciële Tv-zenders. Matteo Salvini van de Lega (toen nog ‘Lega Nord’) had later geen eigen zenders meer nodig; hij deed dat toen al via de sociale media. Vooral centrumrechtse politici hebben dat sindsdien zowat overal gedaan, omdat ze anders meestal geen eerlijke kans kregen op de politieke tribunes. Bart De Wever heeft er gretig gebruik van gemaakt en waarom zou Tom Van Grieken het niét doen?
E.e.a. neemt niet weg dat onze politieke partijen veel te veel partijfinanciering krijgen. In 2023 was dat voor alle partijen bijna 200 miljoen euro. Waar is dat voor nodig?
De Nieuwjaarsrecepties van de politieke partijen zijn ondertussen voorbij en de kiescampagne kan beginnen, voor zover die al niet bezig was. Wat er ook gebeure – en er zál nog wel wat gebeuren vóór 09.06.2024 – moeten we voor ogen houden dat het eerste en enige dat moét, als er een Vlaamsnationale meerderheid zou komen in het eigen parlement, het die soevereiniteitsverklaring is voor een Vlaamse onafhankelijkheid. Die zal inhouden dat alle verdere onderhandelingen met de andere regio’s daarop gebaseerd zullen zijn. België zal ook dan niet meteen ophouden te bestaan, maar zal er wel
anders uitzien. Ook in een zelfstandiger Vlaanderen zal er links en rechts zijn, zullen er gematigden en minder gematigden zijn. Dat mag in een democratie. Maar het zal niet meer zo zijn dat één regio harder moet werken om een andere regio toe te laten een streek van ‘levensgenieters’ te blijven die dat niét moet doen, en dat een meerderheid het in een democratisch land niet voor het zeggen zal hebben. Als dat in Zwitserland – ook een meertalig land - al enkele eeuwen kan, waarom dan niet bij ons? Als Tsjechië en Slowakije vreedzaam kunnen scheiden, waarom Vlaanderen dan niet van Wallonië (en eventueel van Brussel)?
Het verhaal van Vlaanderen is nog lange niet ten einde, maar dit jaar krijgen we een opportuniteit om daar een forse draai in de goede richting aan te geven. Aan ons om die afspraak met de geschiedenis niet te missen.
Dat Bart De Wever kandidaat federaal premier wil worden, heeft als reden dat hij hoopt dat zijn partij dan meer kans maakt om de achterstand op het VB goed te maken. De vraag is maar, of hij het dan gaat doen. Bij de vorige verkiezingen zei hij ook al Vlaams minister-president te willen worden, maar gaf hij die taak tenslotte aan Jan Jambon. Er is geen enkele reden waarom hij dit nu weer niet zou doen.
Ondertussen wil ook Crootje federaal premier blijven en heeft hij zijn internationale ambities wat terug gedraaid. Te veel liberale kandidaten blijkt nu (Reynders, Michel). Feit is dat zijn premier-bonus hem en zijn partij niet veel hebben opgebracht. Zijn partij is in vrije val na het vertrek van haar voorzitter en enkele ministers, plus een pijnlijke lijstvorming die niet volgens het boekje verliep. Persoonlijk denk ik niet dat het federaal premierschap nog zal worden gegeven aan de kleinste partij van een coalitie van zeven. En zijn uitleg, dat het land niet zal groeien door het te splitsen, is maar een halve uitleg. België zal er inderdaad niet op groeien, maar Vlaanderen wél.
Dit België heeft zijn tijd gehad. Het zou inderdaad niet meer worden uitgevonden mocht het niet bestaan. Het wordt dan ook tijd dat we er een eind aan maken, ook al zal dat wat tijd in beslag nemen.
Als Bart De Wever het echt meent, waar hij zegt geen Vivaldi II meer te willen en evenmin een federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen, dan is daarvoor een eenvoudige oplossing: eis dat het cordon sanitaire wordt afgeschaft in heel België – ook in het Franstalige gedeelte - waardoor alle Vlaamse stemmen zullen meetellen en niet – zoals nu – een kwart van de Vlaamse stemmen niet wordt meegeteld, waardoor de Vlaamse meerderheid de facto een minderheid wordt.
Als de francofonen het daarmee niet eens zijn, blijft de optie om inderdaad een tijdelijke beperkte federale regering – een soort zakenkabinet - te vormen die zich met alle niet-confederale problemen kan bezig houden, al zal die ook dan geconfronteerd worden met de Belgische staatsschuld, zodat tenslotte de Europese regels ter zake zullen moeten worden toegepast. Met de stemmen van het Vlaams Belang erbij, zal ook de E.U. moeten erkennen dat een meerderheid een meerderheid is, zonder rekening te moeten houden met de bevolkingsgrootten. Tot nu had de E.U. het gemakkelijk met volkeren zoals de Catalanen, de Schotten en andere Basken en Zuid-Tirolers, omdat het steeds om minderheden ging. De Vlamingen zijn echter een meerderheid in België en een meerderheid blijven negeren is gewoon ondemocratisch.
Ondertussen zijn we aanbeland bij de Nieuwjaarsrecepties van de politieke partijen, zoals ik al aankondigde in mijn blog van 3 dezer. Aan die van Groen (waar het alleen is te doen om de poen) en Pvda/PTB ga ik voorlopig geen woord vuil maken, om de eenvoudige reden dat dit voor mij geen Vlaamse, maar Belgische partijen zijn, die de voor Vlaanderen nefaste Belgische politiek alleen maar willen bestendigen.
Iets anders is natuurlijk de N-VA. Die partij wist aan te kondigen dat voorzitter Bart De Wever niets minder ambieert dat het Belgisch premierschap, als de partij in Vlaanderen als grootste uit de stembus zou komen. Dat is voorlopig nog wishful thinking, want in de laatste peilingen ter zake is de partij maar als tweede uit de bus gekomen, na het Vlaams Belang. Alleen als N-VA én Vlaams Belang bij de verkiezing van 9 juni a.s. bij de regionale verkiezingen een volstrekte meerderheid zouden behalen in het Vlaamse parlement en de soevereiniteitsverklaring voor een Vlaamse onafhankelijkheid zouden uitspreken, zal De Wever een kans maken.
Het zou de man sieren als hij zich daarover dan ook duidelijk zou uitspreken. Als dat niét gebeurt, kunnen we de N-VA-kiezers, van wie – volgens dezelfde peilingen - zo’n driekwart bereid zou zijn met het VB samen te werken bij een meerderheid in het eigen parlement, alleen maar aanraden op 9 juni – al was het alleen maar regionaal – op het VB te stemmen en zo Bart geen kans te geven iets anders uit te vinden waarbij Vlaanderen weer eens in de nationale oppositie geraakt met haar meerderheid van 60% van de bevolking, 70% van de economie en meer dan 80% van de export.
Dat 2024 een spannend politiek jaar ging worden, wisten we al. Sinds 1 januari heeft België het voorzitterschap van de E.U. en dit voor een half jaar. Uitgerekend tegen het einde van dat half jaar zijn er dan de verkiezingen zowel federaal als regionaal, plus voor de E.U. De vraag is maar hoe dat allemaal gaat aflopen en hoelang dit land waarschijnlijk weer in Lopende Zaken gaat terecht komen. Waarover tot nog toe weinig gehoord wordt, is hoe de campagne voor de gemeentelijke verkiezingen daarna zal verlopen. Die verkiezingen vinden nl vier maand later al plaats en de campagne errond zal bijna zeker dus wel eens kunnen plaatsvinden tijdens die Lopende Zakentijd. Komt daar nog bij dat men straks niet meer verplicht zal zijn te gaan stemmen voor de gemeente, waarbij de kans groot is dat heel wat mensen er stilaan genoeg van zullen gekregen hebben en niét meer zullen gaan stemmen. Vooral bij de traditionele partijen zal de schrik er diep in zitten mochten ze tijdens de federale, regionale en Europese verkiezingen ernstig verlies lijden, wat algemeen verwacht wordt.
Voor de Vlaamsnationalisten zal het er meer dan ooit op aankomen dat N-VA en VB in het eigen parlement een meerderheid halen die groot genoeg is om een Vlaamse gewestregering te vormen zonder die traditionele partijen en Groen, zodat ze sterk genoeg zullen staan om met één stem de discussie op de andere vlakken en met de andere regio’s aan te kunnen. Alleen op die manier zal er meer duidelijkheid komen in dit ingewikkelde België, dat anders nooit van zijn grote schuld vanaf zal geraken en daardoor op het Europese strafbankje zal terecht komen als ‘het Griekenland aan de Noordzee’.
Of het blitzbezoek van Crootje aan China – zijn eerste buitenlands bezoek als premier van het Belgische EU-voorzitterschap - voor Europa iets heeft opgebracht, moet nog blijken. Voor wat België betreft, heeft hij het klaar gekregen dat we na zes jaar verbod* weer varkenskoppen en -poten naar dat land zullen mogen uitvoeren. Dat is in China een delicatesse en daar kan ik inkomen.
Tijdens ons negenjarig verblijf op Sardinië hadden wij er ook varkens (die men daar grotendeels aan het spit klaar maakte) en maakte ik zelf varkenskop van de oren en poten aan de hand van een kookboek van de Noord-Brabantse Boerinnenbond van vóór WO II. Toen we in 1972 – waar is de tijd – terug naar België kwamen, kon men hier bij de slager nog ‘oren en poten’ vinden, maar tegenwoordig is dat niet meer het geval**.
Crootje had bij zijn terugkomst nog een ander varkentje te wassen. In ‘De Afspraak’ op woensdagavond, die ik eerder toevallig gezien heb, ging Caroline Genez nl flink uit de bocht, toen ze stelde dat België het voorstel van Zuid-Afrika zou steunen, waarbij Israël van genocide beschuldigd wordt en buurland Duitsland daarbij niet vrijuit ging. Of men daar nu vóٕٴór of tegen is; op een moment dat België voorzitter is van de E.U. kan Crootje zich zoiets niet veroorloven.
Het ging trouwens niet alleen om haar verhaal zelf, maar om de wijze waarop ze haar medesprekers amper aan het woord liet en zelf de hele tijd maar bleef doorratelen als een echt viswijf. Transconnah krijgt een zware concurrent in eigen rangen, mocht hij straks toch nog beslissen deel te nemen aan de verkiezingen.
--
* Dat verbod kwam er na een uitbraak van varkenspest van … everzwijnen in de Ardennen.
** Op Sardinië maakte ik bij het slachten ook bloedworst zoals dat vroeger gebeurde, nl in de dikke darm. Dat recept stond ook in ‘Ons Kookboek’.
Charles Michel – onze vroegere ‘Nationale Charel’ - werd zondag voorgesteld als lijsttrekker voor de MR bij de Europese verkiezingen van 9 juni a.s. Om het te kunnen worden, stopt hij er halfweg juli mee als Europees Raadsvoorzitter, een job die hij normaal tot het einde van dit jaar zou moeten uitoefenen. Dan zou hij echter naar iets anders moeten uitzien en om het zekere voor het onzekere te nemen, houdt hij er halfweg het jaar dus al mee op. Een andere topjob ligt niet meer voor het grijpen nu er zoveel kandidaten voor dergelijke internationale functies zijn. Denk maar aan Crootje. Het zijn niet alleen de Vlaamse liberalen die uitgesproken postjespakkers zijn. Bij de MR kennen ze er ook wat van. Denk maar aan Reynders en Co.
De reputatie van Michel kreeg de laatste jaren trouwens wel enkele deuken. Zijn slecht Engels, zijn gebrek aan doortastendheid; zijn wollige verklaringen. Of ‘Sofagate’, toen bij zijn onderhoud met ‘sultan’ Erdogan er voor Ursula von der E.U. geen stoel voorzien was.
Michel hoopt wellicht op e.o.a. topjob in het Europees parlement, maar veel kansen zal hij niet hebben. Als nog zetelend Europees Raadsvoorzitter kan hij zich moeilijk in de kiesstrijd mengen voor een nu nog minder belangrijke belangrijke post. Ik denk dat ze bij de E.U. Michel liever kwijt zijn.
--
Ondertussen heeft het kerkkabinet Pierre Wunsch toch bevestigd voor een tweede termijn van 5 jaar als gouverneur van de Belgische Nationale Bank. Dit nadat men Brouckie zijn zin gegeven had over de beperking van de ereloonsupplementen voor artsen, waardoor een serie andere dossiers toch kon worden afgewerkt. Koehandel, zoals men dat noemt..
Het is niet de eerste keer dat wij, Belgen, in het vizier komen als de rijkste Europeanen. Een nieuwe studie van onze Nationale Bank zou nogmaals bevestigd hebben dat België, ondanks de schulden t(of misschien juist daarom), een land met rijke gezinnen is. Gemiddeld zou een Belgische gezin nl een netto vermogen hebben van zo’n 277.300 euro, bijna het dubbele van het Europese. Alleen in Luxemburg, Malta en Cyprus zou dat bedrag nog hoger liggen, maar zijn dat maar landjes, althans zo dacht Charles De Gaulle over Luxemburg*...
Het verhaal van die rijke Belgen heeft in de eerste plaats te maken met het feit dat meer dan 70% van onze landgenoten een eigen woning heeft (of aan het afbetalen is). Daar moet worden bij verteld, dat de 10% rijkste gezinnen bij ons meer dan de helft van het totale kapitaal bezitten en de overige 90% dus minder dan de helft. Hoe raar het ook mag klinken, die vermogensongelijkheid is hier kleiner dan in de meeste andere Europese landen.
Onnodig te zeggen dat er geen statistiek wordt bijgehouden voor de regio’s en we er weer het raden naar hebben hoeveel het in Vlaanderen, Wallonië en/of Brussel apart is.
--
En dan nog dit:
Waar ze het wat minder zullen hebben, is in Cuba, waar het communistisch regime de benzineprijs heeft vervijfvoudigd (x5!). Het moet geweldig zijn te leven in zo’n volksparadijs…
--
* De Gaulle, die ook geen grote pet op had over het Europa der zes, zei ooit: ‘Duitsland en Frankrijk, dat zijn grote landen. België en Nederland zijn kleine landen. Luxemburg, dat is zelfs geen land. En dan zijn er nog de Italianen; vandaag gaan ze akkoord en morgen zijn ze weer Italiaan’.
De grenzen sluiten, zoals onze vriend Jean dat voorstelt, is momenteel niet mogelijk zolang we met een E.U. zitten en dat door alle lidstaten moet worden bevestigd. Toch moeten er we er wel even bij stilstaan dat het, ondanks alle wetten ter zake, zeker de Europese, niet zo simpel zal zijn om de grenzen te sluiten voor Jan en alleman. We moeten er rekening mee houden dat onze bevolking vergrijst en dat er niet genoeg kinderen meer geboren worden om de open gekomen plaatsen in te vullen. Men vindt nu al geen personeel meer, zoals we bij de jaarwisseling hebben kunnen meemaken bij bakkers, slagers en in de horeca. Dat betekent straks langer werken of minder pensioen. Niet alle migratie is tenslotte slecht. Het is iets van alle tijden en de klimaatontwikkeling heeft er mede voor gezorgd dat mensen beweeglijker zijn geworden, dikwijls uit noodzaak. En dat de Westerse wereld – Vlaanderen in het bijzonder - steeds meer verstedelijkt.
We zouden er dus best aandoen een soort migratie te hebben van mensen die voldoen aan onze noden en dat wil zeggen mensen die een zekere opleiding hebben genoten en komen uit een land vergelijkbaar met de onze. Daarvoor kijken we best niet te ver van huis, maar houden we ons bv aan Oostelijk Europa, Oekraïne inbegrepen.
Misschien zouden we best een voorbeeld nemen aan Canada dat heel wat immigranten opneemt, daar wel voorwaarden aan stelt, maar waar men m.i. niet streng genoeg is voor het opnemen van moslims. De islam is geen nl godsdienst, maar een politieke doctrine, waar we best zo weinig mogelijk mee te maken hebben. Europa mag geen tweede Midden-Oosten worden.
Onze bevolking zal minder mobiel worden als ze vergrijst. De rijke landen hebben vandaag de kans om jeugd, hersenen en dynamisme in te voeren. Dat zal niet eeuwig blijven duren. Wie het daarmee niet eens is, zal voor zichzelf moeten uitmaken, dat hij straks wel langer zal moeten werken of minder pensioen zal trekken, wat ook geen rooskleurig vooruitzicht is.
Iets om even bij stil te staan in dit verkiezingsjaar…
--
En dan nog dit. Ook voor mij moét de Fédération Bruxelles-Wallonië niet verdwijnen als Walen en Brusselaars dat niet willen. In dat geval moeten ze die extra entiteit, met een supplementaire minister-president, ministers en kabinetten, echter wél zelf betalen en niet verwachten dat Vlaanderen dat voor 90% blijft betalen, zoals nu het geval is. -
In tegenstelling tot het opdoeken van die Fédération Bruxelles-Wallonie is voor het afschaffen van de Senaat en de Provincieraden geen staatshervorming nodig. Die zijn al uitgedund, maar blijven dezelfde logistieke kosten houden. De Senaat is compleet overbodig geworden, de provincieraden iets minder, maar die kunnen hun resterende bevoegdheden kwijt aan het Vlaamse gewest en de intercommunales. In het beste geval zou men de post van gouverneur en een beperkte hofhouding kunnen behouden, al was het maar op cultureel gebied en voor de eventuele coördinatie bij rampen.
Als bovenstaande gedaan kan worden, moeten de regio’s met elkaar aan tafel gaan zitten en uitmaken wat ze al dan niet nog samen gaan doen. Als voorbeeld zou men daarvoor het Zwitsers model kunnen kiezen, waar elk Kanton verantwoordelijk is voor zijn eigen budget en begroting. Dat zou bij ons een eind maken aan de transfers en een juistere definitie van de staatsschuld. Mocht één van de regio’s – waarschijnlijk de Waalse – hiermee niet akkoord gaan, dan komt België tot stilstand en moet men de E.U. erbij halen om de knoop door te hakken. Er zal dan geen ander alternatief meer zijn, zelfs geen regering in Lopende Zaken.
--
De regio die het meeste kan besparen is Brussel, met zijn 18 overbodige gemeenten en alles wat daarbij komt kijken (burgemeesters, schepencolleges, gemeenteraden, OCMW’s) én het één maken van stad en gewest, met bijna een halvering van de nu bestaande functies.
Ongeacht hoe de verkiezingen van 09.06.2024 zullen verlopen, zal er in dit land flink bespaard moeten worden. Dat hoeft geen onoverkomelijk probleem te worden, zelfs niet alleen te maken te hebben met de Sociale Zekerheid of de werkloosheid, want er kan hier oneindig veel meer bespaard worden als men bereid zou zijn de structuren van dit België grondig te hervormen. Dat kan in verschillende fasen.
Of er een eind moet gemaakt worden aan de Fédération Bruxelles-Wallonië, de Frans(talig)e Gemeenschap, zeg maar, is iets dat Wallonië en Brussel zelf mogen beslissen. Vlaanderen heeft destijds zijn Nederlandstalige Gemeenschap geïntegreerd in het Vlaams gewest en niets verbiedt Wallonië en Brussel hetzelfde te doen. Om die Fédération op te doeken hoeft men zelfs niet eens te wachten op een volgende Grondwetsherziening en kan dat gebeuren met een eenvoudige stemming in het federale parlement, zelfs nog vóór de verkiezingen. Het integreren van die Fédération in de Waalse en Brusselse gewesten geeft een jaarlijkse besparing van zo’n miljard euro alleen al door het opdoeken van overbodige functies. Officieel besparen Brussel en Wallonië dan, maar in werkelijkheid is het nu Vlaanderen dat steeds mag bijpassen via België.
Als we de peilingen mogen geloven, zal niet alleen Open VLD achteruitgaan, maar zal dat ook gelden voor de andere traditionele partijen én Groen, en zullen de Vlaamsnationalisten de meerderheid halen in het eigen parlement. E.e.a. zal betekenen dat er in dit land dan wat zal moeten veranderen. Een volgende staatshervoming zal zich opdringen . Dat vraagt natuurlijk tijd, maar er zijn ook veranderingen nodig die geen staatshervorming behoeven. Eén ervan is dat er een einde moet komen aan het cordon sanitaire. België moet zowat het laatste democratisch land zijn waar nog zoiets bestaat. 'Only in Belgium'. Het heeft als resultaat dat een kwart van de Vlaamse kiezers wordt genegeerd en dat de Vlaamse meerderheid daardoor een politieke minderheid wordt. Vivaldi is daar hét voorbeeld van.
Er zal dus met de Francofonen moeten gepraat worden en met een Vlaamse meerderheid kan dat dan vanuit een sterkere positie, waarbij meteen ook de volgende staatshervorming zal worden vastgelegd. Eerst dat cordon weg en daarna zien dat elke regio de tering naar de nering zet. 9 juni wordt daarvoor hét sein.
Gisteren werd België officieel voor zes maanden voorzitter van de E.U. Crootje deed zijn best om op te vallen en zal dat waarschijnlijk zo nog zes maanden doen. Ondertussen ligt zijn partij, zoals ik al eens schreef, op apegapen. Een overzicht van een annus horribilis:
- In het voorjaar dankte Crootje staatssecretaris voor Begroting Eva De Bleeckere (van zijn eigen partij) af en verving ze door een dame die tot de Franstalige zusterpartij behoorde en daarvoor van partijlidkaart moest veranderen.
- Daarna trad de voorzitter van de partij, Lachaert, af omdat hij het niet meer zag zitten. Die beslissing was juist, maar had hij twee jaar eerder al moeten nemen toen hij niet in staat bleek zijn woord te houden tegenover zijn eigen diepblauwe achterban.
- De verkiezing van een nieuwe voorzitter werd een lachertje, waaraan slechts een fractie van de leden aan deel kon nemen. Tom Ongena was een trouwe patijmilitant, maar vrij onbekend en voor Crootje zo'n beetje his master's voice, vergelijkbaar met Bartje Somers ten tijde van Verhofstadt. Het resultaat nu was wel dat enkele andere kandidaten hun lidkaart teruggaven en Els Ampe, Brussels vertegenwoordigster zelfs met een nieuwe partij wil opkomen.
- Erger werd het nog bij het zgn 'Pipigate', waarbij Quicky de eer aan zichzelf hield, trad en zijn kabinetchef werd aangeduid om hem op te volgen. De man leek wel bekwaam genoeg, was was de zoveelste in de rij van de niet verkozenen bij Vivaldi. Als gevolg daarvoor besloot zelfs Gwendolienteje op te stappen uit de nationale politiek. Ze veranderde echter van mening en maakte een bocht van 180 graden toen ook Bartje Somers aftrad als Vlaams minister en zij die functie kreeg. Ze werd er zelfs meteen Vlaams vice minster-presidente mee!
Met dit alles is de Open-VLD volgens de laatste peilingen de kleinste politieke partij van Vlaanfderen geworden en riskeert ze plaatselijk zelfs de kiesdrempel straks niet meer te zullen halen.
Gelukkig heeft Crootje Europa nog, waar hij straks hoopt naartoe te trekken. Na hem, de zondvloed!
---
En dan nog een vraagje aan mijn lezers om me dit weekeidne geen mails te sturen op mijn lailadres omdat mijn PC het niet meer doet. Hopelijk zal dat euvel maandag van de baan zijn. Bij voorbaat dank.
Ook voor 't Pallieterke wordt 2024 een spannend jaar. Het meest Vlaamsnationale weekblad van bij ons is ondertuseen verhuisd van Antwerpen naar het Vlaams-Brabantse Grimbergen. Sinds 1 oktober van vorig jaar heeft het blad daar eigen moderne kantoren ter beschikking met opnamestudio, vergaderzalen en burelen.
Na een grote lezersbevraging vorig jaar is daarenboven besloten datr het blad terug naar zijn roots keert. Wat minder onnodige tekst, minder bladzijden ook om de prijs te drukken en wat meer 'Pallieters'. De focus zal weer voluit gericht zijn op identiteit, vrijheid en Vlaamse soevereiniteit. PAL NWS wordt 'PAL' en ook helemaal vernieuwd.
Ondertussen zijn er al enkele vormelijke aanpassingen doorgevoerd om de leesbaarheid te verbeteren. Geen gekleurde achtergronden meer en een uniform kleurenpalet.
Ik wens mijn lijfblad, dat ik al lees van mijn vijftiende (55!), waarin ik het laatste half jaar ook 28 van mijn blogs gepubliceerd kreeg in de brievenrubriek. veel succes toe
Gisteren, 03.01.2024, viel mijn PC uit. Na controle door mijn systeembeheerder, die snel ter plekke was, bleek de schijf beschadigd te zijn, nog steeds een gevolg van de blikseminslag die ik op 11 september heb meegemaakt.Deze PC zal vervangen moeten worden en ik hoop dat ik einde dezer week weer normaal zal kunnen werken. Ondertussen heb ik een laptop kunnen lenen, waarmee ik alleen het SeniorenNet kan bereiken. Het is even wennen, want het is de allereerste kleer dat ik met zo'n laptop werk en mijn eerste blog zal dan ook voor morgen zijn, hoop ik.
---
Toch even reageren op het bericht dat Theo Francken in zijn eigen gemeente een kartel gaat vormen met Open VLS. Dat wordt dan waarschijnllijk 'the drup in the emmer'!
