Volgens de laatste berichten zou het Belgisch begrotingstekort dit jaar kunnen stijgen tot 5,4 procent van het bruto binnenlands product (BBP) en volgend jaar zelfs tot 5,5 procent. Dat voorspelt de Europese Commissie. Daarmee zou ons land na Frankrijk het diepste in het rood gaan in de eurozone. 4,5 procent: zoveel bedroeg het begrotingstekort in 2024.
Na het indienen door de federale Arizona-regering van hoe die denkt het tekort op de begroting terug te brengen tot 3%, krijgt ze van Europa daarvoor nu zeven jaar de tijd. Dat is drie jaar meer dan eerst was vooropgesteld en is ook langer dan de huidige federale legislatuur. Deze of eventueel een andere federale regering zal daar later ook rekening mee moeten houden. En ook nog met iets anders, nl dat in 2030 dit land, dat nooit meer zou uitgevonden worden, 200 jaar zal bestaan. Dat zal ook extra geld kosten en, als we niet oppassen, zal dat weer grotendeels betaald worden door de bevolkingsgroep die er het minste profijt aan heeft gehad: de Vlamingen.
Volgens een recente peiling van de VRT zou Bart De Wever nog steeds het vertrouwen van zijn kiezers hebben. Vraag is maar of dat in 2029/32 nog zo zal zijn.
De gedrukte pers krijgt het steeds moeilijker in de aan de gang zijnde digitale transitie. De Gazet Van Antwerpen (Het ‘Frutje’ voor de Sinjoren) is opgeslorpt door Het Nieuwsblad, zal nog wel onder de eigen naam verschijnen, maar Liesbeth Van Impe, nu nog hoofdredacteur van dat Nieuwsblad, wordt algemeen hoofdredacteur.
Ook De Tijd gaat met zijn tijd mee en hervormt. Vanaf vorige week pakt ze uit met een nieuwe weekeindkrant, iets wat me persoonlijk interesseert. Ik heb sinds enkele jaren geen krantenabonnement meer, maar koop elke zaterdag de weekeindeditie van De Standaard en De Tijd; De Standaard voor het verhaal, De Tijd voor de cijfers.
Niet dat er in de nieuwe weekeindkrant van De Tijd zoveel verandert. Voor mij is het al belangrijk dat Rik Van Cauwelaert er zijn column (‘Het paleis der Natie’) blijft publiceren. Rik is zowat dé eminence grise van de Belgische politieke journalistiek. Wat ik bij Rik ook apprecieer is dat hij, net zoals ik, met zijn zestiende uit de school is gestapt en daarmee bewezen heeft dat men niet noodzakelijk een diploma moet hebben om te slagen in het leven. Het volstaat trouwens eens een paar keer ‘Blokken’ te zien, waar de meeste van die ‘interloctuele’ mensen met diploma’s hogere studies zonder hun smartphone niet eens meer weten waar de Alpen of de Pyreneeën liggen, in welke oceaan Haïti en aan welke stroom de stad Londen…
En daarmee hebben we gisteren de 24ste stakingsdag bij de NMBS gehad tegen de hervormingsplannen van de federale regering. Die afkortingen worden voortaan ‘Niet Meer Bij Staking’. Dat stakingssignaal raakte stilaan uitgeblust omdat alleen de socialistische ACOD er nog toe opriep.
E.e.a. betekent niet dat het protest zal stilvallen. Alleen zal het voorlopig – waarschijnlijk tot ergens in het najaar – alleen nog maar gaan om manifestaties en betogingen…
Al dat vakbondsprotest heeft trouwens tot nu toe weinig uitgehaald. Volgens de laatste peilingen blijft de N-VA op haar score, won zelfs Vooruit terrein en verloor alleen cd&v één procentje.
--
Ondertussen blijft het zorg en kwel bij de Open VLD, waar voorzitster Eva De Bleeker er steeds bleker uitkomt. Dat zal er niet beter op worden als de partij blijft speculeren op Quicky, Gwendolientje en Lachaert, die elk op hun manier de diepblauwe achterban in de steek lieten. Het enig blauwe lichtpuntje blijft Frédéric De Gucht, weliswaar de zoon van zijn vader, maar die tenminste bewezen heeft ook buiten de politiek zijn mannetje te kunnen staan als ondernemer.
The Economist publiceert elke week op haar laatste bladzijde een ‘Orbituary’ oftewel overlijdingsbericht van een of andere bekende persoon. Twee weken geleden was dat van Paus Benedictus, vorige week van Álvaro Angino (71). Álvaro wie? Wel, dat was een van de leden van een jong Uruguayaans rugbyteam dat in de winter van 1972 het vliegtuig nam naar Chili om daar een match te spelen. Het crashte in het onder de sneeuw bedekte Andesgebergte. Een deel van de jongelui, die de crash overleefde, werd pas levend teruggevonden na … 72 dagen. De wereld vroeg zich af hoe zij hadden kunnen overleven, op een hoogte van 5.000 meter, waar eten noch vogels te vinden waren in de winter. Wel, ze hadden elkaar opgegeten…
Een geluk bij dat ongeluk was dat twee van de overlevenden geneeskunde studeerden, de gewonden wisten te verzorgen, ook beseften dat het enige voedsel voorhanden zich in de lichamen van de overledenen bevond en dat de daar aanwezige proteïne zich kon omzetten in suikers. Tussendoor maakten ze nog een sneeuwstorm mee die nog enkele slachtoffers eiste, zodat er een lijst diende te worden opgemaakt van wie de crash had overleefd, wie ook de sneeuwstorm en wie er over bleef.
Zij sneden de overledenen in kleine stukjes, zo klein dat men niet kon zien waarvan het een deel was. Eerst aten zij alleen de spieren, daarna zowat alles: de nieren, de lever, het hart. Daarna openden zij de schedels (met een bijl…) en aten zij de hersenen.
Twee maand na de crash konden 16 overlevenden contact maken met enkele herders en gered worden met helikopters. Geen sciencefiction, een vreselijk, écht gebeurd verhaal…
Ter gelegenheid van de aanstelling van onze nieuwste paus, heb ik al eens verteld dat ‘Leo’ ook een kruiswoorditem is (‘Pausennaam met drie letters’) en dat Robert Prevot’s naamvoorganger, Leo XIII, de paus was van het Rerum Novarum, de encycliek die de christelijke arbeidersbeweging lanceerde.
Blijkt nu dat er nóg een paar bijzondere Leo’s paus waren. Leo I, ook Leo de Grote genaamd, overtuigde persoonlijk, in Mantua, niemand minder dan Attila, de koning der Hunnen, zijn leger terug te trekken uit Italië en niet verder naar Rome op te rukken. Een bijkomend gevolg daarvan was dat de inwoners van de stad Aquila, veroverd door Attila, zich terugtrokken in de moerassen langs de Adriatische kust en er Venetië stichtten, de eerste stad in de geschiedenis die niet meer alleen zou leven van landbouw.
Leo X tenslotte sloeg Maarten Luther in de ban. Dat Trump maar oplet!
Men kan zich afvragen wat Hamas nog tegenhoudt om de laatste Israëlische gijzelaars – levend of dood – vrij te geven en zo Israël het laatste argument (officieel althans) te ontnemen om de bloedige slachtpartij op Gaza voort te zetten. Zelfs als dat niet het geval zou zijn, zou men het tenminste toch eens kunnen proberen. Hamas lijkt me echter steeds meer een zootje ongeregeld
Ondertussen zit de wereld zich te vergapen aan een Europees Songfestival, waar zingen steeds meer een bijkomstigheid lijkt en men zich de vraag kan stellen of sommige artiesten die er aan deelnemen wel normaal zijn. Een vraag die men zich eveneens kan stellen bij de zoveelste ‘Pride’ in Brussel, waarin een normale mens zich niet meer thuis voelt.
Tegelijk kan men zich afvragen wat een ‘praalwagen’ van de N-VA in zo’n Pride-stoet komt doen om daar door de mededemonstranten op de korrel te worden genomen. Wil men misschien kiezers winnen bij de kaviaarsocialisten?
Volgens een vermogensrapport van o.m. de UGent is het mediaanvermogen – het gemiddelde vermogen, zeg maar – van de Belgen het laatste jaar gestegen met 11%. Zelfs met een verhoogde inflatie van 5% door het duurder geworden leven, blijft daar nog 6% stijging over. Dat vermogen bestaat uit het bezit van een of meerdere woningen (de Belg wordt blijkbaar nog steeds geboren met een baksteen in zijn maag), maar ook door wat hij/zij nog spaart en/of erft. België blijft daardoor een arm land met rijke burgers. Of dat gaat ‘blaffeturen’ is helemaal niet zeker, want die zgz rijkdom stoelt op heel wat ‘poef’, iets wat Europa niet gaat blijven toestaan.
--
Ik denk dat Vlaanderen zich niet teveel zorgen moet maken over de toekomst. De ligging van ons gewest kan ervoor zorgen dat we de logistieke draaischijf worden – voor zover we dat al niet zijn – van Noordwest Europa, gelegen aan de drukst bevaren zee ter wereld. Samen met Nederland hebben we daar een tiental havens liggen, van Ieper tot Den Helder. Ons enig probleem is en blijft de rest van België, dat politiek en financieel boven haar gewicht bokst en verantwoordelijk moet gesteld worden voor de eigen uitgaven.
Vladimir Poetin gaat dus niet naar de onderhandelingen met Oekraïne in Istanbul, nota bene: iets wat hijzelf had voorgesteld. Hij wil alleen een staakt het vuren en/of het einde van de oorlog onder zijn voorwaarden en dat is dat Oekraïne de Krim en zijn zuidoostelijke provincies kwijt speelt en daarenboven geen deel mag uitmaken van de E.U. noch van de NATO. Misschien is hij ondertussen nog op zoek naar een volgend conflict, want alleen oorlog voeren garandeert dat hij president blijft. Dat begon met Tsjetsjenië, toen hij als kersvers president de hoofdstad Grosny liet plat bombarderen, dat ging zo verder in Syrië (Aleppo) en daarna dus in Oekraïne. In Turkije zal er nu onderhandeld worden door enkele mindere goden, een soort B-ploegen, zeg maar.
--
In datzelfde Turkije vinden momenteel ook vergaderingen plaats van de ministers van Buitenlandse zaken van de NATO, als voorbereiding op een definitieve beslissing in juni over een mogelijk nieuw percentage dat elk NATO-land straks zal afdragen voor Defensie.
Volgens Maxime Prévot (Les Engagés), onze federale minister van Buitenlandse Dinges, kan België niet akkoord gaan met een verhoging aan de NATO-bijdrage van 2 naar 3,5, laat staan 5% van het BNP (Bruto Nationaal Product). Met zijn staatsschuld en begrotingstekort kan dit land dat inderdaad niet aan. Het blijft wel een schande voor België dat het hoofdkwartier van de NATO herbergt en er dus het meest van profiteert.
Ik zou erop willen wijzen dat Bart De Wever (nog) geen volksverrader is, zoals een bloglezer suggereerde. Bart zou dat wél geweest zijn als N-VA en VB bij de laatste verkiezingen samen een meerderheid zouden behaald hebben in het eigen Vlaamse parlement en hij dán zou geweigerd hebben met het VB samen te werken. Nu hadden beide partijen samen enkele zetels tekort en had Bart het excuus dat er geen derde partij hen zou steunen. Daar de deelregeringen legislatuurregeringen zijn, kan men ze nl niet laten vallen en meteen nieuwe verkiezingen uitschrijven. Dat wordt nu ten vroegste in 2029. Zo zit België, het land dat nooit meer zou uitgevonden worden, nu eenmaal in elkaar…
Zo worden in dit land ziekenhuizen deels federaal gefinancierd en deels door de gemeenschappen, waardoor een gemeenschappelijke visie uitblijft. Zo bouwt bv Brussel het aantal rustoordbedden af, terwijl Vlaanderen er volop bijbouwt. En dat op enkele kilometer afstand van elkaar.
Brussel geraakt maar niet aan een nieuwe gewestregering. Dé reden daarvan blijft dat de PS-voorman, Ahmed Laaouej, zo te zien en horen een echt ‘ketje’, blijft weigeren een regering te vormen met de N-VA. Als reactie daarop dreigt Bart De Wever Brussel onder federale voogdij te plaatsen. Als hij dat niét doet, dan dreigt heel België onder Europese curatele te vallen, zoals jaren geleden met Griekenland gebeurd is.
In Brussel is men zich ondertussen van geen kwaad bewust. Het Brusselse parlement draait er op volle toeren en keurt bijna wekelijks resoluties goed. Alleen is er niemand die ze uitvoert, is er geen begroting die ze draagt, geen regering die ze stut. Uiteindelijk zal de Brusselse burger de rekening betalen via begrotingstekorten, uitgestelde investeringen, een zwakker economisch klimaat en nog minder vertrouwen in de politiek.
Dat gebeurt dan allemaal in een stad die ook officieel nog altijd de hoofdstad van Vlaanderen is. Straks zijn we alleen nog goed om de Brusselse putten te dempen…
Met de Paasvakantie achter de rug wordt het tijd dat de politieke draad in dit landje weer wordt opgenomen. Met – in tegenstelling tot Vivaldi - een premier uit de grootste partij en een meerderheidscoalitie aan weerszijden van de taalgrens zou men denken dat dit moet lukken. Dat is althans wat men er honderd dagen geleden over dacht. Ondertussen moeten er echter extra miljarden gevonden worden voor Defensie en gooien vakbonden, ambtenaren en magistraten roet in het eten.
Ondertussen blijft België wel zitten met een deficit dat met 5,5% van het bruto binnenlands product (BPN) zowat de grootste is van de eurozone. Van ‘vijgen na Pasen’ gesproken, dit zijn er wel degelijk.
Er moet wel gezegd dat Bart De Wever erkent dat het een onmogelijke opdracht wordt als niet iedereen bijdraagt tot het verminderen van die staatsschuld, ongeacht of men in de privé werkt of voor de staat. Zelfs Luc Coene, ooit kabinetschef van Verhofstadt en later gouverneur van de Nationale Bank van België, heeft achteraf toegegeven dat de paarsgroene regering van Verhofstadt – de zelfverklaarde ‘actieve welvaartstaat’ - een molensteen had gehangen om de hals van álle volgende Belgische regeringen, Arizona inbegrepen.
Als het van Zuhalleke afhangt, zal de lat wat hoger komen te liggen in het kleuteronderwijs en zullen onze ‘ukkies’ als ze overgaan naar het eerste studiejaar o.m. tot 20 kunnen tellen en de Nijl weten liggen. Met dat laatste zullen ze dan hopelijk slimmer worden dan de huidige kandidaten voor de Blokken-quiz, mensen die meestal wel hogere studies volgen of hebben gevolgd, maar waarvan de meesten niet weten in welke oceaan bv Puerto Rico of Hawaii liggen, aan welke stroom Londen en dat Noord-Holland aan de zee grenst.
Ze weten wel alles over de Tv-shows, festivals en de popmuziek. Over klassieke muziek wordt nauwelijks een vraag gesteld, waarschijnlijk omdat presentator Ben Crabbé daar zelf ook geen kaas van gegeten heeft..
--
I.v.m. de oorlogsdreiging tussen India en Pakistan heeft men het in de verslaggeving steeds over ‘kernmachten’. ‘Kernzwakten’ zou een betere bepaling zijn, leerling tovenaars’, die de geest niet terug in de fles krijgen. Het scenario doet aan Gaza denken: moslims vallen andersgelovigen aan en roepen daarna moord en brand als die terugslaan.
I.v.m. de beschuldigingen aan het adres van de nieuwe paus Leo XIV dat hij indertijd als missionaris in Peru een of meerdere zaken over misbruiken in de Kerk met de mantel der liefde zou hebben bedekt, wil ik vermelden dat die zaak ook bij ons inderdaad heeft plaats gevonden, dat de slachtoffers waarschijnlijk gelijk hadden, maar het pas aan het licht kwam zo’n 40 jaar na de feiten toen de meeste zaken verjaard waren en de Kerk bereid was de slachtoffers financieel tegemoet te komen. Voor heel wat slachtoffers die toen ineens boven water kwamen leek het alleen nog te doen om de poen, voor anderen zoals Rik Devillé, om in het nieuws te blijven.
Zoals ik reeds meermaals schreef, hadden die misbruiken vermeden kunnen worden als het celibaat was afgeschaft. Als dat kon voor Oekraïense Rooms-katholieke priesters onder de Sovjetbezetting en nu nog voor reeds getrouwde Anglicaanse- priesters die overstappen naar het Rooms-katholiek geloof, moet dat ook voor de eigen priesters mogelijk zijn. Het zijn ook maar mensen.
--
N.a.v. het nieuws dat de nieuwste paus ooit het hoofd van de Augustijnenorde was, herinner ik mij een mopje daarover. De volgelingen van de heilige Augustinus worden inderdaad Augustijnen genoemd, de volgelingen van Benedictus de Benedictijnen en die van Norbertus de Norbertijnen. De volgelingen van Don Bosco noemt men echter niet de Don Bosconijnen, maar de Salesianen!
N.a.v. de rellen en vernielingen die er in Brussel geweest zijn vóór en na de finale van de Belgische beker tussen Club Brugge en Anderlecht circuleren er allerlei voorstellen om aan dergelijke situaties een einde te maken. Daar valt inderdaad iets voor te zeggen, maar er lijkt niemand te zijn opgevallen dat dit toevallig weer in Brussel gebeurd is, de stad met de grootste criminaliteit van het land, waar dergelijke feiten kunnen plaatsvinden door de verdeeldheid van het politiecorps met haar zes zones en haar negentien gemeenten. De stad waar men er bijna een jaar na de verkiezingen nog steeds niet in slaagt een gewestelijke regering te vormen.
De voetbalsport in België is trouwens al langer geen feest meer. Wie kan er nog aan uit aan al die verschillende competities in binnen en buitenmand, om nog te zwijgen over de eindrondes. Het heeft allemaal nog weinig met sport te maken, zoveel meer met de centen.
Sinds gisteren heeft de Katholieke Kerk een nieuwe paus en dat was voor velen een verrassing, zeker na slechts twee dagen van verkiezingen. De man heet Robert Francis Prevost, dezelfde achternaam als onze huidige federale minister van Buitenlandse Zaken (Les Engagés), maar daarmee houdt elke vergelijking op. De nieuwe Paus is een Amerikaan, geboren in Chicago, maar heeft lang als missionaris gewerkt in het Zuid-Amerikaanse Peru* en later als hoofd van de pauselijke curie (regering, zeg maar) in Rome. De man is vloeiend drietalig: Engels, Spaans en Italiaans, zegt het werk van zijn voorganger Franciscus te zullen voortzetten, maar heeft voor alle zekerheid toch maar de naam Leo XIV (de veertiende) genomen. Voorganger Leo XIII (de dertiende) was de auteur van ‘Rerum Novarum’ die de start betekende van de Christelijke arbeidsbeweging. Hopelijk is Bertje Engelaar het daarmee eens. Het wordt nu afwachten of die naam meer gaat betekenen dan die van de kruiswoordraadsels, ‘pausennaam met drie letters’.
*Ik heb een nicht die in Antwerpen ereconsul is van Peru. Misschien hoor ik daar nog wat meer over.
Friedrich Merz is verkozen tot nieuwe bondskanselier in Duitsland. Dat gebeurde pas in de tweede stemronde, wat hier bij ons geen opzien zou baren, maar in de bondsrepubliek Duitsland nog nooit gebeurd was. Het betekent nl dat niet iedereen het daarmee eens was, ook niet in de partijen die daar de nieuwe meerderheid vormen.
Merz’ politieke carrière was er een van vallen en opstaan, nadat hij plaats moest ruimen voor ‘das Mädchen’, zoals Helmut Kohl Angela Merkel noemde. Hij stapte daarna uit de politiek en had een serieuze carrière in de economie en het zakenleven. Hij is zo’n beetje de anti-Merkel en te vergelijken met de nieuwe premier van Canada, die ook een zijsprong maakte en voorzitter werd van zowel de Britse als de Canadese nationale bank. Niet niks. Er wordt nu afwachten wat hij er nu van terecht zal brengen, iets wat ook ons zou kunnen aanbelangen, want Duitsland blijft ons belangrijkste buurland.
Ik kom nog even terug over het probleem waarmee de Open VLD worstelt. Voorzitster Eva De Bleeker, in augustus van vorig jaar tot nieuwe voorzitter van de partij verkozen, is pas nu met een eerste brief aan de leden e.e.a. komen verduidelijken. O.m. te vertellen dat haar partij altijd heeft gestaan voor vrijheid en vooruitgang. Volgens haar moet vrijheid vooral geluk betekenen en vergeet daarbij dat geluk maar een tussenstation is tussen teveel en te weinig.
Zoals ik reeds meldde in mijn blog van 5 dezer schreef Jan-Frederik Abbeloos, chef politiek van De Standaard in de weekeindeditie dat Open VLD bovenal een verhaal nodig heeft. Dat klopt, maar dat verhaal mag dan wel niet gebracht worden door mensen die men niet meer gelooft omdat ze eerder niet deden wat ze beloofden en dachten daarmee weg te kunnen komen. Denk maar aan Egbert Lachaert die bij de vroegere VLD-voorzittersverkiezing zijn diepblauwe achterban een paars-gele federale regering beloofde (liberalen, socialisten en de N-VA) en, eens verkozen, toch een paars-groene coalitie (liberalen, socialisten en Groenen) tot stand liet komen. Toen hij later toch ontslag nam, waren we drie jaar verder. Of aan Gwendolientje die eerst uit de politiek stapte omdat ze Quicky (nóg zo’n ster, denk maar aan ‘Pipigate’) niet kon opvolgen als minister van ‘Justisjust’ en zich later bedacht om tenslotte vice minister-president van Vlaanderen te worden.
Het gezamenlijk budgettair tekort van de Belgische federale overheid, de sociale zekerheid, de regio’s en de lokale besturen staat op 5,5% van het bruto binnenlands product (bbp) oftewel 35 miljard euro. Ondanks dit alles betalen we in België de hoogste belastingen van de EU. Sinds het Europees begrotingspact van 2012 heeft België, net als alle andere E.U.-landen, geen eigen munt meer die men zou kunnen devalueren en is het land verplicht zich aan de Europese regels te houden Sindsdien hebben alle Belgische regeringen dat niét gedaan en de noodzakelijke hervormingen op het gebied van de pensioenen, het belastingsysteem en de gezondheidszorg voor zich uitgeschoven en heeft het land het grootste begrotingstekort van de hele E.U., met een Brussels gewest in ontbinding, een Waals op krukken en een Vlaams dat het iets beter doet maar dan geld uitgeeft aan warme schoolmaaltijden en subsidies voor de aankoop van koelkasten en elektrische wagens. Alsof er geen andere problemen zijn.
‘Ja, misschien wordt het morgen beter, maar het wordt nooit meer goed’, zong Urbanus een generatie geleden al. Hij gaat nog gelijk krijgen.
Ergens in de nazomer zou Open-VLD voorzitster Eva De Bleeker de nieuwe liberale partij voorstellen, al dan niet met een andere naam. Het zal allemaal niet veel helpen als ze zou blijven afkomen met figuren zoals Quicky, Lachaert en Gwendolientje, die de afgelopen jaren bewezen hebben in de eerste plaats met zichzelf bezig te zijn geweest. De enige die ik betrouwbaar genoeg acht, is Frédéric De Gucht, zoon van, die ondanks zijn familienaam zich slechts sinds een paar jaar met de politiek is gaan bezig houden en feitelijk meer een zakenman met een eigen bedrijf is.
Zopas is Maurits Vande Reyde uit de partij gestapt. Maurits wie? Het doet er allemaal niet meer toe. De partij heeft geen nieuw verhaal en moet zichzelf weer uitvinden. Dat zal nooit lukken met de oude getrouwen, omdat die gewoonweg bewezen hebben niet te vertrouwen te zijn. Ondertussen zijn er binnen de partij strekkingen die voor en tegen het optrekken van het defensie-budget zijn, voor en tegen het samenwerken met de MR en ga zo maar verder. Finaal weet niemand nog hoe het verder moet, maar één ‘blauw’ bestaat niet meer.
--
I.v.m. bovenstaande verwijs ik ook naar een artikel van Jan-Frederik Abbeloos, chef politiek bij De Standaard, die in de laatste weekeindeditie schrijft dat Open VLD bovenal een verhaal nodig heeft. Daarmee ben ik het niet eens. Zelfs mocht die partij zo'n verhaal hebben maar het zou gebracht worden door mensen die men niet meer gelooft omdat ze niet deden wat ze beloofd hadden, zal zo'n verhaal niet meer geloofd worden.
In De Standaard der Letteren verscheen dit weekeinde een interview door journalist Bart Brinkman van Rolf Falter, historicus maar ook ex-journalist van dezelfde Standaard, n.a.v. diens boek ‘Het verdeelde land’, met daarin enkele merkwaardige uitspraken, die ik mijn lezers niet wil onthouden.
Falter noemt het de ultieme paradox, een Vlaams-nationalist als eerste minister van België en zegt dat niemand zich zou kunnen voorstellen dat bv de Schotse politica Nicola Sturgeon Downingstreet 10 zou binnenwandelen of Carles Puigdemoint premier van Spanje zou worden. In België vindt men dat logisch omdat we het enige land ter wereld zijn waar de meerderheid zich van de minderheid wil afscheiden. Falter vergeet er wel bij te vertellen dat dat komt omdat die meerderheid het hier niet voor het zeggen heeft.
Het succes van de N-VA is volgens Falter geen gevolg van haar nationalistisch programma maar doordat de rechtse, conservatieve katholieke grondstroom zich verwaarloosd voelde door de opeenvolgende rooms-rode coalities. Ook Guy Verhofstadt stelde daarna teleur en diens beleid, voor zover men het een beleid kon noemen, werd gevolgd door drie jaar chaos onder Leterme en Alexander Decroo die de stekker eruit trok, maar zelf later, tijdens Vivaldi, niet beter presteerde.
Als De Wever zich niet langer kan afzetten tegen een links Wallonië, dan is zijn partij haar reden van bestaan kwijt en wordt ze inderdaad, zoals Bart Maddens het tegenwoordig stelt, een nieuwe CVP. Een geseculariseerde volkspartij die Vlaanderen herleidt tot een symboliek van wielerkoersen en rockfestivals, een soort Vlaams alternatief van de Beierse Oktoberfeste.
Als titel voor het interview stelt Bart Brinkman de vraag wat we als Vlamingen méér gaan hebben als we van de Walen verlost zijn. In elk geval meer geld dat we voor onszelf zullen kunnen uitgeven, i.pl.v. in de transfers.
