70 rovers dus, geen 40, want dit is een variante op het gekende verhaal en, jammer genoeg, is het ook geen sprookje. Het is echt gebeurd bij ons in Limburg. Een "Belg" van Turkse origine, tolk bij het plaatselijke ABVV die een broodjeszaak heeft in Hasselt, had 70 Turkse "asielzoekers" fictief bij zijn zaak ingeschreven voor één dag. Via Multicolores, een pro-immigratie vzw van het ABVV, was hij er achter gekomen dat immigranten, die naar ons land komen in het kader van de gezinshereniging, recht krijgen op de Belgische sociale zekerheid en ziekte vanaf het ogenblik dat ze hier één (1!) dag een job hebben gehad. De immigranten moesten de tolk (en/of Multicolores) 1000 euro per man betalen. Eens alles geregeld was konden ze naar hartelust onze kassen voor werkloosheid en ziekenkas plunderen. In totaal zou er op die manier één miljoen euro aan sociale bijdragen verdwenen zijn, gemiddeld zo'n 14.000 euro per Turk dus. De tolk in kwestie zou even kortstondig zijn opgepakt, maar of er daarna nog iets gebeurd is, valt te betwijfelen. Met de steun van een vakbond in de rug blijkt er in dit land veel mogelijk te zijn, het plunderen van de staatskas inbegrepen. Vergeet trouwens niet dat datzelfde Limburgse ABVV vorige week nog 26.000 brieven naar haar leden heeft gestuurd om hen erop te wijzen niét voor het Vlaams Belang te stemmen en er nogmaals mee te dreigen Vlaams Belangers uit hun organisatie te zullen zetten. M.a.v. eigen volk laatst en als het kan nog beroofd ook. Van een organisatie die afhangt van een partij die in het verleden heeft bewezen niet vies te zijn van enige fraude (denk maar aan Agusta/Dassault) moet men natuurlijk van niets meer verschieten. Dat die fraudeurs zichzelf echter democraten blijven noemen en de anderen, die de misbruiken aanklagen, voor racisten uitmaken, is wel een stap te ver. Multicolores is trouwens niet de enige schaduw-vzw die leeft van de miserie van would-be asielzoekers. Er is een hele industrie ontstaan die niets anders doet dan gaatjes en achterpoortjes zoeken in het doolhof van Belgische wetten om ervoor te zorgen dat allerlei gelukzoekers hier kunnen blijven. Het is mede als gevolg van dergelijke praktijken dat er soms schrijnende toestanden bloot komen van mensen die na vele jaren procederen toch het land uitmoeten. Ondertussen hebben de zgz "hulporganisaties" er wel een dikke cent aan verdiend. Aasgieren, zijn het.
In Frankrijk zit men in zak en as. De economie beleeft zware tijden. Zoals in de rest van West Europa is er de concurrentie met de nieuwe opkomende grootmachten China en India. Verder wordt het land steeds marginaler, omdat het Europese zwaartepunt steeds meer naar het oosten verschuift en Frankrijk zich stilaan in een uithoek bevindt. Het ergste van al is, dat de modale Fransman het niet schijnt te beseffen. Hij denkt nog steeds op een eiland te leven dat zowat het middelpunt van de aarde moet zijn. De Fransman in de straat weet hoegenaamd niets van wat er buiten zijn land gebeurt. Wie dat wel weet is Dominique de Villepin, een oud-diplomaat die al wat van de wereld heeft gezien en meegemaakt. Hij weet dat de torenhoge Franse werkloosheid (+25% bij de jeugd) niet zal dalen zonder speciale maatregelen. Dat was mede de reden van zijn CPE-plan ("contrat premier embauche", bij ons bekend onder het "jongerenbanenplan"). De hele wet, die hiervoor was uitgedokterd, was bedoeld om alle soorten jongeren, ook de minste geschoolden, gemakkelijker aan werk te helpen. Eén van de aansporingen tot de werkgevers om jongeren in dienst te nemen was, ze de gelegenheid te geven ze ook gemakkelijker te kunnen ontslaan. Eens iemand vast aangeworven, is het in Frankrijk immers bijna onmogelijk hem/haar te ontslaan, iets wat ook bij ons het geval is tenzij men werkt met contracten van bepaalde duur. Het gevolg van de geschiedenis is bekend: studenten en vakbonden kwamen op straat, wekenlang, tot president Chirac (niét de Villepin) besliste de wet op te schorten en te gaan zoeken naar nieuwe oplossingen. De straat heeft het gehaald op het regime en dat is geen goede zaak. Om te beginnen zal het moeilijk worden een nieuw plan uit te dokteren zonder dat de betogers opnieuw verschijnen, tenzij het zal gaan om een erg verwaterd voorstel dat in feite weinig of niets zal doen aan de bestaande toestand van werkloosheid. Verder zijn er enkele andere nefaste gevolgen van de betogingen die het land gedurende vele weken hebben lamgelegd: - De scholen zijn al anderhalve maand zo goed als gesloten. Zeker universiteiten en hogescholen staan een paar maand achter. De slachtoffers hiervan zijn de studenten zelf die ofwel hun diploma's niet zullen halen of hun zomervakanties hierdoor in het water zien vallen. - De Franse politiek zal er niet eenvoudiger op worden. Volgend jaar zijn er presidentsverkiezingen en de partij van Chirac heeft hiervoor liefst twee kandidaten: eerste minister de Villepin en Sarkozy, de minister van Binnenlandse Zaken. Sarkozy, die zwaar onder vuur kwam te liggen tijdens de vernielingen van de "jongeren" op het einde van vorig jaar, heeft nu een deel van die achterstand goed gemaakt. De vraag is alleen in hoever de eigen partijleden de Villepin zullen volgen of laten vallen. Eén zaak is zeker: niemand zal er om rouwen als Chirac volgend jaar zal (moeten)aftreden. Al bij al is hij een weinig kleurrijke president geweest die een uitgebluste indruk laat. Zijn opvolger wacht een zware taak, zoniet wordt het voor la douce France een "perte totale".
Mijn vader was schoenmaker in Kalmthout. Tijdens de oorlog lag er in onze straat een Duits garnizoen dat een loods van een houthandelaar had aangeslagen en omgebouwd tot legerkamp. Die Duitsers hadden hun eigen schoenmakers bij en die kwamen bij ons de schoenen van hun medesoldaten repareren. Daartegen konden wij niets inbrengen, stel u voor. Toch was dit voldoende om vader na de oorlog als collaborateur te brandmerken. Op een gegeven ogenblik diende de hele wijk waar we woonden ontruimd te worden omdat het in het schietveld komen liggen was tussen oprukkende Canadezen en Duitsers die zich gehergroepeerd hadden. Toen we twee weken later terug mochten, bleek ons hele huis te zijn leeggeroofd door de witte brigades. Tot het laatste stukje leder uit de schoenmakerij was meegenomen. Als verrechtvaardiging hadden ze een paar hakenkruisen op het huis geschilderd. Wij zijn er nog betrekkelijk goed vanaf gekomen. Voor dergelijke zaken, meestal ingegeven door nijd en jaloezie van buren, heeft men sommige mensen de dood ingejaagd. Vlaamsgezind zijn we pas geworden toen Herman Wagemans, advocaat aan de Antwerpse balie, na de oorlog voor de Volksunie als eerste opkwam voor amnestie. Er was heel wat moed nodig om zoiets toen te durven. Wagemans werd verkozen en dat was het begin van de heropstanding van het Vlaams nationalisme. Herman Wagemans wist waarover hij sprak. Hij had zelf even in de gevangenis gezeten, samen trouwens met Willem de Meyer met wie hij later het Algemeen Nederlands Zangverbond zou opstarten en er de eerste voorzitter van worden. Ook heeft Wagemans heel wat mensen, meestal onschuldig aangeklaagd, tijdens de repressie verdedigd, dikwijls gratis omdat ze niets meer bezaten. Herman Wagemans is 88 geworden en op zijn doodsprentje staat: "Zijn Vlaanderen was hem hartelijk lief". Dat was ook echt zo. Een groot Vlaming is van ons heengegaan. Hij verdient met stip vermeld te worden in de geschiedenis van de Vlaamse beweging.
Onze staatsveiligheid blijft waakzaam, enfin tegenover de Vlamingen althans. Dat heeft Filip Dewinter van het Vlaams Belang nog eens aan de lijve mogen ondervinden. Zijn GSM-verkeer werd drie maanden nagetrokken. Dat gebeurde n.a.v. van een speurtocht naar een politieman die een lijst met extremistische organisaties naar het Vlaams belang zou gelekt hebben. Nu is een parlementair de dag van vandaag niet meer zo onschendbaar als dat in het verleden het geval was, toch blijft de vraag waar onze staatsveiligheid mee bezig is. Voor dit afluisteren had het Gerecht wel een toestemming nodig van het Hof van Beroep en die zou er niet geweest zijn. Het gevolg daarvan is dat alle mogelijke beschuldigingen tegen Dewinter, tegen het Vlaams Belang en tegen een eventueel in de fout gegane politieman van nul en geen waarde zullen zijn, mocht het ooit tot een proces komen. Deze hele gerechtelijke actie was dan ook niet alleen dom, maar tevens erg onprofessioneel. Nu, van ons Gerecht zijn we al heel wat gewend en het is niet de eerste maal dat de Vlaams-nationalisten geviseerd worden. Vroeger de Volksunie en sinds haar oprichting het Vlaams Blok/Belang zijn steeds het mikpunt geweest van allerhande pesterijen. Het is natuurlijk zo dat de Vlaams-nationalisten streven naar een eigen staat en dus naar het opdoeken van België. Zolang zij dat echter via de democratische weg doen, zou er geen vuiltje aan de lucht mogen zijn. Toch worden zij geschaduwd als waren zij criminelen type ETA of IRA. Kijk maar wat er gebeurde in de zaak Remmerie, waar liefst 7 speurders werden op gezet. In tegenstelling tot de 32 veiligheidsmensen die Erdal lieten lopen, ontdekten die 7 bij de zaak Remmerie wel iets: het bleek een banale zaak van aanhouderij te zijn waaraan zowel het Gerecht, het Hof, Unizo als de West-Vlaamse bisschop zich hadden laten vangen. En dat alles omdat men dacht/hoopte (schrappen wat niet past) de Vlaams nationalisten te kunnen treffen. Van zo'n Gerecht, verlos ons Heer!
Vandaag, Palmzondag, zijn het in Italië verkiezingen. Men kan gerust zeggen dat het historische verkiezingen zijn en wel om verschillende redenen. Het is de eerste keer dat een Italiaanse naoorlogse regering zijn hele termijn van 5 jaar heeft uitgedaan. Dat is alvast een pluim voor Berlusconi die o.m. daarom in de Italiaanse geschiedenisboeken zal vermeld worden. De gemiddelde levensduur van een regering in het naoorlogse Italië daarvoor was anderhalf jaar! Het hele Italiaanse politieke landschap is grondig gewijzigd geworden na de actie "Mani puliti" (schone handen) van het Italiaanse Gerecht. De klassieke traditionele partijen waren aan corruptie ten onder gegaan: de Democrazia Cristiana, de partito socialista (van ex-premier Craxi die het land uitvluchtte!) en zelfs de eeuwige communistische oppositiepartij verdwenen bijna compleet. Zelfs het Movimento Sociale, de uiterst rechtse opvolger van de fascistische partij, splitste zich in twee: een tak bleef de oude lijn trouw maar werd marginaal; de andere, de Allianza Nazionale, stelde zich meer gematigd op en nam deel aan de twee centrum-rechtse regering die Italië sindsdien gekend heeft, waaronder dus deze laatste van Berlusconi. In feite is het transalpijnse land tegenwoordig verdeeld in twee grote kartel-blokken: die van Berlusconi en die van Prodi. Berlusconi, de flamboyante zakenman die de "Forza Italia" (een strijdkreet bij het voetbal!) had opgericht en ex-Europees commisaris Prodi, van huis uit katholiek maar leider van een linkse coalitie die zelfs de ex-communisten bevat. Het was een harde campagnestrijd. Zoiets had men zelfs in het warmbloedige Italië nog nooit meegemaakt. Bij het begin van de stembusgang zou de partij van Prodi, volgens de peilingen, een lichte voorsprong hebben maar, met een kwart van de kiezers nog onbeslist, kan men nog alle kanten uit. Merkwaardig is wel dat Prodi niet alleen de steun heeft gekregen van zijn eigen linkse organisatie, maar o.m. ook van mensen als Wilfried Martens, voorzitter van de Europese Volkspartij (tot wie ook Forza Italia behoort!) én Guy Verhofstadt, de zogezegde liberaal. Wie deze verkiezingen in Italië ook wint, de toekomst zal er geen pad met rozen worden. Italië staat er slecht voor. De inflatie ligt er hoger als elders in Europa en de staatsschuld ligt er nog hoger dan in België. Dit is niet alleen de schuld van Berlusconi. Italië is steeds eens soort toren van Pisa geweest: altijd op vallen gestaan, maar nooit gevallen. Vroeger was hét recept daartegen de devaluatie. In de jaren zestig kreeg men 8 lires voor 1 Belgische frank. Bij de invoering van de euro was dat al 50 lires voor 1 frank. Sinds de toetreding tot de euro kan Italië zijn munt niet meer devalueren en dat heeft het land financieel de das omgedaan. Dat is ook de reden, waarom sommige Italiaanse politici hun oude munteenheid terug zouden willen. Nog twee dagen en we weten hoe laat het ginder is. Forza Italia!
Hoe erg het ook moet zijn voor de echte belgicisten, dit land werkt niet meer. Er is zo goed als geen enkel domein waarop Vlamingen en Walen het nog met elkaar eens zijn. De monarchie verliest steeds meer steun in Vlaanderen. Een duidelijk voorbeeld van wat we maar het uitvloeisel van de Zuid-Afrika reis van "onze taaie" zullen noemen, was de reis van Albert II en zijn Paola naar Litouwen. Bij dat bezoek waren er uitsluitend journalisten van de Franstalige pers. Niemand van de geschreven Vlaamse pers, wel een equipe van het slaafse VTM-programma Royalty. Een nog grotere schande moest superbelg De Croo slikken toen hij, voor een bezoek van hetzelfde koppel aan zijn eigen Brakel, er niet in slaagde genoeg volk bijeen te krijgen op de koninklijke receptie. Van arremoede moest het orakel van Brakel een deel senioren laten opbellen met de vraag of ze alstublieft konden komen! Op gerechtelijk gebied groeien Vlaanderen en Wallonië steeds verder uit elkaar. Het zuiden gelooft, onder impuls van tante Laurette, nog steeds in preventie en het noorden wil strengere straffen. Vermits Onkelinx er niet in slaagt genoeg cipiers aan te werven, waarschijnlijk uit kwade wil, blijven de problemen zich even hoog opstapelen als het aantal gedetineerden. Wat de inburgering betreft zit het ook al een tijdje fout tussen noord en zuid. De francofonen willen er niet van weten omdat het voor een aantal van hen betekent dat ook zij zich moeten aanpassen aan Vlaanderen, iets waar ze nooit ofte jamais zelfs aan willen denken. Tenslotte is het met veel tamtam aangekondigde nieuws dat er zoveel Belgen aan het werk zijn ook al afgezwakt, omdat blijkt dat het weer eens Vlaanderen is dat die statistieken recht houdt. Sinds 1981 blijkt de werkloosheid in Vlaanderen met één vierde te zijn gedaald en in Wallonië met liefst 70% te zijn gestegen! Enfin, eenzelfde verhaal als dat van onze export, die voor bijna 85% door Vlaanderen wordt verwezenlijkt terwijl de resterende 15% dan nog bestaat uit bedrijven die wel niet in Vlaanderen gelegen zijn, maar wel voor een flink deel door Vlamingen worden uitgebaat. Wie nog gelooft in het unitaire België is rijp voor het museum!
Onze Belgische gevangenissen zitten overvol. In Gent moeten er al een kleine vijftig gedetineerden op een matras op de grond slapen en in Antwerpen zijn er dat drie keer zoveel. Dat alles nadat er al een hele resem maatregelen getroffen werden om zoveel mogelijk mensen uit de gevangenis te houden: de regel dat men niet moet "zitten" als men tot een straf veroordeeld is van minder dan 6 maanden, bv. Er worden ook steeds meer werkstraffen gegeven en dikwijls laat men aangehouden daders van criminelen feiten voorlopig terug vrij tot aan hun proces. Dat laatste heeft dan weer te maken met de gebrekkige werking van onze Justitie, waarbij het járen kan duren vooraleer het tot een proces komt. Als men weet, dat minstens 40% van de huidige gedetineerden buitenlanders zijn, zou het een oplossing kunnen zijn die mensen hun straf te laten uitzitten in hun land van herkomst. Er bestaan reeds dergelijke akkoorden, o.m. met enkele nieuwe E.U-leden uit Midden- en Oost-Europa. Of er zo'n akkoord is met Marokko, weet ik niet. Ergens in de jaren negentig was men er in elk geval mee bezig. Als men er rekening mee houdt, dat het merendeeel van de buitenlandse gedetineerden juist Marokkanen zijn, zou dat voor veel extra plaatsen kunnen zorgen. Het zou echter ook kunnen zijn dat men juist die categorie van gevangenen niét wil terugsturen o.w.v. het harde regime dat ze in hun eigen land moeten ondergaan. Tante Laurette, de verantwoordelijke Justitie-minister, weet er waarschijnlijk alles van. Haar eerste man was een Marokkaan die ze ooit uit de klauwen van de Marokkaanse Justitie heeft weten houden toen hij in Turkije in de nor zat wegens drugshandel... Terwijl er zowel in Gent, Antwerpen als in de nieuwe gevangenis van Hasselt mensen op de grond moeten slapen, staat de oude gevangenis van Tongeren leeg. Het gebouw is nog netjes onderhouden. Men heeft er zopas zelfs nog een open deur dag in georganiseerd. Dat gebouw is nu wel ouderwets en passé, maar zeg nu zelf: waar zou je best slapen: in een bed in een oude gevangenis of op de vloer in een nieuwe? Hét probleem in het Belgische gevangeniswezen is het tekort aan cipiers. Ondanks het feit dat er vorig jaar liefst 4.000 kandidaat-cipiers opdaagden voor een toelatingsexamen, neemt men in verhouding geen volk aan. Reeds verscheidene jaren wordt er gestaakt (vorige week nog in Antwerpen en in Vorst) omdat tante Laurette daar meer cipiers had beloofd, maar niet gegeven. Ofwel krijgt men wel nieuwe gevangenisbewaarders, maar houdt men geen rekening met het verloop van het personeel. Enfin, een straatje zonder einde.
Mijn vrouw en ik zijn geen vaste bioscoopbezoekers. We gaan wel af en toe, maar het moet de moeite zijn. Na aanraden van enkele kennissen zijn we de nieuwste Vlaamse film "De Hel van Tanger" gaan zien. Het wás de moeite. Om te beginnen was het al járen geleden dat we in de bioscoop nog een Vlaamse film gezien hadden en waren we meestal niet zo enthousiast over wat hier zowat op dat gebied geproduceerd wordt, ook niet voor wat op TV wel eens vertoond wordt. Het probleem met de meeste Vlaamse films is, dat alles wel mooi in beeld wordt gebracht, maar dat er meestal geen vaart in zit. Dat was met "De Hel van Tanger" helemaal niet het geval. Technisch gezien is de film van Frank Van Mechelen vakwerk, voor zover ik daarover kan oordelen. Er was echter nog veel meer: de film is vreselijk actueel voor enkele problemen waarmee we hier in Vlaanderen continu geconfronteerd worden. Om te beginnen is leven en werken in Marokko geen lachertje. Er in de gevangenis geraken is wel degelijk hel. De corruptie voert er nog altijd hoog tij en dat blijkt zo een beetje op alle niveaus van de Marokkaanse samenleving. Ik kan dus best begrijpen dat de Marokkanen het hier bij ons prima vinden en dat onze gevangenissen voor hun delinquenten luxe hotels zijn. Naar Marokko uitgeleverd worden betekent niet alleen een helse straf, ook van een wet Lejeune is daar geen sprake. Dat het hoofdpersonage uit de film (een echt gebeurd verhaal van een man die, nota bene, onschuldig veroordeeld was grotendeels omdat zijn familie geen geld had om de Marokkaanse autoriteiten om te kopen) na iets meer dan twee jaar toch vrij kwam, had alleen te maken met het feit dat onze pers er zich mee was gaan bemoeien en dat de man er dreigde te sterven (hij had er TBC opgelopen). De hulp vanuit de politieke wereld was een lachertje . Het feit dat er voor de vrijlating nooit een reden is opgegeven geworden, laat zien dat men het (politieke) potje liever gesloten liet. Tenslotte liet men in de film ook zeer duidelijk zien, dat eigen mensen die in de put zitten (in casu de vrouw van het slachtoffer) bijna nog riskeerden helemaal niets te krijgen van het OCMW omdat het mensje zo eerlijk was te vertellen dat ze enkele dagen in het zwart werkte om zich en haar familie in leven te houden. Marokkanen, die hier bij datzelfde OCMW aankloppen krijgen in verhouding een VIP-behandeling. Voor wie de film nog niet zou gezien hebben: een aanrader. Niet te missen!
Bij de "anders"-socialisten is men er helemaal niet meer gerust in. In alle peilingen gaan ze achteruit, zowel collectief als individueel. Op de website van Knack staat zelfs dat Steve Stevaert er ernstig aan denkt zijn riant baantje van gouverneur op te geven en terug te keren naar de nationale politiek. Steve's laatste stunt heeft de partij een hoop geloofwaardigheid én stemmen gekost. Volgens het Knack-artikel zou de taak van gouverneur minder "enthousiastmerend" zijn dan hij eerst gedacht had en de combinatie met het voorzitterschap van verzekeraar Ethias heeft niet het extra geld in het laatje gebracht dat hij had gehoopt (dit na protest in de media). Stevaert en zijn vrouw zijn "DINKS" (double income, no kids), vandaar... Het bericht van Knack werd meteen door Stevaert ontkent, maar "waar rook is, is vuur", zei Uylenspiegel (en hij staat zijn pijp aan aan een verse koevla!). Het is zo'n beetje als bij trainersgeruchten in het voetbal. Die worden eerst ook meestal ontkend en daarna toch uitgevoerd. Het gouverneur-Stevaert-debacle is niet het enige probleem dat de linkerzijde zorgen baart. De Gazet van Janssens, officieel bekend als de Gazet Van Antwerpen, blijft het slecht doen. na een verlies van 4% aan abonnees vorig jaar, is er weer een verlies van 3%. De krant werd, mede door de inzet van Steve Stunt, opgekocht door uitgeverij Concentra, die ook het Belang van Limburg bezit. Sinds de Vlaamse katholieke hoofdredacteur de laan werd uitgestuurd en vervangen door een logeman en de krant tenslotte ter beschikking gesteld werd van SP.a burgemeester Janssens, haken de klanten bij bosjes af. Zowel de Nederlandse Telegraaf als de Vlaamse Uitgeversmaatschappij (VUM), die o.m. reeds De Standaard en het Nieuwsblad bezit, zouden geïnteresseerd zijn. Vanwege de VUM zou er zelfs al een bod zijn. Of het allemaal al niet erg genoeg is voor paars (en dus ook voor de SP.a) blijkt uit een zoveelste peiling van de "Stemmenkampioen", dat de thema's van het Vlaams Belang de stemkeuze blijvcn domineren. De cartoonaffaire, de problematiek rond de migranten, de zaak Erdal e.a. geladen thema's vormen in totaal 80% van wat de publieke opinie beroert. Economische thema's zoals die door de VLD onlangs met veel fanfare werden aangekaart, maken nauwelijks enige indruk en over thema's van de SP.a wordt niet eens gewag gemaakt. Zelfs in discussiepanels op TV waarin geen lid van het Vlaams Belang wordt uitgenodigd (een regelmatig terugkomend, ergerlijk gegeven bij vooral de VRT), worden de gesprekken beheerst door de thema's van het Belang, waardoor nog maar eens wordt aangeduid hoe stupied het is dat cordon sanitaire te blijven handhaven. Hoelang nog?
De "Stemmenkampioen" is een wekelijkse enquête van Het Laatste Nieuws, in samenwerking met de VUB-professoren Frank Thevissen en Herman Matthijs. De enquête, waaraan zo'n 20.000 mensen aan deelnemen, mag als een van de meest betrouwbare van het land beschouwd worden, misschien samen met die van de Libre Belgique, maar die wordt niet zo frequent gehouden. In elk geval is de "Stemmenkampioen" een stuk objectiever dan die waaraan ook de VRT deelneemt, waarvan geweten is dat die zender niet weinig bevooroordeeld is. Bij een van de laatste peilingen van de "Stemmenkampioen" blijkt nu, dat het Vlaams Belang de sterkste partij is bij 18- tot 20-jarigen. De partij haalt méér dan een kwart van de stemmen in die doelgroep, meer zelfs dat het kartel CD&V/N-VA. Nu kan men zeggen, dat het ongeveer een weerspiegeling is van de algemene totale laatste peilingen, maar dan klopt een van de tegenargumenten van de zgz democratische partijen niet. Die beweren immers al een hele tijd dat het vooral oudere mensen en lager geschoolden zijn die voor de Vlaams nationale partij stemmen. De eerste groep o.w.v. de onveiligheid, de tweede o.w.v. het behoud van hun werk. Dit blijkt dus niet (meer) te kloppen. Het zal de traditionele partijen geen deugd doen, maar al hun inspanningen om het Vlaams Belang in een slecht daglicht te stellen, ook via jeugdbewegingen en scholen, blijken dus weinig op te brengen. Ook jonge mensen vormen zich een eigen oordeel en trappen er niet meer in als hen leugens verteld worden. Zo in de trant van "Wij werken niet samen met die partij omdat ze mensen uitsluit" (Jo Vandeurzen, grijze muis en voorzitter van het CD&V), terwijl ze zelf de mensen van het Belang uitsluiten. Ook komen heel wat van de schoolverlaters op de arbeidsmarkt, waar ze de harde realiteit meemaken en er o.m. ook zien dat er steeds meer gediscrimineerd wordt t.o.v. de eigen mensen. De enquête gaat hier alleen over de doelgroep van 18- tot 20-jarigen. Daarbij zijn dan nog niet degenen die nu nog verder studeren aan universiteiten en hogescholen. Dat betekent dat het aantal Vlaamsgezinde jongeren zeker nog zal toenemen. Daar we weten dat de jeugd de toekomst is, ziet die er voor Vlaanderen nog niet meteen zo slecht uit.
Bij de VLD blijkt de periode van rust weer tot het verleden te behoren. Dit keer stinkt het in Aalst, waar de plaatselijke populaire burgemeester Anne De Maght door het VLD-bestuur uit de partij werd gezet. Het boterde al langer niet meer tussen De Maght en de groep rond Somers. Het oprichten van een eigen, plaatselijke politieke beweging, die Demaght "Blauw" noemde, was de druppel die de emmer deed overlopen. Een deel van de Aalsterse liberalen heeft zich nu van de VLD afgescheurd en gaat waarschijnlijk met een eigen lijst opkomen bij de gemeenteraadsverkiezingen van 8 oktober. De Maght zit al 36 jaar in de Aalsterse politiek en heeft er met haar partij de volstrekte meerderheid. Als er ooit binnen de VLD een afdeling was met een sociaal-liberaal accent, dan was dat in Aalst. De zaak De Maght zal de VLD dan ook geen goed doen, evenmin als destijds de afscheuring van Coveliers in Antwerpen. Het wordt dan ook afwachten tot de gemeenteraadsverkiezingen om te weten wat voor schade deze breuken zullen hebben aangericht. Erger voor de partij van Somers is het feit dat het door de VLD vooropgestelde plan van de uitbreiding van de koopzondagen waarschijnlijk niet zal doorgaan. Het was al bekend dat bv Unizo, die de kleine en middelgrote ondernemingen vertegenwoordigt waaronder heel wat van liberale huize, absoluut tegen die uitbreiding was. Vakbonden én werkgevers hebben nu samen beslist dat de uitbreiding niet doorgaat en daarmee staat de VLD weer in haar hemd. Het zal de partij ook geen goed doen te vernemen dat haar boegbeeld, Guy Verhofstadt, naar Rome is getrokken om daar zijn steun te betuigen aan de linkse partij van Romano Prodi, waardoor nog maar eens bewezen wordt dat de huidige VLD-leiding een linkse koers volgt. Feitelijk moeten wij ons niet bemoeien met verkiezingen in het buitenland, maar als dat dan toch gebeurt zou het toch logisch zijn dat men gelijkgezinden verdedigt. Volgens Verhofstadt dus niet. Tenslotte is er de kwestie van de echtscheidingen binnen de top van de partij (Dewael, Daems, Somers). In de huidige samenleving ligt de modale burger daarvan niet meer wakker, maar zeker is wel dat dergelijke zaken er niet voor zorgen dat er daardoor meer mensen voor de partij zouden gaan stemmen. In tegendeel, er wordt eerder mee gelachen. Zo doet er o.m. de mop de ronde dat VLD in het Frans tegenwoordig betekent: "Vive Le Divorce"! De VLD blijft een krabbenmand.
Iran houdt de wereld bezig. Als men onze media volgt, zou men dat niet zeggen, want die hebben het te druk met prins Philippe, de zeehondjes, big brother e.d. maar in de grote landen volgt men de evolutie aan de Perzische Golf wél aandachtig en dat is maar goed ook. Nu ook Rusland en China zijn bijgedraaid en akkoord gaan om de zaak van de Iraanse uraniumverrijking, die tot een maken van een atoombom kan leiden, voor de veiligheidsraad te brengen, blijft Iran van zich afbijten. Gisteren geraakte zo bekend dat het land over een niet detectbare raket zou beschikken waarmee het doelen over het hele Midden Oosten zou kunnen bereiken. Het kan allemaal bluf zijn (er waren gelijktijdig ook grote manoeuvers in de Golf), maar toch doet men er best aan die evolutie nauwkeurig te blijven volgen, iets wat Amerikanen en Israëli zeker doen. Het gaat tussen de U.S.A. en Iran trouwens niet alleen meer over die uraniumverrijking. Iran wil ook met een eigen oliebeurs beginnen op het eiland Kish. De bedoeling zou zijn dat die beurs niet met dollars maar met euro's zou werken en op die manier een wig zou drijven tussen Amerika en Europa. Normaal had die beurs op 20 maart moeten worden opgestart, maar dat is voorlopig niet gebeurd. De reden daarvoor is waarschijnlijk dat de Iraniërs de kracht van de dollar als globale reservemunt hebben onderschat en deze van de euro overschat. De euro is (nog) niet rijp om als reservemunt te kunnen fungeren, zo simpel is dat. Bovendien zijn de meeste landen, ook moslimlanden, niet bereid om de monitaire wereldorde te gaan verstoren. Het massaal verkopen van dollars wereldwijd zou voor een serieuze devaluatie kunnen zorgen waardoor bij heel wat landen het water aan de mond zou komen te staan. Het geluk van het Westen is, dat Iran in de moslimwereld weinig vrienden telt. Niet voor niets lekte vorige week uit dat ook Saoedi Arabië aan een atoombom zou werken. Dat nieuws is niet alleen slecht nieuws voor het Westen, ook voor Iran, als was het maar als afschrikargument. Het soennitische Saoedi Arabië is als de dood voor het sjiitische Iran. Al bij al ziet het er niet goed uit daar in het Midden Oosten en de vraag is alleen in hoever het Westen daaronder te lijden gaat krijgen. Lichtpuntje in dit hele gebeuren is, dat de U.S.A. en Iran op dit ogenblik wel met elkaar praten, al is het alleen maar over het probleem Irak. De Amerikaanse onderhandelaar heet Zalmay Khalilzad. Hij is de huidige Amerikaanse ambassadeur in Afghanistan, het land waarin hij geboren werd. Mede als gevolg daarvan spreekt hij enkele van de plaatselijke talen, waardoor hij in zijn gesprekken met de Iraanse leiders geen tolk nodig heeft. Op hem rust de hoop dat er via zijn gesprekken een soort van dooi in de betrekkingen komt, waardoor de lont uit het kruitvat zou geraken... Inch Allah!
In Wallonië zitten ze met een nieuw probleem: ze willen daar dat de volgende Belgische eerste minister een Franstalige moet zijn. Het is al geleden van 1973 dat het nog het geval was (met de ééntalige Leburton). Met Di Rupo zou men daar nu een valabele kandidaat hebben. Als randbemerking wordt erbij aangestipt dat Wallonië ook geen problemen had met de aanstelling van Dehaene en Martens. Hét Waals probleem in deze discussie is dat Rudy Demotte, de morele winnaar van de laatste begrotingscontrole en partijgenoot van Di Rupo, vindt dat er beter geen Franstalige premier zou zijn. Demotte, die zeer behoorlijk Nederlands spreekt - zijn moeder was een Vlaamse en hij woont aan de taalgrens - heeft het bij het juiste eind en wel om verschillende redenen: - De eerste minister komt normaal uit de grootste politieke formatie van de meerderheidspartijen. Dat was vroeger de CVP en, sinds Verhofstadt, de VLD. Deze regel is nog zowat de enige die de Vlaamse meerderheid in dit land erkent. - Van de eerste minister wordt verwacht dat hij goéd de twee talen beheerst. Dehaene (die in Wallonië school had gelopen), Martens én Verhofstadt kunnen dat. Di Rupo, die een soort Paola-Nederlands spreekt, kan dat niet. - Het is voor de Walen gebleken dat de francofonie in België veel beter gediend is met een Vlaams premier. Die moet immers eerste minister zijn van zowel Vlamingen als francofonen en is dus verplicht water bij de wijn te doen. Een francofone premier zou heel wat Vlaamsgezinder moeten zijn dan eender wie van de huidige Franstalige politici. Dehaene (ACV-er, al is hij niet vies van lucratieve bijverdiensten) was alles behalve een flamingant en Verhofstadt nog veel minder. Alhoewel hij dat zo niet verwoordt, heeft Demotte gelijk als hij een volgende Vlaamse Quisling verkiest boven een Italiaanse condottiere in Vlaamse huurdienst. Hij moet trouwens geen schrik hebben dat er hier veel zal veranderen: ofwel wordt het nóg eens Verhofstadt, ofwel misschien Leterme en van deze laatste weten we nu al dat hij de lijn Dehaene-Martens-Verhofstadt zal doortrekken. De fan van Standard loopt op eieren, wikt en weegt zijn woorden en let er vooral op nooit ofte nergens iets fout te zeggen dat zijn verdere carrière als Belgische staatsman in de weg zou kunnen staan. Het ziet er voor Vlaanderen niet goed uit en het enige alternatief blijft dat er in 2007 helemaal geen nieuwe regering zou komen.
Een begrotingscontrole is in feite een noodzakelijk gebeuren dat niet teveel stof zou mogen doen opwaaien, maar deze keer was dat dus anders. Na de goocheltruc van 100 miljoen door Freya met de mooie benen, een truc die later een flop bleek te zijn, was het even afwachten wat er nu uit de bus zou komen. De babe uit Gent had er inderdaad voor gezorgd dat de petroleumfederatie haar 100 miljoen terug had gekregen, zodat de regering daarvoor geen extra intresten diende te betalen. Verder heeft zij het zover gekregen dat diezelfde petroleumsector toch met 12 miljoen over de brug is gekomen, een reden voor Freya om victorie te kraaien. Zo'n overwinning was het echter dan ook weer niet, want ze kreeg slechts 12% op wat ze eerst gevraagd had en de vraag is maar hoe de machtige petroleumlobby in de toekomst nog gaat reageren op voorstellen van Belgische regeringen. Het ontstane gat in de begroting van liefst 1 miljard driehonderd miljoen werd tenslotte gedicht, dank zij een sterk teruggelopen inflatie, besparingen bij Defensie en de Regie der Gebouwen (een van de schandaalsectoren), een hoop 200 miljoen te vinden via de sociale en fiscale fraudes (wat lang niet zeker is) én een even groot overschot in de sociale zekerheid. Dit laatste is een primeur. Het moet geleden zijn van uit de tijd toen de dieren nog spraken dat er in de sociale zekerheid geen verlies werd geleden. De ziekteverzekering alleen had een overschot van liefst 148 miljoen en men denkt dat men tegen 2008 alle schulden in het sociale zekerheidstelsel voor zelfstandigen kan wegwerken. De pluim voor die prestatie gaat niet naar de mama van Billie, maar naar Rudy Demotte. Als het goed is, zeggen we het ook, al blijft het opletten geblazen. Demotte moet af en toe rijden en omzien (naar Di Rupo) en dan is er altijd de mogelijkheid dat het Vlaanderen extra geld gaat kosten. Als Demotte echter zo verder doet, verdient hij onze achting. Een Waal die geld bespaart, wat gaan we nog meemaken?
In de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen wordt de profileringsdrang van de verschillende partijen steeds duidelijker. Alhoewel we nog een half jaar van die verkiezingen verwijderd zijn, willen ze allemaal reeds punten scoren. Daar gemeenteraadsverkiezingen geen afspiegeling zijn van het federale politieke landschap, maakt men mee dat men ook binnen de meerderheid elkaar de loef probeert af te steken. Dé thema's van het ogenblik zijn de fiscale fraude (stokpaardje van links) en de sociale fraude (stokpaardje van de VLD). Daarvan worden wonderen verwacht, in zoverre zelfs dat men, bij de controle op de begroting, er van uitgaat, dat daardoor alleen er zo'n 200 miljoen extra in de staatskas zou vloeien. Dat is "wishfull thinking". Stel dat het niet lukt, dan is er nog maar eens een serieus gat in de begroting, waarbij men voor het dichten ervan deze keer niet (meer) zal kunnen rekenen op de petroleumfederatie. Die heeft haar les nu wel geleerd. Voor het opsporen van de sociale fraude, zeg maar: het opsporen van zwartwerk en niet verdiende uitkeringen, had de VLD graag een nieuwe dienst in het leven geroepen. De SP.a wil dat niet. Ook de poging van Somers en Co om het aantal zondagkoopdagen te vermeerderen, komt er waarschijnlijk niet. Ook hier liggen de rooien dwars. En zo zijn er nog enkele geschilpunten, die Verhofstadt en de zijnen niet opgelost krijgen omdat de beslissing bij de minister van Werk liggen en dat is - toevallig, hé? - een socialist. Met een rechtse meerderheid zou de VLD al die problemen niet hebben. Die rechtse meerderheid bestaat zowel in Vlaanderen als in heel wat Vlaamse gemeenten, Antwerpen op kop. Zo heeft het Vlaams Belang zopas nog te kennen gegeven mét de liberalen mee te zullen stemmen om de zgz "Picanol-wet" op de helling te zetten. Die wet - nota bene voorgesteld door Patrick Vankrunkelsven, officieel een liberaal, maar in werkelijkheid een rode groene - wil dat topmanagers hun lonen apart bekendmaken. Voor de VLD volstaat het totaal van de drie toplonen. Als iedereen voet bij stuk houdt, komt die Picanol-wet er niet. Bovenstaande, hoe bescheiden ook, toont nog maar eens duidelijk aan dat Vlaanderen, dat een rechtse meerderheid heeft, daarvan gebruik moet kunnen maken. Het gaat niet op dat de meerderheid der Vlamingen rechts stemt en telkenmale na vcrkiezingen opnieuw geconfronteerd wordt met een centrum links beleid.
Het was al langer bekend, maar is nu wetenschappelijk bewezen: een joint roken is zeven maal schadelijker dan een sigaret. En dan hebben we het niet over het effect van de cannabis zelf: achteruitgang van reflexen en waakzaamheid, het korte termijn geheugen dat minder goed werkt, symptomen van schizofrenie. Het gaat in dit geval over het feit dat jointjes zeven keer meer teer bevatten, drie keer zoveel tolueen en twee keer zoveel benzeen dan bv een rode Marlboro. Drie joints per dag vormt een even groot risico op longkanker en hart- en vaatziekten als een heel pakje sigaretten. De studie werd uitgevoerd door het Franse "Institut National de la Consommation", zeg maar de Franse tegenhanger van onze "Test-Aankoop". Het instituut moest trouwens voor het uitvoeren van de vergelijkende testen een speciale toestemming krijgen van de Franse dienst voor volksgezondheid, want - in tegenstelling tot bij ons - is in Frankrijk elk bezit van cannabis strafbaar. Ook wie dus vindt dat cannabis niet zo erg is, maar ervan uitgaat dat roken slecht is voor de gezondheid, zal nu moeten toegeven dat men best geen jointjes rookt, al was het maar om zware longziekten te vermijden. Volgens een eerdere studie van de "British Lung Foundation" blijkt trouwens dat cannabisrokers doorgaans dieper inhaleren dan gewone rokers, wat de zaak nóg erger maakt. In het licht van bovenstaande is het dan ook ergerlijk dat politici zoals Di Rupo en Anciaux (weer hij!) het helemaal niet erg vinden dat mensen jointjes roken. Di Rupo zou de grens van wat hier is toegelaten nog willen verleggen en gaat hiermee frontaal in tegen de maatregelen die zijn partijgenoot minister Demotte tegen het roken wil nemen. Onze "slimme" Bert geeft toe dat hijzelf al wel eens een jointje rookt. Misschien is het na roken van zo'n jointje dat hij op de lumineuze ideeën komt die hij regelmatig spuit en heeft hij er dan zelf geen benul meer van hoeveel geld hij wegsmijt. Zoals een briefschrijver het in "Dialoog" van Het Laatste Nieuws van vandaag verwoordde: "Misschien is belachelijkheid ook een vorm van kunst"...
Een paar weken geleden was er heel wat te doen om de 60.000 euro die minister van Cultuur, Bert Anciaux, cadeau gaf aan Kate Ryan voor de promotie van haar liedje waarmee ze deelneemt aan het Eurosong-festival. Nota bene: een liedje in het Engels met een Franse titel, gezongen door een Vlaamse zangeres die daarmee België gaat vertegenwoordigen. Vooral die Franse titel is een verkeerd signaal naar het buitenland toe. Het versterkt nog de verkeerde indruk die heel wat buitenlanders van ons land hebben, nl dat het enkel Franstalig zou zijn. Vergeet echter de 60.000 euro die Anciaux daarvoor heeft weggegooid. Het kan nog erger. Zopas heeft onze "cul"tuurpaus liefst 400.000 euro betaald voor iets dat hij "kunst" noemt, een zgz "beeldje" van Marcel Broodthaers dat door de kunstenaar "Pense-Bête" werd genoemd. Dat is voor verschillende vertalingen vatbaar, maar één ervan is "denk dom" en dat is hier wel de gepaste titel. Marcel Broodhaerts was zijn carrière gestart als dichter. Toen die echter niets opbracht, vond de man er niets beter op dat een pot plaaster over zijn hele collectie dichtbundels te kappen, er nog enkele voorwerpen bij te steken (o.a. - denk ik - een eierschaal van een struisvogel) en hij besloot dit een "beeld" te noemen. Zoals gezegd gaf hij er de naam "Pense-bête" aan en verkocht hij het op zijn eerst "vernissage". Bert Anciaux kocht het gedrocht van een erfgenaam van de eerste koper en betaalde er dus 400.000 euro voor (16 miljoen oude Belgische franken)! Het "kunststuk" zal een ander "beroemd" beeld van dezelfde Broodthaers, de "Mosselpot", vervoegen in het SMAK (Stedelijk museum voor Actuele Kunst) in Gent. Ook die mosselpot was een dergelijk stuk overgoten plaaster. Dit noemt men tegenwoordig "kunst". Dit is helemaal geen kunst. Hoogstens kan men spreken van een inval of een idee, maar niet van kunst. Als morgen iemand uit de zgz kunstwereld een zak aardappelen uitkipt en er plaaster over gooit en het dan "Pense ce que vous voulez" noemt, is dat dan ook kunst? Kijk, iedereen mag daarover denken zoals hij wil, noém het desnoods kunst, maar geef daaraan geen 400.000 euro gemeenschapsgeld weg. Tegen de 60.000 euro voor Kate Ryan werd duchtig gereclameerd. Tegen de 400.000 voor een misschien per ongeluk omgevallen emmer plaaster is het oorverdovend stil. Begrijpe wie kan!
In mijn artikel van gisteren over het Europa der volkeren, vermeldde ik ook de Corsicanen en de Sarden ("Sardiniërs" of "Sardijnen" heten die in officieel Nederlands, maar dat ligt mij niet). N.a.v. enkele reacties daaromtrent, graag een beetje uitleg. De Corsicanen zijn een volk dat een Italiaans dialect als taal heeft. Corsica was Italiaans (meer bepaald: Genuees) tot 4 jaar vóór de geboorte van "Napoleone Bonaparte". Er is op het eiland sinds enkele decennia een ondergrondse beweging die strijdt voor de onafhankelijkheid. Jammer genoeg gebeurt dat met het nodige geweld, zeg maar type ETA tot nu toe, maar dan in iets mindere mate. Toch zijn er ook al heel wat Fransen die de Corsicanen beu zijn en niets liever zouden willen dat dan het eiland in de toekomst zijn eigen broodjes bakt. Voor Sardinië liggen de zaken iets anders. Om te beginnen is er een politieke partij die voor de onafhankelijkheid ijvert, helemaal democratisch dus en is er van ongeregeldheden weinig sprake. Af en toe wordt er wel eens gedreigd of ontploft er hier en daar een bommetje, maar dat allemaal relatief onschuldig. De Sarden hebben hun eigen taal. beter gezegd: hun eigen talen, want het eiland heeft een grote verzameling van talen en dialecten. De Sardische taal zelf bestaat feitelijk uit drie grote dialecten: het Campidanees, gesproken in het zuiden rond de hoofdstad Cagliari; het Logudorees in het noord-westen; het Nuorees in het centrale bergland. Dat laatste dialect heeft nog heel wat Latijnse invloed. Alhoewel het bergland nooit door de Romeinen werd bezet (die noemden het "Barbagia"), is hun taal er wel gebleven. Het Campidanees heeft nogal wat Moorse invloeden. Buiten de drie Sardische dialecten, die weinig met het Italiaans te maken hebben, zijn er nog enkele Italiaanse dialecten, zoals het Gallurees in het Noorden (Olbia en Tempio) en het Genuees op het eilandje San Pietro in het zuiden. Tenslotte is er nog het stadje Alghero, in het noord-westen, waar de bevolking Catalaans spreekt (het stadje was drie eeuwen Catalaans bezit). De Sardische steden, Cagliari op kop, zijn grotendeels veritalianiseerd, maar daarbuiten spreken de mensen thuis Sardisch. Italiaans leren ze op school, wat maakt dat ze die taal zonder accent spreken, iets wat men ook in Baskenland meemaakt met het Spaans. In tegenstelling tot de Corsicanen, die eerder introvert zijn, zijn de Sarden gemoedelijke mensen. Ik heb me ooit laten wijsmaken dat het komt, omdat de Corsicanen het Kruis aanbidden en de Sarden de maagd Maria. Dat laatste is dus zoals bij ons, Vlamingen en misschien is dat ook de reden dat ook de Sarden minder revolutionair van aard zijn. Misschien speelt de tijd ooit voor hen in hun voordeel.
De mededeling van het ETA, het zgz bevrijdingsleger van Baskenland, dat er nu definitief een einde zal komen aan hun gewapend verzet en er voortaan alleen nog op politiek vlak zal gestreden worden, is goed nieuws. Niet alleen voor het Baskenland, maar ook voor alle Europese volkeren, die verondersteld worden genoeg geëvolueerd te zijn om op een democratische wijze hun doelstellingen te bereiken. Baskenland verdient een onafhankelijke staat te worden. Het heeft zijn eigen taal, compleet anders dan alle anderen in Europa en zijn eigen cultuur. De Basken zijn waarschijnlijk het oudste volk van Europa. Ze waren er al vóór de Kelten er aankwamen en hebben kunnen overleven door, in tijden van gevaar, zich steeds terug te kunnen trekken in de Pyreneeën. De Basken zijn echter niet het enige volk dat in Europa een eigen staat verdient. Daar zijn nog de Catalanen (die op de goede weg zijn), de Corsicanen en de Sarden en, last but not least, de Vlamingen. Ook wij hebben een eigen taal, een eigen vlag, een eigen volkslied en een eigen territorium. Als 350.000 Luxemburgers en 800.000 Slovenen in een eigen staat mogen leven, waarom dan de 6 miljoen Vlamingen niet? Met de waarschijnlijke scheiding tussen Servië en Montenegro is de opdeling van het oude Joegoslavië een feit. Dan zullen ook daar landen als Bosnië/Herzegovina, Macedonië en Montenegro, misschien zelfs Kosovo, onafhankelijk zijn, allemaal landen die niets voorstellen, zeker niet tegenover een welvarend Vlaanderen met zijn internationale luchthaven, zijn grote zeehavens en zijn centrale ligging in het hart van West-Europa. We hebben ons lot in eigen handen. Volgend jaar zijn er de federale verkiezingen. Al wat wij moeten doen is eerst onze eisen op tafel leggen en daarna vertellen dat er geen nieuwe Belgische regering komt als de scheiding, welke soort ook, er niet komt. Raar genoeg hebben we steun gekregen uit een eerder onverwachte hoek. In het jongste nummer van de "Courrier Hebdomadaire", een Brussels Franstalig onderzoekcentrum, verscheen er een artikel van een zekere Jacques Brassine de la Buissière, zoals zijn naam laat horen zeker geen Vlaming, die stelt dat "zonder substantiële institutionele staatshervormende stappen, het goed mogelijk zal zijn dat de Vlaamse partijen zullen weigeren een nieuwe Belgische regering te vormen". Die man vertelt dus net hetzelfde van wat ik reeds schreef in mijn artikel van 9 maart ("De slag om Brussel"). De vraag is alleen maar of Jacques Brassine de la Buissière op de hoogte is van het hoge mosselgehalte van veel van onze klassieke "democratische" partijen die in staat zijn "met de dood in het hart" voor de driehonderdvijfentwintigste keer nog maar eens toe te geven aan de "verzuchtingen" van de francofone minderheid?
De islam (met klemtoon op de tweede lettergreep: islám, dus) is uit het nieuws niet weg te slaan. Nu blijkt dat er in Afghanistan een moslim, die zich zestien jaar geleden bekeerde tot het Christendom, zijn leven riskeert omdat zo'n bekering in strijd zou zijn met de koran. De man van 41, een zekere Abdul Rahman, werkte op een gegeven ogenblik als hulpverlener voor Afghaanse vluchtelingen in Pakistan en dat bij een Christelijke organisatie. Daarna leefde hij negen jaar in Duitsland en keerde hij, vier jaar geleden, terug naar Afghanistan. Allemaal netjes volgens de regels van het asielrecht: nu er in Afghanistan geen oorlog meer is, hebben die mensen hier geen asiel meer nodig. Zijn familie had het echter niet begrepen dat hij ondertussen een overtuigde Christen was geworden en klaagde hem aan bij het Afghaans Gerecht. Volgens de strikte islamitische wet, de sharia, kan een moslim zich niet bekeren tot een andere godsdienst. Wie dat wel doet, riskeert niets minder dan de doodstraf. Zo zou het in de koran staan. Het probleem met die koran is dat het een boek is uit de middeleeuwen. De bijbel is nog veel ouder, maar de interpretatie van de bijbelteksten is door de Christenen in de loop der tijd aangepast via concilies en pauselijke uitspraken. Bij de moslims is zoiets nooit gebeurd en hangt de uitslag van religieuze discussies volledig af van de individuele interpretatie van imans en andere hoogwaardigheidsbekleders. Wie met deze zaak ook verschrikkelijk verveeld zitten, zijn de Westerse mogendheden die zo hun best gedaan hebben om dat Afghanistan uit de handen van de fanatieke Taliban terroristen te redden en te houden. Zowel Amerika als Duitsland, Nederland en Italië hebben al geprotesteerd tegen deze schendling van de vrijheid van geloof. Van België heb ik nog geen protest gehoord, maar bij ons hebben ze het waarschijnlijk nog te druk met Erdal. Waar is de tijd dat ons land dacht de hele wereld te kunnen aanklagen, via de genocidewet, als er ergens iets misliep met mensenrechten e.d.? Het wordt afwachten hoe dat proces daar in Afghanistan gaat aflopen, maar ik zie ze alweer overal op straat komen, de fanatiekelingen die zopas nog alles kort en klein sloegen o.w.v. de Mohammed cartoons. Nieuw straatgeweld zou wel eens de zoveelste stap kunnen zijn in de escalatie van de strijd tussen het Westen en de Islam.
