Wie ooit al eens in Rome is geweest, zal het daar wel gezien hebben: her en der vindt men de letters SPQR terug. Dat zijn de afkortingen van het Latijnse "Senatus PopulusQue Romanus" (de senaat en het Romeinse volk). Grappenmakers hebben op die letters reeds allerlei insinuaties gemaakt. De bekendste is "Sono Pazzi Quei Romani" (ze zijn gek die Romeinen). Het wordt zo stilaan tijd dat we ook de Antwerpenaren zo'n titel gaan geven. In het licht van de huidige evoluties i.v.m. de Oosterweelverbinding, schijnen de sinjoren, of althans een deel ervan, de trappers volledig kwijt te zijn. B.A.M. staat voor Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel. Als we daar nu eens "Bekrompen Antwerpse Masochisten" van maakten? Het is te gek voor woorden, als men ziet hoe men bezig is de economische hoofdstad van Vlaanderen te wurgen. De meerderheid in de gemeenteraad is hopeloos verdeeld en zelfs de Vlaams Belang oppositie is nog moeilijk te volgen. Die zit momenteel in dit dossier zo goed als op één lijn met de socialisten en de groenen, die beide een bocht van 180 graden hebben gemaakt sinds de start van het BAM-project. Ik snap dat niet en als iemand mij dat kan uitleggen, mag hij dat altijd eens doen. Ondertussen blijkt Bart De Wever de enige te zijn die in Antwerpen zijn gezond verstand laat spreken. Bart zegt gewoon dat referendum uit te stellen en met de brug verder te gaan. Het alternatief is immers een verlies van minstens tien jaar en tientallen miljoenen euro schadeclaims voor een project waarvoor de eerste spadensteek nog altijd moet gemaakt worden. Hallucinant. En er is nog meer. Als het Lange Wapper project niet doorgaat, dan zal niet alleen het verkeer rond Antwerpen compleet vast komen te zitten (dat is nu soms al het geval), maar zullen ook een handvol projecten, die afhangen van de tolopbrengst van dit project, eveneens de volgende vijftien jaar niet plaatsgrijpen. Dat gaat om de bouw van een stedelijke ringweg, de aanleg van een groene singel, het doortrekken van tramlijnen, de renovatie van bruggen en sluizen en de herinrichting van de noordelijke leien. M.a.w. als het Lange Wapper project niet doorgaat, zakt Antwerpen terug naar de middeleeuwen. Misschien een droombeeld voor de groenen, maar een ramp voor de stad, zijn achterland en feitelijk heel Vlaanderen. Hopelijk gaat men naar Bart De Wever luisteren. Ook aan democratie zijn er grenzen...
Het merk Belgium, waar Verhofstadt zich ooit zo voor heeft uitgesloofd ("only in Belgium") krijgt rake klappen: - Op voetbalgebied tellen we helemaal niet meer mee. De 5-0 nederlaag in Spanje was nog gevleid; het had meer kunnen zijn. E.e.a. is het gevolg van jarenlange verwaarlozing van de eigen jeugd ten voordele van derde- en vierderangs buitenlanders, waarbij men hoopt dat er hier en daar een witte merel bij zou zitten die voor zwaar geld kan worden doorverkocht. In wat de Belgische competitie wordt genoemd, maar in werkelijkheid een gelegaliseerde mensenhandel is geworden, zijn de eigen jongens een steeds kleinere minderheid aan het worden. Het resultaat daarvan zien we in de prestaties van het nationale elftal. - Tony Mary, de voorzitter van de ultra Belgische club B-plus (waarvan o.m. ook veeltrouwer Martens en Luc Van Der Kelen lid zijn), houdt het in België voor bekeken en verhuist naar het Franse Montpellier.Volgens de poenpakker van de VRT, die daar drie jaar geleden met een gouden parachute kon wegkomen, is ons land zo georganiseerd geworden dat de problemen er niet meer op te lossen zijn. Hij trekt eruit: "Na mij de zondvloed". - In Brussel, volgens de belgicisten hét paradepaardje van dit land om in het buitenland mee uit te pakken, is de kaap van de 100.000 werklozen overschreden. De meesten daarvan zijn haast ongeletterden, zonder enig diploma en taalarm. Ze maken meer dan 20% uit van de plaatselijke actieve bevolking. Voor de francofone Brusselse partijen zijn ze alleen interessant om de Vlamingen in het stadsgewest steeds verder in het politieke verdomhoekje te drukken. - Volgens de kersverse minister van Begroting Vanhengel, is België virtueel failliet. Hij schat het gat in de begroting op 25 miljard euro, maar het kan ook 30 zijn. In de nietsdoende regering Van Rompuy speelt men nu het Zwarte Piet spelletje om te zien wie dat gaat betalen. Volgens Vanhengel en Van Rompuy zelf, bijgestaan door Vanackere van hetzelfde clubje, zullen de gewesten daarvoor moeten bijdraaien, in de eerste plaats voor de pensioenen van hun ambtenaren. Daar Vlaanderen zijn best doet om zijn begroting over twee jaar in orde te hebben en de andere twee regio's daar helemaal geen oren naar hebben, vinden de heren het logisch dat het (weer) Vlaanderen zal zijn die straks de federale rekening mag betalen. Dat wordt de ultieme test voor de N-VA, maar ook voor Kris Peeters en zijn CD&V-ers die riskeren recht tegenover hun met het Belgisch systeem collaborerende partijgenoten te komen staan. - Nederland zal zijn verplichtingen i.v.m. de uitdieping van de Schelde niét nakomen. Dit jaar althans niet, maar ook daarna valt het nog te bezien of er nog veel van terecht zal komen. Dat geldt ook voor het project van de IJzeren Rijn, dat ook stiletjes de koelkast wordt ingeschoven. Het gaat in dit geval om twee projecten in Vlaanderen, maar die gevolgen zullen hebben voor heel het Belgische hinterland. Voeg daarbij nog het dichtslibben van de Antwerpse Ring door het geknoei van de eigen linksen en de blue print voor het virtuele failliet van dit land wordt met de dag duidelijker. Wie aandelen heeft in het merk Belgium kan best zien er zo snel mogelijk vanaf te geraken!
De speech van Frans Crols op de IJzerwake blijft de Vlaamse gemoederen beroeren. Terecht zou ik zeggen, want in de diverse discussies over het communautaire heeft men, tot nu toe, al te zeer getracht Brussel dood te zwijgen. Dat kan nu niet meer. Zo goed als alle Vlaamse partijen zijn tegen het voorstel Crols. Probleem is, dat er feitelijk geen enkele voor de dag komt met een valabel tegenvoorstel. Brussel blijft nu eenmaal een hete politieke aardappel. In één zaak heeft Crols 100% gelijk: Brussel ligt waar het ligt en daaraan kan niets veranderd worden. Hoe de situatie er later ook uit zal zien, Vlaanderen zal verder moeten met buurman Brussel, met Wallonië en met de andere buren, zoals Nederland en Duitsland. Wat wél kan gedaan worden, is dat Vlaanderen de vinger op de knip houdt en geen extra cent méér uitgeeft aan Brussel zonder dat daar iets substantieel tegenover staat. Zeker met de huidige crisis, waarvan ook de Vlaamse regering nog een tijd de impact zal voelen, is elke euro er een. Als Vlaanderen met Brussel wil blijven samenwerken, dan kan dat best in een soort confederaal bestel, waarin ieder zijn eigen potje kookt. Als blijkt dat Brussel daarin niet slaagt, wat te verwachten is, dan kan Vlaanderen het ultieme voorstel doen: een samengaan van Vlaanderen met Brussel, waarbij Vlaanderen een ééntalig Nederlands gebied blijft (inbegrepen de Rand) en Brussel een meertalig gebied wordt waarin het Nederlands op gelijke voet met de andere talen zal moeten gebruikt worden. Vergeet Wallobrux of enige andere constructie. Zowel Wallonië als het Brussels gewest zitten nu, financieel gesproken, al op hun tandvlees en zijn niet in staat zichzelf te helpen, laat staan elkaar. De situatie, zoals die nu bestaat, is onhoudbaar. Men kan Brussel geen extra geld blijven toeschuiven, terwijl dat stadsgewest nog altijd geen correcte toepassing van de taalwetgeving heeft en het idee van een uitbreiding naar de Rand niet wil laten varen. "L'argent fait la guerre", om het nog eens te herhalen in de taal die de Beulemansen van vandaag zo graag gebruiken.
Ge zult in Antwerpen maar school moeten lopen, in het atheneum bv. Op drie jaar tijd is het aantal moslim leerlingen in die school daar van 50% naar 80% gestegen. Allemaal van die o zo verdraagzame godsdienst. Hoe verdraagzaam die is, heeft men in deze eerste week van het nieuwe schooljaar kunnen zien. Omdat de hoofddoek er verboden is geworden, hebben er een aantal leerlingen afgehaakt en is er een ander aantal onwettig afwezig. Er wordt betoogd vóór de schoolpoorten, kinderen die toch binnengaan worden geïntimideerd en de directrice heeft al doodsbedreigingen gekregen, niet van leerlingen (dat zou er nog moeten bijkomen), maar van oudere allochtone mannen, die blijkbaar overdag tijd zat hebben om te komen betogen. Chapeau voor directrice Heremans, die - nota bene - van SP.a strekking wás (met klemtoon). Ze is dat nl niet meer omdat de dagdagelijkse realiteit van de multicul haar ogen hebben geopend, inbegrepen de weinige steun die ze van de Antwerpse politiek heeft gekregen. De enige steun die ze op dit ogenblik krijgt is politiebewaking op school, terwijl ook haar huis door de politie in de gaten wordt gehouden. Dat is Antwerpen 2009, waar de eigen bevolking zou moeten luisteren naar de bevelen van een soort woestijngodsdienst, die - nota bene - dan nog gesteund wordt door de nuttige idioten van eigen bodem, verenigd in allerlei steungroepjes zoals die van BOEH (baas over eigen hoofd), die zich dan nog feministisch durven noemen. Al wat zij doen is er mede voor te zorgen dat de moslimvrouwen onderdrukt blijven en men ze liefst van al nog enkel wil zien lopen in een soort lappendekens en hobbezakken, enkel en alleen omdat ze vrouwen zijn. Met onze nonnen werd vroeger gelachen, maar voor deze sukkels zou men respect moeten opbrengen... De Antwerpse meerderheid, die - nota bene - een deel van haar succes dankt aan de moslimsteun voor de SP.a, heeft uiteindelijk beslist, dat er vóór de schoolpoorten niet meer mag betoogd worden. Dit niet alleen in Antwerpen zelf, maar ook niet in de deelgemeente Hoboken, waar dagelijks 150 tot 200 moslims kwamen betogen en waar o.m. mannen scandeerden: "Alle Vlamingen buiten!" Als ze het hier zo slecht vinden, waarom vertrekken ze dan niet zelf naar e.o.a. moslimland? Daar kunnen ze dan constateren dat het dragen van hoofddoeken er helemaal niet verplicht is en in sommige van die landen (Turkije bv) op bepaalde plaatsen verboden is. Als wij hier onze gewone manier van doen en de gewone omgangsvormen tussen mannen en vrouwen willen behouden, dan wordt het hoog tijd dat we dat die bedoeïenen eens duidelijk aan hun verstand brengen, voor zover ze dat hebben. Wie middeleeuwse toestanden wil, hoort hier niet (meer) thuis.
Toen de kersverse federale minister van Begroting, Guy Vanhengel, einde juli verklaarde dat het tekort op de begroting voor 2010 meer dan 20 miljard euro zou bedragen, waren er al economen en analisten die meenden, dat het eerder 30 miljard zou worden. Een grote maand later pakt Vanhengel nu al uit met 25 miljard, zodat het cijfer van 30 miljard reëel wordt, zeker als deze regering Van Rompuy verder blijft niksen. De ministers zijn ondertussen wel wakker geschoten, zelfs die van de PS, en dé vraag is nu:"Wie gaat dat betalen". Voor de linkse partijen, de PS op kop, is dat vrij evident: pak het geld waar het zit. Bij de banken dus. Nu is het zo dat de banken inderdaad mee aan de basis liggen van de huidige crisis. Het feit echter, dat onze regering (én verschillende buitenlandse) zich gehaast hebben om diezelfde banken te redden, verklaart hoe belangrijk ze zijn voor onze samenleving. Een extra belasting gaan pakken bij de banken zal dan ook heel voorzichtig dienen te gebeuren, zeker in een landje als België waar nog één eigen grote bank overschiet, KBC. Alle andere grootbanken hebben hun hoofdkwartier in het buitenland. Het risico bij een ondoordachte belasting zou dan ook wel eens kunnen zijn, dat KBC nog maar eens het kind van de rekening zal worden. Iets waar een partij als de PS niet van wakker ligt. Voor hen is KBC maar "une banque flamande". Solidariteit werkt in België alleen van noord naar zuid en niet omgekeerd. Er zijn andere mogelijkheden om de schatkist te vullen. In de eerste plaats de uitstap uit de kernenergie uitstellen met minstens tien jaar. Dat zou geen miljoenen, maar miljarden euro op kunnen brengen. Ook op dat vlak komen we weer bij de PS terecht, die - gesteund door de Groenen - altijd dwars hebben gelegen om aan die zoveelste onzalige beslissing van Paars een einde te maken. Zelfs het CdH van madame Millefoisnon schijnt nu bij te draaien. Tenslotte is er nog Belgacom. Als men dat bedrijf geheel of gedeeltelijk privatiseert, komt er ook minstens één miljard euro vrij. Vraag is maar, of men de moed zal hebben ook die knoop door te hakken. Stel dat men dat allemaal doet en zo een vijftal miljarden kan besparen. Dan blijven er echter nog minstens 20 miljard te gaan. Zonder een ver doorgedreven staatshervorming, waarbij een serie federale instellingen ontmanteld zullen moeten worden, zal het niet lukken, zeker weten.
Na Arno, Tom Barman, Axel Red en nog enkele simpele zielen, is het nu de beurt aan Clouseau om België te redden. Ze zullen trouwens niet de laatsten zijn, want in de coulissen maken de broertjes Kolacny al hun opwachting. Ik ben altijd van het standpunt geweest dat openbare figuren: podiumartiesten, kunstenaars, sportlui e.d. best een eigen politieke opinie mogen hebben, maar zich daar verder niet mee moeten bezig houden, zeker niet in het openbaar. Door dat toch te doen, verdelen ze de mensen nog meer dan ze al zijn en schaden ze tenslotte meestal ook hun eigen zaak. Dat België maar een zakdoek groot is, zoals de Clouseau zangers beweren, klopt. Alleen is dat geen reden om het niet te splitsen. Volgens hun redenering is klein niet rendabel. Wat dan met Andorra, Liechtenstein, Monaco, San Marino, Singapore e.a.? Of, om het bij iets grotere landen te houden: Slovenië (2 miljoen inwoners), ook vroeger een deel van een "multicultureel" land, die het nu stukken beter heeft dan toen. Of bv Tsjechië (het land van origine van de Kolacny's) en Slovakije, waarbij vooral dat laatste land - ooit vergeleken met Wallonië - het veel beter doet sinds het onafhankelijk is. Alleen binnen de E.U zijn er dertien (13!) landen kleiner dan Vlaanderen. Zullen we die maar afschaffen? Bij de UNO zijn er meer dan 100 landen (ik dacht 103) die kleiner zijn. Weg ermee? Als we de zaken eens omkeren. Volgens de Clouseau redenering zouden landen er dan beter van worden als ze steeds groter werden. Welnu, Rusland is het grootste land ter wereld. Is het daar beter? Koen Wauters zegt in een artikel van De Standaard dat hij tijdens zijn jeugd, in Sint-Genesius-Rode, altijd speelde met Franstalige kinderen. Hij sprak Frans, zij geen Nederlands. Van het liedje dat hij (en zijn broer) maakten om België op te hemelen is er trouwens alleen een Nederlandstalige versie, geen Franstalige. Om nog maar eens aan te tonen dat België in stand houden betekent, dat het nog maar eens (wéér maar eens) de Vlamingen zijn die moeten toegeven, zoals ze dat al doen sinds 1830. In Clouseau's liedje komt de tekst: "Vandaag is de eendracht groot, zijn we eensgezind, da's niet idioot". Deel één en twee van die tekst zijn een leugen. Dat te denken (in deel drie) is wél idioot. Het is met nuttige idioten à la Clouseau dat België om zeep wordt geholpen.
Toen vorige week in Belsele een verkrachter werd opgepakt die nog maar pas vrij gekomen was na vijf jaar "gezeten" te hebben voor een gelijkaardige misdaad, was er in de media heel wat te doen omtrent de "begeleiding" van dergelijke criminelen. De man had nl zijn hele straf uitgezeten, omdat hij geen begeleiding wou. Zoiets kan allemaal in dit land. Toevallig of niet, maar vorig weekeinde stond er in Job@t, een weekeindbijvoegsel van De Standaard, een verhaaltje over een justitieassistente die dergelijk delinquenten begeleidt. De reporter van dienst volgde haar een dag in Antwerpen en kwam tot volgende verhalen: - Een afspraak met een Aziaat die al vier jaar illegaal in ons land verblijft. De man, die in een restaurant werkte, was betrapt bij een inbraak en moet geïnterneerd worden. Probleem was, dat hij - na vier jaar! - nog steeds een tolk had om zich verstaanbaar te maken. Van integratie gesproken... - Een van haar "klanten" is bij een bezoek aan Merksplas betrapt op drugs. Zowel de assistente als de "commissie ter bescherming van de maatschappij" hebben de man al verteld dat hij van de drug af moet blijven, maar weten dat hij dat niét doet. Met het excuus van een huidziekte wordt hem dat echter stiekem toegestaan... - Een zedendelinquent, aan wie het o.m. verboden is drugs of alcohol te gebruiken, blijkt te stinken naar de drank. Ook dat wordt oogluikend toegestaan. Er wordt hem op het hart gedrukt alleen maar thuis te drinken... Nou, moe, als dát de begeleiding is die de criminaliteit in dit landje moet stoppen, dan zijn we er nog verre vandaan. Het begeleiden beperkt zich schijnbaar tot het maken van rapportjes e.d.
Wij zijn klant bij Carrefour in Turnhout. We hebben er een bonuskaart én een VISA-kaart. Als we op donderdag inkopen, dan krijgen we daar een korting van ca. 4%, wat we dan ook doen. Elke maand komt er een rekening, naar waar we het bedrag van vier boodschappen moeten overschrijven. Sinds kort heb ik van mijn bank nieuwe overschrijvingsformulieren ontvangen, waarop ook het IBAN*-nummer van de begunstigde moet worden ingevuld. Dat is het normale banknummer met daarvoor BE + twee cijfers. Daar dit nummer niet op de laatste factuur van Carrefour stond, bel ik de vestiging in Turnhout, 's morgens rond 09.00 uur. Ik krijg een telefoniste aan de lijn, die zegt dat de financiële dienst er pas om 14.00 uur zal zijn. Ik leg haar mijn probleem uit en zeg dat zij mij misschien ook kan helpen. Het volstaat een van de eigen facturen na te zien, waarop dat IBAN-nummer waarschijnlijk staat aangeduid. Niet dus en ik moet terugbellen na 14.00 uur. Ik doe dat en kom bij een andere telefoniste terecht. Die weet het ook niet en zegt me nu dat de financiële dienst pas om 16.30 uur aanwezig zal zijn. Als ik ook aan haar mijn verhaal vertel, verbindt ze me door met de plaatselijke facturatie. Daar krijg ik iemand aan de lijn die van IBAN helemaal niets afweet, maar toch even gaan zoeken. Vruchteloos, blijkt. Ze belooft me echter terug te bellen. Dat doet ze, maar alleen om te zeggen, dat ik na 16.30 uur de financiële dienst moet bellen. Rond 17.00 uur bel ik die financiële dienst en daar weet men ook van niets! Ze gaan hun afdeling in Brussel informeren en bellen me terug. Dat gebeurt even later en zo kom ik eindelijk, na meer dan acht uur achter hun IBAN-nummer, zodat ik mijn storting kan doen. Als ik immers de rekening niet betaal vóór de zesde van de maand komen er intresten bij... Wie de sector economie en business volgt, weet dat het met Carrefour in België niet goed gaat. Er is zelfs al enkele malen sprake van geweest dat het bedrijf, nota bene: de tweede grootste warenhuisketen ter wereld, in België al enkele jaren op rij verlies lijdt. Dat verwondert mij helemaal niet meer.
* De IBAN- (en BIC-)nummers bestaan al jaren voor het overschrijven van geld naar het buitenland. Vanaf 01.01.10 worden die ook verplicht voor het binnenlandse geldverkeer, vandaar dat de nieuwe overschrijvingsformulieren ze nu al vermelden.
Op de IJzerbedevaart van gisteren waren er nog amper 1500 deelnemers. Als men weet, dat deze zaak mede door de Vlaamse overheid en enkele partijen wordt gesteund en die daarvoor een aantal deelnemers leveren, is dat het absolute dieptepunt in de geschiedenis van de Vlaamse bedevaarten. "Nooit meer oorlog" mag dan al een mooie slagzin zijn, het is geen exclusiviteit (meer) van de Vlaamse beweging. Men kan het vergelijken met de groene ecologie; dat is ook geen dada meer van alleen de groene partijen. De nieuwe slogan voor de bedevaart van dit jaar "Vlaanderen is er voor iedereen" is trouwens ook op zijn minst onvolledig. Het had moeten zijn: "Vlaanderen is er voor iedereen, die zich hier aanpast en integreert." De IJzerbedevaart is tijdens Paars met politieke steun overgenomen door de linkervleugel van de toenmalige Volksunie. De overblijfselen daarvan hebben het daar nog altijd voor het zeggen en het resultaat is ernaar. Zoals die partij is weggestemd, zo hebben ook de bedevaarders gedaan. De echte Vlaamsnationalisten gaan niet meer naar de bedevaart, maar naar de wake. Daar waren er meer dan vijfduizend. Als de IJzerbedevaart een beetje van zijn oude glorie wil terugvinden, dan zal het weer één hoogdag moeten worden, met de 1500 op de bedevaart, de 5000 van de wake en de waarschijnlijk nog enkele duizenden die nu helemaal niet meer gaan o.w.v. de verdeeldheid. Tegelijk met het mislukken van het project van belgicistische IJzerbedevaart, is dit ook het debacle van de inmenging van de officiële politiek. Bij de laatste verkiezingen heeft men duidelijk een verschuiving gezien naar rechts en Vlaams, en de uitslag van de twee bedevaarten bevestigt dat nog maar eens. Aan Peeters (aanwezig), Bourgeois en vooral De Wever (beiden afwezig) om nu daaruit hun conclusies te trekken.
Voor de (meestal belgicistische) klagers die vinden dat we hier veel te veel verkiezingen hebben en enkele ervan zouden willen laten samenvallen), is er tegenwoordig een voorstel van Vlaamse kant om daar iets aan te doen. Zoals waarschijnlijk vandaag op de IJzerbedevaart (of wat daarvoor moet doorgaan) zal gesteld worden, zou het wenselijk zijn de federale verkiezingen af te schaffen. Terecht wordt gesteld, dat in alle drie de gewesten de kiezers alleen kunnen stemmen voor de eigen partijen en niet voor partijen die in de andere kiesomschrijvingen voorkomen. Als gevolg daarvan krijgen Vlamingen een federale regering, waarin mensen zitten waarvoor zij niet gestemd hebben en waarmee zij het dikwijls niet eens zijn (denk maar aan Onkelinx en Milquet, om het bij het vrouwelijk schoon te houden) en die zij dan ook niet eenzijdig kunnen weren. Dat geldt trouwens ook voor de francofonen (Turtelboom), al moeten die sinds de regering Leterme en nu ook bij Van Rompuy niet klagen. De huidige federale regering telt 12 Franstaligen en slechts 9 Vlamingen, terwijl die laatsten tot 60% van de Belgische bevolking uitmaken. Erg democratisch is dat allemaal niet en zelfs tegen de geest van de grondwet die een 50/50 regel vraagt. De echte Belgen zouden het natuurlijk liever andersom zien en de regionale verkiezingen afschaffen of tenminste een nationale kieskring instellen. In de huidige politieke evolutie is dit echter niet meer houdbaar. België zal (minstens) confederaal zijn of zal niet (meer) zijn. Het zal allemaal zo'n vaart niet lopen omdat - zoals ik al stelde in mijn blog van 25 dezer ("De Crols theorie) - alle echte veranderingen zullen moeten gebeuren met een tweederde meerderheid en dat zie ik zo maar niet gebeuren. Toch is het hoopgevend dat er dit jaar op de IJzerbedevaarten dingen verteld worden die naast de klassieke eisen de mensen ertoe aanzetten eens mee te denken.
"Als het regent in Parijs, druppelt het in Brussel" is een oud adagium dat nog steeds van kracht is, ook voor wat de slechte kant van de zaken betreft. Als "ze" dus in Parijs auto's in brand steken en eigendommen vernielen, dan moet dat in Brussel ook kunnen. "Ze" zijn dan de groep die in onze media wordt geduid als "jongeren", maar waarvan iedereen weet dat ze, op enkele uitzonderingen na, bijna uitsluitend bestaan uit kereltjes van Maghrebijnse afkomst. Er is wel een groot verschil met de politionele aanpak van de rellen. In Parijs kan de plaatselijke politie de zaak ook niet aan, maar wordt de gendarmerie ingeschakeld. In Frankrijk heeft men dus een plan B. Hier kan dat niet meer, want het keurkorps, dat onze rijkswacht was, is ontmanteld. De politie die er nu is zijn bange beunhazen, die bepaalde wijken van Sint Jans Molenbeek en Anderlecht niet eens meer durven betreden, laat staan controleren. Doet onze politie dan niets? Toch wel: ze schrijft verkeersboetes uit. Vorig jaar liefst 540.947! Weerloze automobilisten jennen is ook een stuk gemakkelijker dan echte criminelen aanpakken. En dat is dan de overheidsdienst die de burger zou moeten beschermen. Ik wil niet alle politieagenten over één kam scheren, maar achter een hoekje gaan staan (soms met twee dienstwagens tegelijk) om zoveel mogelijk mensen de bon op te zetten, zoals hier wel degelijk gebeurt, is een laffe daad. De politie, uw vriend? Vergeet het maar...
De vraag naar een onafhankelijk(er) Vlaanderen is steeds een zaak van rechts geweest. Links Vlaanderen kwam er bijna nooit bij te pas. Dit is o.m. nog een uitvloeisel van de tijd toen er nog nationale partijen waren, waarbij de Vlaamse socialisten er financieel belang bij hadden hun Waalse geestesgenoten te blijven steunen, ook als dat tegen de Vlaamse belangen indruiste. In die laatste situatie is er de laatste jaren e.e.a. gaan veranderen. Of het zal doorzetten, zullen we pas weten als de SP.a nog eens mee mag doen op federaal vlak. Het kan nl goed zijn dat ze zich nu wat Vlaamser opstelt, omdat ze in de federale regering niet mag meespelen. Ook buiten de echte politiek veranderde er wat. Er kwam een zgn Gravensteengroep die zich Vlaamser ging opstellen, er was het blad "Meervoud", dat steeds nadrukkelijker Vlaamse standpunten innam en er was Eric Defoort. Deze laatste, van linkse stempel, werd twee jaar geleden voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), in opvolging van Rita De Bont, die ontslag moest nemen toen ze kamerlid werd van het Vlaams Belang. Het was eens iets anders, een voorzitter van links in een Vlaamse volksbeweging. De vraag was, wat het zou worden, zeker toen hij in een van zijn eerste interviews (in Knack) al frontaal in botsing kwam met de Vlaamse strijdgroepen uit de Rand (o.a. TAK en Were Di). Defoort had immers ambities. Hij wou de VVB van haar rechts imago verlossen. Dat deed meteen denken aan Hugo Schiltz, die dat ook al geprobeerd had met zijn Volksunie en die daarmee zijn partij liet crashen. De VVB is nog niet gecrasht, maar Defoort houdt het toch voor bekeken. De man heeft aan het dagelijks bestuur zijn ontslag aangeboden, omdat hij "geen overtuigde meerderheid vond voor zijn keuzes en strategische opties". Vlaams bewegen en links, het wordt nooit iets. Waarschijnlijk hebben de resultaten van de laatste verkiezingen Defoort doen inzien, dat links in Vlaanderen een verloren zaak is. Zelfs met de SP.a mee in de Vlaamse regering, straalt de partij geen Vlaams imago uit. Met hun B-ploeg in die regering zal dat zeker niet beteren. De VVB staat nu voor een zoveelste keuze om te beslissen, hoe het verder moet. Uitgerekend in een maand waarin nog eens duidelijk gebleken is dat Vlaanderen verdeeld blijft. Zie maar naar de IJzerbedevaarten. Rechts Vlaanderen houdt vast aan zijn ideologische boodschap van de IJzerwake, links Vlaanderen maakt er een soort Belgische kermis van, nationale driekleur inbegrepen... Dat dit laatste initiatief door de Vlaamse regering wordt gesteund, is een bedenkelijke zaak. Het belooft weinig goeds, mochten er straks ooit communautaire besprekingen gevoerd worden, waarin de lauwaerts het weer eens voor het zeggen zouden hebben. .
Terwijl onze federale regering verder slaapt, gebeurt er toch al iets op Vlaams niveau. Eergisteren was er nl in Antwerpen nog maar eens een meeting over de Oosterweelverbinding. Nadat er al veel discussie was over de drie voorgestelde tracé's, werd aan het zogenoemde Arup-Sum gezelschap gevraagd deze drie voorstellen te evalueren. Tot ieders verbazing kwam Arup-Sum echter met een vierde tracé voor de pinnen, zodat er nog meer onklaarheid in deze zaak kwam. Op de meeting van eergisteren mochten zowel Arup-Sum als het consortium THV Noriant (dat koos voor de Lange Wapperbrug) hun plannen nog eens uit de doeken komen doen. Tot bijna ieders verbazing (de tegenstanders van de Lange Wapperbrug zullen het al op voorhand geweten hebben), kwam Arup-Sum met een variant van haar eigen plan af, eigenlijk dus een vijfde tracé. Hoe het verder zal lopen is geen koffiedik kijken meer. Op 18 oktober komt er een referendum over die brug en is het bijna zeker dat de tegenstanders het zullen halen. Het referendum is nl niet verplicht en de tegenstanders zullen meer gemotiveerd zijn. Daarna is de kans even groot dat de Antwerpse gemeenteraad, onder druk van SP.a en Groen!, ooit voorstanders maar nu kazak gedraaid, de brug zal afkeuren en zal kiezen voor het tracé van Arup-Sum. Dat zal een vertraging betekenen van minstens drie jaar (neem maar het dubbele) en dan moeten de eerste werken nog beginnen. Als, ik schrijf wel "als", ondertussen het Nederlandse deel van de Schelde zal zijn uitgebaggerd, zal dit tot weinig gediend hebben, want ondertussen zal het verkeer in en rond de koekenstad zo goed als stilstaan. Ondertussen heeft de hele zaak aan de Beheermaatschappij Antwerpen Mobiel (BAM) al zo'n zestig miljoen euro gekost. De totale kosten zijn er een veelvoud van en de laatste studie van Arup-Sum voegt daaraan nog maar eens 2,3 miljoen extra kosten toe. Dat alles voor een project dat al zo'n vijftien jaar aansleept en waarvan nog geen meter gerealiseerd is! --- Bij het begin van dit artikel schreef ik dat onze federale regering verder slaapt. Dat is niet helemaal correct. Onze nieuwbakken minister van buitenlandse dinges, Yves Leterme, is nl op bezoek geweest bij zijn Nederlandse collega én bij premier Balkenende. Dit bezoek ging in werkelijkheid ook over de Scheldeuitdieping, iets was vroeger door dezelfde Leterme - toen als Vlaams premier - nog was overeengekomen met dezelfde Balkenende. Het gaat dan ook in feite niet om een federale maar om een regionale materie. Daarbij nog dit: in Nederland is de vakantie, het politieke reces, op maandag 31 augustus ten einde. In België slaapt men nog een maand verder. Waarom ook niet, zijn er soms problemen?
De Brusselse hotels van mindere klasse genieten hoogdagen. Ze zitten altijd vol en het laat uitzien dat dit nog even kan duren. De klanten zijn dan wel de zogezegde asielzoekers, maar zolang de staat betaalt, maakt dat niets uit. Zoals de zaken er nu bijstaan, met meer dan 1.000 personen op hotel, kost dit de staat zo'n 250.000 euro per week, ca. één miljoen dus per maand. Niet slecht voor een land met een megaschuld die het zelf niet eens meer kan schatten. We beleven weer een grote toename van het aantal gelukszoekers in dit landje. Reden daarvoor is de beloofde regularisatie vanaf september. Bij bevolkingsgroepen die hier al vertegenwoordigd zijn, gaat zo'n nieuws vliegensvlug de wereld rond. Eens ze hier zijn, komt het er op aan e.o.a. papiertje te bemachtigen waaruit zou blijken, dat ze voor de regularisatie in aanmerking komen en klaar is kees. Met al die plaatselijke zgz mensenrechtenorganisaties en gespecialiseerde advocaten mag dat geen probleem zijn. PS en CdH, hierin bijgestaan door curator Van Rompuy, zullen ervoor zorgen dat niemand zal worden achtergelaten. Zelfs een strafblad of een vermoeden van criminaliteit lijkt tegenwoordig niet zwaar genoeg door te wegen om hier niet te worden aangenomen. Zo is het bv het geval van die Irakees, die verdacht wordt van folteringen onder Saddam. De man is hier via Griekenland binnengekomen, is al drie maal (!) op het vliegtuig retour Griekenland gezet, maar komt steeds terug. Als laatste middel wordt hij hier dan toegelaten, mits het ontvangen van een briefje waarop staat dat hij ons land moet verlaten. Dat laatste zal hij waarschijnlijk nooit doen, waarna hij hier illegaal zal verblijven, tot hij ooit nog eens zal kunnen genieten van een volgende regularisatie. Le ridicule ne tue pas...
Het gebeurt wel eens meer dat een Vlaming met een leidinggevende functie pas in actie schiet als hij met pensioen gaat. In veel bedrijven is het immers een gevaarlijke zaak zijn Vlaamsgezindheid teveel in de kijker te plaatsen. Vraag het maar aan Herman de Bode die een promotie misliep, enkele en alleen omdat hij het Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen van de Warande denkgroep mee samenstelde. Frans Crols, voormalig hoofdredacteur van het zakenblad Trends deed dat ook, maar kon zich daar blijkbaar heel wat meer veroorloven. Frans heeft eigenlijk nooit een blad voor de mond genomen. Nu hij met pensioen is, nog veel minder dan vroeger. Het was dan ook heel moedig van hem op de IJzerwake eens zijn gedacht te komen zeggen over ons hoofdstedelijk waterhoofd, Brussel. Crols wil er vanaf. Dat Brussel een derde gewest is kunnen worden, danken we de toenmalige CVP, VLD, SP én Volksunie. Nu zitten we ermee. Vlaanderen wil Brussel niet loslaten, maar Brussel wil Vlaanderen niet. Het wil echter wel de Vlaamse centen. Vlaanderen telt in Brussel niet meer mee qua aantallen, wel qua centen. Eigenlijk heeft Crols gelijk: geef Brussel geen geld meer en laat ze maar uitzoeken hoe ze er dan uitgeraken. Zelfs de Vlaams nationale partijen die Brussel wél willen behouden als hoofdstad van Vlaanderen, hebben er geen realistische oplossing voor. Hetzelfde geldt trouwens voor het Vlaams scepticisme t.o.v. de Maddens theorie. Het is mooi te zeggen dat men niet meer wachten kan, maar in elk communautair gesprek dreigt Vlaanderen de zoveelste toegevingen te zullen moeten doen. Er zal zowel over Crols' theorie als over die van Maddens nog veel geschreven worden. Hét probleem is echter dat elk communautair gesprek dat nú gevoerd zal worden, zal gaan tussen de francofonen en de huidige meerderheden. De enige garantie voor Vlaanderen is de N-VA. Als die morgen zou afhaken - zoals ze dat al eens (terecht) gedaan heeft - dan kan die partij probleemloos vervangen worden door de Open VLD en zijn we nog verder van huis. Zolang de traditionele partijen het in Vlaanderen voor het zeggen hebben, kan er beter geen gesprek meer gevoerd worden. Als België nog een kans wil maken, moet het worden omgevormd tot een soort confederale staat. Als dat niet meer zou lukken, zou men er best mee ophouden en beslist Vlaanderen zelf wel met wie het later, al dan niet confederaal, wil verder gaan, desnoods met Brussel, Wallonië én/of Nederland.
De discussies over het opstellen van de nieuwe begroting (en de controle over deze van vorig jaar én dit jaar) komen stilaan op gang. Eind juli was er reeds de vaststelling door de nieuwe minister van begroting Vanhengel, dat er voor 2010 al een tekort was van minstens 20 miljard, maar volgens "insiders" zou dat getal eerder dicht bij de 30 miljard liggen. De nieuwe commotie omtrent de begroting is veroorzaakt door een interview van Luc Cortebeeck, grote baas van het ACV, de christelijke werknemersorganisatie. Cortebeeck heeft de laatste weken Vlaanderen rondgereisd en is daar niet vrolijker van geworden. Voor banken en andere financiële instellingen mag het einde van de crisistunnel dan al in het zicht zijn, voor wat de werkgelegenheid betreft, zijn we nog ver van huis. De 200.000 vooropgestelde nieuwe werklozen zouden er, volgens Cortebeeck, wel eens 300.000 kunnen worden. Veel heeft te maken met het feit dat heel wat bedrijven nog stil liggen (denk maar aan Nystar in Balen) of maar op halve kracht werken en dat, naar schatting, nog zo'n 300.000 werknemers in een tijdelijk werkloosheidssysteem zitten. Ook als morgen de economie zou optrekken, dan zullen eerst al die mensen uit de tijdelijke werkloosheid terug moeten komen alvorens de meeste bedrijven er zullen aan denken nieuwe krachten aan te nemen. Voor wie nu afstudeert betekent het, dat men waarschijnlijk geen werk zal vinden en dat dit nog wel enkele jaren zou kunnen aanslepen. Cortebeeck heeft dan ook gelijk, als hij stelt dat er absoluut iets moet gebeuren. De vraag is maar wat. Vanhengel (liberaal)stelde vorige maand al dat die absurde 4,5% groeidrempel van de sociale zekerheid beter kon worden afgebouwd. Cortebeeck houdt het bij verhoogde belastingen, waarin hij zal gevolgd worden door de andere vakbonden en de linkse partijen. De vraag is maar hoe men dat politiek verkocht zal krijgen in een land dat al bijna de hoogste belastingen heeft van heel Europa en dit ondanks negen jaar beleid onder een liberale eerste-minister. Het grote verschil tussen België en zijn buurlanden blijft de torenhoge staatsschuld, waardoor ons land veel minder kan doen dan zijn naaste concurrenten. Daarbij komt dan de handicap van de indexering, het verschil tussen arbeiders en bedienden en nog zo'n serie typisch Belgische verworvenheden, die erg leuk zijn als het goed gaat, maar nefast in de huidige crisissituatie. En dan hebben we het nog niet gehad over extravagante snufjes zoals de notionele intrestaftrek, die een half miljard euro mocht kosten, maar in werkelijkheid zeven maal (7x!) zoveel heeft gekost, met dank aan Paars. Er wordt nu geschermd met het afbouwen van (staatssteun aan) pensioensparen, dienstencheques e.d., maar niemand - ook Cortebeeck niet - stelt dit land zelf ter discussie. Wat met de senaat, de provincieraden en al die andere instellingen uit het oude België van papa die al lang hadden moeten worden opgedoekt? Heiligenhuisjes die hopen geld kosten en er nog meer andere genereren en die tenslotte niets opbrengen, tenzij voor een handvol politieke profiteurs. Enfin, als die politiekers terug zullen zijn uit hun al dan niet verdiende vakantie, zal het werken geblazen worden en zal het helemaal niet zeker zijn dat ze de huidige problemen - die ze zelf mee hebben laten aanrotten - nog de baas zullen kunnen. Wie leeft zal zien...
Mie Vogels gaat dus ontslag nemen als voorzitter van Groen! In de perscommentaren van gisteren leek het wel alsof we een monument gaan verliezen. Niets is minder waar. Evenals Hugo Schiltz met zijn Volksunie, heeft Vogels ervoor gezorgd dat haar partij het nooit heeft kunnen waarmaken. Daar waar we Schiltz nog een echte intellectueel kunnen noemen, was Vogels maar een infantiel afkooksel van wat een partijvoorzitter zou moeten zijn. De enige keer dat de Groenen, toen nog onder de naam Agalev, meetelden was toen ze van Verhofstadt mochten meespelen in zijn eerste regering. Het genie uit Gent haatte de toenmalige CVP zo erg, dat hij - als liberaal - zelfs bereid was de cryptocommunisten van de zgz milieupartij erbij te nemen. De partij had toen geen voorzitter, maar een secretaris (Geysels, de uitvinder van het cordon sanitaire), helemaal zoals de vroegere communistische partijen in het Oostblok. De volgende vier jaar heeft heel Vlaanderen kunnen zien hoe waardeloos het hele groenrode zootje was. Toen ze nog de pretentie hadden van mee te stemmen voor een kiesdrempel van 5%, groeven ze hun eigen graf. Ze vlogen zowel uit de Kamer als uit de Senaat en hebben die pil nooit meer verteerd. Mie Vogels zelf was ondertussen schepen van de stad Antwerpen geworden, waar ze er in slaagde de hele huisvuilophaling in het honderd te laten lopen. Tenslotte ging ze er zelf lopen en werd ze nog even minister in de Vlaamse deelregering. Daar gaf ze haar ontslag na de smadelijke federale nederlaag van 2003. Alhoewel iedereen haar beu was, kwam ze toch nog terug als voorzitter. Dit was grotendeels dank zij de hulp van de Vlaamse media die haar niet genoeg konden naar voor brengen, zowel in de pers als op het scherm. Met de voorspelling dat Ecolo in Wallonië zou winnen, eiste ze zelfs al een ministerportefeuille op in de Vlaamse regering. Dat alles belette niet dat de partij in juni een zoveelste opdoffer kreeg (ze is nu de zevende - 7de! - partij in Vlaanderen), waarna ze dus eindelijk beslist heeft eens iemand anders een kans te geven. Groen! is een partij van klunsjes, waarbij Mie Vogels de hoofdkluns is. Milieu en ecologie is geen voorrecht meer van uitgesproken milieupartijen. Elke partij houdt er tegenwoordig rekening mee. Dat Ecolo het in Wallonië zo ver gebracht heeft, heeft weinig met het milieu te maken, maar alles met de corrupte gang van zaken in de plaatselijke politiek. Daarbij komt nog dat Groen! een partij is die zich tegen het eigen volk keert, die heeft meegestemd voor het stemrecht van vreemdelingen en zich vorig jaar nog - als enige Vlaamse partij - onthouden heeft bij de stemming over Brussel-Halle-Vilvoorde. Met "eigen volk laatst" heeft nog nooit een partij de verkiezingen geworden.
Volgens een peiling die werd uitgevoerd na de laatste verkiezingen, heeft zo'n 80% van onze journalisten toen gekozen voor linkse en uiterst linkse partijen. Een echte verrassing is dat niet, als men ziet dat links de absolute voorrang krijgt in onze media en rechts er geweerd wordt of ronduit aangevallen. Vraag het maar aan Filip De Winter... Het is evenmin een verrassing dat een rechtse politicus zoals Silvio Berlusconi dan ook de geliefde schietschijf is van ons journaille. De man heeft nu immers al voor de derde keer de verkiezingen in zijn land gewonnen en zit steviger dan ooit in het zadel. Hij heeft iets weg van wijlen Ronald Reagan, de "teflon" president van de States, die ook alles van zich kon laten afglijden. Zopas heeft de regering Berlusconi een nieuw wetsvoorstel ingediend om wat orde te scheppen in de illegale immigratie, die in Italië nóg erger is dan bij ons. Met hele scheepsladingen komen Afrikanen het land van over zee binnengevallen en vanuit Oost-Europa is er eveneens een grote toestroom, vooral dan van Roemenen, die het voordeel hebben een soort Latijnse taal te spreken die met het Italiaans verwant is. Er zijn de laatste tijd strenge wetten gestemd om die illegaliteit in te dijken. Wie in Italië als illegaal wordt opgepakt, gaat achter de tralies. Wie illegalen te werk stelt of onderdak biedt, zal daarvoor beboet worden. Dat laatste is o.m. bedoeld om de "economia sommersa", de uitgebreide zwarte markt, tegen te gaan. Tegelijk met die verstrenging van de wet, zijn er in Italië echter ook enkele deuren voor illegalen geopend en wel voor twee groepen. Wie in een huishouden werkt of in een bejaardentehuis krijgt heel de maand september de kans een aanvraag tot regularisatie in te dienen. Voorwaarde is dat men van vóór 30 juni van dit jaar in het land verblijft en al minstens 3 maanden daarvoor illegaal werk verricht heeft. De aanvraag kan ook worden ingediend door het huishouden of het bejaardentehuis in kwestie en kost 500 euro. Met deze wet hoopt de regering Berlusconi twee knelpuntberoepen opgelost te hebben en heel wat Italianen, die eerst tegen haar immigratiepolitiek waren (dikwijls uit eigenbelang), voor zich gewonnen te hebben. De selectieve immigratiepolitiek van Italië is geen uitvinding van Berlusconi. Ze bestaat al decennia in landen zoals bv Canada, waar men alleen dié mensen binnenlaat, die men nodig heeft en waar men de deur niet openzet voor een stroom van mogelijke profiteurs, zoals dat bij ons te gebeuren staat. We mogen gerust ons hart vasthouden als we zullen zien wat hier te gebeuren staat in de laatste vier maanden van dit jaar. Vooral het feit dat de beoordeling grotendeels zal gebeuren door lui van het CdH, laat het ergste vermoeden. Wij hebben, jammer genoeg, geen Berlusconi, maar moeten het stellen met een grijze muis...
Van onze Franstalige landgenoten zijn we nu zo stilaan wel gewend geraakt, dat zij het geen probleem vinden de wetten, die ze zelf mee hebben goedgekeurd, naast zich neerleggen als ze vinden dat ze niet, of niet genoeg, in hun voordeel zijn. Een klassiek voorbeeld daarvan was de ruil Komen/Moeskroen tegen de Voerstreek. Eens dat akkoord gesloten, werd vanuit Waalse kant hemel en aarde bewogen om de Voerstreek terug bij Wallonië te krijgen. Ook van het subsidiëren van het ene Vlaamse schooltje in Komen, alhoewel ook overeengekomen, kwam niets in huis. Dat is nu nog zo, terwijl in de Voerstreek ook nog steeds geen einde gekomen is aan de Waalse agitatie. Zeker nu ex-bendeleider José Happart door zijn eigen PS-partij op een politiek zijspoor is gezet, heeft de man weer tijd zat om zich weer te roeren. In 2001 werd onder de regering Verhofstadt II het Lambermontakkoord gesloten, zeg maar: de tot nu toe laatste staatshervorming. Die kwam er vooral omdat de Walen dringend geld nodig hadden om hun duur (en slecht) onderwijs te kunnen betalen. Eén van de troostprijzen die Vlaanderen kreeg, was de plantentuin van Meise. Meise ligt wel in Vlaanderen, maar die tuin was tot dan toen federaal eigendom en dus van heel het land. Eens de centen voor het onderwijs binnengehaald, begonnen de francofonen allerlei problemen te maken om te vermijden dat de tuin overgeheveld werd naar de Vlaamse gemeenschap. Dat is tot op heden trouwens nog steeds niet gebeurd, acht jaar na de Lambermontakkoorden! Wat wél gebeurd is, is een soort virtueel akkoord, dat einde 2008 (onder Van Rompuy,dus) is gesloten en waarin o.m. bepaald is, dat de plantencollectie zelf federaal blijft, dat de Franstalige wetenschappers er altijd onderzoek zouden kunnen blijven doen en dat de nieuwe aanwinsten eigendom zouden worden van de Vlaamse gemeenschap. Ondertussen stond de tuin te verkommeren, in zoverre dat de Vlaamse regering besliste er toch geld in te steken om het glazen dak van meer dan 8.000 m² te vernieuwen. Die operatie is sinds gisteren voltooid en kostte in totaal 5,2 miljoen euro, wel verspreid over tien jaar. Naar aloude slechte Belgische gewoonte werd de financiering grotendeels afgerond door Vlaanderen, met 60% en de federale regering met 40% van de kosten. Als we er echter van uitgaan dat Vlaanderen ook minstens 60% van die federale steun mag betalen, kost alleen dat dak Vlaanderen nu zo'n kleine 4 miljoen, terwijl de rest van het land misschien ooit de rest zal betalen. Vooral van Brussel, dat vlakbij Meise ligt en er in theorie het meeste van zou kunnen profiteren, moet niet verwacht worden dat er één cent zal komen. Hoe staat dat weer in onze grondwet: "Alle Belgen zijn gelijk voor de wet"?
Na een campagne van vier jaar zijn er voor het eerst cijfers bekend gemaakt van Franstaligen die in Vlaanderen zijn komen werken. In totaal zo'n 3.500. We zullen maar zeggen dat elk begin moeilijk is en dat het dus nog altijd beter kan. 3.500 mag een behoorlijk aantal betekenen, het stelt niets voor in vergelijking tot de inspanningen die de Vlaamse VDAB daarvoor geleverd heeft. Alleen al in 2007 stuurde die 62.000 vacatures door naar haar Waalse collega Forem en 65.000 naar het Brusselse Actiris. Tussendoor werden nog 16 jobdatings georganiseerd, werden 15.500 Waalse werklozen gesensibiliseerd en 8.700 gemobiliseerd voor in totaal 6.700 Vlaamse jobs. In totaal zijn er 36.000 Vlaamse banen ingevuld geraakt door "Franstaligen". Dit laatste woord staat tussen aanhalingstekens, want bij dat aantal horen ook niet weinig Vlamingen die over de taalgrens zijn gaan wonen (o.w.v. de goedkopere bouwgronden), maar in Vlaanderen zijn blijven werken. Alles blijft dus relatief, zeker als men daarbij bedenkt dat er de volgende jaren heel wat minder vacatures zullen zijn. Alles laat immers voorzien, dat de crisis wel zijn dal zou bereikt hebben, maar dat het aantal ontslagen en werklozen de eerste twee jaar nog zal stijgen. Tenslotte is er nog een "maar". Er werden, in het kader van bovenstaande acties ook taalcursussen gegeven. Hopelijk hebben die hun doel niet gemist. Het laatste dat Vlaanderen immers kan meemaken is, dat de nieuwe werknemers zich niet aanpassen aan het Vlaamse karakter van de Rand (want daar gaat het om), maar alleen gaan zorgen voor nóg meer francofonen die straks eerst in hun eigen taal bediend willen worden. Laten we bij dit alles niet vergeten, dat Brussel nog altijd met zo'n 20% aan werklozen zit, dat ongeveer de helft van al die werklozen onder de armoedegrens leeft en dit zelfs geldt voor 10% van de werkenden aldaar. Slechts een kleine 9% van de Brusselse werkzoekenden beheerst de twee landstalen, waardoor ook in Brussel zelf zo'n 6.000 vacatures nog openstaan, niet alleen voor ingenieurs, vertalers en informatici, maar ook voor verplegers en horeca-personeel. De triestige situatie in België's hoofdstad duidt nog maar eens aan, dat dit stadsgewest het niet alleen kan rooien en blij zou mogen zijn op Vlaanderen te kunnen rekenen. Het wordt dan ook hoog tijd dat daar een eind gemaakt worden aan de Baas Ganzendonk mentaliteit. Brussel is een (stads)gewest dat ver boven zijn stand leeft. Met de sombere Belgische financiële vooruitzichten, heeft het daarvoor zelf geen oplossing en moet het evenmin rekenen op steun vanuit een even armlastig Wallonië.
