De Ronde van Frankrijk zal nooit (meer) gewonnen worden door een Waal. Reden hiervoor is, dat hij dan in het geel moet rijden en dat kán niet. Dat mág zelfs niet van de francofone politiekers van het ogenblik, want geel is de Vlaamse kleur! Voor wie het niet zou snappen: bovenstaande is een hypothese, afgeleid van de weigering van de francofone ministers van de regering van samenwerkingsfederalist Leterme. Die willen nl niet dat de nieuwe Belgische autokentekens, voorgesteld door Europa, zwarte letters met een gele (of witte) achtergrond zouden hebben. De gele achtergrond is te verkiezen omdat die het duidelijkst herkenbaar is, wat meer bijdraagt tot de veiligheid op de weg. In Luxemburg, Nederland en Groot-Brittannië heeft men daarvoor al gekozen. In België mag dat niet, omdat "geel een Vlaamse kleur is". Wie zijn hier de extremisten? Étienne Schouppe, staatssecretaris voor verkeer in dezelfde anti-Vlaamse regering, had toen de mogelijkheid zelf een beslissing te nemen en wat doet de hij? Hij neemt een witte plaat met donkerrode letters! De brave man is in de verkiezingen van 13 juni niet meer herkozen en komt, volgens eigen zeggen, een volgende keer ook niet meer op. Wat houdt hem dan tegen op toch eens één keer te laten zien dat hij niet alleen Vlaming is, maar dat hij in zijn functie de veiligheid op de weg voorrang geeft op de Franstalige afbraakpolitiek? Nee, hij doet een zoveelste tsjeventoegeving aan de francofonen, helemaal in de stijl van "eerst het staatsbelang, dan dat van de eigen kiezers". En dat alles nadat CD&V-boegbeeld Marianne Thyssen na 13 juni zelf had toegegeven dat dat juist de hoofdreden is van de zware nederlaag van haar partij. Het zal beteren als Rikske Torfs het bij de tsjeven voor het zeggen krijgt. De gebuisde universiteitsrector, die - nota bene - in Wallonië woont, in de buurt van Ottignies*, is de gedroomde opvolger van Thyssen om het Belgisch staatsbelang nog meer en beter te kunnen dienen. Op naar de kiesdrempel!
* Om mee te kunnen doen aan de verkiezingen van 13 juni, moest Torfs zich in allerijl laten inschrijven bij zijn moeder in Limburg...
Grote titel in De Standaard van gisteren: "SP.a zet afschaffing senaat op agenda". Eindelijk, denk je dan, ook de socialisten beseffen nu de waardeloosheid van die praatbarak. Als men echter het artikel zelf leest, dan blijkt het dat ze inderdaad de huidige senaat willen opdoeken, maar hem daarna wel willen vervangen door een andere,een paritaire zoals die uit de natte droom van Verhofstadt, met netjes evenveel Vlamingen als Franstaligen (plus één Oostkantonner). Het idee is van Vande Lanotte, nog steeds de partijfilosoof en de man achter de rode schermen. Ze leren het nooit, de Vlaamse linksen. Al drie (of waren het vier?) verkiezingen na elkaar hebben ze op hun donder gekregen, grotendeels omdat de principes van de partij de man in de straat niet meer aanspreken en vooral omdat de partij weigert de Vlaamse kaart te trekken (ander volk eerst). Zo'n paritaire senaat, al dan niet betaald, is een zoveelste discriminatie van de Vlamingen, evenzeer als een nationale kieskring (ook een dada van SP.a (én groenen), die maar blijft opdagen. Ik kan me niet voorstellen dat De Wever, wiens partij ook de senaat wil afschaffen, in die val gaat trappen. Hij zal het al kwaad genoeg hebben, nu blijkt dat ook il preformatore niet aan een tweederde meerderheid geraakt. Zonder tweederde meerderheid en mét het CDH van madame Mugabe, kan De Wever er beter niet aan beginnen. Het resultaat zal dan zijn, dat we weer in een impasse terecht komen genre oranjeblauw. Zo erg is dat nu ook weer niet, zolang de Vlamingen maar bereid zijn hun plan B boven te halen via grondwetsartikel 35, waarbij de gewesten onder elkaar beslissen wat zij verder zullen doen en wat er zal overblijven op het federale vlak. Ergens zal er toch iéts moeten beslist worden.
In de discussies over de vorming van een nieuwe regering is er zowaar gesproken over amnestie. Waar is de tijd? Het was hét codewoord, waarmee de Vlaamse heropstanding na de Tweede Wereldoorlog tot stand kwam. Eerst met Herman Wagemans, die het als eerste punt op zijn agenda had staan, daarna overgenomen door de Volksunie en het Vlaams Blok/Belang. De vraag naar amnestie was (en is nog steeds) een rechtvaardige reactie op de uitspattingen van de genadeloze repressie die dit land na die Tweede Wereldoorlog heeft gekend. België moet zowat het enige land in Europa zijn, waar geen amnestie is verleend voor al dan niet vermeende politieke misdaden tijdens het wereldconflict. Nederland en Frankrijk, om maar twee buurlanden te noemen, deden dat al eind jaren tachtig. Frankrijk gaf zelfs al een amnestie voor de misdaden tijdens de Algerijnse oorlog, waarvan vele heel wat zwaarder waren dan wat bij ons is gebeurd. Iemand die het hier als burgemeester tijdens de oorlog opnam voor zijn medeburgers, riskeerde zijn leven en was in elk geval alles kwijt.En er is nog meer. De schuld van de collaboratie is in België een Vlaamse exclusiviteit geworden. Alsof er geen enkele Waal of francofoon met de Duitsers had meegedaan. Wat met Léon Degrelle dan, inciviek nummer één van dit land? Die heeft men laten ontsnappen en verder gerust gelaten in Spanje. Er was geen apart Vlaams korps bij de Wehrmacht, wel een Waals en zo kunnen we nog even verder gaan. Het item amnestie werd nu weer bovengehaald. De reden ervan is ver van duidelijk. De slachtoffers van de repressie, voor zover die nog leven, zijn allemaal ouderlingen van meer dan vijfentachtig jaar. Zoiets nu als pasmunt te gaan bovenhalen om huidige communautaire problemen op te lossen, klinkt eerder pervers. Stel u voor: de Vlamingen krijgen amnestie en Brussel mag uitbreiden met de faciliteitengemeenten. Klinkt natuurlijk absurd, maar in dit absurdistan lijkt alles mogelijk. Als er een amnestie zou komen in dit haatdragende land, dan moet dan een amnestie zijn voor álle Belgen, niet alleen voor de doodgeverfde Vlamingen en heeft dit de dag van vandaag niets meer te maken met de huidige situatie.
Dat de Belgische senaat een compleet nutteloze instelling is, weet zo stilaan iedereen. Ook diegenen die erin zitten, misschien die zelfs nog meer dan de anderen. Er zijn trouwens al enkele partijen die het opdoeken van de senaat in hun programma hebben. Uiteraard zijn dat Vlaamse partijen; de francofonen in dit land zullen België blijven uitmelken tot de laatste eurocent. Zopas raakte bekend dat die senaat een extern expertenbureau heeft aangesteld om haar vermogen te beheren. Ze blijkt nl te beschikken over een pensioenfonds met een eigen vermogen van liefst 175 miljoen euro. Alle senatoren die vóór 1995 aantraden, kunnen vanaf 55 jaar een dik pensioen krijgen. De anderen ook, maar die moeten wel 20 jaar hebben afgedragen om het volledige pensioen te krijgen. Het gaat hier, nota bene, om mannen en vrouwen die het senatorschap zo'n beetje als bijverdienste beschouwen. Denk maar aan Vande Lanotte, die ook universiteitsprofessor is én nog enkele vetbetaalde bestuurstaken heeft. Maar dat is dan ook een socialist, ge weet wel: van de partij van de arbeiders, die met hun linkervuist omhoog de internationale zingen op hun congressen. De pensioenkas van de Belgische senaat is drie keer groter dan die van het Vlaams parlement. Het blijft trouwens ergerlijk dat beide instellingen überhaupt aparte fondsen kunnen hebben om hun pensioenkasreserves aan te leggen. De gewone bevolking heeft dat niet, dit in tegenstelling met bv Nederland waar iedereen die met pensioen gaat ,dat pensioen krijgt via aparte pensioenkassen. Kortom, het wordt hoog tijd dat heel die nutteloze praatbarak wordt afgeschaft. Het zal het Belgische deficit misschien nauwelijks verminderen, maar het zou een teken kunnen zijn naar de bevolking toe dat ook de politieke klasse in dit land bereid is om in te leveren.
Dat de Belgische senaat een compleet nutteloze instelling is, weet zo stilaan iedereen. Ook diegenen die erin zitten, misschien die zelfs nog meer dan de anderen. Er zijn trouwens al enkele partijen die het opdoeken van de senaat in hun programma hebben. Uiteraard zijn dat Vlaamse partijen; de francofonen in dit land zullen België blijven uitmelken tot de laatste eurocent. Zopas raakte bekend dat die senaat een extern expertenbureau heeft aangesteld om haar vermogen te beheren. Ze blijkt nl te beschikken over een pensioenfonds met een eigen vermogen van liefst 175 miljoen euro. Alle senatoren die vóór 1995 aantraden, kunnen vanaf 55 jaar een dik pensioen krijgen. De anderen ook, maar die moeten wel 20 jaar hebben afgedragen om het volledige pensioen te krijgen. Het gaat hier, nota bene, om mannen en vrouwen die het senatorschap zo'n beetje als bijverdienste beschouwen. Denk maar aan Vande Lanotte, die ook universiteitsprofessor is én nog enkele vetbetaalde bestuurstaken heeft. Maar dat is dan ook een socialist, ge weet wel: van de partij van de arbeiders, die met hun linkervuist omhoog de internatinale zingen op hun congressen. De pensioenkas van de Belgische senaat is drie keer groter dan die van het Vlaams parlement. Het blijft trouwens ergerlijk dat beide instellingen überhaupt aparte fondsen kunnen hebben om hun pensioenkasreserves aan te leggen. De gewone bevolking heeft dat niet, dit in tegenstelling met bv Nederland waar iedereen die met pensioen gaat ,dat pensioen krijgt via aparte pensioenkassen. Kortom, het wordt hoog tijd dat heel die nutteloze praatbarak wordt afgeschaft. Het zal het Belgische deficit misschien nauwelijks verminderen, maar het zou een teken kunnen zijn naar de bevolking toe dat ook de politieke klasse in dit land bereid is om in te leveren.
"Amper 18% van de aanvragen tot regularisatie scoort op de gevraagde criteria (kunnen aantonen, dat ze sociale banden hebben; dat ze een van de nationale landstalen kennen; dat ze bereid zijn te werken; dat ze hier al vijf jaar ononderbroken zijn). Bijna 90%(!) van de aanvragers is alleenstaande en kinderloos. De helft kan niet bewijzen dat hij/zij al lang genoeg hier is. 56% spreekt de taal niet. 49% beroept zich op niets of alleen op vrienden". Bovenstaande is de conclusie van Monica De Coninck (nota bene: SP.a) OCMW-voorzitster van de stad Antwerpen. Van de 7.200(!) dossiers, die in Antwerpen eind vorig jaar zijn ingediend, zijn er nog maar 1.200 aan de Dienst Vreemdelingenzaken overgemaakt. Bij 6.000 moet de plaatselijke politie nog de vereiste wooncontrole doen. Op sommige plaatsen is men al zes keer langs geweest, maar was daar niemand thuis. Voor wat het taalprobleem betreft is Antwerpen trouwens geen uitzondering. Bartje Somers, burgemeester van Mechelen, heeft begin dit jaar het vreemdelingenbeleid in zijn stad naar zich toegetrokken en neemt persoonlijk een interview af van would-be immigranten. Ook hij bevestigt, min of meer, bovenstaande Antwerpse cijfers, zeker voor wat de taalkennis betreft. Hét probleem in heel deze materie is echter, dat de plaatselijke steden en gemeenten zelf geen immigranten kunnen afwijzen. Dat moet gebeuren door de staatssecretaris ter zake, in dit geval Melchior Wathelet Jr (CDH), waarbij te vrezen valt dat die niet zo nauw zal zien (Milquet is watching!) en toch een deel van de afgewezenen zal toewijzen aan de (meestal Vlaamse) steden. Die krijgen dan gegarandeerd te maken met nóg meer overlast. Vergeten we niet, dat de regularisatiecampagne werd voorgesteld als oplossing voor gezinnen met kinderen. In werkelijkheid zijn de meeste aanvragen alleenstaande mannen die straks gegarandeerd bij de OCMW's gaan aankloppen. Tenslotte hebben we het nog niet gehad over Brussel, dat verpauperde stadsgewest dat met deze regularisatie nóg armer zal worden. Men zal daar later nóg meer zgz bewoners hebben die onder de armoedegrens zullen zitten. Allemaal met de hoop dat deze nieuwe golf van proletariaat straks bij de gemeenteverkiezingen zal stemmen op de linkse partijen - in de eerste plaats PS en CDH - die voor hen het bedje hebben gespreid. Daarvoor blijken alle middelen goed te zijn. In Sint Jans Molenbeek, met nog geen 5% van de bevolking van Brusselse afkomst, heeft burgemeester Flup Moustache er trouwens iets opgevonden. De PS-ideoloog is er getrouwd met een Marokkaanse, die zijn dochter had kunnen zijn (hij 71, zij 35). Gewoon; omdat dit de enige manier is om nog kans te maken op een herverkiezing als burgemeester van Molenbeek in 2012. Dat is dan de man die via zijn PS-partij straks mee het beleid van dit land gaat uittekenen...
Van de gesprekken over de vorming van een mogelijke federale regering, lekt bitter weinig uit. Wat wél duidelijk wordt is, dat hét probleem de communautaire situatie blijft: Brussel en B-H/V. In tegenstelling tot de oranjeblauwe discussies blijken het nu de Franstaligen te zijn die het onder elkaar oneens blijven. De MR blijft hopeloos verdeeld tussen de strekking Reynders en die van de clan Michel. Die van Ecolo mogen dan wel met Groen! één fractie willen blijven vormen in het federale parlement, als Ecolo in een nieuwe federale regering zou stappen, zouden ze dat liefst doen zonder de Vlaamse clochards. Het is tenslotte helemaal niet zeker of Ecolo zelfs in de Waalse deelregering zal blijven. Mochten de Franstalige blauwen straks toch weer één blok vormen, dan is de kans groot dat de PS de groenen laat vallen en met de MR scheep wil gaan, zowel regionaal als federaal. Mocht dat lukken, dan blijft er nog één groot struikelblok: het CDH, waarin Milquet meer dan ooit alleenheerseres is. Als madame Millefoisnon blijft meespelen - en dat ziet er naar uit - dan kan er voor Vlaanderen geen aanvaardbare federale regering komen. Het wordt dan ook hoog tijd dat Vlaanderen uitpakt met een plan B, al dan niet gekopieerd van het zgn Copernicusplan waarmee Kris Peeters al een tijdje schermt. Dat komt er op neer dat het fameuze artikel 35 van de Belgische grondwet eindelijk eens in praktijk zal gebracht worden, waardoor het zwaartepunt in het beleid van dit land bij de deelstaten komt te liggen. Dat vereist o.a. een grondige staatshervorming en een herziening van het statuut van Brussel. Ondertussen is het "zomerreces" alweer begonnen en gaan de verkozenen, die nog niets hebben uitgespookt, eerst nog eens uitgebreid op vakantie, waarbij de kans groot is dat we van het hele politieke circus niet veel meer gaan horen tot begin oktober. Gelukkig land dat geen andere problemen kent...
Hoe het verder met Sarkozy als president van Frankrijk ook af zal lopen, hij zal zeker de geschiedenis in gaan als de man die de oppositie uit elkaar speelde door topfiguren ervan te benoemen op lucratieve plaatsen. Denk maar aan Kouchner op Buitenlandse Zaken en Strauss-Kahn bij het IMF. N-VA heeft nu ook een "Sarkozy'tje" gedaan, door Huub Broers, burgemeester van Voeren en man met een CD&V partijkaart, te coöpteren als senator. Broers staat al zijn leven lang in de strijd om Voeren Vlaams te houden en leidde zijn lijst Gemeentebelangen tenslotte naar de overwinning, terwijl de gewelddadige broertjes Happart richting politieke carrière vertrokken waren. Dat ze er bij CD&V niet om kunnen lachen is begrijpelijk. I.pl.v. daar echter cynisch over te doen, had de partij een man als Broers zelf wat beter kunnen behandelen. Broers was het al langer niet eens met de on-Vlaamse stijl van de tsjeven en heeft dat ook steeds duidelijk verwoord (hij raadde o.m. zijn kiezers aan op 13 juni voor de N-VA te stemmen). Het is met die CD&V altijd hetzelfde liedje. Eerst zgz denken aan het nationaal belang, België dus (maar in werkelijkheid aan de lucratieve postjes) en dan pas aan de eigen mensen, die vriendelijk gevraagd worden zich te blijven opofferen zonder enige tegenprestatie. Het verwondert me trouwens, dat niet meer CD&V-ers zijn overgestapt naar andere partijen (maar dat kan nog komen). In 1958 hadden de christen-democraten de volstrekte meerderheid (58%!) en wat heeft het de doorsnee Vlaming opgebracht? Een vergrendeld land met een waterhoofd als Brussel als derde gewest, waarin de Vlaamse meerderheid de facto een minderheid is geworden. En dan maar janken als de partij voorbijgestoken wordt door een ex kartelpartner die - tot nu toe althans - wél bereid blijkt er iets aan te gaan doen.
Het Gentse Hof van Beroep heeft de actiegroep Doel 2020 dan toch gelijk gegeven en heeft gedecreteerd, dat de nu nog bestaande huizen in Doel niet verder mogen worden afgebroken. Degene, die onbewoond zijn, moeten onderhouden en/of afgesloten worden. Of men nu voor of tegen het sluiten van Doel is, doet nog weinig ter zake. De hele zaak is een achterhoedegevecht geworden dat nooit meer kan gewonnen worden. Er blijven nog een vijftigtal woningen over, waarvan slechts een tiental bewoond zijn door eigenaars die niet willen verkopen. Zonde voor alle tijd, geld en energie die in deze zaak gestopt wordt. Misschien een voorteken voor wat ons te wachten staat met de Lange Wapper miserie. Nog zo'n zaak waar men tegen alle logica in geld in blijft pompen is de zaak van de Bende van Nijvel. De onderzoekcel die er zich, meer dan 25 jaar na de laatste feiten, mee bezig houdt, wordt van zes op twaalf eenheden gebracht. Deze keer gaan ze eens niet graven, maar duiken. Wel bepaald in het kanaal Brussel-Charleroi, ter hoogte van Ronquières (de plaats van het al even geldverslindende "hellend vlak"). Daar heeft men in 1986 e.e.a. van de bende uit het water gehaald en nu gaan ze zien of ze toen niets vergeten zijn. 24 jaar later! En dan is er nog de zaak van de pedofilie binnen de Kerk, waar justitie een massa volk aan het werk heeft gezet, allemaal voor erge zaken - dat wel - maar die ondertussen, op een uitzondering na, verjaard zijn. "Kosten op het sterfhuis", noemt men zoiets. Ondertussen heeft hetzelfde Gerecht geen personeel om gedetineerden van de gevangenis naar het justitiepaleis te begeleiden, waardoor men riskeert dat men er straks weer zal moeten vrijlaten. De procedurefouten, weet je wel. Justitie blijkt dus wél personeel te hebben om zich met grotendeels verjaarde en onoplosbare zaken bezig te houden, maar niet om de huidige, reële criminaliteit te bestrijden. Bezigheidstherapie op de kap van de belastingbetaler.
In alle landen van de Oeso is in 2008 het aantal immigranten gedaald, met uitzondering van België. Voor 2009 zal dat niet minder zijn wegens de aangekondigde regularisatie door het kabinet van de Natte Dweil en dit fenomeen zal ook dit jaar, in 2010 verder meespelen. Wie zich dus als immigrant in Europa wil vestigen, liefst van al nog zonder te moeten werken en/of de plaatselijke taal te kennen, doet zijn aanvraag best in België. Succes verzekerd, zeker zolang PS en CDH het op dat domein voor het zeggen hebben. Hetzelfde gebeurt in Europa i.v.m. de pensioenen. In de meeste landen worden de pensioenleeftijden opgetrokken - in Nederland en Duitsland zelfs tot 67 jaar - omdat dit de snelste en goedkoopste manier is om een deel van de staatsschulden weg te werken. Zeker na het exploderen van de Griekse staatsschuld, probeert men bijna overal op die manier te besparen. Uitzondering is ook hier België, waar men officieel nog altijd met 52 op brugpensioen kan gaan en zelfs nog vroeger als het moet, zoals we zopas nog hebben kunnen meemaken met de laatste regeling i.v.m. Opel Antwerpen. Wie met 52 op pensioen gaat en daarna niet meer werkt (slechts 7% blijkt dat later nog te doen), kost de staat 300.000 euro. Dat terwijl de mensen die (moeten) blijven werken verplicht zullen zijn daarvoor hun bijdrage te betalen en later niet méér pensioen zullen trekken. De beslissing over Opel Antwerpen werd ook weer getroffen bij CDH en wel op het kabinet van Madame Millefoisnon. Diezelfde dame en haar partij blijken, ondanks eerdere andersluidende berichten, toch deel te gaan nemen aan het rondje met Bart en Elio. Deze laatste zou CDH nodig hebben als zgz "rugdekking". Welnu, dit geef ik u op een blaadje: als er een akkoord moet komen voor een volgende federale regering mét Milquet, dan gaat daar ofwel niets van in huis komen, ofwel gaat N-VA (en met haar heel Vlaanderen) zich daaraan verbranden. Bart De Wever zou dit moeten weten. Hij heeft het mens al genoeg meegemaakt ten tijde van het kartel. Als N-VA niet wil dat Vlaanderen gestrikt wordt, dan mag ze ook nooit toelaten dat het gemilquettiseerd wordt.
Voor Vlaams minister-president Kris Peeters en CD&V was het dit jaar een elf juli viering in mineur*. Ondanks de aanwezigheid van Bart De Wever, mét zijn "buddy" Elio, was het deze keer Jan Peumans, de parlementsvoorzitter en Lange Wapper specialist, die de show stal. Jan deed dat met een krachtige rede voor een Vlaamse identiteit en liet niet na op de tenen te trappen van enkele klassieke nestbevuilers, Marc Reynebelg op kop. Al tijdens zijn speech kreeg hij al boe geroep van een van Open VLD's jonge veulens, het Brusselse miepie Els Ampe, die Peumans verweet "de reputatie van de Vlamingen te besmeuren". Echt in de oud-Belgische stijl, alsof Vlamingen niet fier mogen zijn op hun afkomst. Zeker na een wereldkampioenschap voetbal waarin het nationalisme hoogtij voerde, mocht er in eigen huis ook wel eens mee worden uitgepakt. En dat deed Peumans met succes. Hij pleitte zelfs voor een samenlevingscontract tussen Vlamingen en Walen, maar dan wel een waarbij de solidariteit transparanter zou worden en beperkt in de tijd. Ook dat was iets was bepaalde toehoorders liever niet hoorden, als was de officiële kritiek van enkele francofonen eerder gericht op het doodzwijgen van het zo goed als failliete Brussel, dat de N-VA liever zou willen schrappen als derde gewest. Als kers op de taart mocht Peumans 's anderendaags zelfs op visite bij de koning. Iets dat hij vroeger niet wou doen, maar nu wel, zij het uitsluitend o.w.v. de Vlaamse feestdag. Voor andere feestelijkheden zal hij daar, als overtuigd republikein, wegblijven. Wie maandag ook reageerde, was Reynebelg himself, in zijn favoriete krant De Standaard, waarbij hij redacteur is. De man wist daarin o.m. te vertellen, dat de Vlaamse voorgeschiedenis vier eeuwen Belgisch is geweest. Nog een geluk, dat hij er Julius Caesar en zijn "De Bello Gallico" niet bij haalde, anders waren we - althans volgens Reynebelg - al twintig eeuwen Belg. Voor wie het nog niet wist: die Reynebelg schijnt van beroep historicus te zijn. Ook geen reclame voor de universiteit die de man zijn ezelsvel gegeven heeft...
* Ook Eric Van Rompuy beklaagt er zich over dat hij t.g.v. de Vlaamse feestdag nergens nog gevraagd wordt. Hij die steeds - volgens zijn eigen woorden althans - in de vuurlijn stond van de Vlaamse strijd. Dat zal wel uitsluitend met zijn mond geweest zijn. In de praktijk heeft hij driemaal niets verwezenlijkt.
De dag vóór onze Vlaamse feestdag, 11 juli, zijn in Barcelona meer dan één miljoen Catalanen op straat gekomen om te protesteren tegen het Spaans Grondwettelijk Hof, dat de autonomie van hun regio wil terugschroeven. Catalonië is zo'n beetje het Vlaanderen van Spanje. Barcelona is hun Antwerpen en de Catalanen beschouwen Madrid als hun Brussel. "Barcelona trabaja, Madrid consuma", is één van hun slogans. Nog sterker: "De ponent, ni bon vent ni bona gent" (Vanuit het westen komt geen goede wind noch goede mensen). Om maar te zeggen, dat de Catalanen het officiële Spanje meer dan beu zijn. Toen ik hierboven vermeldde, dat Catalonië zo'n beetje het Vlaanderen van Spanje was, heb ik wel iets over het hoofd gezien: In Catalonië wonen maar een kleine 3 miljoen mensen, geen 10% van het totale aantal inwoners van Spanje. De taal wordt wel ook buiten de Catalaanse grenzen gesproken (in Valencia en op de Balearen bv). Als er van die kleine 3 miljoen méér dan één miljoen op straat komt, dan wil dat wel iets zeggen. Als we dat hier zouden willen evenaren, dan moesten er al meer dan twee miljoen Vlamingen opstappen. Dat zie ik hier nog niet gebeuren. Toch is de optocht in Barcelona ook voor ons van groot belang. Als de Catalanen erin slagen (min of meer) onafhankelijk te worden (en straks misschien ook de Schotten), dan zou dit wel eens de mond kunnen snoeren van onze doemprofeten à la Eyskens, die de Vlaamse onafhankelijkheid een ramp blijven noemen. De laatste stembusuitslag van bij ons heeft ondertussen al wél duidelijk gemaakt, dat figuren als Eyskens, Maertens, Dehaene beter niet teveel meer voor camera en micro komen. Ze jagen de kiezers alleen maar naar de concurrentie.
De discussie, of 11 juli nu eindelijk eens een feestdag wordt voor álle Vlamingen, zal dit jaar wat minder zijn. Eenvoudig door het feit, dat de dag op een zondag valt. Voor de rest blijf ik erbij, dat men desnoods een andere, nationale, feestdag laat vallen in de plaats. Deze 11 juli is er trouwens een die met gemengde gevoelens "gevierd" zal worden. Nooit eerder haalden de Vlaams-nationalisten meer stemmen bij een verkiezing, nooit eerder werd een Vlaams-nationale partij de grootste van België. Dé vraag is: wat doen we daarmee? Om te beginnen stemt nog steeds een grotere helft voor de behoudsgezinde partijen. SP.a en Groen! kunnen we afschrijven: zij blijven blind voor de Vlaamse werkelijkheid en schatplichtig aan hun francofone zusterpartijen. Het zal er nu op aan komen CD&V en Open VLD zover te krijgen, dat er ook bij hen eindelijk eens een uitgesproken Vlaamse reflex komt. Bij hen is er nu ook het besef, dat ze de Vlaams kaart zullen moeten trekken of straks misschien ook tegen de kiesdrempel zullen aankijken. Ten tweede, blijft het in dit land zo goed als onmogelijk om welk Vlaams programma ook er door te krijgen, eenvoudig omdat men steeds verplicht is dat samen te doen met de Franstalige partijen. Nu beweegt er in het zuiden al wat meer en zijn er ook daar steeds meer mensen die beseffen, dat er iets moet veranderen. Zolang dat verlangen echter niet verzilverd wordt via de politiek, is er voor België geen toekomst. Laten we ons voorlopig troosten met de gedachte dat de aanhang van de V-partijen gestadig blijft groeien. De nasleep van twee wereldoorlogen en de gezamenlijke inspanningen van Hof, Leger, vakbonden, Kerk en groot kapitaal zijn er niet in geslaagd de Vlaamse opmars tegen te houden. Het begon met Herman Wagemans, dan de Volksunie, dan het Vlaams Blok/Belang, nu het N-VA erbij (en een beetje LDD), maar blijven groeien doét het. Wij zijn nog altijd het enige zgz democratisch land waar de meerderheid het niet voor het zeggen heeft. De vraag is, hoe lang nog?
De N-VA wil de Vlaamse onafhankelijkheid, net zoals het Vlaams belang. Het verschil met het VB is, dat der N-VA bereid is dat in stappen te doen, niet zomaar van vandaag op morgen, met het risico van een Griekse chaos of iets dat erop trekt. Feitelijk volgt ze daarmee de Baert doctrine, die reeds ten tijde van de Volksunie gangbaar was, maar nooit echt werd toegepast. De Baert doctrine, genoemd naar een geleerde professor, zegt dat de Vlamingen steeds op drie punten moeten letten: - Alleen een akkoord goedkeuren, als het onomkeerbare stappen zet richting Vlaamse autonomie. - Geen onaanvaardbare toegevingen doen. - Geen grendels aanvaarden voor latere nieuwe stappen. Concreet in de huidige situatie betekent dat: - De splitsing van B-H/V zonder toegevingen i.v.m. de taalwet, het territorialiteitsprincipe, de inschrijvingsrechten en de benoeming van de incivieke franskiljonse burgemeesters. - Geen nieuwe transfers, terwijl de bestaande beperkt moeten worden in de tijd. - Het statuut van Brussel herzien volgens de vijf resoluties van het Vlaamse parlement. - De overheveling van de gezondheidszorg en het gezinsbeleid naar het regionale vlak. - Geen Belgische recuperaties meer: geen nationale kieskring, geen samenvallende verkiezingen. Bij dit alles dient te worden aangestipt, dat de SP.a niet alle Vlaamse resoluties heeft ondertekend. Ook het feit dat de verkiezingen, zoals ze nu zijn, samen kúnnen vallen, wil niet zeggen dat ze dat ook zullen blijven doen. Zodra er immers een federale regering valt, zullen de verkiezingen weer niet meer samenvallen. Enfin, Bart De Wever kent ook de Baert doctrine, kent de Vlaamse resoluties en weet dan ook wat van hem verwacht wordt. Nu hij bij Di Rupo souffleur mag spelen (vertalen naar Vlaanderen toe en het Vlaamse standpunt verduidelijken naar de francofonen toe), wacht hem de niet gemakkelijke taak e.e.a. van bovenstaande te verwezenlijken. Dat zal niet voor morgen zijn.
In dit land mag dan vanaf einde 2006 in werkelijkheid niet meer geregeerd zijn, aan initiatieven inzake politiek woordgebruik is hier nooit een tekort geweest. Sinds de verkiezingen van juni 2007 hebben we al te maken gehad met een informateur, een verkenner, een ontmijner, een formateur, bemiddelaars, een begeleider en een koninklijke opdrachthouder. Sinds gisteren is daar weer een nieuw begrip bijgekomen: een pre-formateur. Dat moet zoiets zijn tussen informateur en formateur, en die eer valt te beurt aan Elio Di Rupo, ex-Italiaan en nieuwe Belg. Hopelijk maakt hij er geen comedia dell' arte van, al zou hij - mijns inziens - niet misstaan in de rol van Arlecchino, al droeg die laatste geen strikje. Eveneens valt er te hopen, dat Di Rupo niet de weg op zal gaan van zijn Waalse tegenstrever Reynders, die in de besprekingen na de verkiezingen van 2007 ook als eens mocht meespelen en die er toen ook echt mee gespeeld heeft, in de eerste plaats met de voeten van de kiezers. Reynders ontbood zowat God en klein Pierke, om daarna de opdracht terug aan de koning te geven zonder ook maar iets bereikt te hebben. Di Rupo gaat het waarschijnlijk anders spelen, daar hij Bartje De Wever meteen erbij betrekt. "Mettere le mani davanti", noemt men dat in het Italiaans: de handen vooruit steken, zodat men eerst iets voelt, vóór men eventueel op zijn gezicht valt. Als Bart het slim wil blijven spelen, moet hij het initiatief echter aan de man met het strikje laten. Het zou de eerste keer zijn in vele decennia dat een Waal (nou, ja) zelfs eens mag komen vertellen hoe hij de Belgische problemen écht gaat oplossen. Hoe hij dat gaat doen? Heel simpel: de convergentie zoeken! Nóg een nieuw woord in het wetstratees...
De Chinezen vieren 2010 als het jaar van de tijger. Het wordt hoog tijd dat wij ook iets in die zin doen en dit jaar uitroepen tot het jaar van de leeuw. De aanzet ervoor is de opgang van de V-partijen, de klinkende overwinning van de N-VA en de steeds krimpende aanhang van de traditionele partijen, waarbij men bij CD&V én Open VLD al heeft toegegeven te weinig op het Vlaams gevoel te hebben gespeeld. Vandaag gaat De Wever zijn "vriend" Albert II nog eens ontmoeten. Die zal daar waarschijnlijk niet veel wijzer uit worden, voor zover de man nog zelf wel weet waarmee hij bezig is. De meningsverschillen tussen N-VA en PS blijken van die grootte te zijn, dat er geen pasklare oplossing voor te vinden is. Als die er trouwens al zou zijn, blijft er het tweede probleem van de andere partijen die mee in de dans moeten betrokken worden. Daarbij wordt steeds meer gesteld dat het CDH van Milquet er dan toch bij zal zijn, al was het maar omdat het MR hopeloos verdeeld blijft tussen de clans Reynders en Michel. Met Milquet erbij, is er voor Vlaanderen geen voldoening gevende oplossing mogelijk. Haar partij is in werkelijkheid nog linkser dan de PS. Wat er dan nog overblijft? De boedelscheiding.Het wordt hoog tijd dat er zich in Vlaanderen een gemeenschappelijk front vormt naar analogie met het francofone en dat er tenminste een as komt N-VA, CD&V, Open VLD met de (al dan niet openlijke) steun van het Vlaams Belang en LDD. Als de SP.a blijft weigeren mee de Vlaamse toer op te gaan, dan moet men die partij maar uit de Vlaamse deelregering laten vallen en vervangen door de verjongde blauwe garde, die alvast de verdienste heeft de anti-Vlaamse regering van Leterme te hebben doen vallen. Als De Wever en Di Rupo het niet eens geraken, wat steeds meer het geval lijkt te worden, dan moeten er geen verdere tijdrovende en nutteloze besprekingen meer plaatsvinden. Alleen onderhandelingen tussen de gewesten zullen dan nog een kans maken om dit land op de rails te houden. Bye, bye Belgium komt steeds dichterbij. Het zou wat zijn, als dit zou gebeuren tijdens het Europese voorzitterschap!
De evaluatiecommissie o.l.v. Servais Verherstraeten, die het debacle van CD&V tijdens de laatste stembusslag moest onderzoeken, is tot de verbazende bevinding gekomen, dat de partij teveel aan België heeft gedacht en te weinig aan Vlaanderen. Van een verrassing gesproken: dat had zowat iedereen kunnen voorspellen die niet met een blinddoek rondloopt. In 2007 heeft de partij de Vlamingen wat beloofd en wijsgemaakt en daarna voluit de Belgische kaart getrokken, tegen een Vlaamse meerderheid in zelfs. De nieuwe voorzitter, Wouter Beke, heeft dan ook al gesteld dat de partij in de toekomst (eindelijk) eens aan de eigen leden zal denken, vooral dan degenen die niét tot de vakbond behoren (nota van mij) en dus Vlaamsgezinder zal worden. Zou het? De eerste kans die CD&V kreeg om te bewijzen dat ze Vlaamsgezinder zou worden, kreeg ze reeds gisteren, bij de heropening van het parlement. Daar stelde het Vlaams Belang dat deze verkiezingen onwettig waren en dus niet dienden te worden goedgekeurd. CD&V heeft het wél gedaan en dus haar eerste kans om te bewijzen dat ze enigszins betrouwbaarder zou worden, verkeken. Het VB kreeg trouwens alleen Deckerken mee. Overwinnaar N-VA onthield zich, maar stelde wel, via fractieleider Jambon, dat de partij niet in een volgende regering zou stappen als die regering B-H/V niet splitst. Nu maar hopen, dat dat gebeurt, in de veronderstelling natuurlijk dat er een nieuwe federale regering komt. Van dat laatste is nl niemand overtuigd. Hier en daar hoort men zelfs zeggen, dat een nieuwe verkiezingsronde in het najaar tot de mogelijkheden kan behoren. De vraag is dan, of dat opnieuw zal gebeuren in een onwettelijk kader. Dat leiderschap van de E.U. door België begint zo stilaan meer op een lijderschap te lijken.
Vandaag komen de nieuwverkozenen bijeen in het parlement om hun eed af te leggen. Alvorens ze dat doen, gaan ze eerst de pas gehouden verkiezingen geldig verklaren. Ge weet wel: die - volgens het Grondwettelijk Hof - onwettige verkiezingen. Daarvan schijnt niemand nog wakker te liggen. De overwinnaars niet, omdat het hun zo beter uitkomt, de verliezers niet, omdat die bijna allemaal behoren tot de gevestigde partijen. Ik vraag me wel af, waarom verenigingen die erbuiten staan, zoals bv de Vlaamse Volksbeweging en niet traditionele partijen, zoals het Vlaams Belang, daartegen niets meer ondernemen. Of heb ik iets gemist? Ondertussen heeft het zelfverklaard stresskonijn uit de Vlaamse regering wel iets gevonden om de man in de straat bezig te houden. Crevits gaat een studie laten verrichten om een of meer eilanden vóór onze Vlaamse kust neer te poten ("spuiten" zou een beter woord zijn). Dat zou kunnen gebeurd zijn tegen 2100, dus een item om onze mensen een hele eeuw zoet te houden. De studie alleen zal de Vlaamse regering zo'n 2 miljoen euro kosten. Waarbij men zich kan afvragen of die Vlaamse regering in deze crisisperiode geen andere prioriteiten heeft om geld uit te geven. De beste reactie op het nieuws over het eiland, kwam van Deckerken: " Dat ze eerst eens een brugje of een tunneltje bouwen in Antwerpen"... Kortom, het heeft er veel van weg dat we reeds in de komkommertijd zijn aanbeland. Dat geldt zowel voor dat eiland als voor de activiteiten in het Belgische parlement, waarvan weinigen verwachten dat er die zullen komen vóór de herneming na het parlementair reces, in oktober a.u.b. Stel, dat er tegen die tijd géén oplossing zal zijn, kunnen diezelfde partijen die nu geen klacht neerlegden tegen de illegale verkiezingen, het dan wél doen?
Bart De Wever heeft er nu twee weken consultaties op zitten, maar niemand is daar veel wijzer van geworden. "Hij werkt er aan" is de uitleg, die eerder aan Stefaan De Clerck doet denken. Die werkt er ook altijd aan, zonder veel resultaat. Laat ons hopen dat het De Wever menens is. Normaal gesproken zou hij woensdag een laatste overleg hebben met Di Rupo, de verkiezingsoverwinnaar in Wallonië en dan gaan we zien wat we gaan zien. - Hoe en hoeveel gaat de volgende regering besparen? De 22 miljard, waarover iedereen het heeft, is nl niet voldoende. Dat zijn "maar" de structurele kosten om de staatsschuld af te bouwen. - Bovenstaande en ook het gros van de andere problemen die op ons afkomen, zijn alleen op te lossen met een grondige staatshervorming. Dat is iets waarvan de doorsnee francofoon niet wil weten. Als daarvan iets in huis zou komen, dan zal dat grotendeels afhangen van de toegevingen van Di Rupo, als pasgeld voor zijn zo begeerde functie van eerste "Waalse" premier sinds 36 jaar. - Er moet iets gebeuren met de sociale zekerheid. De automatische 4,5% die Verhofstadt er aan gegeven heeft zal, in het licht van de nodige besparingen, onhoudbaar blijken. - Tenslotte zijn alle mogelijke voornemens die een tweederde meerderheid vergen om wetten veranderd of aangepast te krijgen, afhankelijk van de partijen buiten de N-VA en de PS die aan een volgende regering willen/kunnen meedoen. Als men daarbij het FDF en het CDH kan uitsluiten (en theoretisch kan dat), is er een kans op slagen. In het andere geval zijn we onderweg voor een tweede ronde immobilisme, waarbij de NV België failliet zal gaan. Kris Peeters kan zich best maar voorbereiden.
Al van vóór de verkiezingen van 13 juni was heel wat te doen over het feit dat politiekers zich schaamteloos van het ene niveau naar het andere verplaatsen, dat zelfs ministers van de Vlaamse regering aan de federale verkiezingen meededen, terwijl ze op voorhand verklaarden niet te zullen zetelen mochten ze verkozen worden en nog van dat "moois". Yves De Vadder, de wetstraatsjournalist van de VRT, schreef daarover in zijn laatste boek en vond het ook niet kunnen. Ikzelf trouwens ook niet. Ik zal nooit een stem geven aan iemand, van welke partij ook, die van de verkiezingen een lachertje maakt. Als iedereen dat zou doen, zou het trouwens snel gedaan zijn met die comedie. Jammer genoeg gebeurt dat niet en zo zal het verkrachten van de kieswetten blijven voortduren zolang men deze wetten (een zoveelste geschenk van Verhofstadt) niet aanpast. Feitelijk zou iedereen die opkomt bij een verkiezing én verkozen wordt, de zetel die hij/zij veroverde moeten innemen. Dit zou dan ook automatisch inhouden, dat hij zijn oude functie moet laten vallen. Een minister in de Vlaamse regering, die meedoet voor een zetel in de federale Kamer of Senaat en verkozen wordt, zou die dan moeten aanvaarden en ontslag nemen als Vlaams minister. Het lijkt de logica zelf. Jammer genoeg is België geen logisch land en brengt dat met zich mee dat zowat alle politiekers de mogelijkheden van huidige kiessysteem uitbuiten tot aan de grenzen ervan. Als ze ooit die kieswetten zouden veranderen, kan men misschien ook best meteen de rangordes zo opstellen, dat ze voor iedereen dezelfde zijn, bv door lijsten volgens het alfabet. Bij een volgende verkiezing voor hetzelfde niveau zou men dan bv het alfabet kunnen omdraaien. Beginnen dus met de Z en eindigen met de A. Dat deed men vroeger voor de mondelinge examens op het college waar ik school liep. Zo moesten degenen wier naam begon met een A niet steeds als eerste komen opdraven. Het leven kan soms simpel zijn. In de politiek wordt het echter met opzet ingewikkeld gemaakt, in de hoop dat Jan met de Pet er niet meer aan uit kan en er dan ook maar met die pet naar smijt...
