Namen is de hoofdstad van Wallonië. Het zinnebeeld van die stad is een slak, echt waar. Daarover zijn heel wat moppen, vooral in het eigen Wallonië*. Vanuit Namen bereikte ons gisteren het belangrijkste politieke nieuws van de laatste weken. Didier Reynders, wiens partij (nog steeds) niet aan de regeringsonderhandelingen mag meedoen, hoe graag hij dat ook zou willen en die zelf in zijn eigen partij onder vuur ligt, heeft er wel voor een stunt gezorgd. Hij kreeg het gedaan dat niemand minder dan Bart De Wever er kwam spreken voor een uitgelezen publiek van Waalse ondernemers. Bart stak de hele zaal in zijn broekzak, in zoverre dat, bij de nabespreking, heel wat van de toehoorders met de spijt in 't hart moesten toegeven dat ze niet voor een Vlaamse partij konden stemmen. Ge zult maar moeten produceren en zaken moeten doen in het DDR-klimaat van de PS-staat... Het belangrijkste wat Bart er echter vertelde, zal ook de Vlamingen interesseren. Volgens hem zal er uit de aan de gang zijnde besprekingen niet veel resultaat komen. "Het momentum is voorbij", zei Bart. Ondertussen heeft Di Rupo nog maar eens een uitgebreid interview gegeven aan enkele kranten, waaronder De Standaard. Veel nieuws staat daar niet in. Di Rupo blijft politiek luchtgitaar spelen: veel blabla, weinig concreets. Zijn grootste vrees zijn nieuwe verkiezingen, ondanks het feit dat zijn partij er sterker uit zou kunnen komen. Ondertussen weet de man met het rode strikje echter ook, dat in Vlaanderen eventuele nieuwe verkiezingen zullen gaan over de vraag "mét of zonder België".
* Een van die moppen: "Pendant la guerre les Namurois prennaient leur mitraillet et faisaient tac......tac......tac."
In Zwitserland hebben ze nog eens hun superdemocratisch referendum bovengehaald. Ongeacht wat hun regering daar doet of niet doet, kan iedereen er een referendum organiseren. Er is feitelijk slechts één voorwaarde: men moet ervoor minstens 100.000 handtekeningen verzamelen. Vier maal per jaar worden de gevraagde referenda, die aan die voorwaarde voldoen, bij elkaar gebracht en kunnen de Helveten daarover hun mening kwijt. Als een project meer dan 50% haalt van de opgekomen kiezers, dan wordt het aanvaard. Kwatongen beweren, dat het niet zo snel gaat, want dat het daarna nog jaren kan duren voor de wet in werking treedt, maar dat is niets nieuws: het gebeurt ook bij ons dat de uitvoering van een gestemde wet jaren op zich laat wachten. Het referendum van vorige zondag - de uitwijzing van criminele buitenlanders - was ingediend door de rechtse SVP volkspartij, die door onze me(r)dia wel populistisch wordt genoemd, maar die wel mee in de Zwitserse regering zit. Zo eens iets anders dan het bekrompen cordon sanitair waarmee onze wereldverbeteraars hier uitpakken. Het was al een teken aan de wand dat de SVP geen 100.000, maar wel 200.000 handtekeningen kon verzamelen. In een reactie het project te kelderen, kwamen de andere partijen af met een tegenvoorstel, dat feitelijk hetzelfde was. Alleen moest, bij het aanvaarden van het alternatieve voorstel, eerst een rechter de beslissing nemen. M.a.w. criminelen met diepe zakken, die dure advocaten kunnen betalen (bv de drugbarons) zouden meer dan waarschijnlijk niét kunnen worden uitgewezen. Het SVP-voorstel haalde het en, zoals te verwachten, was de politiek-correcte wereld er als de kippen bij, om te zeggen dat het internationale imago van de Zwitsers een flinke deun zou krijgen. Zou het? Denk je echt, dat het bij ons anders zou verlopen, mocht men de moed hebben daarover een referendum te organiseren? 22% van de inwoners van Zwitserland zijn buitenlanders. Zij staan wel in voor 60% van de moorden en 57% van de plunderingen. Hier bij ons heeft men daarover zogezegd geen cijfers, wíl men bij ons geen cijfers hebben, maar het zal ook wel in die richting gaan. Misschien zelfs erger, want we weten wél dat meer dan 70% van de gedetineerden in onze gevangenissen vreemden zijn of van vreemde origine. Men moet gewoon maar het nieuws volgen: elke dag zijn er ook bij ons een serie misdaden die gepleegd worden door ex-Joegoslaven, Russen en anderen Oostblokkers, Turken, Albanezen en Afrikanen vanaf de Maghreb tot en met het paradijs van Kabila. Een deel van die criminele feiten vinden plaats onder elkaar, maar jammer genoeg zijn ook regelmatig eigen burgers het slachtoffer. Denk maar aan die advocatenfamilie uit Wemmel. Zelfs een tweehandswagen verkopen kan hier levensgevaarlijk zijn. En niemand doet er iets aan. In Zwitserland wel. Daarom herhaal ik het "Heil dir Helvetia. Hast noch der Söhne, ja"! uit hun nationaal volkslied.
P.S. België doet er wél iets aan: Mohamed R'ha, een terrorist met de dubbele nationaliteit (Marokkaan/Belg), die in Marokko een celstraf van 10 jaar uitzit, is door het hof van beroep van Antwerpen zijn Belgische nationaliteit ontnomen. Het is de tweede (2de!) "Belg" die zijn Belgische nationaliteit kwijt speelt SINDS DE TWEEDE WERELDOORLOG! Verboden te lachen!
In verband met het steeds nijpender wordende probleem van de zgz asielzoekers wordt er af en toe verwezen naar de oproep van Yves Leterme van vorig jaar. Toen vroeg hij particulieren hun huis open te stellen voor de steeds groter wordende stroom inwijkelingen in ons land. We zijn nu een jaar later, koning winter doet zijn intrede en we zitten weer met hetzelfde probleem. Leterme zal men deze keer waarschijnlijk geen tweede oproep horen doen, want in feite is hij de hoofdverantwoordelijke van het feit dat er op dat gebied helemaal niets veranderd is. Nu inroepen dat hij alleen maar lopende zaken kan regelen, is flauwe kul, want hij had ook vóór de verkiezingen alle tijd van de wereld om iets serieus te bedenken om België te vrijwaren van de titel van land van melk en honing. Snoepreisjes naar de Balkan van dezelfde Leterme en zijn adjudant Wathelet kunnen daaraan niets veranderen, tenzij de kosten nog wat meer doen oplopen. Het is altijd hetzelfde verhaal: in dit land gebeurt niets, verandert er niets. Ze drinken een glas, lozen een plas en laten alles zoals het was. Vandaag het asiel- en migratieprobleem, straks weer de staat van de wegen en morgen B-H/V. Van dat inwijkelingenprobleem hoort men nauwelijks iets in de andere E.U.-landen, tenzij dan in Griekenland, maar dat heeft daar te maken met buur en aartsvijand Turkije, die wat graag horden gelukszoekers de grens over laat gaan. En zelfs van daaruit willen ze alleen naar België, waar PS en CDH er alles aan doen om ze hier te houden. Persoonlijk vind ik dat men bij de huidige barre weersomstandigheden, families met kinderen hoe dan ook moet helpen. Tegelijk moet men echter iedereen, ook die met kinderen, die onrechtmatig denken hier te kunnen verblijven op kosten van de belastingbetaler, erop moet wijzen dat ze dit land weer uit zullen moeten van zodra de geldende termijnen daarvoor vervallen zijn. Als wij de illegaliteit blijven sponsoren, is dit land geen rechtstaat meer.
Daar Pieter De Crem en Rik Torfs zich toch niet kandidaat gesteld hebben voor de weinig benijdenswaardige post van CD&V-voorzitter, zal Wouter Beke het mogen doen. De man heeft bewezen voor dat werk geschikt te zijn en inderdaad meer verdiend dan een postje ad interim. Tot hiertoe heeft hij in de aan de gang zijnde federale besprekingen goed zijn streng getrokken, al was dat inderdaad niet zo moeilijk: hij reed het parcours à la Zoetemelk. Een voordeel voor hem (en voor Vlaanderen) is dat Beke en De Wever elkaar al kennen sinds hun studententijd. Met een premier in lopende zaken (Leterme), een Vlaams minister-president (Kris Peeters), een waarachtig soort Europees president (Herman Van Rompuy) én een voorzitter van de Europese volkspartij (Wilfried Martens) in zijn rangen, telt CD&V een hoop min of meer zwaargewichten, waartussen Beke wel eens verloren zou kunnen lopen. Het zou hem sieren, mocht hij de oude krokodillen uit zijn partij (Martens, Dehaene, Eyskens) eens vertellen, dat ze er goed aan zouden doen voortaan hun commentaren voor zichzelf te houden. Dat zou al veel kunnen helpen. In De Standaard van dit weekeinde verklaarde Beke in een interview, dat hij - ondanks zijn goede relaties met De Wever -een nieuw kartel op federaal vlak niet ziet zitten. Ik zou daar maar niet teveel van geloven. In liefst 129 Vlaamse gemeenten bestaat dat kartel nog en eind 2012 komen er weer gemeentelijke verkiezingen. In Ieper, de thuisbasis van Leterme, is het voortbestaan van het kartel reeds verzekerd tot 2018. Ze zouden dat best ook elders doen en zelfs op federaal vlak. In het andere geval bestaat er nl de kans dat er bij die verkiezingen heel wat nieuwe N-VA kernen zullen worden opgericht (in mijn gemeente zijn ze daar al mee bezig), waardoor de gemeentelijke, nu nog sterke basis van de christendemocraten ook wel eens zou kunnen herleid worden tot een veel kleinere omvang. We zijn echter nog niet zover. Eens zien waar en wanneer Vande La en Co zullen struikelen.
Vande La heeft dan eindelijk eergisteren en gisteren de vertegenwoordigers van de club van zeven ontvangen en - alhoewel de scepsis groot is - beslist dat er volgende week zal worden verder gepraat. Of het allemaal veel zal uithalen, is nog koffiedik kijken. In een uiteenzetting voor de regenten van de nationale bank kon Di Rupo, één dag na zijn overleg met de laatste koninklijke bemiddelaar, alvast weinig positief. Het laat zich zo aanzien dat de man er helemaal niet meer op uit is eerste minister te worden van dit land. Hij weet nu waarschijnlijk dat hij dan zijn incompetentiequotiënt (IQ*) zal overschrijden en zich belachelijk zal maken. Het overleg met de drie Vlaamse vertegenwoordigers van de club werd helemaal overschaduwd door een aanval uit onverwachte hoek, van niemand minder dan Vlaams minister-president, Kris Peeters. Volgens Peeters zal Vlaanderen zwaar moeten inleveren, als het plan van Vande Lanotte doorgang vindt. Daarbij stelt hij - terecht - dat de rode ridder wél al geld beloofd heeft aan Brussel, maar nog geen enkel voorstel heeft voor de splitsing van B-H/V, twee zaken die steeds aan elkaar werden gekoppeld. Tenslotte heeft Peeters weinig vertrouwen in een dossier waar men, na 35 dagen moeilijk overleg met o.a. de nationale bank, het planbureau en een handvol geleerde professoren, nog altijd alles en nog wat kan amenderen. Dat wordt dus, in het beste geval, weer ouwehoeren en aanmodderen from here to eternity, waardoor nieuwe verkiezingen steeds meer in beeld zullen komen. Vande Lanotte heeft m.i. wel één punt en daarin schijnt hij te zijn bijgetreden door alle leden van de onderhandelingsgroep (Vlamingen inbegrepen): eender wat voor compromis er straks eventueel uit de bus komt, ook Vlaanderen zal dan mee moeten besparen, zoals ook Wallonië en Brussel én het federale niveau dat zullen moeten doen. Heel de westerse wereld haalt de dag van vandaag de broeksriem aan. België zal daaraan niet ontsnappen en Vlaanderen dus ook niet. Dat betekent, dat Peeters zijn begrotingsplannen inderdaad zal moeten aanpassen. Dat houdt echter niet in, dat hij zijn beloftes niet moet houden, met uitzondering van één toch: er komt dan in 2011 geen sluitende Vlaamse begroting. Zoals ik reeds meldde in mijn blog van 18 dezer (De Vlaamse parochieraad), begrijp ik niet dat Peeters en Co zich daarover zo druk maken. België heeft geen sluitende begroting, Wallonië misschien tegen 2015 en Brussel tegen Sint Juttemis. Waarom moet Vlaanderen er dan persé wél een hebben en dan nog tegen 2011? Om daarna te moeten horen dat de anderen het geld zullen pakken waar het dan zal zitten: bij Vlaanderen? Peeters heeft vroeger ooit eens gezegd, dat hij niets zinnens was het federale deficit mee te helpen betalen als de andere gewesten dat ook niet (konden) doen. Welnu, dan heeft het ook geen zin ergens geld over te hebben als de anderen daar geen probleem uit maken. Samen uit, samen thuis, zoals het spreekwoord zegt.
* Zie "Het Peterprincipe" ("The Peter Principle" door Laurence Peter en Raymond Hull: " Why things allways go wrong"). Buccaneer Books, Cutchogue, New York).
Onze vakbonden zijn er steeds als de kippen bij om bedrijven en patroons aan te klagen als het ergens niet goed gaat. De vraag is maar, of het bij henzelf wel goed gaat en dan bedoel ik in de bedrijven en instellingen die zijzelf beheren of waar ze een zodanige vinger in de pap hebben dat ze de facto doen wat ze willen. De geschiedenis leert, dat dit niet het geval is. Bijna alle bedrijven die de vakbonden zelf ooit hebben uitgebaat zijn failliet gegaan. De eerste bank die ze hadden, in de jaren dertig van vorige eeuw, de "Bank van de Arbeid" ging over kop. Later volgde de Volksgazet en De Morgen (tot deze laatste werd overgenomen door de kapitalisten van De Persgroep), de winkels van Kavé en De Welvaart, de rode broodbakkerijen en ga zo maar verder. Van zodra de linkse partijen steeds meer deel uit gingen maken van regeringen, hebben de vakbonden het over een andere boeg gegooid. Ze gingen zich nestelen in staatsbedrijven, waar ze het zo goed als voor het zeggen kregen, zoals bv De Post en de Spoorwegen. Nu die bedrijven straks echter gaan moeten concurreren met "de privé", braadt ook hier hun haring niet meer. Een schoolvoorbeeld maken we deze dagen mee bij de NMBS (Nationale Maatschappij der Belgische Syndicalisten), waar de vakbonden al jaren de plak zwaaien en de verliezen zich dan ook opstapelden. Denk maar aan de miljarden die toenmalig minister van Begroting Vande Lanotte (niet toevallig, hé!) hen toeschoof, maar die later door Europa toch bij de begroting dienden gerekend te worden. Datzelfde Europa heeft nu gedecreteerd dat vracht- en personenvervoer gescheiden moet worden tegen de tijd dat het hele Europese spoorverkeer wordt geliberaliseerd. Grote paniek, waarbij de rode vakbond zelfs besloot dat vrachtvervoer per spoor op te doeken. Er kwamen dan wel zo'n 2.000 mensen zonder werk te zitten, maar de meeste zijn zgz "statutairen", vast benoemd dus en die moet "men" dan maar elders onderbrengen, op kosten van Honoré Gepluimd natuurlijk. Het is niet zover gekomen, omdat de christelijke vakbond, die het eerst eens was met de rode collega's, tenslotte toch besloten heeft het Belgisch vrachtvervoer per spoor te redden. Als gevolg daarvan krijgt dat vervoer, de NMBS Logistics, van de NMBS holding straks 135 miljoen euro en kan het potverteren verder gaan. Want dat Belgische vrachtvervoer is al jaren verlieslatend en dat zal de volgende jaren niet veranderen. Ze zal met "de privé" niet kunnen concurreren, simpel o.w.v. het feit dat de "verworvenheden" van het spoorwegpersoneel niet meer van deze tijd zijn. In hetzelfde bedje van die verworvenheden is ook de activiteit in de Antwerpse haven ziek. Hetzelfde werk dat in de haven van Zeebrugge door één man gedaan wordt, gebeurt in de haven van de koekenstad met twee en soms zelfs met drie of meer. Ook dat noemt meer "verworvenheden". De haven van Antwerpen prijst zichzelf uit de markt, niet door de lonen die men er betaalt, maar door een archaïsche organisatie die niet meer van deze tijd is. De enige sector waarin de vakbonden wél gegroeid zijn, is de geneeskundige. Simpelweg omdat die zwaar gefinancierd wordt door de staat, ongeacht de diepte van de staatsschuld. Voorlopig toch nog...
Meer dan 160 dagen na de verkiezingen van juni en 34 dagen nadat hij aangesteld werd tot koninklijk bemiddelaar, heeft Vande Lanotte eindelijk zijn plannen op tafel gelegd. Geen enkele van de zeven onderhandelende partijen heeft ze meteen afgeschoten, zoals gebeurd was met de voorstellen van "éclair" De Wever, maar dat is dan ook zowat het enige positieve wat er voorlopig te vertellen valt. De waarheid is nl dat geen enkele partij het dúrfde, om nl de zwarte piet niet toegewezen te krijgen voor het houden van nieuwe verkiezingen en daardoor misschien stemmen te verliezen. Dat er ook van de plannen van Vande La weinig in huis zal komen, staat nu al vast. Alle partijen hebben inderdaad wel gezegd verder te willen praten, maar tegelijkertijd ook dat ze de voorstellen van "den baard" gaan amenderen. Dat wordt dan weer een nieuw rondje berekeningen, schema's en andere scenario's. Vooral als madame Millefoisnon zegt dat e.e.a. moet worden aangepast, weten we waar we aan toe zullen zijn. De francofone situatie wordt nog het best gesteld door Philippe Dutilleul, nota bene: de Franstalige maker van het kolderprogramma "Bye,bye Belgium": "De Franstaligen", zegt hij, "blijven op een irrationele manier gehecht aan België, maar het land waarvan ze houden, bestaat alleen nog in hun hoofd". Kortom, net zoals vroeger al eens gebeurd is met de kleur van de autokentekens, vinden de francofonen de plannen van Vande Lanotte "te Vlaams". Dat is de logica zelf, want het werk van Vande La was grotendeels gebaseerd op dat van De Wever. Het waren deze twee Vlamingen die tenslotte de moed hebben gehad de zaken op papier te zetten, iets wat Elio di Pippo - de man die eerste minister wou worden - niet eens durfde. Die hield het bij luchtgitaar spelen, om daarna te kunnen blijven ouwehoeren tot in het oneindige over wat wél en wat niét was gezegd en hoe het was gezegd. Onderhandelen met de Franse slag", noemt men dat. De enige reden waarom men nog een tijdje zal blijven doorbomen is, dat men op die manier in 2011 geraakt en België dan geen voorzitter van de E.U. meer zal zijn. Eens dat geregeld gaan we weer naar verkiezingen, die hopelijk - zeker in Vlaanderen - het karakter van een referendum zullen krijgen. Verkiezingen in 2011 zullen alvast één voordeel hebben: het spook van de samenvallende verkiezingen zal weer verdwijnen, tot spijt van alle Belgicisten. Er is dan toch nog één democratisch element dat overeind zal blijven.
"Velen, die (bijna) een leven lang gewerkt hebben en bijdragen betaalden, krijgen minder pensioen dan de uitkering die mensen krijgen die nooit gewerkt hebben of nooit in dit land gewerkt hebben" Bovenstaande vaststelling is niet van mij noch van e.o.a. oppositiepartij of drukkingsgroep. Ze staat verwoord in de "pensioenatlas" van de federale overheidsdienst Sociale Zekerheid en de onderzoekgroep Pensioenbeleid van de KU-Leuven. Het Belgisch stelsel slaagt er niet in mensen na hun pensionering een menswaardig bestaan te geven en te voorkomen dat ze arm worden. 23% van onze pensioenen ligt beneden de Europese armoedegrens. En daar houdt het niet mee op. Het blijkt nl dat er in het Belgische pensioenstelsel ook nog een soort apartheidsregime zit ingebakken. De staatsuitgaven voor de ambtenaren zijn, in vergelijking met het bbp sinds 1980 met meer dan de helft gestegen, sinds 1970 zelfs verdubbeld. Voor de niet-ambtenaren is er echter sindsdien zo goed als niets bijgekomen. M.a.w de ambtenarenpensioenen zijn welvaartvast, de andere niet. Uit schrik voor vakbondsreacties durven de politieke partijen, die het de laatste dertig jaar hier voor het zeggen hebben gehad, daartegen niets ondernemen. De verschillende overheden zijn dan ook verplicht geworden zelf iets te ondernemen en doen dat door alleen nog contractuele personeelsleden in dienst te nemen, met een werknemersstatuut zoals in de "privé". Dat betekent dat ze later, alhoewel ze hetzelfde werk zullen hebben verricht, een lager pensioen zullen krijgen. Dat is dan België 2010. En dan zijn er nog die durven beweren, dat dit land geen staatshervorming nodig heeft...
Tijdens de uitzending "Plan B" op Canvas van zondag, zei Caroline Gennez op een gegeven ogenblik, "dat de N-VA tegen een staatshervorming is, omdat de federale staat daar versterkt uit zou komen". Dat is natuurlijk niet het geval, want de N-VA wil - althans voorlopig, als tussenstap - juist het tegenovergestelde: een afgeslankt federaal niveau en versterkte gewesten. Wie tussen de regels kan lezen, ziet hier dat Gennez, die van Vande Lanotte zeker meer info krijgt dan haar politieke tegenstanders, weet dat de uitvinder van het lege zilverfonds een plan heeft uitgewerkt om de federale staat te verstevigen, niét te verzwakken. De Wever en Co hebben dan ook overschot van gelijk dat ze daarin niet trappen. Niet voor niets lijkt de verstandhouding N-VA/SP.a flink verzuurd. N-VA had in de Vlaamse regering toegegeven in het Lange Wapperdebat en hoopte dat de SP.a als compensatie zich soepeler zou opstellen bij de federale discussies. Niet dus. De Wever heeft nu gezegd, dat zgz niemand verkiezingen wil, maar iedereen ermee bezig is. De kans is dan ook groot dat die er toch gaan komen, al ligt de ultieme beslissing bij het federale parlement. Als ze er komen, dan wordt het een soort referendum, waarbij de partijen duidelijk zullen moeten vooropstellen waarvoor zij staan: een duidelijke, verantwoorde staatshervorming waarvan in Vlaanderen iedereen weet dat ze nodig is, of voortmodderen zoals we sinds juni 2007 bezig zijn. Tegelijkertijd kan er dan ook een einde gemaakt worden aan het Belgicistische fabeltje, dat slechts 15% van de Vlamingen voor een splitsing van België zou zijn, dat terwijl bijna 40% bij de vorige verkiezingen al gekozen had voor partijen die de Vlaamse onafhankelijkheid willen. Als bij een volgende verkiezingen de V-partijen duidelijk in hun kiesbeloftes zeggen wat ze willen en ze in Vlaanderen een meerderheid zouden behalen, dan is ook dat fabeltje de wereld uit. Tot spijt van Reynebelg, Hemmelinks en alle andere wereldvreemde nestbevuilers.
De met veel tamtam aangekondigde uitzending over de splitsing van België, op Canvas in samenwerking met de RTBf, heeft m.i. weinig nieuws gebracht. Interessant, dat wel, omdat het - in tegenstelling tot de kolder van de originele uitzending op de RTBf - de zaak wetenschappelijker aanpakte, maar wat er verteld werd, was meestal al geweten. Dat zo'n splitsing geld gaat kosten, is gewoon bangmakerij. Alles wat men doet in dit land en zeker alles wat men wil hervormen - ook zonder splitsing - zal geld kosten. En het leeuwenaandeel zal steeds door Vlaanderen moeten betaald worden. Dat gebeurt nu ook. Het verschil is, dat we er later meer vruchten van zullen plukken. Alleen al met het geld van de huidige transfers zullen we ons veel meer kunnen veroorloven. Nu verdwijnt dat in de bodemloze putten van het Waalse staatssocialisme en de multiculturele armoede van het Brusselse stadsgewest. Wat er positief was aan de Canvasuitzending was, dat ook de partijen, die niet betrokken zijn bij de club van zeven, werden uitgenodigd en hun zeg mochten doen. Jammer daarbij was, dat Gerolf Annemans niet dieper mocht ingaan op zijn boek "De ordelijke opdeling van België", het enige actuele werk over het besproken onderwerp. Hopelijk geeft De Vadder hem een tweede kans waarin hij dat zal kunnen doen. In het andere geval zal het voor de Vlamingen beter zijn het boek meteen te bestellen bij uitgeverij Egmont. Hét voorbeeld voor een vreedzame splitsing van dit land moeten we gaan zoeken bij de opdeling van Tsjechoslowakije, omdat het ook daar ging om een Europees land en het vrij recent is. De reden om het niét te doen, omdat wij met het extra probleem Brussel zouden zitten, houdt geen steek. Voor mij is het vrij simpel: eentalig Vlaanderen maakt een soort confederatie met het veeltalige Brusselse stadsgewest en zal de kosten ervan grotendeels financieren. Het Nederlands zal wel als een der verplichte talen binnen Brussel blijvend moeten erkend worden en Brussel zal ook moeten worden hervormd. Vorige week geraakte nog bekend dat Beliris*, een Brussels begrotingsfonds dat telkens voor drie jaar geherfinancierd wordt, met 326 miljoen euro zit dat niet uitbesteed geraakt. Hoe kan dat nu in een gewest dat heel de tijd staat te schreeuwen voor geld? Ondertussen blijft het wachten op nieuws van koninklijk bemiddelaar nummer zoveel over de gang van zaken i.v.m. de financieringswet. Als ook dat niet zal lukken - wat waarschijnlijk is - dan zullen we toch naar nieuwe verkiezingen gaan, maar dan liefst met als inzet een plan B, zoals Bart De Wever ondertussen ook al heeft laten weten. Want nog eens vier jaar verder aanmodderen, zoals we nu al bezig zijn, is helemaal geen optie meer.
* Het bestuur van dat Beliris bestaat uit een achtkoppig comité, dat geleid wordt door ... Laurette Onkelinx!
In de haven van Gent bouwt Electrabel een elektrische centrale om van steenkool op biomassa. Vanaf volgend jaar gaat die in werking treden en - geheel volgens de geldende Belgische wetten inzake de groene stroom - gaat dat Belgisch bedrijf, dat volledig in Franse handen is, de eerste zeven jaar 100.000.000 euro per jaar krijgen! Voor wie het niet zou vatten: 4.000.000.000 oude Befkes, per jaar a.u.b. We gaan ons blauw betalen aan die groene stroom. Die vernieuwde centrale gaat bijna uitsluitend werken met houtafval en het resultaat daarvan is, dat de houtprijzen (zeker voor vezelplaten) nu al aan het stijgen zijn. De houtverwerkende nijverheid én de vakbonden van die sector hebben er al tegen geprotesteerd, maar het zal niet veel uithalen. "Dura lex sed lex", de Romeinen wisten dat al. Tussen haakjes; Electrabel is datzelfde bedrijf dat er in slaagt slechts 0,04% bedrijfsbelastingen te betalen. Dat komt: - omdat het gebruik maakt van de notionele interestaftrek. Electrabel "parkeerde" 3,5 miljard euro bij dochterbedrijf Energy Europa Invest en kreeg zo 126 miljoen euro notionele interesten terug; - omdat Electrabel schulden maakt bij moederbedrijf Suez. De interesten die daarop betaald moeten worden, kan het aftrekken van de winst. Dit zou alleen in België mogelijk zijn. In de meeste landen wordt nl het schuldniveau van holdings beperkt. In België niet... - de dividenden die Electrabel bezit van eigen filialen of van andere bedrijven die het gedeeltelijk controleert, in België niet belastbaar zijn. Dat levert Electrabel een klein half miljard euro op; - de opbrengst van de verkoop van een aantal deelactiviteiten aan concurrenten E.on en SPE in België ook al is vrijgesteld van belastingen. En zo zijn er nog enkele items, zoals bv de 213 miljoen die het bedrijf vorig jaar moest ophoesten om zijn Belgische kerncentrales langer open te kunnen houden. Die nucleaire taks blijkt echter ook al fiscaal aftrekbaar te zijn. Cadeautje van de regering Leterme II. Electrabel is een duidelijk voorbeeld - er zullen er zo nog wel enkele zijn - van hoe het niet moet en ook van het chaotische beleid dat er in dit land gevoerd wordt. En dan maar verwonderd zijn, als blijkt dat hier niets meer fatsoenlijk werkt.
Dat de Belg een van de zwaarste belastingbetalers van Europa, wisten we al. Alleen Zweden en Denemarken gaan ons daarin vooraf binnen Europa. Dat zal zeker niet verbeteren, daar de twee Scandinavische landen bezig zijn er iets aan te doen om hun belastingen te verminderen. In België gebeurt er helemaal niets. Dat voor wat de personenbelasting betreft. Voor de vennootschapsbelastingen is het plaatje nóg donkerder. Zopas heeft een studie van consultant PricewaterhouseCoopers en de wereldbank uitgerekend dat ook in die categorie ons land op de derde plaats staat, hier achter Italië en Frankrijk. We gaan er elk jaar op achteruit en alles laat voorzien dat we volgend jaar op dit gebied alleen nog Italië vóór ons zullen hebben. Sarkozy heeft nl al aangekondigd te werken aan een aantrekkelijker Frans fiscaal beleid voor 2011. In absolute cijfers staat België op wereldvlak trouwens op nr 151 op een totaal van 183 landen, met een belastingdruk van liefst 57%. Raar genoeg leest ge dan, dat bv Electrabel vorig jaar maar 0,04% bedrijfsbelastingen heeft betaald. En er zullen nog wel enkele van die grote mastodonten zijn die de achterpoortjes van onze ingewikkelde wetgeving kunnen omzeilen, grotendeels dank zij een legertje van specialisten ter zake, die er meer vanaf weten dan de Belgische wetgever. De grote slachtoffers van onze overdreven belastingsdruk zijn dan ook de KMO's, de kleine en middelgrote bedrijven, waar vooral Vlaanderen zo rijk aan is. Het blijft eenzelfde liedje: op het einde van de rit is het steeds Vlaanderen dat betaalt. Of er aan die situatie iets zal veranderen bij de komende besprekingen over de financieringswet, valt erg te betwijfelen. Van het weinig nieuws dat erover uitlekt, is op te maken dat Vande La in eerste plaats de PS naar de mond praat. De Waalse socialisten zijn dan ook zijn politieke levensverzekering. Tenslotte is er nog de lopende Leterme. Die blijft zijn refreintje afzagen dat wij het, qua budgettering, beter doen dan de buren, zonder ook maar één hint te geven hoe hij de meer dan 20 miljard extra tegen 2015 zal zien verdwijnen. Zonder ook maar één poging om iets te doen aan de staatsschuld en aan de kosten van de vergrijzing die op ons afkomen. Alle andere EU-landen hebben hun pensioenen al hervormd. België nog niet. Na Griekenland blijkt nu ook Ierland een land te zijn zonder geld en zonder overschot. Zover is het bij ons nog niet, maar het kan nog komen. Zonder (echte) regering zitten we al, zonder geld feitelijk ook, maar men wil dat (nog) niet gezegd hebben.
Karel De Gucht. We zouden hem bijna al vergeten zijn, maar zo zit de man niet in elkaar. Vorige weken heeft hij toch nog eens van zich laten horen, in functie dan van zijn Europees commissariaat van Handel. In eerste instantie zei De Gucht, dat hij het niet eerlijk vond dat Chinese bedrijven in Europa konden meedingen naar uitbestedingen van openbare werken, daar waar buitenlandse bedrijven dat in China niét kunnen doen. Gelijk heeft hij en hij bleef er zelfs vrij beleefd bij. Of dat bij de Chinezen gaat helpen, is natuurlijk een ander verhaal, maar men zou bv al eens een Europese wet kunnen maken die stelt dat aan Europese uitbestedingen alleen firma's mogen deelnemen van landen die ook onze bedrijven toelaten dat te doen bij hen. Daar hield het niet bij op. De Gucht heeft ook verklaard dat de EU de grootste economie ter wereld is en daarnaar ook zou moeten handelen. Het eerste gedeelte van de vorige zin klopt, het tweede niet. Het volstaat nl niet de grootste economie te zijn om zijn wil te kunnen opleggen. Daarvoor moet die economie ook een stok achter de deur hebben en dat betekent: één politiek én een militaire macht die daar achter staat. Dat laatste heeft Europa niet en dat zal dezer dagen weer duidelijk worden, nu de NATO een paar dagen gaat vergaderen in Lissabon. In principe komt dat er op neer, dat de U.S.A. Europa weer eens zal komen vertellen wat het zal moeten doen. Daartegen wordt, vooral in linkse Europese kringen, nu al heftig geprotesteerd. Zolang Europa echter verzuimt om zelf een militaire macht te worden, zal ze verplicht zijn zich verder te blijven verschuilen achter die van de Verenigde Staten en moet ze daarvan ook maar de gevolgen dragen. De meeste Europeanen waren al tegen de oorlog in Irak, ze zijn de fratsen in Afghanistan beu en we hebben geen idee wat dat ruimteafweerschild ons gaat kosten (én of het effectief zal werken). Maar een alternatief hebben ze niet. Buiten de as Frankrijk/Groot-Brittannië, die zopas nog besloten hebben nauwer te gaan samenwerken op militair gebied (en zo veel geld uit te sparen), stelt de rest van de EU militair gesproken niets voor. Zelfs Duitsland niet, dat een soort veredelde brandweer onder de wapens heeft (én zopas besloten heeft de militaire dienstplicht af te schaffen). De stoere uitspraken van Karel van Berlare zijn dan ook niet meer dan stoere uitspraken en voorlopig ziet het er niet naar uit dat hij - zoals in zijn Belgische verleden - nog iemand daarvoor tegen de schenen zal stampen. Tenslotte nog dit: Obama was zopas acht dagen in Azië. Voor de Europese NATO bijeenkomst trekt hij twee uur uit. Een schrijnender voorbeeld van de huidige Europese zwakte is moeilijk te vinden.
Het gaat niet goed met de Vlaamse deelregering. Na het akkoord over de Oosterweelverbinding, dat feitelijk als enig doel had de huidige coalitie samen te houden maar die straks iedereen veel geld zal kosten, was er al heel wat minder animo en dat schijnt er niet op te verbeteren. Waar het schoentje wringt is het feit dat de Vlaamse deelregering koste wat kost tegen 2012 een budget in evenwicht wil hebben. Dat "koste wat kost" is er teveel aan. Ze zouden best even vergelijken met eenzelfde streven van de regeringen Verhofstadt op federaal niveau en zien wat er daar later het gevolg van is geweest. De Waalse deelregering streeft naar een budgettair evenwicht in 2015, het Brusselse stadsgewest kan helemaal niet zeggen, of ze ooit zo'n evenwicht zal bereiken. Waarom moet Vlaanderen dat dan persé op één jaar tijd allemaal verwezenlijken? Als we de inspanningen spreiden tot 2015, doen we daarbij niets verkeerd. Mocht ondertussen de economie blijven aantrekken - wat helemaal nog niet zeker is - dan kan men de plannen nog aanpassen. Als gevolg van de crisis is het nu gegaan van "lux" naar "fix" en straks - als we niet opletten - naar "niks". Slachtoffers van het huidige beleid zijn de jobkorting, het bouwen van nieuwe scholen, de inkomensgebonden kinderopvang en het eenzijdig herzien van de subsidies voor de zonnepanelen. Om er maar enkele te noemen. Dat laatste is wel vrij logisch, daar het nu al bewezen is dat het plaatsen en subsidiëren van zonnepanelen de duurste vorm van groene stroom is, waar - nota bene - de verbruiker zal moeten voor opdraaien, terwijl groene stroom nog steeds veel duurder is dan de klassieke. Bij al dat sparen om te sparen, komt nu nog de ontevredenheid over de intentie om over te gaan tot een kilometerheffing en/of autosnelwegenvignet. Daarover is een principeakkoord tussen Peeters, Demotte en Piqué, maar regeringspartner N-VA is het daar duidelijk niet mee eens. M.i. heeft ze daarin gelijk: zoiets moet op Europees vlak worden geregeld, anders zal er altijd discriminatie blijven bestaan, waarvan in de eerste plaats onze eigen vrachtvervoerders het slachtoffer zullen worden. Kortom, er is werk aan de winkel voor Kris en Co. Het adagium van wijlen Gaston Geens, dat we ervoor moeten zorgen wat we zelf doen beter te doen, wordt met de dag actueler.
Toen de impresario, die bij Mozart de opera "De Toverfluit" had besteld, hem kwam vragen, hoe het erbij stond, antwoordde de componist: "Hij is klaar, ik moet hem alleen nog uitschrijven. Maar hij zit in mijn hoofd". Om zoiets te kunnen, moet men al een genie zijn. Wij hebben ook zo'n genie die letterlijk hetzelfde zegt. Op de vraag hoe het nu zit met het model van de staatshervorming zegt rode ridder Vande La letterlijk, dat het alleen nog maar in zijn hoofd zit. Hij durft het de verschillende partijen nog niet op papier laten zien, uit vrees dat het verhaal dan waarschijnlijk ten einde zou kunnen zijn. Hij zegt erbij dat hij niet zal voortdoen om voort te doen. Ondertussen is hij echter al wel drie weken bezig en niets laat voorzien hoe lang het nog zal blijven duren. De Wever kreeg slechts tien dagen. Al die specialisten moeten nu toch zo stilaan wel alles uitgerekend hebben, zeker? Dat gebeurde niet door Janneke en Mieke, maar door mensen van de Nationale Bank en het Planbureau, bijgestaan door een half dozijn doorwinterde professoren. Nu zegt Vande La dat het daar alleen maar gaat om simulaties... Ondertussen heeft Albert II weer een schare onderdanen verheven tot baron en ridder. Onze rode ridder is er (nog) niet bij. Dat zou voor een volgende keer kunnen zijn, maar dan moet wat nu in zijn hoofd zit, er wel uitkomen én nog aanvaard worden door de club van zeven. Met alleen maar "virtuele akkoorden" - nog zo'n uitdrukking van Vande La - houden we alleen maar een virtuele staatshervorming over en wordt België straks een virtueel land.
De merkwaardigste uitspraak over de recente overstromingen, was die van Gerard Bodifée: 'Hadden de Nederlanders geoordeeld dat ze moesten "leren leven met overstromingen", dan hadden ze hun lager gelegen land beter meteen geëvacueerd'. Bodifée is een astrofysicus, iemand die zich bezig houdt met sterrenkunde, meer bepaald met de fysische werking van de hemellichamen. Hij is echter niet te beroerd om af en toe zijn, meestal terechte, ongezouten mening te geven over andere scheef gelopen toestanden in dit land. Dus ook over de overstromingskansen in Vlaanderen. In Nederland heeft men al meer dan twee eeuwen een Rijkswaterstaat, die constant het waterpeil in het voor de helft onder de zeespiegel gelegen land controleert en aanpast. Denk maar aan de Deltawerken. Eigenlijk bestond het al langer, maar toen was het versnipperd in allerlei dijkgemeenschappen. Het was onder de Franse bezetting dat niemand minder dan Napoleon besliste al die dijkgemeenschappen onder één noemer te plaatsen: de Rijkswaterstaat. Toen de Fransen vertrokken waren, zagen de nuchtere Nederlanders dat dit een goede zaak was en hielden ze dat departement zoals het door Napoleon was ingesteld. Vlaanderen zou best ook eens denken aan een eigen Rijkswaterstaat. Dat kan natuurlijk niet van vandaag op morgen en het zal inderdaad zo zijn dat we op korte termijn inderdaad zullen moeten leren leven met (de kans op) overstromingen (een uitspraak van Schauwvliegje). Op lange termijn zal er echter serieus werk moeten gemaakt worden van o.a. het aanpassen van de gewestplannen. Dat zal heel wat politieke heisa met zich meebrengen. Het zal echter moeten, want het alternatief zal zijn dat we ons anders straks blauw zullen betalen aan verhoogde brand- en andere premies.
Je zult het maar meemaken: twee dagen serieuze regen en half Vlaanderen loopt onder water. In mijn streek, de Kempen, valt het al bij al nog mee en zeker in Kasterlee, waar ik woon. Dat laatste heeft te maken met het feit dat de gemeente op de Kempense heuvelrug ligt, 27 meter boven de zeespiegel, maar ook doordat Kasterlee geen noemenswaardige waterlopen heeft. De enige, die naam waardig, is de kleine Nete en die loopt dan nog op de grens tussen Kasterlee en Geel. Verder zorgen de vele honderden hectaren bos en weiland voor genoeg areaal om heel wat water op te vangen. De belangrijkste reden, waarom een deel van Vlaanderen gewoon verzuipt als het eens hard of lang wil regenen, is, omdat men de laatste vijftig jaar het verzuimd heeft iets te doen aan de afwatering. Erger nog: men is begonnen heelder woonwijken in te planten in zones die feitelijk te laag liggen. Daarbovenop is men allerlei waterlopen gaan indijken en straten en bermen gaan verharden, waardoor het water geen ruimte meer heeft om weg te trekken. Water laat zich niet samendrukken en het gevolg zien we nu weer. Het ergst van al is, dat men aan de huidige situatie niets kan doen op korte termijn en dat alle plannen om het probleem op lange termijn op te lossen wel ergens op weerstand zullen stuiten. Voor veel burgers zal er dan ook niets anders opzitten dan zelf ervoor te zorgen dat ze een volgende keer de schade kunnen beperken.
Alhoewel er nog steeds geen enkel definitief akkoord is voor de vorming van een eventuele nieuwe federale regering, krijgt N-VA in het algemeen en Bart De Wever in het bijzonder het in Vlaams-nationale kringen al zwaar te verduren. M.i. is dat helemaal niet nodig. Als Bart en de zijnen de Vlaamse belangen hadden willen verkwanselen, dan hadden ze dat al kunnen doen toen de partij nog kartel vormde met CD&V. N-VA is toen niet in de door Franstaligen overheerste regering van Leterme gestapt, CD&V wél en we hebben gezien wat het electoraal resultaat daarvan was. Bart De Wever weet dus verdomd goed, dat ook zijn partij morgen klop zal krijgen als hij niet min of meer zijn woord kan houden. Als we in dit land tot een (zesde!) staatshervorming willen komen, dan zal er hoe dan ook moeten gepraat worden, zal er moeten onderhandeld worden en zullen er wederzijds toegevingen moeten gedaan worden. Dat geldt voor het geval er een nieuwe federale regering zou komen, dat geldt voor een eventuele omvorming tot een soort confederale staat, dat geldt ook voor een eventuele splitsing van dit land. Ook Tsjecho-Slowakije is maar gesplitst kunnen worden, omdat beide partijen daar akkoord mee waren. Het is dus niet zo, dat we morgen even eenzijdig de Vlaamse onafhankelijkheid uitroepen en dat alles daarmee zal zijn opgelost. Buiten de verschillende gewesten en gemeenschappen van dit land is er ook nog zoiets dat Europa heet. Een (soort*) confederatie zal voor Europa beter verteerbaar zijn dan een bv een splitsing. Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 7 juli, volgt de N-VA de Baert doctrine, die vrij eenvoudig is en uit drie punten bestaat: - alleen een akkoord goedkeuren, als het onomkeerbare stappen zet richting Vlaamse autonomie; - geen onaanvaardbare toegevingen doen; - geen grendels aanvaarden voor latere nieuwe stappen. Als Bart en de zijnen zich daaraan houden, dan zie ik niet in wat daaraan verkeerd is. Ook ik zou het natuurlijk liever wel iets sneller zien gaan, maar nood breekt wet. Beter één vogel in de hand, dan tien in de lucht.
* Ik schrijf steeds over een "soort" confederatie. Een echte confederatie is nl een statenbond van onderling reeds onafhankelijke gebieden, wat bij ons - in tegenstelling tot landen zoals bv Zwitserland en Canada - nog niet het geval is.
Brink's heeft tenslotte het faillissement aangevraagd, waardoor meer dan 400 mensen op straat komen te staan. Zogezegd o.w.v. een staking tegen het feit dat de firma het bediendestatuut van zijn medewerkers wou veranderen in een arbeidersstatuut. Ik weet dat niet iedereen het eens is met mijn stelling, dat deze staking ergens gerechtvaardigd was. Ik heb 49 jaar gewerkt en was heel die tijd nooit bij een vakbond aangesloten, om maar te zeggen dat ik zeker geen voorstander ben van vakbonden. Maar wat die Amerikanen hier wilden doen, was gewoon al hun mensen een ander statuut geven om ze daarna goedkoop te kunnen ontslaan. Dat de firma hier in België al jaren verlies leed, maakte niets uit. Wereldwijd heeft Brink's 60.000 medewerkers en een omzet van meer dan twee miljard euro. Terwijl ze Brink's België failliet laten gaan, hebben ze ondertussen al een nieuwe dochteronderneming opgericht die zich (voorlopig?) alleen gaat bezig houden met het vervoer van juwelen en diamanten. Dan kan hier allemaal zo maar. Straffer nog: die dochteronderneming kreeg van Turtelmie een licentie vanaf het ogenblik dat Brink's Belgium zijn faillissement aangaf! Daarmee zet ze de officiële Belgische politiek voort: knoeien in het kwadraat. Als er trouwens één grote verantwoordelijke is voor het uitblijven van een eenheidsstatuut voor arbeiders én bedienden, dan is dat de Belgische politiek (al zijn de vakbonden zeker medeverantwoordelijk). Op dat gebied lopen we decennia achter t.o.v. onze buurlanden, zoals trouwens nog op andere gebieden. Denk maar aan de veiligheid op het spoor. Wat een land!
"Zij steunden op Oranje, de Nederlanden één", klinkt het in het lied "Voor Outer en Heerd" van Armand Preudomme. Het heeft destijds niet veel uitgehaald en dat doet het blijkbaar ook de dag van vandaag niet. De geschiedenis herhaalt zich. Kris Peeters had zich zijn bezoek aan de kersverse Nederlandse collega Rutte waarschijnlijk heel anders voorgesteld. De nieuwe Nederlandse regering komt nl terug op de waterverdragen i.v.m. de uitdieping van de Schelde. Het verdrag op zich wordt niet in vraag gesteld (men is er trouwens al volop aan het baggeren), maar wel de ontpoldering van de Herwigepolder, de natuurcompensatie voor het hele project. Men zoekt nu zgz (weer maar eens) naar een alternatief, maar we weten hoe het kan verkeren als allerlei milieuactivisten en dito verenigingen zich met zulke zaken gaan bemoeien. Niet voor niets heeft Peeters water en bloed gezweet om de Oosterweelverbinding tot stand te kunnen brengen. De daarvoor betaalde prijs staat totaal niet in verhouding tot alle eerdere afspraken. Straks riskeert men met die waterverdragen eenzelfde scenario. Nu is het wel zo dat die verdere uitbaggering van de Schelde nu ook weer niet het einde van de wereld zal betekenen. Als die nl straks klaar zal zijn en de grootste containerschepen Antwerpen zullen kunnen aandoen, dan staat men daar voor het volgende probleem: hoe krijgt men al die extra containers uit de Antwerpse haven? Het verkeer rond de koekenstad zit nu al muurvast en elke vrachtwagen meer zal dat probleem alleen maar erger maken. Daar het te verwachten is, dat de nu goedgekeurde Oosterweelverbinding er pas over tien, vijftien jaar zal komen, heeft men ook voor het naleven van de waterverdragen nog tijd zat. Erger is, wat nu gebeurt met het project van de kilometerheffing voor vrachtwagens. Ook dat wordt nu door het nieuwe Nederlandse kabinet opgeblazen. Peeters' voorganger Leterme had indertijd een quasi akkoord met Wallonië afgezegd, waarbij er van een wegenvignet in België niets in huis zou komen. Nu de nieuwe Nederlandse regering niet meer mee wil, zal men, samen met Brussel en Wallonië, waarschijnlijk van armoede terug naar dat wegenvignet moeten grijpen. Van een afgang gesproken. Wat de regering Rutte doet, trekt er helemaal niet op. Als er daarvoor al een excuus was, dan zou het dat zijn om eerst een globaal akkoord binnen de E.U. over de materie te sluiten. Als men nl in elk land iets anders gaat doen, dan gaan we terug naar middeleeuwse toestanden en ik denk niet dat dit de bedoeling is van een verenigd Europa.
