Gisteren even geschrokken wegens een titel in De Standaard: "Koning ontslaat regering en stuurt aan op hervormingen". Bij nader toezien bleek het echter om Jordanië te gaan, niet om Belgenland! Onze koning heeft, na meer dan zeven maanden vruchteloos gepalaver uitgepakt met een andere nieuwigheid: een liberaal als informateur. De blauwen mogen weer meespelen, waarschijnlijk tot wanhoop van Di Rupo die heel die tijd getracht had ze erbuiten te houden. Eigenlijk speelt zich hetzelfde scenario af als na de verkiezingen van 2007. Alleen mocht toen de PS eerst niet meespelen van het MR en maken we nu het omgekeerde mee. Een verschil met toen was ook, dat Albert in 2007 geen PS-er aanduidde tot informateur, maar Leterme nog maar eens de loopgrachten in stuurde, met het gekende rampzalige gevolg voor CD&V (én Vlaanderen). Als Reynders het slim aanpakt (en de man is een sluwe vos), dan zoekt hij een regering met liberalen en socialisten van boven en onder de taalgrens, aangevuld met N-VA en CD&V. In tegenstelling tot wat tot nu toe gebeurd is (en mislukt is), krijgen we dan 4 Vlaamse partijen tegen 2 francofonen en vier centrum-rechtse partijen tegen 2 linkse, hetgeen een juistere weerspiegeling is van de politieke krachten. Als Di Rupo dat afwijst, zal hij deze keer de zwarte piet toegespeeld krijgen en kunnen we naar verkiezingen die Bart De Wever dan wel zal zien zitten. De inzet wordt dan het splitsen van België tout court. Een regeringscoalitie, zoals hierboven aangeduid, heeft een voldoende overschot aan zetels om een staatshervorming uit te voeren. Zelfs het dreigement met Maingain, waar onze Vlaamse media steeds mee uitpakken, zal verwaarloosbaar zijn, daar de Vlaamshater slechts drie zetels vertegenwoordigt. Voor die drie zetels zie ik de liberalen niet riskeren er weer uitgesmeten te worden en voor x-aantal jaren in de oppositie verzeild te geraken. Verder zullen we verlost zijn van betweter Milquet, met wie toch geen land te bezeilen valt. Op te merken valt, dat Reynders twee weken de tijd krijgt. Dat is het dubbele van wat Bart De Wever destijds als verduidelijker van Albert II kreeg toegemeten. Ondertussen is het al lang duidelijk, dat wij, Vlamingen, in Laken niet in de bovenste la liggen. Voor wie daaraan zou twijfelen: van de genadeverzoeken die de koning tussen 2007 en 2010 heeft ingewilligd, was meer dan 75% voor Franstaligen en amper 25% voor Vlamingen. Voor het Hof blijven wij, Vlamingen, tweederangsburgers. De geest van kardinaal Mercier lijkt daar nog altijd rond te waren...
"Splits zelf de sociale zekerheid" is een slogan van het Vlaams Ziekenfonds dat Vlamingen ertoe aan zet bij hen lid te worden. In het licht van de reeds meer dan drie jaar durende Belgische malaise, zou dat een goede slogan zijn om alles wat nog communautair is op lager niveau zelf te splitsen, zodat op het federale er een lege doos van zou overblijven. Zo is er al langer een groeiende aanhang van Vlaamse geneesheren, die een eigen verbond willen. En zopas is gebleken dat het bij justitie dezelfde kant op gaat. Watje Declerck mag dan honderd keer zeggen, dat hij "er aan werkt", men begint zich stilaan af te vragen aan wat die man eigenlijk werkt en zeker hoelang het nog zal duren vóór hij enig concreet resultaat zal boeken. Ondertussen blijven de gedetineerden ontsnappen, laat men betrapte criminelen weer vrij, blijven de cipiers staken en blijven de (vooral Brusselse) magistraten elkaar voor de wielen rijden. Tijdens zijn nieuwjaarstoespraak heeft Jo Stevens, voorzitter van de Vlaamse balies, nu openlijk gepleit voor een splitsing van justitie. Volgens Stevens - en die kan het weten - worden de rechtsregels in dit land in toenemende mate anders geïnterpreteerd door Vlaamse en Franstalige rechters. In Wallonië bv lijkt bij stakingen zowat alles te zijn toegelaten, in tegenstelling tot Vlaanderen waar rechters geen schrik hebben om stakers met dwangsommen af te schrikken. Zo wordt ook bv schuldbemiddeling in Wallonië veel ruimer toegepast dan in Vlaanderen. In Wallonië is het nog steeds geen algemene regel om bij een vonnis de verrechtvaardiging ervan uit te spreken, een Europese regel die in Vlaanderen al wel wordt gevolgd en die vermijdt dat processen dienen te worden over gedaan (remember de zaak Habran). En dan is er nog het eeuwige taalprobleem. Als Vlaamse pleitbezorgers in Wallonië werken, kunnen zij niet verwijzen naar een Nederlandstalig vonnis of arrest, zelfs niet naar een Nederlandstalig juridisch boek, "want ze kunnen het toch niet lezen"... Kortom, als onze politieke klasse er niet in slaagt een eind te maken aan de Belgische patstelling, dan zal het elders moeten gebeuren. Wij hebben geen ministers nodig die achter de feiten aan lopen, zelfs niet in lopende zaken.
In december van vorig jaar was er al eens een studie gepubliceerd van criminologen van de UGent en de KU-Leuven, die beweerde, dat de criminaliteit in ons land eerder verband houdt met de werkloosheid dan met de illegaliteit, zeg maar van een deel van de al dan niet legale allochtonen. Dat riep meteen heel wat vragen op, vooral omdat in dezelfde studie stond dat er "geen cijfers waren van allochtonen met de Belgische nationaliteit". M.a.w. die werden meteen bij de Belgen gerangschikt. Het werd nog erger toen ultra belgicist Marc Hooghe over deze zaak in de zoals steeds bereidwillige Vlaamse media kwam vertellen, dat een eerdere studie van Marion Van San, Vlaamse medewerkster aan de Erasmus universiteit van Rotterdam, het dus fout had toen ze jaren geleden het tegenovergestelde beweerde. De studie van Van San, ooit besteld door toenmalig minister van justitie Verwilgen, was ondertussen stilletjes in de vergeetpotlade gestopt ... Zopas is er weer zo'n enquête gepubliceerd, ditmaal door het Centrum voor Sociaal Beleid van de UA-Antwerpen. Zij zegt, dat allochtonen sneller aan werk geraken als ze eerst Belg kunnen worden. M.a.w.: maak alle allochtonen Belg en ze gaan waarschijnlijk aan de slag kunnen. Wie gelooft dat nu? Het kan wel zijn dat werkgevers eerder mensen zullen aannemen met een geldige Belgische identiteitskaart, maar als diezelfde mensen de taal van de streek niet kennen, zal dat zelden het geval zijn. Van alle Europese landen zijn er slechts twee waarin immigranten de plaatselijke taal niet moeten kennen om genaturaliseerd te worden: Zweden en België. Dat dit bij ons nog steeds het geval is, komt doordat de francofonen er zich tegen blijven verzetten. Dit heeft niets te maken met hun bekommernis om die arme immigranten ter wille te zijn, maar alles met de taalperikelen in de Brusselse Rand. Een taalvereiste betekent immers dat in dat geval ook zij, de francofonen, de taal van de streek zullen moeten kennen als ze zich in een Vlaamse streek willen vestigen. De werkelijkheid is, dat de meeste immigranten in de eerste plaats in de Belgische nationaliteit geïnteresseerd zijn om beroep te kunnen doen op de sociale rechten en voorzieningen. Het is nu al bewezen dat twee derden van diegenen die hebben kunnen profiteren van de regularisatie van de regering Van Rompuy, in de sociale bijstand terecht komen. Als er trouwens één interessant gegeven is in deze laatste nieuwe poging tot multiculturaliteit, dan is het wel het feit dat men moet toegeven dat de bevolkingsgroep die, zelfs als ze Belg wordt, het minst aan de slag gaat in dit land, toch weer de Noord-Afrikanen zijn. Uitgerekend dezelfde groep die tien jaar geleden al door Marion Van San voor hetzelfde euvel werd aangewezen...
Bart De Wever heeft gisteren, zondag, op een zoveelste nieuwjaarsreceptie nog eens duidelijk zijn standpunten herhaald: Ja, hij wil nog praten en wil daarvoor het initiatief nemen. Neen, hij is niet zinnens verder nog iets toe te geven. Terloops wees hij er nog eens op, dat hij en zijn partij nu reeds wekenlang worden aangevallen in de eigen Vlaamse media door al wie maar wil meehelpen om CD&V en N-VA van elkaar los te weken of desnoods te zorgen voor een regering zonder N-VA. De laatste in de rij was Tom Lanoye, de would-be Claus van onze literatuur, in de weekeindeditie van De Standaard. Een van de grote argumenten van de francofone politici (ze werd in de Zevende Dag nog maar eens aangehaald door Wathelet Jr) is, dat De Wever het zgn "Herenakkoord" van Vollezele zou geschonden hebben. Het was in Vollezele dat De Wever en Di Rupo elkaar voor het eerst spraken na de verkiezingen van 13 juni 2010. Daar werd overeengekomen i.v.m. een staatshervorming niet te zullen spreken over de financiering, maar wel over tewerkstelling, fiscaliteit, gezondheidszorg, justitie en nog enkele minder beladen thema's. Later bleek, dat de PS en haar slipdragers van het CDH en Ecolo alleen wat maar beknibbelden aan deze zwaarwegende punten, maar dat per slot van rekening het federale niveau de touwtjes strak in handen bleef houden. M.a.w. de gewesten kregen x-aantal miljarden extra (waar Caroline Gennez en Wouter de kabouter zo gelukkig over deden), maar in feite bleef qua beslissingrecht alles bij het oude. Als de francofonen dus niet over een echte staatshervorming ter zake wilden onderhandelen, dan moest het geweer van schouder veranderd worden en dat maakte dat N-VA inderdaad de financieringswet toch op tafel legde. En er is meer. Bart kreeg één keer de kans zelf het in initiatief te nemen toen hij als "verduidelijker" acht dagen daarvoor de tijd kreeg. Acht dagen, iets gewoon belachelijks, als men bedenkt dat Vande Lanotte, vriend van het Paleis/Le Palais, daarvoor negenennegentig (99!) dagen kreeg (en er waarschijnlijk nog meer zou gekregen hebben, mocht hij het gewild hebben). Van een discriminatie gesproken, zeker als men weet dat Bart de eerste was die, in die acht dagen, het hele verhaal op papier zette, iets waartoe Elio di Pippo, met heel zijn door de media geroemde achterban, niet in staat bleek te zijn. Later is er door verschillende Franstalige politici (Magnette, Wathelet Jr, Flup Moustache, tante Laurette) regelmatig gezegd, dat ze ermee akkoord waren dat er een staatshervorming moest komen, maar concrete voorstellen hebben ze nooit gedaan (dat geldt trouwens ook voor B-H/V). Het blijft dan ook een feit dat de francofonen in dit land geen staatshervorming willen. Hoogstens wat geld voor Brussel. Als dat zo is, dan moeten de Vlamingen de vinger op de knip houden en Brussel pas dat geld geven als ook al de rest op tafel zal liggen.
Amper tien dagen geleden was er nog de euforie: er was een voorakkoord gesloten tussen werkgevers en vakbonden over een eenheidsstatuut voor bedienden en vakbonden. Er werd een beetje meewarig gedaan over de federale regeringsonderhandelingen, omdat de "sociale partners" erin slaagden een akkoord te vinden over "hun B-H/V", terwijl de heren en dames politici maar bleven aanmodderen. Er werd natuurlijk niet bij verteld, dat het zeven maand geduurd had vóór dat Inter Professioneel Akkoord (IPA) tot stand kwam en dat plaats vond dertig jaar na eenzelfde soort akkoorden in onze buurlanden. Maar, enfin, het was er. Of toch niet? Zoals ik in mijn blog van 21 dezer reeds meldde, is niet iedereen binnen de vakbonden gelukkig met het akkoord en zal er zelfs actie tegen gevoerd worden. In de eerste plaats door de BBTK, de bediendenvakbond van het ABVV, dezelfde vakbond die altijd op de eerste rij staat als er moet gepraat worden over solidariteit tussen Vlamingen en Walen. Een beetje solidariteit tussen de eigen bedienden en arbeiders blijkt niet te kunnen. Om Di Rupo te parafraseren (in de andere onderhandelingen wel te verstaan): niemand wil er ook maar een ietsiebietsie armer van worden. Dat laatste zou moeten betekenen, dat alle lonen en werkvoorwaarden van de arbeiders zouden moeten worden opgetrokken tot het niveau van de bedienden en dit zo snel mogelijk. Een onmogelijke zaak met een regering die er nog niet is en die straks misschien niet zal weten welk gat eerst te vullen. Ook binnen het ACV rommelt het. Daar is een kleine meerderheid vóór het akkoord, in Wallonië een kleine meerderheid tégen. Ten zuiden van de taalgrens gaat het ABVV dan staken. Maandag leggen de regionale BBTK-afdelingen het werk neer in Namen en Charleroi en op 3 februari zal het in heel Henegouwen gebeuren. Als men in het zuiden nog maar het woord "staking" hoort, ligt alles plat. Ondertussen hebben de werkgeversfederaties aangesloten bij het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) het akkoord goedgekeurd. Als de bonden echter niet volgen, kan men opnieuw naar af, net zoals dat het geval is bij de regeringsonderhandelingen. Niets werkt er nog in dit land. Het is tijd ermee op te houden.
Japan, toch een welvarend land en economische grootmacht, heeft een staatsschuld van 204 procent (!) van zijn bbp, geen krachtdadige regering die harde begrotingsmaatregelen kan nemen, een onpopulaire premier die geen meerderheid heeft in het parlement, een steeds groter worden kostprijs voor de vergrijzing en een schuld die grotendeels binnenlands is, d.w.z. het land is arm, het volk is (relatief) rijk. Waar hebben we dat nog gehoord, met uitzondering van die enorme hoge schuld dan? Er gaat hier geen dag voorbij of iemand komt ons vertellen dat ons land er slecht voor staat en dat we absoluut een nieuwe regering moeten hebben, in de eerste plaats om te vermijden dat de rente die het land moet betalen voor de nieuw aangegane leningen, nog verder zou stijgen. Dat verhaaltje hebben we al gekregen van de oude politieke krokodillen, van een serie mensen die ofwel al in de adelstand zijn opgenomen ofwel nog hopen op een lintje, van enkele cultuurpausen van het type Jan Hoet en Luc Tuymans en van een genre professoren zoals De Grauwe. De laatste in de reeks is een zekere Koen Schoors, professor economie aan de UGent, die niet alleen voor hetzelfde komt waarschuwen, maar er tevens bij berekend heeft dat elk procent meer interest die de staat moet betalen, zal resulteren in een extra schuld van 800 miljoen euro. Dat ga ik niet betwisten, maar 800 miljoen euro is een peulschil in vergelijking met de 12 MILJARD euro die Vlaanderen ELK JAAR kwijt speelt aan het armlastige Wallonië. Als dit blijft duren, worden we sowieso allemaal armer. Wat we nodig hebben, vóór we een nieuwe regering krijgen, is een akkoord over een grondige staatshervorming op sociaal, economisch en financieel gebied, zo een die Duitsland al 10 jaar geleden heeft doorgevoerd. En om de kosten van de vergrijzing op te vangen, iets wat in al onze buurlanden al jaren aan de orde is, maar waarvoor hier nog de eerste cent moet worden opzij gelegd. De regering van nationale eenheid die Di Rupo wil, is alleen maar bedoeld om het huidige status quo te bestendigen en dat is het laatste wat we nodig hebben. Net als Japan is België een arm land met relatief rijke burgers. Dit in tegenstelling tot de zgn "piigs" landen, die een armere bevolking hebben. Het is dan ook absurd ons land steeds in één adem te vergelijken met Spanje, Ierland of Portugal. Op dat gebied staan we zelfs heel wat sterker dan Italië, dat meestal niet vermeld wordt als men het over bovenvernoemde zaken heeft. We zullen armer worden, zeker als we de sirenezang van Di Rupo en Co zouden volgen. Want dan gebeurt er niets meer en kunnen we alleen nog achteruit gaan.
---
In de marge van bovenstaande nog dit: het begrotingstekort van De Verenigde Staten bedraagt 1.480 miljard dollar. Dat is bijna 10% van hun bbp, ruim tweemaal zoveel als dat van België. Hoor je daar iets over?
In een federaal systeem met verschillende entiteiten, bestaat er steeds het gevaar dat een daarvan steeds een minderheid zal blijven en daardoor gediscrimineerd zou kunnen worden. Om dat probleem op een vreedzame manier op te lossen, richt men een consensus federalisme op. Dat is wat ook in België is gebeurd, waardoor de Franstalige minderheid beschermd wordt door bepaalde grendels in de Grondwet. Die grendels (vetorecht, alarmbellen, evenwichten, tweederde meerderheid) waren echter nooit bedoeld om elk beleid onmogelijk te maken. En dat is nu juist wat in dit land wél gebeurt. Daarbij komt nog, dat - in tegenstelling tot bv Duitsland, waar men dit systeem ook kent - men hier geen instantie kent die over mogelijke patstellingen een bindende uitspraak kan doen. Eens dat het vast zit, blijft het hier dan ook vast zitten. De Belgische grondwet biedt dan ook geen antwoord op wat er de dag van vandaag aan het gebeuren is. Het enige grondwettelijke achterpoortje blijft het fameuze artikel 35*, maar daarover wordt nauwelijks gesproken. In de tot nu laatste staatshervorming, die onder Verhofstadt van 2001, hebben de Franstaligen een grote herfinanciering bekomen (in ruil voor een eigenlijk zeer beperkte staatshervorming) en sindsdien zijn ze voor niets nog vragende partij. Het voorstel dat Di Rupo op de nieuwjaarsreceptie van zijn partij formuleerde, is dan ook lachwekkend: hij wil de huidige groep van zeven uitbreiden met de twee liberale partijen. Nog meer koks die nog meer eten zullen bederven. De achterliggende francofone gedachte blijft, dat men (zo goed als) niets wil veranderen aan dit land, terwijl Vlaanderen die behoefte wel dringend heeft. Het Vande La principe van "if you can't convince them, confuse them". Ook de zgz "woede" van Milquet, die ook door de Vlaamse media dik in de verf wordt gezet, is belachelijk. Madame Milnjet vertegenwoordigt 9 (negen) zetels op een totaal van 150 en kan best gemist worden. De enige werkelijke groep die nog iets zou kunnen forceren is die van MR/PS aan francofone kant en N-VA/CD&V/SP.a aan de Vlaamse. Met daarbij als randvoorwaarde dat Maingain met zijn FDF (drie zetels) niet mag doorwegen als het er op aan komt. De prijs die men daarvoor betaalt is, dat de liberalen in de federale regering zullen blijven. Die formule wil Di Rupo echter niet, omdat links dan - volgens hem - in de verdrukking komt. Dat in het andere geval Vlaanderen en centrum-rechts in die verdrukking komen, vindt hij normaal. Dat danken we Leterme. Het consensus model heeft in België dan ook afgedaan. Zoals o.m. door Paul Van Orshoven, professor publiek recht, wordt gesteld, zitten we in een regimecrisis, waarvoor onze huidige grondwet niet meer volstaat. Als daaraan niets gedaan wordt, kan deze crisis nog tien jaar duren, regering of geen regering.
*Artikel 35 van de Belgische Grondwet laat toe om te bepalen, wat de federale overheid nog overhoudt. De rest mogen de deelgebieden invullen. Het zou een eerste stap zijn naar een soort confederalisme.
"Bij de volgende regeringsonderhandelingen zal men niets bekomen, als niet alle Vlaamse partijen eensgezind zeggen dat ze alleen in een federale regering zullen treden wanneer de essentiële punten van de staatshervorming worden goedgekeurd" Bovenstaande uitspraak is van Herman Van Rompuy en dateert van december 2005, in tempore non suspecto, dus. Ondertussen zijn we 2011 en hebben de woorden van onze "natte dweil" een profetische betekenis gekregen. Want de Vlaamse partijen zijn niet eensgezind in de onderhandelingen met de francofone tegenpartijen. Rood en groen hebben de Vlaamse staat doorlopend geboycot en hebben bijna de hele tijd de kaart van hun francofone tegenpartij gespeeld. Vande Lanotte trouwens ook. Zijn werk was de kroniek van een aangekondigde mislukking. Maar ook zonder de 99 dagen van Vande La zou het niets geworden zijn. Zeven partijen, waarvan vijf linkse, terwijl 80% van de Vlamingen - tot nader orde nog steeds de grootste bevolkingsgroep van België - centrum-rechts had gestemd. Theoretisch is er nog een kans op nieuwe onderhandelingen, als men de groenen én CDH laat vallen en de liberalen erbij neemt. Di Rupo gaat dat echter nooit slikken. De man heeft trouwens bewezen niet boven zijn taak in Wallonië uit te kunnen groeien. Hij zou dan, om het te zeggen in de termen van het Peter Principe, een "PQ nul" worden. Premierschap is niets voor mietjes. Het is nu aan het Vlaamse parlement om uit haar startblokken te komen en Vlaanderen uit te roepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied. Gaat dat nu eindelijk eens gebeuren?
Vooreerst hartelijk dank aan al die mensen die me langs deze weg hun medeleven betuigden. Er zijn er die zich afvragen, hoe ik dat allemaal blijf combineren. Wel, dat vraag ik mij soms ook af, maar een mens moet zijn verzet hebben en als dat kan gebeuren door na te denken en te schrijven voor zijn overtuiging, dan is dat mooi meegenomen. Ik blijf dan ook de politieke actualiteit volgen en blijf vaststellen: - Hoe Vande Lanotte zijn tijd blijft verkwisten met het sleutelen aan oplossingen die geen oplossingen zijn en die de zaak eerder nog ingewikkelder maken (nog Belgischer, zeg maar). Zowel het overlegcomité B-HV, de VVB als het OVV hebben zijn eindeloze zoektocht, die nu al bezig is van ergens in oktober, al afgewezen. - Hoe de Vlaamse media de Vlaamse zaak blijven ondermijnen, meestal met geniepige onderduimse artikels die hen geleverd worden door mensen die blijkbaar anders niets te vertellen hebben. Mensen van het type Reynebeau, Sinardet, Eyskens, De Grauwe, Hooghe, Huyse en nog van dat. Je vraagt je af waarom die dat doen, buiten het zichzelf op een goedkope manier in het zonnetje zetten. Vlaanderen heeft, jammer genoeg, een rijke geschiedenis aan nestbevuilers. - Hoe de francofonen niets anders schijnen te kunnen doen dan negatief te reageren op elk Vlaams voorstel, terwijl ze zelf met geen enkel serieus voorstel af komen. De reden is, dat zij niets willen veranderd zien aan de huidige rampzalige situatie van dit land en de uiteindelijke verarming erbij nemen om daarna met nog meer proletariaat, waarvan een steeds groter deel van allochtone afkomst, de DDR-republiek in stand te kunnen houden. - Hoe de linkse Vlaamse partijen, SP.a en Groen! het spel van de Franstaligen mee blijven spelen, zoals we nu zopas nog hebben zien gebeuren met de weigering tot het nog maar in overweging nemen van een amnestiewet voor de oorlogsjaren 1940/45. Alhoewel die nu al meer dan 65 jaar achter ons liggen, blijft de haat daarover sluimeren. Als men weet dat een groot deel van de slachtoffers van de repressie er weinig of soms zelfs niets mee te maken hadden, blijft dit een treurig schouwspel. De enige remedie daartegen is dat die partijtjes bij een volgende verkiezing nog meer stemmen zullen verliezen. België is het enige land in heel Europa, Rusland inbegrepen, waar nooit een algemene amnestie werd gegeven. In Nederland en Frankrijk gebeurde dat zelfs al in de jaren vijftig van de vorige eeuw...
In mijn blog van 4 augustus 2010 ("Mooi en Meedogenloos: de Morel(e) versie"), schreef ik, dat we ook in onze familie met kanker te maken hebben en dat ik al vier jaar lang de oncologische dienst van een ziekenhuis bezocht. Aan dat laatste is gisteravond een einde gekomen. Zij, waarover het ging, was niemand minder dan mijn eigen vrouw, Cory Vreeke. In de zomer van 2006 werd bij haar borstkanker vastgesteld. Er werden drie tumoren uit haar borsten gehaald, waarvan er één kwaadaardig bleek te zijn. Er werden ook twee lymfeklieren weggenomen. Alhoewel deze laatste alleen aan de ingaande kant geïnfecteerd bleken, nam men geen risico en moest Cory een chemokuur van zes beurten ondergaan. Die was zo zwaar - haar hart verdroeg ze niet meer - dat men de laatste twee verving door drie van een lichtere type, op basis van taxus. Daarna volgden nog 33 bestralingen, maar die waren te doen. Er volgde een periode van circa anderhalve jaar, waarbij ze schijnbaar alles te boven kwam. In de zomer van 2008 kreeg ze wel steeds meer af te rekenen met rugpijnen. Toen die echt erg werden, werd ze nog maar eens aan een volledig onderzoek onderworpen, inbegrepen een hele reeks scans, en kwam men tot de ontdekking dat ze een ruggenwervelontkalking had. Om dat tegen te gaan, moest ze elke vier weken weer langs de oncologie passeren, waar ze een infuus kreeg. Dat zou ze de rest van haar leven moeten doen, maar ook dat was draaglijk, zeker in verhouding tot de chemokuur. Ze bleef trouwens onder medisch toezicht, wat toch een zekere geruststelling inhield. Dat laatste resulteerde in een vaststelling dat het weer niet goed ging met haar bloedspiegel. In de zomer van vorig jaar werd er dan ook besloten te beginnen met een tweede, lichtere chemokuur, deze keer echter telkens drie weken na elkaar en dan telkens één week overslaan. Door dat alles bleef te toch in staat haar huishoudelijk werk te doen en haar hobby's, schilderen, tuinieren en klassieke muziek beluisteren, uit te voeren. In het najaar van 2010 kreeg ze last van een kiesontsteking, iets wat de gewone tandarts niet opgelost kreeg o.w.v. die botontkalking. Ze moest daarvoor naar een endodontist, die haar tand opende en tot tweemaal toe schoonmaken. Trekken kon niet in haar situatie. Ondertussen werd ook de chemokuur gestopt. Toen die terug hernomen werd, bleek haar bloedspiegel verder te zijn aangetast, waardoor men besliste tot een derde chemokuur. Die bestond erin, dat ze een pompje, dat aangesloten was op het ingeplande "poortje" dat ze had, mee naar huis kreeg. Na vijf dagen was dat leeg en moest ze terug komen, waarna er twee weken niets zou gebeuren en men dan de behandeling herstartte. Van dat pompje werd ze doodziek, waarbij ze zelf besliste er niet mee door te gaan. Na een zoveelste bloedcontrole bleek de lever zodanig te zijn aangetast dat chemokuren geen optie meer was. Ze had trouwens al enige buikpijn onderaan rechts, waar de lever zit. Ze werd dus opgegeven. Dat was vorige week dinsdag. We deden diezelfde dag nog boodschappen en de dag daarop ging ze zelfs nog wassen en strijken. In de namiddag van die dag kregen we, via de huisdokter, het bezoek van de palliatieve vzw Ispahan uit Turnhout, die aanbood haar pijnen te verzachten door haar bepaalde medicamenten in te spuiten. Dat hield even, maar niet lang. Zaterdag waren die pijnen zo hevig, dat men morfine diende te gebruiken. Het was kiezen tussen pest en cholera. Van de pijnen was ze toen verlost, van haar helderheid van geest echter ook. Ze is toen stilletjes weggegleden en gisteravond gestorven. Ik was als enige bij haar en kon het alleen maar vaststellen. Cory was mijn eerste lief en de eerste en enige vrouw in mijn leven. Bijna 49 jaar getrouwd. Fysiek is ze er niet meer, maar ik zal haar meenemen in mijn gedachten en dromen, zo lang ik nog zal leven. Het is moeilijk daarvoor de juiste woorden te vinden, maar ik kom er wel dichtbij als ik enkele zinnetjes gebruik uit een oud liedje van Roy Orbison:
" In dreams I walk with you In dreams I talk to you In dreams you're mine All the time"
De mars zit erop, de meeste politieke partijen hebben hun nieuwjaarsreceptie gehouden. Wat nu? Zijn we ergens wijzer uit geworden? Om te beginnen, de mars. Er waren inderdaad meer dan 30.000 betogers. Heel wat, al is betogen in dit land stilaan een folkloristische bezigheid geworden. De vraag is steeds: wat haalt het uit en wat zal er van blijven hangen? Nog belangrijker is het feit dat uit de neuzentellerij gebleken is dat amper één op vijf van de betogers uit Vlaanderen kwam, toch nog altijd het gewest met de meeste inwoners. Meer dan één op drie kwam uit Brussel zelf en moesten zich daarvoor feitelijk niet verplaatsen. De wekelijkse zondagwandeling, zeg maar. De peiling komt van de anti-Vlaamse Le Soir, zodat er zeker geen sprake kan zijn van een Vlaamse scheeftrekking. Er was door de inrichters gevraagd geen symbolen mee te brengen, maar daar hadden er heel wat geen boodschap aan. Het krioelde van de Belgische vlaggen, waarschijnlijk van de Brusselaars die ze vroeger aan hun ramen lieten hangen. Het zijn vooral deze mensen, niet zozeer de doorsnee Waal, die geen verandering willen in dit land, die niet zien dat onze justitie een puinhoop is, onze asiel- en immigratie een ramp en onze begroting een zeef. Ook op de nieuwjaarsrecepties klonk er weinig positief nieuws, zodat het al langer hoe duidelijker wordt dat we naar nieuwe verkiezingen gaan, mars of geen mars. Weer eens gaan stappen is dan ook geen optie meer. Als die verkiezingen er zouden komen, dan moeten de partijen duidelijk stellen waarvoor zij staan, zodat de stembusgang deze keer meer de allure van een referendum zou krijgen. Als de francofone partijen daarna zouden moeten vaststellen dat de Vlaams nationalisten nog sterker uit deze verkiezingen zouden komen, dan zullen er nog twee oplossingen zijn: ofwel binden de francofonen dan eindelijk in en gaan ze akkoord met de definitieve splitsing van B-H/V en een echte staatshervorming, ofwel wordt dit land gewoon helemaal gesplitst. Dat laatste dan wel volgens "Uti possidetis iuris", uit het internationaal recht over de afbakening van staatsgrenzen.*
* Wie alles daarover wil lezen, schaft zich best het boek van Annemans en Utsi aan ("De Ordentelijke Opdeling van België").
Dit wordt dus het weekeinde van de Belgische stormloop. Die was vrijdagavond ingezet in de KVS en kende zogezegd een massale opkomst. Dat massaal betekent een volle bak, met extra plaatsen, in totaal 700. Laat er nog een paar honderd zijn die er niet meer bij konden, meer dan duizend zullen het er niet geweest zijn. Bijna uitsluitend gelijkgezinden van de verenigde subsidietrekkers en diegenen die het hopen te worden. Natuurlijk ontbrak de onvermijdelijke Kristien Hemmelinks niet, waarmee we meteen weten in welke richting het gaat: die van de twee kleine linkse Vlaamse partijen, die nog steeds bereid zijn alle francofonen voorwaarden te slikken, als ze maar mee mogen doen. Wat het vandaag in de optocht door de straten van Broekzele zal worden, weet ik nog niet op het moment dat ik dit schrijf. De vraag zal maar zijn hoe groot het percentage Vlamingen zal zijn. Want de Franstaligen blijven er alle belang bij hebben dat er in dit land niets verandert. CDH en Ecolo blijven openlijk zeggen, dat ze hopen een nieuwe regering te krijgen zonder de N-VA, t.t.z. met een nog groter overwicht van Franstaligen dan nu onder Leterme II al het geval is. In dat geval zijn ze zelfs bereid hun veto tegen de liberalen in te slikken. De roden zien liever blauw dan geel. Het grote probleem om in dit land een nieuwe federale regering te vormen is - en dit in tegenstelling tot andere landen waar men ook moest labeuren om dat gedaan te krijgen - dat er bovenop de regeringsvorming ook nog een staatshervorming moet komen. De Franstaligen schijnen dit nog altijd niet te beseffen en willen in geen geval daarvoor een prijs betalen. Zolang deze situatie aanhoudt, is er voor België geen toekomst, ongeacht hoeveel simpele zielen er vandaag door Brussel zullen trekken.
Ik weet dat niet iedereen het met mij erover eens is, maar persoonlijk vind ik het nog altijd jammer dat men de militaire dienstplicht heeft afgeschaft. Dat vind ik trouwens ook van de Rijkswacht, maar dat is een ander verhaal. De militaire dienstplicht was voor de meeste jongeren een corvee die ze liever aan zich hadden zien voorbij gegaan. Er waren er trouwens heel wat die zich eraan trachtten te onttrekken, meestal zonder resultaat. Zelf heb ik echter meegemaakt dat er heel wat jongens na een jaar dienst heel wat volwassener waren geworden. Sommigen leerden er zelfs een beroep (bv van vrachtwagenchauffeur of ambulancier). Anderen leerden er discipline, iets dat heel wat jongeren in de huidige samenleving tekort komen. En zo komen we tot het voorstel van David Geerts (SP.a nog wel!), die voorgesteld heeft de probleemjongeren die veroordeeld worden voor kleine criminaliteiten, onder te brengen in een legereenheid en ze daar - desnoods manu militari (what's in a name!) - laten kennis maken met een geregeld leven, met verantwoordelijkheidszin en het erkennen van autoriteit(en). Geerts vindt echter geen politieke medestanders, zeker niet in zijn eigen linkse kring. Daar vindt men nog altijd dat die knapen moeten gepamperd worden en in handen moeten gegeven worden van psychiaters en advocaten, die er dan een slordige cent staatssteun voor hopen te krijgen. De kans dat het voorstel van Geerts ooit aanvaard wordt, is dan ook zeer klein, zelfs nu blijkt dat het idee van Crembo voor een vrijwillige, tijdelijke legerdienst een fiasco blijkt te zijn (amper 1% blijft erbij). Toch is er één uitzondering: LDD, dat zelfs een alternatief heeft, maar dan een echt heropvoedingskamp ("bootcamp" voor de afecionados). Kortom, men moddert liever verder met de slechte oplossingen die men momenteel heeft en waarbij de weinig beschikbare plaatsen meestal bezet zijn, zodat men jeugdige delinquenten dikwijls straffeloos terug te straat op stuurt. Maar misschien is dat wel de achterliggende gedachte van onze permissieve maatschappij...
De verzameling van werkgevers en vakbonden kwam deze week met een verrassend akkoord op de proppen. Na al wat er was aan voorafgegaan, was dit een veropenbaring. Er waren niet alleen akkoorden over loonmatiging, zeker voor de eerste twee jaren, maar zelfs over een eenheidsstatuut, waardoor er aan deze schandelijke discriminatie, die in de rest van Europa al meer dan dertig jaar niet meer bestaat, eindelijk een einde zou komen. De Belgische media waren er dan ook als de kippen bij om dit akkoord toe te juichen. Er waren er al die zegden, dat de politiekers er een les aan konden nemen. Hoera, hoera! Jammer genoeg werkt het in dit land zo niet. Er zijn nl nog heel wat hindernissen te nemen vóór alles in kannen en kruiken zal zijn: - Dat eenheidsstatuut is iets dat geleidelijk zal worden ingevoerd en pas over zeven jaar effectief zal zijn. Zeven jaar is - zeker in de politiek - een eeuwigheid. - De kosten ervan - een IPA traditie - zullen mee moeten gedragen worden door de federale regering, die daarvoor geen enkele goedkeuring heeft gegeven en geen geld heeft. Het financiële plaatje van de economische crisis zal erg moeten veranderen vóór dit land weer geld op overschot zal hebben, als het ooit al zover zal komen. - Er zijn meteen al enkele onderdelen van zowel de werkgeversorganisaties als de vakbonden, die dwars gaan liggen. Het ergst van al (weer eens) die van de socialisten, waar vooral de bediendenvakbond BBTK geen toegevingen wil doen. Dat zijn die mensen die het in de Vlaams-Waalse verhoudingen altijd hebben over de solidariteit en die, voor de ene keer dat ze zelf eens solidair moeten zijn, dit vertikken. - Dat van die loonmatiging moet trouwens met een grote korrel zout worden genomen. Er wordt nl niet geraakt aan de index, nog zo'n Belgische exclusiviteit die ervoor zorgt dat de lonen in dit land regelmatig blijven stijgen en duurder worden in verhouding tot de buurlanden. - Tenslotte, en dat wordt in de meeste kranten niet eens vermeld, blijft er het feit dat zo'n IPA gelijk is voor het hele land, terwijl Vlaanderen en Wallonië twee compleet verschillende werelden zijn geworden met compleet andere noden en prioriteiten. Denk maar aan de jeugdige werklozen in Wallonië (én Brussel) en de ouderen in Vlaanderen. Kortom, een Inter Professioneel Akkoord (IPA) is in ieders voordeel, maar hoera, hoera is er voorlopig nog niet bij. Hopelijk wordt het niet: "no government, no IPA"...
België heeft in 2010 voor meer dan 50 miljard dollar directe buitenlandse investeringen aangetrokken, de helft meer dan in 2009. In de EU doet alleen Frankrijk het beter. Hoe kan dat nu, waar alle mogelijke belgicistische verenigingen en genobelde personen ons al weken trachten wijs te maken dat België financieel ineenstort als we geen nieuwe regering krijgen? Zou het dan toch waar zijn, dat de internationale financiële kringen er zich geen moer van aantrekken van wat zich in politiek Belgenland afspeelt? En dit ondanks alle verwoede pogingen van een politiek fossiel zoals Marc Eyskens (nota bene: zelf mee verantwoordelijk voor het exploderen van onze staatsschuld!) en al dan niet gelauwerde edellieden van het type Buysse en De Grauwe. Erg, he? Weten die dan niet dat wij in dit landje in totaal 6 (zes!) regeringen hebben, waarvan er maar een van lopende zaken is, die het dan nog prima doet? Maar geen nood, België gaat gered worden door een stormloop van positivi die eens gaan laten zien wat ze gaan laten zien, zie. In de eerste plaats houdt vrijdag de KVS een artiestenavond, zeg maar: een bijeenkomst van de verenigde gesubsidieerden. En zondag komt er een nationale betoging van echte Belgen, mede in gang geschoten door een zoon van Watje De Clerck, de man die er al enkele regeringen niet in slaagt iets fatsoenlijks te maken van de Belgische justitie. Er zullen waarschijnlijk weer veel meer Franstaligen dan Vlamingen in meelopen, want die eerste groep wil alleen maar dat er niets verandert in dit verstarde land. De Vlamingen die erbij zullen zijn, maken deel uit van de zoveelste lichting nuttige idioten, die nog altijd niet begrepen hebben dat - als het aan hen ligt - zij zichzelf en hun nageslacht zullen blijven opzadelen met het betalen van de steeds groter wordende staatsschuld, grotendeels ontstaan door het potverteren van de Waalse marxisten en hun Vlaamse slippendragers. In Noorwegen hadden ze één Quisling, wij hebben er bij bosjes.
De kamercommissie Naturalisaties heeft, na veel gepalaver, dan eindelijk die snel-Belg-wet van Verhofstadt kunnen verstrengen. Voor de allereerste keer gebeurt er iets mee. Toch was het weer kantje boordje en dat had niet alleen met de gebruikelijke scheiding tussen Vlamingen en Franstaligen te maken. N-VA, Open VLD, SP.a en CD&V stemden voor, maar zouden het niet gehaald hebben mochten ze niet de extra stem van Mme Galant van de MR gekregen hebben. Dat maakte negen tegen acht. De tegenstemmers waren PS, CDH, Ecolo, Groen! natuurlijk, maar ook het Vlaams Belang. Die stemde tegen omdat ze de wijzigingen niet radicaal genoeg vond. Daar is iets van, maar het doet toch raar aan dat die Vlaams-nationalisten met dat hele linkse zootje mee tegenstemmen. Waarom bv zich in zo'n geval niet onthouden? Rechtuit gezegd, ik begrijp dat niet, evenmin zoals ik niet begreep dat ze indertijd samen met de SP.a en Groen! in Antwerpen tegen de Lange Wapper stemde. Er is niet zoveel veranderd aan de wet. Daar waar men vroeger één van de nationale talen moest kennen, moet men er nu ook bij beloven dat men de taal van de streek waarin men gaat wonen zal willen leren. Dat is toch enige vooruitgang, want dat betekent dat al die Afrikanen, die in hun thuisland het Frans al tweede taal hebben, nu niet meer Belg kunnen worden en zich daarna in Vlaanderen komen vestigen zonder onze taal te willen spreken en zo mee te helpen aan de verfransing. Dat dit niet meer kan is trouwens de reden waarom de francofone partijen tegenstemden. Er is trouwens nog een verandering: allochtone criminele zullen niet meer zo gemakkelijk Belg kunnen worden. De reden waarom N-VA vóór stemde is omdat ze het Baert principe getrouw blijven: instemmen als een akkoord een stap vooruit betekent zonder dat daarvoor een onredelijke prijs moet betaald worden en indien daardoor geen toekomstige stappen worden geblokkeerd. De "stappenpartij" blijft daarbij consequent, wat niemand haar kwalijk kan nemen. Dat is tenminste mijn mening.
Over de Belgische justitie kan men blijven praten. Het is trouwens een publiek geheim dat er helemaal nog geen duidelijk afspraak over is in de aan de gang zijnde federale besprekingen. Dan zijn het weer de magistraten die met elkaar in de clinch gaan, dan is er weer heibel tussen politie en magistratuur of tussen politie en de mensen van het gevangeniswezen (o.a. bij de veelvuldige stakingen van laatstgenoemden). Nu is er weer eens iets anders: ruzie tussen het gevangeniswezen en de magistratuur. Het zou kunnen dienen als de zoveelste Belgenmop: een onderzoeksrechter die een adjunct gevangenisdirecteur, het hoofd van de bewaking en de portier van de gevangenis van St. Gillis laat aanhouden omdat ze hem gehinderd zouden hebben in de uitvoering van zijn ambt. Dat hinderen bestond erin, dat de drie hem geen toelating gaven om met zijn privé-wagen te parkeren op de binnenkoer van de bajes. Die blijkt inderdaad alleen toegankelijk te zijn voor politie- en andere dienstwagens, dit o.w.v. de veiligheid. Zelfs het eigen gevangenispersoneel mag daar zijn auto's niet stallen. De onderzoeksrechter in kwestie is de al veel besproken Wim De Troy, wereldberoemd geworden toen hij de complete verenigde Belgische bisschoppenvergadering een hele dag onder huisarrest stelde i.v.m. een der klachten over pedofilie in de Kerk. Tijdens diezelfde actie liet hij het hele archief van de commissie Adriaenssens aanslaan en stuurde hij mensen met een koevoet en ander materiaal naar de kathedraal van Mechelen om er enkele graven van overleden bisschoppen open te breken! Kortom, De Troy is niet de eerste de beste - enfin, dat vindt hij waarschijnlijk zelf toch. Zo'n beetje de zonnekoning binnen de Brusselse magistratuur. Ondertussen heeft hij wel al het archief aan Adriaansen moeten teruggeven (maar die doet er nu niets meer mee omdat het openbaar is geworden) en zou hij, de grote onderzoeker, zelf een tuchtonderzoek aan zijn been krijgen. Als we watje De Clerck tenminste mogen geloven. Want die laatste is ook al een echte excuus-Truus geworden van een archaïsche wereld die niet meer beantwoordt aan de huidige moderne tijd. En nu maar wachten op de volgende Belgenmop terzake, zeker?
België is op de vingers getikt door het Simon Wiesenthal Centrum, een joodse mensenrechtenorganisatie die al jaren nazi's wereldwijd opspoort en voor het gerecht brengt. Volgens het centrum spoort ons land te weinig nazi-misdadigers op. Tussen april 2009 en maart 2010 heeft er slechts één gevonden, een zekere Paul Van Aerschodt en die man heeft men later moeten laten gaan, omdat de feiten waarvan hij verdacht is, verjaard zijn. Van Aerschodt vluchtte vlak na de oorlog het land uit en verbleef sindsdien 50 jaar in Bolivië en Spanje, waar hij nu nog leeft. De man is intussen 87. Als we aannemen dat de jongste echte nazi's in 1945 twintig jaar oud waren, dan betekent dat dat de eventuele nog voortvluchtigen allemaal oudjes zijn van minstens 85 jaar. Als we daarbij kunnen veronderstellen dat die, evenals die Van Aerschodt, normaal gesproken niet meer zullen vervolgd kunnen worden omdat hun zaak verjaard is, dan vraag ik me af waarom we in een dergelijke zoektocht nog geld, tijd en energie zouden steken. Er zijn de dag van vandaag nog wel andere problemen die meer aandacht en geld vragen, hoe erg de misdaden van die kerels vroeger ook geweest zijn. Eenzelfde redenering geldt voor het overgrote deel van de gevallen van kindermisbruik binnen de Kerk die nu met de regelmaat van een klok naar buiten komen. Na soms meer dan 50 jaar, alstublieft! Minstens 95% van de misbruiken zijn ook niet meer strafbaar o.w.v. de verjaring. Het is best, dat het openbaar wordt gemaakt en we de schuldigen kennen, want het gaat om erge en ergerlijke feiten, maar daar nog zoveel tijd, geld en energie in kwijtspelen is m.i. niet meer aan de orde, als het resultaat is dat men de daders toch niet meer kan vervolgen. Men zou trouwens nog vergeten dat dergelijke delicten ook de dag van vandaag nog steeds betrekkelijk veel voorkomen en dat die meestal niét gebeuren door geestelijken. Voor de politieke papenvreters in het parlement kan het dan nog een welgekomen afwisseling zijn, nu die o.w.v. het ontbreken van een echte regering toch niets anders te doen hebben, maar zelfs dat kost extra geld dat in ons armlastige land beter elders besteed zou worden. In het kader van bovenstaande is er natuurlijk wel nog dat specifieke geval van pater Luc Versteylen, stichter van onze Vlaamse groene partij. Feitelijk zouden we er ons niet te druk over mogen maken, want de man stelde dat we moesten Anders GAan LEVen en dat heeft hijzelf inderdaad dan ook gedaan. 't Is maar te zien wat je daaronder verstaat, natuurlijk. Zo zie je maar wat er van kan voortkomen als men een andere weg in slaat. Zo is het met Mohammed ook begonnen...
Wie er een beetje ervaring mee heeft, weet dat Belgische peilingen en statistieken een verborgen agenda hebben. Om maar een voorbeeld te geven: de laatste controle op de kwaliteit van ons onderwijs verwees België naar de middenmoot, terwijl in werkelijkheid het Vlaamse onderwijs piekt en het Franstalige bijna helemaal achteraan hinkt. Met de statistieken van de laatste Bob campagne is het weer van datzelfde. Uit die statistieken, die gingen van 26 november van vorig jaar tot 10 januari van dit jaar, blijkt nl dat 3,6% van de gecontroleerde Belgische chauffeurs te diep in het glas had gekeken. Als we dat verhaal vertalen naar de gewesten, blijkt dat het cijfer in Vlaanderen slechts 3,2% is, in Wallonië bijna 5% en in Brussel net geen 10%. Dat is een hemel van verschil en dat is nog niet alles. Staatssecretaris van Verkeer, Schouppe, de man die de rood-witte autokentekens opnieuw uitvond omdat madame Mille-njet het geel te Vlaams vond, die "moedige" man moest toegeven dat bijna 70% van de controles in Vlaanderen genomen werden, t.o.v. slechts 23% in Wallonië en amper 3% in Brussel*. M.a.w. de Vlamingen leefden weer eens de wet na en werden voor de zoveelste keer het kind van de rekening. De francofonen, die geen kans voorbij laten gaan om ons, Vlamingen, in het buitenland verdacht te maken, blijken de grootste rijdende dronkaards te zijn en zo het grootste gevaar te betekenen voor de samenleving. De geschiedenis herhaalt zich nog maar eens. Tenslotte nog dit: die politie, die in Wallonië en Brussel te weinig haar werk doet, is dezelfde die extra geld krijgt toegeschoven van de flitspaalboetes die in Vlaanderen worden geheven. Het gaat niet goed in dit landje. Raar, he?
* Hoe bekwaam die Schouppe is, blijkt nog eens uit het samentellen van zijn percentages. Met 70+23+3 kom ik nl aan 96, hij aan 100%!
Toen Alexander De Croo voorzitter werd van Open VLD had ik daar in eerste instantie mijn grootste twijfels bij. De man had nl thuis het belgicisme met de paplepel binnen gekregen en dat voorspelde niet veel goeds. De verrassing was dan ook groot, toen hij en zijn (meestal jonge) medestanders de overbodige Leterme II regering lieten vallen over B-H/V. Als "beloning" daarvoor werd de partij afgestraft bij de laatste federale verkiezingen en weigert ze sindsdien mee op te stappen in een eventuele nieuwe federale regering. Volgens De Croo Jr blijkt die Open VLD nu wél te willen praten, maar dan alleen "als de focus op het sociaal-economische ligt". Wat is nu voor flauwe kul: eerst laat de partij een regering vallen omdat ze het communautaire (B-H/V) niet oplost en nu zou ze willen praten als er over dat communautaire niet (of zo weinig mogelijk) nog zou gepraat worden... Leterme II is over B-H/V gevallen en daardoor zijn zelfs de verkiezingen van 13 juni 2010 door het Grondwettelijk Hof onwettig verklaard (wie praat dáár nog over?). Als De Croo en Co geen betere argumenten hebben, dan blijft hun partij liefst van al weg uit alle regeringen, want dan is ze onbekwaam om mee te spelen en ongeloofwaardiger dan ooit. En nu we het toch over belgicisten hebben: die De Bruyckere, (voorlopig nog) voorzitter van Voka, waarover ik het gisteren had, krijgt nu in eigen rangen de wind van voren. De N-VA is doordrongen van Voka-mensen: minister Muyters, kamerlid Uytterspot en Guy Cremer, hoofd van de N-VA studiedienst, om er maar enkele te noemen. Die voelen zich nu in de rug geschoten door een nieuwe Voka-voorzitter die in communautaire zaken zijn tanden niet durft te laten zien omdat zijn eigen bedrijf, vleeshandel Ter Beke, ook filialen heeft in Wallonië. De man zou dan ook beter aftreden en lid worden van het VBO, waar men wél warm en koud tegelijk kan blazen. Vlaanderen heeft activisten nodig, geen zaktivisten.
