Op mijn blogs krijg ik regelmatig vrij negatieve commentaren van iemand die zich als 'Frans' meldt. Ik heb het daar niét moeilijk mee, want - zoals ik ooit al eens schreef - leven we nog altijd in een vrij land en dat wil zeggen dat iedere hond met een hoed op hier zijn mening mag verkondigen. Waarom zou ik het niet doen? En Frans evenmin? Trouwens, een beetje tegengas kan nooit geen kwaad om te beseffen dat men niet altijd gelijk kan krijgen. Met de laatste commentaar van deze Frans, dat Vlaanderen bij een splitsing van België een ministaatje gaat worden zonder betekenis, ben ik het helemaal niet eens. Om te beginnen zijn wij, Vlamingen, niet zinnens Brussel op te geven, zoals ik in mijn blog van, gisteren al stelde. Zelfs met een bevolking waarbij er straks in Brussel nog 10% Vlamingen overblijven, blijft Brussel geografisch in Vlaanderen liggen en zal het met Vlaanderen moeten leven, al was het maar omdat Wallonië Brussel niet kan onderhouden en Frankrijk het van Europa niet zal mogen. Een confederatie van een meertalig Brussel (50% van de huidige Brusselse bevolking is nu al allochtoon of van allochtone afkomst en spreekt thuis ook geen Frans) en een ééntalig Vlaanderen dringt zich daar dan ook op en kan voor beide gewesten alleen maar voordelen opleveren.. Ten tweede is het niet zo dat landen er beter van worden door groter te worden en slechter als ze maar klein zijn. Zie maar naar de States, zo'n groot land, dat bijna failliet ging. Het zal zover niet komen, maar het is een feit dat de Amerikanen al lang boven hun stand leven en dat - zelfs percentsgewijs - er veel meer Amerikanen onder armoedegrens leven dan inwoners van kleine landjes. Eens komt echter loontje om zijn boontje en dat is wat ze er nu meemaken. Rusland is een nóg groter land. Is het daar beter? Er zijn heel wat kleine landen die welvarend zijn: Monaco, Luxemburg, Singapore, Slovenië, om er maar enkele op te noemen. Tegenover deze staten heeft Vlaanderen dan nog het voordeel dat het zeer centraal te ligt in een industrieel en economisch ontwikkeld Europa, dat het meerdere zeehavens heeft en een bevolking die hard werkt. Dat er meer Vlamingen zijn dan bv Denen, nog zo'n land dat niet zo groot is, minder goed gelegen maar toch welvarend. Als Vlaanderen onafhankelijk wordt - en dat komt toch vroeg of laat van - dan blijft Wallonië sowieso een buurland, waarmee we zullen kunnen blijven samenwerken zoals we dat nu doen, maar dan wel zonder verplicht te zijn het te moeten onderhouden met transfers die in de wereld hun gelijke niet vinden. Wij geven de Walen elk jaar meer dan de USA geven aan Israël en Egypte. In verhouding geven we meer dan wat westelijk Duitsland ooit aan oostelijk Duitsland heeft gegeven. Als die situatie blijft voortduren - en dat is wat o.m. de nota van Di Rupo beoogt - dán zullen we pas echt arm worden.
Volgens een peiling van de krant Le Journal du Dimanche zou 39% van de Walen gewonnen zijn voor een aansluiting bij Frankrijk, mocht er ooit een einde komen aan België. Nu nog de overige 61% overtuigen en het Belgische probleem is opgelost. Alle gekheid op een stokje: zover zijn we nog niet, verre van zelfs, maar het geeft wel aan dat er iets roert bij onze zuiderburen. Ondanks het feit dat de francofone partijen dit niet zullen toegeven, leeft er in Wallonië wel degelijk een onderstroom die (terug) naar Frankrijk wil. Terwijl bv de meeste Vlamingen naar de Vlaamse Tv-zenders kijken (hoe weinig die ook meestal te bieden hebben), staart het overgrote deel van de Walen bijna uitsluitend naar de zenders van la douce France, niét naar de RTBf. Heel wat Walen beseffen ook dat, mocht België ophouden te bestaan, ze van dat België (lees: Vlaanderen) niet veel meer te verwachten hebben en dat Frankrijk hen dan gaat onderhouden. M.a.w. ze geloven nog steeds niet in hun eigen kunnen. Ook de retoriek van Maingain en gelijkgezinden die een WalloBrux willen, doen dat op de eerste plaats met in het achterhoofd de eventuele splitsing van dit land. Het is hun plan B, waarmee ze veel meer bezig zijn dan wij, Vlamingen. Daarbij vergeten ze echter een paar politieke waarheden: - De Vlamingen zijn niet zinnens Brussel op te geven. Desnoods een confederatie met een meertalig Brussel, maar geen WalloBrux, met of zonder corridor. - Europa zal nooit dulden dat Frankrijk zowel Brussel als Straatsburg zou herbergen en zo twee van de drie Europese hoofdsteden zou bezitten. Een aansluiting van WalloBrux bij Frankrijk zou dan ook bijna automatisch het einde betekenen van Brussel als Europese hoofdstad, waardoor de stad meteen nóg een stuk armer zou worden dan ze nu al is. - Geografisch ligt Brussel in Vlaanderen en volgens alle bestaande internationale regelgevingen zijn de grenzen van Vlaanderen die van de huidige bestaande taalgrenzen. Dat laatste wordt haarfijn uitgelegd in het boek van Annemans en Utzi 'De ordentelijke opdeling van België'. Dat boek is eigenlijk het enige plan B dat Vlaanderen heeft. Alle Vlaamse partijen hebben het in hun bibliotheek, maar officieel durven ze er niet mee voor de dag komen. Het cordon, weet je wel...
Herinner u nog 21 juli? De dag van de nationale feestdag, met de donderspeech van Albert II, die leidde tot het met vakantie sturen van de club die dringend een regering moest vormen? Die dag was er 's avonds ook nog een extra spoedvergadering van de staatshoofden en regeringsleiders van de E.U., die dat Griekse probleem eens definitief zouden oplossen. "President' Van Rompuy wist toen te vertellen, dat we er gerust in mochten zijn: die lui hadden immers een verantwoordelijkheid en zouden die nemen. Zou het? Een dikke week later is er van dat Griekse probleem zo goed als niets opgelost. Woorden genoeg, maar geen daden, in de vorm van harde cash die opzij gezet dient te worden. Niet alleen voor Griekenland, Portugal en Ierland, maar misschien straks ook voor Spanje, Italië en dat andere land waar maar niets opgelost geraakt. Dat het ernstig is bewijst Spanje, waar de regerende socialistische partij - aan de macht gekomen dank zij de aanslagen van Al Quaida en daarna het geld over de balk gegooid - zelfs de verkiezingen, voorzien in 2012, met vier maanden heeft vervroegd. In Spanje du jamais vu. Dit alles met in het achterhoofd de quasi zekerheid; dat ze die verkiezingen zal verliezen en op die manier zelf de te nemen onpopulaire maatregelen niet zal moeten doorvoeren. Voeg daarbij nog de vaudeville die zich in de States afspeelt en waarbij het nog steeds niet zeker is dat ze het daar tijdig gaan opgelost krijgen. Ondertussen staat het goud op een recordprijs, iets wat normaal zou moeten gebeuren als er (echte) grote oorlogen zijn. Kortom, het gaat niet goed in het vrije Westen, dat steeds meer op een Far West begint te lijken. Voor België moeten we ons echter geen zorgen maken. Het grootste gedeelte van onze ministers, staatssecretarissen en andere gezagsdragers is wel met vakantie, maar Turtelmie is er nog. Zij, die nooit verkozen werd, van partij veranderde en politiek omhoog viel omdat niemand anders de pispaaljob van asiel en migratie wilde, gaat nu de taak van acht collega's tegelijkertijd tijdelijk overnemen en wordt dus een soort superminister. Waar maken we ons nog druk over?
En daarmee is België waarschijnlijk weeral een schandaal rijker. Mijnheer Bellens, topman van Belgacom en zowat de meest betaalde overheidsmanager van het land (2,2 miljoen bruto), vond dat hij nog niet genoeg had en verkocht - enkele jaren gelden, toen zijn 'loon' nóg hoger lag - een overheidsgebouw onder de prijs met als tegenprestaties enkele voordelen die in feite neerkomen op futiliteiten, maar die nog maar eens aantonen dat dat soort mensen genoeg nog niet genoeg vinden. Daarvoor riskeert hij nu, ten persoonlijke titel, een gerechtsvervolging voor passieve corruptie. Ernest Hemmingway, Nobelprijswinnaar voor literatuur (o.m. voor 'The old man and the sea') heeft het ooit geschreven: ' Het verschil tussen u en ik en rijke mensen is, dat rijke mensen geen geld uitgeven'. Dat laatste geldt bv ook voor de leden van onze koninklijke familie, die nooit betaalmiddelen bij zich hebben en altijd anderen laten opdraaien voor onvoorziene onkosten. Bellens zou tegen de lamp gelopen zijn in de nasleep van een affaire van actieve corruptie, waarvoor een zekere Edmée De Groeve vervolgd wordt. Die dame zat tegelijk in het bestuur van de Lotto, de NMBS en de uitbating van de luchthaven van Charleroi. Dat wordt allemaal in het lang en breed verteld in onze media. Wat er meestal niet bij verteld wordt is, dat De Groeve (die deel uitmaakte van het bestuur van de PS) in die laatste functie ervoor gezorgd had, dat de gedelegeerde bestuurder van de beheersmaatschappij van de luchthaven ontslagen werd. Dat was nl een Vlaming, Marcel Buelens, en dat zinde de PS niet. De man was in 2008 nog uitgeroepen tot 'man van het jaar', maar dat woog niet op tegen het feit dat een Vlaming op die post, volgens de PS, in Charleroi niet thuis hoorde. Pech voor De Groeve was wel, dat juist door de heisa rond het ontslaan van Buelens, men te weten kwam hoe losjes zijzelf met het geld van de overheid omsprong. Daar was o.m. een snoepreisje van zeven personen bij - waaronder een zekere Franco Di Rupo (broer van) - die zo'n 10.000 euro had gekost. Zowel Bellens als De Groeve zijn protégés van de PS van de regio Bergen, de thuishaven van die andere Di Rupo. In het arrondissement Bergen is er maar één gemeente die niet in handen is van de PS*. Voeg daarbij nog Koekelberg en Lizin, plus de hele resem PS-mandatarissen die de laatste jaren in en rond Charleroi is moeten vertrekken (Van Cau en Co) en we zitten daar met een schoon gezelschap, allemaal van de partij van de werkman...
* De enige gemeente in het arrondissement Bergen, die niet in handen is van de PS, is die van Jurbise. Jacqueline Galant (MR en pas 37) is er al tien jaar burgemeester. Ze heeft er de volstrekte meerderheid. Het was die Galant die samen met de N-VA de verstrenging van de immigratiewetten goedkeurde.
Dit land heeft een regering nodig. Dringend. Zo dringend, dat de hele club, die het daarover eens was, daarna voor een dikke drie weken met vakantie is gegaan, inclusief die koning die er nog zo op aangedrongen had in zijn 21 juli toespraak. Nochtans was er al op gewezen, dat een vakantie op zo'n cruciaal moment het hele project weinig kans op slagen geeft. Dat had men vorig jaar al meegemaakt, toen er maar één week 'vacance familiale' was. Een zekere Maingain, toen op vakantie in Marokko (waar hij zeker was zich te kunnen uitdrukken in zijn lievelingstaal*) kon niet meteen terugvliegen wegens de IJslandse aswolk en telefoneerde dan maar met zijn gelijkgezinde fransdolle kranten, die zijn vlammende artikels publiceerden tot pre-formateur Di Rupo de handdoek moest werpen. Maingain moest niet eens fysiek aanwezig zijn om de hele zaak te boycotten. Eenzelfde scenario, maar dan maal drie, is ook nu mogelijk. Dezelfde Maingain is immers weer stokebrand aan het spelen en zijn vrienden bij de Libre en de Soir, die van dezelfde Franse slag zijn, zijn hem daarbij meer dan behulpzaam. Brussel moet, volgens Maingain, zijn corridor naar Wallonië hebben. Een corridor, zoals die naar Danzig, waarmee de Tweede Wereldoorlog begonnen is. Vergeet Europa dat alle grenzen weg wil hebben; Maingain wil ze terug. Hij wil weer barelen en stadspoorten, juist zoals in de middeleeuwen. Voor één keer heeft Tobackxke gelijk. Moeten we daar nu mee lachen of niet? Buiten het belachelijke van zo'n corridor is er ook het feit dat er nog zoveel francofonen geloven dat Wallonië Brussel gaat redden mocht België ooit gesplitst worden (hun plan B). Een Wallonië, dat zelf verpauperd is en een Brussel dat dezelfde richting uit gaat. Tien jaar geleden bedroeg het aandeel van Brussel in het Belgische BNP nog 25%. Vandaag de dag is dat maar 18 meer en, mocht Brussel ooit geen hoofdstad meer zijn, gaat daar meteen nog eens 6% vanaf... Ça va un corridor!
* 'De niet-meertaligheid is een van de grootste mislukkingen van het Franstalig onderwijs. Het is ook de schuld van een luiheid en een omgeving gedomineerd door Frankrijk, de Europese domkop in dit domein' Bovenstaande is niet van e.o.a. Vlaams-nationalist, maar komt van niemand minder dan Beatrice Delvaux, ex-hoofdredactrice en nu hoofdcommentator in Le Soir...
Het is echt geen zicht, als men ziet hoe er tegenwoordig aan politiek gedaan wordt in de USA. Het is daar nooit erg proper geweest, maar het zover drijven dat de hele Amerikaanse economie er straks het slachtoffer van kan worden, is nog nooit gezien. 'The business of America is business' lijkt wel 'a far cry'. Het is wel niet de eerste keer dat het wettelijk plafond voor de beperking van de Amerikaanse staatsschulden bereikt wordt. Dat gebeurde al ettelijke malen en telkens werd dat plafond opgetrokken. Tijdens de tweede ambtstermijn van Bill Clinton is het zelfs voorgekomen dat het eenmaal niét lukte en toen werden er 800.000 ambtenaren voor 24 dagen naar huis gestuurd en kregen ze voor die periode geen geld. Het grote verschil nu is, dat het geen echt economisch maar een politiek probleem is geworden. Beide grote partijen trachten zich nu al te positioneren voor de presidentsverkiezingen van volgend jaar en daarvoor schijnen alle middelen goed te zijn. Maar zien, hoe dat afloopt. Mochten de States hun AAA-rating kwijt geraken, dan zal dat wel enorme financiële gevolgen hebben. In de eerste plaats voor het land zelf, maar ook voor de wereldeconomie. Na de economische crisis, de bankencrisis en de (Europese) landencrisis, zou een Amerikaans faillissement (of hoe men het ook zal noemen), de druppel kunnen zijn voor minstens een nieuwe recessie. Terwijl dat helemaal niet nodig is.
Het is niet alleen in België dat de politiek een knoeiboel is...
Er zijn nog altijd mensen die zich afvragen, of B-H/V wel al die emotie en politiek gehaspel waard is. Wel, het antwoord is 'ja', want het is het duidelijkste voorbeeld van hoe wij, Vlamingen, in dit land gediscrimineerd worden. Het is de moeder aller Belgische discriminaties. Volgens de Belgische grondwet zijn alle Belgen gelijk voor de wet, maar in het Vlaamse arrondissement Halle/Vilvoorde mogen de Franstalige partijen stemmen ronselen, daar waar wij, Vlamingen dat niét mogen in het Waalse landsgedeelte. B-H/V is maar één van de vele discriminaties waarvan wij, Vlamingen, in dit land het slachtoffer zijn. Zo is er ook nog steeds die, waarbij Franstalige studenten niet verplicht zijn Nederlands als tweede taal te leren, maar kunnen kiezen tussen Nederlands of Engels. Vlaamse studenten zijn nog steeds verplicht Frans als tweede taal te leren, ook al bezorgt dat iedereen die internationale studies of werk verricht een serieuze handicap. Aan deze discriminatie zou nu dan toch eindelijk een einde komen en dit vanaf het schooljaar 2013-2014. Van dan af zouden onze Vlaamse studenten als tweede taal kunnen kiezen tussen Engels en Frans. Wie Engels zal nemen, zal Frans als derde taal krijgen en vice versa. Met een beetje geluk worden we dan straks allemaal drietalig (of iets dat erop zal trekken). De nieuwste beslissing van de Vlaamse deelregering - als het goed is zeggen we het ook - snoert dan tegelijk ook de mond van onze francofielen die nog steeds geloven dat Frans en Frankrijk de navel van de wereld zijn. Een andere discriminatie waaraan nog steeds geen einde is gekomen, is die van het ingangsexamen voor arts en tandarts. De francofonen zijn, volgens de wet, eveneens verplicht dat examen te doen, maar zij vertikken het en worden daarvoor niet eens bestraft. Bij het laatste ingangsexamen van begin dezer maand, namen er liefst 4.100 Vlaamse en Nederlandse studenten aan deel. Slechts één op zeven slaagde in het absurde multiple choice gedoe, dat helemaal niets met geneeskunde te maken heeft en waarbij de vragen (in vijfvoud) zo zijn opgesteld dat zelfs iemand die het normaal zou weten, gaat twijfelen. Wie niet slaagt mag in het najaar nog eens opnieuw komen meedoen. Elke deelname kost wel zo'n 35 euro. Reken maar eens uit. Men zou haast denken, dat ze het daarvoor doen, maar men vergeet daarbij dat we over een kleine tien jaar hier in Vlaanderen met een tekort van zowel huisartsen, spoedartsen als tandartsen zullen zitten en dat die grap ons dan heel wat meer geld zal kosten. Ondertussen lappen de Franstaligen de Belgische grondwet aan hun laars en worden ze er nog voor beloond ook. Een land dat zijn grondwet niet toepast is geen rechtstaat en verdient dan ook niet te blijven bestaan. Zo simpel is dat, 'simple comme bonjour' voor de anderstaligen...
De landbouwmarkt van het Waalse Libramont is de grootste in zijn genre in België en een der grootste in Europa. De helft van de standhouders zijn er Vlamingen en het gros der bezoekers is dat ook (zo'n 200.000 dit jaar). Wie er dezer dagen ook was, was Vlaams minister-president Kris Peeters, die in zijn Vlaamse regering ook verantwoordelijk is voor o.m. landbouw. Het schijnt dat Vlamingen en Walen het op landbouwgebied vrij goed met elkaar kunnen vinden, in zoverre zelfs dat ze de vele aanvragen bij 'Europa' vooraf gezamenlijk bespreken en unisono indienen, wat hen tot nu toe geen windeieren heeft gelegd. Op de vraag van een Tv-journalist aan Peeters, waarom dat ook niet gebeurt op andere politieke terreinen, antwoordde onze Vlaamse 'premier' zeer flauwtjes, dat men dat maar aan de anderen moest vragen. Peeters had rustig, zonder enige tegenspraak, kunnen antwoorden, dat de samenwerking in de landbouw werkt, omdat er in die materie geen fransdolle Brusselaars en vlaamshatende FDF-ers mee gemoeid zijn. Vlamingen in Walen kunnen wel degelijk goed met elkaar omgaan. Dat de Belgische atmosfeer verpest wordt, ligt in de eerste plaats aan de francofonen uit Brussel en - erger nog - uit de Rand. Het wordt hoog tijd dat Peeters en zijn Vlaamse deelregering zich eens wat meer gaan bezig houden met het Belgische niveau. Ook over de nota Di Rupo wou hij zich recentelijk niet uitspreken en daarover een klaar standpunt innemen. Bekeken vanuit federaal standpunt lijkt dit normaal, maar dat federaal model is vandaag de dag niet meer aan de orde. Steeds meer Vlamingen kiezen voor minstens een confederalisme, waarin iedereen in dit land zijn eigen boontjes kan doppen. Dat betekent noch min noch meer, dat het de gewesten zullen zijn die het voor het zeggen zullen hebben en dat het federale niveau er alleen nog zal zijn voor de betrekkingen met het buitenland en/of om hier en daar de gaten te vullen. Dat vinden we niet terug in de nota Di Rupo en het zou geen kwaad kunnen, mocht Peeters vanuit zijn positie daar wat krachtdadiger tegen optreden. Al bij al is hij het enige CD&V-boegbeeld op dat niveau dat niet in het gareel van het ACV loopt.
En daarmee zijn we aanbeland in de komkommertijd. Het ziet er naar uit, dat die nog troostelozer zal zijn dan de vorige jaren, zeker nu gebleken is dat de politieke hoofdrolspelers - of althans zij die zich zo'n rol aanmeten - voor liefst drie weken met vakantie zijn. Het zal er allemaal niet eenvoudiger op worden, omdat op een gegeven ogenblik ook het regionaal niveau zal moeten meespelen (o.w.v. de centen). Daar zitten we nl met een andere bestuurssamenstelling dan op het federale niveau. In de aanloop naar een akkoord tussen PS en N-VA, scheen het lang dat laatstgenoemde partij de SP.a ook uit de Vlaamse regering wou hebben, dit o.m. als gevolg van de discussies over de Antwerpse Oosterweelverbinding en het gebrek aan steun vanwege de SP.a in de federale onderhandelingen. Nu de N-VA eraf gereden is - dé reden waarom de francofonen de zaken steeds maar lieten aanslepen - lijkt het er eerder op dat men dié partij nu kwijt wil in de Vlaamse regering. Opmerkelijk in deze zaak is, dat Open VLD nu plots ook al kazak keerde en in de Lange Wapperaffaire een bocht van 180 graden heeft gemaakt. Enfin, politiek blijft een beestenboel, die nog best omschreven werd door Toon Hermans in een gedichtje dat een lezer mij ooit zond en dat ik niemand wil onthouden:
Politiek is handjes drukken, dreigen, sjoemelen en bukken, katten uit de bomen kijken, overreden, over-lijken, schipperen of schaakmat zetten, lange speeches, korte metten, witte voetjes, pan uitvegen, passen, meten, wikken, wegen, lachjes, dansjes, Judas-kusjes, loeren draaien, dode musjes, veel beloven, vleien, paaien, de kunst om om iets heen te draaien, d'er is geen liefde, regelrecht en daarmee is alles gezegd.
* Voor wie het nog niet zou weten: kwamkwammersloeg is de verleden tijd van komkommersla!
Vorig jaar zorgde de 'semaine famiale' ervoor dat er van de aan de gang zijnde onderhandelingen niets meer in huis kwam. Dat zal dit jaar niet anders zijn, want stilaan komen er allerlei bedenkingen en beschouwingen boven water, die aantonen dat die nota helemaal niet zo koosjer is als ze eruit ziet, zelfs niet na de zgz toegevingen van Beke en zijn CD&V. Zeker nu men liefst drie weken de tijd zal hebben om erover na te denken, zal er nog e.e.a. boven water komen. Om te beginnen wordt de beslissing over B-H/V niet eerst alleen genomen, zoals Beke wenste, maar wordt ze gekoppeld aan de hervorming van de financieringswet, de fiscale autonomie en de staatshervorming. De zgn 'ballastpunten' verdwijnen ook niet definitief. Ze worden verwezen naar commissies, waar ze - als de Vlamingen het ooit eens worden - wel kunnen worden weggestemd, maar ook dat zal niet zonder de nodige heisa gebeuren en zal wegen op een ondertussen eventuele nieuwe federale regering. En er is meer. Als de belastingplannen, zoals voorgesteld in de nota Di Rupo (extra belastingen op spaargeld, vermogensbelasting en extreem hoge taksen op de meerwaarden bij verkoop van aandelen), ooit werkelijkheid worden, krijgen we gegarandeerd een kapitaalvlucht uit België. Het geld dat door de burgers wordt gespaard wordt nu nl geïnvesteerd in de economie en de bedrijven. Daarvan zal er niet veel meer in huis komen als Di Rupo zijn zin krijgt. Dan zal nl dat spaargeld moeten dienen als lening aan de overheid. Het gros van het geld dat men hoopt met de nieuwe maatregelen uit de nota, zal nooit geïnd kunnen worden. Kapitaal is nu eenmaal - en zeker in deze digitale tijden - iets vloeibaars dat bliksemsnel van plaats kan veranderen. Dat CD&V in de val is gelopen, is geen precedent. Dat gebeurde ook al in 2008, om maar te zwijgen over de CVP-voorgeschiedenis. Dat de liberalen de DDR-nota van Di Rupo gaan aanvaarden zou echter onbegrijpelijk zijn. Het lijkt er steeds meer op dat zowel voor de Vlaamsnationalisten als voor de MR, de zaak B-H/V een voorwendsel wordt om er stiekem een travaillistische remonte mee door te duwen. Hopelijk ontwaakt het gezond verstand. Het heeft er drie weken de tijd voor.
Juicht, Belgen, juicht. De zeven gaan ermee verder, samen met CD&V. We zullen nu eens gaan zien wat we gaan zien. Zou het? Het enige concrete wat er tot nu toe gebeurd is, is dat men er (eindelijk) de N-VA heeft kunnen afrijden, de natte droom van alle Franstalige partijen. Di Rupo had zijn nota zo opgesteld dat hij wist dat N-VA ze nooit zou aanvaarden. Daarna heeft hij Beke zijn eisen laten stellen (die hadden even goed van de N-VA kunnen komen) en heeft men daar meteen op toegegeven. B-H/V zou gesplitst worden volgens Beke's eigen vroegere voorstellen als onderhandelaar en de extra eisen omtrent Brussel en de Rand (de zgz 'ballast') verdwijnen naar commissies die op zijn vroegst pas na het reces kunnen aantreden. Het zou dus tijd moeten zijn om meteen aan de slag te gaan. Het ijzer smeden als het heet is, zoals het spreekwoord zegt. Maar dat gebeurt niet. De hele club gaat voor een dikke drie weken op vakantie! Vorig jaar rond deze tijd, toen men nog geloofde in een akkoord tussen Di Rupo en De Wever (eerstgenoemde was toen pre-formateur), heeft men er ook een 'semaine familiale' ingelast. Later is gebleken, dat dit voor de verdere onderhandelingen nefast was. Dat zal dit jaar niet anders zijn, zeker omdat er nu geen éne week vakantie , maar meer dan drie worden genomen. Wat er verder ook gebeuren zal, voor CD&V wordt het alles of niets. Zelfs als de partij in het zuiver communautaire zijn slag zou thuis halen, blijft er het socio-economische luik over dat de Vlamingen in verhouding weer eens veel geld zal kosten. Voor die besprekingen kan men trouwens niet rond de Vlaamse deelregering, waaraan N-VA ook zal deelnemen en waarin CD&V zichzelf zal tegenkomen in de persoon van Kris Peeters. En zelfs als het zou lukken, dan blijft het een feit, dat er een federale regering zal zijn met liefst acht partijen, een onwerkbaar iets, waarin alle Waalse partijen vertegenwoordigd zullen zijn (vergeten we die ene NF-er) en waarvoor er in Vlaanderen maar een nipte meerderheid is. Eén jaar voor de gemeenteraadsverkiezingen riskeert CD&V, die op gemeentelijk vlak nog steeds de sterkste partij in Vlaanderen is, ook daar haar superioriteit kwijt te spelen, mocht het federaal fout lopen. --- Tenslotte nog dit: in De Standaard van gisteren stond er een column van de heren Kris Deschouwer en Philippe Van Parijs, politicologen, die daarin pleiten voor een nationale kieskring. Dat juist op een ogenblik waarbij dat item meer dan waarschijnlijk definitief werd afgevoerd van de federale hervormingsbesprekingen. Zijn die mensen van een andere planeet of heeft De Standaard nu al gebrek aan stof? Ik dacht, dat de komkommertijd nog moest beginnen...
In een van zijn interviews van de laatste dagen zei Wouter Beke, dat hij de zgn 'Brusselse ballast' naar de Griekse kalender verwees. Daarmee bedoelde hij zoveel als naar de prullenmand of naar Sint Juttemis. Jammer genoeg voor hem klopt Beke's benaming niet, want het juiste woord is 'Griekse kalendeN', dus met een 'n' aan het einde van het woord. Dit komt van het Latijnse calendae (meervoud zoals alle Latijnse namen voor feesten), de eerste dag van elke maan, die in het antieke Rome plechtig werd omgeroepen als eerste dag van de maand, toen maanden en manen nog met elkaar vereenzelvigd werden. Dat was in de periode vóór de Juliaanse kalender). De Grieken hadden ook wel iets in die aard - ze noemden het 'octaeteride' - maar dat was niet hetzelfde. Als de Romeinen iets wilden verwerpen als onmogelijk of onbestaande, dan verwezen ze die zaak naar de Griekse kalenden, die ook niet bestonden. De fout met de 'r' op het einde i.pl.v. de 'n' komt tegenwoordig veelvuldig voor, vooral in het politiek taalgebruik. Nog recentelijk dacht radioman Koen Fillet (de man die zijn baard laat groeien zolang er geen nieuwe federale regering is) Bart De Wever daarvoor te moeten corrigeren, maar het was Bart die gelijk had (met zijn kalendeN). Hij is niet voor niks historicus. En nu we het toch over Griekse toestanden hebben, zou het niet slecht zijn de hele Griekse schuldenaffaire ook naar hun kalenden te verwijzen. Er is gisteravond op de Eurotop weer wel eens een akkoord over bereikt, maar ook dat akkoord is weer maar tijdelijk. Het probleem met de huidige nieuwe financiële wereldcrisis is, dat zowat iedereen de andere schuldig is. Men heeft de laatste decennia elkaars schulden, al dat niet verknipt of anders verpakt, doorverkocht en geld verdiend met zeepbellen die sinds 2008 een voor een beginnen open te barsten. Mede als gevolg daarvan zijn hele economieën overdreven afhankelijk geworden van de financiële sector. In 2007 bleek de helft van de winst in de USA uit die financiële sector voort te komen. Het was het begin van de nu nog steeds aanslepende malaise. Zowel Amerikanen als Europeanen hebben boven hun stand geleefd met geld dat ze geleend hadden. De Eurotop van gisteren heeft feitelijk niets opgelost - alle blabla ten spijt - alleen maar het probleem voor zich uit geschoven.
De besprekingen over de vorming van een nieuwe federale regering en de daarbij horende staatshervorming zijn zo stilaan een politieke thriller aan het worden. Reden daarvoor is het steekspel tussen Beke en Di Rupo. De rest staat erbij en kijkt ernaar. We kennen zo stilaan de standpunten en het moet gezegd, dat Di Rupo nu toch aardig zijn nek aan het uitsteken is. Het been stijf houden schijnt misschien nu toch vruchten af te werpen, al had menigeen verwacht dat het van de N-VA zou afhangen. Beke heeft nu verkregen, dat zijn eigen voorstellen omtrent de splitsing van B-H/V grotendeels zullen worden aangenomen en dat de zgz 'Brusselse ballast', de extra voorwaarden die Di Rupo dievelings bij zijn nota had gevoegd er zullen worden uitgehaald. Dus geen verdere discussies meer over die nationale kieskring (eigenlijk een dada van de groenen), de versoepeling van de Brusselse taalwetten (alleen de diensten, niet de mensen), het minderhedenverdrag (een FDF oekaze) en de tweetaligheid van de hoofdstad. De buit is nog niet binnen, verre van zelfs, maar Di Rupo en zijn partij hebben in elk geval bakzeil gehaald. Nu nog afwachten of een van de andere 'tafelgenodigden' gaat dwarsliggen, al lijkt dat uitgerekend op deze nationale feestdag niet evident. Vergeten we trouwens niet, dat de N-VA nog niet is uitgerangeerd. Voor enkele besprekingen en beslissingen zal men ook de Vlaamse deelregering nodig hebben en daarin zitten ook (tot nader order) nog enkele N-VA ministers. CD&V mag dan straks misschien met de andere zeven onderhandelende partijen in zee gaan, zonder de dreigende schaduw van de N-VA, zou het nooit zover gekomen zijn. We zijn er trouwens nog niet. Mocht er een communautair akkoord komen, dan zijn er nog de andere socio-economische problemen en de torenhoge staatsschuld, waarover vandaag zou kunnen gepraat worden in Brussel, niet door de Belgische politieke onderhandelaars, maar door de staatshoofden van de eurozone. 21 juli 2011 zou wel eens een memorabele datum kunnen worden. Oh, ja. Dan is daar ook nog de speech van Albert II von Saksen Coburg. Een speech pro domo, zoals gewoonlijk, waar weinigen in Vlaanderen nog van wakker zullen liggen. Zeker als men beseft, dat hij hem zelf niet eens opstelt en dat hij hem slechts kan aflezen na goedkeuring door de huidige regering in lopende zaken.
'Avere il coltello alla parte del manico' (het mes vast hebben aan de kant van het handvat) is een bekend Italiaanse gezegde, waarmee men bedoeld bij een probleem aan de goede kant te staan. Dat is wat Beke en zijn CD&V nu overkomt. De voorstellen voor de splitsing van B-H/V zouden min of meer zijn aangenomen door Di Rupo, die zijn eigen teksten zou hebben aangepast. Er zou echter (nog) niets veranderd zijn aan Beke's eisen om de punten te schrappen die Beke weg wou uit Di Rupo's nota (de nationale kieskring, de tweetalige lijsten, het minderhedenverdrag en de versoepeling van de Brusselse taalwetgeving), maar men blijft praten. Beke's tegenstanders hebben geen andere keuze: ze zullen moeten toegeven of hij zal de draad voor verdere discussies doorsnijden. Dat is althans wat van hem verwacht wordt, ook door een groot gedeelte van zijn eigen aanhang. Het is weinig waarschijnlijk, dat er vandaag daarover een besluit zal vallen. Reden daarvoor is de nationale feestdag van morgen, die wel eens de laatste zou kunnen zijn als er geen akkoord komt. Niemand kan zich immers voorstellen dat we nog eens een jaar gaan verliezen in hopeloze politieke spelletjes en discussies. Zelfs de francofonen zijn daarvan stilaan overtuigd en menig politiek waarnemer zegt dat de Franstaligen wel degelijk met een plan B bezig zijn. Een tweede reden, waarom er vandaag geen beslissing zal vallen heeft te maken met de koninklijk toespraak van vanavond, die nu wel stilaan klaar zal zijn en die anders misschien helemaal zou moeten herschreven worden of zelfs afgelast. Ondertussen heeft men weer een nieuwe nestbevuiler gevonden om in onze media de zijde van de tegenstrever te kiezen. In De Standaard stond eergisteren een artikel van een zekere Guido Vanden Wijngaerd, taalkundige, die schrijft dat onze Franstaligen nooit zullen willen leven in een land dat beheerst wordt door een Vlaamse meerderheid. Hij vindt het dus wél normaal dat wij, Vlamingen, willen leven in een land dat beheerst wordt door een Franstalige minderheid! Wat voor flauwe kul, mensen! Dat dit land niet meer werkt, komt doordat die Franstalige minderheid misbruik maakt van alle middelen die zij daarvoor, jammer genoeg, in de opeenvolgende grondwetshervormingen gekregen heeft: grendels, alarmbellen, bijzondere wetten, paritaire vertegenwoordigingen, overlegprocedures, belangenconflicten en ga zo maar door. De nota Di Rupo (zoals ook de voorstellen van Vande Lanotte) wou er daar nog enkele nieuwe aan toevoegen en dat kán gewoon niet meer. Een nieuwe staatshervorming moet zorgen voor het afschaffen van een reeks van die grendels, niet om er nog wat bij te maken. Als dat niet meer zou kunnen, dan moet men ermee ophouden. Alleen wordt dat iets voor ná de drasch nationale. Eerst nog even goed nat geregend worden om daarna naar het feest te kunnen gaan en het vuurwerk te kunnen zien. Onze Lieve Heer moet zijn aantallen hebben en daar in Brussel schijnt dat geen probleem te zijn...
Ik kom even terug op mijn artikel over Michel Wuyts, de wielercommentator van de VRT en de reacties die ik op dat artikel gekregen heb en die door lezers onderling werden uitgewisseld. - Ik heb in dat artikel geen slecht woord gezegd over Philippe Gilbert. Ik meen zelfs vroeger ooit geschreven te hebben, dat er weinig sportdisciplines zijn waar de beoefenaars zo gemakkelijk andere talen schijnen te leren als in het wielrennen. Dit in tegenstelling met bv een Henin en de Borlee's, die wel vloeiend Engels spreken, maar nog altijd hun eerste woord Nederlands moeten uitbrengen. - Het is juist, maar een beetje simplistisch, te stellen dat België er beter voor zou staan, mocht iedereen zich gedragen zoals bv Gilbert en Vanendert. Het probleem, waarom dit niet gebeurt, ligt niet bij de Vlamingen, maar bij de francofonen van dit land. Als wij, Vlamingen, ons verplaatsen naar een ander taalgebied, dan leren wij daar de plaatselijke taal en passen wij ons aan. Wij eisen niet - zoals onze francofonen - dat de daar reeds wonende bevolking zich aan hen moet aanpassen. Gilbert en Co zijn in dat opzicht de uitzonderingen die de regel bevestigen. - Ik heb ook niet geschreven dat Michel Wuyts een slechte sportreporter is. Ik vind wel, dat hij consequent moet blijven. Als hij (en ook de VRT) vindt, dat er alleen Belgische wielrenners bestaan en geen Vlaamse of Waalse, dan moet hij die visie ook hanteren bij het bespreken van buitenlanders. Dus ook geen Basken of Baskische vlaggen, maar alleen Spanjaarden en Spaanse vlaggen. Het separatisme goedkeuren in het buitenland, maar doen alsof het bij ons niet bestaat, is hypocriet. Hopende hiermede e.e.a. te hebben rechtgezet, gaan we de rest van de week uitkijken wat voor speech men zal klaarstomen voor die arme Albert II om donderdag zijn groot nationaal feest aan te kondigen. Komt daar nog bij dat uitgerekend diezelfde dag in Brussel een echte cruciale meeting zal gehouden worden door de staatshoofden van de eurozonelanden, waarbij heel wat belangrijkere zaken verwacht worden dan de 'drasch nationale'.
21 juli komt eraan. Donderdag al. Er zou al een half mirakel moeten gebeuren om er een feestdag van te kunnen maken. Het enige wat er zo goed als zeker is, is dat het (weer) eens zal regenen en we dus nog eens een 'drash* nationale' zullen meemaken. Albert II zou voor minder depressief worden. Voor het tweede jaar op rij zitten we zonder echte regering en kan hij geen medailles en eretitels uitdelen. Geen vroegtijdige cadeaus voor de would-be baronnen en ridders. Erg, hé. Ondertussen zit de politieke wereld toch niet stil, al was het maar in de achterkamertjes. Stel eens voor, dat er toch een nieuwe federale regering zou komen en dan met acht partijen. Het zal drummen worden om aan een ministerpostje te geraken. Als gevolg daarvan is het betere elleboogwerk al begonnen. Bij CD&V beseft men, dat - ondanks zijn goede prestatie als premier in lopende zaken - Yves Leterme zich zal moeten tevreden stellen met een andere ministerpost en wordt hij dan waarschijnlijk ook vice-eerste minister. Daar zowel Leterme als Vervotje en Vanackere alle drie tot de ACV-strekking binnen de partij behoren, is de kans groot dat er daar één af zal vallen. Officieel zijn er ook nog andere standen in de vroegere grote partij en het is juist daar dat CD&V de meeste stemmen verloor. Maar geen nood. Zoals ik al in mijn blog van 7/7 schreef, komen politiekers en vakbondsmensen steeds op hun pootjes terecht als ze aan een functie moeten verzaken. Voor Vanackere is dat al zo goed als geregeld: de man wordt straks gouverneur van West-Vlaanderen, zijn streek van afkomst, waar huidig gouverneur Breyne (ook CD&V)binnenkort op pensioen gaat. Vanackerens vader blijkt trouwens ook al eens gouverneur van die provincie te zijn geweest. Het blijft dus in de familie.
*'Drash' is een woord waarvan ik niet weet waar het vandaan komt. Misschien hoort het thuis bij het 'Belgisch' Frans, zoals o.m. 'naft', 'pistolet', 'bourrage' e.d.
Wielrennen heeft me steeds geïnteresseerd. Welke Vlaming niet? Dat betekent echter niet dat ik er de hele tijd naar zit te kijken, zelfs niet naar de 'tour de zwans'. De meeste vlakke ritten zijn vrij eentonig: men laat een groep(je) al van bij de start wegrijden en hoopt het tegen het einde van de rit terug in te halen. Gebeurt het in de bergritten en zitten er geen klassementsrijders bij vooraan, dan is zelfs de kans groot dat men ze laat rijden. Dat hebben we gezien in de rit naar Lourdes. Ook daar gebeurden geen mirakels. Toch kijk ik graag naar bergritten. Zelfs als de koers niet spannend is, is er nog altijd die prachtige natuur te zien. Ik heb dan ook de drie Pyreneeënritten gevolgd en heb meegemaakt hoe een eenvoudige knaap uit ons eigen Vlaamse Limburg de kans van zijn leven kreeg en die ook greep. Zonder het uitvallen van kopman Van den Broeck zou Jelle Vanendert waarschijnlijk de brave knecht gebleven zijn. Nu werd hij de triomfator. Dat onze wielerliefhebbers, verslaggevers op kop, uit de bol gingen, was dan ook de meest gewone zaak van de wereld. Sport zorgt voor emoties. Wat minder was, zeker bij de verslaggevers en onze politiek-correcte media, was dat er steeds maar gesproken wordt over Belgen, ook al zijn het Vlamingen zoals Vanendert. Dat woord 'Vlaming' komt bij Michel Wuyts bijna nooit over zijn lippen. Het zou nog goed te praten zijn, als hij dan ook consequent was voor de andere nationaliteiten, maar dat is hij niet. Een Bask bv, is bij hem een Bask en geen Spanjaard. Samuel Sanchez, de medeaanvaller bij Vanendert, noemde Wuyts heel de tijd een Bask. En overal zag hij Baskische vlaggen, zoals hij die ook de vorige ronden zag in de Pyreneeën, die aan Spanje grenzen. Een Vlaamse vlag schijnt hij niet op te merken ook al ziet men die overal langs het parcours en als hij er al iets over zegt, dan is het meestal nog in de negatieve zin. Michel Wuyts zal wel een goede wielerverslaggever zijn, als mens is hij een klein ventje: een klein Michelleke.
Wouter Beke heeft dus zijn ding kunnen doen en de zeven de uitleg gegeven van de voorwaarden waaronder zijn CD&V eventueel zou willen meedoen aan een volgende federale regering met een twee derde meerderheid. Het is daarna opmerkelijk stil geworden. Blijkbaar zal er dit weekeinde nog een aardig stukje gepalaverd worden in de sanhedrins van de would-be redders van het Belgische vaderland. Opmerkelijk is wel dat de PS het spelletje blijkbaar toch stilaan beu aan het worden is en bereid zou zijn een flink stuk met Beke mee te gaan. Dat betekent ook dat SP.a en de groenen, in de slipstream van de Franstalige socialisten, dat dan ook zouden doen, want zij zijn bereid alles te slikken. Zelfs het CHD zou, ondanks Milquet, misschien bijdraaien. In die partij speelt het feit dat Madame Non's opvolger, Benoît Lutgen, een Luxemburger is en dat men daar in Luxembrug (én Namen) zo stilaan dat gekrakeel rond het Brusselse waterhoofd beu is. De bal ligt dus bij de liberalen, in de eerste plaats de MR, die straks de hartverscheurende keuze zal moeten maken tussen toegeven of de ministerpostjes. En daar komt dan weer het voorstel op de proppen om het hele Brussel verhaal uit de onderhandelingen te halen. Door de eis van Beke dat de partijen op een eventueel akkoord echter niet meer zouden terugkomen, wordt het moeilijk voor de fransdolle FDF-ers om straks wee geen chantage te gaan spelen. Zij denken nog altijd dat Brussel de navel van de wereld is. In werkelijk is het een grootstad in vrij val. Het aandeel van Brussel in het BNP van België bedraagt nog 18% (t.o.v. 25% tien jaar geleden). Bijna heel de westrand van de stad leeft onder de armoedegrens. De bedrijven en de middenklasse gaan er lopen, investeringen in de huisvesting zijn er bijna onbestaande. Daar tegenover staat dat er nergens meer politiek benoemden zijn die al potverterend het gat in de stadskas met de dag uitdiepen. Dat Brussel kan men inderdaad best uit alle mogelijke latere communautaire besprekingen houden. Dat geeft de FDF vertegenwoordiging de kans aan haar kiescliënteel wat (ijdele) hoop te geven. Enfin, tijd zou raad moeten brengen. Dit weekeinde, misschien?
Dat het met CD&V niet goed gaat, is een publiek geheim. Eens was ze dé volkspartij van Vlaanderen, nu is ze voorbij gestoken door de N-VA die ze eerst zelf gekoesterd had. Het blijft voor Beke en de zijnen op eieren lopen en enkele recente ongelukkige tussenkomsten en beslissingen hebben er de situatie voor de partij niet rooskleuriger op gemaakt. Toch krijgt Beke nu een kans daar misschien iets aan te doen: hij mag zijn standpunt eens komen uitleggen bij de restanten van de groep van negen: vier francofone en vijf linkse partijen. Het is nog te vroeg Beke meteen als een afvallige van de Vlaamse zaak uit te roepen. De man heeft een Vlaamse reflex en staat in het presidium van CD&V eerder bij de regionaal Kris Peeters dan bij de federaal Leterme. Als hij bij zijn standpunten blijft, dan moeten uit de nota Di Rupo minstens een half dozijn voorstellen worden geschrapt: de nationale kieskring, de versoepeling van de Brusselse taalwetgeving, de tweetalige lijsten, de samenvallende verkiezingen, de goedkeuring van het minderhedenverdrag en het gesleutel aan het statuut van de faciliteitengemeenten. Daarenboven moet er een nieuwe financieringswet komen, moet de fiscale autonomie (beter) geregeld worden, moet B-H/V proper gesplitst worden én moet er zo'n 20 miljard per jaar extra bespaard worden. Kortom, een hele boterham die de zeven naar ministerportefeuilles snakkende partijen zullen moeten slikken. Of het MR, met de hete adem van de taalracisten van het FDF in de nek, dat zomaar zal aanvaarden is nog zeer de vraag, al hebben die laatsten maar drie zetels in het federale parlement. Het hele verhaal wordt trouwens doorkruist door het voorstel van Gennez om Brussel uit de besprekingen te evacueren, iets waar ik het persoonlijk mee eens zou kunnen zijn, op voorwaarde dat datzelfde Brussel dan ook voorlopig geen cent extra zal krijgen en niet meer als pasmunt zou kunnen dienen voor welke chantage ook omtrent B-H/V. Stel nu eens voor - dromen mag - dat de zeven daarmee akkoord zouden gaan en men dus een nieuwe federale regering in elkaar geflanst zou krijgen, een met dus acht (8!)partijen. Dat gaat nog wat worden, met daarbij in Wallonië geen enkele oppositie meer (ze gaan daar dan allemaal meedoen*) en in Vlaanderen een stevige weerstand van Vlaams Belang en de N-VA, die dan wel verplicht zullen worden elkaar te vinden. Dat zou pas vuurwerk geven.
* In Wallonië blijft er in de oppositie dan één (1) vertegenwoordiger over, die behoort tot het Front National (FN).
De commotie rond de nationale plantentuin in Meise laat nog maar eens zien hoe verziekt dit land is. De Franstaligen, hierin bijgestaan door onze eigen politiek-correcten ('mijnheer' De Gucht, bv), beweren wel eens dat de N-VA uit is op een verrottingsstrategie. Welnu in Meise gaat het om een letterlijke verrotting: een nationaal patrimonium dat de wereld ons zou kunnen benijden, staat daar letterlijk weg te rotten. En de schuld ligt deze keer niet bij de Vlamingen, laat staan bij de nationalisten. Het Lambermontakkoord dat in 2001 gesloten werd onder Verhofstadt I (niet toevallig onder Verhofstadt), kwam er in de eerste plaats omdat de francofonen in dit land weer eens dringend geld moesten hebben (zoals ook nu weer, voor Brussel deze keer). Dat geld hadden ze toen nodig om hun duur (en slecht) onderwijs te kunnen betalen. Eén van de troostprijzen die Vlaanderen kreeg, was dat de nationale plantentuin van Meise zou geregionaliseerd worden. We zijn nu tien jaar later en die overeenkomst is nog steeds niet geregeld, omdat enkele materies zgz federaal moesten blijven. In 2009 was er al eens een schuchtere poging geweest tot restauratie. Alhoewel Vlaanderen ook toen de tuin nog niet in haar bezit had, werd er een som van 5,2 miljoen vrij gemaakt die voor 60% kwam van de Vlaamse gemeenschap en voor 40% van het federaal niveau (dus ook grotendeels betaald door de Vlamingen). Dat bedrag zou echter gespreid worden over tien jaar, wat onvoldoende blijkt om die tuin van onschatbare waarde fatsoenlijk te kunnen onderhouden (het gaat om zo'n 50 tal gebouwen). De directie van de plantentuin heeft de zaak gisteren voor één dag gratis voor bezoekers opengesteld als protest tegen de gang van zaken. Directeur Jan Rammeloo zegt dat het probleem nu niet kan worden opgelost omdat er maar een regering is van lopende zaken. Dat is natuurlijk niet de echte reden, want dat was, vóór de val van Leterme II ook al zo. De reden is dat de Franstaligen, de anders zo minzame Rudy Demotte op kop, voorwaarden stellen die niets met de zaak noch met het akkoord van 2001 te maken hebben (o.a. een erkenning van het minderhedenverdag, iets dat ook - raar, hé! - terug te vinden is in de nota van Di Rupo). De francofonen, die altijd staan te roepen dat de N-VA zich niet aan de afspraken houdt, doen net hetzelfde. In dit geval duurt die komedie al tien jaar. Zij houden zich gewoon noch aan wetten, noch aan akkoorden, als ze denken dat die voor hen niet gunstig zijn, ook al hebben ze er daarvóór mee ingestemd. Dit land is doodziek en het wordt hoog tijd dat men het uit zijn lijden verlost door het helemaal te splitsen. De nationale klucht heeft nu al lang genoeg geduurd. Tenslotte nog dit: in die plantentuin werken de toiletten (ook al) niet meer en heeft men er voor de bezoekers enkele chemische noodtoiletten moeten neerpoten. De Duitsers hebben daar een geëigend woord voor: Scheiße!
