1995 – 15 maart : Overlijden van Louis Verschuren “de Witte van den Do”.(Foto’s onderaan) “Vrij onverwacht overleed Louis Verschuren op woensdag 15 maar ll. De meeste Leestenaars kennen hem waarschijnlijk beter onder de naam “Witte van den Do”. Reeds lang voor zijn overlijden kon hij beschouwd worden als een echte historische figuur, niet alleen voor onze vereniging (Noot : de Kon.Fanfare St.-Cecilia Leest), maar zelfs voor heel Leest. Louis Verschuren heeft zijn hele leven doorgebracht op de Leest-Heide. Toen we hem leerden kennen werkte hij bij General Motors in Antwerpen. Elke dag reed hij naar zijn werk met de bus en de trein. Als hij zich te voet verplaatste leek het steeds of hij gehaast was. Verwonderlijk was dat niet, want Louis Verschuren was in zijn jonge jaren nog lange-afstandsloper geweest. Toen deed hij mee aan wedstrijden van 100 km of meer. Zijn “trainer” was Rik De Bruyn, die met de fiets achter hem aanreed (Noot : Rik De Bruyn woonde in zijn jonge jaren in het ‘ruthuis’). Louis trainde ook dikwijls op het pad langs het treinspoor. Hij liep dan zo hard als een goederentrein destijds kon rijden.
Louis Verschuren was ere-muzikant van onze vereniging. Destijds speelde hij solo-bugel (vanaf 1920). Tijdens één van de laatste stapmarsenwedstrijden die onze vereniging heeft meegedaan, in Tisselt was het, was hij de enige solo-bugel die bleef musiceren toen het korps in een bocht kwam. Terwijl hij toeterde draaide hij zich naar zijn medespelers en keek met kwade ogen zodat alle bugelspelers terug begonnen te spelen. Later, in 1971, toen het kleine mondstuk hem moeilijkheden bezorgde, stapte hij over naar bariton. Louis is één van de trouwste muzikanten die onze vereniging ooit heeft gekend. Hij stopte als muzikant in 1984, op 78-jarige leeftijd.
Tijdens zijn vrije tijd had hij nog heel wat andere hobby’s. In zijn grote achtertuin heeft hij ooit een pretpark in ’t klein opgebouwd met een echte hoge schuifaf. Hij wou de jeugd van de Heide wat plezier laten beleven op de plaatselijke kermis. Dat duurde niet lang, want de eerste die naar beneden kwam gegleden barstte halverwege in een oorverdovend gejank los en greep naar zijn billen. De Witte was een spijker vergeten…Als gevolg van deze proefrit had de schuifaf op de Heide geen succes meer en Louis heeft dan zijn pretparkdromen definitief opgeborgen.
Later teelde hij ook groenten die hij dan op de Mechelse markt leverde. Hij was steeds fier dat hij zo’n prachtige groenten kon telen. En zijn aardbeien mochten er ook zijn ! Aan een struikje hebben zijn medemuzikanten ooit 126 bloempjes geteld. Daarbij kweekte hij konijnen. Het waren er niet zo’n beetje. Hij had er een 150-tal. In de jaren ’50 waren dat angorakonijnen, diertjes die werden gekweekt om hun lange vacht. Later schakelde hij over op Vlaamse reuzen. Zijn konijnen waren steeds tot in de puntjes verzorgd.
Louis hield bijzonder veel van plezier en van muziek maken. Haast elke dag repeteerde hij en wel zodanig tot hij de stukken zo goed als van buiten kon spelen. Jaren aan een stuk was hij aanwezig op de repetities en optredens : waarschijnlijk heeft niemand in de Leestse fanfare dit ooit gerealiseerd. Zelfs als hij op een trouwfeest was uitgenodigd, kwam hij nog voor een drietal uren naar de repetitie. Ook met het opzetten van de feesttent ter gelegenheid van de vroegere Ceciliafeesten hielp hij… Louis Verschuren is één van de meest markante figuren uit de Leestse fanfare geweest : 65 jaar muzikant en 75 jaar erelid !” (“T&T”, juni ’95 en “Leest in Feest”, Stan Gobien)
Louis Verschuren was te Leest geboren op 24 mei 1906 en overleed in het A.Z. “Imelda” te Bonheiden op 15 maart 1995. Hij was gehuwd met Josephine Van Lierde die te Mechelen geboren was op 8 januari 1908 en te Leest overleed op 21 maart 1987.
1995 – 25 maart – G.v.M. : Dieven op school Uit de stedelijke basisschool, Ten Moortele, hebben inbrekers een kleine som geld gestolen. Ook in het oud gemeentehuis te Leest werden inbrekers gesignaleerd. Of daar iets werd gestolen moet nog worden uitgemaakt.
1995 – 3 april : Installering OCMW-raad(Foto onderaan) In handen van burgemeester Geert Bervoets legden de nieuwe voorzitter Lieve Keuleers en de 12 overige OCMW-leden de eed af. Voor het eerst in de geschiedenis van Mechelen nam een dame het voorzitterschap van het Openbaar Centrum voor Maatschappelijk Welzijn in Mechelen waar. Onder de leden ook iemand van Leest : Mariette De Bont uit de Dorpstraat, echtgenote van Armand De Bleser, die zetelde namens de SP.
1995 – 9 april : Palmzondag Jubileumconcert K.F. Sint-Cecilia Omdat het de 50ste keer was van het bestaan van dit concert kreeg het, het statuut van jubileumconcert. De fanfare die dit eerste exploot volbracht, bestond net na WO-II uit een 15-tal muzikanten die werden gedirigeerd door Rik De Bruyn.Hij is niet toevallig de grootvader van de huidige dirigent Johan De Win. De cirkel van 50 jaar palmzondagconcert is hiermee gesloten. Johan De Win is als leraar actief in Boom, Willebroek en Sint-Niklaas. Zelf studeert hij nog contrapunt, fuga, althoorn en hafabra-directie aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen. Verder is hij nog dirigent van de K.Harmonie De Rupelzonen in Boom en muzikant bij Brassband Willebroek. Dit 50ste palmzondagconcert vond plaats in de zaal St.-Cecilia. Toegangsprijs aan de kassa : 150 frank, in voorverkoop : 100 frank.
In “T&T” van december 1994 was volgende aankondiging verschenen :
“Vijftig jaar geleden, in 1945, werd door onze vereniging het eerste echte palmzondagconcert gegeven in de zaal ‘St.-Cecilia’ aan de Dorpstraat. Dat gebeurde in heel andere omstandigheden van vandaag. Onze vereniging telde toen, vlak na afloop van de tweede wereldoorlog, bijna twintig muzikanten. Dit concert werd geleid door Rik De Bruyn die daarmee een traditie in gang zette.Een tiental jaren later was de fanfare uitgegroeid tot een korps van ruim zestig muzikanten, de beroemde ‘tijd van de zestien solo-bugels’. We zijn nu 50 jaar later en daarom wordt het een speciaal jubileumprogramma. De fanfare zal de prachtigste gedeelten uitvoeren van de successen die in de loop van de voorbije 50 jaar op het programma stonden. We maken er een soort opvoedkundige concertavond van waarbij de evolutie in de fanfaremuziek duidelijk zal worden. We richten ons vooral op goed in het oor liggende stukken waarvan elke liefhebber zal kunnen genieten. Voor onze dirigent en muzikanten wordt het daarbij een hele uitdaging omdat heel wat van deze stukken niet geschreven zijn voor de huidige bezetting van ons korps. Maar dat zal wel geen al te grote problemen met zich brengen. Het concert wordt opgedeeld in verschillende delen. Er is een gedeelte met muziek van juist na de oorlog, de tijd van Rik De Bruyn. Daarna komen werken uit de tijd van Theo Fierens, Frans Dierckx, Jan-Piet Leveugle en Frans Violet. Ook een aantal nieuwe composities, aangeleerd door Johan De Win, onze huidige dirigent, worden voorgesteld.
Op dit concert zullen de muzikanten vermoedelijk verschijnen in een nieuw uniform. De grijze broeken en rokken zijn zo goed als versleten en de stof waarvan ze gemaakt werden, is niet meer te verkrijgen. Dat dit gedeelte van het uniform wordt vernieuwd staat al vast. Nu kunnen de onderhandelingen beginnen met de ateliers die hun voorstellen en prijzen hebben ingestuurd.”
In het fanfareblad van maart ’95 stond dat de vereniging de vroegere dirigenten en de oud-muzikanten had uitgenodigd, althans zij die nog terug te vinden waren. Ook dat de fanfare gedeeltelijk in een nieuw kleedje zou verschijnen : de grijze, versleten broeken en rokken zouden worden vervangen door gloednieuwe donkerblauwe exemplaren.
Het verslag zelf verscheen in “T&T” van juni ’95 :
“Naar het 50ste Palmzondagconcert had het hele korps zowat een tweetal maanden toe geleefd. Er werd veel van verwacht, niet alleen door de dirigent en de muzikanten zelf, maar ook door het bestuur. Velen vroegen zich af of het deze keer wel zou lukken, met andere woorden : “Zouden er wel zoveel luisteraars komen opdagen als in de goede oude tijd ?” En inderdaad, ze kwamen opdagen en nog wel vrij vroeg ook…Zo vroeg zelfs dat er omstreeks 19.15 u. al geen plaatsje meer vrij was. Bijkomende stoelen werden aangehaald en toen die er niet meer bij konden, moesten de luisteraars kiezen : rechtstaan of zich in het café terugtrekken. Een aantal verkozen zelfs terug te keren naar huis. We moeten eerlijk toegeven dat we niet zoveel volk verwacht hadden. We hadden wel gehoopt op een volle zaal, maar dat we er in totaal (met inbegrip van de muzikanten) ruim 400 mensen in konden onderbrengen hadden we nooit gedacht. Vooraf was er een eenvoudige receptie georganiseerd voor de oud-dirigenten en voor de componisten die ooit wat met onze vereniging te maken hadden. Deze receptie had plaats bij onze dirigent thuis, dicht in de buurt van het huis waar ooit Rik De Bruyn leefde en werkte. Om halfacht begon dan het jubileumconcert. In zijn welkomstwoord gaf de secretaris een kort overzicht van 50 jaar Palmzondagconcerten en stelde hij de aanwezige oud-dirigenten en de oud-muzikanten die het concert in 1945 hadden gespeeld voor aan het publiek. Ook de aanwezige componisten werden niet vergeten. Daarna gaf hij het woord aan presentator Bart Lauwens, die alle werken op een humoristische en gepaste wijze inleidde. De gebrachte muziek kon iedereen aanspreken. Er waren stukjes en stukken bij van heel lang geleden, o.a. ‘Spontin’ en ‘Dichter en Boer’. Andere waren van meer recente datum, o.a. ‘Fragments for Band’. Zelfs gewezen tophits ontbraken niet met ‘A whiter shade of pale’ en ‘Abba Gold’. Later hebben we vernomen dat de gewone mensen bijzonder hebben genoten van de gebrachte muziek en velen zijn –zoals in vroegere tijden- met een of ander melodietje in het achterhoofd naar huis getrokken. En dat is wat we wilden bereiken met ons Palmzondagconcert. Het hoeft niet altijd hedendaagse en authentieke fanfaremuziek te zijn, die slechts door weinig mensen, de muziekkenners, naar waarde wordt geschat maar die de gewone luisteraars moeilijk kunnen begrijpen. De muzikale prestatie van onze fanfare werd evenzeer naar waarde geschat. Iedereen was vol lof over de muzikanten en over het werk van onze dirigent. Hier en daar werd wellicht een foutje gemaakt, maar dat is wel het geval bij elke uitvoering, zelfs bij beroepsorkesten en zelfs bij virtuozen die in b.v. de Koningin Elisabethwedstrijd de finale halen. Aan het einde van het concert kregen de dames die de zaal hadden versierd een welgemeend en oorverdovend applaus ! Zij hadden het inderdaad verdiend ! De dirigent, de oud-dirigenten en de presentator werden daarna bedacht met een bos lentebloemen en de muzikanten kregen een vroeg paasei. Tot laat in de avond werd er nog tussen pot en pint druk nagepraat over dit concert en over de herboren Leestse fanfare. Muzikanten die ooit nog voorheen in de fanfare hadden meegespeeld, vonden het fijn dat er terug leven zit in ‘hun fanfare’ en maakten al afspraken voor Posse Leest en voor het volgende concert… Onder andere door de voorverkoop van inkomkaarten, waaraan ook alle muzikanten hebben meegewerkt, is het 50ste Palmzondagconcert een groot succes geworden !”
Foto’s : -Louis Verschuren. -Met zijn echtgenote Josephine Van Lierde. -De nieuwe Mechelse OCMW-raad. Als vierde van rechts de Leestse Mariette De Bont.
