Als negende kind uit een gezin van elf werd Alida Polfliet op 9 februari 1941 te Lembeek geboren. In deze gemeente, thans deelgemeente van Halle in Vlaams-Brabant, beleefde ze de mooiste jaren uit haar jeugd.
Reeds voor de tweede wereldoorlog waren haar Leestse ouders, Karel en Marie De Prins, naar Lembeek verhuisd. Vader Polfliet werd er benoemd als ploegbaas bij ‘den IJzerenweg’ en het gezin kwam er in een routehuis van de NMBS terecht.
Het gezin kende er gelukkige tijden tot vader in 1952 slachtoffer werd van een dodelijk arbeidsongeval en moeder Polfliet noodgedwongen met haar elf kinderen terugkeerde naar Leest.
Op 30 september 2000 overwon Alida Polfliet de Kilimanjaro, de hoogste berg van Afrika, gelegen in het noordoosten van Tanzania. De berg (5.895 m) steekt ruim 5 km uit boven zijn omgeving en is daarmee de hoogste vrijstaande berg ter wereld. Hij komt ook voor in het rijtje van de zogenoemde ‘zeven toppen’.
Op 30 september 2000 slaagde Alida er in de top te bereiken. Ze was daarmee, na Lut Vivijs, die in 1982 de Dhaulagiri in de Himalaya overwon (zie deze Kronieken onder 22/2/1982), de tweede vrouw uit Leest die geschiedenis schreef als bergbeklimster.
Alida was daarmee niet aan haar proefstuk. Zo trok ze ruim drie weken met de rugzak rond in de Annapurna, het bergmassief in de Nepalese Himalaya, waar ze meer dan 350 km aflegde…En de dodentocht van Bornem zou ze twintig keer uitlopen, maar haar turbulente levensgeschiedenis laten we haar hierna zelf vertellen. In een prachtig proza stelde ze zichzelf voor in het ‘stemvorkje’, een rubriek in het koorblad van het Leestse gemengd zangkoor Korile, waarvan zij voorzitster is :
“Negen maanden na de “Blijde” intrede van Hitler ben ik geboren in Lembeek als 9de in een gezin van 11, op een paar honderd meter van Tubize, de taalgrens, en een paar honderd meter van de huidige brouwerij Boon. Vroeger was dit een fabriek die de statige naam “Les Fonderies De Blander” droeg. Op onze zoektocht naar oud ijzer voor de aankoop van een echte voetbal, was de ijzersmelterij, zonder dat zij het wisten, onze grootste sponsor.
Omwille van het werk van mijn vader bij “Den IJzerenweg” moesten mijn ouders tussen Brussel en Braine-le-Comte gaan wonen. Zij kozen voor het laatste Vlaamstalige dorp, doch deden, zeker mijn moeder, geen enkele poging om zich aan te passen en werd er streng op toegekeken dat wij ons, het door Frans doorspekte Lembeekse dialect, niet eigen zouden maken. Het was boter aan de galg, wij waren echte Lembekenaren. Mijn oudste broer (Noot : Emiel Polfliet) was erbij toen de Chiro gesticht werd en mijn oudste zus was een vurige kajotster. De wieg van Cardijn stond in het naburige Halle en hij werd in de ganse streek gewaardeerd en op handen gedragen.
De omgeving was voor ons een paradijs. Wij hadden het rijk voor ons alleen. De Zenne meanderde tussen het glooiiende landschap en was op bepaalde plaatsen zelfs doorwaadbaar. Niet alleen de “Forges de Clabecq” en de ovens van Quenast maakten deel uit van de skyline maar ook het mooie Lembeekbos, met in de lente de geurige paarse boshyacinten. Als het goed weer was kon je vanuit het bos de Leeuw van Waterloo zien.
In ons gezin was er veel ambiance. Er werd gezongen, toneel gespeeld, aan atletiek gedaan en de eerste vakantiedag werd er steevast pijl en boog gemaakt om onze krachten te meten. Ik had een zeer gelukkige kindertijd.
Op 28 januari 1952 viel de eerste sneeuw en veranderde ook ons leven. Mijn vader werd het slachtoffer van een arbeidsongeval in Brussel-Zuid. Hij overleed een paar uur later in Etterbeek en mijn moeder – 46 jaar – keerde met het ganse gezin terug naar Leest. Hoewel zij in het verleden steeds hunkerde naar haar dorp had ze alle moeite van de wereld om zich ook hier weer aan te passen. Onbewust was ook zij op een andere manier geëvolueerd.
Voor mij was de kindertijd voorbij. Mijn lievelingsbroer en speelkameraad vloog op internaat naar het Klein Seminarie. Adieu school, ruimte, pijl en boog, stekelbaarsjes, salamanders, hazelwormen, wilde aardbeien, wilde look en mispels. Ik liep nog 1 jaar school in Leest en gelukkig voor mij moest ik niet leren naaien en er werd beslist dat ik in de Ham in Mechelen Handel zou volgen. Ik studeerde graag en droomde ervan om verder te studeren voor lerares Frans. Toen was dit, zeker voor meisjes en voor mensen van de buiten, niet evident en dus werd er na de Plechtige Prijsuitreiking op de markt in Mechelen een zak gekocht om te gaan werken. Ik werkte bij het Bestuur der Posterijen in Ruisbroek (Br), Drogenbos en Mechelen en nadien bij het Centrale Handelsregister te Brussel.
Ik huwde in 1963 en ging in Hombeek wonen. Zoals het meestal ging in die tijd vond mijn man dat ik niet meer buitenhuis kon werken als er kinderen kwamen en aldus geschiedde. Ik werd moeder van 3 dochters, Heidi, Kathleen en Els en kreeg, zoals van mij verwacht werd, de status van thuiswerkende vrouw.
Mijn man was heel ambitieus en droomde van een eigen zaak. Toeval is vaak geen toeval. In de NATO-gebouwen ontmoette hij een man die hem het voorstel deed een zaak op te starten voor het plaatsen van ondergrondse nutsvoorzieningen. Al vlug werd de eenmanszaak omgevormd tot een P.V.B.A en nadien tot een N.V. Het huis in Hombeek werd te klein en wij verhuisden naar Leest. Mijn opleiding kwam goed van pas. Journaalposten, balansen, debet, credit en rekening courant hadden voor mij geen geheimen en ik was heel blij dat ik mij kon uitleven in de doolhof van de administratie. Ik vraag mij soms af hoe ik dat toen allemaal voor elkaar kreeg.
Mijn man was amper 35 jaar toen er een ernstige nierziekte werd vastgesteld en een lange lijdensweg begon, de aftakeling, de dialyse en uiteindelijk de transplantatie. Hij werd vaak opgenomen in het ziekenhuis en telkens heb ik samen met onze ploegbazen en de toezichters van Sibelgaz het beste van mezelf gegeven om de zaak te blijven runnen. Gedurende meer dan 20 jaar waren wij de aannemer van Sibelgaz en er zullen weinig straten in Brussel en omgeving zijn die door ons bedrijf niet voorzien werden van gas- en waterleiding, TV- elektriciteits- en glasvezelkabels.
Een paar jaren na de transplantatie begonnen de medicijnen tegen de afstoting van de nier hun tol te eisen. Wij zochten een overnemer. Na een zoektocht van 2 jaar kregen wij op een paaszaterdag het bezoek van de paashaas in de vorm van een Nederlander die een bedrijf zocht voor zijn zoon. Zes weken later werden in de Hilton in Antwerpen de aandelen ingeruild voor een bankcheck. Nog 1 jaar, tot de zoon Arnold als manager zou afstuderen in Montreux, werd de zaak door ons geleid.
Op 1 april 1997 heb ik de sleutels van mijn bureau overhandigd en begon voor ons een ander leven. Mijn honger naar talen was nog steeds groot en in september leerde ik mijn eerste Spaanse woorden. Mijn man echter zag het anders en wou zijn leven verder zetten zonder zijn gezin. Ik verhuisde dus alleen naar mijn huidige woning in Hombeek, een woning die wij samen hadden laten bouwen. Het werd een heel donkere periode in mijn leven. Met tranen in de ogen ben ik een paar maanden nadien met de rugzak vertrokken voor mijn eerste huttentocht in het gebied van de Silvretta in Zwitserland. Martin, de gids, porde mij aan om moeilijker tochten te maken en verre oorden op te zoeken. Hij heeft nog steeds een aparte plaats in mijn hart. Het was de aanzet om langzaam uit een diep dal te kruipen. Ik deed niet alleen nog vele huttentochten en als afsluiter van de vakantie 20 Dodentochten, maar ontdekte ook Afrika, Azië, Midden- en Zuid-Amerika. Ik hield ervan mijn grenzen te verleggen.
Zo ben ik na een kerstconcert ook terechtgekomen in het koor en beetje bij beetje nam ik, na vele jaren, opnieuw deel aan het sociale leven.
Ondertussen hebben mijn kinderen ook niet stilgezeten en ben ik de trotse oma van zeven kleinkinderen, staan mijn rugzak, bergschoenen en ski’s nog steeds stand-by, verbeter ik met veel plezier mijn kennis van de Spaanse taal, tracht ik mijn best te doen als “Mevrouw de Voorzitter” en kreeg in mei iets voorgeschoteld om opnieuw mijn tanden in te zetten. Blijkbaar is grenzen verleggen mijn tweede natuur.”
Vervolgt.
Foto’s : -De familie Polfliet aan de voorgevel van hun woning in Lembeek. Achteraan van links naar rechts : Gusta, Maria en Josephine. Midden : Moeder Marie De Prins en vader Karel Polfliet. Vooraan : Alida, Renilde en Agnes. -Achteraan Gusta en Josephine. Vooraan Alida, Renilde en Agnes. Op de achtergrond rechts de prachtige hoeve waar, volgens de legende Sint Veronus, de patroonheilige van Lembeek, als knecht werkte. Hij was een prins van hoge Duitse adel. Rechts achteraan de St. Veronuskerk. -De Zenne meanderde tussen het glooiiende landschap en was op bepaalde plaatsen zelfs doorwaadbaar. -De kinderen van Karel en Marie werden echte Lembekenaren. Ten bewijze : Felix “Fé” Polfliet stapt vooraan, links van de ‘kasdrager’ en zwaaiend met het wierookvat, in de Soldatenprocessie van 1947. -Centraal het kleine poortgebouw, rechts het klein noviciaat van Lembeek waar Alida nog school gelopen heeft.
