Het voorblad van de uitnodiging voor het Mosselfeest van de Landelijke Rijvereniging Leest.
1994 – 1 oktober : Gala-Namiddag van het Vlaamse Lied
“Speciaal bericht aan de inwoners van Heffen – Hombeek – Leest.
Zoals vermeld op de keerzijde van dit briefje gaat op 1 oktober om 14u30 een GALA-NAMIDDAG door van het VLAAMSE LIED met artiesten die het schitterend brengen : SAMANTHA, JO VALLEY, JACQUES RAYMOND en LA ESTERELLA. Ten einde U behulpzaam te zijn met het vervoer heb ik contact genomen met het autocar-bedrijf Malou-Express uit Tisselt. Dit autocarbedrijf, dat goed gekend is in de streek, biedt zich spontaan aan om de mensen van Heffen, Hombeek en Leest kosteloos naar deze galavoorstelling te vervoeren. Maloe-express doet dit uit eigen beweging om aan Uw eventuele verplaatsingsproblemen een oplossing te bieden en omdat zij weten dat die inspanning de goede werking van hun bedrijf siert. De plaatsen en uren waar U en Uw vrienden, die eventueel dit bericht niet ontvangen hebben, kunnen opstappen, zijn vermeld op het bijgevoegd inschrijvingsformulier. U kan dit inschrijvingsformulier zenden naar Gust Emmeregs, Tisseltbaan 34 2811 Leest-Mechelen.
Belangrijk : ten laatste om 19u00 is iedereen met de autocar weer veilig thuis. Zoals U weet is er 150 Bef inkom te betalen, maar wie zich op voorhand inschrijft wordt gratis een stuk taart met koffie aangeboden. In afwachting U aldaar persoonlijk te mogen begroeten, verblijf ik met vriendelijke groeten, Gust Emmeregs.”
“GUST EMMEREGS GEEN BUREAUKRAAT MAN VAN DE DAAD”
Deze folder stond onder het hoofding CDV Christen Democratische Vernieuwing Mechelen. Partij van de Burgemeester.
1994 – 1 en 2 oktober : Grote vogelshow in de Omnihal De vogelkundige kring De Kneuter organiseerde een grote vogelshow in de Leestse Omnihal. Naast de vogelshow was er een tentoonstelling van aquarellen, orchideeën en vleesetende planten. Tevens konden de bezoekers genieten van een prachtige vlindershow en kennismaken met tamme vogels en papegaaien. Er werden doorlopend vogels verkocht en voor de kinderen tot 12 jaar was er een speciale verrassing. (GvM, 21/9)
1994 – Vrijdag 7 oktober : Mosselavond LRV Leest Van 18 tot 22 uur in het parochiecentrum te Leest. Mosselen+frieten of brood a volonté : 400 frank. Kindermenu : 250 fr. Fricassee van kip+fritten of brood : 300 frank. Kinderen 175 fr.
Voorinschrijven kon bij volgende bestuursleden : -Walter De Prins, voorzitter. -Werner Neefs, kommandant. -Jos Moons, bestuurslid. -Willy De Beck, springmeester. -Paul Appelmans, bestuurslid. -Fons Vanhauter, voorzitter ponyclub. -Erik Laveren, kommandant ponyclub. -Marcel Neefs, secretaris. -Hilde De Beck, secretaris. -Gunther Lauwers, bestuurslid. -Bart De Smet, bestuurslid. (Folder)
1994 – Zaterdag 8 oktober : K.F. St.-Cecilia gaf concert in Puurs. “De avond voor de gemeenteraadsverkiezingen gaf onze vereniging een concert dat werd gesubsidieerd door de Dienst Cultuurspreiding van het Departement Cultuur in de feestzaal ‘Volkshuis’ te Puurs. Op het programma stonden o.a. de beide stukken die zouden worden uitgevoerd op het provinciaal concerttornooi in Bornem (30/10). Er waren 45 muzikanten aanwezig die zich van hun beste zijde lieten zien. De vorm begint stilaan te groeien… Uit het verslag dat we kregen, waren de inrichters opgetogen over de gebrachte muziek en we hebben vernomen dat we in de toekomst nog zullen gevraagd worden…” (“T&T”,december ’94)
Van Grootvader RIK DE BRUYN (°23.09.1909-+16.05.1991)
naar kleinzoon JOHAN DE WIN (°03.08.1968)
“…Rik De Bruyn heeft het 25 jaar volgehouden als dirigent. Op de momenten dat het tot moeilijkheden kwam tussen de volgende dirigenten en de vereniging werd Rik terug tot dirigent aangesteld. Hij kon in een korte tijd de gemoederen tot bedaren brengen en ervoor zorgen dat het samenhorigheidsgevoel bij de muzikanten de bovenhand haalde op het tumult bij een dirigentenwissel. Als het bestuur dan een geschikte opvolger had gevonden, trad Rik terug en werd hij weer muzikant. Voor de oorlog was hij begonnen als muzikant in de Leestse fanfare. Een echte muzikale opleiding zoals de jeugd er nu een krijgt, heeft hij nooit gehad. Hij had het vrij vlug tot solo bugel gebracht en op de zondagen ging hij ook ‘bal spelen’ op de vele wijkkermissen samen met een aantal andere muzikanten van de fanfare. Hij was een typisch voorbeeld van iemand die door zelfstudie heel wat weet te bereiken, maar er moet ook worden gezegd dat hij muzikaal talent had. De harmonieleer had hij uit een lang vergeten boekje ‘Muziektheorie’ (Mouling) dat hij had volgekrabbeld met zijn potlood. Het dirigeren had hij in de praktijk geleerd. Naast de kennis van de muziek was hij ook gekend als een gewaardeerd beeldhouwer, een ‘sculpteur’. Hij sneel de figuurtjes uit de eiken planken voor zijn plezier. Hij stond tot ’s avonds laat aan zijn werkbank, las tijdens zijn rustpauzen de sportrubriek en de politieke bijdragen in ‘Het Laatste Nieuws’. Hij zorgde ook voor de opleiding van de toekomstige muzikanten. Aan de werkbank stonden ze hun les te zingen en speelden ze hun stukjes. Terwijl bleef hij hout snijden, lonkte af en toe eens of de leerlingen nog wel de maat sloegen en of dat wel in overeenstemming was met het gezongen ritme en tempo. Hij kende de Notenleer van Alpaerts helemaal van buiten en kon op die manier twee dingen tegelijkertijd aan. Wanneer een leerling-muzikant er niet teveel van bakte, dan legde hij toch zijn beitels neer, zong mee en sloeg de maat. Ging het dan nog niet, dan kreeg de leerling een bolwassing en kon hij zijn les tegen de volgende keer goed leren. Zijn werkhuis (zie foto onderaan) gaf uitzicht op de straat en stond in de schaduw van een abrikozenboom. In de lente stonden daarop prachtige bloemen en in de zomer droeg hij de sappigste vruchten die men zich kan indenken. ‘Ge moogt ervan eten zoveel ge wilt, maar kom morgen niet klagen dat ge last hebt van uw darmen, hé !’ zei hij dan.
Vooral op de jeugd had hij een enorme positieve invloed. Wie uit Mechelen van school kwam, stopte een kwartiertje bij Rik en reed dan verder. Het ging hier dan vooral over degenen die op de Leest-Heide woonden. Over alles kon hij meepraten en wanneer het op school wat minder was met de cijfers, had hij het direct ondervonden vanaf het moment dat men binnen was. Het was dan ook niet te verwonderen dat de latere muzikanten voor de ‘sjef’, want zo werd hij genoemd, door het vuur zouden zijn gegaan als hij het hun had gevraagd. Hij wist wanneer het plezant kon zijn en wanneer men zich in de fanfare serieus moest gedragen. Hij zei dat dan ook direct en zelfs met de teerfeesten eiste hij dat het stappend musiceren –ondanks de vele cafébezoeken- toch gedisciplineerd zou verlopen. Onder de leiding van Rik De Bruyn werden op stapmarswedstrijden én concertwedstrijden ruim twintig eerste prijzen (en geen lagere) behaald op muziekwedstrijden en waarvan zo’n 60% met lof van de jury. Plezier maken en tegelijkertijd toch goede resultaten halen kon in die tijd nog…!
JOHAN DE WIN
De huidige dirigent van de fanfare is een rasechte Leestenaar. Zijn hele leven heeft hij doorgebracht aan de Dorpstraat 64. Van toen hij nog erg jong was, werd hij betrokken bij het fanfareleven. De eerste dirigent onder wie hij zelf musiceerde was Jan-Piet Leveugle. Aanvankelijk speelde hij cornet. Daarbij kreeg hij nog ‘bijles’ van zijn grootvader en ook van André Van Driessche. Johan kwam uit een erg sterke lichting jonge muzikanten en een aantal onder hen zijn –zoals hijzelf- beroepsmuzikant geworden. Op dit ogenblik is hij leraar aan de muziekacademieën van Willebroek, Boom en St.-Niklaas waar hij notenleer en muziekgeschiedenis ‘doceert’. Daarnaast is hij ook nog dirigent van de Kon. Harmonie ‘De Rupelzonen’ in Boom en zelf muzikant in Brass Band Willebroek. Op dit ogenblik studeert hij nog contrapunt, fuga en hafabra aan het Kon. Conservatorium te Antwerpen.
Veel tijd voor wat anders dan muziek zal er op dit ogenblik wel niet overschieten, want ook de algemene verantwoordelijkheid voor de muzikale opleiding van de jeugd in de Leestse fanfare komt daar nog bij. In vele opzichten kan een vergelijking worden gemaakt met de trekken die zijn grootvader had. Ook Johan De Win houdt van plezier maken, maar als het erop aan komt, kan hij even ernstig en hard werken. Hij weet het goede evenwicht tussen die schijnbaar twee uitersten goed in te schatten en te bewaren. Hij heeft dezelfde ambitie als zijn grootvader, er het beste van te maken ! In zijn binnenste koestert hij erg hoge verwachtingen in de Leestse fanfare ! Met de huidige en toekomstige muzikanten en in samenwerking met het bestuur wil hij onze vereniging terug brengen waar ze ooit stond. Niet alleen op muzikaal gebied maar ook wat betreft de samenhorigheid van de muzikanten. Zijn eerste openbaar optreden als dirigent met de Leestse fanfare t.g.v. de viering van de honderdjarige Mw. Delphine De Wit was niet echt een meevaller omdat er vakantie was en heel wat muzikanten ontbraken.Op de Bevrijdingsfeesten te Mechelen echter verliep alles uitstekend ! Ook het eerste openbaar concertoptreden in Steendorp was erg goed, zo goed zelfs dat de aanwezigen muisstil zaten te luisteren. De aanwezigheid op de repetities haalt een meer dan behoorlijk peil en steeds meer muzikanten komen zoveel als ze maar kunnen naar de repetitie van vrijdagavond. Het leek er aanvankelijk op dat een aantal muzikanten eerder afwachtend reageerden ten opzichte van de nieuwe dirigent. ‘Hij is nog zo jong en zo onervaren en we zullen zien waar we uitkomen,’ dachten en zegden ze. Ondertussen is die eerder afwachtende houding omgebogen tot een zeker enthousiasme. Nu wordt er gezegd : ‘Komaan, we vliegen er tegenaan en we zullen eens laten zien tot wat we in staat zijn !’ Dat zijn woorden die ook vroeger –toen zijn grootvader dirigent was- door de muzikanten werden uitgesproken en zij zetten zich dan ook daadwerkelijk in om het gestelde doel te bereiken. We zijn er zeker van dat het weer zo wordt ! De eerste tekenen zijn reeds zichtbaar : nieuwe (vreemde) muzikanten komen zelf vragen of ze spelend lid mogen worden ! Ook buiten Leest heeft men het door dat er in de Leestse fanfare wat aan het gebeuren is !
Ten slotte nog dit : het bestuur heeft het volste vertrouwen in de nieuwe dirigent en met de huidige gang van zaken. Men is van oordeel dat het met Johan De Win als dirigent een goede keuze heeft gemaakt die heel wat mogelijkheden biedt naar de toekomst !”
K.F. St.-Cecilia : JEUGD IN DE KIJKER
“Vanaf deze uitgave stellen een aantal jonge muzikanten zichzelf voor. Na een van de voorbije repetities kregen ze een vragenlijst voorgelegd. Hun antwoorden op de gestelde vragen zijn te lezen in de volgende stukjes. Opdat ook de ereleden de jeugdige muzikanten zouden herkennen, hebben we er telkens hun computerfoto bij afgedrukt.” (“T&T” oktober ’94)
Veerle LAMBERTS Leeftijd : 17 jaar. Adres : Juniorslaan 27 Leest. Lid van de fanfare sinds 1987. Instrument : alto. Op de vraag waarom Veerle nu juist alto speelt, antwoordt ze : ‘Ze hebben mij dat instrument gegeven, maar eigenlijk had ik het toch gekozen. Waarom juist kan ik onmogelijk zeggen’. Veerle gaat naar het Sint-Theresiacollege in Kapelle-op-den-Bos naar school en op haar lessenrooster zit geen muziek meer. Op de vraag of ze haar alto al ooit heeft meegenomen naar school om er een demonstratie te geven, antwoordt ze negatief. Haar hobby’s zijn natuurlijk muziek maken en beluisteren, maar daarnaast gaat ze graag naar de Chiro en houdt ze ook van babysitten. Haar vrienden en vriendinnen vinden het wel tof dat ze muziek maakt in de fanfare, maar zelf zouden die dat niet willen doen (Waarschijnlijk hebben ze het nooit geprobeerd of konden ze de moeite niet opbrengen om muziek te leren…). Op de vraag wat ze plezierig vindt in de fanfare, kregen we als antwoord : ‘Muziek spelen, maar ook alles wat erbij komt kijken.’ Inderdaad, als er eetdagen of andere activiteiten worden georgeniseerd, is Veerle steeds bereid om te serveren of andere taken uit te voeren. Haar ouders vinden het uitstekend dat ze op deze wijze actief deelneemt aan het fanfareleven. Trouwens heel de familie Lamberts is erg betrokken bij de fanfare. Veerle zegt dat ze van alle soorten muziek houdt, behalve –en dat is misschien wel opvallend voor iemand van haar leeftijd- van HOUSE-muziek. Gelukkig heeft de dirigent deze nog niet op het programma geplaatst. Op de vraag of ze zelf nog wat over haarzelf in het fanfareblad ziet verschijnen, antwoordt ze : ‘Liefst niet teveel andere dingen meer !’ En dan laten we het daar ook bij… Behalve toch dit…Zelf vinden we dat Veerle steeds optimistisch en blij naar de repetitie komt en al even blij naar huis gaat en dat ze wat betreft de stiptheid als voorbeeld kan gesteld worden voor de jongere vrouwelijke muzikanten in de fanfare.
Thomas DELAET Leeftijd : 12 jaar. Adres : Elleboogstraat 17 Leest. Lid van de fanfare sinds 1990. Instrument : bariton. Thomas gaat ook nog naar de muziekacademie in Willebroek en volgt er A.M.C. Op de vraag waarom hij gekozen heeft voor bariton weet hij niet zo direct het antwoord. Waarchijnlijk is hem dat aangeraden door de muziekleraars en een goede raad kun je best volgen. Net als Veerle gaat ook Thomas naar het Sint-Theresiacollege in Kapelle-op-den-Bos. Op zijn lessenrooster staat nog wel muziek, maar hij vindt dat de muziek in de fanfare veel plezieriger is dan op school. Hij heeft zijn bariton ook nog niet meegenomen naar school. Misschien kan hij de muzieklessen op school zelf wat leuker maken en aan de leraar voorstellen om eens wat te vertellen over koperblaasinstrumenten en tegelijkertijd voor een solo-optreden zorgen ? Naast muziek houdt hij zich nog bezig met het verzamelen van postzegels. Thomas heeft echter nog meer hobby’s : hij leest graag en veel en houdt ook van fietsen en joggen. Op de vraag hoe zijn vrienden en vriendinnen reageren op het feit dat hij muzikant is in de fanfare, antwoordt hij dat zij hem daarover niet veel vertellen. Persoonlijk vindt hij de repetities en de optredens het meest plezierige in de fanfare en…voor elke rasechte muzikant zou dat ook zo moeten zijn. Zijn ouders vinden het ‘heel goed’ dat Thomas muziek speelt in de fanfare. Ook al zijn zij geen geboren Leestenaars, toch doen ze ook actief mee aan het fanfareleven. En deze stap wordt door nieuwe Leestenaars in vele gevallen niet gezet omdat nog steeds een aantal onder hen denken dat het fanfareleven en de fanfaremuziek niet veel met het echte culturele leven te maken hebben. Gelukkig zijn er ook ouders die inzien dat een fanfare ook wat kan betekenen voor de vorming en de opvoeding van hun kinderen ! Thomas houdt ook van klassieke muziek en…van HOUSE-muziek. Door deze uitspraak komt de dirigent voor een probleem te staan. De een houdt niet van dit muziekgenre en de ander is er gek op ! Thomas vindt zelf dat het meer dan genoeg is als dat over hem in het fanfareblad verschijnt. Als ze nog meer over hem willen te weten komen, moeten ze maar eens komen luisteren als de fanfare optreedt, vindt hij. Wij vinden Thomas een pienter en gevat kereltje dat erg aandachtig is tijdens de repetities en de optredens. Ook hij komt steeds op tijd naar de repetities en ook hij kan als voorbeeld gesteld worden voor zijn jeugdige medemuzikanten.
Foto’s : -Rik De Bruyn aan zijn werkbank. -Johan De Win. -Computerfoto van Veerle Lamberts. -En van Thomas Delaet.
“Op de voorbije bestuursvergaderingen werd er geregeld van gedachten gewisseld over het toekomstbeleid van de fanfare. ‘Wat voor een fanfare willen we ?’ ‘Welke maatregelen kunnen we nu zelf nemen om te bereiken wat we willen ?’
Iedereen was het erover eens dat we alle muzikanten de kans moeten geven om te musiceren in het korps. Er komt geen A-korps en geen B-korps. Als we de muzikanten op een dergelijke manier gaan selecteren, dan werkt dat gewoon de onderlinge concurrentie in de hand. Dan krijgt men vragen als : ‘Waarom mag hij in het A-korps spelen en waarom niet ik ?’ Het gevolg is dat de solidariteit verdwijnt onder de muzikanten.
‘Wat voor een korps willen we dan ?’ Een harmonie kan niet omdat deze samenstelling niet past bij de huidige bezetting. We hebben geen houtblazers ! Dan blijft nog de keuze tussen een fanfare en een brass band. Een brass band-bezetting heeft een strikt voorgeschreven samenstelling. Indien we daarvoor kiezen, moeten we een aantal muzikanten op wedstrijden langs de kant laten en dan komen we weer in de knoei, want dat kan worden opgevat als : ‘A-muzikanten mogen meespelen en B-muzikanten mogen toezien als het om een wedstrijd gaat.’ Er blijft uiteindelijk nog een mogelijkheid over : een fanfare. We weten wel dat er de laatste jaren ook normen zijn gesteld aan wat een fanfarebezetting zou moeten zijn en dat we in die samenstelling geen echte fanfare zijn omdat er te weinig bugelspelers zitten en omdat er geen saxofonisten in onze fanfare zijn. Heel lang geleden en zelfs onlangs heeft dit meegespeeld bij muziekwedstrijden waarop de Leestse fanfare optrad. Eertijds werd de Leestse fanfare zelfs ondergebracht bij de reeks ‘zuivere fanfares’. In het Frans heet dat de ‘fanfares purs’. Nader beschouwd zijn we ondertussen ook al wat betreft de samenstelling geen zuivere fanfare meer, maar misschien wel een groot koperensemble. Het standpunt dat de vereniging hierbij inneemt is het volgende : ‘De dirigent bepaalt in overleg met het bestuur dat samenstelling van het korps. Ontbreken er hier of daar instrumentengroepen of zit er in een korps zekere wanverhoudingen tussen de verschillende instrumentengroepen, dan zal daarover eerst een voorstel worden gedaan aan de muzikanten om eventueel van instrument te veranderen.’ In feite bepaalt de vereniging op deze manier zelf hoe het geheel zal klinken en wat de klankkleur zal zijn. We zijn van oordeel dat we in zekere zin ook muziek maken voor onszelf en dat we de muziek op een eigen manier mogen brengen. Wij zullen ons dan ook niet bemoeien met de samenstelling van andere korpsen en zij mogen zelf ook de samenstelling kiezen die het best voor hun past. Het opleggen van te strikte regels voor de volksmuziekkorpsen maakt voor een groot gedeelte zelf de hafabra-muziek kapot.
Een korps bestaat uit muzikanten. In het verleden werd soms nogal eens beroep gedaan op ‘losse muzikanten’, muzikanten die ofwel gratis of tegen betaling, kwamen meespelen op wedstrijden of belangrijke concerten. Er is besloten dat we geleidelijk aan af moeten van deze manier van handelen. Aan de nieuwe muzikanten die zich aanmelden, wordt in de eerste plaats gevraagd of ze willen beschouwd worden als ‘vaste muzikanten’, muzikanten die ingeschreven zijn op de ledenlijst en die de wekelijkse repetities geregeld zullen bijwonen en de optredens meedoen. Kunnen zij dit niet, dan worden ze niet als muzikant aanvaard. We hebben vastgesteld dat korpsen met een te groot aantal ‘losse muzikanten’ het moeilijk hebben om hun vaste muzikanten te blijven motiveren. Op belangrijke optredens spelen de losse muzikanten de hoofdrol en krijgen de muzikanten die wekelijks naar de repetities komen een bijrolletje. Het is dan ook te begrijpen dat deze muzikanten ontmoedigd raken en dit heeft dan voor gevolg dat de aanwezigheid van de muzikanten op de repetities en de gewone concerten daalt. En stilaan is de vereniging daarvan zelf het slachtoffer, want de sfeer ebt weg en het plezier verdwijnt !
Over het volgende moeten we het ook eens zijn. In de Leestse fanfare worden geen’politieke noten’ meer gespeeld. Toen Leest nog Leest was, kon het niet anders omdat de gemeentepolitiek werd gevoerd op het vlak van de fanfares. Met de fusie bij Mechelen was het ook met de Leestse dorpspolitiek afgelopen. De muzikanten en ereleden van onze fanfare zijn in de eerste plaats lid omdat het om de muziek gaat. Het is natuurlijk zo dat iedereen zijn politieke opvatting mag hebben en daarvoor mag uitkomen en zich mag verkiesbaar stellen op een of andere lijst. Echter, de politieke opvatting, de geloofsovertuiging en de persoonlijke levenswijze mogen niet meespelen als het om muziek maken en het fanfareleven gaat. Iedereen heeft respect voor de persoonlijke overtuiging van de andere. Hierover worden dan ook best geen kwetsende opmerkingen gemaakt !
Dit alles heeft zijn gevolgen voor de optredens van de fanfare. Veronderstel dat er twee vogelpikverenigingen zijn in Leest : ‘Altijd raak’ en ‘Nooit mis’. Muzikanten en ereleden kunnen supporter zijn van een van deze verenigingen. Als de fanfare een optreden verzorgt bij ‘Altijd raak’ dan kan het niet dat de muzikanten-supporters van ‘Nooit mis’ niet optreden. Het omgekeerde kan ook niet. Bij optredens mogen geen persoonlijke voorkeuren een rol spelen. Bij optredens vertegenwoordigen de muzikanten de Kon. Fanfare ‘St.-Cecilia’ Leest !
Daarbij zijn we beland bij onze houding tegenover andere verenigingen. In de eerste plaats zijn er de muziekkorpsen uit het omliggende. Er zal steeds een concurrentie blijven bestaan en de ene vereniging zal betere muziek willen brengen dan de andere. Door die milde vorm van concurrentie is het mogelijk dat er betere muziek wordt gemaakt. Het is echter nooit de bedoeling dat –nu er zoveel nieuwe aanvragen zijn- onze vereniging muzikanten wil afsnoepen van andere korpsen.De eerste stap dient gezet te worden door deze muzikanten zelf. ‘Vaste muzikant’ zijn in ons korps met alles wat erbij hoort, is dan weer een voorwaarde die door onze vereniging wordt gesteld. Wij geven ook geen commentaar op optredens van andere verenigingen, tenzij onze vereniging zelf onrecht wordt aangedaan, d.w.z. dat we in de eerste plaats respect hebben voor de inspanningen van andere muziekkorpsen.
Hetzelfde respect brengen we op voor de verenigingen die zich niet als zodanig met muziek bezig houden. Er wordt geen negatieve commentaar gegeven over het beleid en de organisaties van deze verenigingen. Het komt er vooral op aan dat we in de eerste plaats met alle Leestse verenigingen samenwerken.
Een vereniging als de Kon. Fanfare ‘St.-Cecilia’ Leest heeft een vrij groot aantal muzikanten en ereleden. Het kan niet anders of er zal in zo’n groep mensen af en toe iemand met wat ongenoegen rondlopen. Hoe worden zulke zaken het best opgelost ? Niet door elkaar niet meer aan te spreken of elkaar uit de weg te gaan, want daardoor worden kleine problemen na een zekere tijd grote ruzies. Als er een zekere wrevel ontstaat over een of andere zaak zeg het dan direct aan de betrokkene. Vermeld er ook uw argumenten bij. Kan dat op deze directe manier niet, roep dan een tussenpersoon in : de dirigent, de voorzitter of een ander bestuurslid. Iedereen kent wel iemand in het bestuur waaraan de kwestie kan worden voorgelegd. Dit bestuurslid zal dan proberen eventueel met advies of hulp van andere bestuursleden de zaak op te lossen.
We weten dat dit stuk vrij saai is, maar…willen we de ‘vernieuwde start’ verder zetten op de ingeslagen weg zodat er een fundering ligt voor de toekomst, dan was het in ieder geval nodig. Zo weet iedereen (en het staat op papier) waar we naartoe willen met de fanfare. De muzikanten en ook de ereleden dienen hiervan op de hoogte te zijn opdat het er in de Kon. Fanfare ‘St.-Cecilia’ Leest zo democratisch mogelijk aan toe zou gaan, opdat iedereen zijn rechten en zijn plichten zou kennen en weten wat van hem of haar wordt verwacht…”
In de wachtkamer… “Oud-muzikanten die terug in de fanfare wensen te musiceren, worden niet zomaar in het korps opgenomen. Iemand die een jaar of meer inactief is geweest, kan niet onmiddellijk terug mee in de fanfare. Deze muzikanten worden eerst een tijdje ‘in de wachtkamer’ geplaatst. Hiermee wordt dan bedoeld dat ze een speciale begeleiding krijgen van onze dirigent. De dirigent oordeelt wel wanneer ze tot het korps worden toegelaten, de repetities kunnen volgen en aan de optredens deelnemen. We hebben gedacht dat dit een goede maatregel was in het belang van deze muzikanten, omdat we in het verleden meermaals hebben vastgesteld dat de ‘oude nieuwelingen’ ontgoocheld raken wanneer ze zonder voorbereiding terug in een muziekvereniging gaan meespelen.”
1994 – 23 september – Gazet van Mechelen : Vrije Basisschool Sint-Niklaas gaat uitbreiden
EIGEN VZW SUBSIDIEERT TIEN JAAR OUDE BOUWPLANNEN “Al ruim 10 jaar heeft de vrije basisschool Sint-Niklaas aan de Dorpsstraat plannen voor uitbreiding. Deze plannen bestonden toen uit het bouwen van een nieuwe eetzaal. Afgelopen week werd het sein op groen gezet door de Dienst Infrastructuur Gemeenschaps Onderwijs (DIGO) die instaat voor de subsidiëring van de nieuwbouw. Er komen nieuwe kleuterklassen, een nieuwe refter, een sanitair blok, enz. goed voor een prijskaartje van 20 miljoen frank. Of, zoals het schoolhoofd Amanda Verbergt het zei, “De noodzakelijke infrastructuur en vernieuwing van de schoolgebouwen om onze schoolvisie ‘een school met een hart’ nog meer in de realiteit om te zetten”. Deze basisschool telt drie kleuterklassen en 6 leerjaren. Toen 10 jaar geleden in de basisschool Sint-Niklaas de plannen werden gesmeed voor de uitbreiding met een nieuwe eetzaal, was de school afhankelijk van een andere inrichtende macht. De vrije basisschool Sint-Niklaas werd, om het eufemistisch uit te drukken, stiefmoederlijk behandeld. Vandaag is het al een jaar geleden dat de school een eigen inrichtende macht installeerde : de vzw katholiek schoolcomité Sint-Niklaas. Schoolhoofd Amanda Verbergt vertelt dat in deze inrichtende macht allemaal Leestenaars zetelen die met hun hart bij de Leestse dorpsschool betrokken zijn. Dit heeft uiteraard tot gevolg dat men de krachten beter kan bundelen om snel tot resultaten te komen. Vorige week werd het licht door DIGO (de subsidiëringsinstelling) op groen gezet om het project volledige renovatie van de school, inclusief nieuwe kleuterklassen, refter, enz. mogelijk te maken. Aan het project hangt immers een prijskaartje van 20 miljoen frank waarvan 70 procent wordt gesubsidieerd. Het schoolhoofd vertelt dat alleen dankzij de goedwerkende oudervereniging en de nieuwe vzw-structuur, de nodige andere miljoenen in de toekomst zullen bij elkaar geharkt worden.
Project De school kent ieder jaar een gestage aangroei van kleuters en basisschoolleerlingen. Er zijn nu al drie kleuterklassen en de basisschool telt 6 leerjaren, geen graadklassen. Bovendien zijn er zowel voor kleuters als voor de scholieren een aantal zorgverbredingslessen voorzien. Kinderen met bv. leerachterstand krijgen dan nog extra aandacht.Om het renovatie- en nieuwbouwproject te verwezenlijken, werd ook van de kerkfabriek de nodige medewerking verkregen. Het vroegere kloostergebouw, eigendom van de kerkfabriek, werd voor 30 jaar in erfpacht verkregen. Het kloostergebouw, alsook de bestaande schoolgebouwen, zullen nieuwe ramen krijgen, nieuwe elektriciteit, nieuwe centrale verwarming en krijgen een verfbeurt.
Dorpsschool Achteraan het kloostergebouw bevindt zich de keuken. Deze zal aansluiting krijgen op de daarachter te bouwen refter. Om de aansluiting met het achterliggende schoolgebouw compleet te maken, wordt een kleuterunit gebouwd, bestaande uit drie kleuterklassen, sanitair en speelhoek. Met andere woorden : als men de speelplaats betreedt, wordt de rechterzijde tussen het kloostergebouw en het schoolgebouw dichtgebouwd. Schoolhoofd Verbergt wil op deze manier zo snel mogelijk tot een volwaardige dorpsschool komen, volgens de geest van een dorp, luidt het. De geciteerde werkzaamheden zullen pas in 1995 hun aanvang kennen.” (Foto onderaan)
1994 – 24 en 25 september : Parochiale Eetdagen In “Ons Parochiehuis”. Met “groenten uit eigen streek” of “koninginnehapje”. (PB, 21/9) “Dank aan alle medewerkers en eetlustigen. Alzo zullen wij de kosten van ‘Ons Parochiehuis’ verder kunnen afdragen en tevens de ‘nieuwbouw’ van de chiro-meisjeslokalen helpen verwezenlijken”. (PB, 28/9)
1994 – Dinsdag 27 september : Ziekenzorg Om 20 uur in het Klooster : Vormingsaanbod ‘Visie op lijden en sterven’. (PB, 21/9)
1994 – Oktobernummer T&T : Wijzigingen aan “Toeters en Trompetten”. Dit nummer van de periodiek van de K.F. St.-Cecilia Leest had een gedaanteverwisseling ondergaan. Stan Gobien had in ‘94 niet alleen zijn functie van secretaris hervat, hij werd opnieuw Verantwoordelijke Uitgever van ‘Toeters en Trompetten’, -het fanfaretijdschrift dat hij had opgestart- en ontfermde zich over het wat zieltogende blad. En dat niet enkel de layout wijzigingen onderging kan u nalezen in zijn openingswoord :
“Ons fanfareblad ‘Toeters en Trompetten’ bestaat reeds lange tijd. In de beginperiode was het vooral een blad waarin verslagen waren opgenomen van voorbije activiteiten en waarin eveneens nieuwe activiteiten werden aangekondigd. Op geregelde tijden werden er artikels gewijd aan verdienstelijke mensen van de fanfare, muzikanten of ereleden die op de een of andere manier iets hadden gerealiseerd ten dienste van de vereniging. Oorspronkelijk had het fanfareblad nog een andere functie. Het was een middel om de ereleden nauwer te betrekken bij het fanfareleven. Geleidelijk aan lukte dat en we herinneren ons nog dat het fanfareblad een trouw en fanatiek lezerspubliek kreeg. Bij sommigen onder hen kon ‘T&T’destijds niet dikwijls genoeg verschijnen. Velen hoopten ook dat er ook eens wat van hen of van hun kameraden zou worden gepubliceerd en dat was regelmatig het geval. Zo gaven de gepubliceerde verhalen aanleiding tot andere en nieuwere verhalen en anekdotes. De sfeer in de fanfare werd er zelfs door beïnvloed. ‘Toeters en Trompetten’ was een familieblad geworden.
De eerste nummers werden destijds gemaakt met een aftandse schrijfmachine. Ondertussen zijn de mogelijkheden om wat te doen aan de vormgeving en teksten heel wat groter geworden. Wanneer dit nummer naast de eerste fanfareblaadjes zou worden gelegd, zou het verschil maar eerst opvallen.
Met de inhoud van het fanfareblad gaan we ook terug naar wat de oorspronkelijke bedoeling was : verslag geven over voorbije activiteiten, aankondigingen doen van wat komt, verhalen publiceren over mensen van de fanfare die we hebben gekend en die we kennen, vergelijkingen maken van toestanden vroeger en nu,…Op sommige momenten zal het fanfareleven achter ook kritisch worden bekeken. We doen dat dan niet om op zere teentjes te trappen, maar uitsluitend om de goede zaak. ‘Toeters en Trompetten’ mag en zal zeker geen roddelblaadje worden, want dan schiet het aan zijn doel voorbij !
‘Toeters en Trompetten’ zal vermoedelijk om de twee à drie maanden verschijnen. Indien er mededelingen moeten worden gedaan op andere tijden dan verschijnen die in de omzendbrieven. We wensen u veel leesgenot !”
Stan Gobien “Stan Gobien werd geboren in 1946. Veerleer tegen wil en dank werd hij leerling muzikant in 1959, eerst bij Rik De Bruyn, later bij Edward De Maeyer en toen hij al in de fanfare speelde nog bij Theo Fierens. Het was vooral zijn grootvader Victor Robijns en zijn moeder Clementine Robijns die aandrongen om toch maar fanfaremuziek te maken omdat zijn jongere broer Vic dat ook deed. Vanaf 1961 speelde hij bugel en hield dat vol tot in 1985. In 1967 werd hij verslaggever in opvolging van Bert Robijns, die daar zelf op aangedrongen had. Het was een slimme zet om hem in het bestuur te krijgen, want in 1968 werd Bert Robijns terug verslaggever. Datzelfde jaar werd Stan Gobien fanfaresecretaris. In de jaren zeventig gaf hij samen met vooral Pol Piessens en August Lauwers de muziekwedstrijden en de latere Ceciliafeesten handen en voeten. Aan het eerste Europese kampioenschap voor brassbands en aan de internationalisering van de concertwedstrijden besteedde hij erg veel tijd en zorg. Veel tijd en moeite gingen naar het verkrijgen van subsidies voor deze organisaties. In 1978 startte hij met het fanfaretijdschrift ‘Toeters en Trompetten’. Vanaf 1982 kreeg hij de hulp van Johan Vandeputte voor onder andere de ledenadministratie. In de periode dat hij als onderwijzer en later als schoolhoofd met lesopdracht verbonden was aan de Leestse gemeenteschool gaf hij muziekles met zijn bugel of liet hij klassieke, beschrijvende muziek beluisteren als ‘1812’. Daarbij werd geschiedkundige uitleg gegeven. Een van de muzikanten die toen in de klas kwam vertellen over vroegere tijden was Eugeen Vloeberghen en tijdens muzieklessen speelde die tuba. Ooit had hij met leerling-muzikanten van de fanfare een orkest dat de conferenties muzikaal inleidde. Na zijn onderwijzersloopbaan te Leest werd hij inspecteur basisonderwijs. In die hoedanigheid gaf hij voor het Muziekverbond van België uiteenzettingen over de wijze waarop amateurmuziekverenigingen en basisscholen kunnen samenwerken. Na een onderbreking van ongeveer tien jaar werd hij terug fanfaresecretaris in 1994 op aandringen van een aantal van zijn oud-leerlingen. Vanaf 1997 nam hij terug zijn eerste bestuursfunctie van verslaggever waar en ging hij zich bezighouden met het opnieuw organiseren van de internationale concertwedstrijden. In 1998 en 1999 werkte hij aan ‘Leest in Feest’ over St.-Cecilia Leest, dit naar aanleiding van het 100-jarig bestaan van de fanfare”. (“Leest in Feest”)
1994 – Oktobernummer “Toeters en Trompetten” :
Vernieuwde start van de fanfare…
“De Leestse fanfare heeft in de loop van haar bijna honderdjarige geschiedenis heel wat wel en wee gekend. Gelukkig waren er meer plezierige momenten dan andere. Op muzikaal gebied zijn er –zoals in om het even welke muziekvereniging- steeds momenten van hoge bloei die worden afgewisseld met perioden van stilstand. Waarom het op en neer gaat, is in de meeste gevallen niet te achterhalen. Meestal gaat het om een samenloop van factoren : aan bepaalde dingen kan de vereniging of het bestuur zelf wat doen, maar daarnaast zijn er andere dingen waarop niemand vat heeft. Soms zijn er enorme inspanningen nodig die haast tot geen resultaat leiden, in andere gevallen geeft een initiatief een onverhoopt groot succes. De op- en neergang van de vereniging kunnen we met het volgende historisch overzicht even toelichten. We starten na de tweede wereldoorlog. Het eerste muziekconcert na de tweede wereldoorlog werd opgeluisterd door een vijftiental muzikanten en Rik De Bruyn was de dirigent. Een paar jaren later bestond de fanfare uit een vijftigtal muzikanten. Op het tijdperk met Rik De Bruyn komen we verder in dit nummer nog terug. Dan kwam de periode met Theo Fierens als dirigent.De opleiding van jeugdige muzikanten werd fel opgevoerd. De jonge muzikanten kregen een erg technische opleiding en de aandacht ging vooral naar het ‘klein koper’.
De periode onder dirigent Frans Dierckx werd gekenmerkt door meer aandacht voor het ‘groot koper’. Het was ook een tijd waarin het er vooral plezant aan toe moest gaan. In die tijd werd er ook een jeugdfanfare opgericht o.l.v. Edward De Maeyer. Er was ook een drumband en de leider hiervan was Jan-Piet Leveugle.
Zo goed als tien jaar heeft de fanfare daarna kunnen werken met Jan-Piet Leveugle. De drumband werd geleidelijk afgebouwd en de trommelaars werden grotendeels omgeschoold tot koperblazers. De leden van de jeugdfanfare werden te ‘oud’ en dit orkest werd opgenomen in het korps van de volwassenen. Zelfs André Van Driessche werd aangetrokken om de muzikanten op een degelijke manier te leren het instrument op de lippen te plaatsen. Jan-Piet Leveugle heeft de muzikanten vooral leren ademen, leren aanzetten en naar mekaar leren luisteren. Hij begon met de fanfare in de derde afdeling en na een vijftal jaren zaten we terug in de ere-afdeling.
De (voorlopig) laatste grote periode is die onder leiding van Frans Violet. Ook hij heeft het korps wat bijgebracht : professionaliteit, kracht en dynamiek. De opleiding werd meer dan ooit doorgedreven,…maar spijtig genoeg konden niet alle muzikanten de gevraagde inspanningen blijven leveren. Het bestuur zorgde er in deze periode ook voor dat de vereniging over een eigen zaal kon beschikken, de huidige infrastructuur ‘St.-Cecilia’.
Iedere dirigent en elke bestuurssamenstelling heeft op de een of andere manier zijn of haar stempel gedrukt op de fanfare en allen hebben ze gedaan wat ze konden omdat ze dachten dat het zo het beste was.
Eind juni 1994 heeft het bestuur aan de muzikanten, de ereleden en aan de oud-muzikanten een brief gericht waarin sprake was van een ‘vernieuwde start’ voor de fanfare. Dergelijke initiatieven werden ook reeds in het verleden genomen, maar dan op een kleinere schaal. Misschien hadden sommigen verwacht dat er direct meer oud-muzikanten waren teruggekomen, maar de tijden zijn veranderd ! Anderen hadden van de ‘vernieuwde start’ helemaal niets verwacht. De toestand zoals die nu is kunnen we bestempelen als een geslaagde onderneming. We moeten niet euforisch gaan doen maar we mogen ook niet zeggen dat het tot niets heeft geleid. In ieder geval zijn er terug veel meer muzikanten op de repetitie en op de optredens en iedereen voelt op de een of andere manier aan dat er terug vaart komt in het fanfareleven.
Dit is een signaal naar degenen die tijdens de voorbije maanden een eerder afwachtende of twijfelende houding hebben aangenomen ! Er is nog steeds plaats voor iedereen…die op een positieve manier zijn steentje wil bijdragen.”
In hetzelfde nummer : De terugkeer van de ‘oude mannen’…
“Omstreeks half juli hadden twee van de vroegere muzikanten, ex-bugelspelers, beslist om de draad met de fanfare terug op te nemen. Dat nieuws ging in Leest en zelfs daarbuiten rond als een vuurtje. Er werden nogal veronderstellingen gemaakt en commentaren gegeven :
-“’t Is erg gesteld met de fanfare als het bestuur zo’n maatregelen moet treffen !”
-“In geval van crisis zijn alle maatregelen goed ! Eén kan crisismanager spelen en de ander kan er terug de moed in blazen.”
-“Zijn die ‘oude mannen’ op hun hoofd gevallen. Wat kunnen die nog in de fanfare gaan doen. ’t Is er helemaal veranderd dan tegenover tien jaar geleden toen ze er zelf nog bij waren ! En de mentaliteit van de mensen is ook niet meer als vroeger !”
-“’t Zal weeral niet lang duren ! Ze hebben hun principes en water in hun wijn doen hebben ze nooit gekund. En dat zullen ze nu nog niet kunnen !”
Op al deze commentaren wordt hier een antwoord gegeven :
1.Reeds jaren geleden waren er bestuursleden, muzikanten en ere-muzikanten die regelmatig de vraag stelden of er geen mogelijke terugkeer in zat. Het is dus helemaal niet plotseling gekomen.
2.’t Zou crisis zijn geweest of ’t is nog crisis. Over de tijd voor de voorbije zomervakantie kunnen we niet oordelen. Van een crisis is –in vergelijking met wat met andere korpsen is gebeurd- niet veel te zien in de Leestse fanfare.
3.De uitspraak over ‘die oude mannen’ kwam van een aantal mensen die zelf ruim een stuk in de vijftig of nog ouder zijn. Zelf voelen wij ons nog niet zo oud, maar we weten ook wel dat we geen achttien jaar meer zijn. Daarnaast zijn we ook niet op ons hoofd gevallen, de kalende plekken en de grijze haren zijn het gevolg van een natuurlijk proces.
Het voornaamste is dat we denken dat we samen met de huidige muzikanten, ereleden en met de jongere mensen (d.w.z. jonger dan 45 jaar) ondanks alle omstandigheden die zogezegd tegen zitten er toch nog iets van kunnen maken.
4.Of het lang zal duren of niet zo lang zal duren, hangt niet alleen van onszelf af. Onze principes hebben we nog altijd en die zijn ondertussen nog niet veranderd. Als we ondervinden dat het wantrouwen de kop opsteekt en als er belangrijke zaken ‘achter de hand’ worden geregeld die in feite op de bestuursvergadering zouden moeten worden besproken, dan zou het inderdaad kunnen dat het niet zo lang zal duren. Met het hele bestuur zijn afspraken gemaakt opdat zich in de toekomst dergelijke dingen niet mer zouden herhalen. Ze werden opgenomen in het stuk ‘Waar willen we naartoe met de fanfare ?’ Als iedereen zich houdt aan wat daarin staat afgedrukt, zullen er zo goed als geen echte problemen meer de kop opsteken.
En…dat wensen de ‘twee oude mannen’ die als eersten de stap terug hebben gezet ook !”
Vervolgt…
Foto’s : -De kinderen van de Vrije Basisschool Sint-Niklaas poseren wat graag op de plaats waar binnenkort hun nieuwe lokalen zullen verrijzen. Een klasfoto in de tuin. (foto Eddy Van Ranst) -Stan Gobien.
