1990 – 7 juli : Serenade K.F.St.-Cecilia Leest bij het huwelijk van Bart en Ann. Alle muzikanten en ere-leden van de Leestse fanfare waren uitgenodigd om de huwelijksinzegening bij te wonen van Bart Lauwens met Ann Schaerlaeken. Die vond plaats te Kapelle-op-den-Bos in de Sint-Niklaaskerk om 14.00 uur. De K.F.St.-Cecilia bracht om 19.30 uur een serenade in zaal ‘Begijnhof’ te Puurs. (Omzendbrief)
1990 – Zondag 8 juli : Opening tweedehandsschoenwinkel “Nieuw te Leest : opening van tweedehandsschoenwinkel op zondag 8 juli ’90 om 9u “bij Bart den Blokmaker” Dorpstraat 30 Leest. Inkoop van alle oude en versleten schoenen “100 frank ’t paar”. (folder)
1990 – Van 11 tot 21 juli : Bivak Chiromeisjes te Opoeteren. De jongens bivakkeerden op dezelfde plaats maar van 21 tot 31 juli. Zoals andere jaren werd zowel door de meisjes als door de jongens een omhaling gedaan in de gemeente. Alle giften maar vnl. aardappelen, groenten en winkelwaren waren welkom. Leest werd in twee opgedeeld en de meisjes bezochten hun deel van het dorp op 9 juli, de jongens op 20 juli : “Tijdens de omhaling zal er niet meer huis-aan-huis gebeld worden. Indien U wenst te geven voor het CHIROBIVAK – een traditie in Leest – zet dan uw gift klaar aan de deur, of maak uw ‘geven’ bekend door deze brief aaan deur, venster of brievenbus te plaatsen, of verwittig iemand van de leiding. Mochten wij aan ‘uw deur’ op een hartelijke gift onthaald worden, dan willen wij uit dank even bellen en genegen groeten.” (Omzendbrief van de chiroleiding)
1990 – Zondag 22 juli : 2de Zennetochten - Wisselbekertocht Te Leest van Wandelclub De Slak. Deze wisselbekertocht met vertrek en aankomst aan het Sportcentrum van Leest bood de deelnemers de mogelijkheid te kiezen uit de 7, 12, 20 of 30 km. Een korte afstand voor kinderwagens was ook voorzien. Deelname : 30 frank clubstempel + brevet of 50 frank clubstempel + brevet + zelfklever. IVV- en Sport is tof stempel was aanwezig. Trofeeën waren voorzien vanaf 15 deelnemers voor scholen, verenigingen, groeperingen en families. Inlichtingen bij F. Van der Hasselt, Kattestraat 31 Hombeek. (Vlaamse Wandel, Jogging, Loop en Recreatieliga v.z.w.) (Folder)
1990 – 2 augustus : Ere-Burgemeester Frans “Gust” Lauwers overleden Op 69-jarige overleed te Duffel ere-burgemeester Frans August Lauwers. Gust was tot bij de fusie van de gemeente 12 jaar lang burgemeester van Leest. Hij voerde de katholiek geïnspireerde fanfarepartij Sint-Cecilia (“De Blekken”) aan. Van die fanfare was hij overigens nog altijd bestuurslid. Bij de fusies van gemeenten trok Gust zich uit de politiek terug. Hij was te Leest geboren op 3 april 1921. Zijn begrafenis, die massaal werd bijgewoond, vond plaats op 4 augustus. (GvA)
In “Toeters en Trompetten” (december ’90) herdacht muzikant Freddy Walschaers op eigen persoonlijke wijze de overledene :
Ode aan mijn vriend ‘Gust’. “Toen men mij de vorige maal vroeg, een artikel te schrijven voor de Toeters, heb ik neen gezegd. Ik had eerst gedacht een artikel over ‘de Gust’ te schrijven. Omdat ik in de mening verkeerde dat er toch al verschillende artikels over Gust zouden instaan, heb ik maar gepast. Wie ben ik tenslotte, in vergelijking met veel belangrijkere personen in ons fanfarebestel, van wie ik dacht dat ze de moed of tenminste de tact zouden hebben, om deze man te herdenken, die zoveel voor de fanfare betekend heeft. Ik weet dat ik mij natuurlijk op zeer glad ijs ga wagen. De prestaties van deze man zijn onmogelijk in één artikel te omschrijven. Waarschijnlijk zijn er andere mensen, veel beter geplaatst, om over Gust te schrijven. Vergeef me dus de onvolledigheid en de onvolmaaktheid van dit artikel. Toch wil ik voor het jaareinde mijn vriend Gust in deze Toeters herdenken.
De Heer Frans August Lauwers werd geboren op 3 april 1921 en overleed op 2 augustus 1990. Hij werd lid van onze vereniging in 1946. Hij huwde te Leest in 1948 met Jeanne Geerts (+ 03/04/1981). In 1950 werd hij bestuurslid van de fanfare. Van begin 1951 tot 15/02/1965 nam hij de functie van secretaris waar. In 1971 werd hij ondervoorzitter. Tevens was hij feestleider vanaf 1972. Op het laatste stond hij in voor de public-relations. Buiten de fanfare was hij burgemeester, later ere-burgemeester van onze gemeente. Hij was lid van het Boerenfront, van K.V.G. Zennevallei en van de Oudstrijders. We mogen dus rustig stellen dat Gust in het Leestse volksleven een monument was. Vele jaren bepaalde hij mee de koers van de gemeente Leest en van onze fanfare. Aangezien ik nooit met Gust in een gemeente- of fanfarebestuur gezeteld heb, zijn er op dit vlak vele mensen die jullie daar meer zouden kunnen over vertellen. Ik wil jullie Gust vertellen zoals ik hem persoonlijk ervaren heb.
In mijn groei naar volwassenheid heb ik met Gust verschillende veldslagen uitgevochten. Met ‘den Burger’ in die tijd in de clinch gaan, betekende discussiëren ‘tot je erbij neerviel’. Wilde je je doel bereiken, moest je met ‘gene zever’ afkomen, maar met doorslaande argumenten. In die tijd repeteerden we nog in de garage van ‘den Do’. Ik moet zo ongeveer een 18 jaar geweest zijn. Toen hebben we eens tegen elkaar gediscussieerd van 22 tot 2 uur ’s morgens. Op het einde stonden we beiden zo te ‘haaszakken’ dat we maar gestopt zijn. We hebben nog eens gedronken en zijn als vrienden naar huis gegaan. Tegen den Burger discussiëren, dat was wat. Hij was zoveel ouder en wijzer dan ik. Eens hij van wal gestoken was, volgde de spreekwoordelijke spraakwaterval. Je moest je werkelijk reppen om er iets tussen te krijgen. Hij wist zoveel en had het allemaal al meegemaakt. Hij kwam nooit met één argument op de proppen, maar met een ganse waslijst. Als ervaren rat en als politieker verstond hij als geen ander de kunst om iemand schaakmat te zetten. Het schijnt dat hij als politieker ook ‘nen harde’ was. Veel later, na verschillende veldslagen, had ik eindelijk het truukje gevonden om bij hem gehoor te vinden en mijn argumenten naar voor te kunnen brengen. Eens het probleem gesteld, ging Gust gewoonlijk als een spurter van start. Dan bleef ik passief en kwam niet tussen. Ik liet hem zijn betoog vieren tot hij stopte. Toen vroeg ik : ‘Burger, heb je gedaan ?’ Dan begon hij opnieuw, zo ne keer of drie, vier. Toen vroeg ik terug : ‘Burger heb je nu gedaan ?’ Dan was het moment gekomen om mijn argumenten naar voren te brengen en dan luisterde hij ook. Dat ondervond je later als je merkte dat je voorstellen in praktijk omgezet werden. Met hem discussiëren en proberen stokken in de wielen te steken, was onbegonnen werk. Het gevolg was, dat wij dikwijls de indruk gaven ruzie te maken. Niks was minder waar. Reeds vroeg had ik gesnapt dat Gust zijn ganse wezen in dienst stelde van de fanfare. Hij beoordeelde elke situatie : is dit goed of slecht voor de fanfare ? Was het goed, O.K., maar o wee als het slecht zou kunnen zijn. Als hij bijvoorbeeld aanvoelde dat een dirigent het doel van de fanfare niet meer diende, maakte hij er korte metten mee. Bij de aanwerving van een vervanger zocht hij steeds naar de man die op dat ogenblik de meest geschikte was voor de fanfare. Steeds was hij bereid zijn eigen vel te riskeren. Als er ergens een opstandje broedde in de rangen, zocht hij eerst de reden en de kern op. Eens hij die gevonden had, waren de zaken meestal snel rechtgetrokken. Alhoewel Gust eigenlijk geen goed muzikant was, werd hij toch op zijn eigen manier een muziekdeskundige. In de wereld van de koperblaasmuziek kende men hem van in Engeland tot in Duitsland, van in Nederland tot in Frankrijk, ja, zelfs van in Noorwegen en Zwitserland tot in Amerika en Canada. Hij was zo een beetje Guy Thijs, die kan ook niet voetballen, maar hij weet er enorm veel van af. Zo had Gust zijn eigen systeem opgebouwd om korpsen te beoordelen op wedstrijden en concerten. Dit systeem was natuurlijk gebaseerd op de ervaring van het beluisteren van honderden uitvoeringen. Ik heb ettelijke malen meegemaakt, dat hij een pronostiek gaf na een wedstrijd en hij was er dikwijls vlak op. En alhoewel hij de muziek niet daadwerkelijk beoefende, droeg hij respect weg van vele componisten, beroepsmuzikanten en juryleden.
Ik heb de Gust mijn ganse leven gekend. Toen ik geboren werd, toen was hij er al. De Gust was voor mij altijd de kapitein van het schip. Hij had geen schrik om zijn werkkracht in zijn ‘volle gewicht’ in de weegschaal te gooien om zijn vooropgestelde doelen te bereiken. Dat zijn strategie en inzet de juiste waren, bewijst het palmares van onze vereniging, zowel op muzikaal vlak, als op het vlak van inrichtingen. Welke fanfare kan zo’n rijkgevulde geschiedenis en zulk een palmares voorleggen. Toen de Gust al wat ouder geworden was en we van elkaar wisten dat we uiteindelijk hetzelfde doel nastreefden, nam hij me dikwijls in vertrouwen. Dan voelde ik aan dat hij steun en begrip zocht voor zijn standpunten. Na de repetitie kwam hij dan met kleine, gezwinde pasjes in de zaal gevlogen. Hij dreef je dan voor zich uit tot hij je alleen had, aan de zijkant waar hij je onder vier ogen kon spreken. Dan vroeg hij : ‘Fred, wat denk je van dit of van dat ?’ Misschien heb ik hem soms kunnen helpen, maar hoe dikwijls stond hij met zijn problemen niet alleen !
Vroeger, toen hij nog feestleider was, draaide alles op de Ceciliafeesten rond hem. Iedereen kwam alles tegen hem zeggen. Als er dan iemand vroeg : ‘Waar is dat, waar zit die, hoe doen we dat ?’ Hij wist het allemaal en coördineerde alles met de hand van de meester. En na de feesten, ’s maandags om 9 uur ’s morgens, stonden de Gust en de Fred als eersten in de tent om de stoelen en de tafels buiten te dragen. Tijdens dat gezweet werden de voorbije feesten een eerste maal doorgelicht. Toen viel mij al op wat een klare kijk hij op dingen had. Wat vele mensen niet weten, is dat Gust zeer intens kon genieten wanneer onze fanfare succesvol was op wedstrijden. Hij liet dat uiterlijk niet zo blijken. Ik herinner mij nog levendig de wedstrijd voor de Lions Club te Binche. Na een paar selectieproeven ging de fanfare door te Binche. Buiten onze fanfare deed ook Brass Band Midden-Brabant mee. Ik zag dat Gust die dag zenuwachtiger was dan op andere wedstrijden. Aangezien er verschillende van onze muzikanten meespeelden bij de Brass Band, verdacht ik hem ervan dat hij dacht : ‘Die mannen zullen misschien meer hun best doen met de Brass Band dan met ons’. Toen de uitslag bekend werd en onze fanfare glansrijk won, kwam ik den Burger tegen achter de bussen. Ik zei : ‘Wel Burger, ge waart er niet gerust in hé’. ‘Wel Fred’, zei hij, ‘ik zeg niet dat ik aan jullie getwijfeld heb, maar ik was er toch niet gerust in, maar nu is alles goed, proficiat hé’. Toen viel hij in mijn armen. Over wedstrijden gesproken. De laatste wedstrijd te Heist o/d Berg heeft hij niet meer mogen meemaken, spijtig. Persoonlijk had ik mij speciaal voorbereid als eerbetoon aan Gust. Ik denk dat nog andere muzikanten dat zo aangevoeld hebben. Vlak na de uitvoering van ‘Resurgam’ heb ik even aan Gust gedacht. ‘Resurgam’ was het muzikale testament van Eric Ball. Het draagt als ondertitel : ‘I shall rise again’. Zoals we dat stuk in Heist gespeeld hebben, was het misschien wel het muzikale testament van Gust. Bij het horen van deze muziek en bij het aanhoren van de uitslag zal ‘onze Gust’ daarboven wel een traantje weggepinkt hebben en gedacht hebben : ‘Zo is het goed mannen’.
De kritikasters onder u zullen nu wel zeggen : ‘Ja, nu iemand overleden is, is het al lof wat de klok slaat’. Natuurlijk zal de Gust , zoals elke mens, zijn gebreken gehad hebben. Natuurlijk zal hij vele fouten gemaakt hebben en daarbij mensen gekwetst hebben. Wanneer men bepaalde doelen wil bereiken , is het onmogelijk voor ieder goed te doen. Maar ik vind als we deze mens niet mogen huldigen, wie dan wel ? Ik denk dat ik toch vele mensen zal gelukkig maken met dit artikel. Of is het toch een typisch Vlaamse eigenschap dat als iemand een beetje meer uitblinkt in iets als de anderen en zijn kop opsteekt, dat deze kop dan onmiddellijk moet afgemaaid worden zodat hij terug wegzinkt in de grijze massa ? Wanneer je bij een overlijden van iemand een balans opmaakt kan deze positief of negatief zijn. Voor ‘den Burger’ hoef ik die balans niet op te maken, zijn daden spreken voor zichzelf. Om te besluiten wil ik mijn persoonlijke gevoelens weergeven. Toen Gust overleden is, was ik in verlof. Ik had het nieuws zeer laat ontvangen. Het was een schitterende zomer. De dag van de begrafenis ben ik gans alleen gaan wandelen op het strand, tegen de zee, van voor in het water. De zon scheen, duizenden mensen maakten pret en joelden. Ik hoorde het niet eens en voelde mij alleen. Mensen, wat voelde ik me rot. Mijn gedachten waren steeds bij ‘hem’ en bij zijn familie, mijn vrienden Julien en Berna en bij Vera en Gène. Ik dacht : ‘Hoe gaan we dat verlies opvangen ?’ Na een paar maanden van relativeren, zie ik weer even anders : ‘Ik ben potverdomme mijn goede fanfarevriend, Gust, defenitief kwijt !’ Freddy Walschaers.”
En in hetzelfde fanfareblad van december 1994 werd ‘den Burger’ in het voetlicht geplaatst onder de rubriek : Historische figuren.
Frans August Lauwers ‘den burger’ (°03.04.21 +02.08.90) “Meer dan waarschijnlijk is burgemeester Lauwers –hij werd steeds bij zijn tweede voornaam genoemd- de man geweest die vanaf de jaren 50 de meeste invloed heeft gehad in en op de Leestse fanfare. Hij was eerst fanfaresecretaris, daarna feestleider en P.R.-man. Zijn grote passie was muziekwedstrijden organiseren met daarnaast allerlei commerciële nevenactiviteiten. In de muziekwereld was hij zeker geen onbekende. Hij kende zo goed als alle Vlaamse componisten en juryleden. Onder zijn beste vrienden rekende hij wijlen kolonel J.P. Laro, de inspecteur van de Nederlandse miliatire muziekkorpsen en natuurlijk ook Jan Segers, Georges Follman en André Van Driessche.
In 1965 werd hij burgemeester maar bleef bestuurslid. Hij heeft echter steeds een flinke vinger in de pap gehouden. Samen met Vic Verschueren en Bert Robijns tekende hij toen de grote lijnen uit voor de fanfare. Hij hield zich voortdurend op de hoogte van de sfeer in de fanfare. Als muzikanten het een tijdje lieten afweten op de wekelijkse repetitie zorgde hij ervoor dat hij ze ergens ‘toevallig’ tegen het lijf liep of terwijl ze op het veld stonden te werken ofwel na de hoogmis in de cafés in het Dorp of op de Heide. Hij wist ze dan wel aan te porren en de volgende repetitie waren ze er dan meestal terug. Muziek lezen heeft hij bij ons weten nooit gekund, maar hij hoorde wel of een korps al dan niet goed musiceerde. Waarschijnlijk heeft hij heel wat muzikale kennis opgedaan op de repetities en op de honderden muziekwedstrijden die hij heeft bijgewoond in binnen- en buitenland. Hij trok ooit nog naar de Verenigde Staten van Amerika samen met het Kempens Jeugdfanfare-orkest van Herenthout. In Nederland en Duitsland bezocht hij internationale wedstrijden samen met wijlen Pol Piessens. Steeds sprak hij daar verantwoordelijken van muziekverenigingen aan, vroeg hun adres en zorgde er dan voor dat ze werden uitgenodigd op de Leestse Internationale Concertwedstrijden. Via het Muziekfestival voor de Jeugd in Neerpelt legde hij contacten met korpsen van achter het ‘IJzeren Gordijn’. Toen die in Leest optraden, zorgde hij er persoonlijk voor dat al deze mensen onderdak kregen bij ereleden en sympathisanten van de vereniging. Op deze manier droeg hij ertoe bij dat de Leestse fanfare stilaan bekend geraakte in heel Vlaanderen. Onder zijn impuls heeft de vereniging regelmatig meegedaan aan het Wereld Muziek Concours in Kerkrade. ‘Den burger’ wist het destijds ook zodanig aan boord te leggen dat er –wat betreft de belangrijkste punten die op de agenda van de bestuursvergadering stonden- reeds vooral een meerderheid was gevonden. Hij kende de kneepjes van het vak en daarom heeft hij met dezelfde fijne diplomatie Leest kunnen besturen tot de fusies in 1976. Hij was een geboren leider en zijn manier van werken was in die tijd een pluspunt. Hij besprak vooraf het programma van elk muziekconcert met de dirigent en wou dat er muziek bij was die de gewone mensen konden begrijpen, want hij wist zeer goed dat de gewone man zou wegblijven indien het teveel op de artistieke toer zou gaan. ‘Op concoursen mocht het ingewikkeld en moeilijk,’ zei hij, ‘maar niet op gewone concerten.’ Gust Lauwers, ‘den burger’, heeft ongetwijfeld een bijzonder grote invloed gehad op de fanfare ‘St.-Cecilia’ Leest !”
Foto’s : -‘Den Burger’ tijdens een carnavalbal van de fanfare. -Als gevierde. -Frans August Lauwers, de laatste burgemeester van het autonome Leest.
