Om vijf uur staan wij op. René voert ons naar het vliegveld, een vijftal kilometer buiten de stad. Het gebouw is nog niet open, en het is koud wanneer wij zo staan wachten op de barza. Ik hoor wat gestommel achter een deur en trek die open : een vijftal soldaten, de wacht van het vliegveld, hebben er geslapen en zijn aan ’t wakker worden. Met een brede lach wordt mijn discretie beantwoord. De chef van Air Zaïre komt aan met zijn secretaresse. Stilaan komt er wat volk in de wachtzaal. De douane is niet moeilijk, wij hebben al de tijd om de formaliteiten te vervullen. De baas van de bank van Bunia, een joviale man, komt zijn vrouw en zeven kinderen op het vliegveld zetten. De kinderen zitten netjes, witte kousen en witte handschoenen, naast hun moeder op de bank. De vader geeft aan elk nog zijn instructies, dat is nog een man met gezag. Dan komt hij met brede gebaren en forse stem met elk van ons kennis maken. Als hij hoort dat Georges ook heel wat kinderen heeft, feliciteert hij die en zegt hem in een gulle lach : “Nous sommes des tireurs d’élite”. René noemt hij met veel nadruk “Mon Père”. Da’s echt eens een neger zonder complexen, waren er zo maar meer, zegt René.
Lea en Pater De Keyser vliegen ook mee naar Kigali. Het vliegtuig komt aan, een Fokker. De piloot is een blanke. Hij komt even een kijkje nemen. Met een handdruk nemen wij afscheid van René. De groeten aan iedereen en bedankt. Om 07u30 vertrekken we, we zwaaien nog even door het raampje. Een zwarte air hostess loopt heen en weer in het vliegtuig maar dient niets op. Wij vliegen over de Ruwenzori waar de sneeuw van de toppen opgaat in de witte wolken. Na een uurtje landen wij in Kigali. De douane is zeer ijverig en doorzoekt gans onze valies : een rommelig boeltje met al veel vuil goed. Daar staan we nu, zonder René; we moeten alleen ons plan trekken. En dat doen wij. Buiten de luchthaven zien wij een pater staan met een landrover, hij komt andere paters ophalen voor een bijeenkomst die in Rwanda gehouden wordt omwille van het vergaderingsverbod in Zaïre. Hij zal ons meenemen van het vliegveld naar de stad. En in de CELA-een studiehuis voor het aanleren van Afrikaanse talen- kunnen we logeren. De broeder, een vriendelijke Luxemburger, wijst ons onze kamers. Ons verblijf is gelegen aan de baan die naar het vliegveld leidt. Wij wandelen tot bij die baan en zetten ons op een steen, een schrale boom beschermt ons tegen de zon. Het is zondag voormiddag. De mensen gaan naar de kerk. Ze zijn mooi gekleed. Een uur lang blijven we zo zitten; voor ons defileert Kigali op zijn best. De mensen groeten ons, wij antwoorden “bonjour monsieur, bonjour madame”. Gedaan met de mensen aan te spreken met “citoyen” zoals in Zaïre. Hier dragen de vrouwen ook korte rokken, iets wat in Zaïre verboden is. Wij voelen het aan dat men hier vrijer is, hier is geen partij die alles te zeggen heeft. Na de middag wandelen wij door de twee hoofdlanen van de stad : de post, ministeries, hospitaal, het enige hotel, enkele villa’s met prachtige tuinen. Zo komen wij bij het enige café dat Kigali heeft. Op het terras worden wij omstoeid door tientallen jongens die ons maskers, beeldjes en vellen pogen te verkopen. Aan een ander tafeltje zitten lui de garçons. Een oude blanke komt aangewandeld met een jonge blanke vrouw met wit lang haar. In een open auto rijden enkele jonge blanken aan een hoge snelheid heen en weer. Hoewel we geen Rwandees geld hebben en dus niet kunnen kopen, worden we nog steeds bestormd door de jeugd die hun koopwaar meesterlijk aanprijzen en al maar door worden we aangesproken met “grand chef”. Rond 4 uur komen er nog meer blanken naar het café afgezakt, het blijkt dat er achter de verbruikszaal een cinemazaaltje ligt en om 5 uur begint de film. Enkele Italianen met hun dikke vrouwen en vele kinderen doen zeer luidruchtig. Lui wandelen we terug naar ons verblijf in de CELA. Bij het avondeten is het een internationaal gezelschap : twee Spaanse paters, een jong Amerikaans paar, twee Belgische koppels die in Zaïre les geven en nu van het verlof geprofiteerd hebben om een grote reis te maken door Midden-Afrika. We gaan vroeg slapen.
Vervolgt.
Foto’s : -In Afrika wordt alles op het hoofd gedragen, zo draagt de vrouw bovenaan kunstig in palmbladeren gewikkelde boter.
